scherpstelpunt

Niet doorlopend van die spirituele dingen ook al boeit het me wel anders schreef ik er niet over. Maar het dagelijks leven is er niet los van te denken.

Vanmiddag heb ik in opdracht van een vriendin een paar fotootjes. Hier in het park naast de flat ligt een prachtig park waar de zusjes Bloem een mooi monument in hebben gerealiseerd. Er staan tabletten met teksten erop van Marion Bloem. Het totale ontwerp is van haar zus Joyce Bloem die helaas is overleden.

Nu ik er toch was met het fototoestel zou ik wel gek zijn het daarbij te laten. Het is lang geleden dat ik eruit was om fotootjes te maken en ik was er helemaal aan toe. Ik heb heel wat plaatjes kunnen schieten maar ik merk wel dat het steeds moeilijker wordt. De kleine blauw juffertjes zag ik wel vliegen maar vond ze soms ook niet meer terug met mijn slechte ogen. Nu even kijken op de computer wat ik ervan gemaakt heb. OOO dat valt mee. Wel heerlijk met en goed toestel want door de zoeker zie ik het zoauwelijks en het toestel stelt scherp. Thuis vergroot ik het dan uit op de mooie monitor, duidelijk zichtbaar. . En door de jarenlange ervaring kom ik een heel eind. Nou ja. deze is niet helemaal goed het scherpstelpunt licht een tikkeltje te ver ervoor. Maar...😄

Maar sjonge jonge ik heb een conditie van 0,0 gekregen in zo`n corona periode  met weinig mogelijkheden en ik word met de dag luier en dat betekent dat ik volkomen uitgeteld weer thuiskwam na die intensieve fotosessie.
pfff uitrusten achter de computer.

Waarheid of werkelijkheid

Nu ik met dit blogje ben begonnen kom ik steeds meer mooie dingen tegen en ik merk hoe ik er zelf allerlei dingen van opsteek door er met het schrijven actief mee bezig te zijn. 

Intussen heb ik een soort notitieblog voor mij zelf gemaakt waar ik van alles op kan zetten en waar ik ook weer uit kan putten.

In de laatste blogjes is de christelijke mystiek naar boven gekomen maar ik wil toch ook als het lukt over de mystiek in het Boeddhisme gaan schrijven. Het zijn natuurlij twee heel verschillende stromingen. Ja precies, en wat is dat dan? Dat vraag ik me ook af. Een korte samenvatting van wat mystiek is is al niet te geven en dan ook nog te schrijven over  wat  het verschil dan is?  Eigenlijk kan ik dat beter aan filosofen, theologen en boeddhistische leraren overlaten. Maar dit is gewoon mijn blogje en ik schrijf zodat het een en ander  voor mijzelf  duidelijker wordt als ik probeer woorden te geven aan mijn leven en ervaringen daarmee. 

Het is goed dat er verschillende stromingen zijn, want ieder mens is anders en ieder mens heeft ook weer andere dïngen nodig om voor te kunnen gaan. De verschiedenheid maakt het leven interessanter.

 Er bestaat voor mij niet een absolute  waarheid. Als dat zo was, zou een andere waarheid niet kunnen bestaan. Want iedereen claimt zijn eigen waarheid. Een waarheid impliceert een enorme beperking van vrijheid in denken en heeft de behoefte autoriteit over anderen uit te oefenen. De waarheid staat niet open voor andermans waarheid. 

Er bestaat wel een werkelijkheid en dat is heel wat anders. Een werkelijkheid die alles wat er is omvat. En dan is er nog heel veel open en is er geen absolute waarheid die alles vastzet. Het niet vasthouden aan een eigen waarheid geeft ook een  eigen verantwoordelijkheid. Je kunt niets meer aan de waarheid verantwoorden. En als je dan denkt dat die vrijheid makkelijk is en misschien wel losbandig kan zijn, dan snap je het niet. Eigen verantwoodelijkheid is iets dat heel grote consequenties heeft.

De werkelijkheid is dat ik een Boeddhistich pad bewandel in mijn beoefeningen  maar mijn wortels liggen in het christendom en binnen de Theosofische lessen en in  vergelijkende studies van verschillende stromingen heb ik geleerd alle lessen en verhalen in het potje binnen de traditie te plaatsen waardoor er meer duidelijkheid ontstaat voor mij. Daar heb ik leren zien dat vooral de mystieke stromingen niet zo ver van elkaar verwijderd zijn. Wat ik nog steeds heel belangrijk vind is het juiste woordgebruik in gesprekken of schrijven. Het is essentieel om verwarring te voorkomen om  duidelijke afspraken over het determineren van die woorden te maken. Zoals hier boven over het verschil tussen waarheid en werkelijkheid.

Niet dat met  woorden en begrip het mysterie van het leven zelf wordt opgelost maar dat hoeft ook niet. Dat  is wat het leven mooi maakt.  Evenals de vergankelijkheid, Karma, reïncarnatie  en vele andere dingen die daaruit voortvloeien Het lijkt ongrijpbaar en dat is en blijft het ook.

We zijn beperkt

We horen, zien en merken niet alles op. Ook al ligt het  vlak voor ons neus. We zien het niet.
Echt ik meen het. Hoe vaak ben ik niet door een straat gereden en plotseling zie ik iets nieuws. Het is me nooit eerder opgevallen. Stond die boom daar al langer? En moet je nu kijken. Prachtige blauwe bloemen zitten erin en dat zonlicht wat staat dat mooi alles te belichten. Hij is zo groot dan moet hij er toch al jaren staan.

Ja en zo gaat dat ook als we dingen horen of lezen. Een boek zouden we best vaker dan een keer kunnen lezen steeds kunnen we weer nieuwe dingen ontdekken. Maar wat ik nog het lastigst vind is dat ik zeker weet dat ik bepaalde dingen vaker gehoord heb en dat het me soms ook heel duidelijk is en ik er toch niets mee doe. Dan is het toch niet echt binnen gekomen. Ik weet dat ik iets beter NIET kan doen en toch... Totdat hopelijk ooit het kwartje valt. 

Zo schreef ik bijvoorbeeld in het vorige blogje iets over de manier waarop je in het leven kunt staan als je met spiritualiteit bezig bent. Als je in aanraking kunt komen met diepere lagen in jezelf.  En als ik dat nu nog eens overlees dan zou ik zomaar kunnen denken dat het leven dan een soort gelukzaligheid wordt. Want dat woord wordt vaak oneigenlijk gebruikt als voor  een soort gelukkig zijn dat wij kennen in de vorm van iets hebben. Wanneer we een mooi cadeau krijgen of hartstikke blij zijn dat we op vakantie gaan omdat er geen Corona meer is. Maar er staat toch ook 

Dat neemt niet weg dat er behoorlijk wat stormen kunnen woeden aan de oppervlakten  maar met de wetenschap van die rust in het achterhoofd wordt het leven leefbaarder en hoef ik niet alles eindeloos op mijn rug te laten hangen en zelfs meeslepen. Door me steeds meer bewust te worden van die innerlijke stilte is het zelfs heel gewoon om heel bewust middenin het leven te staan met alle zware dingen die me overspoelen en met alle mooie ervaringen en en alles daartussenin, het leven  ten volle te leven.

Dus zitten we zoals nu middenin de Corona ellende en gaan er mensen dood, zijn er mensen eenzaam en ligt de halve economie op zijn kont. Gaan we door een dal van diepe duisternis. Ook Jezus riep aan het kruis; mijn god mijn god waarom hebt ge mij verlaten en gaf in volle overgave de geest. Dan is er de ultieme overgave.

  Job op de puinhopen van zijn bestaan had het niet door dat alles. ook zijn ellende bij de werkelijkheid hoort. Tot god hem inzicht gaf en het uit zijn diepste zelf naar boven borrelde; het inzicht in 'wat is'. Dan kan er overgave zijn. 

We kunnen ook zelfs op een punt terecht komen dat we de leegte en de zwaarte van ons hele bestaan tegenkomen. Het zwarte gat van waaruit alles weer mogelijk kan worden, maar dat beseffen we op zo een moment echt niet en in paniek houden we vast aan dat wat we weten de totale ellende ons eigen 'niet weten'. We identificeren ons ermee en denken dat we die ellende zijn. 

Als alles weer goed gaat, want niets blijft ooit hetzelfde. Al is het soms alleen maar de manier waarop we ertegenaan kijken want ook dat kan veranderen. Dan denken we weer dat onze wereld maakbaar is zoals altijd.

 Ook in spiritualiteit willen we gelukkig zijn zonder narigheid. We beseffen niet dat spiritualiteit het hele leven omvat. De liefde die uit alle aspecten van het leven voortkomt IS gelukzaligheid. Maar als we ons door alle oppervlakte roerselen mee laten slepen en ons ermee identificeren gaan we dat niet ondervinden.  In een eenheidservaring waarbij alle dingen op hun plek vallen en je je een geheel en als onderdeel  van dat geheel ervaart, met de hele wereld en het universum dan komt een stukje gelukzaligheid naar boven, dan wordt er een klein tipje van de sluier opgelicht en het zal niet de eerste keer zijn dat dat juist gebeurd in diepe ellende. Dan krijg je dat als een genade aangereikt om verder te kunnen gaan. Dan,  in de diepte van het dal is er overgave dan kan al dat  moois geboren worden onder alle omstandigheden in ons leven. Intussen blijft het gewoon zoals Wim Jansen zei: gewoon met de poten in de strond . Wat een treffende uitspraak.

Nou ja ik ben nog niet boven op de berg want ik zou wel willen dat het dagelijkse hebbe-geluk  eeuwig was. Ja dat wil ik wel, wie niet? Nou ja, daarvoor is onze eigenwilligheid in essentie niet bedoeld. En kloppen alle beelden die we bij dat 'willen hebben' wel?  Die eigen wil zit ons vaak genoeg in de weg. Willen, kunnen we prima gebruiken in de keuzes die we maken in het dagelijks leven dat niet apart staat van het spirituele maar daar  een geheel mee is. Het lijkt wel in een tegenspraak met elkaar  maar is het niet.

Nog genoeg om over na te denken, te ervaren  en over te schrijven dus.

Gebruiken wat we hebben

 Up date

Ik denk dat er al langer geleden iets mis ging met deze post. 

Er ligt een randje stof in het riggeltje van mijn zojuist aangesloten nieuwe monitor. Ik strijk er met mijn wijsvinger overheen en denk: wat een verschil om naar dit scherm te kijken en wat er op verschijnt. Een ledscherm met een groter oppervlak. Ik kan de letters groot projecteren en dan blijft er nog genoeg ruimte over voor zijbalken etc. Als de zintuigen niet meer zo goed functioneren is het heel handig om een goed instrumentarium te hebben die tekortkomingen kan opvangen.

Het mens zijn heeft nu eenmaal met allerlei mogelijkheden en onmogelijkheden te maken. Om toch optimaal te kunnen leven heb je soms hulpmiddelen nodig. Het blijven hulpmiddelen maar het functioneert.

Zo is het fysiek met ons gesteld maar ook de psyche heeft zo zijn beperkingen. We doen veel moeite om het lijf in goede conditie te houden en hopen zolang mogelijk zonder beperkingen te kunnen leven. Maar nog veel belangrijker vind ik het dat het mentale gedeelte van mijn mens zijn functioneel kan blijven. Dat heeft allemaal te maken met de vorm waarin we ons uitdrukken en naar buiten keren maar ook met de zintuigen waarmee we dat wat buiten is in ons op kunnen nemen.

En dan is er ook nog een ander deel van het mens zijn minder tast en merkbaar aan de oppervlakte maar zeker zo belangrijk. Het geestelijk welzijn. En daarmee bedoel ik niet dat wat in de gezondheidszorg gebruikt wordt en meer het mentale gedeelte omvat maar het daaronder liggende, dat wat in het christendom ook wel de ziel genoemd wordt. De ziel die zich tot god keert.  Het wat 'dieper' gelegen denken voelen. Het manas van de Theosofie, de brugfunctie naar het goddelijke in ons dat waar we zicht krijgen op het 'beyond' van ons mens zijn, Dat wat meer is dan wat onze vorm aan de oppervlakte bevat. Dat wat contact kan maken met het goddelijk waarvan alles doordrongen is en waar we nauwelijks en meestal geen contact mee hebben althans niet bewust. Het gedeelte dat je wat duidelijker kunt leren ervaren in meditatie en mindfullnes, in de stilte van de ademhaling. Je daarop richten is het authentieke uitgangspunt van het zo algemeen geworden mindfullnes.

Misschien kan je het vergelijken, althans zo voelt het voor mij, als de kalmte die er is onder de golven van een woelige oceaan is. 

Daar is alles in rust en tevreden, de rust die niet meebeweegt met alle zintuigen en de daarbij  behorende emoties Als ik me daar bewust van wordt kan ik onder alle omstandigheden er naar terugkeren wanneer ik maar wil. Dat neemt niet weg dat er behoorlijk wat stormen kunnen woeden aan de oppervlakten  maar met de wetenschap van die rust in het achterhoofd wordt het leven leefbaarder en hoef ik niet alles eindeloos op mijn rug te laten hangen en zelfs meeslepen. Door me steeds meer bewust te worden van die innerlijke stilte is het zelfs heel gewoon om heel bewust middenin het leven te staan met alle zware dingen die me overspoelen en met alle mooie ervaringenen en alles daartussenin, het leven  ten volle te leven.

Ik voel dat als de basis van mijn bestaan. Doordat ik die ervaring en dat contact met mijn diepere zelf steeds meer kan gaan zien en te leven kunnen er  er heel andere reactiepatronen ontstaan. 

Dat diepere in mezelf dat wat onder het fysieke en het mentale aanwezig is en waarmee we  door oefening en aandacht in contact kunnen komen, dat heeft geen hinder van alle handycaps of mentale onmogelijkheden die we als mens hebben. Daar kunnen we contact maken met alle kwaliteiten van het volledig mens zijn. Als we die brugfunctie in meditatie of gebed in kunnen zetten leren we de schitterende kwaliteiten kennen van het Alomvattende. Kwaliteiten die ons ten diepste eigen zijn maar ondergesneeuwd  omdat we niet geleerd hebben er aandacht aan te besteden

Zoals ik nu een veel helderder beeld op mijn monitor zie, zo zichtbaar en helder kan de hele wereld eruit gaan zien als we de brugfunctie, het manas of de ziel leren gebruiken.

Reacties

Het is en blijft een blog, met alles erop en eraan.

Ik twijfelde enorm of ik reacties open zou stellen. Het heeft allemaal zo zijn voor en zijn nadelen maar ik ben om. Interactie kan heel aardig zijn en reageren is wat je vrij wel of niet wilt doen.

Dus..

De reacties ga ik openstellen 

Wie is er boven?

Toen ik ongeveer tien jaar was, wilde ik balletdanseres of verpleegster worden. Als ik verpleegster werd zou ik naar Afrika gaan om daar te werken en mensen beter te maken. Die wens was sterk verbonden aan een religieus kindergevoel.

De jaren verstreken en ik trouwde, kreeg kinderen en mijn huwelijk was verre van geweldig. Na zeventien jaar echtgenote te zijn geweest liep ik weg met mijn jongste zoon , om aan de doodsdreiging en andere represailles te ontkomen. Mijn oudste zoon kwam wat later naar mij toe toen ook voor hem de situatie onhoudbaar werd.

Ik zat vol overlevingsdrang en moest voortdurend in  mijn psyche alles 'op een rijtje' zien te houden. Alle zeilen jarenlang bijzetten om te overleven. Tijd en inzet om er ook voor anderen te kunnen zijn zoals ik dat in mijn kindertijd voelde,dat was er niet meer. Ik had zorgen over het bestaan van mijn kinderen zowel als over mijn eigen bestaan. Ik herinner me dat ik zelfs in paniek raakte als ik maar een kleine boodschap voor een oude tante  moest doen waarbij er mijns inziens teveel van me werd gevraagd. Zulke kleinigheden konden me tot wanhoop drijven.

Na verloop van tijd werd het me duidelijk dat ik de gevoelens en idealen uit mijn kindertijd volkomen kwijt was geraakt. Het leven zag er heel anders uit dan ik me ooit voor had gesteld. Toen ik in rustiger vaarwater kwam, wilde ik weer iets  hervinden van wat mij in de kinderjaren had bewogen maar dacht dat ik intussen atheïst was geworden. Hoe kon er een god bestaan zoals ik dat in mijn kindertijd moeiteloos zonder vragen en realiteitszin kon ervaren? Ik kon en wilde me niet meer 'overgeven' aan iets buiten mijzelf waarvan ik vermoedde dat het niet bestond. Wel wilde ik  goed zijn en vooral ook goed in mijn eigen gevoel zitten. Wat meer ruimte krijgen in mijn brein dat overuren maakte.

Huilend en angstig zie ik mezelf weer in een eerste ontmoeting tegenover haar zitten. Ze had geen antwoorden waar ik op hoopte. Integendeel.  Ik herinner mij de woorden die we spraken niet meer, maar wel wat ik voelde en het vertrouwen dat in me naar boven kwam. Er was een weg, een weg die me niet in een keurslijf van geboden en verboden zou dwingen om een goed en heel mens te kunnen worden. Er was een weg van ontwikkeling en zelfrespect. Werkelijkheden die binnen mijn eigen logisch denken pasten.Waarin weer openingen gevonden konden worden om er te zijn, niet alleen voor mezelf maar ook voor het geheel. Mezelf hervinden in het geheel.

Nu noem ik het een weg van hard werken, werken aan mezelf. Vaak is dat werken juist stil zijn en ervaren en daardoor langzamerhand weer openingen creëren om er te kunnen zijn  zoals ik ben. Mediteren analyseren en conclusies trekken. ik las veel, volgde lessen en wist van geen ophouden. Ik  leerde in meditatie rust te vinden en mijn gedachten te observeren en tot rust te brengen.  Om er te kunnen zijn voor het geheel is het eerst nodig zelf heel met het geheel te worden. 

Als je iets voor een ander wilt betekenen zul je eerst stilte, rust en vrede met je zelf moeten hebben. Anders loop je al heel snel tegen je eigen grenzen aan. Het ultieme geluk dat wij kunnen bereiken is de vreugde die je ervaart als je iets kunt betekenen voor de ander.  Dus zal ik die weg in rust in mezelf moeten vinden. Dat is geen weg van mooie woorden. Maar van leven met alles erop en eraan. Alles erop en eraan. Dat is alles wat er op je pad komt kennen en ermee werken. Niet alleen zoeken naar mooie momenten maar net zo blij leren  zijn met de problemen die op je pad komen want dat zijn de grote leermomenten. En dan de stilte om de ruimte te vinden weer verder te gaan. Frustraties en confrontaties te zien, te ervaren en weer  los te laten, door gaan vanuit mijn zelf gecreëerde  rustgevende middelpunt dat ik nu gelukkig steeds makkelijker terug weet te vinden.. Een weg van leren er te zijn als het nodig is, zonder aan mezelf voorbij te lopen. Het is allemaal mogelijk.

Het is niet alleen filosoferen OF daadkrachtig zijn, Het is aandachtig zijn, reflekteren, mediteren en daardoor in mijn midden terechtkomen vanwaaruit ik liefdevol daadkrachtig kan worden vanuit dat middelpunt in alle omstandigheden. Daar is de kracht aanwezig die niet verstoord kan worden. In mijn midden, waar niets elkaar overloopt, maar alles in rust op zijn plek valt. Dat maakt mij gelukkig.

Ik ben dankbaar dat ik binnen betrouwbare wegen mijn eigen heel specifieke persoonlijke weg heb gevonden. Misschien kun je het niet eens een weg noemen want 'Eenmaal boven op de berg is er geen weg zegt Johannes van het kruis'. Maar wie is er boven ? Ik niet, het leven blijft een uitdaging.

Met dank aan wijlen Gelek Rimpochee.

Het leven krijgt zijn uitstraling in de handeling die de uitwerking is van ons innerlijk

Over de 52 mentale factoren

Ik las en besprak in een groep van Jewel Heart het boek van Gelek Rimpochee over de 52 mentale factoren. bijzonder interessant om het zo uitgeplozen op een rijtje te kunnen zetten en daardoor de eigen ervaringen te leren kennen en herkennen. Aan dingen die normaal gesproken ondergesneeuwd blijven worden  woorden geven waardoor ze zichtbaar en herkenbaar worden. Het verwoorden blijkt daardoor toch weer heel bijzonder en verhelderend te werken zelfs noodzakelijk.

Wat mij nu steeds duidelijker wordt is dat het heel handig is me er steeds meer bewust van te worden door de dag heen dat alle dingen die mij raken, alle emoties en alle kleinigheden waarin of waarbij ik me betrokken voel zowel positief als negatief te leren herkennen als reactie- en gewoontepatronen.
Gewoontepatronen die zo ingebakken zijn dat ik ze denk te kennen als IK. Maar ze bestaan
alleen op basis van een grote hoeveelheid oorzaken en gevolgen.

Vooral de alertheid door de dag heen. Me steeds beter bewust te worden van het feit dat wat ik als
IK ervaar bestaat uit reactie en gewoontepatroon. Als ik me erger is het dus de reactie en het
gewoontepatroon dat zich in die mentale factoren genesteld heeft die ervoor zorgen dat ik denk
dat IK me erger en ik hoef me daar niet mee in te laten. Ik kan het makkelijker laten gaan. wanneer ik steeds meer de ruimte oftewel de Leegte van die ruimte waar alles in kan, kan zien.  Ik kan dan zien dat het door alle gewoonte een opeenstapeling wordt waarmee we vol komen te zitten.  Alle factoren worden steeds weer getrickerd. Daardoor denk  dat IK dat ben. Maar mijn IK is een werktuig dat kan beslissen of ik me wel of niet met iets in wil laten me ermee wil verbinden of niet  en zelfs de mogelijkheid tot beslissen is een onderdeel van de zelfde samengesteldheid.

Vooral de aandacht en de bewustwording spelen een heel grote rol voor mij persoonlijk . Een grotere rol dan de wetenschap van  de tibetaanse benamingen  van de 52 mentale factoren te leren opsommen en de bijbehorende eigenschappen. Alhoewel die onderbouwing natuurlijk heel praktisch en behulpzaam is.

Zoals alles uit samenstellingen bestaat is dit dus ook binnen mijn persoonlijkheid belangrijk als onderdeel en vergemakkelijkt het om me van het totale plaatje bewust te worden en er aandachtig in te zijn.

Puzzelstukjes en edelstenen

De puzzelstukjes van mijn leven vallen steeds meer op hun plek. Daarover zou ik willen schrijven maar dat is niet zo eenvoudig want de manier waarop ik de dingen ervaar zijn soms niet in woorden uit te drukken. Ze zijn ook niet altijd in chronologische volgorde te plaatsen en er zijn stukjes die af en toe vervangen moeten worden zodat de stralende werkelijkheid naar boven komt. Om hier over te schrijven is dus best lastig. Maar nu heb ik iets anders bedacht want ik heb al erg veel geschreven over mijn leven en ervaringen. Ik heb besloten op deze blog ook dingen te herplaatsen van wat ik al eerder schreef. Zo hoop ik toch wat duidelijkheid op te kunnen schrijven over mijn ervaringen en leven.

Vanmorgen werd ik wakker en plotseling schoot me een droom in de gedachten die ik al vaker had gedroomd. Niet dat ik dit vannacht gedroomd had maar de herinnering eraan was heel helder.
Ik had een glazen schaal met prachtige juwelen. Zulke mooie stenen in prachtige kleuren. Ik kan er geen beschrijving van geven want iedere beschrijving zou de schoonheid tekort doen. Ik weet ook niet hoe ik eraan kwam. Of ik ze had gevonden of gekregen. Wel wilde ik ze graag delen of in ieder geval aan andere mensen laten zien. Maar ik herinner me maar een persoon waar ik het mee probeerde te delen en eigenlijk lukte dat niet eens.

Nu ik het opschrijf wordt de droom veel concreter en proef ik waar het over ging. Het is zo lastig de dingen die voor mij persoonlijk zo bijzonder zijn te delen met anderen ook al zou ik dat nog zo graag willen. Er zijn geen woorden voor. Soms raak je eraan maar het is ook zo weer verdwenen terwijl je weet dat het er altijd is.


De vlierbes staat als een juweel te stralen voor ons raam.

Alles gaat voorbij

Ik heb geleerd dat ik niet bang hoef te zijn dat ik iets weggooi want over het algemeen mis je er als herinnering niet zoveel aan en ook fysiek valt dat missen zo mee. Ik herinner me dat ik heel veel blogjes op Weblog had geplaatst. Jaren geleden. Op een gegeven moment stopte weblog ermee en kreeg je de mogelijkheid alles over te zetten op een andere provider. Ik heb dat toen niet gedaan. Ik weet nog goed dat veel van mijn web vrienden in alle staten waren omdat ze bang (of boos misschien want beide emoties hebben veel met elkaar te maken)waren veel kwijt te raken. Gelukkig had ik daar geen moeite mee. Of liever gezegd weinig moeite mee. Sommige dingen ja, daar moest ik wel even over nadenken maar ook dat is waarschijnlijk niet zo belangrijk geweest want ik zou nu niet meer weten waarover dat ging.

Soms denk je dat iets belangrijk is maar door de vele verhuizingen en het weg moeten doen van spullen die me ergens aan herinnerde ben ik tot de ontdekking gekomen dat je er niets aan mist. Echte herinneringen leven voort in jezelf. Dan is het hopelijk alleen maar leuk om er af en toe aan terug te kunnen denken.  Soms kom je tot de ontdekking dat het leven verder gaat en ook nare herinneringen uiteindelijk niet meer de waarden hebben die je ze had toegedacht.
Toen dat tot me door begon te dringen mede dank zei meditatie oefeningen over- en het inzicht in dat wat steeds meer een werkelijkheid voor me wordt, de leegte of het leeg  zijn van een onafhankelijk bestaan van de dingen en zeker ook van een zelf, dat geeft een enorme verruiming.. Dat inzicht komt niet van het ene op het andere moment maar uiteindelijk wordt het tot een  geweldig mooie belevenis van iedere vergankelijke dag en alle voorbijgaande gebeurtenissen in het leven.

Zoveel mensen die zich vastbijten in herinneringen waar ze last van hebben. Nooit kunnen ze iets nieuws beginnen. Een volkomen ander leven opbouwen. Een leven zonder dat ze alleen maar dat zijn waar ze ellende van hebben ondervonden. Dat kunnen enorme blokkades en zelfs traumatische ervaringen zijn. Als je jezelf alleen maar ziet als dat wat je is overkomen dat ellendige zelf als iets vaststaands en het probeert te verstoppen achter een dikke muur dan  kun je  zelfs in een identiteit crisis terecht komen. Wie ben ik dan nog. Als je niet meer de 'erkenning' van je diepste zelf kunt krijgen dat je iets ergs hebt meegemaakt. Los kunnen laten je overgeven, jezelf leeg maken van dat alles wat je vastgezet hebt,  kan een diep en onoverkomelijk gat zijn. Geen basis van een door jezelf geproduceerd 'dat ben ik' . De wanhoop of narigheid, niets meer om op terug te vallen.
Dat wat je in wezen denkt te zijn wordt dan volkomen onderuit gehaald. 
Toch is  mijn ervaring is dat als je durft los te laten, over te geven en inzicht krijgt in de vergankelijkheid van alles wat er is en de ruimte die je bent kunt leren ervaren, er dan niet een hel, een ravijn  of een donker gat of iets hoe erg dan ook is, maar dat het leven gewoon verder gaat en dat er nieuwe heldere ruimten ontstaan. Maar je moet wel in die zelfbedachte duisternis of afgrond van de ruimte durven kijken. De open ruimte die je zelf bent.

Eigenlijk is het nog niet eens zuiver zoals ik het beschrijf. want als ik het herlees lijkt het wel op een ontkenning van wat je is aangedaan maar dat is het niet. De emotie is niet verdwenen maar het neemt je niet  mee doordat je jezelf anders ervaart dan voor het inzicht dat je een ruimte bent waarin alles er mag wezen. Een leegte die overal mee gevuld kan en mag worden. Dat je zelf de keus hebt wat je wel en niet gebruikt in de ruimte die je bent. Je geest leegmaken van overbodig ballast. Dan kunnen er ieder moment weer nieuwe dingen gebeuren die er allemaal zijn mogen. Op het moment dat je merkt er weer in meegezogen te worden ben je al op een punt van herkenning dat dat niet nodig is. Het wordt een dagelijkse oefening. Een meditatie die niet alleen meer op het kussentje is.
 Alles mag er zijn zoals het is. En toch kun je ermee verder leven zonder je eraan vast te klampen of mee te identificeren. Want je bent ruimte en er is ruimte in je geest  en er is meer dan alleen maar dat waar je je in vast hebt gebeten.

Het kan een langdurig proces zijn om ruimte te realiseren. Sommige kunnen De Leegte van het ene op het andere moment doorzien.  Anderen kunnen het bereiken in een langere periode of zien het als een weg om te gaan. En er zijn  mensen die het in een overgave aan God kunnen loslaten en sommigen zijn zo geblokkeerd dat ze in de herinneringen en gewoonte ideeën van het ellendige, misbruikte of misschien wel gestrafte zelf blijven hangen. Allemaal ideeën in ons eigen hoofd. Om wat voor reden dan ook is het leven voor iedereen een andere weg een heel persoonlijke een weg waaraan we zelf  gehoor willen en kunnen geven. We hebben hopelijk een vrije keus ieder een goede weg in te vinden om volledig mens te worden.

De volheid van de leegte.

Sjonge jonge, zware kost heb ik de laatste tijd gelezen maar voor mij zo verhelderend en een feest van herkenning. Eigenlijk het complete pad dat ik in het Boeddhisme leerde kennen in een Christelijk jasje gestoken. Niet dat het omgezet was maar het is gewoon vanuit de traditie van het christendom in de mustieke tekst van Simone Weil gezet en uitgelegd, voor mij zo behapbaar. Het wordt dan heel duidelijk waar het menszijn over gaat. Niets halleluja  en verlichting maar het is zoals het is.

Op een gegeven moment kwam ik tegen in haar tekst wat mij ook al eerder duidelijk was. Hoezo zei Jezus aan het kruis: mijn god mijn god waarom hebt ge mij verlaten. Een diepzinnig en mystiek gegeven over hoe de werkelijkheid en de Leegte van de volheid van alles eruitziet. Dat komt binnen bij mij en gaat tot op het bot.

Ik vind het prachtig de raakvlakken te zien van Boeddhisne en Mystiek. Alsof ik nog dieper door kan dringen tot de eenheid van alle bestaan op basis van afhankelijkheid en de volheid van de Leegte.

Nog zo n prachtig stuk

Van Simone Weil


De buitengewone moeite, die ik ondervind, om ook maar de geringste handeling te verrichten, is een gunst, die mij geschonken wordt. Want zo kan ik, met gewone daden en zonder de aandacht te trekken, de wortels van de boom kappen. Iemand kan nog zo los zijn van de publieke opinie, buitengewone daden dragen in zich reeds een stimulans, die er niet van weg te nemen is. Deze stimulans ontbreekt geheel aan doorsnee handelingen. Een uitzonderlijke moeilijkheid vinden voor een uitzonderlijke daad is een gunst, waarvoor men dankbaar behoort te zijn. Wij moeten niet bidden, dat deze moeilijkheid moge verdwijnen; wij moeten er alleen voor bidden, de genade te verwerven, er gebruik van te maken. In het algemeen moeten wij niet naar de verdwijning van onze ellenden verlangen maar om de genade bidden, die hen transfigureert.



Lichamelijk lijden en ontbering zijn voor moedige mensen dikwijls een op-de-proefstelling van hun uithoudingsvermogen en hun zielekracht. Maar er kan nog een beter gebruik van gemaakt worden. Zij mogen dat dan ook voor mij niet betekenen! Dat zij een voelbaar getuigenis zijn van de menselijke ellende. En dat ik ze moge ondergaan op volkomen passieve wijze. Wat er ook gebeuren moge, hoe zou ik ooit het ongeluk té groot kunnen vinden, omdat de diepe beet van het ongeluk in mij en de vernedering waartoe het mij dwingt juist de kennis van de menselijke ellenden mogelijk maken, een kennis,die de toegangspoort is tot alle wijsheid ? Maar het genot, het geluk, de voorspoed getuigen evenzeer van de menselijke ellende, als men erin weet te ontdekken, wat van buiten komt ( toeval, omstandigheden, enz.) .Dat gebruik moet er óók van gemaakt worden. En zelfs van de genade, in zover zij waarneembaar, een met de zinnen waarneembaar fenomeen is. .. Niets zijn, met het doel om in het geheel zijn ware plaats in te nemen.


Zijn en hebben. – De mens heeft geen zijn, hij heeft slechts hebben. Het zijn van de mens ligt achter het gordijn, aan de kant van het bovennatuurlijke. Wat hij van zichzelf kan kennen, is alleen maar datgene, wat hem door de omstandigheden geleend is. Ik is voor mij ( en voor anderen) verborgen ; het is aan de kant van God, het is in God, het is God. Hoogmoedig zijn betekent: vergeten dat men God is. ..Het gordijn is de menselijke ellende: zelfs voor Christus was er een gordijn. 

wetenschap, die ons niet dichter bij God brengt, is niets waard. Maar als zij ons er op een verkeerde manier dichterbij brengt, dat wil zeggen, dichter bij een ingebeelde God, dan is dat erger.

Simone Weil

Ik las een stuk van Simone Weil waar ik wat uit gekopieerd heb. Heel boeiend de manier waarop zij een uitleg geeft over de Leegte, die we ook in het Boeddhisme leren kennen en in de Mystiek ook. Ze geeft daar een gezicht aan door het te vergelijken met de zwaartekracht. Alle compensatie , erkenning die we nodig lijken te hebben en bevestiging van wat we wel of niet goed doen is een degradatie en maakt het onmogelijk de verbinding met het goddelijke te maken.

Het volkomen leegmaken van de inhoud van het zelf. Geen enkel bezit verlangen, zowel materieel  als geestelijk is de enige manier om de energie van het goddelijke te kunnen ontvangen in genade .

In die leegte terechtkomen is als een donkere nacht. Bijna ondragelijk en tegenstrijdig aan wat de mens verlangt.

Hieronder wat ik kopieerde. 

Iedere vorm van beloning is een degradatie van energie.
Het gevoel van tevredenheid met zich zelf, na het stellen van een goede daad, (of het voltooien van een kunstwerk), is een degradatie van een hoger soort energie. Daarom dient de rechterhand niet te weten. ..
Op zeker niveau bestaat daarvoor in de godsdienst een equivalent. Bij gebrek aan de glimlach van de koning , zoekt men zichzelf een God te fabriceren, die ons toelacht. Of men prijst zichzelf. Een gelijkwaardige beloning is onontbeerlijk. Onvermijdelijk als de zwaartekracht
De noodzaak van een beloning, die het equivalent is van wat men geeft. Maar als men die noodzaak geweld aandoet, blijft er een ruimte en er ontstaat een soort aanzuiging van lucht: dan komt de bovennatuurlijke beloning. Zij komt echter niet, als men al een andere vorm van compensatie ontvangen heeft: die leegte laat haar komen. Hetzelfde geldt voor de kwijting van schulden ( en dat betreft niet slechts het kwaad, dat anderen ons aangedaan hebben, maar ook het goede, dat men hun doet). Ook daarbij aanvaardt men het ontstaan van een leegte. De leegte aanvaarden in zichzelf is iets bovennatuurlijks. Waar de kracht te vinden voor een daad, waartegenover geen compensatie bestaat?
compensatie bestaat?
Die energie moet dus van elders komen. Maar voordien is een zelfonthechting nodig, iets wanhopigs, voordat dit vacuüm ontstaan kan. Leegte: diep-donkere nacht. Bewondering, mededogen ( en vooral die beide tezamen) leveren werkelijk energie op. Maar men dient zich die te kunnen ontzeggen. Gedurende enige tijd moet men zonder énige beloning blijven; of die nu van natuurlijke of bovennatuurlijke aard is. 

Sinone Weil

Het hele stuk op

https://mystiekfilosofie.com/2015/02/14/simone-weil-zwaartekracht-en-genade/

Digitale contacten en corona

Ik ben even druk geweest met die schrijverijen.
Maar nu weer gewoon de digitale koffiemorgen van Motel Spatie het schilderen digitaal bij de  KWA

Grappig toch dat ik zo van het een in het ander val en er steeds wel weer iets op mijn bordje komt te liggen. Dan weer mensen ontmoet waar ik leuk dingen mee uit kan wisselen..
Vanmorgen wel even kunnen lachen al was het jammer dat Marguarite afhaakte omdat ze net als ik de dingen op haar computer niet kreeg zoals het door Kiemiya gepland was. Jeetje wat een lastige namen. Ik weet nu nog niet hoe je ze schrijft. maar goed,...
Gelukkig heb ik er niet zo'n moeite mee als het niet lukt ik ben doorgegaan tot ik het via een omweg wel voor elkaar kreeg. Ik begrijp nu dat ik mijn laptop uit de tablet modus moet halen en dan is het wel mogelijk om te multitasken. Twee schermen tegelijk open.  Ik ben benieuwd of het volgende week gaat lukken.
Als we bij Motel Spatie, waar genoeg ruimte is voor de 1,5 mtr afstand van elkaar, een keer bij elkaar kunnen komen dan gaan we iets met boekbinden doen van de bladen die Gerda uit zal draaien over hetgeen we gezamenlijk gedaan heb,. Daar heb ik wel zin in want het zou leuk zijn als ik iets meer van die techniek zou kennen. Dan zou kan ik later misschien ook wat A4 of A3 bladen kunnen binden van mijn werkstukken die ik nu in plastic mappen heb.

Nu heb ik weer even een paar fotootjes op mijn fotoblog gezet. Vanmorgen heeft Fer even de boodschappen voor zijn moeder gehaald en meteen haar computer in orde gemaakt. Norton eraf en Windows defender erop. Ik wil nu proberen dat wij samen maar een keer in de week boodschappen gaan doen op donderdagmorgen. Dat moet toch kunnen lukken. Wat en hoe hij het dan verder met zijn moeder wil regelen moet hij maar zien. Donderdag kan hij dan in ieder geval haar boodschappen doen en dan haal ik de onze binnen.

Ik ben benieuwd hoe het met die Corona verder zal verlopen. De kinderen mogen nu weer met restricties naar school en er worden ook andere dingen weer losser gelaten. Maar ik ben er niet erg gerust op. Het betekent alleen maar dat er weer meer intensief care bedden beschikbaar zijn. Ik blijf in ieder geval maar zoveel mogelijk overal vandaan en lekker in mijn eigen huisje voor zover dat mogelijk is. Niet dat het zekerheden geeft want ik ben er wel degelijk van doordrongen dat het ondanks dat zomaar mis kan gaan. Gelukkig ben ik daar niet bang voor als het komt dan is het vroeg genoeg om in een deuk te schieten en misschien blijven wij er wel van verschoont. Wie zal het zeggen. Ik merk dat ik tot nogtoe alle rust in mijzelf kan vinden . Ook als ik er dieper over nadenk en me bewust maak dat het zomaar mis kan gaan.

loslaten en overgave

Zolang we leven vanuit ons eigen centrum en god om ons eigen middelpunt heen laten draaien, vragen we onszelf van alles af en kunnen niet open staan voor wat IS. We kunnen uit ons centrum geslingerd worden door een crisis, door andere onvoorziene problemen of lijden.

Soms kunnen we uit ons centrum stappen door een plotseling inzicht in de manier waarop alle dingen in eenheid en in onderlinge afhankelijkheid van elkaar bestaan evenals het zelf dat ook als een eenheid met- en in onderlinge afhankelijkheid bestaat. Op zulke momenten verandert  onze wereld en onze godsbeleving volkomen. Dan zijn we niet meer afhankelijk van een god op een manier die we zelf interpreten  maar draaien we om god en kunnen we god in onszelf ervaren als middelpunt.  Zoals als de aarde om de zon draait en de uitwerkingen van de zon op aarde aanwezeig is.  Dan is alles zoals het is en hebben we niets meer om los te laten maar is er overgave.

Loslaten is een farce.  Het is net zoiets als baardgroei als je het een hebt losgelaten groeit het op een andere plek weer net zo hard aan. Er komt geen eind aan dat proces. Het gaat erom dat in de gaten te krijgen en dan zie je wat er gebeurd. Er bestaat niet zoiets als een spiritueel groeiproces alhoewel er wel zoiets als tijd bestaat waarin er dingen gebeuren en er in de fysieke wereld groei mogelijk is en aandachtig zijn. Gelukkig maar is in het leven alles aanwezig ook vergankelijkheid. Dat hoort er allemaal bij datzelfde leven waarin inzicht zich kan ontwikkelen. Dat alles is zoals het is.

Het lijkt allemaal erg in tegenspraak met elkaar maar dat is het niet. 

En dan is het kringetje rond en beginnen we weer van voren af aan met loslaten en dit en dat en honderdduizend andere dingen die om een oplossing lijken te vragen. Totdat er die overgave is en we volkomen doordrongen zijn van de eenheid en verbondenheid met alles. Eenheid waarin ik niet meer en niet minder ben dan het geheel. Dat inzicht is er of is er niet.

Niet ik leef maar christus leeft in mij. Zei Paulus

Vorm is leegte leegte is vorm zegt de hartsoetra.

Rruimte maken in vastgezette ideeen

Gisteren schreef ik over het feit dat ik niet iemand ben die op de bres staat en dat natuurlijk ook nooit geweest ben.

Vanmorgen stond ik op en las een boekje over ouder worden. En toen viel er weer zo'n kwartje. Niet dat ik het heel diep in mijzlf al niet wist, maar soms komen bepaalde inzichten plotseling weer boven drijven en word ik geconfronteerd met waar dat ikje iedere keer probeert de kop weer op te steken. Want op de bres staan slaat natuurlijk nergens op. We leven gewoon binnen onze eigen context. Daar gebeuren de dingen en zolang we het idee hebben dat wij er iets mee zouden moeten draait de wereld werkelijk om ons en om mij en raken we het zicht op het geheel kwijt. We zijn het geheel en kunnen gelijktijdig het geheel veranderen door te zijn die we zijn . Door te doen wat we doen in overgave aan het geheel binnen dat geheel. Dan zijn we altijd op het juiste moment op de juiste plaats.

Ja eigenlijk was ik helemaal niet van plan om de bovenstaande alinea te schrijven maar had ik heel iets anders in mijn hoofd. Iets dat ik zelf had bedacht na aanleiding van wat ik las, maar toen gebeurde de bovenstaande alinea en ik zal het nog eens nalezen.

Precies, overgelezen.
Dat geldt dus ook voor het ouder worden en de ouderdom. Er is nooit zoiets als afgeschreven zijn of jezelf niet meer nuttig voelen of al die andere ideeën  zoals dat op de bres staan waarmee je alleen maar om jezelfs draait. Juist het ouder worden geeft je een extra kans het grote geheel in ogenschouw te nemen en je eigen plek in overgave aan het geheel te bekijken.

Natuurlijk speelt daarin ook de lichamelijke aftakeling een grote rol en pijn en lijden zijn geen uitzondering maar eerder regel bij het ouder worden. Ook dat is onderdeel van het grote geheel en niet iets waarin je hoeft te zwelgen. Maar dat is natuurlijk best moeilijk om mee te leven Misschien wordt het op een gegeven moment wel doorleven. Je leeft door in het grote geheel onder alle omstandigheden. Het mag er zijn zoals het is.Wanneer  dat door begint te dringen wordt alles toch anders. Niet de pijn of misschien zelfs dat wel een beetje, maar zeker de manier waarop je ermee omgaat.

Ik heb dat zelf vaak ervaren wanneer mijn darmen weer een hopeloos probleem leken te worden en ik zat te kramperen van de pijn. Wat mij hielp was rustig gaan zitten en al mijn aandacht naar de pijn toebrengen. Heel duidelijk proberen te krijgen wat ik nu echt voelde en te kijken of er misschien ook pijnen bijzaten die ik alleen maar 'bedacht' puur de pijn proberen te ervaren. Dat soort aandachtoefeningen hebben mij altijd geholpen. Zeker waar het mijn lichamelijke toestanden betrof.  Ook geleide meditaties waarbij het bewustzijn zich meer plaatste in het grote geheel door het lijf wat doorschijnenender en met porien die in en uitademen te visualiseren. Dat gaf mij meer ruimte om naar de dingen te kijken die zich in eerste instantie zo vastgeketend aan mij voordeden.

Foei foei, wat heb ik toch een moeite met vroeg en snel opstaan. Zo langzamerhand ben ik helemaal gewend aan lekker rustig mijn bed uitkomen. Maar er zit wel verschil in want als ik vroeg en snel op moet staan om naar de KWA te gaan heb ik er minder moeite mee dan zoals vanmorgen, om boodschappen te doen. Zelf zou ik het liefste gewoon op mijn eigen tijd gaan maar Fer wil op tijd gaan omdat het dan nog niet zo druk is en dat geeft het minste kans op Corona besmetting. Ja waar natuurlijk. Dus gingen we al om 9 uur de deur uit en waren om vijf over tien alweer thuis. Koffie drinken en dan moet hij naar zijn moeder met de boodschapjes. Ik ben meegereden en even doorgelopen naar Jan Fleur. Wilde graag een plantje voor in een bepaald potje.

En daar ontmoette ik Anneke. Ik zou haar niet herkennen al enkele jaren niet meer ontmoet. We werkten een tijdje samen in Vreedenhoff in de jaren 80 en gingen toen zelfs samen een weekje kamperen in Schoorl. Fijne herinnering aan. We hebben een behoorlijk tijdje bij staan praten op anderhalve meter afstand. Gelukkig gaat het goed met haar. En er was denk ik niet zoveel veranderd. Meer dan 5 jaar geleden vertelde ze al dat ze een moeilijke of zelfs slechte relatie met haar twee zoons heeft en als mensen tegen haar zeggen dat het zo leuk is met de kinderen en kleinkinderen en ze zulke goede banen hebben etc. Dan is dat niet de waarheid.

En dan gaat mijn motertje weer werken. Nee inderdaad er is overal wel iets en bijna nooit loopt alles op rolletjes maar zulke uitspraken lijken mij erg gebaseerd op haar eigen teleurstelling en verwachtingen die ze misschien wel veel te hoog heeft gehad en nog meer zaken die ik natuurlijk allemaal niet weet.

We kijken altijd vanuit ons eigen perspectief met onszelf als middelpunt en zo zie je de dingen altijd met je eigen gekleurde bril op. Dat kan heel moeilijk worden. Vanuit het gezichtspunt van de kinderen, in dit geval, zal het waarschijnlijk heel anders zijn. En zo blijven we elkaar tegenkomen wanneer we om onze eigen inzichten heen blijven draaien en daar niet los van kunnen komen.

Natuurlijk wil je, zeker voor je kinderen altijd het beste maar als dat wat ik denk in hun ogen  niet het beste is, dan kun je tegen behoorlijke problemen aanlopen. Natuurlijk ben ik dat in mijn leven ook tegen gekomen wie niet en het is een behoorlijk leerproces om los te komen van de eigen inzichten. Misschien hoef je er ook niet los van te komen en mag je ze gewoon houden maar het is in ieder geval niet handig er allerlei andere dingen voor de medemens aan af te meten.

Wat worden we toch altijd weer geconfronteerd met onze eigen denkbeelden. En hoe zekerder je van je eigen zaak bent hoe moeilijker het wordt. Al die uitgesproken meningen en ideeën , ze leiden uiteindelijk tot conflicten   wanneer je er niet flexibel mee om kunt gaan.

Maar ja al mijn ideeën   zijn ook niet zalig makend want je kunt wel flexibel zijn en dat is mooi maar soms is het ook noodzakelijk om op je stuk te blijven staan. Zelf heb ik wel eens het idee dat ik er daardoor ook een beetje de kanten vanaf loop en ik ben dan ook nooit iemand die ergens voor op de bres springt en voor vecht. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat zich die gelegenheid nooit heeft voorgedaan. Want ieder mens heeft uiteindelijk zo zijn kwaliteiten en  mijn leven heeft in een heel ander daglicht gestaan dan op de bres springen voor een of ander gemeenschappelijk doel. Ik wil maar zeggen dat geen enkel idee of eigenschap in alle gevllen aligmakend is. Daarom is het raadzaam nooit ergens over te oordelen. Behalve wanneer mensen en dieren tekort worden gedaan en ook daar zou je nog kanttekeningen bij kunnen plaatsen want wat weten we nou. Niets.


Maar ik weet wel... het is weer vrijdag en dat betekend dat het weekend voor de deur staat. Vroeger toen de kinderen nog klein waren en het huwelijk en belasting was, vond ik de doordeweekse dagen het leukste. Dan kon ik mijn eigen dingen doen. Tegenwoordig of eigenlijk nu al jaren vind ik de vrijdag met het idee het weekend voor de deur staat het fijnste. Ja zo kunnen dingen veranderen. En het vreemde is nu we gepensioneerd zijn, maaakt het eigenlijk niet meer uit of het door de week of het weekend is. Zelfs de winkels zijn tegenwoordig de hele week door geopend maar toch. De laatste jaren is het grondpatroon dat Fer lekker thuis is in het weekend blijven hangen en gewoonte getrouw denk ik: Ahhh lekker weekend.

Ik ben aan het schilderen. Een boerderij die een ruïne is geworden. Lastig maar leuk om te doen. Nu moet ik nog de sfeer bepalen. Laat ik het bijvoorbeeld zo luchtig of komen er zware wolken boven te hangen. We zullen het zien.


In bewerking

De tijd zal het leren

Ik lig half onderuitgezakt op de bank. De alptop tegen mijn bovenbenenen opengeklapt en tik een blogje in. Best een lekkere houding . Relext en makkelijk op het toetsenbord alle letters te zien met de leesbril op kan ik ook nog goed op het opengeklapte scherm kijken. Ik ben moe.

We hebben zojuist de huishoudelijke werkzaamheden ngedaan. Nu Carmen niet komt doen we het wekelijks zelf. Fer tofzuigt en ik doe de rest . Ren in de rondte met Jif poetslappen etc. Niet speciaal mijn ding mar het wordt wel schoon. Meest moe wordt ik van dop het eind de natte dweil erdoor te slaan. Op een of andere manier sloof ik me denk ik dan te hard uit met dat gepoets. Maar goed, ik heb ook geen enkele conditie meer. Tijd om uit te rusten. Fer maakt een heerlijke Koffie Amaretto en dan knap ik wel weer op al tikkend op de laptop.

Ferry s moeder heeft te horen gekregen dat haar kanker bijna de helft is geslonken dus de pillen slaan goed aan. Jammer dat wij er misschien nog wel blijer mee zijn dan zij. Helaas zij vind altijd wel weer iets om zich zorgen en ellende over te maken. Triest en heel naar voor haarzelf. Soms lastig voor ons.

Evelien is aan kanker overleden. Ze was 71.  Ik kreeg een messinger bericht van Gitty en nu stond het ook  met de kaart op de site van Eveline.Een mei is ze overleden. Ruim een jaar nadat ze het te horen kreeg.
Tineke zou dinsdag haar volgende chemo krijgen maar dat ging niet door omdat ze niet sterk genoeg was. Ze krijgt een gesprek met de oncoloog. Het voelt allemaal niet goed. Ik voelde het zo via het korte berichtje op messinger dat ze zich echt helemaal niet goed meer voelde.

Gister heb ik met Marzenna en van morgen met Karin getelefoneerd. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik vind het fijn af en toe iets met mijn schoondochters uit te wisselen. Ze zijn allebei heel snel jarig en zondag is het moederdag dus kon ik meteen wat regelen want de regering doet nog steeds aan 'vrijheidsberoving' . Dat is wat demente bewoners soms tegen het verzorgend personeel zeggen, heb ik gehoord, in Waalstate, omdat ze op hun kamers moeten blijven.

Het leven hier kabbelt gewoon verder. Dinsdag ben ik voor het eerst met Fer meegegaan om boodschappen te doen bij Appie Hein. Toch al niet echt mijn winkel, maar het is voor Fer erg moeilijk om de boodschappen zowel voor zijn moeder als voor ons te doen. Hij is soms anderhalf uur onderweg voor een paar boodschapjes. Dus ben ik mee gegaan om onze eigen boodschappen te doen. Dat slechte zien is soms wel lastig hoor. Maar goed het is ook wel weer lekker om zelf wat boodschppen te halen.

De koffie is op en wat heb ik daar weer van genoten. Soms begrijp ik niet hoe het mogelijk is dat mijn leven zo goed verlopen is. Natuurlijk heb ik ook slechte tijden gekend, anders had ik daar geen boek over hoeven te schrijven maar uiteindelijk lijkt alles op zijn plek te vallen. Zowel in mateeriele zin als psychologisch. En dan vind ik een stabiel en vreedzaam innerlijk leven toch heel wat belangrijker dan het materiële.
We zijn in de zoomcursus van Jewel Heart bezig met Karma en dat is bijzonder interessant. Karma is nog moeilijker te bevatten en niet echt controleerbaar dan de Leegte. Maar soms denk ik ja dat klopt. Zo heb ik ook het idee dat zelfs de dingen die vroeger gebeurd zijn anders zijn dan ze toen waren. Dan lijkt karma inderdaad te bewerkstelligen en te veranderen te zijn ook al is het op een andere manier definitief wanneer het eenmaal in werking is gezet en de oorzaken en omstandigheden kloppen. Als een wonderlijke diep doorvoelde ontdekking komt het dan op me over. Alsof alle eedere ervaringen in een ander daglicht komen te staan. De emoties die toen een rol speelde, ik kan ze me nauwelijks herinneren en nu sta ik daar ook heel anders in. het leven veranderd en dat wordt duidelijk door aandachtig tr zijn. Mezelf te leren kennen als niet iets dat vaststaat..

Toen had ik angst dat ik van kant gemaakt zou worden en ik weet dat die angst voor je leven een enorme inpact op je heeft. Toch denk ik dat ik daar helemaal geen last meer van heb. Ook zeker geeft het een zware druk op de emoties wanneer je zoals ik toen nog jonge kinderen had.
Intussen heb ik bij de boeddhistische lessen ook de angst voor de dood met meditaties en dergelijke weer onder ogen gekregen en ermee gewerkt. Vanuit de ruimte waarin alles bestaat en en de ruimte die ik leerde kennen in  mijn eigen leven waarin een zelf bestaat dat niet zo vast is als het lijkt, is er die ruimte ontstaan en is de dood niet meer iets dat me aan het leven vast doet klampen. Integendeel het geeft meer ruimte. Alles is veel meer open en mag er zijn zoals het is. Ik hoef er niets aan te veranderen.

Nu leef ik natuurlijk wel onder ideale omstandigheden. Ik had me jaren geleden toch niet voor kunnen stellen dat mijn leven zo goed zou worden. Ook al dacht ik daar wel over na maar had ik geen idee wat de mogelijkheden waren. Het is alleen de vraag of ik onder minder mooie omstandigheden ook nog zo in vrede met mezelf kan blijven. Natuurlijk hoop ik dat die slechte omstandigheden zich niet voor zullen doen maar ik ben zeker van plan me bewust te blijven dat de werkelijke vrede, liefde en rust diep in jezelf aanwezig zijn. Ik hoop dat ik daar altijd bij kan komen en het naar boven kan halen onder alle dingen die ik in het leven tegen zal komen. Ook als dat leven misschien niet zo lang meer duurt.

Maar ja, ik hoop toch echt nog een poosje mee te kunnen. Is dat hoop? Tja ik klamp me er in ieder geval niet aan vast. De tijd zal het leren.



Reflecties

Irritaties

Ik lag al een tijdje wakker. zonder buikpijn want gister morgen was dat anders. Heel lang heb ik al niet meer zo'n buikpijn gehad als gister morgen. Na drie uur zakte de pijn en was ik twee keer naar het toilet geweest. Ik ben in slaap gevallen en stond iets voor 12 uur pas op. Fer had me lekker laten slapen.

Vanmorgen lag ik te denken wat een respect en bewondering ik heb voor de manier waarop hij met zoveel dingen omgaat waar bij ik enorm geïrriteerd zou raken. Hij doet alles waar hij voor komt te staan zonder morren ook al heeft hij er moeite mee. Hij gaat gewoon rustig zijn gangetje zonder mopperen.

In het begin van de Corona crisis probeerde hij 1 keer in de week de boodschappen te halen voor ons en zijn moeder om besmetting zoveel mogelijk te ontlopen. Ik ga niet mee want je mag niet samen boodschappen doen en ik rijdt geen auto meer dus is Fer de aangewezen persoon.Maar een maal in de week dat werd hem toch te moeilijk. De hoeveelheid boodschappen te groot. Nu gaat hij twee keer in de week. Hij heeft er veel werk aan en moeite met het zoeken in de schappen naar de artikelen die we hebben opgegeven. En ik heb gelukkig niet zoveel noten op mijn zang. Alles wat hij meeneemt is goed. Maar voor zijn moeder is dat anders. De witlof moet aan allerlei eisen voldoen geen bruine randjes niet te dun en niet te dik. De krop ijsbergsla moet zwaar zijn anders zitten de bladeren te los. De Olie van een bepaald merk, voor het een is iets dan te duur en voor het ander had ze dan liever het iets duurdere gehad, Op mij komt dat over van: Niets is goed of het deugt niet.  En die schat laat het zich met de grootste vriendelijkheid allemaal welgevallen.

Ik ben zo blij dat ik daar niet mee geconfronteerd wordt. Het had mijn irritatie en boosheid getrickerd want dat doet het zelfs al een beetje als hij erover vertelt. Dan kom ik mezelf tegen en weet ik weer waar mijn grote IK met me op de loop gaat. Zie dat maar zou Ineke zeggen, van wie ik zoveel geleerd heb. Zolang je niet met dingen geconfronteerd wordt lijkt mijn liefdevolle vriendelijkheid heel wat maar o- wee als je tegen frustraties aanloopt. En naarmate ik meer thuis zit en minder moet en kan doordat er geen lijfelijke communicatie is, zijn de mogelijkheden om je emoties tegen te komen ook minder.

Maar er blijven nog voldoende emoties over om op te letten en mee om te gaan.

Gedichtje van Jef

Wat heerlijk toch dit blogje waar ik mijn hele hebben en houwen op kan zetten. Dingen waar ik me mee nezig houd. En ik vind het ook zo leuk om daarover te kunnen schrijven.

Nu krijg ik zojuist zo een  lief mailtje van Jef Lenaerts die gedichten schijft in een blog zo mooi en doorleeft. Doet me heel goed nu op het moment dat ik weer tot de ontdekking ben gekomen dat ik niet zo lief ben als ik zou willen zijn . Maar ja toch voel ik me ook wel weer goed genoeg hoor. Hijihi  ik moet gewoon wat oplettender zijn en dan kan ik die gewoontepatronen op een gegeven moment wel doorbreken.


Hier het gedichtje

zacht strelen de haartjes van haar penselen het papier

kunstig en met geduld

wordt de leegte gevuld

kleuren verdrijven het wit op een onnavolgbare manier

Voor een zeer gewaardeerde zielsverwant.

Lenjef


miniatuurtje

Karma

Ik heb me weer mee laten slepen door mijn gewoonte patronen. Ik ging weer behoorlijk in discussie met Hanneke op whatsapp. Waarom laat ik me daartoe toch verleiden. En soms denk ik dat het wel goed is om te doen. Maar het valt niet altijd bij iedereen in goede aarde.
Is het voor mij nou een kwestie van mijn gelijk halen, wil ik de ander ervan overtuigen dat ze iets niet goed doen of begrijpen. Wie ben ik om zo te denken. Het wordt hoog tijd dat ik daar eens wat aandachtiger mee omga en leer zien wat er gebeurd.

Heeft het dan nog iets te maken met liefdevolle vriendelijkheid? Ik weet het niet.

Nu lees Ik over Karma and the consequentes

Sometimes we say that we can’t listen to somebody because their intelligence can’t even be compared to that of a ‘coffee-house boy’! (I’m sorry, this is a common remark in India, where unedu-cated, semi-retarded kids who did not attend school get fifty-cents-an-hour jobs at the coffee house. That is why ‘coffee house boy’, a popular expression in colonial India, means someone of lesser intelligence.) That is what we do. We underestimate a per-son’s capability and intelligence in order to suit somebody else’s mind. We do that very often. We have to be aware of that. This is one of our habitual pat-terns that may have to be observed and may have to be changed, because it comes quite close to name-calling. And then of course when we get angry we use bad words, right? If we observe our behavior, our habitual patterns, we find we very often have a lot of non-virtuous karma automatically at-tached to what we do. We have to pay a lot of attention to any-thing non-virtuous, no matter how small it may be.


Ik ben dan wel niet boos maar misschien is het toch handiger wat meer open te staan voor de ander en zeker goed te luisteren.

Puin ruimen

Nu heb ik toch weer een logje in Mijn Magazijn gezet.
Ik wilde het daar een beetje oppervlakkig houden maar ik kom er niet omheen. Soms denk ik: ik lijk wel een rampenprofeet terwijl ik dat zelf helemaal niet zo voel.

Ik kreeg er alweer reacties op over hoop. Tja en ik ben niet zo hoopvol. De dingen zijn zoals ze zijn en daar hebben we het mee te doen. Meestal gaan de reacties over het feit dat er iets veranderen moet. Ik ben wel goed genoeg maar die ander die moet veranderen die zijn inhalig en verpesten de wereld. Iedereen moet veranderen maar de meeste moeite hebben we om naar onszelf te kijken. Om onszelf diep in de ogen te kijken en te zien waar we zelf tekort schieten. Pas als we dat durven en willen zien  kan er iets veranderen. Een ander kunnen we niet veranderen en slechts door er zelf voor te gaan kan ik het laten zien.

Dat is het dagelijkse werk. Oplettend zijn en zien hoe het werkt in mezelf. Toch is dat niet alles want het gaat er niet om het Strebertje uit te hangen en goed te willen zijn. Intussen heb ik wel geleerd ook met liefdevolle vriendelijkheid naar me zelf te kijken en niet het vingertje op te heffen.  Ook dat is een heel proces.  Ik mag er ook zijn zoals ik ben. Het lijkt allemaal heel tegenstrijdig maar we leven gewoon in een dualiteit die we kunnen leren kennen en gebruiken. Maar dat we ons bewust moeten worden dat het zo niet door mag gaan staat voor mij als een paal boven water.

Krishnamurti heeft het er  over dat het alleen maar oplettendheid is en kijken naar wat er gebeurd, hoe je in je vel steekt en hoe het diep in je werkt. Je hoeft niet in de tweestrijd te raken tussen goed en afkeuren Alleen maar kijken. Het mag er allemaal zijn als je maar diep genoeg in jezelf kijkt dan is er vrede ook met alle hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Zo gauw je meer wilt 'bereiken' dan je bent is er strijd.

(Etty Hillesum): 

Binnen in me zit een hele diepe put. En daarin zit God. Soms kan ik erbij. Vaak ligt er stenen en gruis voor de put. Dan is God begraven. Als ik dan mijn hoofd in mijn handen verberg dan ervaar ik dat God binnen in mij is. En dan zeg ik: ruim het puin uit je leven en dan komt God weer tevoorschijn.

Beweging

Ferry heeft zich weer in de gevarenzone begeven en is dus de boodschappen voor het weekend gaan halen.

Het regent en de bladertakken van de bomen voor ons raam wuiven op  de wind. Om de flat waait het altijd iets harder dan bijvoorbeeld verderop in het park waar ik op kijk. Het ritmisch bewegen van de blader trossen doet me plots denken aan de Hadj in Mekka. Een mensenmassa die zich voort beweegt om een bepaald doel te bereiken een wens om in verbinding te komen met iets dat boven hun kennis uitgaat. Zou dat ook voor de bladeren gelden. Onwetend een verbinding zoeken met dat wat zij niet kennen om soepel mee te kunnen bewegen met dat wat is.
Het verschil is dat mensen denken dat ze weten, maar wat weten we nou echt?