Zinvolle communicatie

 In 2012 ,alweer 13 jaar geleden, stopte weblog en haalde alle blogjes van het internet. Ik had toen al jaren heel veel blogjes geschreven en had niet zoveel problemen met wegvallen van mijn oude schrijfsels. Ik begreep altijd wel dat ik niet zoveel bijzonders te melden had, maar vond het wel leuk om te doen. In die weblogperiode keek ik regelmatig naar de statistieken en er werden toen regelmatig honderden clicks gemeld. Ook waren er veel reacties. Het is nog maar zwaar de vraag of dat belangrijk was, maar ik vond het wel leuk. Het hield me aan de gang. 

Hoe anders is het bloggen nu. Als ik de clicks bij de geposte blogjes bekijk dan zijn er soms een paar meer clicks en meestal heel weinig. En een klick is al snel binnen. Het zegt uiteindelijk niets. 

Het blogjes schrijven is voor mij een weinig florerende mogelijkheid tot communicatie waarbij het mijns inziens niet om de kwantiteit maar om de inhoudelijke kwaliteit gaat en in hoeverre er werkelijk persoonlijke clicks en overeenkomsten zijn of juist tegenstellingen waarover gepraat of geschreven kan worden. en blijes zijn daarvoor volkomen ongeschikt.

  Maar gelukkig is dat ook niet de drijfveer van mijn schrijverij. Het is meer een uitlaatklep en een soort niet regelmatig of frequent dagboek voor mijn eigen doen en laten. Om zicht te krijgen op wat voor mij een zinvol leven is. En omdat een zinvol leven voor iedereen anders zal zijn, is het zo normaal en begrijpelijk dat ervoor werkelijke communicatie meer nodig is dan klicks en reacties.

Daarom ben ik blij met de mogelijkheden van de tegenwoordige tijd die communicatie meer persoonlijk maken zoals zoom of snelle whatsappjes en e mail die communicatie, ook als fysiek contact onmogelijk is geworden, toch een diepere dimensies kunnen geven

Ga eens even aan de kant

Zei de vlieg tegen de vlinder

Bewustzijn en denken

 Ik wil proberen op een manier dat ik het zelf begrijp woorden te vinden voor het verschil tussen denken en bewustzijn en hoe die twee elkaar aanvullen of juist blokkeren.

Kan ik me ook bewust zijn van mijn bewustzijn zonder te denken?

Dat is heel lastig. Waarom zou ik me bewust willen zijn van mijn bewustzijn ?

Omdat als ik meer vanuit mijn bewustzijn zou leven, het leven waardevoller wordt. 

Hieronder mijn ervaring.

Bewustzijn hebben we allemaal en denken kunnen we hopelijk ook allemaal. Meestal gaan die twee gelijk op en zijn ze overdag beiden in actie. Toch zijn het twee heel verschillende dingen. Ik kan me bewust zijn van mijn denken maar ik kan ook onbewust denken. Zo zelfs dat ik later niet eens meer wist waar ik eigenlijk over liep te denken. 

Maar wat voor mij belangrijker is , is dat ik me ook bewust kan zijn van mijn bewustzijn. Misschien lijkt dat erg abstract maar het is mogelijk.

Als ik meer vanuit mijn bewustzijn zou kunnen leven met minder regelmatige interrupties van mijn denken, wordt mijn leven stabieler en leefbaarder. Ik heb ontdekt dat mijn gedachten meestal mijn bewustzijn overnemen met allerlei denkverhalen die alles kleuren en dat daaraanvolgend alle waarnemingen een eigen leven  gaan leiden in mijn aanvankelijk objectievere waarneming. Ze worden dan gekleurd door positieve en negatieve emoties en bedenksels die ik overal op plak. En denk nou niet dat ik dat alleen doe maar dat is een heel algemeen menselijk verschijnsedat zorgt voor veel verwarring en problemen. Zowel in het eigen leven als in dat van mijn naasten. Voorbeelden zijn er genoeg.

 Maar het is ook iets waar we zicht op kunnen krijgen en er invloed op uit kunnen oefenen. In die zin zijn we niet alleen maar een speelbal van de natuur. 

Ideeën die ik op alle bewuste waarnemingen plak komen altijd mee uit het verleden. Het hele arsenaal aan ervaringen halen we naar boven Terwijl ik weet dat er niets is dat ooit hetzelfde is en blijft en toch blijf ik daar makkelijk in ‘hangen’

Razendsnel neemt het denken de neutrale waarneming over en plakt er allerlei concepten en bedenksels op vanuit de opgeslagen invloeden uit mijn verleden. Zo snel dat ik het niet eens in de gaten heb totdat ik ga opletten of tot de orde wordt geroepen (als ik wil luisteren) en leer om te zien wat er in mij gebeurt. 

Wat ik probeer af te leren is vooral minder snel te reageren en dat is in mijn geval al heel wat. Ik kwam namelijk ook tot de ontdekking dat daar vaak demeeste ellende door ontstaat en vooral met de tegenwoordige snelle sociale media is dat rondom aan de orde van de dag. 

Oplettend op eigen doen en laten worden. Noem het meditatie maar feit is dus dat meditatie niet iets is dat wel of niet lukt. Iets wat ik wel of niet kan, maar het is niets meer of minder dan zuiver leren waarnemen wat er met het bewustzijn en de inmenging van het denken gebeurt. Dat het zintuigelijk  bewustzijn voortdurend wordt belaagd of overgenomen door het denken, ook als dat niet nodig is. Denken is nodig als gereedschap voor het dagelijks leven, maar het hoeft zich niet overal mee te bemoeien en als onkruid alles overwoekeren. En kom ik dan tot de conclusie dat mijn denken weer “ lekker’ bezig is en als het dan toch weer woekert. Kijk ik er naar registreer het en ga geduldig door met puur opmerken.

Het gaat er dus niet om niet te denken maar het gaat over opmerken. En dan heel misschien door er regelmatig bij stil te staan dat ik overal mijn gedachten concepten op plak. Kan er tussen twee gedachten plotseling een opening komen en ben ik me een moment bewust van mijn bewustzijn. Ik hoef me niet meer in allerlei bochten te wringen om woorden en oordelen te geven over van alles en nog wat. Dan krijg ik als dat moet een keus maken  en ga niet meer zo vanzelfsprekend in de automatische piloot van die onbeheersbare en overwoekerende gedachten.

Als iedereen zich daar nou eens meer mee bezig zou houden dan zou de wereld er heel anders uitzien en was er minder reden om overal boos of zelf haatdragend op te reageren.

Of is dat te moralistisch in gedacht in deze tijd.

Het licht verandert

Het begin

Het is tropisch warm. 

Maar voor mij was het een goede dag. Heel langzamerhand zijn de meest heftige klachten op hun retour en blijft er een standaard buikpijn over die ik herken en altijd wel heb. Als de endeldarm darm  leeg is zijn er weinig klachten maar dat is slechts tijdelijk. Een mens moet toch eten 😀

 Hoe dan ook, deze dag stond in het teken van minder pijn. Dat is dan zo’ n opluchting. 

Gister was de laatste schildermiddag voor de vakantie.  Die wilde ik liever niet missen en het lukte tussen twee aanvallen door  toch te gaan. Nu vanmorgen vergaderden we in de bieb over het komende seizoen en wat we willen organiseren voor het kunt/cultuur café n ook dat hoefde ik niet af te zeggen. 

Eigenlijk schrijf ik veel liever over de dingen die me boeien dan over mijn lastig lijf. Zo las ik in het boek van Joseph Campbell over mythologie ' de held met de duizend gezichten' de volgende Upanishad.  Hieronder een klein stukje.

Het begin 

Uit: Brihadaranyaka Upanishad

 ‘In het begin was dit universum slechts het Zelf, in menselijke vorm. Hij keek om zich heen en zag niets dan zichzelf. Toen, aan het begin, riep hij uit: “Ik ben hij.” Daarvandaan komt het woord Ik en daarom zegt iemand ook nu nog als hij bij zijn naam wordt aangesproken eerst “dat ben ik”, en noemt dan de andere naam waaronder hij bekend staat.

Hij was bang. En daarom zijn mensen nog steeds bang om alleen te zijn. Hij dacht: Waar ben ik eigenlijk bang voor? Er is hier niets anders dan ik. En daarop was zijn angst verdwenen

Al die mythologische verhalen zijn zo mooi omdat ze allemaal over bewustzijn gaan. Dat betekent dat ze ook alles over mijzelf vertellen. Een mens in zichzelf is een heel universum.

Dat heeft veel implicaties want als die verhalen over bewustzijn gaan dan vertellen ze  iets over mijzelf en  bewustzijn hebben we allemaal.

Maar uiteindelijk kan ik alleen maar vanuit mijn eigen bewustzijn om mij heen kijken en alles wat ik zie, voel en ervaar kan niet anders dan mijn ervaring zijn. Dat ben ikzelf. 

Mythologische verhalen  hebben de mogelijkheid (soms met een schok) me bewust te maken van iets heel bijzonders dat nog nooit eerder tot me door is gedrongen. Als ik ze lees en me afvraag: hoe werkt dat dan bij mij, zijn ze, als ik er open voor sta, in staat me heel nieuwe perspectieven te bieden. Me beter bewust te worden dat ik met mijn eigen ogen zie, met mijn eigen lijf voel en ervaar. Ze kunnen me soms even boven mijn aanvankelijk misschien wel bedreigende bedachte  ideeën uittillen. Boven de angst voor oorzaken en omstandigheden die ik me in mijn hoofd haal   en me  over die gedachten blokkades heen laten kijken..

Ik denk ook dat ze daartoe dienen en zulke verhalen… je vindt ze overal. 

Buizen

 Met een lastig lijf word ik steeds luier. Natuurlijk is dat niet echt waar want tussen de pijnlijkheden door is het fijn in beweging te zijn. 

Jaren geleden had ik me niet voor kunnen stellen dat ik zonder te balen mijn rust zou kunnen nemen. Wanneer ik vroeger klaar was met het een stond het ander alweer te wachten zodat ik weer verder actie kon ondernemen. 

Nu is het gewoon mogelijk om te zitten, hangen of liggen en mijn aandacht gericht te houden op ontspanning zonder gedwongen door mijn denken afleiding te zoeken En dat helpt. In ieder geval voor het lijf, al gaat de kwaal daar niet mee over. Dan zijn al die jaren beoefeningen in ieder geval niet voor niets geweest. 

Maar dat wist ik natuurlijk al lang. En nog steeds haal ik zoveel moois uit de lessen die ik volg. Niet alleen voor het lijf maar ook mentaal geeft het zoveel. Een(noem het) blijdschap die onder alles wat er is altijd aanwezig is. 

Helaas is mijn leraar overleden maar er is een grote nalatenschap van zijn werk voor handen waar ik samen met anderen nog steeds uit kan putten. 

Twee nachten heb ik goed geslapen en als ik komende nacht weer goed slaap voel ik me morgenmiddag hopelijk goed genoeg om de laatste keer voor de vakantie te gaan schilderen. Dat zou fijn zijn. En het fijnste zou zijn als er dan meteen een periode van enkele weken pijn  afgesloten zou worden of in ieder geval op een lager pitje gezet zou zijn. 

Ik wacht op een oproep van de mdl specialist. Kan wel even duren, maar na tientallen jaren problemen toch maar weer de molen in want tien jaar geleden was ik er ook al voor in het ziekenhuis maar daar ben ik de daaropvolgende tien jaar niets mee opgeschoten. En nu stond het water me afgelopen weken aan de lippen. 

Het is toch te warm voor actie dus gewoon maar een beetje meebuizen .

van binnen naar buiten kijken

 De wereld mag dan ziek zijn maar ik ben eruit 😀

Ik heb in ieder geval voor mijzelf de beslissing genomen dat ik wat aan mijn pijnlijke fysieke ongemakken ga laten doen.  

 Daar heb ik al tientallen jaren zelf wat aan gedaan. Hoofdzakelijk door bewuste opmerkzaamheid te beoefenen en daardoor meer grip te krijgen van mijn leefpatronen en wat ik daaraan zou kunnen wijzigen om de darm en de buikpijnen zoveel mogelijk te beperken maar ik denk dat ik nu op een punt ben gekomen dat op dat niveau niet zoveel meer haalbaar is en gezien mijn leeftijd wordt het eerder slechter dan beter.

De afgelopen weken voelde ik me zo slecht en nu hoop ik dat ik de ergste dut weer door ben. Intussen heb ik een afspraak bij de huisarts gemaakt die me waarschijnlijk door zal sturen. 

Het is gek maar ik voelde meer spanning en terughoudendheid voordat ik die afspraak maakte dan nu ik echt heb besloten er werk van te maken. Ook al moet ik zeggen dat de twijfel af en toe stiekem de kop opsteekt als ik me weer even iets beter voel, maar meestal is dat niet van lange duur zoals het zich de laatste weken manifesteerde. Ik zit echt niet te wachten om die molen in te gaan, maar ja… De vooruitzichten op steeds weer nieuwe verkrampingen en dichtknijpen van de darm en de zorgen over hoe dat zich gaat ontwikkelen bij het toch steeds ouder worden, ,maken dat ik toch serieuze stappen tot verbetering van leefkwaliteit overweeg in samenspraak met een specialist.

Gistermiddag was ik bij de oogarts en zoals ik wel weet, het gaat langzaam achteruit en ik red me nog steeds met een groot tablet en zicht van 20 en 30 % per oog. Gelukkig gaat het niet in edn razend tempo achteruit.

Morgen naar de huisarts.We wachten het af.

Van binnen naar buiten kijken

Mijn pijn en de wereld

 Net terug van een heel klein rondje 'achtertuin'. Meer dan genoeg want al zeker vier weken is het weer dagelijks ellende met endeldarm en anus die niet meer functioneren zoals het moet en dichtknijpen,veel pijn veroorzaken, juist met zachte ontlasting. Vermoeidheid is dan wat erna uren pijn van overblijft. Je begrijpt dat hangen en liggen dan de enige optie is.

Raar praatje maar het bepaald al tientallen jaren mijn leven alhoewel het steeds vaker voorkomt de laatste tijd. Ik probeer dat bij 'bepalen' te laten blijven en niet over te gaan tot laten beheersen maar naarmate het de laatste tijd veel frequenter wordt is daar nog moeilijk aan te ontkomen. En in gesprek met de arts gaat het nu over pijnstillers, opiaten of stoma. Daar ben ik echter nog steeds niet uit en verder zijn er eigenlijk geen opties. Dus houd ik het nog even bij een paracetamolletje. Daarbij komt dat ik tijdens aanvallen anders denk dan wanneer de pijn weer is verminderd.

Maar goed, er zijn meer dingen in de wereld dan mijn pijn en als ik dat allemaal tot me door laat dringen dan klinkt het misschien vreemd dat ik me dan toch zo gelukkig voel. Stel je voor dat ik met een lastig lijf ook nog eens in oorlogsgebied zou leven. Dan kan ik intens meeleven met dat wat goede mensen op hun bordje krijgen door toedoen van een stel oude kerels die daarvoor zorgen en zelf de doodkist aan hun kont hebben rammelen. Het is toch vreselijk waartoe de mens in staat is. Wat we elkaar in het groot maar vaak ook in het klein  aandoen. 

Dus laten we vooral in het klein voor elkaar zorgen. Dat is het minste wat we kunnen doen. Ook al is het soms heel frustrerend en moeilijk op te brengen de eigen sores aan de kant te schuiven en dan open te staan voor het leed van anderen. Ik weet waar ik het over heb🙃.

Vrijdag de dertiende was het Saka Dawa een dag waarbij speciaal daarop (liefde mededogen)wordt gelet in het eigen leven en waarop het goed is weer eens te reflecteren en ervaren hoe lastig het is dat eerlijk zonder voorbehoud te beoefenen.

Het opent de ogen voor het leed van anderen en behoed voor kwetsende uitspraken of acties. 

Zo zie je maar. Wamt ook ik kwam  om dat laatste ook niet helemaal heen in dit blogje ivm wat ik zei over oude kerels. 🤣

Het beste boek dat ik ooit las over religie

 Sdhrijft de recensente over 'de wenteltrap' van

Karen Armstrong

En wat ik daar dan lees past helemaal in mijn straatje en springen er dingen uit die niet van mijn ervaringen  verschillen. Hij of zij schrijft dan terwijl ze regelmatig  uitspraken van Armstrong citeert:

Theologie is de mythe van het onuitsprekelijke. Orthopraxie, ritueel, is wat ons vasthoudt en bindt. Religie gaat niet over het accepteren van twintig onwaarschijnlijke doctrines, maar over het doen van dingen die je veranderen. De mythen en wetten van religie zijn niet waar omdat ze overeenstemmen met een transcendente realiteit, maar omdat ze het leven verrijken

Religie draait om mythen die ons leven verrijken en gebruiken die ons verbinden met iets groters. Dit "iets groters" kan bestaan, of niet. Ik zou zeggen dat het bestaat als we erin geloven. Hoe meer we proberen het te definiëren, hoe verder het weg raakt. 

Elke uitspraak over God moet paradoxaal zijn

Elke uitspraak over God, zegt Armstrong, moet paradoxaal zijn, om ons eraan te herinneren dat God niet in een coherent denksysteem kan worden gevat. Elke uitspraak over God moet ons ook leiden tot een ervaring van stille verwondering of ontzag, of ons op zijn minst op de drempel van die ervaring plaatsen. . 

Lees het hele stuk over het boek op

https://godblog.org/best-book-on-religion-ive-read/

Helaas ik kon het niet als ebook vinden   niet te koop en niet in de bieb. 

Bewust eigen ervaring opbouwen of geloven.

 Iets zomaar aannemen waar ik me moeilijk aan kan conformeren, dat is niet mijn ding.

Waarheden die mij niet altijd logisch lijken of die voor mij niet voldoen aan mijn sociale en medemenselijke basis waarden daar wil ik naar luisteren maar me er evenzogoed van kunnen distantiëren. Er staan meestal even zoveel onderzochte wetenschappelijke of pseudo-wetenschappelijke waarheden tegenover. Ik laat ze allemaal voor wat het is.

Allereerst wil ik een logisch verhaal aan de hand waarvan ik eigen ervaringen op kan doen die mij een vredevol en beter mens kunnen maken in betrokkenheid met de wereld en mijn medemensen. Met de intentie dat het op zijn minst bij niemand schade aan zal richten. Dat is altijd mijn uitgangspunt . Natuurlijk maak ik  'fouten' en hopelijk zijn die steeds weer te herstellen.

Religieuze voorschriften en dergelijke, ze kunnen interessant zijn maar dan moeten ze worden geïnterpreteerd in de vorm van een leerproces dat voorbijgaat aan een egocentrisch perspectief want in deze tijd van individualisering wordt dat steeds belangrijker. Zelfs binnen religies speelt egocentrisme vaak een rol in bijvoorbeeld beloften over een hiernamaals of uitspraken die (vaak abusievelijk)worden betrokken op persoonlijk welzijn : God zal wel voorzien.

Voor mij is het belangrijk misschien wel het belangrijkste dat alle overwegingen het egocentrisch perspectief overstijgen en ik richt me in mijn overdenkingen en leerproces liever daarop dan op zogenaamde waarheidsbevindingen.

 Alleen vanuit medeleven en betrokkenheid kan een vredevol en liefdevol mens gevormd worden.  

Alle religieuze of spirituele teksten zijn voor mij niet meer maar zeker niet minder dan hulpmiddelen om daartoe te kunnen komen. Het gaat dan niet over een bereiken maar over op een zinvolle manier in het leven  staan.   

Als er op die manier naar religieuze geschriften wordt gekeken dan worden ze interessant en valt er veel te leren. Dan gaat het niet over waarheden en voorschriften die op basis van het bestraffen van zonden worden uitgesproken (maar  die wel vanuit oorzaak en gevolg, keramisch  gezien consequenties kunnen hebben) maar zijn hret spiegels om in te kijken en om op een betere en meer integere manier met het zelf om te leren gaan. 

Evenals in de mythologische verhalen zou er ook vanuit een ander perspectief naar religieuze verhalen  gekeken kunnen worden. Wonderbaarlijke verhalen kunnen dan een boodschap in zich dragen van verstrekkende betekenis. Zonder me af te vragen hoe waarheidsgetrouw ze zijn . Dat is dan niet belangrijk meer voor mij.

Een goed en zinvol leven heeft voor mij niets te maken met geloven en ontvangen maar alles met:

Ddiepgaand het leven ervaren in een wereld vol tegenstellingen. Opmerkzaam zijn en eraan werken een liefdevol  mens te worden.  

De luiaard ontwaakt

Wat deert het dat de kaarsen doven

Ik denk na over de opmerking van Ferrara. 

Verandering is nogal zwak uitgedrukt schrijft ze naar aanleiding van haar ervaringen van wat haar overkwam. Inderdaad het lijden dat wij mensen ervaren hakt er aardig in. Iedere keer opnieuw komen we weer  voor problemen te staan die ons meenemen. Problemen waar we middenin zitten zonder een uitweg te zien. We zitten er als het ware aan vastgeplakt en hebben ons ermee geidetificeerd.  

Dat ben ik toch!

Ervan los komen kan veel tijd in beslag nemen en de een gaat daar sneller mee om dan de ander. Maar feit blijt dat alles stroomt en nooit hetzelfde is. Hoe meer ik me vastklamp aan het geluk dat ik HAD hoe minder ik me kan richten op het leven met al zijn mogelijkheden. Natuurlijk is dat in een rouwproces niet iets waar he over badenkt en heb je de tijd nodig die het duurt.Maar toch ook : ik kan wel denken dat ik dat verdriet BEN maar wie ben ik dan als het voorbij gaat of op zijn voordeligst slijt en minder wordt?

Ik ben niet die ik denk te zijn.

Dat is een hele omschakeling in denken. Maar o zo behulpzaam om minder te lijden. Zeker ba een rouwperiode die er ook moet zijn.

Ook de weteschap zegt dat er alleen verandering bestaat en dat er niets verloren gaat maar alles wordt omgezet in iets anders. Kijk naar de wisselende blaadjes in de natuur niets staat stil. En de wereld en de batuur blijft prachtig en alles gaat gewoon door in het veranderingsproces.

 Ik kocht een boekje met gedichten van Rumi. Een mystivus uit de soefi traditie.  Die ne ook inspireerde tot het gedichtje dat ik in het vorig blogje zelf schreef over mijn leven en gevoel.

Nogmaals:

Ik ben niet die ik denk te zijn  

Een gedicht van Rumi dat mij het gevoel geeft van één  grote ruimte zijn waar letterlijk alles zich in bevinnd. Waarin ik me ongebonden vrij kan voelen om alles te ervaren zoals het is.

Maar er zijn natuurlijk meer  interpretaties mogelijk. 

ALLES IS MUZIEK

Maak je geen zorgen,

deze liederen hoeven niet bewaard,

de instrumenten mogen kapot.

We zijn hier op de plek

waar alles muziek is.

Getokkel en gefluit

vullen de atmosfeer.

Zelfs al zou de wereldharp

aan stukken breken,

spelen zouden we

op instrumenten nog verscholen.

Wat deert het

dat de kaarsen flakkeren en doven.

We hebben vuursteen en een vonk.

Zingen is als het zeeschuim.

Melodieën komen als parels

uit de oceaan omhoog.

Gedichten spatten op de kust uiteen

en trekken vol verlangen

het wrakhout mee.

Dit alles ontstaat uit een bron,

langzaam en sterk,

onzichtbaar voor ons.

Genoeg woorden nu.

Zet open het raam van je hart

maak het tot duiventil,

waar bezieling komt en gaat

Duizend doden

 Zo'n fijn gevoel. De  verkrampingen  lijken weer even gezakt te zijn.  Hopelijk blijft het zo maar dat weet ik morgen pas na het ochtendritueel en soms minstens 4 tot 6 keer pijnlijk afzien.

Met een gevoel van opluchting schreef ik een gedichtje

Verleden jaren stierf ik

 duizend doden 

Zonder verlies van leven

Nu oud en grijs 

Wat zal ik vrezen

In overtijd 

Gaat het bewegen

De zon schijnt

De regen valt

Het beekje stroomt 

Naar de rivier

Die op zijn tijd de 

zee bereikt

Er is geen eind 

Maar slechts 

veranderlijkheid