Waarheid bestaat niet

 Ik schreef er al eens eerder over en na het lezen van een blogje triggerde het me weer en dacht ik, hoe we ook ons best doen om ons te verplaatsen in andermans ideeën over zaken waar we onszelf niet in kunnen vinden, het lost niets werkelijk op. We blijven in de discussie of vaak zelfs in de strijd hangen tussen wel of niet.

Dit is jouw idee en dat is mijn idee. En zolang we ons eigen idee als waarheid zien kan er niet echt iets gebeuren. We kunnen misschien wat milder worden wanneer we ons proberen te verplaatsen in de werkelihkheid van iemand anders en dat is al heel wat maar uiteindelijk lost het niets op. Willen we het echt te boven komen in onszelf, de strijd om het gelijk dan moet er meer gebeuren

Het zou dan een stapje verder moeten gaan en we zouden in moeten leren zien dat er geen waarheid bestaat maar dat we allemaal leven in onze eigen werkelijkheid en die is voor iedereen anders. Dat is het enige dat bestaat in deze wereld van stoffelijkheid en dualiteit en zoals ik al zeg, de werkelijkheid  is voor iedereen anders. Daar de vinger achter krijgen vraagt nog een beetje meer inzet dan je verplaatsen in  de denkbeelden van iemand anders. 

Dan moet je gaan kijken naar je eigen ideeen en denkbeelden en dat wat je denkt over jezelf en dat allemaal onder ogen zien als niet meer of minder dan jouw persoonlijke werkelijkheid. Een werkelijkheid die veranderlijk kan zijn en waar je keuzes kunt maken in en over jezelf. Veranderlijk zoals alles aan verandering onderhevig is. 

 Dat is een enorme stap en erg lastig, want wie en wat ben je nog wanneer je daarbij ook je eigen standpunten werkelijk onder ogen krijgt en tot het inzicht komt dat ook die gebaseerd zijn op allerlei  veronderstellingen uit je eigen ervaringswereld die voor jou gelden maar niet voor een ander. Dat het dus geen waarheid is maar iets wat in jou persoonlijke werkelijkheid zo is gegroeid onder de omstandigheden die jou gemaakt hebben tot wat je op dit moment bent .  Maar ook dat wat je nu bent is aan verandering onderhevig en onder heel andere omstandigheden dan die waarin je nu verkeert, zou je weleens heel anders kunnen gaan denken en sterker nog je zou heel anders kunnen zijn.  

Waar kom je dan terecht als je dat gaat onderzoeken?  wie ben je dan nog? Ben je dan bang jezelf te verliezen?    En als je jezelf dan denkt te verliezen, ben je er dan niet meer of gaat het leven gewoon door en kun je dan  tot de ontdekking komen dat je volledig uit denkbeelden bestaat en dat wetende toch gewoon verder kunt leven? Een uitzoekerij in zelfrefexie.  Een onderzoek dat veel ruimte kan scheppen als je het aandurft te gaan jezelf ter discussie te stellen om ernaar te kijken voor jezelf . Het is een sprong in het diepe zonder zeker te weten of je zwemmen kunt. 

En natuurlijk schrijf ik je voor mijn eigen gemak maar het gaat allemaal over mezelf. En de weg die ik ga en onderzoek.  Doe ermee wat je wilt als je het leest. En ter geruststelling. Ik leef en functioneer nog steeds 😀

Hier in het westen hebben we het vaak over dicht bij jezelf blijven en je mag je eigen standpunt hebben. Natuurlijk mag je je eigen standpunt hebben maar we gaan erin vastgeroest zitten en denken dat we dan dicht bij onszelf blijven.  

Het probleem is dat de ander dat ook denk en zo zullen we nooit een duidelijk beeld kunnen vormen van de eigen werkelijkheid. De eigen werkelijkheid is dat er altijd dualiteit is en die wordt  niet  opgelost door ons alleen maar te verplaatsen in andermans denkbeelden. We blijven vastzitten in ons eigen denkbeeld als waarheid.  Zo ben ik nu eenmaal en ik moet dicht bij mezelf blijven anders raak ik mezelf kwijt. Wie ben ik dan nog?  Mezelf kwijtraken is zo'n gegeven dat een waarheid schijnt te zijn maar dat is het niet. Ik onderzoek het doorlopend. Als ik me ervan bewust wordt dat het niet meer is maar ook niet minder dan mijn eigen werkelijkheid die gebaseerd is op mijn denken en de omstandigheden, dus ideeën vorming is waardoor ik als het ware vastzit in mijn eigen zogenaamde waarheid die niet meer is dan een werkelijkheid voor mij en dat onderzoek de mogelijkheid heeft tot verandering als ik dat zelf zou willen, misschien  komt er dan een beetje meer ruimte voor de ander en kan ik leven vanuit polariteit Dit is er omdat\dat er is. Dan kan er overleg zijn zonder boosheid en strijd.  

Er bestaat geen waarheid. Dat geeft duidelijkheid en dan is mijn werkelijkheid echt niet minder waard dan een gefingeerde waarheid maar ik weet dat het mijn werkelijkheid is. Ook betekent dat niet dat een ander over mijn grenzen mag en kan gaan.  En verder vindt alles plaats binnen de context van het geheel van het hele leven waar iedereen bij betrokken is.  Verschillen zullen er altijd zijn maar hoe gaan we ermee om? 

Dat begint in onszelf. Nergens anders.

Waar gaat karma over?

  In de lamrim cursus  kwamen allerlei dingen voorbij die me weer aan het denken zetten.  In eerste instantie ging het over de verschillende werelden waarin het mogelijk is herboren  te worden die voor ons vaak moeilijk voorstelbaar zijn. Misschien wel als we ze psychologisch duiden maar als een werkelijk fysieke wereld wordt het al lastiger.  Er kwamen veel aanvullingen naar boven die het toch steeds beter aannemelijk maakten. Zoals de ellende van een kreeft die levend gekookt wordt en meer vreselijke zaken die onvoorstelbaar zijn maar wel bestaan nog afgezien van de vele buitenaardse mogelijkheden van levens die we niet eens kennen. Maar het zijn in ieder geval dingen en gruwelen die  we het liefst ver van ons af willen houden. Maar ook op de ons bekende wereld is er  lijden in overvloed.  Dat lijden kan  ons motiveren er hier en nu iets aan te doen in ons eigen leven om het zo ook voor anderen te verbeteren. Als eerste edele waarheid zegt de Boehdda: Er is lijden. Maar daar laat hij het niet bij zitten en vervolgt: maar er is een weg uit het lijden. 

Daar komt  natuurlijk veel meer bij kijken dan deze twee regeltjes en als vanzelfsprekend komt ook  Karma daar bij om de hoek kijken en  dat het mogelijk is het te zuiveren en goede oorzaken te scheppen voor positief karma. Juist daarover ga ik dan aan het brainstormen. En dat begint vanmorgen met een vraag in mijzelf.

Wat wordt er nu precies gezuiverd?

Er wordt gezegd dat de persoonlijkheid verdwijnt in het stervensproces. De gewoonte patronen zijn sterk en worden meegenomen als inmrints op de bewustzijnsstroom. Dat zijn dan karmische imprints die in een volgend leven van 'iemand anders' zijn  want mijn persoonlijkheid met mijn hersenen emoties en ander fysieke trekjes  zijn verdwenen en dit is een nieuwe mens die mijn subtiele maar ingesleten imprints  met zich meedraagt. De gewoontepatronen die op een bepaalde manier reageren op gebeurtenissen. Die imprins zijn onder meer en misschien vooral de reactiepatronen op alles wat zich voordoet. Daar kan ik me logischerwijs wel iets bij voorstellen. Want dat is misschien wel de grootste en meest dominante structuur van mijn persoonlijkheid. Het meest essentiële en geworteld in het bewustzijn.  Dat zijn de karresporen waar we in vast zitten. Het is de manier waarmee ik op de fysieke hersenfunctie en de emoties die daarbij horen, reageer  en  op de omstandigheden die  reacties veroorzaken. 

 De daden die daaruit  voortgekomen zijn worden weer oorzaken en hebben  een grote impact maar als ik de daad even loskoppel om het inzichtelijker te maken  dan is: dat wat er gebeurd is, is gebeurd en iemand vermoorden (bijvoorbeeld) kun je niet meer terugdraaien. Het is wat het is en evenals de persoonlijkheid  die ook van fysieke aard is gaat het voorbij in het stervensproces. De  voortgang van de imprints die het nalaat  in de bewustzijnsstroom en  de gewoontes die daaruit voortkomen gaan niet verloren en daar is verandering te bewerkstelligen. Dus  de moord als iets op zichzelf staands kan  volgens mij niet in een volgend leven  in het stoffelijke aanwezig zijn. (Zoals er niets is dat op zichzelf bestaat.) Maar de imprints van het bewustzijn waardoor het weer reactiepatronen oproept die blijven aanwezig. Dat is ook waar zuivering plaats kan vinden.  Verandering en zuivering  gaat  uiteindelijk allemaal over bewustzijn.

Zuiveren

Het zuiveren heeft niet te maken met de daad zelf, die is er gewoon, dat is gewoon gebeurd. Positief of negatief, het is wat het is. Oorzaken die zijn uitgezet blijven oorzaken die gevolgen hebben. Voor positieve volgende oorzaken en de gevolgen daarvan hoeft  natuurlijk niet gezuiverd te worden (of het zou moeten zijn voor de hoogmoed die eruit voort zou kunnen komen). Goede daden hebben  op zich al heilzame gevolgen maar het is noodzakelijk dat ik me bewust word van de negatieve daden en oorzaken  die reactiepatronen met zich meebrengen. Zodat ik niet iedere keer in die onheilzame reacties terugval.  In onze beoefeningen worden daar handvaten voor gegeven. In verschillende stappen die ervoor zorgen dat het bewustzijn zich  richt  zodat we ons werkelijk diep bewust worden van het gebeurde en de gewoontepatronen aan leren passen in een heilzame richting. In eerste instantie de bewustwording van het onheilzame dat lijden veroorzaakt en daar  mee doen wat noodzakelijk is zoals ik al schreef zijn daar stappen voor en  daarna de  aandacht op heilzame zaken richten. 

Dat is mijn pad om te gaan. Er wordt nergens gezegd dat we in het lijden vast moeten blijven zitten. Het lijkt mij persoonlijk dan onmogelijk ooit uit samsara te komen. maar wel dat we ons er diep van bewust kunnen worden en het  dan veranderen.  Een hele weg om te gaan. Want gewoonte patronen daar valt lastig aan te ontkomen is mijn eigen ervaring..

Daarom is het juist mooi wanneer ik merk dat ik last krijg van negatief karma. Op dat moment kan ik beginnen er iets aan te doen.  Ik ben  geen speelbal van Karma als ik me ervan bewust word en eraan ga werken. Iedere keer een stapje. Het is geen kwestie van uitzitten maar een kwestie van eraan werken op een goede manier. Mijn bewustzijn leren omgaan met het hele leven. En dan mogen ook de mislukkingen en frustraties er zijn. Ook al lijkt dat een tegenspraak in zichzelf. 

Wolkjes die voorbijdrijven

 

Gerust in onzekerheid

De liefde die niet zal sterven.

 Spiritueel ontwaken wordt vaak beschreven als een tocht naar de top van een berg. We laten onze gehechtheden en onze wereldse neigingen achter en trekken langzaam naar boven.  Op de berg zijn we alle pijn te boven gegaan. . Het enige probleem met dit beeld is  dat we alle anden achterlaten. Hun lijden gaat door en wordt niet minder door onze persoonlijke ontsnapping. 

Bij de tocht van de krijger-Boddhisattva gaat het pad naat beneden , niet naar boven, alsof de berg naar de aarde gericht was in plaats van naar de hemel. In plaats van al het lijden van alle schepselen te boven te gaan, bewegen we ons zoveel mogelijk in de richting van onrust en twijfel. We onderzoeken de werkelijkheid van onvoorspelbaarheid van onzekerheid en pijn en proberen ze niet weg te duwen. Al duurt het jaren al duurt het levens. We laten ze zoals het is. In ons eigen tempo zonder haast of agressie gaan we steeds maar verder naar beneden. Met ons gaan miljoenen anderen, metgezellen in het ontwaken uit de angst.. Op de bodum ontdekken we water. Het helende water van boddhicitta Bodhicitta is ons hart, ons verwonde zacht geworden hart. Daar helemaal in het midden ontdekken we de liefde die niet zal sterven. Deze liefde is bodhicitta. Ze is vriendelijk en warm, helder en scherp, open en ruimtelijk. Het ontwaakte hart van Bohdhicitta is de fundamentele goedheid  van alle wezens. 

Pema Chödron 

uit: Gerust in onzekerheid

En mijn grootste valkuil is, als ik dan, zo'n prachtige tekst als begin van een boek lees, dat ik zeg: o ja dat is precies wat ik al dacht. Zie je wel ik zit op het goede pad met mijn interpretatie. Zo moet het. Maar misschien snap ik er niets van en moet ik het nog eens lezen. 

Ik heb in dertig jaar geleerd dat ik ook nu nog niet bij de essentie van deze tekst kan komen omdat ik het niet verwerkelijkt heb in mijn leven en dat ik  regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. En jog duidelijker, ik blijf eigenlijk veel liever in mijn eigen warme bubbel zitten waarin ik denk het bij het rechte eind te hebben, En als ik dan ook nog denk het te weten wordt deze hele tekst een dogma. En dat is het minste waar ik op zit te wachten toch.

Ik zal alles van het hele boeddhistische pad iedere keer weer opnieuw tot me door laten dringen om een klein beetje in de richting van het bedoelde te komen. Woorden zijn altijd  een vinger is die naar de maan wijst maar nooit de maan zelf. Meestal lijken we naar de vinger.. Het gaat namelijk nooit over dogma;s. Niet over dingen die op een bepaalde manier waarheid zijn en dus als zodanig gevolgd moeten worden  maar het gaat over bewustzijn.  Alle menselijke mogelijkheden blijven altijd open staan. Dat is waar we abusievelijk naar de vinger kijken en denken dat er iets voortgeschreven wordt of dat er iets op een bepaalde manier zou moeten. Maar er bestaat geen goed of fout en het Boeddhistisc he pad gaat over bewustzijn. Het is ons bewustzijn dat zich bewust moet worden van het pad.  In het leven is geen enkele zekerheid aanwezig. Niet voor of tegen iets zijn niet naar boven of beneden etc. Niet iets staat vast. Er is een vinger die vijst en ik moet leren te kijken niet naar de vinger maar naar mijn eigen manier van me bewust zij van... 

Toch nog maar eens lezen met dat in mijn gedachten erbij meenemen.  Het gaat dus over bewustzijn.

We hebben alle menselijke mogelijkheden in ons om om te gaan met alles en daar kunnen we een bewust gebruik van maken of bewust geen gebruik van maken maar de mogelijkheden zijn aanwezig en de vrijheid om te doen en laten wat we willen.  Geweldig toch. . Op welke manier dan ook. Ik wil een liefdevol hart proberen te ontwikkelen. Een hart dat zich uitstrekt naar die bohdicitta die hier in deze tekst een benadering geeft van wat het zou kunnen zijn

Onzekerheid is inherent aan het leven

 Zoals ik al schreef in mijn Magazijn is Edith Meijeering overleden en dat zet me aan het denken over zekerheden in het leven. 

Die zijn er nIet is mijn stellige overtuiging ook al vragen velen daarna in de hoop dat er geleerden en aanverwanten zijn die ons enige zekerheid kunnen verschaffen over dingen die we niet in de hand hebben.  Ik denk dat het leven zelf bewijst dat er geen zekerheid bestaat. Morgen kan het afgelopen zijn in het licht van de vergankelijkheid van alles.. Toch leef ik iedere dag en maak ik plannen ondanks het feit dat ik al wat ouder word. Nou ja mijn kinderen zouden zeggen Mam, ouder worden?  Je bent oud. ghaghagha. En dan lachen ze me goedmoedig uit. Nou Of was het sarcastisch?🤣  Toch heeft het ouder worden (want ik blijf dat hoopvol zeggen), ook wel voordelen. Vooral als je in rust en vrede in het hier en nu kunt leven en niet bij voorbaat al bang bent om dood te gaan. 

Het gekke is dan eigenlijk dat ik toch iedere dag leef alsof er een volgende dag op zijn minst is. En dat is niet erg maar dringt het eigenlijk wel goed tot me door dat ik er morgen wel eens niet meer zou kunnen zijn? Als dat wel goed tot me door zou dringen zou ik dan misschien andere keuzes maken in het leven,? Zou ik andere dingen doen? Ik bedoel daarmee niet dat ik dan plotseling bij een geliefde op de stoep moet gaan staan met een bloemetje zoals in dat reclame spotje en dan zou zeggen hoe belangrijk die voor me is. Neeeee. echt niet. Misschien moet ik het meer zoeken in mijn bewustzijn van de dagelijkse dingen. Zou mijn hele houding ten opzichte van alles wat ik doe en ten opzichte van alle contacten die ik maak dan veranderen. Misschien wel.  Ik bedoel niet zo'n opmerkelijk grote verandering maar wat subtieler. Een basishouding van bewust wording en vriendelijkheid. Altijd iets ergens in mijn achterhoofd dat ik op een behoorlijke manier uit het leven zou kunnen stappen. 

Ja ik geloof dat het meer in die basis houding zit. Me bewust worden van wat en hoe ik doe en ben. Voordeel in dit leven zou zijn dat ik me niet zo makkelijk laat gaan in mijn irritaties en op een andere manier ga kijken naar hoe ik wil reageren op de manier waarop een ander mij benadert in sommige omstandigheden. Niet meer op de automatische piloot reageren. Want dat is wat ik vaak doe. Zo zitten wij mensen gewoon in elkaar. Soms denk ik, ik moet eens een andere automatische piloot aanschaffen en in principe is dat nog niet eens zo gek gedacht,

En dan schiet me ook weer te binnen dat dat natuurlijk niet altijd vriendelijk hoeft te zijn. Rechtvaardigheid bijvoorbeeld, als je daar voor staat komt dat niet altijd vriendelijk over nog afgezien van het feit of jouw of mijn rechtvaardigheid niet persoonlijk is en een eigen overtuiging die niet voor iedereen geldt geen algemene rechtvaardigheid voor iedereen. (Daar zou ik op zich alweer een hele overdenking op los kunnen laten) Maar ook  daar heb je het weer. Die basis houding van mij. Oeoeoeo wat kan ik soms boos zijn. Maar ik kan ook mijn rechtvaardigheidsgevoel een kans geven vanuit een stabielere basis houding. Niet vanuit die automatische piloot (daar heb je hem weer). Ik denk dat het dan al heel anders over komt. En dan kan het ook nog wel duidelijk zijn. 

Zo ben ik dus inderdaad uitgekomen bij een basishouding vanuit de wetenschap dat iedere actie mijn laatste  zou kunnen zijn. Een beter gewoonte patroon opbouwen zonder me door de vergankelijkheid van dit leven  in een angstwekkende tang te laten nemen en er vrede mee hebben dat onzekerheid inherent is aan het leven zelf. 

Wachten tot St. Juttemis

 

Mindfulness wordt tegenwoordig in onze westerse samenleving gezien als een prima therapie om wat beter in je vel te gaan zitten. Rust te creëren en het goed te hebben met jezelf. Werkelijk een goede therapie. Ook het opzoeken van stille momenten voor jezelf. Allemaal behulpzaam in dit drukke leven waar de maatschappij hoge eisen stelt aan ons mensen en het eigen welzijn voortdurend op de tocht wordt gezet.  Heel behulpzaam dus als je wat stabiliteit en rust kunt ontwikkelen.. Na één  of twee cursussen of sessies houdt men het vaak voor gezien in de hoop er iets duurzamers aan gehad te hebben, helemaal mooi als dat dan ook zo is. 

Ik herinner me dat ik  naar een andere of misschien betere spiritualiteit op zoek ging en verder nog niet wist wat ik nou eigenlijk zocht of wilde   na een zware crises periode waarin  ik geconfronteerd werd met al mijn verdriet. Heel wijselijk zei mijn begeleidster in de traditionele boeddhistische setting  tegen mij dat als het te zwaar was ik beter eerst in therapie kon gaan om beter in mijn vel te gaan zitten.  Gelukkig kon ik het aan er zonder therapie doorheen te komen maar zeker is dat heel verstandig opgemerkt en daar ben ik dankbaar voor. Maar ook na verloop van jaren kan dat alsnog aan de orde komen. 

De volgende stappen die ik  kon maken toen ik het plaatje over mezelf wat duidelijker kreeg vloeiden er als vanzelfsprekend door de jaren heen uit voort. Beter in je vel gaan zitten betekent ook; niet meer  dagen of weken  door emoties onderuit worden gehaald. Wat meer stabiliteit ontwikkelen en durven kijken naar het eigen functioneren zonder in een deuk te schieten wanneer de dingen die je in jezelf tegenkomt als je integer analyseert en reflecteert niet passen in het beeld dat je van jezelf hebt. Dat kan namelijk heel frustrerend zijn. Je kunt tot de ontdekking komen dat je veel bozer bent dan je van jezelf verwachtte en je reacties niet altijd zo liefdevol zijn als je zou willen. En natuurlijk ook dat mag er zijn maar het is wel eerlijker het te herkennen in jezelf. En natuurlijk ik heb het niet over 'je' maar over mezelf 🤣Een lange weg om te gaan maar het was voor mij zeer de moeite waard.  Nu durf ik mezelf te kritiseren en ook te zien waar het goed gaat. 

Ik kan mijn eigen  ervaringen gebruiken om te delen en ben heel blij met het stapsgewijze pad dat ik meekreeg tijdens de lessen. 

De volgorde zoals hieronder zijn echt handvatten  iets dat eigenlijk niet zo een  strakke begrenzing kent. Nog dagelijks ben ik met drie onderdelen bezig. Het eerste is niet minder belangrijk dan het laatste onderdeel en speelt door de dag heen altijd een rol. . Dat is waar meditatie binnen een traditie echt over gaat.  De bewustwotding door de dag heen van het totale plaatje dat ik ben.

 Citaat. Gelek Rimpochee 

Jullie zien meditatie als ontspanning. Maar dat is het niet. Meditatie heeft een doel. Het doel is: je richten op. Wanneer je je ergens op richt dan zorgt dat voor bewustwording en dat levert je op-merkzaamheid op. Dat is het minimale, de laagste klasse van meditatie. 

2. Zodra je enig bewustzijn ontwikkeld hebt dan ga je de strijd aan met je negatieve emoties. Dat doe je door te analyseren en door concentratie. Dat is het tweede niveau. 

3. Als je meer kan doen dan dat, dan kan je je negatieve emoties overwinnen, inclusief de verwar-ring, de wortel van alle problemen]. 

Het heeft geen zin om stil te gaan zitten en je ademhaling te tellen totdat je er bij neervalt. Als je dat doet dan kan je wachten op je bevrijding tot st. Juttemis.

 

zonder VERoordelen.

 Of toch wel...? Want moeten wandaden en delicten dan maar niet voor de rechter komen. 

Natuurlijk wel er moet recht gesproken worden. Dat is ook niet waar ik het over wil hebben. Degene die een misdaad begaat zal daar de consequenties van moeten dragen. Zo werkt dat in een democratische rechtstaat en zo is dat goed.  Maar wat is dan zo lastig?

Nou ik vind het vaak wel moeilijk om bepaalde dingen in de juiste proporties te blijven zien en de mens zoals hij is in zijn of haar totaliteit te zien. Want we zijn toch meer dan alleen maar dat wat we op een gegeven moment zeggen doen of denken. En ik denk dat daar de grote moeilijkheid zit. Ik ben geneigd om het kind met het badwater weg te gooien.  En wat gebeurd er dan. ... We krijgen een hekel aan elkaar. Zeggen dat de ander fout is of niet deugd. Maar dat is een halve waarheid. Werkt dat niet zo bij de meeste mensen. Vooral tegenwoordig zie je veel tweedracht. Groepen die tegenover elkaar komen te staan omdat het badwater wordt weggegooid met kind en al. Ik vind het heel lastig om daar helder in te blijven. Ik heb gemerkt dat ik daar nu al jaren mee bezig ben en mijn voor en afkeuren van anderen blijft nog steeds in de hoek van veroordelen plakken en weggooien wat ik niet wil. Gelukkig al minder extreem dan vroeger maar dat komt meer omdat ik me er steeds beter bewust van wordt en er daardoor anders mee om leer gaan. Maar moeilijk blijft het. 

Wat mij behoorlijk de ogen opende was een film die ik ooit keek. Dead man walking/. Het enige dat ik helaas op YouTube vond was de trailer van de film.

 https://www.youtube.com/watch?v=a-tLJ-OXN9I&list=PLMen-MGjwd5MPtDqhp8HZczC6RsavEDYA

In het kort gaat het over een non die op zoek gaat naar de mens achter de moordenaar en hem begeleid tot aan de doodstraf. Alle veroordelingen over haarzelf die ze tegenkomt en de weg die ze onvermoeibaar samen met hem gaat. waarin hij eindelijk aan het eind van de film erkent wat hij gedaan heeft. En ik herinner me dat ze hem zegt. Nu ben je waarlijk mens. Em zo gaat hij de doodstraf tegemoet. Zo knap dat zij de mens bij blijft staan. 

Zonder veroordelen er zijn voor elkaar schijnt vooral in deze tijd zo moeilijk te zijn. En iedere keer weer merk ik  hoe mijn haren overeind gaan staan als er bepaalde berichten voorbij zie komen op tv, twitter, fb etc.. die niet in mijn filosofie of gevoel voor menswaardigheid passen en dan heb  ik moeite niet  te reageren in mind of op schrift.  Dus laat ik het voor wat het is en doe niets. Mijn eigen mening uiten is nog moeilijker en daarbij komt dan nog het feit dat ik door mijn mening te verkondigen me bloot zou stellen aan  al die  boze reacties.   Dan maar liever een pas opzij maken. Want ik ben er ook nog eens van overtuigd dat alles wat erover gezegd wordt alleen maar meer haat zaait. Zelfs het vermelden van een boosterprik geeft al reden tot reacties. Helaas. We kunnen elkaar niet in de eigen waarden laten.  

Maar het belangrijkste voor mij is het zuiver te houden en dat valt lang niet altijd mee, het verschil tussen oordelen en VERoordelen.

Door al die dingen die een rol gaan spelen, Weerstanden en oordelen daardoor  werk ik liever aan mezelf dan te denken dat ik een ander zou moeten "bekeren" wat dat dan ook maar zou mogen zijn. Ik heb nog genoeg te doen om te werken aan de integriteit in mijzelf Want veel ideeën zitten hoofdzakelijk tussen de oren, totdat we er een ander mee benadelen.  En op dat punt kan ik een keus maken die alleen maar mijzelf aangaat.