Vroeg Izerina, aan de fouten die ik tik en niet herken als ik het nalees terwijl het erop lijkt dat de lezers het gewoon kunnen accepteren.
Wat ik doe, wil ik graag goed doen. Als ik iets doe dan maak ik meestal de keus of ik er grondig meer van wil weten of dat het voor mij niet belangrijk genoeg is om er veel aandacht aan te besteden. Over het algemeen heb ik het dan over de inhoudelijkheid van datgene waar ik me in wil verdiepen of me mee uiteen wil zetten. Dat heeft tot nog toe niet zoveel te maken gehad met taal of schrijffouten. Die waren er altijd wel. Vaak niet omdat ik niet wist maar meer omdat ik ook nog eens heel slordig kan zijn. Op inhoudelijkheid probeer ik perfectionistischer te zijn maar ik ben slordig in de uitvoering. Daar heb ik nooit zo'n probleem van gemaakt.
Waardoor begon ik daar nu wel mijn nek over te breken? Dat is eigenlijk heel vreemd. Daar wilde ik over nadenken.
Het was me al een paar keer opgevallen dat er meer fouten in de stukjes bleven zitten terwijl ik dacht dat ik er al zoveel uit had gehaald. Toen mijn lief dan ook opmerkte dat het wemelde van de fouten was dat het laatste duwtje. Dat was kennelijk mijn eer te na. Mijn zelfbeeld werd voor de zoveelste keer onderuitgehaald en dat was slikken. Nou is er niets mis met het zelfbeeld onderuit halen. Ik heb ervaren dat ik daar alleen maar flexibeler en sterker van kan worden. Dus ik wrong me in allerlei bochten en las, verbeterde, herlas en verbeterde en las het blog waar het over ging nog eens. Nu had ik alles eruit veronderstelde ik. Samen keken we ernaar. Potverdikke weer waren er nog wel minstens 10 fouten in. De moed zakte me in de schoenen.
'Ja maar' , zei die schat, ik heb toch wel vaker aangeboden het na te kijken'. Ik dacht daar gaat mijn zelfstandige authentisiteit en meteen daarachteraan dacht ik: wat een idioot idee weer. Het slaat nergens op. Weer zo'n idee in mijn hoofd.
Kijk en daar moet ik dan steeds weer een stukje van mijzelf of liever gezegd van alle ideeën in mijn hoofd loslaten en iedere keer vragen: wil ik dat? Hoe ga ik ermee om? Wil ik iedere keer een beroep op een ander doen terwijl de blogjes mij zo eigen zijn, zo persoonlijk. Of neem ik alle fouten voor lief? Dat is de keus die ik heb. Daar heb ik de keus tussen twee dingen die me niet bevallen. Meer is er niet. Of ik stop met scjhrijven en beperk ik mezelf dan niet veel te veel? Terwijl ik alle mogelijkheden van de wereld voor mijn voeten heb liggen om dingen te doen die ik graag wil.
Al schrijvend ben ik eruit. Is mijn lijfspreuk niet 'het leven leven met alles erop en eraan'. Ook dit dus. Ik schrijf lekker door. Soms laat ik het nakijken en soms schrijf ik voor de lieve vaderlande weg en geniet van elk moment dat ik doe wat ik doe.
Bedankt voor je vraag Izerina.
