Als ik schilderijen zie, soms heel eenvoudige van grote kunstenaars dan denk ik, dat zou ik toch ook moeten kunnen.
Als ik zie hoe goed sommige schrijvers op een prachtige en eenvoudige manier beschrijvingen geven van wat hen bezielt dan denk ik: op zo een manier zou ik het toch ook moeten kunnen.
Totdat ik het dan ook echt ga proberen en dan kom ik tot de ontdekking dat ik het niet kan of in ieder geval niet zoals zij dat doen. Is dat erg?
Nee helemaal niet er was een tijd dat ik dat erg vond en daardoor nergens meer toe kwam want het was toch niet goed genoeg. Intussen heb ik geleerd dat iedereen zijn eigen kwaliteiten op een heel eigen en persoonlijhke manier heeft en daarmee kan en mag werken. Dat is altijd goed genoeg. Het is zo mooi een verscheidenheid aan kwaliteit rondom me heen te ervaren van mensen die naar buiten durven te komen en niet bang zijn voor kritiek. Gewoon hun eigen ding durven te doen.
Intussen leer ik steeds meer van alles wat ik aan kwaliteit om me heen zie en doe er mijn vopordeel mee. Leer ervan omdat ik de mogelijkheid heb gekregen erop te reflekteren.
Hoe zit dat dan bij mij is een van de grote vragen in mijn leven waardoor ik steeds een klein beetje meer inzicht krijg in dat wat me drijft en waardoor ik me met mijn egocentrisme om de tuin laat leiden. Denken dat ik niet goed genoeg ben bijvoorbeeld. Zo'n dwaalspoor waar ik niets aan heb.
Het is een proces waar ik dagelijks mee kan werken want iedere keer komen er weer andere dingen naar boven en kom ik mezelf tegen. Hoe zit dat dan bij mij? Soms ben ik blij met mezelf en soms denk ik heeee dat heb ik eigenlijk ook.
Als ik diep kijk heb ik dezelfde dingen als degeen die ik oordeel.
Ik ben tot de ontdekking gekomen dat als ik maar diep genoeg kijk ik alles tegen kom wat menselijk is en dat maakt me een met allen. Het probleem is dat ik soms liever niet zo diep wil kijken omdat ik dan mijzelf werkelijk tegenkom en ook de dingen die ik liever niet heb. Dat zijn meestal de dingen waar ik een ander op veroordeel.
Mezelf leren kennen is niet altijd eenvoudig. Wat heb ik daar dan aan? Waarom wil ik daar dan mee bezig zijn?
Ik heb ervaren dat het een heel pad een hele levensweg is om te gaan. In de oudheid werd al door Hermes Trismagistus agezegd. 'Mens ken uzelf'. Ik heb gemerkt dat er niets is dat niet in mezelf aanwezig is. Dat wat ik IK noem is maar een fractie van wat ik heb ontdekt. Een plaatje dat ik op mezelf heb geplakt van 'zo ben ik nu eenmaal'. Als ik daaraan voorbij durf te gaan en iedere keer nieuwe vrgen durf te stellen kan er een veel ruimere wereld voor mij open gaan. Dan wordt mijn eigen perspectief soms op de helling gezet en dat kan griezelig zijn maar geeft intussen ook veel meer ruimte.
De vraag: wie ben ik dan nog als ik iets in mijzelf wil veranderen of aanpassen is herhaaldelijk bij mij boven gekomen en soms heel beangstigend maar de sprong durven wagen was daarmee ook heel bevrijdend. Daar vind ik de plek waar kalmte en rust ontstaat voor bij het perspectief van het zelf.
Er zijn zoveel omstandigheden waarmee we niet in aanraking komen. Wat zou ik doen en wie zou ik zijn onder andere omstandigheden. Het is een kwestie van vragen stellen en diep kijken en dat geldt voor alles en iedereen . Dan ontdek ik dat ik een geheel ben met alles. Dan ontdek ik dat ik mens ben met de mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten