Waar verschil is, is energie

  

Vanmorgen hebben we aan de ontbijttafel weer eens het hele wereld gebeuren aan ons voorbij laten trekken en dat is mooie gesprekstof ook al zijn de dingen die voorbijkomen verre van mooi. We zijn geen van beiden optimistisch over alles wat er in de wereld gebeurt. Het gaat te ver om er op een blogje te diep op in te gaan maar veel heilzame dingen zie ik niet in het verschiet. Het is vreselijk wat mensen elkaar aandoen en dat allemaal omdat iedereen op zijn eigen manier gelukkig wil zijn. Dat gaat heel ver want het lijkt dat er tegenwoordig zonder vakantie, feesten en evenementen niet meer kunnen leven. Als dat er niet is, schieten we in een depressie. Is dat de zin van het leven? En dan generaliseer ik natuurlijk en is het heel kort door de bocht. maar toch....

Leven met alles erop en eraan, niets uitgesloten niets weglaten van wat er op het pad komt, leven met wat er is. Dat is altijd mijn uitgangspunt geweest. Ik merk dat  dat alleen maar mogelijk is als je van nature niet depressief bent en altijd open staat voor creatieve denkbeelden. Niet gaat zitten in eigen denkpatronen. Nou is dat een van de lastigste dingen. Als je van nature niet zo makkelijk depressief te krijgen bent, is het misschien iets eenvoudiger om naar mijn eigen denkpatronen te kijken en zien waar ikzelf ook vastzit aan mijn egocentrisme om toch meer duidelijkheid te krijgen in de gang van zaken die natuurlijk bij iedereen een rol speelt en vaak een veel te grote rol. . Want waar volgens mij de wereld mee te kampen heeft is met een totaal gebrek aan saamhorigheid. Het is ieder voor zich en god voor ons allen. Jij daar en ik hier. Nationalisme viert hoogtij in bredere zin  en het betekent dat die houting over het algemeen overal makkelijk in te zien is behalve in HET ZELF. We doen allemaal net zo hard mee ook al doen we nog zo ons best er voor de ander te zijn waar dat mogelijk is. 

Iedereen preekt alleen voor de eigen parochie en er is geen grotere visie of een inschattend vermogen op de lange termijn. Niet in onszelf of in de mensen die het voor het zeggen hebben of je nou in de politiek of op de werkvloer kijkt, je komt het overal tegen.  Uiteindelijk kan dat niet goed gaan. 

Al jaren geleden zei ik :  We krijgen hier in Nederland nog eens natte voeten. En jawel gister zag ik op de TV het kaartje van wat er van Nederland overblijft wanneer er geen ingrijpende maatregelen getroffen  worden. En intussen zit ik in mijn heerlijk verwarmde kamer met mijn digitale hulpmiddelen  en laat me al mijn weelde niet graag afpakken. Zo zijn we toch allemaal. De een misschien iets meer dan de ander en sommigen zetten zich extreem in voor het behoud van de aarde maar IK... IK wil wel maar doe het niet (zo graag) en wacht af tot er regelgeving komt. We gooien hier en daar een geldbedrag als we het kunnen missen in een collectebus en dat is nodig maar misschien is het nog meer nodig om onze eigen schulden af te kopen . Neeee ik pak geen vliegtuig en doe zuinig met allerlei dingen die voor de hand liggen maar ik zou toch best veel meer kunnen doen..

 En zo gaat het ook met de pandemie. Om dan nog maar te zwijgen over alle mensen die daardoor tegenover elkaar komen te staan in hun opvattingen over de aanpak van het virus. We geven alle omstandigheden de schuld. Alles is fout en verkeerd terwijl de enige schuldige het virus is. Waarom worden we niet boos op het virus en zetten alles in om het te bestrijden maar nee we blijven mopperen. Maar nee we worden boos op alle mensen die proberen er het beste van te maken linksom of  rechtsom . Ieder op de eigen manier. . Moeilijk moeilijk moeilijk. Het vraagt heel veel zelfreflectie om te onderzoeken waar het egocentrisme een rol speelt en dat kun je alleen maar in jezelf onderzoeken. Het is onmogelijk om daar anderen van te beschuldigen en met de vinger te wijzen want je kent hun diepste waarheid niet ook al denk je nog zo ze door te hebben.   Ik hoor  de preken voor eigen parochie. Dan is er totaal geen openheid meer naar mogelijkheden en blijft iedereen hangen in de eigen overtuigingen vastzittend in het eigen gelijk. Van een open dialoog, daar is geen enkele mogelijkheid meer voor te vinden. En de schuld geven aan het verleden is al helemaal zinloos want daar reageert het virus niet op en daar worden we niet beter van. Vanaf nu moet er ieder moment gedaan worden wat er gedaan kan worden. 

 We pakken onze eigen verantwoordelijkheid niet en wachten op regelgeving en als die dan komt zijn we het er niet mee eens omdat het ons niet schikt en noemen we het onrechtvaardig. Waarom hij wel en ik niet terwijl het daar niet om gaat het gaat om saamhorig het virus te bestrijden. Het mooiste zou zijn als we werkelijk verantwoordelijke mensen zouden zijn en alle consequenties van onze beslissingen door zouden hebben.  Het blijft moeilijk en lastig te overzien.   We  moeten leren  de consequenties van al onze beslissingen op ons te nemen en goed te overdenken welke consequenties dat zouden  kunnen zijn voor ons persoonlijk leven zonder een ander te belasten.

En zo is dat met alles. De oorlogen in de wereld de vluchtelingen die daaruit voortkomen. Het begint met oorlog en tussen haakjes, dat, die oorlog is de schuldige. Je moet al heel ver in de politieke situatie duiken en de geschiedenis van een land hoe het zich ontwikkeld heeft en op welk punt het is aangeland om oordelen te kunnen vellen en dan nog is de oorlog de schuldige en ook dan heb je niets aan de know how over het verleden hooguit ervan leren het in de toekomst beter te doen. Maar .vanaf nu moeten we handelen in saamhorigheid. Er zijn voor elkaar.  . En natuurlijk blijven er misdrijven bestaan die bestraft moeten worden zodat degene die de misdaden begaan heeft niet meer vrij rond kan lopen. Maar we hoeven niet  boos te worden op de  mensen die iets willen doen om hun leven te verbeteren, niet de hulpverleners die vaak met lege handen staan en dan ook nog de wind van voren krijgen. Allemaal slachtoffers van een gemis aan saamhorigheid waar we allemaal deel aan hebben en waar oorlogen uit voortkomen. 

Zij die hun kop boven het maaiveld uitsteken en beslissingen durven nemen in een verdeelde maatschappij waarin ik zo langzamerhand toch wel erg veel anarchisme tegen kom. . Ik heb er respect voor. Daar is moed voor nodig en verantwoordelijkheidsgevoel. Of ik het er nu wel of niet mee eens ben. Ik leef gelukkig in een vrij land en dat zou ik graag benadrukken. Het is mogelijk mijn mening weer te geven. Mijn emoties niet doorslaggevend te laten worden in mijn handelen. Overal en altijd zullen er fouten worden gemaakt en daar mag over gesproken worden.

Ik hoorde de weervrouw van RTL zeggen over de wind en de energie: Overal waar verschil is, is energie. Dat geldt ook voor mensen, zei ze. Prachtig toch. Die energie zouden we beter kunnen gebruiken om gezamenlijk voor een wereld te gaan waar we,  niemand uitgezonderd staan voor elkaar in plaats van elkaar te bestrijden. 

Laten we er zijn voor elkaar.