Rechtvaardigheid plus liefde mededogen brengt wijsheid

Soms komen er mensen voorbij je blikveld die grote wijsheid uitstralen. Binnen de context  van dat waar ze voor staan zijn ze  boven hun persoonlijke mening uitgegroeid met een rechtvaardigheidsgevoel en liefde mededogen waar ik heel blij van kan worden. 

Je vind ze als je het wilt zien en er open voor staat in alle lagen van de bevolking. Ze verkondigen geen eigen mening maar weten duidelijk te verwoorden wat het is om te staan voor dat wat meer is dan een mening. Ze werken hard in de amusementswereld, in de politiek, op sociaal gebied, in de gezondheidszorg en  op vele andere platformen. Maar het meest in het oog springend komen ze naar voren als ze  in de media voor de camera verschijnen en dan  een grote integriteit uitstralen. 

Op de momenten dat ze die kracht en uitstraling hebben zijn ze aan hun eigen kleine persoonlijkheid ontstegen en is er plaats gemaakt voor datgene waar ze voor staan. Dat heeft niets meer te maken met het zelf maar met dat wat ze voor de ander zijn.

Wat ben ik blij dat er zulke mensen zijn. Daar mogen we een voorbeeld aan nemen. Persoonlijkheden die uitsteken boven het gemiddelde dat kissebist over welles nietes en zo is MIJN mening. Zo denk IK erover. Zulke integere mensen heeft de wereld nodig in deze tijden van individualisme, MIJN privacy  en ik heb er recht op. 

Waarom doe ik het

Ik ben heel blij met dit eigenwijze blog. Hier kan ik mijn ei kwijt. Het is altijd fijn om uitdrukking te geven aan de dingen waarmee je je bezig houdt. Ik vermoed dat dat voor menigeen geldt. Voor mij in ieder geval wel. Zo vind ik het ook leuk om al mijn schilderwerk op internet te plaatsen. 

Schilder ik dan om het op internet te plaatsen? Ik geloof het niet, ik schilder omdat ik het leuk vind en als ik iets heel leuk of fijn vind wordt het voor mij nog leuker om het te delen in de hoop dat anderen er ook plezier aan kunnen beleven. Dat geeft mij dan weer een extra kick. 

Gedeelde smart is halve smart en gedeelde pret is dubbele pret. 

Natuurlijk is dat ook afhankelijk van de ontvanger want niet iedereen zit op dezelfde golflengte met alles maar daarom is bloggen en internet ook zo fijn. Als ik een fotoalbum aan familieleden op een feestje laat zien voelt iedereen zich misschien verplicht om aaaach en oooo te roepen. Internet is vrijblijvend. Iedereen heeft de keus zich wel of niet met de bezigheden van anderen te bemoeien. 

Zo is het ook voor wat ik in spiritualiteit heb ontdekt. Ik deel graag omdat het mij zo ontzettend veel heeft gebracht en wat ik ontdekte en waar ik van geniet wil ik graag overbrengen op de liefhebber. En dat zijn er niet zo erg veel denk ik, maar dat maakt me niet uit want ik schrijf er graag over voor mezelf want het is leuk alles wat ik schrijf te overwegen en weer te veranderen of te verbeteren zodat het voor mij klopt en daar leer ik ook weer van. Misschien ben ik af en toe ook wel een woordenworstelaar Walter. Maar neem het maar voor wat het is 😀

Dus in eerste instantie draait alles om mij ghaghagha, want hoe kan ik iets delen als ik er zelf niet helemaal mee verbonden ben? Dat geld toch voor iedereen of je nou schrijft over wat je overkomt, over wat je doet, over je hobby, maakt niet uit wat.  Dat is het leven hier en nu en dat is belangrijk, dat wil gedeeld worden. Kijk dat is nou het dubbele van egoloosheid. Dat belang voor mezelf kennen en het ook los kunnen laten er niet in vastgeplakt zitten en het gelijktijdig creatief te gebruiken als gereedschap, je er niet mee identificeren . Het is belangrijk maar ik BEN dat niet. Daar gaat het voor mij om. Mezelf laten zien met het risco er aangevallen op te kunnen worden. En daar mee om te kunnen gaan. Maar dat kan poepie moeilijk zijn. Omdat het zo moeilijk is je niet geraakt te voelen bij reacties of kritiek sluiten velen zich af, misschien ook onder het mom van privacy, dan wordt het risico kleiner maar dat is niet mijn ding, ik denk niet dat ik daar wijzer van zou worden. Voor mij is het  een ideale leerschool. Op mijn vorig blogje heb ik daar veel van geleerd en nog steeds weet  ik dat die steek in het hart zo weer naar boven kan komen wanneer ik word aangesproken over  dingen waar ik voor sta en dan moet ik weer bewust een stap achteruit doen en naar mezelf kijken en de pijlen naast me neer leggen om in mijn eigen midden te blijven en er een weg in te vinden.

Dus ik doe het voor mezelf omdat ik het leuk vind me te verdiepen in hoe alles functioneert in mij en in de mens op zich. En ik doe het omdat ik een weg gevonden heb die ik steeds weer bij moet stellen.

Hoe beter ik in mijn vel steek hoe eenvoudiger het ook is, om er voor anderen te kunnen zijn (als daarom gevraagd wordt). En hoe wijzer de inzichten hopelijk worden in verband met er voor anderen te kunnen zijn. Want het gaat niet altijd om enorme inspanningen en opofferingen maar om er te zijn in alle rust en kalmte zonder door moeizame emoties meegesleept te worden. In gesprek te zijn. Communicatie vind ik heel fijn en belangrijk. En het is goed duidelijk te krijgen waar een luisterend oor meer dan voldoende is in plaats van een enorme berg 'goede' raadgevingen. Soms denk ik, het hele leven bestaat uit comunicatie en dat is niet alleen maar verbaal. Dat is een interactie tussen mensen dieren en dingen die veel verder gaat dan een gesprek.

Misschien leuk om hier te vermelden hoe mijn emoties dan werken als er een oproep wordt gedaan voor ziekenhuis personeel. Eigenlijk een oproep om voor mijn medemens klaar te staan. Dan popt er plotseling iets naar boven. Als kind wilde ik verpleegster worden. Het is natuurlijk van de gekke alleen het idee al als je 76 bent om ook maar iets daaraan bij te kunnen dragen . Maar in mijn gevoel zou ik zo een opleiding gaan volgen.  Dan kan ik om mezelf lachen. Maar weet ook dat mijn armen altijd te kort zijn. En ook dat mag zo zijn. Niets mis mee dat te weten.

Ja en dan zijn er ook nog van die Boeddhistische ideeën over een Boeddha willen worden, want die weet precies wat iemand nodig heeft en doet altijd de juiste dingen  maar ja wat is dat dan? In het christendom hebben ze het dan over de Christos geest, een zoon van god zijn. Voor mij zijn het allemaal handvaten om een richting aan te geven.

Ach ik denk echt dat het niet zo'n ver van mijn bed show is als het lijkt. Want bestaat er zoiets als bereiken? We kunnen zoveel zijn op de plek waarop we ons bevinden. Dat is genoeg maar zoals ik al zei ook altijd te weinig. Ook daar is niets mis mee en zet me met beide voetjes weer op de grond in het hier en nu. 

Ik denk wel dat we ons steeds meer kunnen vullen met de goddelijke mogelijkheden of de boeddhamind kunnen verwerkelijken in onszelf. Dat geeft een soort perspectief in de tijd. Want die voortgaande tijd die bestaat en er zijn processen van verbetering of verandering in de tijd mogelijk. Maar die goddelijk geest en die boeddhamind zitten op een verticale  lijn en doorkruisen op goede momenten de horizontale tijdlijn. Mooi beeld vind ik dat. Het kruissymbool voor het goddelijke in het hier en nu.

Daarvan steeds vaker bewust zijn vind ik al heel bijzonder. Dat kan van de wereld een Theofanie maken. Want onze geest wordt dan steeds meer gevuld met helder bewustzijn en dat maakt de wereld mooier.

Dat is geen doel op zich voor mij maar wel een prachtig bijverschijnsel. Naar mate ik meer open sta zal zich dat steeds vaker kunnen manifesteren. Ik wil me bewust worden en de rest is genade.

Het ego en het lijden herkennen zijn de handvaten om mee te werken. Het lijkt alweer tegenstrijdig maar uit  ervaring weet ik dat dat niet zo is. Alles wat er is hoort bij het complete leven leven.

Zoals een zuivere lelie uit de modder omhoog rijst.

Welke ik en waarom?

Ja dat zijn hele goede vragen  en niet makkelijk zomaar even te be- of omschrijven.

De (advaita) Izerina vraagt welke ik? En ook bij mij is die vraag aardig binnengekomen. In de Boeddhistische filosofie is er niet eens sprake van een ik in de zin van iets op zichzelf staands. en dus ook niet aanwijsbaar, want het ik is niet te vinden in lichaam of geest. Maar het is niet iets dat ik zomaar DOOR heb want ik leef dagelijks vanuit een gevoel dat ik iets zou zijn en al zoekend waar en hoe ik dat kan vinden kom ik tot de conclusie dat ik het niet vind maar ook als ik dat besef, heeft het nog niets veranderd aan mijn zelfbeeld. Ik heb wel ondervonden dat het niet iets is wat je binnen een paar weken je eigen hebt gemaakt.

Daarom is het handiger eerst maar eens uit te vinden waar dat ik, dat zelf, overal in verstopt zit. en idd kom ik dat tegen als IK verlicht wil worden of IK zit te mediteren om... wat dan ook te bereiken . Wanneer iemand me beledigt. dan gaan mijn haren overeind staan. Als er aan mijn persoonlijkheid wordt geknabbeld dan voel ik dat dat is waar ik me aan vasthoud. Zo ben ik toch zeker niet!  Ik denk dat ik zo niet ben, een idee  en niet meer dan een idee van wie ik ben. En dat afknabbelen,  dat pik ik niet. Precies daar zit het ik dat niet iets vast is maar een emotie. Want  als die emotie daarover  na dagen of langer verdwenen is, waar is dat gevoel, die IK dan gebleven? Waar is die emotie die zich met dat gevoel van IK verbond, waar is het gebleven? Kijk dat zijn de dingen waarmee ik áan het stoeien ben het leren zien waar IK overal een rol in speel niet om het ik op te lossen,  of om er goed of slecht op te plakken maar om het op zijn minst te zien en te ervaren dat het weer verdwijnt als sneeuw voor de zon afhankelijk van omstandigheden en niet vast te pinnen op iets of aan iets. Als ik dat door krijg verandert er al een heel klein beetje van het topje van dat nare emotionele gevoel, dat IK niet hebben wil. De emotie is er natuurlijk wel maar IK hoef me daar niet mee te verbinden. Ik kan het laten gaan. En dat helpt. Dat is mijn ervaring na vele jaren opmerkzaam proberen te zijn. Misschien begin ik dat IK een beetje DOOR te krijgen. Dat zou mooi zijn. Het is een dagelijkse oefening voor mij.

Maar nu de volgende stap Waarom wil IK me daarmee bezig houden want dat IK heb ik natuurlijk wel nodig om mee te werken, om dingen mee te kunnen doen. Dus het verbindt zich wel steeds weer overal mee. Gewoon zoals gereedschap me verbind met wat ik wil doen waarna ik het gereedschap weer opzij leg

Tja waarom ik me  daarmee bezighoud. Nou in ieder geval omdat ik het mateloos boeiend vind hoe  die logica in elkaar steekt en het onderzoek daarnaar nooit ophoud omdat een mens nooit eeuwig dezelfde is en aan verandering omderhevig daarom blijft het steeds nieuw om te kijken, op te letten en te onderzoeken hoe het werkt. Zo boeiend is het voor mij omdat ik er zoveel van leer. En het mijn vastgezette ideeen wat losser maakt wat makkelijker voor mezelf.

In eerste instantie wilde IK na mijn scheiding weer het spirituele gedachtengoed oppakken waar ik me als kind erg toe aangetrokken had gevoeld. en ik wilde  graag meer weten over allerlei bovennatuurlijke verschijnselen en las me daarover te pletter. Zo kwam ik in de theosofie terecht. 

Ik volgde jaren cursus in De Geheime Leer van H.P. Blavatsky en verdiepte me mede daardoor in verschillende traditionele religieuze stromingen en vergelijkende godsdienststudie. Gelijktijdig verbond ik me aan de Boeddhistisch Sanga in Nijmegen. 

Met dat laatste als basis deed ik aan meditatie, verdere studies  en zelfonderzoek. Dat is het plaatje dat voor mij niet ophoudt. Het iedere keer weer kijken naar hoe het bij mij werkt en of ik er wel of niet iets mee kan en op dit moment is mijn conclusie: uiteindelijk moet het allemaal in jezelf plaatsvinden. Alle leerstof moet  een plek in jezelf vinden en dan kun je ermee werken. 

Maar niet alle filosofieën zijn hetzelfde en om verwarring te voorkomen vond ik het beter voor de beoefingen en om meer inzicht  te krijgen te doen wat het best bij mij paste. Nou zijn er wel wat verschillen in de filosofieën  van de verschillende stromingen. Het Christendom heeft het over een onverwoestbare ziel en hoger Zelf. Het Hindoeisme over Atman. In de Advaita dacht ik ook , is er ook een hoger zelf. Izierina vroeg namelijk ook naar 'welk ik'? En dat zou een iets meer open kijk op het Atman kunnen geven dan de onverwoestbare ziel en het hoger zelf van het Christendom, maar daarvan ben ik niet voldoende op de hoogte om er iets zinnigs over te zeggen. In het Christendom is alles wat je uit liefde doet en met een christelijke overtuiging te plaatsen als een hoger Zelf in een onverwoestbare Ziel .  Ik koos voor het Boeddhisme en het zgn 'niet zelf'.

Als er geen IK is, waarom en waarvoor zou ik dit dan allemaal willen doen?

Volg je het nog want het lijkt mee een beetje van de hak op de tak. 

Goed. Nou luister . Ik denk dat er ontzettend veel lijden in de wereld is. En niet alleen in de wereld maar ook in mezelf en in jou en mij. Dat lijden is er eeuwig en altoos. Vaak herkennen we het niet eens als lijden omdat we niet weten wat het is het niet te hebben. En na verloop van tijd ben ik tot de conclusie gekomen dat Boeddha gelijk had. Er IS lijden maar er is ook een weg uit het lijden, zoals hij zei. .  want na een zware begintijd werd mijn kwaliteit van leven beter door er meer zicht op te krijgen en meer zicht op dat IK.  Dat lijden is verbonden met ons idee over dat altijd in de weg zittende IK. Om daar achter te komen zullen we ook dat IK moeten leren  zien en niet alleen dat IK wil ik leren kennen ook waarin dat lijden allemaal verstopt zit. En dat is nou precies waar ook Krishnamurti het over heeft. Altijd bewust en aandachtig zijn. Altijd vragen en kijken wat en hoe dat diep in mezelf werkt. Dat is een diepgaand onderzoek waar Krisjnamurti de juiste vragen weet te stellen die inzicht kunnen geven.

Er is een weg uit het lijden zegt de Boeddha. En hij geeft daar een pad voor aan. Precies dat wijst Krishnamurti af.  Maar ik denk dat hij al heel wat meer realisaties en aanleg had voor opmerkzaamheid , stilte, inkeer en onderzoek dan ik. Uiteindelijk had hij een geschoolde Hindoeistische en later  Theosofische opleiding gehad. Pas later  maakte hij zich daar vrij van. Net als Jezus die als 12 jarige al in de joodse tempel met priesters debatteerden. 

MIjn idee daarover is:

Het is net als alles wat we in het leven willen leren. We zijn nu ook niet meer met tafels van 4 bezig maar gebruiken wel de kennis van  wat 16 is. 

Schilderen bijvoorbeeld. Ik heb me in mijn middelbare jaren nog met veel plezier op allerlei techniekjes en scholingen gestort. Nu ik bepaalde beperkte dingen ken, kan ik het loslaten en ermee spelen. Walter is daar een mooi voorbeeld van. Hij heeft een degelijk geschoolde schildersopleiding gehad en de kunst is  het daarna los te laten en er kunst van te maken. Dat is wat hij doet. Het je eigen maken van de kennis en gebruiken op jouw heel eigen  manier, maar een goede basis is altijd zichtbaar en onontbeerlijk voor kwaliteit. In die zin is een leraar onontbeerlijk. Hij kan je vertellen waar de zwakke plekken zitten. Walters werk is altijd onderbouwd met kennis en ervaring.en dat is te zien. Zo is het met alles in het leven en ook met spiritualiteit. 

Maar ik ben afgedwaald want er is nog meer te vertellen over mijn waarom.

Later meer.

Nu nog een plaatje erbij.😳

 

Ik moest denken aan verlichting en mystieke ervaringen.
Het zijn van die kreten die heel ver weg lijken te zijn. Ik vroeg me af of dat wel zo ver weg is voor een open geest, een open hart die geleerd heeft niet achter alle emoties en denkpatronen aan te rennen. Zich richt op liefde mededogen en een geest die alles omarmt wat er is.

Wat is dat dan, verlichting en mystieke ervaring?  Voor zover ik dat nu begrijp en erover lees zijn er verschillende stadia die we kunnen ervaren. Ik lees toevallig net iets over een filosoof die het heeft over aardse mystiek. Ook zoiets...Zoals alles in het leven, dat ik bewust wil leiden, zit het allemaal in het bewustzijn dat we hebben op basis van ons lichaam dat daarvan op dit moment de drager is.

Is het dan allemaal wel zo een ver van mijn bed show? Bestaat er zoiets als aardse  mystiek en wat zou dat dan kunnen zijn? Zoals ik al schreef er zijn wel stadia of verdiepingen mogelijk. En de momenten dat ik  bewust ben zonder dat mijn hersentjes zich ermee bemoeien kunnen steeds langere momenten worden totdat het hele leven ervan doordrongen wordt. Ja dat is misschien een ver van mijn bedshow maar niet onmogelijk als er  bewustzijn en denken is dat zich ermee bezig houdt. want bewustzijn is echt iets anders dan denken.

De bijzondere momenten in het leven waarin we er kunnen zijn met alles erop en eraan, waarop we alles wat er is zowel in als om ons liefdevol kunnen omarmen, kunnen heel bijzondere momenten zijn. momenten waarop verdriet en vreugde een geheel zijn. Dan wordt er soms een tipje van de sluier opgelicht.  Ik denk niet dat we dan verlicht zijn maar het is wel een moment dat ons iets vertelt over de mogelijkheden. En dan is een boom nog steeds een boom. Dat is ook wat er over verlichting wordt verteld. Ik denk dat verlichting dus zowiezo iets heel aards is op ieder niveau waarin ik me verbind of verbonden wordt met dat wat meer is dan dat ik denk te zijn. Daarmee kom ik dan in aanraking. Dat is de mens zoals de mens zou kunnen zijn. 

Alles leren kennen in de staat waarop het er is. zonder invulling van al mijn doorlopende interpretaties.  Een stapje in de richting van een beter leven leiden. Een heldere zienswijze zonder alle hersenspinsels. Dat is toch mooi. En toch gewoon met de beide benen op de grond voluit leven. Met alles erop en eraan.

Steeds meer volledig bewust.

Het is toch eigenlijk van de gekke en niet nodig dat dat denkertje overal tussen gaat zitten.

Maar ..... tja waar gaat het mij eigenlijk om? Waarom houd ik me hiermee bezig. Zijn mystieke ervaringen of verlichting een doel op zich? Is er een bereiken? 

Digitale Sanga

Met een klein groepje studenten van Jewel Heart, de boeddhistische Sanga waar ik lid van ben, leerlingen van de helaas overleden Gelek Rimpoche, hebben we een twee wekelijkse bijeenkomst, nu digitaal en bespreken we een van de transcripten over de boeddhistische lessen die we ontvangen hebben. Er is behoorlijk veel literatuur over verspreid over de hele wereld en ook binnen onze eigen Sanga in Nijmegen, New York, Ann Arbor en Singapore en nu zijn we met een kleine groep het onderwerp Karma aan het uitdiepen. Heel boeiend en dat roept ook weer vele nieuwe vragen op.

Een van de mede studenten zei en ik was het daar volkomen mee eens, wat is het toch allemaal logisch. maar waarom is het dan ook zo verschrikkelijk moeilijk.

Vooral dat eerste, dat is waarom het boeddhisme me zo aanspreekt. Vanaf de jaren negentig toen ik begon de Lam Rim lessen of liever gezegd de lessen die daaraan vooraf gingen, te volgen, was dat hetgeen wat mij zo boeide. De onderliggende filosofie en ook de psychologie die daaruit sprak was zo logisch, zo behapbaar.  Natuurlijk kwamen er ook wel zaken voorbij waarin ik me vooral in het begin niet in kon vinden maar ik kon ze gewoon naast me neerleggen. Ik voelde me nergens toe verplicht. Veel dingen vielen later op hun plek en sommige zaken die begin ik nu vanuit een andere invalshoek beter te begrijpen.Vooral nu ik meer inzicht krijg en weet dat het allemaal uiteindelijk over bewustzijn gaat.

Bewustzijn is zo belangrijk dat dringt steeds meer tot me door. Dat is in veel tradities zo maar het wordt dan vaak vervat in voorschriften. Dogma's en die zijn er (zoals ik er nu naar kijk) dan voor om me meer bewust te maken van wat zich in dat bewustzijn afspeelt. Heel veel zaken, ben ik tot de ontdekking gekomen, spelen zich meer in ons onderbewuste af en het is moeilijk daarnaar te kijken. Daar kom ik mezelf tegen met alle eigenaardigheden die ik liever niet van mezelf wil toegeven. Vaak verstop ik ze achter loze kreten als: Positief blijven en positief denken terwijl mijn gewoonten vastgeroest zijn in angstpatronen, boosaardigheden of andere zaken waar ik overheen wals.

Als er staat je mag niet liegen. Hoef dat nog niet te betekenen dat ik verdoemd bent als ik lieg. Maar ik word me er wel eerder bewust van als ik dat toch doe wanneer ik me bijvoorbeeld aan een belofte van niet liegen heb verbonden  Dat zet zoden aan de dijk in mijn bewustzijn. Dan wordt mijn onderbewustzijn meer naar boven gehaald en kan ik dingen veranderen als ik dat wil door het me steeds meer bewust te maken,  dan kan ik het mijn leven beter vorm geven zoals ik dat wil en wordt ik minder afhankelijk van de willekeur van mijn  kleine hersentjes die maar door razen of met me op de loop gaan.

Dat is een simpel voorbeeld van wat ik bedoel. En dat het bewustzijn dat daarmee verbonden is, invloed heeft op ons dagelijks leven lijkt me logisch. Een keer liegen maakt een tweede keer, ach het is maar jokken, makkelijker uiteindelijk zou het zelfs een gewoonte kunnen worden als het me makkelijker uitkomt. En zo is ook Karma en onze gewoonten verbonden met allelei oorzaken en gevolgen die het meest impact hebben op ons bewustzijn. 

Ja zo simpel is het voor mij. Maar inderdaad er zijn ontelbaar veel dingen die heel moeilijk zijn te realiseren in het leven. Ook dat was ik met mijn medestudent eens en het is zo mooi met elkaar over deze zaken te kunnen filosoferen te oefenen en bewust te worden van wie en wat we werkelijk zijn. Dank lieve vrienden, want fijne vrienden zijn we intussen. We ondersteunen elkaar. En dat wordt dan weer een Sanga genoemd. Al is ons digitale groepje hier maar klein, het blijft een Sanga.

Land zonder paden

Krisjnamurti houdt me wel bezig. Zijn boeken geven me veel stof om over na te denken. Het volgen van de dialogen die hij heeft met wetenschappers en anderen geven meer inzicht in de manier waarop mijn hersenen functioneren, Maar hoe zit dat dan? Hij zegt dat alle tradities, religies en vooropgezette ideeën vergeten moeten worden en je helemaal vrij en onafhankelijk moet observeren.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien had hij daar een aan- of ingeboren aanleg voor om op die manier in het leven te staan. Een rustige geest die de mogelijkheid had tot puur observeren. Maar dat is niet iedereen gegeven. Dus malen mijn hersentjes verder.


Ooit las ik ook iets van hem dat ik nu even niet paraat heb waarbij hij een scheiding maakte tussen het mentale groeiproces en het rechtstreekse onmiddellijke observeren. Er is wel degelijk een manier om dingen te leren maar dat wordt verward met het direct observeren. Ik weet niet of ik dat zo perfect aanhaal maar volgens mij kwam het daarop neer. Als dat zo is dan zou er dus wel een weg moeten zijn om mijn rusteloze hersentjes tot stilte te brengen waardoor er zonder vooringenomenheid geobserveerd kan worden.

Dat zou dus betekenen dat ik een weg zou kunnen volgen, een training zodat ik in staat ben in alle rust te observeren en in de diepte en schoonheid van mezelf te duiken. Ik kan me nog goed herinneren dat voordat ik zoiets begon te leren mijn gedachten binnen de kortste keren alle kanten opvlogen. Dat ik lastig geconcentreerd kon blijven of eigenlijk helemaal niet. Na jarenlange dagelijkse oefening lukte het me steeds iets beter en kon ik ook steeds beter observeren wat er in me zelf gebeurde.  Kijk en daar is het punt waar Krisjnamurti begint ons te vertellen hoe het in elkaar steekt.

Dat `voor` traject vind je volgens mij in tradities terug. In de traditionele boeken van mystici en in het pad dat ik binnen het Boeddhisme volgde. En dan schuift Krisjnamurti al die traditionele zaken aan de kant.  Hoe zit dat dan?

Mijn eigenwijze denkertje probeert dat uit te vinden en ik denk dat ik daar voor mijzelf een weg in heb gevonden. Het was voor mij heel noodzakelijk om een training te krijgen en nog steeds te hebben om het brein beter onder controle te krijgen. Misschien een verkeerd woord maar in ieder geval meer rust te creëren in dat denkertje dat altijd maar weer op hol sloeg. Het geeft me de mogelijkheid om een beetje dieper in mijzelf te kunnen kijken waar zoals de mystiek, krisjnamurti en het boeddhisme zeggen, uiteindelijk alle kwaliteiten en mogelijkheden liggen opgeslagen . In potentie aanwezig. Voor velen en voor mij niet volledig ontwikkeld maar wel aanwezig.

Om daar werkelijk mee in contact te kunnen komen door het direct te zien, moeten we al het aangeleerde uiteindelijk weer loslaten Dat wat geleerd is, is alleen een vinger die wijst naar de maan zegt het boeddhisme, we moeten zelf kijken. En dat lijkt me een goede uitspraak die ik in de geest van Krisjnamurti kan zien, al zou hij het daar zelf waarschijnlijk niet mee eens zijn omdat ik hem in alle dialogen alle andere hem niet eigen uitspraken naast zich neer zie leggen.

Zoals ik erover denk is de valkuil altijd weer dat we ons vastklampen aan dat wat we geleerd hebben omdat binnen tradities vaak de nadruk wordt gelegd op de guru, op de goden, op god almachtig, allah enz. enz. Dat we ons daarvoor moeten neerbuigen. Het zijn allemaal, oneerbiedig gezegd,  hulpmiddelen om een bepaalde levenshouding te ontwikkelen.   Natuurlijk zijn we daar respect aan 'verschuldigd' als we het kunnen zien als een pad van ontwikkeling op het mentale vlak maar we hoeven ons er niet afhankelijk van te maken alsof dat het enige was. Daar neemt Krisjnamurti volkomen afstand van. En ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Want uiteindelijk is het een weg van het volkomen verwijderen van alle indoctrinatie die ons zo eigen en normaal is geworden. Daar gaat Krisjnamurti vaak dieper op in door ons te laten zien welke verwachtingen en afwijzingen die tradities voorspiegelen.
Toch wordt er in het Boeddhisme zelfs  een uitspraak gegeven: Dood de Boeddha.
Het is zo moeilijk om dat allemaal binnen de juiste context te kunnen plaatsen. En kan zeer verwarrend werken.

Daar komt het woordje vrijheid bij Krisjnamurti naar boven. Wat is vrij zijn VAN?
Het betekent voor mij niet dat het er niet is en dat we er geen respect voor zouden hebben maar het betekent wel er op de juiste manier mee om kunnen gaan. Verblijvend in je eigen midden en kijken naar wat is. Dankbaar zijn en weten dat er die boot naar de overkant er is. Zolang ik hem nodig heb gebruik ik hem om mijn brein in rust te brengen met alle respect en voel het pad dat ik ermee kan gaan, de oversteek die ik ermee maak als een heerlijke ervaring maar weet meteen ook dat ik er vrij van ben. Ik hoef me er niet aan vast te klampen en weet dat het tijdelijke zaken zijn. Het is niet meer maar zeker niet minder dan een werktuig om me naar de overkant te brengen.  En de juiste werktuigen gebruiken, is het halve werk.  Weer zo'n beeldspraak waar een valkuil in zit.  Er IS geen overkant, want zo gauw we er een plaatje op gaan plakken is de waarheid en de ervaring alweer verdwenen. Het zit allemaal in mezelf, laat dat duidelijk zijn. Alle ideeën en gedachten spinsels wil ik leren herkennen en loslaten.

De weg voor ik naar naar binnen kon keren was niet van vandaag op morgen en is dat net als voor mij, voor iedereen  die niet altijd  in rust kan zijn. Die weg vraagt om dagelijks onderhoud en loopt synchroon met het onmiddellijk leren observeren
Het zien dat de berg er is in al zijn glorie. Niet IK zie de berg maar de ervaring van zien. Is een ervaring op het moment zonder tussenkomst van het werktuig IK dat alleen functioneert in de tijd. Onmiddellijke observeren is geen mentaal groeiproces maar een directe ervaring zonder 'zelf ervaring' het ik is daar niet in aanwezig. (vlg Krisjnamurti) .  Alles puur observeren en weten hoe ik in elkaar steek valt onder dezelfde noemer en is een land zonder paden.

De weg naar dat land heb ik wel degelijk moeten gaan vanwege de onrust. Nu kan ik af en toe dat land zonder paden zien en hoop ik het te begrijpen want zo kan ik verder wandelen in dat land zonder paden. Wetend dat het hier en nu in mezelf aanwezig is en ik er af en toe contact mee kan maken.

Als je jezelf zou kennen

Zoals de rustige poel die de hemelen hierboven weerspiegelt, zo zullen alle dingen hun weerspiegeling in u vinden. Zoals de bloem die bloeit in de warme zonneschijn, zo moet u zich ontvouwen als u uzelf wilt kennen. Zoals de arend, ongeremd en vrij, naar de 44 hemelen zweeft, zo moet u zweven als u uzelf wilt kennen. Zoals de rivier die naar de zee danst, zo moet je dansen als je jezelf zou kennen. Aangezien de berg sterk en vol kracht is, moet u dat ook zijn als u uzelf zou kennen. Zoals de kostbare steen in de zon schittert, zo moet u schijnen als u uzelf zou kennen. Zoals de moeder is voor de baby, teder van genegenheid, zo moet u zijn als u uzelf wilt kennen. Omdat de wind vrij en onbelemmerd is, zo moet u dat ook zijn als u uzelf zou kennen.

Krisjnamurti