Tachtig jaar verandering

 Als kind van 8 jaar begin jaren 50 kampeerde ik een aantal jaren met mijn ouders, een oom en tante die geen kinderen hadden in een werkkeet die tot caravan was omgebouwd. 

Als loge mocht mijn nichtje, die 4 jaar jonger was, altijd mee. De wagen stond midden in een bos langs de buitengrens van de Hoge Veluwe die later zijn grenzen uitbreidde en het toenmalige wandelgebied van ons annexeerde. Ik heb daar veel mooie herinneringen aan bewaard.

Na mijn kindertijd ben ik daar met mijn nicht twee of hooguit drie keer naar teruggegaan. De eerste keer herkende wij de plek waar we speelden aan een oude denneboom met een overhangende lage dikke tak waarin twee diepe groeven zaten waaraan met een dik koetouw onze schommel had gehangen. De laatste keer dat we daar waren was er werkelijk niets meer terug te vinden en de open plek was overwoekerd net een bosrijke begroeiing.

 

 Ik ben al heel lang niet meer in de stad geweest en als ik daar nu zou komen weet ik van te voren al dat ik me daar niet meer zo op mijn gemak zal voelen als vroeger. Niet alleen de stad is veranderd naar ook ik ben veranderd. Zowel in mijn gevoelens, in mijn voorkeuren als in het lijfelijke. 

Alles verandert en er is werkelijk niets dat hetzelfde blijft ook al hebben we vaak het idee dat ikzelf niet verander. Dat is de grootste leugen en als ik dat niet leer herkennen en me daaraan vasthoud, creëer ik een groot probleem voor mijzelf. Go with the flow, ook al zie ik de wereld om mij heen veranderen, met misschien wel catastrofale gevolgen. Als ik dat niet kan veranderen, kan ik er beter mee om leren gaan. Me zo voorbereiden dat ik een weg vind die me laat zien hoe ik ervoor kan zorgen niet in paniek te raken. Dat is namelijk meer praktisch werkzaam voor mijzelf en anderen in geval van nood en ellende. Aanpassingsvermogen en het veel genoemde loslaten is niet makkelijk te realiseren. Vaak vraagt aanpassen en loslaten meer overdachte wilskracht dan vechten.

En dan nog even iets leuks. Ik kwam tot de ontdekking dat ik met veel geduld toch nog in staat ben een tekeningetje te maken waarbij ik de focuspunten steeds weer moet zien terug te vinden. Dat lukt niet altijd hoor. Vooral met verf zijn zulke details lastiger terug te vinden als de focus in het oog ontbreekt

Kerst komt eraan

Zoals ik al schreef kom ik nauwelijks aan bloggen toe. Letter voor letter tikken gaat nog wel en in google doc haal ik de vele misslagen eruit want mijn vinger raakt vaak op de verkeerde toets omdat ik door de vertekening van de focus die als de juiste zie. Maar lezen doe ik nog alleen wat ik moet of liever gezegd :persee wil en wat ik belangrijk vind.

Ook voor het schilderen ben ik steeds zoekend naar wat nog wel gaat. Vaak verbaas ik mezelf over dat wat met veel geduld nog wel lukt en dat geeft dan weer een goed gevoel.

Na de zomer ben ik naar de mdl specialist gegaan omdat ik de hele zomer erg veel pijn heb versleten en de arts me toch echt verzekerde dat het 'gewoon' prikkelbaar darm syndroom is. Dat ik dus eigenlijk al tientallen jaren heb, maar afgelopen zomer had ik werkelijk dagelijks veel pijn, die bijna letterlijk alle spuigaten uitliep. En juist dat die dunne ontlasting en geen obstipatie zoals de meeste mensen denken als je over darmproblemen praat, veroorzaakte dagelijks veel ellende. Zo erg dat ik om een stoma vroeg. 

De arts wilde eerst nog beproefde medicatie proberen. En inderdaad na verloop van weken werden mijn buik en de pijn rustiger. Wat een verademing en zo is het probleem behapbaarder maar….

Nu merk ik toch dat mijn zicht slechter is geworden en dat is minder met toch al die nacula. En mijn spieren vooral in de bovenbenen zijn slapper . Ik stopte even met de pil dat kon en inderdaad die vervelende bijverschijnselen verschijnselen leken beter te worden maar ik had twee dagen later weer pijlijke ellende. Dus nu gebruik ik toch de pillen maar weer in afwachting van een volgend bezoekje aan de specialist met wie ik het in januari ga bespreken.

En op de foto kun je zien met wat voor koeienletters ik gezegend ben. Want zonder die digitale hulpmiddelen zou het leven veel minder uitdagend zijn. Mijn moeder kon allang niet meer lezen. Ik hoop het nog even vol te houden.

En kerst komt eraan en de boom staat. Tot nig toe is het met de rest van de kerstuitstalling nog niet helemaal naar mijn zin.  Maar alles op zijn tijd. Zo snel als vroeger kan ik de dingen nuet meer.

Op zoek

Dit schreef ik een paar weken geleden

Vanmiddag ben ik naar de kwa geweest om te schilderen. Nu, vanavond aan tafel gaf ik woorden aan mijn gevoelens in verband daarmee, want het gaat niet meer zoals ik wil en het is lastig om duidelijk te krijgen hoe dat zit.

Jarenlang heb ik geschilderd en kon ik steeds weer een beetje meer leren in de praktijk van het kijken en doen. In de voorbijgaande jaren liep ik vaak in de detaillering vast en had ik grote moeite met weglaten en de stelling dat minder soms meer is. 

Ik ga steeds slechter zien en dat was heel behulpzaam bij het weglaten waardoor ik de grote lijnen uit het oog verloor. Ik had moeite met juiste verhoudingen. Juist daarover leerde ik toen veel bij.

Intussen wordt het zien steeds moeilijker. Ik probeer dat zoveel mogelijk te negeren, maar het wordt onder specifieke omstandigheden steeds duidelijker en meer beperkend. Zo ook bij het schilderen bij de kwa.

Ik ga steeds meer de essentiele afwerking missen die ik niet meer goed kan plaatsen en zien maar die soms wel nodig is en daar gaat het dus fout.

Dan kom ik weer eens in een soort vacuum terecht waarin ik niet weet welke kant ik het beste op kan gaan voor zover dat het schilderen betreft.

Ik moet de bakens verzetten en op zoek naar andere mogelijkheden. Die dacht ik te vinden in monoprints maar tot nog toe worden ook dat slechts achtergrondjes. Die voor mij niet voldoende zijn. 

Met de fotois op mijn tablet stoeien en in lagen samenvoegen van knipsels die ik dus digitaal perfect kan knippen, wat ik fysiek niet meer kan. Ja, dat zijn nog steeds leuke mogelijkheden en Jos, de docent van de kwa moedigt me daarbij aan nadat hij me had gewezen op de onmogelijkheid van een goed knipseltje en dat aardig in de achtergrond te werken.  

Brief aan een vriendin

 

Ik dacht , kom ik ga vriendinnekeeens vertellen over mijn gelli avonturen met zo weinig mogelijk middelen zonder gelli plaat.

Vroeger was dat de gewoonste zaak van de wereld, zelf dingen uitvinden met de beschikbare middelen. Tegenwoordig kun je overal alles kopen voor de activiteiten die je wilt ontwikkelen. Met het schilderen maak ik van die markt zoveel mogelijk gebruik. Nu ik met monoprints wil gaan stoeien had ik geen zin om daar veel geld aan uit te geven en want ik weet niet of het uets voor me is. Daar komt bij dat ik voor bepaalde hobby artikelen in de stad moet zijn en daar kom ik zo goed als nooit meer. Wat dat betreft ben ik een beetje wereldvreemd geworden door de visuele beperkingen en de pds. Vroeger vloog ik bijvoorbeeld de halve wereld over met t autootje maar nu ik niet meer rijd merk ik pas dat ik echt niet met het openbaar vervoer uit de voeten kan want dan gaat ook mijn ods nog eens dubbel en dwars opspelen.

Maar goed, intussen heb ik mijn siliconen bakplaat en een keihard rolletje van 2 cm uitgeprobeerd. Maar dat was niet echt ideaal. Die van 4 cm kon ik nergens meer terugvinden en vannacht bedacht ik plotseling dat ik een paar maanden geleden ook al iets had uitgeprobeerd op de balkon toen het er nog lekker warm was.. En ja hoor, daar was hij blijven liggen.

Verder op zoek naar rollers. Nou dat had je al meegekregen. Als ik op internet wil bestellen heb ik er echt begeleiding bij nodig van Fer. Die was gistermiddag zo lekker voor zichzelf bezig (hij mantelzorgt ook al voor zijn moeder van 96 en pffff dat is niet mis) dus dacht ik: podver ik moet het met een beetje geduld toch zelf kunnen. Ik heb toch vaker zo wat besteld. Je weet het… mislukt dus. Dat is dan steeds weer de confrontatie dat dingen niet meer lukken. Ik vermoed dat ook jij daar regelmatig mee geconfronteerd wordt. Helaas het is wat het is.

Maar vanmiddag gingen we dus naar Gamma voor zo'n aandrukroller. Toen ik hem zag twijfelde ik want ik dacht dat die rollers keihard waren zoals die 2 kleintjes van mij maar deze was veel zachter. Ik nam er toch een mee. Ik vond hem wel een beetje breed. Thuis gekomen gauw even rollen. En lief, ik geloof dat hij het hartstikke goed doet en kostte maar 6,49. Ik weet natuurlijk niet of de daarvoor bestemde rollers ook zo zijn maar dit werkt echt veel beter dan die keiharde die ik heb. 

Veel verder dan 1x rollen en afdrukken ben ik nog niet gekomen. Want nu zit ik jou te schrijven. Ik wil gaan experimenteren met sjablonen die ik nog niet heb maar zelf wil ik wat uit gaan knippen. Niet te moeilijk want ik kan de randjes en lijntjes niet zo goed vinden met die blinde focus en andere technieken opzoeken op youtube of de prints misschien uitknippen en gebruiken als achtergrondjes voor wat schilderwerk. Ik ben benieuwd. En een heel weekend voor de boeg om aan te rommelen.

Zo ben je een beetje op de hoogte.

Een heel goed weekend en liefs van

Elly

Acceptatie

Lang geen blogjes geschreven maar ik ben er nog steeds wel. Het lezen van andere blogjes doe ik alleen nog maar bij uitzondering, het kost me teveel energie en grotere letters helpt maar beperkt. De blinde vlekken zijn groot. 

 Het accepteren van de visuele beperking wordt toch echt wel steeds lastiger. Iedere keer zijn er weer nieuwe dingen die ik gewoon niet meer kan. Bijvoorbeeld iets via internet bestellen. Vanmiddag weer geprobeerd om een rollertje op internet te bestellen om afdrukjes te maken met acrylverf. Het kost zoveel energie en nauwkeurig woorden lezen die eigenlijk niet meer leesbaar zijn. De meest logische woorden vult mijn brein wel aan. Dat slaat gewoon alle letters over die ik niet zie. Maar de juiste routine en knoppen vinden bij de juiste teksten is een groot probleem.

Gelukkig staat Fer altijd klaar om te helpen, maar als ik het dan weer eens zelf wil proberen, is de confrontatie groot. Het gaat gewoon niet meer. Heel geduldig alles uitspellen en op de juiste knoppen klikken is steeds meer een frustratie. En niet accepteren dat het echt niet gaat, is geen optie. Het gaat gewoon niet meer goed.  

Bij update van het grote tablet kom ik ook weer voor uitdagingen te staan. Plots is er van alles veranderd en zoek de bekende weg dan maar die ik nauwelijks weer terug kan vinden

Ook bij het winkelen. Daar vind ik niets meer aan. Ik herken de artikelen nauwelijks nog om van de productbeschrijving en de prijsjes maar te zwijgen. 

Maaaarrr....

Ik heb in ieder geval weer een blogje geschreven want google haalt er in google doc de vele verkeerde letters in de woorden eruit zodat het leesbaar blijft.

Huilend knopj3

Jane Goodall

 Dit wilde ik ook graag hier delen. Ze beschrijft zo mooi ern zgn mystieke ervaring. En zij is niet de enige. Het is  een heel bijzonder ervaring  die zij kennelijk als basis heeft kunnen gebruiken in de rest van haar leven.

 En dat laatste is voor mij nog meer belangrijk.  Om de wereld,d een beetje mooier te maken.

“Lost in awe at the beauty around me, I must have slipped into a state of heightened awareness. It is hard – impossible really – to put into words the moment of truth that suddenly came upon me then. Even the mystics are unable to describe their brief flashes of spiritual ecstasy. It seemed to me, as I struggled afterward to recall the experience, the self was utterly absent: I and the chimpanzees, the earth and trees and air, seemed to merge, to become one with the spirit power of life itself. The air was filled with a feathered symphony, the evensong of birds. I heard new frequencies in their music and also in singing insects’ voices – notes so high and sweet, I was amazed. Never had I been so intensely aware of the shape, the color of the individual leaves, the varied patterns of the veins that made each one unique. Scents were clear as well, easily identifiable: fermenting, overripe fruit; waterlogged earth; cold, wet bark; the damp odor of chimpanzee hair, and yes, my own too. And the aromatic scent of young, crushed leaves was almost overpowering.

That afternoon, it had been as though an unseen hand had drawn back a curtain and, for the briefest moment, I had seen through such a window. In a flash of “outsight” I had known timelessness and quiet ecstasy, sensed a truth of which mainstream science is merely a small fraction. And I knew that the revelation would be with me for the rest of my life, imperfectly remembered yet always within. A source of strength on which I could draw when life seemed harsh or cruel or desperate." - Jane Goodall

Ook ik

 De laatste tijd kijk ik veel naar het heel oude werk dat ik heb staan in de kelder en naar wat verkocht is. Dan kijk ik in dat oude werk naar de foto's die ik ervan heb en vraag me af of ik nog wel zo zou kunnen schilderen. Zo direct en spontaan na zoveel jaren. Gisteravond in een schrijven en met wat zelfreflexie daarover nagedacht en zo ontstond er voor mij wat meer duidelijkheid in de manier waarop ik daar nu mee verder wil. De inspiratie vliegt me op zulke momenten om de oren en ik ben meteen aan het werk gegaan. 

Er ligt ook nog eens  ontzettend veel  schilderwerk op papier op verschillende schappen. Daartussen vind ik ook veel werk waar ik nog wel een en ander  aan veranderen wil. Ik kan nog jaren vooruit wat dat betreft maar ik denk niet dat ik daar nog de tijd voor krijg. Maar dat is niet zo erg. Daar kan ik goed mee leven. Happiness is the way en iedere dag is een cadeautje onder alle omstandigheden. 

Dan lees ik vanmorgen weer in de krant over drones die nu vannacht weer boven België vlogen. Het is een vreselijke toestand in de wereld. Zoveel dreiging en agressie. Ik volg het op de voet en kan dat ook omdat ik me daarin gelukkig niet mee laat nemen. Ik heb geleerd me niet te veel met mijn emoties te verbinden en te ontdekken dat ik ze heb maar niet ben. Want ze komen en gaan in zoveel verschillende vormen.

Wat ik dan wel ben, probeer ik dagelijks te ervaren als een open ruimte die doorlopend verandert door alle input van binnen en van buiten. Ook daar geldt voor mij: Ik heb een zelf als een gereedschap om mee te werken maar ik ben het niet. Ook daar moet ik me iedere dag opnieuw bewust van leren worden totdat het me moeiteloos eigen is geworden want dat grijpgrage ikje plakt zich o zo gauw vast aan: zo ben ik nu eenmaal. 

Wat een onzin, denk ik dan.

Alles wat ik ben is goed en dat is ruimte en vrijheid. Vrijheid zit niet in de omstandigheden maar in mijzelf.  De diepste geest (mind) is vrij als het universum.

Alles stroomt

Ook ik

Binnentuintje

Genieten van mijn binnentuin

 Ik sliep veel te lang uit vanmorgen. Meestal slaap ik biet langer dan 5 hooguit 6 uur s nachts en dan plots op een dag val ik tegen de ochtend in slaap tot half elf.  Als ik dan wakker word heb ik meer tijd dan anders nodig voordat het lijf weer iets beter aanvoelt.  Eihenlijk is er nooit meer een morgen zoals vroeger dat ik vol energie en levenslust opsta.  Het duurt een tijdje voor ik me weer fris en fruitig ga voelen . En gelukkig dan is ook de levenslust er weer. 

Vanmorgen  bracht Fer wat boodscjappen naar zijn moeder en zat ik om mij heen te kijken en simpelweg gelukkig te zijn.  Wat geniet ik altijd en ben ik blij met de omgeving waarin ik me bevind.  Dat is niet iedereen gegeven. Menigeen heeft het wel goed maar waardeert dat niet altijd of kan helaas alleen maar de nare dingen zien en alleen maar dat wat niet goed gast.. In mijn omgeving word ik daar zo regelmatig mee geconfronteerd. Helaas en zo jammer voor degene die faarmee kampt. Er lijkt weinig aan te veranderen.

Vanmiddag hebben we nieuwe af en aanvoerdoppen in het plafond geplaatst van voor het WTW apparaat. Wat is dat netjes geworden.  Ook weer iets om blij mee te zijn.

Dagboekjes. over dgelijkse dingen en 'the mind'

 Wat ben ik toch een onregelmatige schrijver.

Soms kom ik er nauwelijks aan toe en een andere keer zou ik wel drie blogjes op een dag willen schrijven. . Natuurlijk zou ik dat ook gewoon kunnen doen en ze onder verschillende labels plaatsen. Al schrijvend denk ik nu; dat is nog niet zo'n gek idee. De labels staan in de kantlijn. En misschien zou ik dan korte dagboekjes hier bij kunnen houden. Lijkt me ook wel weer leuk om te doen. 

In het weekend ben ik de hele dag bezig geweest met het volgen van de workshop op zoom ondanks de blaasontsteking ging dat goed. Maar maandag was een crime met veel pijn waar zelfs de paracetamol niet tegen opgewassen was. Gelukkig kreeg ik ‘s ,middags meteen de antibiotica en dat is dan zo raar. Het werkt bijna meteen en is de scherpe ellende eraf. Maar ik merk dat ik me nog steeds niet echt fit voel. Je kan beter zeggen hondsmoe. Maandagmiddag vooral. Gisteren ging ik ook niet naar de bieb waar we met een paar ouderen bij elkaar komen. 

Vorige week dacht ik : De druk moet van de ketel want ik doe daar vrijwilligerswerk. Dat wil zeggen dat we eens in de drie maanden iets cultureels organiseren en op 23 september is er een jonge kunstenares geweest die vertelde over haar project tijdens de IJsselbiënnale. Het was heel goed en interessant de manier waarop ze bezig was met de natuur de kleigrond die ze gebruikte voor allerlei onderzoeken en mogelijkheden om er iets mee te doen. Van fluitjes maken en andere kleuren en geluiden in klei ontdekken tot grotere objecten. Zo had ze voor de IJsselbiënnale een hele stroomloop van de Ijssel uitgebeeld in een enorm groot vechtspel dat ze samen met vrijwilligers en rietvlechtes had gemaakt. Heel bijzonder.  

Maar goed. ik heb me diezelfde dag afgemeld als vrijwilliger omdat ik me voor de organisatie niet meer verantwoordelijk wil voelen. Wel blijf ik nog gewoon meehobbelen maar mijn lijf wil rust. En aangezien het bij mij van mind over body totaal niet werkt en ik vind dat ik goed naar mijn lijf moet luisteren en in naar dat war ik wel en geen zin in heb, ben ik gestopt met officieel ingeschreven staan als vrijwilliger. Dat haalt voor mij de druk van de ketel. Misschien vreemd voor anderen omdat mij totaal geen druk werd opgelegd maar zo werkt het bij mij niet. vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend. Dat weet ik uit ervaring en hangt kennelijk nog altijd op mijn rug uit de tijd dat ik in de zorg werkte als hoofd van de activiteitenbegeleiding en ik 80 vrijwilligers coördineerde. Daar blijft waarschijnlijk wat van hangen waar ik niet zo makkelijk los van kom Daar moet ik dus bewust iets mee doen. 

Bewust leren werken met lichaam en geest is iets wat ik de laatste 35 jaar leer in de Boeddhistische lessen. Demo Rimpochee zegt:

Kijk en dat is nu waar ik veel mee bezig ben. De lessen in het weekend gingen daar ook over. Mindfulness is veel meer dan wat regulier in onze westerse wereld wordt beoefend. Het gaat heel diep. 

Dat begint al met een onderzoek naar wat mind eigenlijk werkelijk is. Door analyse en meditatie is het zelfs niet zomaar te lokaliseren en merk ik aan de gesprekken die tijdens zo'n sessie ontstaan hoe moeilijk het is er de vinger een beetje op te leggen. Het wordt dan een soort abstract denken dat niet iedereen zomaar gegeven is en niet iedereen wil zich daarmee bezighouden. (Daarom heeft religie verschillende invalshoeken en abstract denken en analyseren past bij mij meer dan ceremoniële toepassingen). Als ik dat zo schrijf wordt het me ook duidelijker waarom ik het boeddhisme als leidraad heb gekozen. In het Tibetaans Boeddhisme wordt die vorm over het algemeen sterk gevolgd. Wanneer je mindfulness werkelijk dieper gaat kijken, begin je te beseffen dat je dan pas een klein begin hebt gemaakt. En ik vind dat soort onderzoek heerlijk om te doen want het heeft me al zoveel goeds gebracht waardoor ik kan ervaren waar de makke zit en wat ik er aan zou kunnen veranderen om hopelijk een iets beter mens te worden in de zin van vrede- en liefdevoller, door te werken aan mezelf op de manier zoals zoiets als ik hierboven beschreef. Want als ik goed in mijn eigen vel zit, kan ik er ook op een betere manier voor anderen zijn. 

Nou ja, een aardig overzicht van de afgelopen week.  Misschien vaker als dagboekjes schrijven.  onder dat label. 

Toch maar eens vaker schrijven want daar heb ik plezier in. 

Mijn Boehddha beelden

Ik val zo'n beetje van het een in het ander.  Op dit moment heb ik het idee dat de medicatie voor de vooral pijnlijke pds waar ik het meeste last van heb, goed aanslaat en popt er een blaasontsteking op. 

Gelukkig helpt de eerste antibiotica  pil al aardig tegen de pijn.  Want pijn dat vind ik altijd het rotste.   Dat ik moet inleveren aan allerlei kwalen en minder mobiel ben  ach tot nog toe kan ik daar goed mee omgaan. Maar pijn... pffff.

Dit weekend zoomde ik met lessen bij Jewel Heart en zaterdag voelde ik de ellende al opkomen maar wist met cranberry, D Manose en paracetamol toch nog goed mee te doen.  Afgelopen nacht ging het grandioos mis. Vanmorgen kreeg ik al meteen de antibiotica  die noodzakelijk is en nu voel ik me wel gammel maar die vreselijke pijn is verdwenen. Ik hoop ook vannacht geen pijnklachten meer te hebben.

Izerina vroeg of ik Boeddhabeelden had. Ja, bij deze

De laatste is een traditioneel beeld dat op dezelfde wijze een goudgeschilderd gezicht heeft met geopende ogen. Het is gevuld me papieren rolletjes waarop gebeden staan en het is gezegend door een leraar Gelek Rimpochee tijdens een ceremonie Traditioneel  kunnen  er ook allerlei offerande voor  staan  bv  in de vorm van 7 bakjes water zo zijn er nog veel meer symbolen die toegevoegd kunnen worden. Veel is mogelijk om een mooie en zuivere sfeer te creëren 

De een na laatste is een beeld dat ik kocht toen ik pas  de Boeddhistische  filosofie had ontdekt. Ik vond hettoen  zo mooi en dat vind ik nog steeds.

De eerste houd de wacht op de balkonserre en de tweede wisselt nog wel eens van plek en vind ik prachtig gestileerd. 

 De lachende boeddha ontbreekt omdat die mij niet zo aanspreekt en officieel geen boeddha  is maar een lachende verlichte monnik. En bij wijze van spreken niet in dit rijtje past.

Ik hoop dat ik straks niet tot de conclusie kom dat het hier stikt van de niet geziene fouten want ik ben nu te moe om het nog door de tekstverwerker te halen. Het zal wel meevallen.