Even iets anders

De ogen open houden voor het totale leven

  Vanmorgen een heel lijstje `te doen` afgewerkt. De agenda is weer ingevuld en die zoom is toch wel heerlijk. Allerlei cursussen waar ik erg blij mee ben en niet meer 's avonds naar  toe ging omdat ik daar geen zin meer in had, komen nu gewoon bij me in de huiskamer. En afgewisseld in de hobby kamer waar de computer staat wanneer mijn lief graag iets in de huiskamer wil doen. Zo kunnen we beiden heel eenvoudig onze eigen weg gaan en het toch samen goed hebben.  Niets beter dan een goed leven. Afghanistan, vreselijk en er is nog veel meer ellende waar we niet eens altijd weet van hebben. 

En wat voel ik me dan weer bevoorrecht wanneer ik al die vreselijke ellende op de TV zie. Vreselijk wat wij mensen elkaar iedere keer weer aandoen. In het groot maar ook in het klein. Want het schijnt toch verschrikkelijk moeilijk te zijn elkaar in de eigen waarden te laten. Er zijn steeds minder grenzen wereldwijd want de hele wereld komt binnen op ons nieuws maar onze persoonlijke grenzen lijken steeds smaller te worden en ik zie steeds meer onverdraagzaamheid voorbij komen wanneer iemand  iets te ver bij de ander in de buurt komt willen we daar vaak niets van weten en meppen van ons af. 

Maar gelukkig gebeuren er ook mooie dingen en zijn er heel veel mensen die zich inzetten om het leven voor de mensen op vele plekken in de wereld te verbeteren. Zij doen dat juist door hun ogen open te houden voor de narigheid want als je daar je ogen voor sluit gebeurt er niets. 

We kunnen allemaal al is het maar heel summier een steentje bijdragen aan wat meer saamhorigheid door zelf wat meer bewust te worden van wat en van wie  we ons van afkeren. want pas als we dat in de gaten krijgen kan eer iets veranderen. 

Het is makkelijk om naar iets moois te kijken.

Lastiger is het om te kijken naar ouderdom ziekte en dood maar misschien kunnen we daar juist iets voor betekenen

Alles heeft invloed op het geheel

 In het vorige blogje schreef ik er al over. Over al die weerstanden die er in ons leven zijn. Ben jij wel eens iemand tegen gekomen die niet de minste geringste weerstand in zich ervaarde?  Ik denk dat we allemaal het gevoel kennen van dit niet en dat wel. 

Vaak hebben we het niet eens in de gaten maar het geeft een enorme inpakt op ons hele leven. In sommige gevallen reizen de weerstanden de pan uit. En de meeste weerstanden zijn niet nodig en alleen maar lastig. Wat niet wil zeggen dat ik alles maar goed kan vinden. De last die we ervan hebben zit meer in de manier waarop we ermee omgaan. 

In het Boehddisme wordt gezegd en met name door Shantideva.

Als je het probleem kunt oplossen waar maak je je dan zorgen over.

Als je het probleem niet kunt oplossen waar maak je je dan zorgen over.

Voor mij geeft dat precies weer waar het over gaat. We blijven met onze problemen op de rug rondlopen en dat is nergens voor nodig. 

Krisjnamurti heeft daar ook over   in zijn boekje 'Aantekeningen' 

Deze grenzeloze energie die onvolledig is gemaakt door ons verlangen naar duurzaamheid en veiligheid, is de grond waarin onvruchtbare ideeën, concurrentie, wreedheid en oorlog groeien; het is de oorzaak van een eeuwigdurend conflict tussen mens en mens. Als dit alles met gemak en zonder inspanning terzijde wordt geschoven, dan is er alleen die intense energie die alleen in vrijheid kan bestaan en bloeien. In vrijheid alleen veroorzaakt het geen conflict en verdriet; dan alleen neemt het toe en heeft geen einde. Het is het leven dat geen begin en geen einde heeft; het is de schepping die liefde is, vernietiging. Energie die in één richting wordt gebruikt, leidt tot één ding, conflict en verdriet; energie die de uitdrukking is van het totale leven is onmetelijke gelukzaligheid.

En dan heeft hij het ook nog over liefde. Is dat wat ik versta onder liefde hetzelfde als wat Krisjnamurti bedoeld? Als ik dat zo lees heb ik daar mijn vraagteken bij. Hij betrekt zelfs de vernietiging bij liefde. Mooi om over na te denken want zonder vernietiging, Shiva in het hindoe is er geen schepping mogelijk.

Hij heeft het over ons eeuwige gevecht met de dualiteit en dat is ook waaruit alle narigheden en oorlogen ontstaan. Ik vind dat echt een tekst om veel op te mediteren. Iedere keer mijn gedachten erbij bepalen en zien hoe het in mijn eigen leven werkt. Hoe ik iedere keer tegen kleinere en soms grotere weerstanden aanloop die ik aan de kant zou kunnen schuiven of er iets aan zou kunnen doen of ze zelfs accepteren waardoor het eenvoudiger wordt om ermee te leven. Vooral dat laatste is op zich is al een heel groot inzicht dat het mogelijk is dingen te accepteren die niet veranderd of verbeterd kunnen worden. Het er te kunnen laten zijn.

Het lijkt bijna een tegenstelling bij wat ik eerder schreef dat alles veranderd kan worden. Maar ik had beter kunnen schrijven alles is aan verandering onderhevig en er zijn dingen waar we zelf verandering in aan kunnen brengen maar de verandering in zichzelf kunnen we niet tegenhouden. Al het fysieke is vergankelijk en aan ouderdom en dood onderhevig. Daar verander je niets aan ook de dingen die buiten onze directe invloed gebeuren daar hebben we  geen zeggenschap over maar wel over de manier waarop we ermee omgaan en dat is al heel wat. Want ook onze eigen houding daarop kan veel invloed hebben op de omstandigheden.

Zo hoorde ik een mooi verhaal en of het waar is weet ik niet maar het schijnt dat de autocoureur Hamilton zich nogal nadrukkelijk profileert als vegetarische klimaat supporter. En dat in een wereld vol klimaat aantastende zaken. Vettel eveneens een coureur daarentegen schijnt zoveel mogelijk met openbaar vervoer en dergelijke te reizen en na de races zelf de rommel van de tribunes aan het verzamelen is om weg te gooien. En dat doet hij zonder poespas of grote woorden. Hij doet het gewoon. Alleen al het feit dat het wordt verteld laat zien dat de dingen die we doen invloed hebben. 

Enfin ik heb weer veel om over na te denken en vooral om volledig mee te leren leven dit weekend.

Er is niets dat niet veranderd kan worden

 We wandelden vanmorgen naar de apotheek. Even een receptje ophalen. Een klein wandelingetje. Het was niet heet en droog. We lopen dan door een straatje met prachtige grote huizen tussen wat oudere eengezinswoningen. Altijd een feest om rond te kijken. In een beekje dat langs de huizen loopt heb ik ooit prachtige weidebeekjuffertjes gefotografeerd maar nu was er niets te bekennen.

Dan spelen er  tijdens de wandeling gedachten door mijn hoofd en deze keer waren het asosiaties met een stoepje met meerdere treden dat voor de ingang van enkele huizen lag. Ze deden me denken aan mijn kindertijd. 

(Op het stoepje voor de deur met een ouder buurmeisje)

Toen woonden we ook in zo'n huis met een stoepje voor de deur. Ik was nog geen twaalf toen ik naar de ULO ging en moest nog 12 worden. Vanuit school fietste ik  naar Arnhem zuid  waar mijn moeder samen met haar zus in haar huis achter de naaimachine zat. Ze hadden een ateliertje gestart. Het was hard werken. Na de lunch, meestal voordat mijn moeder weer met de bus naar huis ging, vertrok ik ook weer op het fietsje naar ons eigen huis in Noord. Ik was dan eerder thuis dan zij en soms vroeg ze: El wil jij dan alvast de aardappels schillen?"

Wat baalde ik dan en wat een lang gezicht trok ik altijd in de puberteit als ze me iets vroeg te doen. En dat deed ze maar heel weinig. Ik werd behoorlijk verwend. Maar soms moest ik dan ritsen halen  bijvoorbeeld. Ook zo erg. Kon ik weer die brug over om  ritsen te halen bij de groothandel. En ik maar denken dat ik een lief kind was.

Als ik er nu aan terugdenk zou ik me alsnog gaan zitten schamen, maar gedane zaken nemen geen keer. Maar het is me nu wel duidelijk dat er veel weerstanden in me aanwezig waren en die zijn niet zomaar  verdwenen.  Jarenlang heb ik gedacht dat ik een lief kind moest zijn en dat ook was. Maar wat voor een zelfbeeld is dat? Klopt het met de werkelijkheid.? En hoe zit dat nu na zoveel  tientalle jaren.

De nare trekjes in onszelf zijn lastig onder ogen te zien en misschien juist daarom komen die trekjes makkelijk naar boven. Het zijn onbewuste gewoonte reacties geworden die zich in  tientlle jaren hebben opgebouwd. Vooral al die weerstanden,  weerstanden het ongeduld en  de onvriendelijkheid. Ook al denken we dat we daar wars van zijn want zo moeilijk is het om de eigen naakte werkelijkheid onder ogen te zien.

Ik ben nu op een leeftijd dat ik daar gelukkig naar durf te kijken en en ook de vele oefeningen in opmerkzaamheid waren heel behulpzaam om te leren erkennen waar en wanneer het onaangename gedrag weer opspeelt. Ik heb er minder moeite mee en weet nu dat ik aardig uit mijn slof kan schieten. Vaak geen geduld op kan brengen en ik kijk ernaar zonder mezelf te veroordelen want  daar schiet ik al helemaal niets mee op. Het zou me in een depressie helpen en dat is nergens voor nodig. maar met het herkennen en erkennen kan ik me ook voornemen het een volgend keer anders te doen. 

De enige plek waar verandering en verbetering mogelijk is,  is in onszelf en nergens anders. In aandacht kijken naar al hetgeen dat zich in werkelijkheid in me  afspeelt..  in een ieder van ons persoonlijk. En iedere keer als ik weer in de valkuil stap er weer uitklauteren. Me voornemen het de volgende keer anders en hopelijk beter te doen.  

 Er is niets wat niet veranderd kan worden. 

We kunnen niet de hele wereld plaveien maar we kunnen wel schoenen aantrekken

Niets is vanzelfsprekend

Ik heb getwijfeld of ik dit blogje in mijn magazijn zou plaatsen of hier maar ik besloot het hier neer te zetten want het heeft voor mij alles te maken met spiritualiteit in het dagelijks leven. Voor mij is het dagelijks leven niets anders dan spiritualtiet want het dagelijks leven is de enige mogelijkheid om de eigen spiritualiteit en medemenselijkheid aan te spiegelen. Vandaar een blogje over het leven zoals ik zo vaak zeg met alles erop en eraan. Nou dat kwam ik  dus echt vanmorgen tegen. Een vrouw die ik af en toe tegenkom nodigde mij uit op de koffie en daar ging ik dus van morgen naartoe.. Een vrouw van 60 jaar wiens benen geamputeerd zijn. Ruim 5 jaar leeft ze nu in een rolstoel . En dat zijn niet de enige problemen.

 Nu zul je denken ach nee he, Dat kan ik er nu even niet bij hebben. Ik heb genoeg aan mijn eigen problemen. En daar heb je gelijk in en toch wil ik over haar schrijven omdat ik zoveel bewondering heb gekregen voor de manier waarop zij ermee omgaat.  

Toen ik haar verhaal hoorde hoe zij de laatste tien jaar voortdurend van het een in het ander is gerold en daar een weg in zoekt en gaat. Natuurlijk zal ik je alle details besparen maar terwijl ze op dit moment weer door een volgend rouwproces gaat omdat haar broer plotseling is overleden, heb ik gezien hoe ze doorgaat. Op dit moment van rouw, leeft ze in een wereld die bijna een droom voor haar lijkt en ze het gevoel heeft dat het allemaal geen werkelijkheid is en toch gaat ze door. Ik moet wel, zegt ze dan. Maar  hoe geweldig is dat, dat ze doorgaat met zoveel inspanning en geduld? In  haar rolstoel door  de kleine kamer rolt ze moeizaam met een kopje wisselend in de ene en andere hand om beurt de wielen van haar stoel een kleine slag draaiend links rechts zonder uit koers te raken naar de keuken waar ze me een heerlijk kopje koffie inschenkt. De volgende keer mag ik het zelf doen maar nu wil ze me gastvrij ontvangen.

Zij doet alles wat voor mij zo normaal is en  zonder dat ik er ook maar een moment bij nadenk in volle aandacht want wanneer ze een kleine handeling mist gaat het niet meer zoals het zou moeten gaan om bijvoorbeeld van de ene rolstoel in de andere elektrische stoel te komen en alle  spulletjes die ze wil gebruiken bij elkaar te vinden en te organiseren. 

Ik realiseer me dat niets normaal is en dat het geweldig is als je zonder problemen bij de schakelaar van de lamp kunt komen om hem 's avonds aan te doen en de vergrendeling op de deur. Dat ik naar de kraan kan lopen om een kopje water te drinken en eten kan koken wat ik helemaal niet zo graag doe. 

Wat vind ik haar een kei.

Wat heb ik nog veel te leren. Niets is vanzelfsprekend. 

Philip Glass, componist en Fredericka Foster, schilder

Philip Glass componist  en Fredericka Foster schilder over herinnering en meditatie in het creatieve proces.

Het artikel begint met :

Philip Glass (PG): I was talking once to Gelek Rimpoche [1938–2017] about meditation, and I asked him, “Isn’t it just paying attention?” Yes, he said, “that’s absolutely what it is.” Meditation is a nice fuzzy word that we all like to talk about—but paying attention is placing your mind and functioning in a different way.

En het artikel eindigdt met:

art, and meditation are all means of accomplishing deep mental targeting of our feelings of interdependence and compassion.

Lees het hele artikel in onderstaande link

 https://tricycle.org/magazine/glass-foster-meditation/

Ik maakte deze foto van Philip Glass op bezoek bij Jewel Heart in Nijmegen 1996. Waar hij ons vertelde over zijn werk, meditatie  en de lessen die we kregen van Gelek  Rimpoche.

Een bijzondere ontmoeting. 

Een geheel met de ervaring

 Er komt weinig van schrijven. Het is dan wel vakantie maar de dagen lopen vol met allemaal andere dingen dan de dagelijkse. De lessen die ik volg mogen dan even gestopt zijn maar het wordt er niet rustiger op. De dagen vullen zich steeds weer helemaal in. 

Met het ouder worden kan ik ook steeds minder op een dag doen dus lijkt de tijd veel sneller te gaan dan vroeger. De jaren vliegen als het ware door mijn vingers. Vanmorgen deed ik de gordijnen open en zag de lage ochtendzon op de bladeren van de bomen schijnen en dacht aan Krisjnamurti. 

Ja wat heeft krisjnamurti nou met ochtendzon op de bladeren te maken.  Nou voor mij heel veel. Hij wist in zijn 'Notebook' in het Nederlands uitgegeven als 'Aantekeningen; , zulke prachtige beschrijvingen van de natuur waar hij contact mee maakte, te geven. Echt contact . Pure opmerkzaamheid is iets dat maar weinigen mensen eigen is. Wat er meetal gebeurd is dat we een scheiding maken tussen de observatie van wat we zien en het zelf. Onmiddelijk na het zien plakken we er etiketjes op van 'dat vind ik prachtig of niet dat is een boom 🌴 en wat een mooie bloem 🌸 Maar het zelf IS de observatie we zijn er een geheel mee. We zijn zelfs op dat moment niet anders dan de observatie. En ook daar zijnb we ons maar weinig bewust van.

Laatst had ik een afspraak met een schilder vriendin het is heerlijk haar te horen vertellen over de landschappen en omgevingen waar ze zo mee verbonden is en er zo over vertelt dat ik er een schilderij van zou kunnen maken.  Als ik daar aandachtig naar luister dan is de luisteraar ook verdwenen en hoor en zie ik voor me wat ze vertelt.  Zo kan het hele leven een meditatie zijn volgens risjnamurti en ik ben het roerend met hem eens. In aandacht leven en aanwezig zijn is medittie.  Totaal bewust zijn. 

Daar zit volgens mij de totaliteit van het leven. In ieder moment aanwezig zijn waardoor ik ook problemen die er op een bepaald moment opkomen niet voortdurend op mijn nek hoef mee te slepen. Dat slaat toch eigenlijk nergens op.  Problemen die ik in het moment wel of niet kan oplossen. Dat is een actie op dat moment. Het meeslepen van die dingen, dat is waar aandacht volkomen verloren gaat en IK de hoofdzaak wordt die zo nodig van alles wil regelen. Dat IK denkt zelfs dat het noodzakelijk is dat IKer op mijn rug mee rond  blijf lopen.  Maar ik kan ieder moment weer naar mijn midden terug en me bewust worden. Natuurlijk moet ik regelen wat kan en wat niet kan laten. Dat IK wat een benoeming is, niet meer dan een etiketjetje net zo'n etiketje als alle benoemingen die ik voor het gemak overal opplak om te kunnen communiceren. Het IK dat niet op zichzelf bestaat. Dat wat ik ik noem  geeft duidelijkheid, Het heeft geen zelfstandige functie. Ik werk ermee  en het is verdwenen als ik met volle aandacht in het leven sta want dan ben ik een met het geheel.   Het alomvattende leven en bewustzijn. Niets uitgezonderd.

Dan is het pas naderhand mogelijk om een beschrijving te geven van de ervaringen tijdens een wandeling. En ook dat kan weer met een volledig bewustzijn in aandacht worden gedaan. Want tijdens de wandeling was ik ook daar bewust aanwezig en een geheel met de ervaring. 

Zo kan ik leren van het hele leven een bewuste meditatie te maken. 

Dan wordt het net zo normaal als tandenpoetsen 🤔 en reken maar dat het zoden aan de dijk zet in rust geving. 

Aandachtig leven

 Een week is zo voorbij. De tijd gaat, naarmate ik ouder wordt, steeds sneller. Waarschijnlijk omdat ik langzamer word. Of misschien omdat ik nu meer tijd neem voor de dingen die gedaan moeten worden. Er is minder onrust en de betrekkelijke rust die nu aan de basis ligt van mijn doen en laten is toch mede een gevolg van de dagelijkse meditaties.

Het is goed om meerdere keren per dag kort te mediteren. Loop niet meteen te hard van stapel. Na verloop van tijd kun je het gaan voelen, gaan proeven. Het bewustzijn moet leren om het bewustzijn in de gaten te houden.
- Gelek Rimpoche -

Zo zijn er veel dingen die veranderd zijn en niet alleen maar door het ouder worden. Meditatie heeft voor mij veel voordelen. Het verminderd onrust. Ik kan mijn emoties eerder herkennen en daardoor kan ik ze veel sneller op de juiste plek plaatsen en wordt er niet zo door meegezogen. Het bezorgt me een betere nachtrust. Ik ben ervan overtuigd dat als ik niet zou mediteren ik heel anders met het leven om zou gaan. Ik was in mijn oude gewoonten blijven hangen en nu kan ik ze herkennen en een keus maken of ik er wel of niet in mee wil gaan. Ik loop regelmatig om de (emotionele) valkuilen heen, omdat ik ze zie aankomen. Ze mogen er zijn maar ik hoef er niet in mee te gaan. En dit zijn dan nog maar oppervlakkige voordelen.

Het maakt me een gelukkiger mens.

Maar het plezierigste is, dat door de dagelijkse oefeningen ik nu ook in staat ben om het hele leven aandachtiger te leven. Ik ben veel bewuster geworden van mijn eigen functioneren en hoop er daardoor ook voor mijn omgeving en die me lief zijn te kunnen zijn omdat ik zelf niet met een last op mijn schouders blijf lopen.

Dat betekent niet dat ik nu op mijn lauweren kan rusten. Het is een eindeloos proces omdat er nooit ook maar iets hetzelfde is en er altijd weer dingen zijn of gebeuren waar ik van kan leren. Er is nog een hele weg te gaan van open rondkijken, ervaren, analyseren en conclusies trekken. Het hele leven leven zoals het zich voordoet en op mijn pad komt.