Zonnelied

Ik vond het Zonnelied van Fransiscus van Assisi.
 Maar even kopieren en plakken.

Allerhoogste, almachtige, goede Heer,

van U zijn de lof, de roem, de eer en alle zegen.

U alleen, Allerhoogste, komen zij toe

en geen mens is waardig uw naam te noemen.

Wees geprezen, mijn Heer met al uw schepselen,

vooral door mijnheer broeder zon,

die de dag is en door wie Gij ons verlicht.

En hij is mooi en straalt met grote pracht;

van U, Allerhoogste, draagt hij het teken.

Wees geprezen, mijn Heer, door zuster maan en de sterren.

Aan de hemel hebt Gij ze gevormd, helder en kostbaar en mooi.

Wees geprezen, mijn Heer, door broeder wind

en door de lucht, bewolkt of helder, en ieder jaargetijde,

door wie Gij het leven van uw schepselen onderhoudt.

Wees geprezen, mijn Heer, door zuster water,

die heel nuttig is en nederig, kostbaar en kuis.

Wees geprezen, mijn Heer, door broeder vuur,

door wie Gij voor ons de nacht verlicht;

en hij is mooi en vrolijk, stoer en sterk.

Wees geprezen, mijn Heer, door onze zuster, moeder aarde,

die ons voedt en leidt,

en allerlei vruchten voortbrengt, bonte bloemen en planten.

Wees geprezen, mijn Heer, door wie omwille van uw liefde

vergiffenis schenken, en ziekte en verdrukking dragen.

Gelukkig wie dat dragen in vrede,

want door U, Allerhoogste, worden zij gekroond.

Wees geprezen, mijn Heer, door onze zuster de lichamelijke dood,

die geen levend mens kan ontvluchten.

Wee hen die in doodzonde sterven;

gelukkig wie zij in uw allerheiligste wil vindt,

want de tweede dood zal hun geen kwaad doen.

Prijs en zegen mijn Heer,

en dank en dien Hem in grote nederigheid.^[1]

probleem opgelost

Er zijn zoveel mensen die het moeilijk hebben in deze tijd van Corona. Degene die niet getroffen worden door het virus hebben er vaak enorm veel moeite mee om aan de voorschriften te voldoen. De afstandelijke anderhalve meter voorschriften zijn nog tot daar aan toe maar het in huis moeten blijven is voor velen een zware opgaaf. Er wordt denk ik veel meer naar buiten gegaan dan noodzakelijk is en waar de overheid een intelligente lock down voor heeft ingesteld. De intelligentie laat hier en daar dus echt wel iets te wensen over. Het is een afstandelijke maatschappij aan het worden en de vooruitzichten zijn niet erg rooskleurig. Zoals het was lijkt het nooit meer te worden.  In ieder geval niet totdat het tegengif voor het virus gevonden is. En velen met mij hopen dat er dan toch een andere mentaliteit zal zijn ontstaan al vrees ik dat de mens weer snel in oude gewoontepatronen terug zal vallen. We zullen het zien...

Thuis zitten. Niet op stap gaan. Alle ontspanning- en sportactiviteiten verboden. Niet de mogelijkheid hebben om even te ontladen. Geen kinderen op bezoek of er naartoe kunnen gaan. Sommigen hebben het gevoel in oorlogstijd te leven.

Als je op een plek bent waar je niet wilt zijn heb je een probleem. Als je er iets aan kunt veranderen. Mooi. Als je er niets aan kunt veranderen. Zul je zelf moeten veranderen en de plek waar je bent maken tot een plek waar je rust vindt. En als je het op die plek niet vindt, vindt het dan in jezelf want jezelf neem je overal mee naar toe. Probleem opgelost. 👼😀

Confrontaties en Ego

Aan de ontbijttafel zit ik meestal meteen even de wordfeud te bekijken of schoonmama al een woordje heeft gelegd. Maar vanmorgen stond ik alleen op om 7.30. Ik had goed geslapen en was wakker dus ben ik opgestaan. Er was een YouTube filmpje van een van mijn abonnementen binnengekomen. Tubten Chödron hield een praatje over Darma beoefening. Nou ja een praatje van 1,5 uur en ik luisterde even naar het begin. Het ging over willen veranderen.
Ze zei dat het heel menselijk was om tegen dingen aan te lopen die je niet wilt en dat Darma beoefening ermee te maken heeft dat juist in de confrontatie de beoefing is. Als alles op rolletjes gaat kom je je ego niet tegen maar juist in de dingen waar je tegenaan loopt kun je jezelf leren kennen.
als je nergens meer tegenaan loopt is dat verdacht.

Ik vertel het natuurlijk niet zo goed al zij maar zo ongeveer. Ik herken dat wel en ben daar ook altijd heel intensief mee bezig geweest. Evenals met dat willen veranderen. Het heeft me veel opgeleverd. De laatste jaren ga ik er toch wat anders mee om. Nu ligt de nadruk meer op aandachtig opletten wat ik denk en doe en niet meer zo in de zin van vechten of hard werken om iets te veranderen. Wat ik kan veranderen zal ik niet nalaten maar gewoonte patronen zitten zo diep ingesleten dat het al heel wat is wanneer je bepaalde dingen waarme je geconfronteerd wordt, ziet. Ten eerste geeft dat meer rust en mag ik er als uitgangspunt zijn zoals ik ben en ten tweede heb ik minder last van mijn darmen want ik MOET niet meer en ben gewoon oplettend. Dat geeft meer ruimte in de confrontaties want die zijn er echt nog wel maar ze gaan meer als wolkjes voor de zon voorbij en ik kan me hooguit voornemen een volgend keer er anders mee om te gaan of het te leren voorkomen door bijvoorbeeld geduldiger te zijn of andere kwaliteinen erop los te laten.

Als ik het zo opschrijf zie ik dat de handelingen hetzelfde blijven maar de nadruk heeft zich verlegd. Er is daardoor meer rust gekomen. Ik hoef niet meer iets te zijn of te bereiken. En de confrontaties zijn vaak minder confronterend waardoor  het leven rustiger wordt en het idee bestaat dat er nauwelijks nog confrontaties zijn. Een enkele keer kan het nog heftig zijn maar ook daar weet ik al snel een weg in te vinden omdat ik weet dat al die grote of kleine confrontaties allemaal met ego te maken hebben en dat ego is niet meer en niet minder dan het gereedschap om mee te werken.

Corona en met alles omgaan

Ferry is even naar zijn moeder. Het is allemaal heel moeilijk voor haar. Morgen moet ze weer voor een echo naar het ziekenhuis om te controleren of de borstkanker wel of niet is gegroeid. Rosita en Bernard gaan met haar mee. Fer is haar nu de medicijnlijst brengen die hij op de computer uitdraaide. Het valt allemaal niet mee voor haar.

Hier gaat alles gewoon rustig zijn gangetje.  Als ik naar buiten kijk staan de bomen weer volop in het groene blad en de grote beuk kleurt er prachtig roodbruin tussen. Iedere keer weer genieten. Nu schijnt de zon niet en regent het een beetje. De belichting is dan weer heel anders dan wanneer de zon erop schijnt. Zonder zon is mijn zicht wat beter en makkelijker maar ook het zonlicht blijft onder alle omstandigheden prachtig en de avondzon geeft weer heel andere kleuren dan het morgenlicht. Al met al lijkt de wereld haar eigen leven hier vlak voor mijn raam af te spelen. Maar hoe bedrieglijk kan het zijn wanneer je niet weet van hoe enkele meters verderop het leven zich afspeelt en de emoties voor veel mensen een overheersende rol spelen in de manier waarop ze naar de wereld kijken.

Dagelijks komt de Corona berichtgeving via de televisie de kamers binnenrollen. Het nieuws gaat bijna nergens anders meer over. De pandemie houdt de hele wereld in zijn greep. En terwijl ik hier tevreden aan het tikken ben en luister naar de muziek die Ferry op het stickie zette van Elvis Presley razen de zorgen over de toekomst en het leven zelf over de wereld en door het brein van zijn bewoners.

Vaak zijn het schrijnende verhalen die we te zien en te horen krijgen. Over ouderen die ziek worden en ten dode opgeschreven zijn. Kinderen die hun ouders niet meer kunnen bezoeken en ondersteunen. Mensen die geïsoleerd raken omdat ze niet meer bezocht mogen of kunnen worden. Ziekenhuis personeel heeft het zwaar te verduren. Het  zijn  mensen die op hun tandvlees lopen om alle binnenkomende patiënten te verzorgen. Al met al een onnoemelijke hoeveelheid lijden. En dan zijn er ook nog de mensen die tegen de muur aanvliegen omdat diezelfde muren hen aan lijken te vliegen. Ze voelen zich gevangen, opgesloten en beperkt.

Vreedenhoff heeft ook al weken de deuren gesloten voor bezoekers en vrijwilligers en het 'werk'dat ik er deed, al was dat niet zoveel meer, is gestopt. Er is geen zangmiddag en geen klassieke muziek meer te verzorgen. Alle taken worden alleen nog door het personeel uitgevoerd. Ik heb geen idee hoe het er nu achter de muren reilt en zeilt.

Maandagmiddag zijn we even een ommetje door park Sacré Coeur gaan wandelen en plotseling een enorme herrie. Terug wandelden we langs Vreedenhoff en voor de deur stonden enorme luidsprekers, een auto en andere attributen. Er werd luid vrolijke muziek ten gehore gebracht waar de hele buurt van mee kon genieten. Ik hoop dat de bewoners er ook van hebben genoten.

Het is voor mij tot nog toe geen enkel probleem thuis te zitten en minimaal naar buiten te gaan. Mijn omstandigheden zijn zo bijzonder dat ik wel dankbaar moet zijn voor alles wat ik wel kan en wel heb. De kinderen zijn nog steeds gezond en ik zag ze normaal ook al niet zo vaak en dat is prima. Ook nu heb ik zelfs het idee dat ik nog meer van ze hoor dan normaal. Met Martin heb ik al twee keer een video gesprekje gehad en ook met Rob een keer. Dat vind ik dan heel leuk en kan ik zeker weer even op teren.
Verder doet Fer alle boodschappen voor ons en meteen ook voor zijn moeder. Je mag in principe ook niet samen boodschappen doen en omdat ik geen auto meer rijdt is Fer wel genoodzaakt te gaan. Hij wordt er steeds handiger in en weet intussen precies wat we wel en niet nodig hebben. Voor zijn moeder is het wel erg. Zij zou het liefst zelf gaan want zo langzamerhand heb ik een beetje het gevoel: voor haar is het nooit goed of het deugt niet het is allemaal zo moeilijk voor haar.  Ze heeft het  overal zo moeilijk mee evenals dat niet alle kinderen en kleinkinderen zoals ze gewend is in het weekend langs komen.. Helaas, er is geen kruid tegen gewassen.

Ik heb alle mogelijkheden in en om mij heen om gelukkig te kunnen zijn. Een prachtig huis in een mooie omgeving en alles wat mijn hartje begeert aan hobby's . Daar kom ik niets aan te kort. Meer dan voldoende verf en papier om te schilderen. Computers, tablet, fototoestel. Sociale digitale kontakten  en een schat van een man die altijd en overal voor klaarstaat voor mij en voor zijn moeder.  Zonder mopperen en altijd blij. En hij heeft zelf ook zoveel hobby's dat we elkaar nooit in de weg zitten en alleen maar kunnen lachen om 'probleempjes'die voorbij komen.

Laten we hopen dat het zo blijft en we altijd zo in het leven kunnen blijven staan, met humor over hetgeen niet goed gaat of niet meer mogelijk is.  Ondanks de beperkingen die het ouder worden zeker nog meer dan nu al met zich mee zal gaan brengen. Als ik nu zie hoe het bij oudere mensen rondom mij gaat of ging vind ik een van de belangrijkste dingen dat je wat niet meer mogelijk is uit handen kunt geven en niet doorlopend zelf de vinger aan de pols houdt omdat je altijd het idee hebt dat je het zelf beter kunt. Dat brengt zoveel frustratie met zich mee. Niet alleen voor jezelf maar ook voor degene van wiens hulp je afhankelijk wordt. Als je het zelf niet meer aan kunt heb je dubbele problemen als je steeds het idee hebt dat een ander fouten zou kunnen maken en het niet goed doet. En handig is dan ook je zelf aan te passen aan de beperkingen. Je niet schaamt om achter een rollator te lopen of in een rolstoel te moeten zitten. Maar het juist ziet als de dingen die het mogelijk maken nog iets meer van het leven te maken dan zonder die hulpmiddelen.

Nee ik zie gelukkig niet op tegen het ouder worden en hoop ook nog wat ouder te worden en de ongemakken en pijnen met tevredenheid en met mijn instelling van 'alles mag er zijn' te kunnen dragen. Maar ja of ik dat echt kan, zal ik pas weten als ik zo oud mag worden en en het werkelijk zal moeten dragen.

En nu gaan we even eten want Fer is weer terug en al weer bezig alles klaar te zetten. De schat.

het avondlicht door ons raam

Zekerheid en egoloosheid

Nee er is geen zekerheid.

Vanmorgen deed ik voor de derde keer mee aan een digitale groep van Motel Spatie. Een groepje oudere deelnemers en twee begeleiders Kiemya en Gerda. Is wel leuk. Ze vertelden allemaal hun verhalen, deze keer over verschillende landen die ze bezocht hadden. Ik vertelde iets over Curaçao en met behulp van Kiemya die alles op Google maps opzocht namen we er een kijkje. Nou ik kon niets meer terugvinden van wat ik me herinnerde.

Kiemya vertelde o.a. over Roemenië waar ze voor haar studie Ecologie heen was geweest en onderzoek had gedaan bij beren. Hoe ze op een gegeven moment onderweg was gegaan om iets te vinden. De bergen in. 2 tot 3 uur had gelopen en allerlei dorpjes en aardige mensen was tegen gekomen. Uiteindelijk niet had gevonden wat ze wilde en door een paar ardige jongens terug was gebracht naar haar beginpunt van de wandeling.

In gedachten zie ik haar dan in haar uppie met een rugzakje zo'n hele tocht ondernemen. Een paar jongens die haar aanspreken en haar terug willen brengen. Ze stapt bij hen in de auto en daar gaat ze dan. Pffff. Er kan van alles gebeuren.

Wat ben ik toch een angsthaas. Waar is dat in s hemels naam goed voor. Er is uiteindelijk niets om angst voor te hebben. Nooit ben je zeker van dat wat je kan overkomen. Er kan van alles gebeuren. Er kan zelfs een vliegtuig op je dak vallen zoals ooit in de Bijlmer  gebeurde.
Paula die binnen twee uurtjes op de grond viel en overleed. Je kan in de auto stappen en verongelukken. Waar haal ik dan de stommiteit vandaan om angstig te zijn over wat dan ook. Daar is geen enkele reden toe. Onzekerheid is inherent aan het leven zelf. Daar hoef je niet bij stil te staan. Daar hoef je niet over na te denken. Dat is een feit en jezelf beperken door angstgevoelens is onzinnig.

Toch is dat wat mijn hele leven een rol heeft gespeeld. Altijd overal angst voor . Alle nieuwe dingen die ik wilde ondernemen brachten gevoelens van onzekerheid met zich mee en dus angst. Dat is zo in mijn genen gaan zitten dat het op mijn darmen is geslagen. Jarenlang loop ik met darmklachten en ik heb ze zelfs waarschijnlijk op een van mijn zoons overgedragen.

Natuurlijk weet je bepaalde angsten op een gegeven moment wel wat beter onder controle te krijgen maar weg gaan ze nooit. Ik zie mezelf toch niet echt in mijn uppie een bos in wandelen. Het is toch van de gekke.

En daar komt dan alles wat ik in het Boeddhisme leerde om de hoek kijken.
Je kunt steeds een beetje meer afknabbelen van de angstgevoelens maar als het het een  er niet is dan komt het bij iets anders wel weer naar boven poppen. Ik heb al wel heel veel opgestoken en de grondslag daarvoor ligt in de filosofie van de leegte. Niet dat er niets is' maar er is niets dat op zichzelf bestaat. Alles heeft een eindeloze oorzaak. Nu na jaren ben ik erachter dat het inhoud dat er niet zoiets als een IK bestaat. Een vast gegeven waar we ons aan vast zouden kunnen klampen. Dat heeft enorme implicaties. Het kan beangstigend werken want dan kom je in een eindeloze ruimte te staan. Maar aan de andere kant heeft het even zovele eindeloze mogelijkheden.  Je kunt veranderen want je BENT gewoon veranderlijk. Er is niets dat hetzelfde blijft. Dat geld voor alle fenomenen maar ook voor een zelfbestaan zoals ik mijn persoontje abusievelijk zie.. Er bestaat niets op zichzelf ook ik niet. Ik ben afhankelijk van oorzaken en omstandigheden. En in die filosofie gaat het nog veel verder. Zeker als je wil proberen die inzichten je EIGEN te maken.

Dat heeft al enorm veel van  mijn angstgevoelens laten verdwijnen maar als ik goed kijk zijn ze nog echt niet allemaal verdwenen. Wel geeft het zoveel meer ruimte en openheid. Alles mag er zijn zoals het is. Ook die angstgevoelens. Ik loop er niet meer voor weg. Ook niet voor alle dingen die me raken. Ik durf het in de ogen te kijken. Daar ben ik enorm dankbaar voor.

Egoloosheid is niet het juiste woord want ik besta wel echt maat ik weet dat het IK zoals ik het zie en voel bedoeld is om mee te werken. Beslissingen te nemen en ik kan het ook gebruiken om mijn ego te kennen en te ontkennen. Het functioneert. Maar niet op zichzelfstaand, altijd veranderlijk en nooit vast te pinnen. Ik BEN niet alles dat ik ervaar maar ik HEB. alles dat ik ervaar en kan het ook weer laten gaan.

Het gekke blijft dat ik mede daardoor totaal niet bang ben om dood te gaan. Maar gewoonte paqtronen zijn zo ingesleten dat ik nog altijd pijn in mijn buik krijg als ik op stap moet en niet een handje vast kan houden,. Het gevoel heb dat ik in een onzeker diepe moet springen.  Het meest heb ik dat met reizen. Maar die confrontatie ga ik ook niet zo vaak meer aan. Ik heb er de leeftijd voor het te vermijden.

Tja een mens is een raar botje, zou mijn  moeder zeggen.

Paula

Paula is overleden. Ze werd niet ouder dan ik nu ben. 75 jaar.
Ik wist niet wat ik hoorde. We zijn beiden in het begin van de jaren 90 bij Jewel Heart begonnen met de Boeddhistische lessen die Ineke toen gaf.  Ik herinner me nog dat ze vertelde dat ze zich als een vogeltje gevangen voelde in een kooitje dat wist dat er meer mogelijk was. Ze stroomde net als ik door de hele Lam Rim. Ze deed net als ik vrijwilligerswerk voor de Sanga tot nu toe terwijl ik intussen stopte en was zeer betrokken. Later gaf ze zelf ook lessen aan groepen. De vier hartskwaliteiten.

Die avond zou ze weer cursus geven en haar boeken lagen al op tafel klaar om mee te nemen. Hanneke belde haar om te zeggen dat ze zich niet goed voelde en niet zou komen dus Paula zou het alleen doen. Om zes uur kwam de buurvrouw een kopje terugbrengen en toen was ze nog spring levend. Om acht uur verscheen ze niet op de zoom terwijl iedereen klaar zat. De Corona virus zorgt ervoor dat alle bijeenkomsten op dit moment digitaal worden gedaan via Zoom.

Ze zijn op onderzoek uitgegaan en vonden haar levenloos op de grond.
Het leven is een zeepbel

Wij doen onze gebeden en beoefeningen ook aan haar opdragen.

Wat is zekerheid. Zo wordt het weer duidelijk dat er totaal geen zekerheid is.

Communicatie

Als ik het vorige blogje teruglees, raakt het nog niet aan datgene wat ik probeer te beschrijven. Het is nog steeds voor andere interpretaties mogelijk dan wat ik eigenlijk wil zeggen. Maar ja zo gaat het  altijd in communicatie. Je kunt wel denken dat je iets goed hebt uitgelegd en duidelijk hebt gemaakt wat je probeert te vertellen maar dan heb je geen rekening gehouden met de lezer die zo zijn of haar eigen gedachten heeft en daarmee ook aan het stoeien is/ Soms gaat de communicatie dan volkomen langs elkaaar heen.

Toch blijf ik het proberen en ik dacht juist omdat ik dat in mijn Magazijn vaak in de reacties merkte dat er grote misverstanden ontstonden, nu doe ik het in een persoonlijk blog en kan ik makkelijker gewoon voor mezelf alles wat ik wil, opschrijven.

Wat ik tot nog toe zo even terug lees is niet verborgen om wat voor reden dan ook.Misschien maak ik het blog tzt wel openbaar. We zullen zien hoe het zich ontwikkeld.

Identificatie 2

Ik verstuurde toch een gedeelte van het vorige schrijven aan de mede studenten en kreeg twee reacties.  De ene reactie kon ik wel mee uit de voeten, maar de tweede had ik wat meer moeite mee.

Het verschil tussen hebben en zijn gaat namelijk veel verder dan dat je je iets toe zou eigenen. Als je zegt Ik ben zus of zo dan identificeer je je ergens mee en de vraag is klopt dat wel. We zien het als een vaststaand feit dat je dus zo bent en zijn geneigd erin te blijven hangen. Zo beperken we ons en hebben geen mogelijkheid om iets anders dan dat te zien.

Sommige hoedanigheden kunnen natuurlijk wel af en toe of regelmatig de boventoon voeren maar er is geen enkele reden om aan te nemen dat je zo bent. Iedere minuut ieder moment is weer anders en daar zullen we ook anders op reageren. En als er grote veranderingen in de omstandigheden een rol gaan spelen dan wordt get ook wel duidelijk dat we soms vberbaast kunnen zijn over onze eigen reacties.

Nu in deze tijden waarin het Corona Viurus over de wereld rondraast en heel het maatschappelijk leven op zijn kop zet wordt dat mij althans behoorlijk duidelijk.

Vroeger kon ik nog geen dag rustig thuis blijven en zocht altijd wel een gelegenheid om er uit te gaan. Dat was zo'n gewoonte. Ik wist niet beter en het kwam niet eens bij me op om een dag rustig in huis door te brengen. Langzamerhand is daar meer rust in geslopen maar nog niet eens zo bewust. Uiteindelijk heb ik door meditatie op mijn kussentje getraind om ook mijn gedachten wat meer rust te reven. En als ik dan nu kijk hoe mijn welbevinden is tijdens een Coronacrisis waarin we een sociale afstandelijkheid in acht moeten nemen en ik eigenlijk al 6 weken thuis zit zonder problemen. Dan is dat heel opmerkelijk.

Natuurlijk speelt het ouder worden en de rustige omstandigheden daar ook een grote rol in. Maar ik ken genoeg ouderen die die rust nooit gevonden hhebben., En een grote reden daarvan is denk ik ook dat ze misschien nooit de mogelijkheid hadden dieper in bepaalde filosofién te duiken en de rust niet  diep in zichzelf konden vinden.  En of je dat nu bereikt via deze of welke andere weg dan ook. Er blijft een onrust bestaan die maakt dat men zegt. De muren komen op me af. Ik prijs me gelukkig daar geen last (meer) van te hebben.

Maar ook dat, weet ik, kan zomaar veranderen. Het zal je op een gegeven moment maar aan de botten komen. Dan kun je zo in de paniek schieten en dan kun je weer denken dat je zo  BENT. Dus plots weer een heel andere persoonlijkheid omdat de omstandigheden zich dan voordoen waardoor je daarop aanhaakt en je ermee identificeert. Maar het principe blijft overeind, de veranderlijkheid blijft bestaan.
Wie BEN je dan.
Ik ben dus nooit hetzelfde er is niets om me aan vast te klampen
Ik ben een mens met alle mogelijkheden in zich. Leven met alles erop en eraan. Bewust blijven van wat er in en om me gebeurt. Dat is zoals ik het nu zie het belangrijkste,

Identificatie 1

Ik doe mee aan een zoom bijeenkomst over de boekbespreking van een transcript van Gelek Rimpoche. Wijlen de leraar van een Boeddhistische Sanga Jewel Heart waar ik al een kleine dertig jaar lid van ben.

Ik ben heel blij dat ik op deze manier weer contact heb met mede bestudeerders van het Boeddhisme en enkele uit de groep ken ik al net zo lang als ik er lid  ben vban de Sanga in Nijmegen. Iedere keer ben ik weer verbaast over bepaalde uitspraken die er gedaan worden. En zo ookm over mijn eigen bijdrage daarin. Nu ik daarover wat op wil schrijven, mijn gedachten onder woorden wil brengen, merk ik pas hoe verschrikkelijk moeilijk ik dat vind en misschien is het dus ook handiger om met deze stof veel meer anoniem om te gaan.

Het mooiste dat ik geleerd heb en wat ik me graag eigen wil maken is de filosofie van de leegte en de daaraan gekoppelde leer van liefde mededogen. Maar ja, wat is dat dan. Nou daar ben ik dus 30 jaar mee bezig en om dat een beetje te doorgronden en  een heel klein beetje meer inzicht in te krijgen tja dat is niet iets van vandaag op morgen, Je m,oet het je helemaal eigen maken wil je iets meer begrijpen.

Al jaren zijn we er dus mee bezig om door te krijgen dat er niets is dat op zichzelf bestaat. Alles is gebaseerd op afhankelijk ontstaan en vergaan. Dat is een principe dat heel ver gaat en misschien hier en daar merkbaar als oorzaak en gevolg maar als het dan over jezelf gaat en je gaat nadenken over: wie ben ik, dan wordt het heel wat lastiger. Als we aandachtig daarover mediteren merk je hoeveel raakvakken er zijn. Dingen waar we ons mee verbinden en waarvan we denken dat we het zijn. Onze emoties onze kwaliteiten. onze hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Maar het woord 'hebben' zegt het al: We hebben het allemaal maar zijn het niet.

Gisteravond hoorde ik het weer. En vandaag dringt het pas goed tot me door. Ik BEN nogal depressief".  Waarop[ ik antwoordde, ik gelukkig niet.

Maar wat is dat dan, ik BEN depressief en ik BEN het gelukkig niet?. Waarom klampen we ons er zo aan vast en denken we dat we dat zijn? Of juist NIET zijn. We HEBBEN het allemaal. De een wat meer en de ander wat minder misschien. Het enige wat we op basis van de leer van de leegte en liefde mededogen kunnen doen is. Ook lief zijn voor onszelf en ons nergens aan vastklampen  en zeker niet aan wat we denken te zijn. Het denken dat we het zijn houdt ons in dat kringetje vast.
Kunnen we uit dat kringetje stappen en ons bevrijden van ideeën die ieder moment als wolkjes voor de zon kunnen verdwijnen. Ook al blijven ze soms wat langer hangen. Karma dat zich heeft genesteld in onze mentale factoren is maakbaar.

Wat stellen we ons voor van Boeddhaschap ?  En klopt dat plaatje?  Ook een Boeddha heeft Karma. Verdienste verzamelen om een Boeddha te worden? Maar staat er ook niet dat we de verdienste allemaal weer weeggeven voor welk goed doel dan ook of opdragen in onze beoefeningen.

Volgens mij is het hele leven overgave en werken met alles erop en eraan.

De eerste blog op een nieuwe blog.
Altijd lastig om te beginnen.
Ik heb nog geen layout in elkaar geflanst maar begin alvast met schrijven en zie uiteindelijk wel waar het schip strand.

Er komen regelmatig ideeën bij me naar boven die ik niet direct op een blog wil schrijven die ik al langer gebruik en waar ik dus ook, al is het tegenwoordig minimaal, bezoekers op krijg. Misschien ga ik deze bogs dan ook niet openbaar maken en dus verborgen houden maar de tijd zal het leren.