Elly's eigenwijze Alles mag er zijn zoals het is Dit blog gaat over mijn persoonlijke ervaringen en de zingeving aan mijn leven. Spiritualiteit en het dagelijks leven zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik houd me graag bezig met schilderen, fotograferen en lezen over het filosofische denken in Boeddhisme en Christelijke mystiek om het in het dagelijks leven in praktijk te leren brengen
Het leeft zo diep in mij
Onzichtbaar en verborgen
Dat waarop men huizen bouwt
Het leeft zo diep in mij
onuitgesproken woorden
Zacht kabbelend in het duister
Even raakt het de bovenkant
Als het zich wil ontplooien
Verlangend naar wat tastbaar is
Vanuit basaal niet weten
Zoekt woorden ontoereikend
Het vormt zich tot een werkelijkheid
Overspoelt en geeft nieuwe leven.
Gisteren had ik een telefonische afspraak met de specialist en omdat ik nog steeds regelmatig pijn en vermoeidheid heb, besloten we op wat zwaardere medicatie over te gaan. Ik nam gisteravond de eerste pil in en verwachtte dat ik daarmee ook beter zou slapen. Ik slaap nooit langer dan 5 uur. En zie… Ik sliep nu 4 uur. Dat zet geen zoden aan de dijk. Verder voel ik me wel goed 😆 alhoewel ik denk dat het mogelijk zou zijn iets meer energie te hebben. Die darmen kosten veel energie, dat hoorde ik ook van haar dus eens even afwachten. Ik weet ook niet of de werking meteen merkbaar zal zijn of dat het even tijd nodig heeft.
Vanmiddag volksdansen. Niet helemaal vlekkeloos, ook niet voordat ik de deur uit was, maar met 2 paracetamol ging het goed. Ik heb er veel plezier in en misschien wordt het op termijn wat makkelijker.
En nu is het een dag later. De 18de. Mijn verjaardag ik werd 81. Een rustige dag wat ik ook wilde. In oktober hebben de kinderen een uitje voor ons gepland. Helemaal goed.
Ik zat vandaag niet zo lekker in mijn vel en hoop dat ik me morgen wat beter voel.
Komt dat nou door die nieuwe pil,en of omdat ik altijd al moeite met verjaardagen heb. ???.
Morgen nieuwe ronden nieuwe kansen.
Wat kan een mens toch ontzettend moe zijn van niks. Ja dat is één van die dingen die bij de leeftijd horen vermoed ik. De ene dag voel ik me fit en de andere dag sta ik al moe op. Het zal ook wel veel met de darmen te maken hebben. Nou ja, het is wat het is.
Gisteren was ik verschrikkelijk moe geworden tijdens het schilderen bij de kwa. Het liep ook niet allemaal op rolletjes. Ik had de map met papier in de auto laten staan en zag Fer ermee wegrijden toen hij me had gebracht. Gelukkig is er ook veel te koop in het atelier dus ik zit niet voor één gat gevangen maar toen merkte ik ook nog eens dat de tube wit zo goed als leeg was. Enfin…
Ik stortte me op de opdracht en kwastje er lustig op los want wat erin zit (in mijn hoofd) moet er ook nog uit zien te komen. Lekker bezig dus.
Maar het werd niet wat erin zat. Zucht. En zo verschrikkelijk moe toen ik thuis kwam en ook nog zag dat er iets niet klopte. Het was (nog) niet wat ik wilde.
En vanmorgen werd ik wakker en toen wist ik, het.
Zo moest het zijn.
Voor de duidelijkheid. De opdracht deze maand is: een object inpakken en het daarna schilderen. Daar krijgen we in de eerste les van de maand dan uitgebteid instructie en voorbeelden van te zien. Zoals Christ0 bijvoorbeeld. Natuurlijk zijn we vrij om iets anders te doen waar we zelf mee bezig willen maar dat doe ik thuis wel. In het atelier doe ik graag met de opdracht mee. Eerder had ik al een speelgoed autootje ingepakt en geschilderd, nu een heel oud analoog camera in heen doek verpakt. Dat wilde ik, in een expressief abstract landschappelijke 'chaos' verstoppen.
De verborgen schat.
Het kan voor veel overdenkingen symbool staan.
Update
Het was toch nog niet helemaal in orde.
Reageren NU weer
Mogelijk.
Ik had de reactie mogelijkheid een tijdje gesloten maar heb ze al weer een tijdje wel mogelijk gemaakt en.
Maar ik krijg al wat langer, al van voor dat ik ze even sloot, via het contact formulier in de zijbalk te horen dat reageren bij sommigen niet lukt. Nou is er maar een enkeling van de meerdere bezoekers die mijn blog schijnen te lezen die wel reageert en niet reageren is natuurlijk ook prina. Maar het is jammer als de mogelijkheid er is, dat het dan niet lukt.
Dus heb ik in de in stellingen een popupvenster ingesteld. Hopelijk doet dat het wel. Het zou fijn zijn. Ik zelf heb het uitgeprobeerd en kan wel gewoon in het reactie tormulier komen.
Ik ben benieuwd.
Laat maar 'horen' zien zou ik zeggen. 😀
Het is alweer twee jaar geleden dat we nog maar net de Hoge Veluwe opreden en oog in oog met twee jonge herten stonden die natuurlijk ook weer snel verdwenen. Ik had nog wel tijd om er een foto van te maken. Thuisgekomen heb ik er één geschilderd.
Het leeft zo diep in mij
Onzichtbaar en verborgen
waarop men huizen bouwt
Het leeft zo diep in mij
onuitgesproken woorden
Zacht kabbelend in het duister
Even raakt het de bovenkant
Als het zich wil ontplooien
Verlangend naar wat tastbaar is
Vanuit basaal niet weten
Zoek woorden ontoereikend
Het vormt zich tot een werkelijkheid
Overspoelt het nieuwe leven.
Ik moet er alweer om lachen. Dat balen van mij is gelukkig altijd maar van korte duur. Ik weet waar de knop zit om hem om te draaien.
Als ik iets in mijn hoofd heb en ik tot de ontdekking kom dat wat ik schrijf niet voldoet aan wat ik goed genoeg vind en vooral dat niet helder genoeg is... Dan baal ik ff en wil de handdoek in de ring gooien.
Maar er zijn ook gewone dagelijkse dingen als boerenkool en worteltjes taart en het is ook leuk daarover te bloggen. Dus. Zit ik gewoon weer in mijn midden en stuur een mooi plaatje.
Vanmorgen komt vriendinneke en gaan we waarschijnlijk met verf en oapier stoeien en vanmiddag probeer ik mijn conditie uit en zie ik of ik weer wat volksdansjes nee kan doen.
Dat is misschien wel leuk o te vertellen.
Voor ik meer pijn en last van mijn darmen kreeg, hoopte ik dat ik samen met een (andere) vriendin mee kon gaan volksdansen om mijzelf uit dat cirkeltje van lijfelijke narigheid te galen. Maar die ellende werd steeds erger en toen werd het vskantie en sukkelde ik door tot ik naar de specialist kon.
Intussen stortte de conditie steeds verder in en de medicatie slaat (nog steeds) niet erg aan. Maar toch, de eerste dansmiddag verliep buitengewoon hoopvol.
Wie had nou gedacht dat ik zoveel plezier in volksdansen zou krijgen. Nou, ik nuet hoor. Ik deed toch altijd aan klassiek ballet. Hihi en moet je mij nu zien als tachtigjarige tusse vitale ouderen met het grootste plezie. Als het lijf vandaag een beetje wil wordt het een mooie dag in afwachting van de telefonische specialusten afspraak de 16de. Misschien kan ik dan op iets zwaardere medicatie overstappen die hopelijk iets effectiever werkt. We zullen het wel zien.
Intussen vlodder ik dit blogje maar even af zonder me al te druk te maken over de misslagen en fouten.
Dan zet ik ook masr even de geblokkeerde reacties eruit. We zien wel waar het schip strand en dan rukken de mentale hulptroepen wel weer uit om snel het schip op drift te krijgen.
Fije dag allemaal. Huer zal het wel lukken.
Ik baal als een stekker en stop een tijdje met publiceren. Het gaat niet zoals ik wil.
Achter de voordeur
Ik had al een blogje geplaatst maar haalde het nog weer terug naar concept. Het is niet helemaal naar mijn zin en ik plaatste het dus iets te snel.
inpakken en wegwezen.
Eerst maar eens mijn pijnlijke darmen in rustiger vaarwater proberen te brengen want de medicatie slaat niet echt aan en het duurt nog even tot de volgende afspraak met de specialist.
Je moest me hier eens zien zitten. In mijn eigen bubbel. Lekker op de bank met al mijn digitale mogelijkheden, die mijn onmogelijkheden verminderen, om mij heen en prachtige muziek van perfecte kwaliteit op de achtergrond.
‘Ik heb het soms helemaal gehad met die beeldschermpjes’ mailde een goede vriendin me en dat triggert me dit onderstaande te schrijven.
Ik kan me dat goed voorstellen en soms bekruipt mij ook dat idee, dat gevoel. Maar zo langzamerhand is het voor mij bijna een levensbehoefte om het ding in de vingers te hebben. Zonder dat zou ik me veel gehandicapten voelen. Ik ben zo blij dat ik er door de jaren heen nu op mijn 80ste zoveel profijt van kan hebben omdat ik ermee om heb leren gaan. Er is nog maar weinig waarbij ik het niet hoef te gebruiken. Zelfs bij het schilderen moet ik foto's van mijn werk maken om het totale plaatje duidelijker te kunnen zien en te beoordelen waar ik nog iets aan wil veranderen omdat ik het werk niet in één keer overzie en de contrasten op scherm hoger zijn. .
Alleen als ik wandel zonder te fotograferen heb ik hem in principe niet nodig en tijdens bezoek en face to face contact niet natuurlijk. Maar wel stoor ik me dan aan het feit dat ik het gezicht van mijn bezoek bijna niet zie en al helemaal niet in tegenlicht. Dat maakt het gehoor ook niet makkelijker en met een zachte stem is liplezen daarbij onmogelijk.
Cursussen gaan via zoom en lezen alleen nog maar heel langzaam op de tablet. Het voelt intussen net als een boek in de handen.. Zo zie je maar, alles went als je de tijd neemt er vertrouwd mee te worden. Helaas merk ik wel dat ook het lezen steeds lastiger wordt en niet meer te doen is bij vreemde letters in het Engels of schuinschrift.
Blij ben ik, dat ik jarenlang de lessen van Rimpochee bij Jewel Heart in het Engels heb 'eigen' gemaakt waardoor ik de cursussenboeken die daarover zijn gewoon kan blijven volgen.
Schrijven is een uitkomst op Google doc. De onderstrepingen zijn te zien en dan nog glippen de fouten erdoor. Maar zo heerlijk dat het allemaal wel lukt. Anders zou ik werkelijk alleen maar achter de geraniums zitten want … winkelen…
Dat is niet echt leuk meer zoals vroeger en dat gaat wel maar heel langzaam en gefocust op één ding tegelijk. Ik overzie niets meer. Een prijs op de artikelen kan ik niet meer lezen en dat is heel lastig. Ook niet de prijs die onder de bakken groenten of in de rekken vleeswaren etc. staan en de aanbiedingen. Want het is niet te doen overal foto's van te maken en het prijsje of de tekst dan vlak onder mijn neus uit te lezen op de telefoon. Het kost veel tijd de grote letters van aanbiedingen te vinden en en dan samen te stellen tot een woord ,
Ziezo een heel verhaal en ik moet zeggen dat ik ondanks alles me gelukkig prijs in deze tijd te leven met zoveel goede behulpzame mogelijkheden. Hopelijk kan ik er nog lang gebruik van maken.
Nee, altijd met de telefoon of een tablet in de hand zitten is niet alleen maar negatief.
Het bewustzijn is in staat alles te verzamelen en als de aangeleerde wetenschap of opgedane ervaring voldoende impact op mij heeft gehad, kan dat moeiteloos in ieder moment weer tevoorschijn komen en zich in de hersenen projecteren. Daar hoef ik niet zoveel voor te doen.
Mijn willen en denken probeert alles wat ik wil te verzamelen en vast te houden en is daar heel druk mee. Het is ‘bang’ om de inhoud van dat denkproces uit het bewustzijn kwijt te raken. Daarmee bezig zijn kan heel vermoeiend werken en is vaak onnodig. Ik herken het wel aan het denken dat in een kringetje ronddraait.
Sommige mensen leren iets voor een examen en slaan dat bewust even op in het korte termijn geheugen want ze weten bij voorbaat dat ze bepaalde zaken niet belangrijk genoeg vinden om het een diepere imprint mee te geven door er te veel energie in te stoppen. De interesse ontbreekt. Daarentegen zijn er zaken die belangrijk worden gevonden die steviger opgeslagen worden, waarna die dan min of meer moeiteloos uit het bewustzijn teruggehaald kunnen worden.
Als een voorbeeld, dat natuurlijk altijd wat mank kan gaan:
Een gehandicapt familielid van mij kon werkelijk niet leren maar wat haar interesseerde sloeg ze moeiteloos op
De interesse voor dingen die ik belangrijk vind is iets dat ik zelf op kan wekken en als dat niet lukt door mijn weerstanden bijvoorbeeld, zal het ook niet of moeilijker beklijven. Vaak ook omdat ik mijzelf niet kan of wil overtuigen van het belang. Bepaalde interesse heb ik van nature in me of het is door bepaalde oorzaken en omstandigheden al aanwezig.
Precies die belangrijke dingen waar ik me veel en intensief mee bezig houd, waar mijn interesse ligt , die in mijn bewustzijn langzamerhand gesetteld zijn, kunnen dan plots op onverwachte momenten een aha-erlebnis veroorzaken waardoor er diepere inzichten ontstaan. Een plotseling begrijpen of een totaal nieuwe informatie kan worden opengebroken. Wetenschappers en kunstenaars kunnen dit ervaren en laten zich daar ook wel over uit. Zij zijn in hun leven zeer gefocust op hun interesse. Evenals topsporter. De bewijzen liggen overal voor het oprapen. Evenals de evocatie die het met zich mee kan brengen.
In spirituele zin gaat dat niet zoveel anders al is de gerichtheid wel een andere en vervolgens zijn er dus ook op dat vlak openingen en inzichten te ervaren
Die openingen en inzichten kunnen zich pas voordoen als ik niet bezig ben met de honderdduizend gedachten van door de dag heen. Als ik in rust alles laat gaan.. Dat kan op de meest onverwachte momenten, bijvoorbeeld tijdens een zonsondergang of een wandeling in het bos.. Waarbij ik alleen maar kijk en vrede ervaar.
Dat alles is de werkzaamheid die ik van binnen ben, die ik van nature heb. Waar ik min of meer richting aan kan geven door me er in rust bewust van te leren worden.
De rust, de focus en de openingen kunnen door de dag heen en zelfs in de nacht plaatsvinden. Maar ze zijn niet vanzelfsprekend en ik heb daar geen wilsbeschikking over. Het gebeurd 'gewoon'
Het geeft zoveel meer rust en onderbouwing aan mijn leven terwijl ik niets kwijt raak van de dagdagelijkse dingen. Die gaan echt wel gewoon door.
Het is in spirituele zin een prachtige gift en uiteindelijk zegt het niet iets buitengewoons. Ik heb ook geleerd het weer te laten gaan en het niet vast te grijpen want dat werkt niet.
Als hij heeft opgehouden het vele te horen, kan hij het ENEonderscheiden – de innerlijke klank die de uiterlijke doodt.
Alleen dan en niet eerder zal hij het gebied van asat, het bedrieglijke, verlaten om te komen naar het rijk van sat, het ware
Uit:
De stem van de stilte
H.P.BLAVATSKY
