Een beetje verdrietig

 Soms word ik er een beetje verdrietig van. 

Ik heb geleerd dat er zoveel meer levensvreugde, en  innerlijke rust  gevonden kan worden en dat er zoveel problemen niet nodig zijn door er op een andere manier mee om te gaan. Dat kan bereikt worden door meer inzicht in het eigen functioneren te krijgen.  Daarvoor is  veel zelf reflectie nodig. Rondom mij heen zie ik mensen worstelen met  emoties en problemen die  op hun weg komen door ziekten en ouderdom,  stress en weerstanden die niet zomaar weggenomen kunen worden. Je kunt zeggen wat je wilt en   vertellen hoe iedereen zelf bij meer innerlijke rust kan komen maar het helpt niet. Veel dingen weten we wel in ons hoofd en die hoef je de ander niet eens te vertellen. Ja zegt men dan. Dat weet ik allemaal wel. Maar er wordt verder niets mee gedaan. Het zit allemaal alleen maar in het hoofd en is niet in de levenspatronen verwerkelijkt want dat gaat niet vanzelf. Daar moet je wat voor doen. En daar zit het probleem. 

 Veel mensen vinden het leven dat ze leiden ondanks vele problemen gewoon prima. Ze zien geen enkele reden er veel energie in te stoppen om er anders mee om te leren gaan.

 Het is zo simpel even opgeschreven. 

Als je het leven  anders zou willen inrichrichten en goed luistert naar wat iemand  tegen je zegt,  alsof het dan zomaar te verwezenlijken is. Dat je dan wel meer rust in jezelf zult hebben en uit de problemen van alle dag kunt komen en n alles zult verwezenlijken wat je maar wilt.  

Natuurlijk klopt dat van geen meter. Als je al de moed hebt aan  de beoefening daarvan (,want dat is het) te beginnen en er werkelijk iets mee wilt doen dan is het mogelijk dat het nog tientalle jaren gaat duren voordat er dingen in je suysteem gaan zitten waar je profijt van krijgt. Dat gaat niet van de ene op de andere dag. Veel wervings kreten zijn op het snelle leven gebaseerd. Misschien lukt het  wel bij een enkeling maar dat is een uitzondering.  En zo'n lange weg is dus  ook mijn eigen ervaring .  Zoals alles wat ik hier schrijf alleen maar mijn eigen ervaring is. En in dit geval gaat het over dat wat ik rondom mij heen zie gebeuren. 

Het probleem is dat iedereen lijkt te  denken als ik nu nmaar een cursus mindfulness doe dan kom ik er wel.  En inderdaad dat klopt.  Op beperkt niveau zal het zeker goed doen. Maar wanneer ga je dat dan doen. Meestal pas als je al behoorlijk in de problemen zit.  Maar een of twee cursussen  geven geen structurele verandering op de korte termijn.

Want daarna leven we gewoon  weer verder.  Het blijft uiteindelijk allemaal aan de oppervlakte en de gewoontepatronen die een heel leven  ontwikkeld zijn herhalen zich met grote regelmaat. Met een beetje geluk ben je er hopelijk de volgende keer op tijd bij als je tenminste kunt zien dat je weer in de problemen dreigt te  komen  Het zijn de ingesleten  gewoonten die de problemen opnieuw veroorzaken.  Zo is al te zien hoeveel oefening er nodig is om werkelijk veranderingen in die patronen aan te brengen. Hoe moeilijk het is je nieuwe dingen eigen te maken zodat het een vanzelfsprekendheid in je leven wordt om op een goede manier te handelen en met dingen om te gaan.  Een coach kan daar in het begin heel behulpzaam bij zijn. Een burn out en dergelijke ellende kan je soms de gelegenheid geven eindelijk te beginnen met naar je eigen functioneren te  kijken. De eerste stap is dan gezet. Mooi. Hartstikke fijn. 

Veel verder dan dat gaan we meestal niet. Het wordt geen levensbehoefte omdat we daar de noodzaak niet van in zien. Als het maar even goed gaat  dan razen we weer door in een maatschappij die veel van ons vraagt.  En we besteden liever tijd oaan onze bezigheden die we als prettig of interessant  ervaren. Dat brengt deze tijd met zich mee. We hebben geen tijd aan ons eigen welbevinden te werken en schuiven die verantwoording af naar de zorgverleners.  Random zie ik de gevolgen en op de TV zie ik alle ellende omdat er zoveel zorgbehoefte is die niet gegeven kan worden omdat er ook nog eens grote tekorten in de zorg zijn.  

En niet alleen jonge mensen kampen daarmee maar omdat ik zelf oud ben zie ik het vooral bij ouderen. Zij hebben nooit de gelegenheid gekregen om goede therapieën waardoor de oorzakelijke gewoonten zicheen mensen keven kang  opstapelden en soms grote problemen veroorzaken.  Naar psycholoigische problemen  werd vroeger toch helemaal niet  om gekeken. Ook lag er toen nog een zwaar taboe op geestelijke gezondheidszorg.  Veel ouderen zitten dan oook met de naweeën van een zwaar leven dat zich als het ware in de genen heeft opgeslagen.

Omdat de weg die leidt naar de oplossingen een lange weg is, zijn velen nu te oud om  nog werkelijk rust te leren brengen in de witwar aan gedachten en problemen  die zich hebben opgestapeld en door het hoofd spoken. 

Mijn ervaring is dan ook dat het belangrijk  is om op tijd,  zelfs wanneer er geen noodzaak tot verbetering lijktete zijn, op zoek te gaan naar de manier waarop ik in elkaar steek. Het is  beter te voorkomen dan te genezen door een goede weg te gaan met zelfrelectie en onderzoekend vermogen op zoek  naar het eigen functioneren. Kijken naar- en  herkennen van- maar vooral daarna erkenning en rust in te leren brengen. Dat laatste traject is meestal niet in de zorg ingebouwd. Ook de wereld kun je op die manier niet zo eenvoudig  veranderen. Maar je kunt wel met   onveranderbare feiten om leren gaan op een andere manier dan met passieve acceptatie. En dat is boor mij heel belangrijk.

Voor mij zat het Boeddhistische pad vol met eyeopeners en ondersteuning.  Ik leerde de juiste vragen aan mijzelf te stellen en mijn eigen verantwoording te nemen en verder   antwoorden en conclusies te trekken. Ik vond daar  een grondige basis  in de eeuwenoude  filosofie met een uitzonderlijk hoog niveau aan wetenschappelijke kennis en  onderzoek naar geesteswetenschappen en met methoden die intussen door allerleimoderne  psychologen  en mindfulness intituten zijn overgenomen maar nooit de diepgaande kennis  bevatten  die in de oude wijsheids tradities zijn verwerkelijkt.  

Als ik naar de onrust angst en zorgen om me heen kijk en me afvraag hoe zit dat nou bij mij?  zie ik dat ook ik net zo goed dezelfde  'onrust ' ken en ook alle bijkomende emoties  in mijzelf ervaar. Het verschil is dat ik intussen heb geleerd dat ik zo gauw ik het kan zien en durf te erkennen er iets mee kan doen ermee kan werken.  Maar als ik dat niet erken en herken omdat ik misschien bang ben nog verder in de paniek te schieten, ik echt een probleem heb. En ook als ik maar door raas en compensatie zoek,  kan ik er  niets mee doen.  Dan komt er geen einde  aan het steeds weer zoeken naar nieuwe uitdagingen en dingen die ik in mijn leven moet inbrengen als compensatie  zodat ik  de confrontatie met de ellende weer even uit de weg kan gaan. En begrijp me goed, soms is dat nodig en soms is dat gewoon fijn daar gaat het niet over. Het gaat over inzicht in wat ik doe. 

Want... 

Weglopen helpt niet.

Het is op zich al een hele levensweg dat soort patronen in mezelf steeds  weer te ontdekken waardoor er  iets meer duidelijkheid komt over hoe het uiteindelijk in ieder mens werkt en we juist met  ervaringen en weerstanden  kunnen werken door ze te zien te erkennen en heel langzamerhand andere mechanisme te gaan gebruiken om een heilzamere weg in te slaan. 

Dat bereik je niet met een mindfulnescursus maar is een levenslange uitdaging. 

Het blijft voor mij de vraag waar LEVEN over gaat. Dat is een onderzoek dat nooit eindigt en meer met de essentie van mijn bestaan te maken heeft.  Is wat ik dacht dat leven is  misschien maar een  fractie van waar het leven werkelijk over gaat. Die zoektocht vond ik, toen ik erin dook, heel wat  interessanter dan alle  binnenkomende informatie en pretjes die er gewoon ook nog altijd zijn maar nu binnen het perspectief van belangrijkheid een plaats vinden. Ze  mogen er allemaal zijn  ze horen allemaal bij dat complete leven en ik kan  ze zo  langzamerhand meer vanuit geduld en rust  benaderen. Er achter zien te komen waar het leven in zijn algemeenheid voor mij echt over gaat dat kan ik door oefening en  in rust te leren zien en ervaren. De kwaliteiten die in mijzelf aanwezig zijn kan ik en wil ik zo ook leren kennen net zo goed als alle  onhebbelijkheden. Dingen die niet buiten mijzelf zijn maar heel vanzelfsprekend in mijzelf aanwezig als een basis principe van het menszijn. Alles in het licht zetten en eerlijke duidelijheid ontwikkelen. Alles is aanwezig in ieder mens  . Wat je wilt hoef je  'alleen maar' te ontwikkelen  door de jhuiste  methoden te vinden. 

Mens ken uzelf. Het is mateloos boeiend te onderzoeken en leren  kennen wie en wat ik ben en vooral dat ik in de basis  niet verschil van alle andere mensen en toch mijn bijzondere eigenheid heb net als ieder mens persoonlijk zijn eigenheid hgeeft. Mens met de mensen. Hoe   ik met alles erop en eraan kan leren omgaan en op een goede manier alle kwaliteiten leer gebruiken d en  ontwikkelen door ze te leren kennen. Ook de  negativiteiten opmerken die me blokkeren  en zo alles onder ogen  durf te komen en erkennen.  Alles ervaren alles toe kunnen laten alles in het licht zetten  zonder weerstanden zonder in de stress  in te schieten... 

Nog even voor de duidelijkheid . Geen weerstanden hebben  betekent niet dat alles maar goed gevonden wordt. Dat is een andere beweging dan weerstanden opbouwen.  Niets uitsluiten, dat is  een weg naar binnen zodat alle dingen er kunnen en  mogen zijn.  

Ik ben zo dankbaar dat ik al meer dan dertig jaar heb kunnen gebruiken en en een goede leraar heb gehad zodat ik  daar nu  op mijn oude dag al vele vruchten van heb mogen plukken. Dat wens ik iedereen toe. En daarom wil ik mijn ervaringen graag delen.  want daarover gaat LEVEN voor mij op dit moment.. Samen zijn samen delen. Als ik dan soms zie dat het anderen niet meer zo makkelijk  lukt en dat  ik zelf (tot nu toe) die weg iedere keer weer vind als ik in de stress dreig te schieten  terwijl iemand in mijn omgeving daar niet meer bij kan komen. Ja dan word ik soms een beetje(erg) verdrietig.