Er blijft niets gelijk aan zichzelf

 

[  ] De mind, de geest, is iets vreemds want ze kan over zichzelf nadenken.
Mind is a weird thing because it can think about itself
Demo Rinpoche

Denkt de geest, de mind, over zichzelf na? Of is het het brein dat zich met zichzelf bezighoudt?

In het vorige blogje las ik over Johanne van het Kruis. En begreep ook dat de ziel leeg is en daardoor, door het leegzijn  vervuld kan worden . Ziel meer als werkwoord dan als iets op zichzelf staand waardoor het een functie krijgt net als alles in ons lijf en leven

 Wat is het dat denkt, ben ik dat en wat is dat ik waar zit dat dan?. Het is toch niet mijn brein want daar zitten  mijn hersenen die kunnen denken. Dat is misschien maar een stukje van IK. Maar ik, degene die ik denk te zijn, dat zit daar niet. Waar zit dat ik dan? In mijn hart maar dat kan niet denken en dat kan ik wel dus ik ben ook niet mijn hart. Evenals een tafelpoot nog geen tafel is. Dat denken doet die grijze brei  niet zelfstandig want  het wordt  heel erg beinvloed en aangestuurd  door het hart, door allerlei emoties  en die zijn steeds weer anders dus daar zit mijn Zelf ook niet en ook heeft dat ik die emoties niet altijd in de hand. ik echt niet . Want ik ben niet mijn emotie maar ik heb ze wel. Ze komen gewoon naar boven onder nepaalde omstandigheden.  Wat is dan dat ik. Is dat mijn denken is dat emotie of is dat het lijf waar de hersenen in huizen want ook dat lijf en alle gevoelens en pijntjes beheersen mijn brein en denken . Maar dat ben ik toch ook niet. 

Dat ik, dat net als alles ook nog aan verandering onderhevig is want ik denk niet meer als een kind. Een kind denkt als een kind maar ik ben met al mijn denken en emoties veranderd en denk en leef niet meer als een kind. 

Door de tijd heen zijn er misscien kleine dingen blijven hangen maar ik ben wezenlijk anders dan dat kind van vroeger.

Ja de tijd en de herinnering dat werkt misschien als een verbindingsschakel. Het laat mij denken dat ik altijd dezelfde ben. Maar beter gezegd, het laat mij niet denken maar dat, misschien wel abstracte niet vaststaande of op zichzrlf bestaande ik  denkt dat ik altijd dezelfde ben. Maar dat klopt dus niet. 

Mijn brein kan over zichzelf nadenken alsof ik twee objecten ben.  En een opzichzelfstaand IK. Nee ik kan het niet vinden

 het hele leven is geen minuurt hetzelfde.

En zo valt er nog veel meer te onderzoeken. Tot ik begrijp dat alles er kan zijn juist omdat er nooit iets vastgezet kan worden. Alles doorlopend in verandering is in onderlinge afhankelijkheid. Dat is het enige dat mogelijkheid geeft tot vernieuwing, ontplooiing en groei. 

Het leven blijft wonderbaarlijk mooi en ik kan mij niet vinden en toch functioneer ik.  Ik leef

 

over de mystiek weg van Johannes van het Kruis.

Daarover wil ik niets meer schrijven dan het vermelden van deze bijzondere link over zijn leven en werken

johannes van het kruis

Anders leren zien.

 Uit: in de voetsporen van de Boeddha

Van Tich Nath Hahn

ONDER DE PIPPALABOOM BUNDELDE kluizenaar Gautama heel zijn formidabele concentratievermogen en keek in diepe aandacht naar zijn lichaam. Hij zag dat iedere cel van zijn lichaam net een druppel water was in een eindeloos stromende rivier van geboorte, bestaan en dood, en hij kon in het lichaam niets vinden dat onveranderd bleef of waarvan je kon zeggen dat het een afzonderlijk zelf bezat. Vermengd met de rivier van zijn lichaam was de rivier van gevoelens waarin elk gevoel een druppel water was. Ook deze druppels verdrongen elkaar in voortdurende geboorte, bestaan en dood. Sommige gevoelens waren prettig, andere onprettig en weer andere neutraal, maar al zijn gevoelens waren vergankelijk: ze kwamen en gingen, net als de cellen van zijn lichaam.

Als ik zo n stukje lees vind ik dat zo n openbaring. Een klein begin om inzicht te krijgen in de vergankelijkheid van alle bestaan. Niet om bedroefd van te worden maar om blij mee te worden en ruimte te creëren in het vastgeroeste denken. Voor alle mogelijkheden die er altijd zijn. Want zonder die vergankelijkheid van al het bestaande en de veranderlijkheid daarvan zou het leven zelfs onmogelijk zijn. 

De impact die dat heeft is zo groot,  het kleine begin van het inzicht daarin krijgen, is heel groot en nauwelijks te bevatten of te overzien. Iets waar ik me dagelijks  mee uiteen probeer te zetten en waardoor ik altijd weer op  vastgezette ideeën stuit in mezelf die daardoor onderuit worden gehaald en niet zijn wat ze lijken te zijn door het alles vast zettende denken.  

In de beoefeningen en overdenkingen leer ik dan altijd weer dat het zeker niet over nihilisme gaat. Het gaat niet over niets  over dat er totaal niets zou zijn. Verre van dat. Maar de dingen bestaan niet zo vaststaand op de manier waarop ik gewend ben te denken.  Ze gaan  over het afhankelijk bestaan van alle dingen. Er is niets dat op zichzelf bestaat en in onafhankelijkheid is.

 Als ik dat goed tot me door laat dringen geeft het me alle ruimte om me in die ruimte van veranderlijkheid te bewegen en me te ontwikkelen. Het geeft zelfs ruimte om te creeeren en inventief nieuwe oorzaken uit te zetten. Er is niets dat niet losgelaten of veranderd kan worden. Ook in mijzelf opent dat veel mogelijkheden.

En als mijn brein dat een klein beetje gaat beseffen kom ik tot de ontdekking hoe moeilijk dat is om het ook bewust te leven want o o o wat zit ik vast in mijn ideeen over mezelf en over van alles en nog wat.  Zo mateloos boeiend  wordt het leven vol mogelijkheden en eigen verantwoordelijkheid om een heel leven aan te werken en me bewust van te worden. 

Alles mag er zijn, alles  is mogelijk omdat alles net als ik in doorlopende verandering is.

Het leven en alle ervaringen  is  bijzonder, alomvattend en mooi. Ook al zijn er moeilijkheden er is altijd verandering en vergankelijkheid.

De digitalis. Zo giftig en toch leven reddend wanneer het op de juiste manier wordt toegepast

Goed sterven

Wat denk jij dat dood zijn is? Vroeg hij haar

Ik weet het niet. Zei ze en keek hem aan. Wat denk jij?

Mijn moeder deed haar ogen wijd open toen ik dacht dat ze dood was en keek vol verwondering naar het plafpnd. Daarna sloot ze ze heel langzaam. Ik denk dat ze heel gelukkig was.

Dat is mooi zei zij.

Mijn moeder bleef maar naar me kijken door  bijnacgesloten ogen en kon ze bijna niet open houden. Het leek of ze om hulp vroeg. Ze had het moeilijk. Maar wat kan je doen?Toen ik wegliep en even later terug kwam was ze verdwenen. Ik had het gevoel dat ik haar in de steek had gelaten. 

Gaat leven niet veel meer over leren goed te sterven dan over daarna? Vroeg ze hem.

Dat zou me niet verbazen zei hij. Het is goed met nooit stoppende veranderingen om te leren gaan.

Hoe ik in het leven sta

 Op het moment dat ik achter de computer zit en iets wil schrijven weet ik niet waarover ik wil schrijven. Op bepaalde momenten van de dag komt er allerlei naar boven en denk ik: daar wil ik een bloigje over schrijven. Helaas ontglipt het me weer en zou ik meer aantekeningen moeten maken. 

O ja vanmorgen was er weer zoiets. Ik dacht religie gaat voor mij eigenlijk over dat wat de Dalai Lama liefdevolle vriendelijkheid noemt. Heel simpel en kort door de bocht komt het daarop neer. Maar is dat zo simpel?

Religie komt toch van het woordt religare en dat betekent verbinding. Ik zeg het natuurlijk op mijn eigen manier en niet vanuit een woordenboek. Je zou het ook op kunnen zoeken. Er wordt veel over verklaard maar voor mij geldt in ieder geval het volgende.

Betekenis Religie

religie. Onder religie (Religare, Latijn voor verbinden) wordt meestal één van de vele vormen van zingeving, of het zoeken naar betekenisvolle verbindingen, ...

Betekenisvolle verbindingen,  relaties aangaan.

Maar al te vaak zijn  die  gebaseerd  op tradities over bovenzintuigelijke zaken zoals god goden en vele andere zaken. Terwijl er voorbij wordt gegaan aan hoe het werkt in de praktik. Zitten op een kussentje bidden tot iets hogers en dan voelen we ons in rust en stilte aanwezig met het onbeschrijvelijke.

Maar het meest voor mij in het oog springend is me verbinden met alles wat er is op deze wereld. Niets is uitsluitend onafhankelijk en er is voor mij  het besef dat er een enorme onderlinge afhankelijkheid bestaat. 

 Als mijn vader en moeder... als ik in een ander land... in een andere omgeving... Als ik was opgegroeid dan....enz enz  Als ik er goed over nadenk is er totaal niets dat op zichzelf bestaat. Ook ikzelf niet. Je kunt alles tot in het oneindige afpellen maar alleen dat besef is voldoende want daar gaat het niet alleen maar om. Alles is hier en nu gewoon aanwezig en het fuctioneert.  Ja het klopt  die onderlinge afhankelijkheid van alles wat bestaat maar er is ook een realiteit en  werkelijkheid in het leven waar we mee dealen. Alles bestaat en functioneert op basis van die onderlinge afhankelijkheid en het is wat het is. Het lijken twee verschillende dingen   die uiteindelijk niet anders  dan gezamenlijk kunnen functioneren. 

 Daar vanuit gaande wordt het heel noodzakelijk de verbinding met elkaar te zoeken en in liefdevolle vriendelijkheid aanwezig te zijn. Uiteindelijk zijn we allemaal afhankelijk van iets of iemand anders en dat geldt voor ons hele bestaan. 

Liefdevolle vriendelijkheid?

Ja ja, mooi gezegd maar zo eenvoudig is dat niet. Zolang ik in mijn eigen bubbel zit komt er geen onvertogen woord uit mijn mond en is alles rustig en behapbaar. Maar o wee als het vuur me aan de schenen wordt gelegd. ???

Ja dat is andere koek het is al een hele overwinning als ik dan in mijn eigen rust kan blijven en niet uit mijn dak ga van ergernis of irritatie. om nog maar te zwijgen over boosheid en haat.

Ik niet hoor, denk ik dan. Ik heb het allemaal redelijk onder controle en trek me gewoon terug als het een ondoenlijke situatie wordt. 

Ach het zijn eigenlijk allemaal van die dood doeners de manier waarop we over onszelf denken. Altijd maar weer dat zelfbeeld. Klopt dat wel? Want het wordt pas echt duidelijk wanneer je in een situatie komt waarbij het aan je botten komt. En ben ik dan nog stabiel en rustig in mijn evenwicht. Durf ik mezelf dan nog steeds in de ogen te kijken met al mijn lelijke dingen erbij te aanvaarden dat het is wat het is? 

zijn al die lelijke dingen waarvan we elkaar blijven beschuldigen  en waarbij we onszelf uit het oog verliezen niet dat  waar alle ellende in de wereld mee begint? 

De Lojong beoefening vind ik zo mooi en bijna ondoenlijk maar daardoor juist een beoefening voor dagelijkse bewustwording en het spiegelen van mezelf  over hoe ik in het leven sta. 

https://ellyseigenwijze.blogspot.com/p/lo-djong.html

 

Ik stop ermee

 En het gebeurt ons allemaal iedere dag opnieuw: we zien wel steeds wat de beste weg is, maar nemen toch altijd weer die waar we aan gewend zijn.’

Uit pelgrimstocht naar Santiago

Paoulo Coelho

Ik heb al een hele tijd niet meer geschreven en ik wilde weer eensgewoon een boek lezen. Daar komt de laatste tijd weinig of niets van. En toen vond ik dit citaat in dat boek. Ik realiseerde me hoe vastgeroest we vaak zitten in allerlei gewoonten. Dingen die we nou eenmaal altijd zo doen. Niet dat daar iets mis mee zo u zijn. Het kan structuur aam de dag geven. Het wordt pas een probleem als we ons erop betrappen dTat we het eigenlijk helemaal anders zouden willen doen. En dan ervaren hoe vast we zitten aan de gewone of normale dingen van alle dag. De dingen die we gewoon zijn te doen. Soms lopen ze uit op een verslaving. Misschien niet desastreus maar niet minder lastig als er iets snders op ons wacht.

Iets o  over na te denken. Wat wil ik er nu evht mee?

Zo wil ik eigenlijk veel meer lezen en het komt er gewoon niet van. Meer tijd besteden aan mijn meditaties ook bijvoorbeeld.  Nu zit ik ook weer te typen en heb dat boek weer aan de kant gelegd.  Misschien boeide het me toch niet genoeg, maakt niet uit. Feit is dat ik er niet toe kom aan dat wat ik werkelijk zou willen..

Enzo verstrijken de jaren en maak ik dan wel altijd de keuze die ik wil maken. Ik denk het niet. 

Weet je wat, ik stop er nu mee met dit blogje en ga lezen.

Tot later.