Gisteravond waren we in de vereniging in Nijmegen en luisterden en keken naar Jimmy Rosenberg.
Wat gaat de tijd dan snel wanneer je meegenomen wordt dooe de muziek. Die man is virtuoos op de gitaar. Wat een duivels kunstenaar.
Helaas vonden wij de geluidskwaliteit niet helemaal... dus dat was jammer maar we hadden een heerlijke avond
Geduld, ik zei het al eerder, ik dacht dat ik al een klein beetje meer geduld had ontwikkeld maar het is een lachertje want hoe meer ik er aandachtig op let des te meer kom ik tot de ontdekking dat ik het niet heb. En zo is dat met meer dingen. Zoals wanneer je pas gaat mediteren en het lijkt alsof dat pratertje in het hoofd alleen maar erger wordt. Soms denk ik dat ik nu toch wel iets geleerd heb en misschien is dat ook wel zo want mijn leven is in de loop van tachtig jaar wel veranderd maar of ik ook echt iets geleerd heb?
Misschien ligt het niet aan mij, probeer ik mezelf dan schoon te praten maar aan de omstandigheden die in iedere fase weer anders zijn. Ja ook dat kan ik nog steeds, de oorzaak buiten mezelf proberen te vinden. Terwijl ik degeen ben die niet met de veranderingenen om kan gaan.
Hoezo in iedere fase? Roep ik dan weer tegen mezelf. Verandering hoort bij het leven. Verandering IS leven zonder verandering zou leven niet eens mogelijk zijn. Hoe flexibel moet je zijn om daarmee te leven? Me steeds weer aan passen aan allerlei omstandigheden die niet zoals van ouds kunnen blijven? Hoeveel geduld heb ik om te leven met alles erop en eraan waar ik de mond zo van vol heb? Wat wil ik doen om verandering in slechte situaties te brengen ze naar mijn eigen ideeën om te buigen? Nog afgezien van het feit of mijn eigen ideeën dan wel zo heilzaam zijn. Mijn eigen ideeën over hoe het WEL zou moeten. Niet alleen in mijzelf maar ook buiten mijzelf. zijn er honderdduyizend dingen die altijd weer een rol spelen en meespelen in wat gebeurd.. Al die meespelende factoren vanuit een anermans perspectief bijvoorbeeld kan ik onmogelijk allemaal overzien. Hoe wil ik dan denken wat goed is?
Het is een grote wolk van niet weten.
Nieuwsgierighheid, alles willen weten en geduld. Hoe combineer ik dat? In mijn hoofd weet ik het wel. Daar ken ik allerlei kretelogieënl maar leef ik die ook? Loslaten, in het hier en nu leven, mindfulness,Maar heb ik het geduld om alles op me af te laten komen en me op een goede manier in te voegen in de dingen die niet veranderd kunnen worden? Hoe wil ik me voegen in het leven zelf? Om goed te doen op het moment in het hier en nu, in mijn eigen omgeving ? Hoe verward kan ik worden en hoeveel chaos kan er op mij afkomen zonder geduld?
Hallo, ben je er nog?!!
Zitten we vaak niet zo in elkaar? Soms denk ik dat ik de enige ben maar gelukkig kom ik het bij meerdere mensen tegen. Of misschien wel ongelukkig want wat haalt het uit als we er niets mee doen dan lopen we alleen onszelf in de weg.
Ik haal maar weer eens wat dieper adem en weet het weer. Niet alleen geduld met wat er gebeurd maar hoofdzakelijk geduld met mezelf en om daar rust in te krijgen daar is aandacht voor nodig. Aandachtig zijn is een vorm van oefening die vaak niet als zodanig wordt ervaren maar het wel degelijk is. En dan soms heel af en toe denk ik Goh wat een rust. Alles mag er zijn zoals het is. Die volkomen rustige staat van zijn door de dag heen, bereik je niet met een cursusje mindfulnes. Het is een doorlopende eindeloze aandachtsoefening. En inderdaad die momenten van rust en stabiliteit breiden zich dan als vanzelf steeds verder uit door gewoon in aandacht te leven.
En hulpmiddel is dan bijvoorbeeld een woord als geduld dat ik regelmatig meerdere keren per dag onder ogen kan zien en er op reflecteer.
En nu heb ik toch zoiets leuks gevonden.Ik heb een appje op mijn telefoontje gezet met een minfulness belletje dat je op bepaalde momenten kunt laten klinken. Helemaal instelbaar en makkelijk te doen. Onopvallend want die belappjes komen immers toch wel binnen. Maar ik heb er wel eenspecifiek mooi geluidje op gezet en iedere keer als ik dat belletje hoor word ik weer even met mijn aandacht bepaald bij waar ik mee bezig ben en waar ik opmerkzaam op wil zijn.
Laat ik het deze komende dagen maar eens bij geduld houden.
Als je hebt geleerd geduld te beoefenen zul je altijd in grote vreugde bidden (mediteren)
De woestijnvaders
De zen meester trad huilend de tempel binnen om de monniken toe te spreken en na verloop van tijd sprak hij:
Zeg niet dat het vanavond beter zal zijn.
Dat gezegd hebbende vertrok hij.
Ik lees seizoenen van het hart.
Een pdf over vorming vanuit de karmellitaanse traditie. . Ik vond het lang geleden op internet en zette het in mijn digitale boekenkast..
Ik heb veel over de oorsprong van de traditie van de karmelieten gelezen. 'De innerlijke burcht' van Theresa van Avila en haar biografie. Ik heb hap snap gelezen in het werk van- en vooral in de gedichten van Johannes van het Kruis en de biografie van Theresia van Lisieux. En niet te vergeten de lezingen die ik bijwoonde van het Titus Brandsma instituut bij de Theosofische vereniging. Allemaal mateloos boeiend.
Nu raakte ik weer verzeild in seizoenen van het hart en vond zoveel overeenkomsten in het pad dat ik beoefen in het Boeddhisme. Natuurlijk de terminologie is verschillend maar daar heb ik geen moeite meer mee.
Jarenlang verzette ik me tegen de christelijke traditie vooral door de dogmatische benadering waarbij me nog steeds af en toe de haren overeind gaan staan.
Maar de eeuwige zoektocht naar de vrede en liefdevolle menselijkheid in het eigen hart die als niet iets in al onze harten verborgen ligt wil geoefend worden in een vorm van aandacht en contemplatie dat is een weg en beoefening die te vinden is en waarmee ik kan leven met alles erop en eraan zoals ik altijd zeg
Misschien wat te kort door de bocht omdat ik in geen van beide tradities voldoende inzicht heb maar het 'Niet Iets: is voor mij de grootste gemene deler die ik lees bij de karmellieten en die ik beoefen in het Boeddhisme.
Die inzicihten maken het mogelijk me aan geen van beide vast te klampen als zalignakend maar wel als een eeuwige eindeloze weg om te gaan vanwege de alomvattende werkelijkheden.
Een pad een levensvisie die afstand doet van alle vastzittende ideeën en me in een volle ledigheid laat staan
Me geborgen wetend in mijn eigen hart
Want daar woont wat al mijn bedenksels en overwegingen oversteigt dat wat meestal verborgen is maar waarvan ik weet dat het bestaat.
Beloof Me
Beloof me,
beloof me vandaag,
beloof me nu,
terwijl de zon boven ons hoofd staat
precies op het hoogste punt,
beloof me:
Zelfs als zij
je met een berg haat en geweld neerslaan,
zelfs als zij op jou stappen en je verpletteren
als een worm,
zelfs als zij je uiteenrijten en je ingewanden blootleggen,
herinner, broeder en zuster,
herinner:
de mens is niet onze vijand.
Het enige wat jou waardig is, is mededogen:
onwankelbaar, onbegrensd en onvoorwaardelijk.
Haat zal nooit op jouw gezicht
het beest in de mens laten zien.
Op een dag, als je dit beest alleen onder ogen ziet,
met ongeschonden moed en vriendelijke ogen,
zal onbezorgd (zelfs als niemand ze ziet),
uit je glimlach
een bloem bloeien.
En die van je houden zullen je aanschouwen
door tienduizend woorden van geboorte en dood heen.
Weer alleen,
zal ik met gebogen hoofd verder gaan.
Wetend, dat liefde eeuwig is geworden.
Op de lange, ruwe weg,
zullen zon en maan
blijven schijnen.
Thich Nhat Hahn
Ik kan er geen hout van branden
In mijn koude huis voel ik de warmte niet
Natte lijven lessen geen dorst
en de oorlog woedt voort
Zo, maar weer eens een blogje schrijven. Plotseling heb ik er weer even zin in.
We zijn zaterdag naar de Hoge Veluwe gereden. Nee geen wolven gespot maar wel door de beeldentuin gewandeld en nu lag mijn focus op de heuvelrug die een natuurlijke grens vormt met de beeldentuin.
Ik weet het nu heel zeker. Daarboven over die heuvelrug wandelde ik als kind van een jaar of acht met mijn 4 jaar jongere nichtje, mijn ouders en oom en tante. Dat bos heette het Rieselo en wij kampeerden daar in het aangrenzende bos dat in zijn geheel behoorde aan doktor VoÛte. In een tot caravan omgebouwde werkkeet van de werkgever van mijn oom stonden we daar moederziel alleen op de uitgestrekte zandgronden, tussen dennebomen en heidevelden..
Ik kreeg zelfs extra vrij van school omdat mijn vader ziek was zodat we daar een paar weken konden verblijven. Het was in april en het was heel koud. 's morgens lag het ijs op het water waarmee we de pomp weer aan de gang moesten krijgen die naast de 'ccaravan' eslagen was. Zo heette dat. Daar op die plaats SLAAN we de pomp. Het water zat er niet zo diep.de andere jaren waren we daar in de zomervakantie.
En dan gingen we wandelen. Rondpom wist ik zo langzamerhand de weg wel. We gingen naar het dorp Otterlo om boodschappen te doen . Als we naar het Rieselo liepen gingen we kantarellen zoeken. Die stonden er volop. Ze werden met een uitje gebakken en dat rook heeerlijk.
Bovenop de heuvelrug van het Rieselo had je een prachtig uitzicht. Je kon tot Duitsland kijken. Jaren later verdween het zicht omdat de bomen te hoog werden. Het Rieselo hoorde toen nog niet bij De beeldentuin. Die was er helemaal nog niet. Het museum wel en daar zag ik voor het eerst de schilderijen van van Gogh. Prachtig vond ik dat en mijn moeder kocht een poster vn het appelboompje dat jaren in de slaapkamer hing. De catalogus die ik in het winkeltje mocht kopen en waar wat zwart wit plaatjes van enkele schilderijen in stonden heb ik jarenlang bewaard.
Daar waren we dus afgelopen zaterdag en er kwamen allerlei herinneringen naar boven.
En inderdaad, paddestoelen zijn er ook weer
We hebben flink ons best gedaan om de kantarellen stand op de Veluwe uit te roeien. Maar ja toen in de jaren 50 wisten we nog niets van de teloorgang van de kwaliteit van het leven in de natuur.
We hebben nu alle paddestoelen stil laten staan en genoten van de heerlijke wandeling en het mooie weer in october.
Ze had de zomer lang gevlogen
Door warme lucht
pijlsnelle vlucht
In bruidsvlucht dansend
Twee in één
En dan verkoeling in het water
Ze zorgde voor toekomstig leven
Nu was ze moe
En uitgeleefd
Doorschijnend was het achterlijf
Sloeg op en neer
Als wilde het ontvluchten
Haar tijd was om
Het werk gedaan
Haar schoonheid ging verdwijnen.
mijn ogen gesloten
Mijn stille hart huilt
Zo zachtjes vertrokken
Steeds minder aanraakbaar
Totdat ze verdween
Betrokken vol passie
Gedreven in volheid
In heelheid aanwezig
Zo was ze voor mij
Maar diep in mijn hart
Is haar kracht voelbaar
Leert ze me leven
met alles erop en eraan
Vanmiddag herdachten we en vierden haar leven
