Vanmorgen een heel lijstje `te doen` afgewerkt. De agenda is weer ingevuld en die zoom is toch wel heerlijk. Allerlei cursussen waar ik erg blij mee ben en niet meer 's avonds naar toe ging omdat ik daar geen zin meer in had, komen nu gewoon bij me in de huiskamer. En afgewisseld in de hobby kamer waar de computer staat wanneer mijn lief graag iets in de huiskamer wil doen. Zo kunnen we beiden heel eenvoudig onze eigen weg gaan en het toch samen goed hebben. Niets beter dan een goed leven. Afghanistan, vreselijk en er is nog veel meer ellende waar we niet eens altijd weet van hebben.
En wat voel ik me dan weer bevoorrecht wanneer ik al die vreselijke ellende op de TV zie. Vreselijk wat wij mensen elkaar iedere keer weer aandoen. In het groot maar ook in het klein. Want het schijnt toch verschrikkelijk moeilijk te zijn elkaar in de eigen waarden te laten. Er zijn steeds minder grenzen wereldwijd want de hele wereld komt binnen op ons nieuws maar onze persoonlijke grenzen lijken steeds smaller te worden en ik zie steeds meer onverdraagzaamheid voorbij komen wanneer iemand iets te ver bij de ander in de buurt komt willen we daar vaak niets van weten en meppen van ons af.
Maar gelukkig gebeuren er ook mooie dingen en zijn er heel veel mensen die zich inzetten om het leven voor de mensen op vele plekken in de wereld te verbeteren. Zij doen dat juist door hun ogen open te houden voor de narigheid want als je daar je ogen voor sluit gebeurt er niets.
We kunnen allemaal al is het maar heel summier een steentje bijdragen aan wat meer saamhorigheid door zelf wat meer bewust te worden van wat en van wie we ons van afkeren. want pas als we dat in de gaten krijgen kan eer iets veranderen.
Het is makkelijk om naar iets moois te kijken.
Lastiger is het om te kijken naar ouderdom ziekte en dood maar misschien kunnen we daar juist iets voor betekenen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten