Het gaat niet vanzelf

 Mijn gedachten  rollen  van het een naar het ander. 

Hoe je als kind  met je ouders verbonden bent en later in jezelf de ouderlijke trekjes herkent. Soms wil je dat helemaal niet en zijn het hele kleine dingen waarvan je denkt. Pfff precies mijn moeder wanneer je jezelf hoort praten of merkt hoe je op precies dezelfde manier een wenkbrauw optrekt. Als de relatie met de ouders goed is of  was dan is dat niet zo'n ramp maar als daar veel frustraties zitten door afwijkende gedragspatronen van ouders waar je grote problemen mee hebt gehad of waar je zelfs trauma's  van op hebt gelopen   dan kan dat knap lastig zijn. 

Gelukkig verkeer ik wat dat betreft zelf in gunstige omstandigheden voor zover het mijn ouders betreft. Alhoewel ik ook lange tijd met ergernis heb gekeken naar de dingen waarmee  ik op mijn moeder leek, daar heb ik nu vrede mee en heb steeds meer respect voor haar handel en wandel. Zo lijkt ze me zelfs bij het verstrijken der jaren naderbij te komen. Evenals mijn vader trouwens. En lijkt het soms alsof ze beiden  in mijn innerlijk  aanwezig zijn en voortleven. 

Maar komen alle trekjes van mij die me aan mijn ouders doen denken ook werkelijk van hen of is er nog  een andere mogelijkheid want ik zou best de bril op het puntje van mijn neus kunnen zetten en daarin een  aangetrouwde tante herkennen die niets met mijn genen te maken heeft. Je kunt dan toch moeilijk zeggen dat het erfelijk is doorgegeven aan mij.  En ik denk er niet eens over na dat ik dan misschien een beetje op haar lijk. Maar dat doe ik op zo n moment toch echt wel. Die relatie leg ik  minder makkelijk omdat het verder af lijkt te staan. Allerlei trekjes kom je in meer mensen tegen. Er is meer gelijk dan eigen. 

Er is een arsenaal aan  menselijke eigenschappen in potentie in ons aanwezig waadoor er allerlei soorten individuen mogelijk zijn die allemaal op zichzelf LIJKEN te bestaan. Verschillende mensen  en ook zijn we allemaal tot op zekere hoogte gelijk aan elkaar en toch  uniek dat maakt het leven mooi.  

 In mindere of meerdere mate zijn alle menselijke eigenschappen in ons aanwezig. De een is hier meer in ontwikkeld, de ander is daar meer mee op de hoogte en ga zo maar door. We zijn allemaal mensen met menselijke mogelijkheden en potenties die ontwikkeld kunnen worden. Alles  is mogelijk alles kan  veranderen en ontwikkelen. We kunnen aan onszelf   werken mits dat ook  door ons gezien wordt.

 Zo ben ik nu eenmaal bestaat niet.  

Want vaak slapen we en zien we onszelf  niet helder en zijn we ons niet bewust van dat wat er allemaal in ons aanwezig is. Helaas.

Even terug naar de   " erfelijke" 1 trekjes.

Wat ik dan zie als de trekjes van mijn moeder in mijzelf, is dat dan zo?  Natuurlijk kan dat maar staat het als een paal boven water dat het van haar afkomt of is het een van die menselijke eigenschappen die je ook in ieder ander toevallig terug zou kunnen vinden en ben je ondanks dat je een kind van je moeder bent  ook een met het geheel?  Je bent toch  een uniek individu  die specifieke eigenschappen heeft ontwikkeld uit het arsenaal van mogelijkheden.   Is deze schijnbare tegenspraak, het uniek zijn en toch een geheel met al die ontelbare menselijke eigenschappen, een geheel zijn met alles en toch een uniiek mens.  Is dat een stukje van de mysterie van het leven?

Als alles voortkomt uit sterrenstof om het maar even makkelijk en populistisch te zeggen dan betekent het dat we allemaal gelijk zijn ondanks de verschillen en dan gaat het zelfs nog verder dan alleen het spreken over de mensheid. Echt alles is in  in potentie aanwezig  en  we kunnen als menselijke wezens keuzes  maken in wat we willen ontwikkelen. 

Wat we ontwikkelen kan mij  opbouwen of afbreken want  goede dingen brengen goede dingen voort en de lastige dingen brengen lastige dingen voort. Omdat iets lastig is loop ik er tegenaan want omdat dit er is kan dat er zijn want het een komt uit het ander voort. Tot die conclusie ben ik wel gekomen zo langzamerhand. Er is niets dat zomaar uit de lucht komt vallen.  En als ik iets moois heb gedaan. word ik blij want omdat iets moois er is kan ik ook blij zijn.  Ook hebben we met de uitwerking daarvan invloed op elkaar. En kunnen zo elkaar ook weer beïnvloeden. Omdat dit er is kan dat er ook zijn. En uiteindelijk kom ik tot de ontdekking dat we  bestaan   op basis van onderlinge  afhankelijkheid. 

En dat is  precies datgene wat  LEVEN mogelijk maakt. 

Maar hoe zit dat dan?

 Het gaat over de eenheid van alles en dat alles met elkaar verbonden is. In de wetenschap zijn ze het daarover tegenwoordig ook  eens.  Hoe alles toch een eigenheid is maar niet anders kan bestaan dan uit verbondenheid. Omdat het een er is kan het ander er zijn. Omdat dit er niet is kan dat er niet zijn. Doordat dit gebeurd kan dat ook gebeuren. Die dingen zie je terug in documentaires over politiek over wereldoorlogen en als ik goed oplet en naar binnen kijk naar mijn eigen doen en laten en ik, niet te vergeten alle mogelijkheden tot aandachtig opmerken volledig benut dat niet  alles mij 'overkomt' maar zijn oorzaken kent dan zie ik dat dus ook in mijn eigen leven terug. Er is niets dat helemaal op zichzelf bestaat. En zo is alles altijd veranderlijk en ook een geheel waarbinnen alles mogelijk is als daarvoor de voorwaarden worden gecreëerd.  Als de oorzaken er eenmaal zijn rolt het rad vanzelf door en soms is het hoog tijd om er hard aan te  werken  of de bakens te verzetten. En dan creëren we onze eigen wereld. Maar dat gaat niet vanzelf. 

Dus als ik het goed begrijp is er werk aan de winkel. Er zijn zoveel dingen waaraan gewerkt kan worden. Te beginnen bij mezelf.