Een goede weg vinden in zware tijden

 Ik heb altijd moeite  met de populaire uitdrukking. 'Ja, je moet positief blijven denken. "

Voor mij zette dat geen zoden aan de dijk voor zover het mijn eigen leven  aanging.  Ik vind het weinig realistisch en te vaag. Dan vraag ik mezelf af.' Ben ik dan zo'n doemdenker?' . Nou ja ik denk ook dat weer niet. Het ligt wat genuanceerder en ik hoop zoals gewoonoijk dat ik er weer de huiste woorden voor kan vinden want om het dan ook nog eens duidelijk op te schrijven, is van een andere orde en heeft te maken met hoe ik aan mijn ideeën en gevoelens woorden geef. Dat vind ik een hele onderneming maar ook fijn om te doen en als dat dan lukt zodat ik er een beetje duidelijhkheid voor meelf in krijg dan geeft dat wat meer handjes en voetjes aan het geheel dat leven heet.  

Er geneurde de laatste tijd erg veel om me heen met  lieve vrienden die oud zijn net als ik en die allerlei ziekten en problemen tegen komen. Het is teveel om op tenoemen maar er bleef bij na niemand in ijn kringetje ongemoeid inclusief ikzelf met mijn darmproblemen die zich weer lieten gelden en die ik altijd in de gaten houd in verband met  kwaadaardige ontwikkelingen waarvan ik gelukkig nog steeds gevrijwaard bleef.

Vol goede moed vertrokken twee mensen  naar Spanje en kwamen  daar in een horrerscenario terecht door een een klein  ongeval met grote gevolgen. Zelfs vallen kan enorme consequenties  hebben o der bepaalde omstandigheden. 

Een een andere lieve vriendin die plotseling het woordje palliatief op haar bordje kreeg.  Weer een ander die de kanker al jarenlang hard medisch bestrijd en door hoop en geloof in verbetering met oa ook het zogenaamde   [ositief denken probeert te rekken maar intussen dikke tachtiger is en nu het weer opvlamt l, komen bij mij devragen  naar boven.  Hoelang kun je positief blijven denken ? En wat is dat dan dat positief denken, tot wanneer  willen we niet met de eindigheid geconfronteerd worden?  Want op die manier positief denken zou voor mij betekenen niet of zo min mogelijk aan  het eindedenkenn. Voor mij boelt het beter xoals ik er nu over denk om me op het einde voor te bereiden om in rust te kunnen  vertrekken.  En wanneer is het vroeg genoeg om dar in rust over na te  te denken zonder in een dip te schieten?. Allemaal vragen en overdenkingen die in de adgelopen week naar boven kwamen  

Andere lieve vrienden, gelukkig nu met goede uitslagen na behandeling  blijven positief denken, hoor ik dan . Ja natuurlijk maar. Ik ontkom niet aan mijn persoonlijke overwegingen het lijkt of iedereen denkt dat het leven nooit voorbij gaat   en de positiviteit altijd zal zegevieren.  Het is maar hoe je ermee om wilt gaan en ik merk dat het niet mijn manier is TOT NOG TOE om het 'erover na denken ' voor me uit te schuiven. . Ik wil als het ff kan nu al zoveel mogelijk rust klunnen vinden in het idee dt alles eindig is.  Kan ik ' het me erin verdiepen' aan en zo niet  hoe leer en wil ik  er dan mee omgaan?  Als ik wil leven, zal ik ook moeten sterven. Daar kom ik niet omheen. 

Wat ik opmerk bij mijzelf is dat ik me regelmatig bezig houd met  de zgn negatieve kanten van het leven. De consequenties  van een leven met ziekten  en de eindigheid daarvan   en daarop anticiperen maar evenzeer denk ik  net als 'positief denkers' , dat er altijd wel een gaatje gevonden kan worden om te blijven doen wat ik wil doen zonder voor negatievere overwegingen aan de kant te gaan. Daar probeer ik nu al op in te spelen in verband met mijn slecht ziendheid en de eventuele consequenties. Als ik niet meer kan schilderen en fotograferen ach misschien kan ik dan nog wel gitaar spelen en zeker bog wel mediteren. Ik bedoel daarmee te zeggen dat ik niet vast hoop te gaan zitten in de  gedachten die komen en gaan.

Het helpt mij nu al merk ik dan. Zelfs zo sterk dat ik denk dat ik mede daardoor zo kan genieten van alles wat ernu  nog wel is.  

Natuurlijk ik ben nog aan de goede kant van het lijntje zonder desastreuse directe vooruitzichten en ik weet ook niet of ik na een slecht nieuws boodschap of te verduren lijfelijke  pijn  niet in paniek zal raken of als ik plots nog veel minder zou zien pffff.  ik wil er  alles aan doen om de eindigheid zvan alle mogelijkheden zo lang mogelijk uit te stellen. Het is niet mijn bedoeling het bijltje er te vroeg bij neer te leggen.  

D verbinding met het totale leven dus ook het negatieve  is voor mij als  een soort droogzwemmen  waardoor ik misschien kan zwemmen als ik zelf ooit in het water wordt gegooid. Dat ik dan niet hoef te blijven  spartelen in de paniek  maar na de eerste shok me op mijn rug kan keren en leer drijven op  de ademhaling en op die manier open blijf om op te merken wat er gebeurd en te kunnen handelen met de mogelijkheden die er dan misschien nog wel zijn  en dat ik die dan ook op kan merken en zien wat  mogelijkheden zijn. Daar komt bij dat ik door de ervaringen die ik intussen heb opgedaan  profijt kan trekken uit de Boeddhistische filosofie en oefeningen die daarbij voorhanden zijn.  Waardoor ik leer steeds meer alles los te kunnen laten   Daar haal ik   nu iedere dag in ieder moment mijn voordelen al uit.  

Het mooie wat ik dan tegenkom is bij mijn vrienden dat ze ook  soms als vanzelfsprekend handelen op de manier die bij hen past en de weg weten te vinden die ze zullen moeten gaan en dat is goed. Ik heb veel bewondering voor hen die op weg naar het totale lidlaten een weg weten te vinden ondanks ziekte en pijn.  En dan dprelt het zogenaamde pisitief denken geen enkele rol meer. Dan is het leven wat het is. 

 Ach hopelijk heb ik nog een tijdje en zoals een vriendin zei 'ik wil wel 200 worden ik ben nog zo nieuwsgierig'  ja dat heb ik ook  maar dan wel in goede gezondhheid. Als het ff kan maar we hebben het niet voor het zeggen en moeten dealen met wat er op ons padje komt. Omdat  ik  tot nog toe de mogelijkheid heb om me  in alle rust uiteen te zetten met de vergankelijhkheid van alle dingen, geniet ik nu  dubbel van mijn leven en durf ik alle dingen onder ogen te komen. Ook mijn eigen grenzen te zien voelen en ervaren.   waar ikzelf op een gegeven moment ook voor kan komen te staan. Het jaagt me niet in het harnas van positief te moeten denken wwantik heb nu gezien dat ook dat xijn grenzen heeft. Alles wet eerwat het is is  en mag er zijn want het hoort bij het plaatje van het totale lleven.ook als het noet leuk is.

 Ondanks alles wat er kan gebeuren zoals ik deze week vooral onder ogen kreeg   geniet ik toch van alles wat er wwelgoed in mijn leven is. Ook al is het leven heel anders geworden door de ouderdom want er zijn  totaal andere vormen van genieten gekomen. Ik houd me nu meer  bezig met mijn realiteit van alle dag. 

Voor iedereen is er nooit iets zeker en alles kan iedereen op ieder moment overkomen. Er is nog nooit iemand die onderweg een ongeluk kreeg van uitgegaan dat toen hij of zij de deur uitging dan er iets vreselijks zou gebeuren.. Gelulkig niet. Dan zou je geen leven hebben. Maar door positief denken: ' Nee hoor dat gebeurd mij niet'  is er ook nog nooit iets voorkomen. 

Voor mij persoonlijk staat het als een paal boven water. Alleen door zelf te leren omgaan met de eindigheid van alle dingen kan hier en nu op dit moment een goed en realistisch leven geleeft worden . Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen op dezelfde manier. Dit is mijn manier om met de realiteit van alle dag om te gaan en tot nog toe leer ik daar dagelijks van door te zien wat er om mij heen gebeurd en joe ik daar op reageer en handel. Ik hoop dat iedereen op de eigen oersoonlijke manier   een goede weg in het leven kan vinden.

Genieten van het jonge spul

Kracht verzamelen. Pinksteren

 Er ligt een concept op de plank maar ik kom er niet toe het te publiceren.  Iedere keer denk ik. Het is goed zo en als ik het nalees kom ik weer op andere gedachten omdat dat wat ik schrijf niet dat is wat ik wil leven.  Veel dingen weet ik wel maar 'weten in het hoofd is nog niet dat wat geleefd wordt '  zei een vriendin tegen mjj. 

Tijdens het schrijven en iedere keer aanpassen van dat concept wordt me het steeds duidelijker.  Steeds merk ik weer hoe ik terugval op schijnzekerheden die er niet zijn. Ja inderdaad dat weet ik wel in mijn hoofd.  Maar door op te schrijven waar ik mee bezig ben en daar een soort onderbouwing aan te geven staat die valkuil plotseling keihard op papier.  Steeds meer verscherpt het mijn opmerkzaamheid in het eigen functioneren. Steeds meer kom ik tot de ontdekking wat het betekent dat er geen enkele zekerheid bestaat en dat de enige zekerheid DIT moment is waar ik in leef. Daarvan doordrongen worden lijkt me steeds belangrijker en misschien wel HET belangrijkste voor een liefdevol leven met een mededogende basis

Met die enorm grote onzekerheid te moeten dealen, kan angst oproepen en gelukkig heb ik die ooit wel ervaren maar kan ik daar op dit moment  mee uit de voeten. Maar zoals ik al schreef. Niets is zeker en kan zomaar veranderen en hopelijk vind ik ook dan weer de weg naar binnen en put kracht uit alle kwaliteiten in mijzelf en het hele universum. Die kracht heb ik dan geleerd   Boehdistisch vorm te geven en ik weet (daar heb je het weer. Weten is iets anders dan het kunnen leven) dat die kracht  ook  in mijzelf aanwezig is. Dat universun kan voor ieder persoonlijk een andere vorm aan  nemen op basis van datgene waar men zich op richt en mee verbindt in het dagelijks leven. 

Die kracht oproepen in  mijzelf om op een juiste manier te handelen in het  leven en met alle problemen Van dien.  Want...

Niets is zeker.

Goh, ik realiseer me nu dat het misschien wel een heel mooi blogje is geworden in een andere vorm gegoten als het pinksterverhaal over de uitstorting van de heiliege geest. 

Een digitale schildering op tablet

Lastig

 Ja dat vind ik het .

Toen ik  dit blog begon was ik van plan om er geen oeverloze  ideeën en meningen op te promoten.  Dat was me op mijn vorige blog niet zo goed bevallen. Dat wordt en werd op  dat blog een gebed zonder einde. Zoals ik al boven dit blog heb staan is dit blog heel persoonlijk en is het de weg die ik  ga zoals ik vind dat mijn leven zinvol kan zijn. Daarvoor zet ik mijn persoonlijk leven hier neer en dat is best een delicate onderneming.  Ik heb, toen ik met dit blog begon in eerste instantie ook alle reacties gesloten. Zo is dit blog  bedoeld als informatie met een zeer persoonlijk tintje.  Andere meningen moet iedereen maar op zijn of haar eigen blog verwoorden.  Dan kom ik in het kader van " Ik vind dit maar de ander vindt dat" en dat is zo breed en veel als er mensen op de wereld zijn. En gelukkig vrij te uiten voor iedereen zolang we in een vrij land wonen. 

Ik persoonlijk vind het heel ineressant om te lezen hoe anderen met hun leven en eventuele problemen omgaan. Door schade en schande heb moeten leren in onder  meer  mijn eerdere blog dat het niet altijd handig is  ongewilde adviezen te geven of te denken dat ik anderen iets wijzer zou kunnen maken want dat is onzinnig als je zelf niet wijs bent.  Een filosoof zei ooit 'hoe meer je weet des te meer kom je tot de ontdekking dat je niets weet 😁En soms vergis ik me nog welleens bij deze of gene. Sorry. En ik merk dat me dat in de praktijk van een mondeling gesprek ook  niet altijd lukt maar op zo'n persoonlijk vlak werkt het wel iets anders dan in de korte bewoordingen van een geschreven reactie.In gesprek kan je als je oplettend bent onmiddelijk bijstellen of reageren.  In geschreven teksten vind ik dat niet te doen en wil dat ook helemaal niet  Dan schiet je al guw in de verdediging en daar ben ik wars van. 

Daarom is een blogje fijn. De lezer kan ermee doen wat hij wel of niet wil. Alles staat hem of haar vrij om wel of niet te gebruiken in het eigen leven of misschien wel om zichzelf in te herkennen.  Daarom zet ik mijn persoonlijke ervaringen hier neer. Niet  om er bijvoorbeeld andere levensvisies of trtadities te poneren of wat dan ook. Ik vind het  allemaal prima maar ook liever niet als commentaar of feed back. Net zo min als ik een mening wil geven over hoe een ander zijn of haar leven inricht. Dat is veel te persoonljk En gaat alleen jezelf aan.   Ik stelde het blog later op een gegeven moment  open voor reactie omdat ik kreeg te horen dat dat fijn gevonden werd. 

Even dacht ik erover de reacties weer te sluiten om zulke discussies te voorkomen omdat mijn neiging erop te reageren te groot is en ik niet uitkom bij reageren maar bij mijzelf verdedigen. Onzinnig natuutlijk maar ook een leerproces voor mij om daar op een manier mee om te leren gaan die anders is dan in de  zelfverdediging schieten  of me onbegrepen voelen.  

Dat wi.l nnietzeggen dat ik niet open sta voor discussie of het uitwisselen van meningen of inzichten in tradities en dergelijke, graag zelfs  maar dat doe ik dan liever persoonlijker en daarvoor kun je me altijd een mailtje stueren of het formuliertje in de zijbalk gebruiken dan stuur ik je graag mijn emailadres. , Dat vind ik een veel beter medium om gezamenlijk over onderwerpen te 'praten'. Daar hoor ik graag waar je over wilt uitwisselen of  tegenaanloopt. Dat kan een interessante uitwisseling geven voor beiden en misschien leren we er dan op een open manier samen van. Ook  tijdens het schrijven van dit blogje zie ik weer wat er in mijzelf gebeurd en waar en hoe ik ervan kan leren en probeer saar zo open en eerlijk mogelijk over te zijn. 

Verder zie ik dat ik veel  meer lezers dan reageerders heb en dat is prima. Het is ook nog steeds een blog om mijn eigen ei kwijt te raken en daar ga ik inderdaad gewoon mee door. 

En dit past dan ook nog eens heel goed  in  hoe ik met het dagelijks leven en met   spiritualiteit als een totaal om wil gaan. 

Natuurlijk betekent het niet dat ik je mijn rug toekeer. 😄

Het wordt me duidelijk

  Ik twijfelde weer eens aan mijn blogje doordat ik de kommentaren van Plato lees en me dan afvraag of ik mijn manier van omgaan met het leven allemaal wel op een openbaar blog moet zetten. Ik heb ook een verborgen kladblok en daar passen mijn 'zieleroerselen' misschien beter op.. Plato chrijft bijvoorbeeld :

Het is wel veel van hetzelfde. 

Ja dat is misschien wel zo denk ik dan, maar ja, niemand hoeft mijn blogje als je het saai vind te lezen toch?, want het is mijn weg en ik kom in mijn leven allerlei dingen tegen die me opvallen aan mijn eigen gedrag en waarvan ik weet dat ik er tegenaan loop. Door opmerkzaamheid zie ik dus dat ik regelmnatig in dezelfde valkuilen trap, Dingen die ik anders zou willen doen of er anders mee om zou willen gaan. 

Aan die opmerkzaamheid is ook geen  einde want ondanks dat er veel hetzelfde lijkt te zijn zijn alle dingen door oorzaken en omstandigheden altijd weer iets anders en nooit hetzelfde. Dat maakt alles altijd weer spannend en interessant voor mij.

Ik denk dat iedereen die een beetje oplettend is dat in zijn eigen leven ook wel tegenkomt met zijn eigen ingesleten hebbelijkheden en onhebbelijkheden Die ook altijd weer anders uitpakken  Ik hoorde mijn vriendin ooit zeggen: Potyverdrie daar doe ik het weer en ik heb me zo voorgenomen het niet meer te doen. En anderen die zeggen : Jaja ik weet het wel maar toch...het komt er niet van of ik vergeet het weer. 

En dat is eigenlijk waar het over gaat. Ik kan niet anders dan mijn eigen voorbeelden gebruiken maar die staan voor alle dingen die iedereen persoonlijk in het leven tegen komt en ik wil niet anders dan over mijn eigen dingen schrijven. Daar moet ik het mee doen. Wat iedereen daar zelf wel of niet mee kan dat gaat mij niet aan. net zo min als een  ander iets met mijn leven zou moeten doen. En het dubele is dan dat we ons toch met elkaar verbonden kunnen voelen en er willen zijn voor elkaar zonder te denken dat we de ander wijzer kunnen maken want zelf zijn we ook niet wijs 🤣

We kunnen er alleen maar zijn voor elkaar.

Tegenwoordig probeer ik ook zoveel mogelijk alles open te laten als anderen mij iets verrtellen dan luister ik liever. En natuurlijk lukt ook mij dat luisteren alleen niet altijd maar ik probeer daarop te oefenen om te zwijgen en te luisteren. Wat ik me dan wel afvraag is. Als ik in de situatie van de verteller zou verkeren hoe zou ik daar dan mee om willen gaan. En meteen besef ik dat ik dat niet kan weten zolang ik dingen niet aan de lijve mee heb gemaakt. Als ik niet in de schoenen van de ander sta, kan ik de ander niet wijzer maken omdat ik niet weet hoe dat is. . Niemand kan de ander voor honderd procent begrijpen en meestal zit de ander niet op zgn goede raad te wachten maar wel op een luisterend oor. Hoe meer inlevings vermogen we hebben door ons betrokken te voelen bij de ander hoe meer ik stil word en alleen hier mijn eigen verhaal kan neerzetten. Ja en dat komt regelmatig met andere woorden op hetzelfde neer . Want het gaat over mijn leven. En zoals ik al schreef vaak loop ik ( niet alleen) tegen dezelfde herhalingen en gewoonten aan onder verschillende omstandigheden en trap ik weer in dezelfde valkuil. Dat is mijn ooefening van alle dagen geworden. 

Ik schrijf ook niet om een ander te vermaken maar om mijn ei kwijt te kunnen.  

Als schrijvend en zoekend naar de jiuiste woorden wordt het me dus duidelijk dat ik gewoon doorga met waar ik mee bezig was.  

O ja en ik was ook nog bij de oogarts. Het is dit jaar toch weer iets achteruit gegaan. Ja dat wist ik al wel maar het was dus in een oog nog 30% het andere 60 % zicht. En als het onverhoopt plots verslechtert, meteen aan de bel trekken. Maar ik kan nog steeds alles doen wat ik doen wil al is het op een lager pitje en met meer fouten. En de rollator is mijn vriendje geworden waardoor ik me veel stabieler voel met het lopen en vrij om me heen durf te kijken. Heerlijk is dat. 

Hoe zinvol?

 Shantideva said “ In any situation I will never destroy the peace of mind, the happiness of mind.”  This should be our motivation.  This not only destroys inner peace it also destroys peace of others.  At the very least I will not destroy others happiness and peace.  

from teaching by Demo Tulku Rinpoche

Vaak heb ik niet eens in de gaten dat andermans geluk soms wordt weggeveegd door het uiten van  mijn eigen ideeen ook al zijn ze voor mij geen vernietiger van mijn vrede van de geest naar juist motivators

Dat roept dan weer de vraag bij mij op hoe zinvol us het dan om hier te schrijven over 'mijn eigen wijze' ? Is het soms niet is beter om te zwijgen.

Wat is wijs?

Mijn leven is mijn diamant

 Ik heb een juweel gevonden. Een schitterende diamant. Dat is niet de eerste de beste steen die geslepen kan worden, Maar de hardste en en niet altijd makkelijk te slijpen. Eerst dacht ik dat ik geluk had en dat ik  een uitzondering was.  Zo blij was ik ermee  want wie vindt er nu zo'n prtachtige steen? Maar naar mate ik eraan ging werken kwam ik tot de ontdekking dat steeds meer mensen zo'n steen hebben. Ze zijn prachtig en er wordt aan gewerkt. 

Nu eindelijk begrijp ik dat we allemaal, niemand uitgezonderd zo'n steen zo'n ptachtige ruwe diamant hebben en zelfs zijn. Want het is het leven zelf, de levende ervaring waar we dagelijks mee geconfronteerd worden.  .Een leven met heel veel menselijke mogelijkheden die gebruikt en bewerkt kunnen worden waardoor we in geslepen stralende diamanten kunnen veranderen. Dat slijpen gaat wonderlijk genoeg niet slleen aan de buitenkan maar vooral aan de binnenkant. en het gaat ook niet van de ene op de andere dag  daar is tijd en inzet voor nodig. 

Nou wil het toeval dat er niet een steen hetzelfde is en dat we er zelf aan kunnen slijpen zoals we willen maar hem zelfs ook nog  ruw kunnen laten, alhoewel me dat lastig lijkt in een doorlopend veranderende wereld want daar liggen toch onze spiegels en raakvlakken, En dan zijn er ook nog vele facetten te slijpen om hem zo mooi en stralend mogelijk te maken  afhankelijk van wat iedereen wil of kan. Welke mogelijkheden er zijn, is ook heel verschillend en gelukkig is er niemand die zich kan voorstellen hoe de ander zijn steen wil en kan slijpen. We kunnen wel kijken naar de anderen en ons laten beinvloeden als we dat toelaten maar het is niet noodzakelijk. Omze eigen steen vraagt een specifrieke behandeling  die helemaal gebaseerd is op de mogelijkheden die in het leven van die ene specifieke persoon aanwezig zijn. 

Ik kijk graag naar de stenen van de mensen om mij heen en dan zie ik facetten die me wel passen of waar ik ook mee bezig ben en andere die ik afwijs maar voor die ander zijn de facetten die ik afwijs     essentieel. Zonder die facetten zou het leven minder waardevol lijken boor hen.  Terwijl ik denk dat ze voor mij totaal niet van belang zopuden zijn omdat mijn leven toch een beetje anders in elkaar steekt. Maar het bliven diamanten en het is heerlijk als ze kunnen schitteren. 

Ik wil schrijven over mijn diamant die ik wil slijpen zoals ik het wil. Als het even kan  naar het voorbeeld van diamanten die ik hoog in mijn vaandel heb staan. Dat heb ik leren zien door me in die diamanten (het leven van bijzondere mensen) te verdiepen en zelf ben ik ook aan het slijpen gegaan en ik werd steeds enthousiaster door mijn eigen levende ervaring die daaruit voortvloeide. Het was geen dogma het was niet naar de letter maar mijn persoonlijke levende ervaring waar ik op leerde vertrouwen en naar leerde kijken dat gaf de resultaten waardoormijn steen geslepen wordt. Niet alleen zie ik mijn eigen steen daardoor steeds beter  maar ook andere stenen en de ruwe diamanten zie ik als juwelen. En verder, alles mag er zijn zoals het is. 

Maar zo af en toe merk ik dat ik even niet bij de slijp les ben want slijpen is niet altijd makkelijk en dan heb ik het weer nodig om goed naar mijn eigen diamant (mijn eigen leven dus) te kijken en me te realiseren dat het een kwestie is van gewoon doen zoals ik het wil doen en gaan zoals ik wil gaan. Me niet af laten leiden door andere stenen want er is geen steen met elkaar te vergelijken. Mooi zijn ze allemaal.

Mijn leven is mijn diamant

Daar wil ik over schrijven. Niet meer en niet minder dan dat.

. 

Ik krijg er weer lol in.

 De feed back van jullie op mijn vorige blogje roept veel bij me op. Dank je wel voor het mee overdenken. Ik denk dat iedereen zou willen dat je er iets  aan kon doen, aan al die ellende in de wereld.  Daar ga ik dan maar van uit. Dat willen we allemaal toch wel? En toch denken we dat we alleen staan en er eigenlijk niks aan kunnen doen. 

Mooi Ella, ja Plato had het er ook al over een paar honderd jaar voor christus als ik me niet vergis en er verandert niets. We zien de wereld zoals we hem zelf ervaren. En niet alleen de wereld maar ook onszelf. En het is vaak  heel pijnlijk om ernaar te kijken., dus kijken we niet, Althans we proberen zoveel mogelijk niet te kijken anders heb je geen leven. Positief denken noemt de nieuwe tijd dat. Dan hoef je de problemen niet te zien en te ervaren.  Ik heb er niet zoveel mee. Soms doet het me denken aan de kop in het zand steken. Maar natuurlijk het heeft ook doede kanten en ook daar hebben we allemaal onze eigen  ideeën volop over klaarstaan. 

Want  de wereld is zoals we hem zelf ervaren. En het blijft een puinhoop buiten onszelf want we denken dat het in onszelf nog wel meevalt en toch zien we de wereld door onze eigen bril. zonder dat we het in de gaten hebben. Dat doen we al  al eeuwen lang Dus al eeuwen lang  hebben we moeite naar ons zelf te klijken.  

Sorry zit ik weer in het algemeen te praten maar eigenlijk heb ik het over mezelf. Want als het in mezelf zit dan is er misschien wel ergens een defectje waardoor ik niet zonder commentaar of zonder dat altijd overheersende denken  gewoon  puur naar de wereld kan kijken. Of misschien is het geen defect maar wat is het dan? en Als ik er iets aan wil doen moet ik toch bij mezelf beginnen. Maar hoe moet ik dat dan doen? Dat zou ik kunnen doen door allerlei goede zaken in de maatschappij te doe. Actief bezig zijn in de maatschappij. Goede acties ondernemen en een aardig mens worden.  Maar ook dat, wat is dat dan een aardig mens zijn.  Perfect. om van alles te doen en het is allemaal nodig maar er is misschien ook nog iets ander mogelijk zodat  ik de dingen zuiver leer zien. Want ik vraag me af of helder en zuiver waarnemen wel mogelijk is en hoe kom ik daar achter?

Ik geloof dat ik maar eens begin om heel eerlijk en objectief naar mezelf te leren kijken., En als door al die eeuwen heen al duidelijk is geworden dat we niet zomaar van onze eigen  bril en perspectief zoals we alles waarnemen afkomen. ga ik maar eens beginnen met dagelijks oefenen al is het maar 10 minuten of misschien 2 keeer tien mminuten  om me even bewust te worden . Waarvan? Nou  gewoon on met me bewust te maken  van het feit dat ik alles door mijn eigen bril zie. De hele wereld al mijn vrienden en vijandenen  ook mijn eigen lijden en mijn eigen liefde en mijn eigen alles wat ik voel want het is allemaal aardig gekleurd door alle emoties en levenservaringen van mijn bril.  Niks mis mee maar toch eerlijk en duidelijk is het niet altijd Soms is  dat  niet leuk om te ontdekken. Dat vind ik zelfs vaak  helemaal niet leuk En daar houd ik me nu zomaar dagelijks mee bezig. en kom mijzelf dus dagelijks tegen. Soms ook omdat ik door mijn medemensen wordt gespiegeld of door andere levensovertuigingen die me bezig houden omdat ik daar waarde aan hecht of juist NIET. . Ook weer dingen die ik door mijn eigen bril zie en me  niet bewust ben en vol zit met oordelen. 

Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik in ieder geval niet die lieverd ben die ik zou willen zijn en ook niet die gene die wel weet hoe het beter zou zijn. en ook niet  dat al mijn lijden zo heftig is als ik in eerste instantie dacht,  Potverdrie soms kom ik helemaal op losse schroeven te staan. Maar het mag er toch gewoon allemaal zijn?   Ja het mag er gewoon allemaal zijn en ik blijf gewoon met de voetjes op de aarde. Dus het is er wel gewoon allemaal maar alleen al al dat ik opmerk en dat ik weeet dat het door mijn emotionele bril is gekleurd , dat verandert al iets.  Maar ja. Voorlopig ga ik gewoon dooren denk zo af en toe wat meer duidelijkheid te krijgen in het niet weten 😆 Geooon iedere dag heel bewust oefenen want zo gaat dat met oefenen. Ik krijg er lol in. Ook dat is een menselijk vesschijnsel. Waar je voor gaat daar krijg je lol is. Sporten  wandelen fietsen  uitgaan.  Het zit in ons er lol in te krijgen.  En ik heb zelfs het idee dat er werkelijk iets gebeurd.  Ik begin mezelf wat makkelijker te accepteren met al mijn makke.  Dat geeft ruimte. 

Kijk en ook schrijven. Die feed back van jullie dat geeft  me er ook weer lol in. 

En dan wil ik ook nog graag gaan fotograferen vandaag. Ik hoop dat het een beetje droog blijft want ik heb mijn oude camera heel gunstig in kunnen ruilen voor een nieuwe. Dat wordt nog meer lol.

Deze maakte ik nog met de oude. Ze zijn er weer in Sonsbeek. De mandarijn eenden. Er zit een paartje.

Een enkeling weet het misschien.

 We zien nooit de waarheid en de werkelijkheid.

Altijd zit ons conseptonele denken met al zijn interpretaties ertussen.

Soms in een klein momentje kan zo'n sluier worden opgetrokken en is het even waarneembaar voor een enkeling.  En dan rollen we weer verder in alles zoals we denken te zijn. Maar toch, dat bewijst dat het mogelijk is op een andere manier in het leven te staan en ermee om te gaan. Er zijn andere perspectieven in onszelf mogelijk.

Zou dat ook de reden zijn waardoor alle oorlogen , ruzies, ellende en lijden in de wereld en in onszelf nooit verdwijnen?

Als dat zo is dan moet  er nodig iets aan gedan worden. Niet door anderen maar door onszelf. 

Maak mijn dag

 Mijn schrijflust is op dit moment aardig aan het dalen dus heb ik besloten af en toe andere dingen te publiceren in plaats van hele schriftelijke  verhandelingen. Het zonnetje lokt naar buitenen en we fotograferen veel. 

Zo heeft mijn leven altijd verschillende perioden gekend waarin ik soms wat intensiever en soms wat minder intensief met verschillende dingen bezig was,  Toch liepen er altijd rode draden doorheen die zijn gebleven. Dat zijn de verbeeldende dingen zoals het schilderen en het foyograferen en de laatste veertig jaar waarin ik me wat meer gericht heb op 'de 'zin van het leven'  waar ik graag over schrijf. 

En de pinksterbloemen zijn er ook weer. Als je meer beeldend werk wilt zien kun je dat vinden op https://fotoosvanelly.wordpress.com/. In de zijbalk de link. Maak mijn dag.  

.