Nukkigheid

 Nannie schreef 

Ik wil niet vervelend doen hoor maar ik kan er niet bij dat je geen nukkige buien hebt over dat verlies elly

Ik heb daar toch maar ens wat beter opgelet. En kwam tot de ontdekking dat ik af en toe best een  nukkige bui heh en tot nog toe niet zozeer over het achteruitgaan van mijn slecht ziendheid maar waarvan dan wel?

Misschien begin ik een beetje moe te worden van een gebrek aan energie. Tot voor een jaar of tien kon ok nog enthousiast een  nieuwe dag beginnen maar het begint al met iedere morgen vermoeid zijn bij het opstaan.  En als ik dan ook nog lees ofhjoor dat iemand van mijn leeftijd vol energie vertelt over uitjes en verjaardagen die ik totaal niet meer zie zitten en veronderstel dat ik daar heus wel vrede mee heb maarja  dat is op dit moment gewoon op zoals de vlag erop staat.  Misschien mis ik die energie toch wel maar wil het niet toegeven omdat  ik vind dat ik een ontzettend goed leven heb. Dat moet toch de boventoon  voeren, vind je niet? 

En als dan de tv nu aangaat en voor de zoveelste keer Max voorbij komt dan stop ikzonder iets te zeggen, want als ik dat wel zou doen dan zou mijn lief onmiddelijk iets anders aanzetten en dat wil ik helemaal niet veroorzaken.  Dus stop ik nukkig de oortjes met mooie muziek in mijn oren en al typend op mijn telefoontje deze keer, is die nukkigheid toch alweer verdwenen. Want wie kan er nou nukkig blijven on met  zulk mooie muziek onder zulke riante omstandigheden. 

En over die slechter wordende ogen ... ja K .. dat is vervelend. Heel vervelend. Maar ik verbaas me er ook steeds weer over wat met alle vergroot brillen en digitale hulpmiddelen nog wel mogelijk is. 

Fijne avond allemaal

 We gaan nieuws kijken. De blijheid moet toch echt uit onszelf komen 😁

De schilders in mijn nek

 Toch ook wel weer heel leuk een beetje meer communicatie op mijn blog. Dat geeft me ook weer nieuwe openingen om een blogje te schrijven. Het is inderdaad een wederkerigheid waardoor er communicatie ontstaat. 

Alweer tientalle jaren geleden begon ik te bloggen op Weblog die er na verloop van tijd mee stopte. Veel van mijn blogvrienden gingen naar Wordpress. Anderen naar blogspot waaronder. IK . Vanuit die aller eerste tijd was er veel wederkerigheid en zelfs werden er  contacten opgebouwd met ontmoetingen.  Dat was eigenlijk heel bijzonder en leuk. Nu is dat allemaal erg veranderd en zijn er veel minder  kliks in de s statistieken terug te vinden om over reacties maar te zwijgen.  Maar voor mij voelde ook dat goed want zoveel tijd wil  ik er eigenlijk niet meerr aan besteden want veel tijd gaat er wel inzitten.   Toch is het leuk op deze manier contacten te hebben. En nu er wat lijkt te gebeuren geniet ik daarvan.

Door de reacties begint er bij mii een soort zwaan kleef aan patroon te ontstaan. Zo van O ja maar dat ken ik wel en ik ga er zo op mijn eigen manier mee om. Daar zou ik dan wel een blogje over kunnen schrijven. Maar soms denk ik dan ook: Wie zit daar nou op te wachten. Dan roep ik mezelf weer tot de orde want als je iedere keer dat soort dingen bedenkt dan kan je nergens over schrijven want uiteindelijk schrijf iedereen altijd vanuit de eigen ervaring n dat maakt het juist zo leuk en wie lezen wil die leest en wie niet lezen wil die haakt vanzelf wel af. 

Wij zitten nu met een grote steiger voort ons raam . Hij staat voor het raam van mijn werkplek in de kamer die een soort scheiding is tussen het keuken gedeelte en de kamer.  De schilders zijn aan de gang.  Nee niet in het weekend maar Maandag beginnen ze weer.

Toch wel een ongemakkelijk idee want vrijdagmiddag hing ik lekker op de bank met mijn tabletje en stond er een schilder in mijn nek te hijgen hihihi. En ik maar stug doorgaan en net doen of ik het niet in de gaten had. pffff. Dat wordt wat de komende week.  Ik denk dat ik zo af en toe maar de benen neem. Want ik doe meer leuke dingen dan dat ik hard werk. 

Als ik dat nu zo opschrijf lijkt het wel alsof ik me daarvoor schaam. Ik dacht dat ik van dat calvinistisch idee van 'Arbeid Adelt' af was. Zo zie je maar. Misschien toch maar gewoon blijven doen wat ik wil doen. 

Over het algemeen ben ik niet zo moeilijk en pas me amkkelijk aan. Zo kwam ik laatst, toen de schilders er pas waren, naar beneden gelijk met een buurman. Er stond onder de afkapping van de ingang een levensgroot toilet waar je bijna tegenaan liep als je de buitendeur uitging.  Ja die mensen moeten toch ergens terecht. Ik ben allang blij dat ze daarvoor niet aan hoeven te bellen bij deze of gene in de flat. 

Hadden ze dat nu niet ergens anders neer kunnen zetten zei buurman. 

Nou daar denk ik dan helemaal niet over na en zei. Ach het is maar tijdelijk

Nou ik vind het geen gezicht zei buurman. 

Daar heb ik dan geen antwoord meer op en trek mij n schouders op.  Dat soort tijdelijke dingen daar kan ik me echt niet druk over maken.  Evenals die steiger voor het raam dit weekend.  Het is weer eens iets anders om op uit te kijken en misschien kan ik er wel een heel kunstige foto van maken 🤣. Daar ga ik eens over nadenken. 

Maar we hebben allemaal heel fijne buren hoor in onze kleine appartementenflat met goede contacten zonder elkaar op de lip te zitten. Dat voor als je op andere gedachten zou zijn gekomen. 

Fijn weekend allemaal;.

Ja dit laatste heb ik van Ella geleerd. 

Ik laat me niet meer gek maken

 Wat gaat de tjd topch snel. Ja het was dus weer een heel fijne ontmoeting. met mijn kleinzoon van 25 jaar en zo stoer hem weer op de motor in het schemerdonker 's avonds naar huis te zien rijden. 

Hij vertelde van alles over zijn werk en toen ik zag en hoorde waar hij allemaal toe in staat was op zijn werk en wat hij daar voor werk doet, dacht ik:  kijk jij maar even naar mijn tablet die kuren vertoont en het op dit moment helemaal niet meer doet. Want dan kan je dat ook wel. En inderdaad na heel veel uitproberen en stekkertjes en snoertjes kreeg hij hem weer aan de praat en kreeg ik veel achtergrond informatie. En met goede raadgevingen kan ik hem weer even gebruiken m,aar er moet gewoon een nieuwe accu in en dat ga ik  de volgende week regelen. 

Alles is vergankelijk en dat merk je overal aan. Een tablet die het niet meer doet. Een kleinzoon die plotseling  van een driewieler op een motor overstapt  en nu vertelt wat ik moet doen in plaats van andersom en dan gaat hij ook nog een elektrische gitaar voor me samenstellen die ik zelf beschilderd heb. Een zomer die overgaat in nazomer en straks in de herfst. We hebben er gewoon mee om te leren gaan en ons aan te passen want dat is de enige manier om een goed leven te kunnen leiden en een juist genruik te maken van alle veranderingen die nooit stoppen en altijd maar weer doorgaan. Soms bijna onnavolgbaar snel maar vaak wel noodzakelijk erbij te blijven en mee te veranderen. Veranderingen ze zijn te bevechten maar niet te stoppen. 

Moeilijker is het om bij het ouder worden met de eigen veranderingen in  de vorm van ongemakken te leren omgaan en daar moet iedereen de eigen oplossingen voor verzinnen. Je kunt er lang tegen blijven vechten en over de eigen grenzen gaan omdat je niet wilt dat er dingen veranderen of omdat je je je bij het oude wilt houden. Dingen die je niet meer kunt toch willen doen op een zemanier die niet meer werkzaam is Dat  is zwaar  en als je jezelf er goed  bij voelt, moet je het doen   en daarna de persoonlijke  problemen ervan  op de koop toe  nemen n.  Maar ik geloof dat ik anders in elkaar steek. 

Hoezo ? Nou ik geloof dat ik me wat makkelijker bij de omstandigheden neerleg en niet zo'n vechtersbaas ben. Ik pas me  vrij gemakkelijk aan tot op zekere hoogte. En dat zal bij iedereen zo zijn al heeft iedereen een verschillende grens. Als ik een keer gevallen ben en een blauw hoofd heb opgelopen dan wil ik een rollator om  een volgende valpartij te voorkomen.  Ook al kan ik prima lopen en zit ik soepeltjes in mij  spieren. Ik kies voor een rollator omdat ik me wat duizelig voel en slecht zie. Ik heb geen zin weer te vallen en voel me fief achter de rollator en niet te jong of te oud maar gewoon wat veiliger. Ik ben die ik  ben en heb er een vriendje bij gekregen, die rode rollator. Zo wil ik in het leven staan. Gebruiken wat mogelijk is om een rusig en fijn soepel leven te kunnen leven zonder teveel ongemakken. 

Maar wat dan weer niet zo handig is, is dat ik niet  zo goed kan  begrijpen dat er  mensenzijn die  een probleem hebben om achter dat ding te lopen of het gewoon niet willen en dat geen probleem noemen .  Liever misschien in hun oude gewoonte zonder rolloator rond blijven hobbelen en soms zelfs tobben omdat ze het idee hebben dat het nog goed gaat maar dat ze zichzelf niet zien strompelen en poeilijk zien doen terwijl ze het genot van een hulpmiddel niet eens uitproberen.  Daar snap ik dus helemaal niets van. 

die rollator gebruik ik hier natuurlijk als voorbeeld maar gaat feitelijk  over alle veranderingen die in een heel leven op ons pad komen. En dat zijn er best veel. 

Tot nog toe leg ik me makkelijk bij de vergankelijklheid neer maar mis hier en daar bij me zelf ook wel eens de vechtlus om er tegenaan gte gaan als daarom gevraagd wordt.   Maar ja wie zal daarom vragen.?  Tot nog toe zie ik al dat zogenaamde 'moeten' allemaal als dingen die we onszelf opleggen.  Ja maar zo ben ik nou eenmaal. Ook zo'n dooddoener. Alles verandert dus ik kan ook veranderen. En als iemand dat niet wil, moet hij of zij dat niet doen. Maar ik vind dat ik nu gewoon  mag genieten van alles wat mogelijk is onder de minst moeilijke omstandigheden en pas me bij die verandering aan. . Natuurlijk  vallen er door het ouder worden en door het  oud zijn best veel dingen af.  Maar Ik voel me  senang. bij alles wat er met of zonder hulpmiddelen nog welmogelijk  is. .

Ik laat me niet meer gek maken  en maak het mezelf gemakkelijk 

Of heel misschien toch. Zo af en toe, als ik heel goed nadenk en op mezelf reflekteer dan heeeeel af en toe denk ik ... trap ik er toch ook  weer in..... hihihihi.

 

Geen tijd.

 Plotsung weet ik weer iets te schrijven maar of dat over een paar uurtjes no zo is dat zou ik niet weten want mijn kleinzoon is onderweg op de motor hier naar toe en dat vind ik zo leuk. Dus nu even geen tijd. 

Slweer wat jaartjes geleden was hij gedurende een jaar of vier, 3 of 4 dagen in de week hier in verband met zijn studie. Nu heeft hij een baan en zojuist een heel klein appartementje gekregen. Dus ik ben heel benieuwd te horen of hij al over is in zijn nieuwe flatje. 

Tot later

En ik ben ook weer even op ontdekkingstocht geweest of ik nog wel met de penseel overweg kon.

Laagjes

 Hoog tijd om weer eens iets te schrijven. Soms heb ik daar heel lang geen zin in. Als we een beetje op stap zijn geweest en ik moet daarna lang bijkomen, heb ik echt geen zin in schrijven. En soms weet ik ook gewoon  niet waarover ik zal schrijven. 

Mijbn kleine tablet is kapot en ik hoop dat hij gemaakt kan worden zo niet dan is er gelukkig ook geen man over boord want ik kan me goed redden met de rest. maar het zou wel jammer zijn.  En ik moet zien dat ik mijn zoom weer aan de gang krijg op het 14 inch schermpje want op de  tablet gaat dat nu dus niet.

En verder zou ik wel iets over vergankelijkheid willen schrijven maar de inspiratie is op dit moment ver te zoeken.  Zonder vergankelijkheid zou er geen leven mogelijjk zijn. en hoe integreer ik dat dan in mijn leven. 

Daaar ga ik nog maar eens over nadenken. Het weer wordt toch minder  met meer regen. De zomer loopt naar zijn eindje. Ook vergankelijkheid want de herfst moet ervoor in de plaats komen. mooi onderwerp om op te mediteren. 

En dat geschrijf/ vind ik voor vandaag wel weer genoeg om er in te komen.  

Ik ben met fotootjes aan het spelen geweest en heb een mandarijn eendje in kleurtjes en laagjes gezet. Beetje schilderen met foto's 

Ksteel Huis Bergh. 'sHeerenberg

Een heerlijke middagje fotograferen.  Niet alleen rondom het kasteel. Het grootste middeleeuwse kasteel in Nederland uit de 12 de eeuw maar ook de twee kerken . Een Rooms Katholieke en een Hervormde. Mooi om het verschil te zien tussen beiden en als uitsmijter  het voormalige klooster van Gouden Handen. Vroeger de plek voor amateur kunst.

Bekijk het Album

Opend in een nieuw tabblad. Voor ware grote de foto's  aanklikken

Rode draad

 Mijn vroegere oude buurvrouw zei dat ze niets met god had. Wel net Jezus. 

'Welke vader laat zijn zoon nou aan het kruis sterven' zei ze dan. 

Ja dat klopt toch niet. Daar kan je als mens toch niet zoveel goeds over zeggen. Dat idee van haar begrijp ik wel. Ik heb in eerste instantie op een gegeven moment zo' n menselijk beeld van god maar vaarwel gezegd. Dat kan nooit kloppen. Je kunt er nog zoveel wereldzonden en boetedoeningen van ons mensen opplakken maar je zoon is je heilig als mens. Die offer je niet. Dat is onmenselijk. Daar kan voor nij geen geloof tegenop. Ook Abraham werd door die zelfde god ervan weerhouden zijn zoon te offeren. Rare verhalen als ik het zo op een rijtje zet. 

Dus bedacht ik voor mezelf een meer abstract beeld van god waardoor ook het hele verhaal dat Jezus moest sterven voor mijn zonden op losse schroeven kwam te staan. Pfff gelukkig maar dacht ik Maar het bleef batuurlijk mijn invulling en ook dat is niet echt abstract te noemen want ik merkte dat er daardoor weer allerlei andere invullingen ontstonden. Het godsidee zou een soort energie een kracht kunnen zijn die... ja wat? Een bron die alle touwtjes in handen had en de regie kwijtraakte? Waaraan ik vragen kon stellen maar nooit antwoorden kreeg die steekhoudend genoeg waren omdat ik er vaak niets van begrijp en ook niets van weet terwijl de ondervraagde alwetend is dus wel alles zou weten maar het mij niet vertelt of rechtstreeks duidelijk kan maken. En dat moet ik dan maar accepteren?I ets of iemand die ik dankbaar zou moeten zijn? Iets waar ik me in het luchtledige aan vast kan grijpen bij problemen?

Was het dat wat ik wilde, me vastgrijpen, zekerheid zoeken , een vangnet voor angsten over dit bestaan? Alle zekerheden vallen weg in een wereld vol negativiteiten oorlogen rampen en ellende, toch?. Ik kan me wel altijd proberen positief op te stellen zolang het me maar niet aan de botten komt. Maar wat als ik zelf middenin in de ellende kom te zitten? Kan ik dan ook positief en blij blijven? Ik vermoed van niet. Dan zoek ik naar oplossingen zekerheid en vooral hulp. Ook de zingeving aan het leven komt op het spel te staan als mijn godstwijfel zo groot wortdt. 

Al dit soort overdenkingen zijn niet zo vreemd ik kom ze ook bij veschillende filosofische denkers tegen die worstelen met het loslaten of zelfs dood verklaren van een god. Ze worstelen met de weg naar de vrijheid en vervallen dan weer in de emoties die de vrijheden die ze voor zichzelf bedenken met zich meebrengen en die dus ook geen vrijheid schijnen te geven. 

Of ben ik nieuwsgierig en wil ik een betere soort logica ontdekken waar ik wel mee uit de voeten kan. 

Ik dacht Dat is een goed punt om mee te beginnen. Laat ik dat totale godsidee waar ik me vroeger aan vast kon grijpen maar eens proberen los te laten. Niemand of niet iets buiten mijzelf die ik wat kan kwalijk nemen maar dus ook niets kan vragen. Bidden om dit of dat is er niet meer bij. Niet iets om op terug te vallen. Staan in het luchtledige. Alsof ik zonder moederschip in het universum aanwezig ben met alle anderen om mij heen. Niet zoveel anders dan ik bij verschillende filosofen lees vaak in de hoop op vrijheid  waar meerdere mensen gevoelig voor zijn. 

Dat was toch wel schrikken. Ook al had ik niet zo'n vastomlijnd godsbeeld meer, het is totaal iets anders om bewust in de ruimte te gaan staan en die weg tot op dat punt gingbij mij zeker niet over één nacht ijs. Ik deed er jaren over met iedere keer nieuwe ontdekkingen. Steeds weer opmerken dat ik invullingen zocht en nog steed merk ik dat ik op mijn eigen manier weerop andere in vullingen terugval die ik, wanneer ik ze nu opmerk weer los laat . 

Zoeken naar een soort vangnet zonder enige zekerheid onder mijn voeten. Wetend dat het vangnet dat ik nu gebruik niet meer is maar ook niet minder dan dat. Want dat is wat ik in vele tradities zie gebeuren. Er komt een ander soort vangnet voor in de plaats dat door menifeen als waarheid wordt vastgezet ook al is dat in die bepaalde traditie  niet de bedoeling en wordt dat ook steeds weer duidelijk gemaakt/\. Daarover wil ik dan heel voorzichtig wil zijn zodat ik het zelf ook niet vast zet tot een volgend soort verheven beeld. Ik wil me bewust maken dat alle ideeen daarover als symbolen bedoeld zijn voor werkzame krachten en kwaliteiten waarop het functioneren van het leven op zich en het hele universum berust.  

Steeds een stapje dichter bij mijn eigen verantwoordelijkheid wetend dat ik zelf invulling aan mijn leven moet geven, De zingeving aan het bestaan hier zonder vastomlijnde ideeen over een beloning want ik ben tot de conclusie gekomen dat veel tradities drijven op de belofte van een hiernamaals en het komt wel goed als je je best doet. Alle invullingen over toekomst en beloning of voortgang na de dood wil ik loslaten en ze hooguit gebruiken om een richting te geven aan dit leven. 

Dat is het punt waar ik nu sta. Niet meer dan dat ikzelf de volle verantwoordelijkheid voor het leven heb dat ik leid. De struktuur van een opbouw zit diep in mijzelf als een levende ervaring verankerd. Daar waar ikzelf de verantwoording draag voor alles en dat ook wil en durf te aanvaarden. Van waaruit ik besta. Het leven zelf. Steeds weer een middelpint zoekend in de hectiek die het leven soms lijkt te zijn, waardoor er structuur ontstaat voor beoefeningen, meditatie en overdenking. Door stil te worden en naar mijn diepste bewogenheid te luisteren en steeds weer in mijn stille middelpunt terug te keren. Stilte die vol is van alles wat er altijd is en niet de stilte van geen geluid of niet denken. De rust van observeren zonder een pratertje in het nhoofd. . 

Ook luisteren en lezen over verhalen die geen waarheid hoeven te zijn als zodanig maar die een weg wijzen naar dat middelpunt van waaruit ik wil leven. Steeds meer kwam ik tot de ontdekking hoe die verhalen, die vaak zo onbegrijpelijk zijn een struktuur kunnen geven wanneer je erop reflekteert.

Die verhalen zijn te vinden als ik ernaar wil luisteren met een open mind zonder vooraf ingenomen ideeën en bedenksels zoals ik dat deed over die vader zoon verhalen in het begin van dit artikel. Het zijn mythologische verhalen die bijzonder worden als ik ze op een bepaalde manier op mezelf betrek en leer zien wat het me over mezelf te vertellen heeft. De herkenning en de strukturen weten te vinden die als een rode draad door alles heenloopt wat er in zo'n verhaal gebeurd . Het verdriet , de vreugde en alle emotieties die in ieders leven een rol spelen. Dat allemaal leren herkennen in mijzelf omdat ik als mens dezelfde strukteren bevat als alle andere mensen ook al gebruik ik die nog zo uniek en op mijn eigen manier want dat maakt me tot wie ik ben.

In mezelf. zitten alle weerstanden tegen de erkenning van wat er werkelijk in mezelf aanwezig is. Dat wat ik niet wil aanvaarden van mezelf plaats ik zo makkelijk buiten mezelf terwijl alles wat ik zie hoor voel of denk alleen maar iets over mezelf vertelt En in mijzelf aanwezig is..

Alles wat ik zie hoor of denk, voel en ervaar dat ben ik zelf. De enige manier om ermee om te gaan is niet de vraag waarom overkomt het me maar wat loopt er als een rode draad door mijn leven en wat maakt dat ik er zo op reageer. 

Gewone insecten en vlinders in de zoo

 Ik kan het niet laten en ben weer eens met een nieuw blog begonnen. Niet dat het op dit blog iets uitmaakt dat blijft gewoon. Maar ik wilde toch wat meer schrijven  over de jaren en het verloop der dingen die mijn manier van  leven bepalen. Ik schrijf nou eenmaal graag.

Daar komt bij dat ik geniet  van het opzetten van zo'n  nieuw eenvoudig blog. Ik vind het leuk als het er dan weer anders en goed uitziet.  Misschien steek ik dit blog 'eigen wijze' ook weer een keer in  een ander jasje. Ik houd van veranderingen denk ik. Vroeger was ik altijd met de meubeltjes aan het schuiven in  de kamer. Nu doe ik het op allerlei andere manieren. Zoals een blog veranderen of spelen met foto's  of schilderijen.

Maar dat nieuwe blog houd ik dus net als mijn kladblog voorlopig privé. Terwijl ik erop schrijf komen er dan weer allemaal nieuwe ideeën naar boven. Ik zou op een gegeven moment hoofdstukken of uiteindelijk misschien het hele blog onder de noemer labels ook hier openbaar  kunnen plaatsen.

Zover is het nog niet. Plannen genoeg om mee te werken.

We waren weeer in Burgers Zoo. Niet zozeer voor de dieren achter de tralies maar meer voor alles wat daaromheen ook te beleven is. De bloemen insecten vogels en muizen. Je staat er versteld van wat voor mooie dingen  rondom gebeuren.  Zoals  deze groene houtpantserjuffer. Die fotografeerde ik ook in de dierentuin

En ook de stadsreus snoepte van de bloemen in de zoo. Hij ziet er gevaarlijk uit maar het is een groot uitgevallen zweefvlieg.

En als laatste decitroenvlinder die op de vlinderstruik honing snoepje. Het 

Daarna vergreep ik me aan de exoten in de mangrovehal. Daar was het weer een gefladder van jewelste. 

Niet alleen voor kinderen.

 Het was toch echt veel leuker dan ik van te voen zou bedenken.  Wat kan de mens toch geweldig creatief zijn.  Dat zag ik wel in het spoorwegmuseum in Wintyerswijk.  

Mijn lief wilde er graag naar toe en we konden het combineren met een bezoekje aan kasteel Ruurlo. Altijd goed. Een heerlijk ritje door de prachtige Achterhoek. Ook onderweg kon ik me weer uitleven met fotootjes maken, 

Dus naar winterswijk. Het museumpje wordt gerund door vrijwiulligers en dus konden we niet naar binnen met de museumjaarkaart. Maar 6 euro is niet onoverkomelijk. 

De dame die de kaartjes verkocht zorgde ook voor de koffiebar en toen ik later met haar aan de praat raakte  was het  duidelijk dat ze een drukke dag had. 

  Voorbij de ingang was meteen de koffiebar. Dat  zat dus wel goed. Toch eerst even rond kijken en vervolgens zag ik een hoekje waar een kinder spoorbaan was ingericht  waar kinderen  vrij gebruik van konden maken, 

In eerste instandite overzag ik de enorme bbaan die om de hoek tevoorschijn kwam met één blik om later met bewondering naar aalle details te kijken. 

Er waren allemaal drukknopjes te bedienen voor de kinderen  maar ik vond ze ook leuk, waarmee ze dingen in beweging konden zetten en doorkijkjes  op ooghoogte van de treinplaat waar je gebukt doorheen lon kijken dan kreeg je een soort panoramische blik maar de kibderen moesten  wel op krukjes gaan staan die ze rondom de grote tafel met zich mee namen. 

Het leukste  vond ik het mannetje boven in de lantaarnpaal. Als je op het knopje drukte.  Riep hij: Ik heb  de hamer laten vallen en dan kwam hij van de ladder naar beneden om later weer naar boven te gaan. 

Dus snel mijn zoon laten zien dan kan hij er met zijn kleinkinderen in de vakantie  een bezoekje aan  brengen/.  De openstelling is niet dagelijks maar beperkt. 

Intensief bzig zijn op twee manieren

 Toch denk ik dat er iets is wat ik niet goed aanpak.  Ik moet er eigenlijk een beetje om lachen.  Er staat al een blogje klaar waar ik nog wat fotootjes bij wil plaatsen maar dit popt nu plots bij me op want ik ben zoooo moe.

Mijn hulp is met vakantie en ik pakte vanmorgen even wat huishoudelijke karwijtjes op. Nou nou wat valt dat tegen. Ik vond het best wel lekker om te doen bloemetjes en plantjes verzorgen, met de stofdoek rondzwabberen, hier en daar wat grijpen en verplaatsen, o ja en ook nog de gootsteen ontstopt die liep niet zo goed door. Maar ik had niet verwacht dat ik binnen een uur moe zou zijn van het rondzwabberen met een stofdoek prullebakjes,leeggooien en dat soort dingen. Dus nu zit ik  al uitgeteld  achter de tablet te tikken. Niet te geloven.  Ik ben dat ook helemaal niet meer gewend. Misschien moet ik toch wat vaker in beweging komen. 

Intensief bezig zijn met het koppetje ja dat houd ik langer geconcentreerd vol en krijg daar zelfs energie van. Vaak weet ik niet van ophpuden. Dat heb ik altijd gehad,  Niet dat ik kan leren hoor want ik ben ook tot de ontdekking gekomen dat ik wel goed linken kan leggen en begrijpelijk kan leren. Maar domweg uit mijn hoefd volgorden  en rijtjes leren dat is een crime. Het boeit me niet en heeft me nooit geboeid en dan onthoud ik het niet.  Ook lijfelijk ergens energie instoppen ook dat is  een puinhoop. Vroeger een keer in de week klassiek ballet dat was wel leuk om moe van te worden maar dat is boorbij. Nou ja daar doe ik het dan maar mee en pas me aan. Ik moet gewoon eerder gaan zitten en vaker kleine dingen doen.   En dat stofzuigen... dat komt wel. Het kan zo maar zijn dat mijn lief dat doet net als vorige week. 

Dat blogje dat in concept staat komt er ook nog wel aan.  Daar hoef ik niet moeilijk over te doen. Het kost geen lijfelijke energie. 

En wat realiseer ik me nu ook weer hoe blij ik ben met die rollator. Als we gaan fotograferen kan ik overal tussendoor gaan zitten en zo houd ik het wèl anderhalfuur vol, Ideaal. Ik ben  lenig ja ja maar kennelijk niet sterk. Wat een slappe hap. 🤣 

Weer alle tijd om met de fotootjes te frutselen die ik gister in de dierentuin maakte want daar is meer te beleven dan dieren achter de tralies waar ik nauwelijks naar kijk of er moet iets bijzponders gebeuren. We komen er zo regelmatig natuurlijk  met het fototoestel  om een rondje te lopen. Zo blijf ik toch in beweging. Maar nu took maar weer eens ergen anders heen. Musea of kleine stadjes kijken.

De logica en oneindigheid van dat wat niet te begrijpen is.

 Dat is wat mijn hele leven onder al mijn doen en laten heeft gezeten. De drijfveer in mijn handel en wandel in mijn denken en doen. Een zoektocht die geen zoektocht is maar een bewust leren ervaren van wat er is.

De logica zoeken in dat wat niet te begrijpen is. De logica zoeken omdat ik nu eenmaal mens ben en die mogelijkheden in dit mensenleven zoveel als mogelijk wil gebruiken.

Het ongrijpbare zien, voelen waarnemen en ervaren omdat er niets is dat vastgezet kan worden is het altijd aan verandering onderhevig en nooi onveranderlijk.

Wat in mij leeft is een levende ervaring van alle gewaarwordingen.Dat wat  komt en beweegt kan niet anders zijn dan ook weer verdwijnen en opgelost worden zoals  bladeren aan bomen en wolken aan de hemel om steeds weer terug te keren en oopnieuw  vorm aan te nemen of  en nieuw leven te komen. Nooit identiek aan wat was. Altijd weer onder nieuwe oorzaken en omstandigheden.  

Wat is dan die drijfveer wat stuurt mij aan.  Wat is de grondtoon van mijn leven. Waar haal ik het zinvolle vandaan?

Dat is het hier en nu waar alles zichh afspeelt en waar de mogelijkheid aanwezig is er uirtdrukking aan te geven aan alles wat voor mij zinvol is.  Uitdrukken  in aanwezig zijn, in communicatie met alles en iedereen in onderlinge afhankelijkheid. Alleen in onderlinge afhankelijkheid is leven mogelijk Het een kan er niet zijn zonder het ander. 

Alles gebruiken binnen de mogelijkheden die ik heb. Openingen creeren in vastgelopen denkenpatronen.  Daar ga ik voor.  Dat is voor mij de essentie en het zijn de oneindige  mogelijkheden  van het mens zijn. 

Het pad gaan met Veroni

 Veroni plaatste een mooie aanvulling in de reacties onder mijn vorige blogje. Ik wist niet dat we elkaar al zolang kenden. Ik vind het leuk om van haar aanvulling een blogje te maken . Dus plaats ik het hier.

Aanmelden op het Mobiel Magazine kan gratis via https://www.intermobiel.com/Nieuws/Aanmelden-Nieuwsbrief/ zo ontvang je als je je aanmeldt ook een link zodat je alle verschenen magazines van de afgelopen negentien jaren terug kunt lezen. Het is bedoeld voor mensen met een lichamelijke handicap of een chronische ziekte en hun omgeving maar het gaat over alles wat komt kijken bij het leven dus is het voor iedereen interessant. Een kijkje in de wereld van iemand met een handicap kan ook eens goed zijn om te relativeren en voor de beeldvorming. Het volgende magazine komt in december uit en dat wordt nummer 1 jaargang 20 zelfs!. In het juni nummer met als thema family and friends staat een artikel over mijn favoriet moment namelijk de boeddhistische zegening van mijn liefdesband met Emile door mijn leraar Gehlek Rimpoche waar Elly ook bij was en een foto van Elly van het altaar staat ook in dat magazine. Elly en ik gaar al sinds 2002 samen dus een lange tijd samen wandelen we het boeddhistische pad en ondersteunen elkaar op dat pad wat veel moois heeft gebracht.

 

Darmellende, Intermobiel en artikels.

 Er is geen dag voorspelbaar. De ene dag reiken de bomen tot in de hemel en de volgende dag zit ik weer op de wc met darmverkrampingen  en heb alle tijd nodig om bij te komen en bij tijd en wijle in slaap te vallen.  Gelukkig weet ik dat het allemaal incidenten zijn en dat het wel weer bijtrekt.

En hier zit ik dan weer achter de tablet weliswaar moe maar wel weer zin om wat te doen. Die vermoeidheid komt ook wel weer goed. 

Zo verloopt een week zo anders dan je verwacht. Wat is het  heerlijk om in ieder geval weer het gevoel te hebben iets te willen doen.  Er liggen verschillende artikels op me te wachten die ik graag wil lezen. 

Veroni die ik buiten de vakanties wekelijks ontmoet tijdens onze Boeddhistische contacten, geeft een blad uit: Intermonbiel. Het platform dat zij oprichtte voor mensen met een handycap onder het motto. Samen komen we eruit. Zo geweldig wat ze daar neerzet en de activiteiten die ze daarvoor ontplooid terwiil ze zelf zo enorm beperkt is en alleen maar met pijn op bed kan lifggen. Toch weet ze via internet allerlei activiteiten te ontwikkelen terwijl ze zo goed als onbeweeglijk is. . ik bewonder haar mateloos  en de artikelen die in het blad staan zijn de moeite waard om te lezen. Het ziet er ook prachtig  uit. Ze ( een heel team om haar heen dat werkzaam is met Emile haar man samen) hebben ook een mooie website. Ben je geingeresseerd>

https://www.intermobiel.com/

En zo kreeg ik ook een blad van de vriendin die er maandag was waar ook een en ander instaat dat ik graag wil lezen. Dus ik hoef me niet te vervelen deze regenachtige zomervakantie. 

Ik heb een mooie manier gevonden om makkelijk foto's te kunnen delen en heel veel foto's tegelijk nog wel. Er wordt automatisch een mooi album van gemaakt en je kunt het voor zover ik nu begrijp eindeloos aanvullen. Je kunt toestemming aan vrienden geven om de foto's te downloaden of andere foto;s erbijop te zetten of dat juist blokkeren en iedeen met de link kan kijken.  Er zijn veel mogelijkheden om je foto's of schilderwerk in albums op te slaan als backup op de hoge kwaliteit .  Ik ben er al druk mee aan het spelen geweest  en maakte o.a. een serie van een wandeling om Sacre Coeur. . Iedere foto is apart groot aan te klikken. 

Update. Foutje van mij. Moet zijn Sagrada FAMILIA

myalbum Sacre coeur

Verder ben ik aan een concept aan het werken over wat mij drijft vanuit een basis die ik al uit een ver verleden terug kan vinden als ik me er een beetje in verdiep. Waar komt dat vandaan. Was het er al of komt het uit de lucht vallen. Natuurlijk zijn er op die vragen geen eenduidige antwoorden te vinden maar het kan leuk zijn erover na te denken. En zo werkt dat dus bij mij.  Nu ik wat ouder ben geven dat soort overdenkingen wat meerduidelijkheid en  structuur aan mijn leven. 

Of ik het ga plaatsen... misschien wel. Ligt eraan wat eruit rolt. 

Fijn weekend. 

Je moet het er maar mee doen.

 Ikf3dacht: dit wordt een lekker rustig weekje Maar fout fout fout Het loopt helemaal vol met van alles en nog wat.   Het begon maandag middag met een plotselinge ontmoeting dus een afspraak met een leive vriendin die ik nog niet zo vak had ontmoet en wat denk je. Wat een geweldige klik en wat een heerlijke middag vulden we samen in.  Zoveel zielsverwantschap had ik nauwelijks kunnen bedenken. Maar het was er allemaal

Ik moest zelfs een afspraak die een nichtje met me wilde maken afzeggen.  maar dat komt wl weer goed dacht ik. 

Toen bedacht ik dat ik wel graag op stap wilde gaan en mijn lief vond het allemaal goed. dus keek ik rond op ingternet in musea etc.  MNaar het weer had andere [plannem en er werd lustig op los geregend. Dinsdag was het inderdaad even wat ustiger alhoewel ik 'smorgens mijn vaste kunstbende bezocht in de bienb van Rozet ij n Presikhaaf. waar iedereen welko bij is maar fat zich heleaas blijft beperken tot een super klein groepje dat wel veel affiniteit met elkaar heeft,. maar  het regende bejoorlijk en ik had slecht geslapen  dus on ik toch even bijkomen.   Ook vanmorgen regende het en zag het er niet naar uit dat we in een of ander klein stadje rond zouden zwerven met ons fotyotoestel  En toen belde mijn nichtje weer voor eventueel vanmiddag. Tuurlijk hartstiukke leuk. We s[praken over schilderen en hoe het aan te pakken als je moeilijk met de juiste verhoudingen en niet zo gowed kunt tekenn hoe je om klunt gaan met alle beperkingen en en daarna hebben we de hele fgamilie geschiedenis samen doorgelicht,. / Ik vond het heerlijk om allerlei verhalen samen te delen en tot de ontdekkibg te komen dat er veel is dat we niet ven elkaar weten.  Ik heb ervan genoten. 

En nu hebben we heerlijk gegeten en heb ik er zowaar een wijntje bij gedronken dat doe ik weinig of nooit maar het stopnd al te lang in de koelkast op me te wachten. . Dat geeft geen spraak maar een schrijf waterval. vandaar dit blogje dat ik nu niet weer nakijk op al die domme fouten die ik tik omdat ik het zo slecht zie. en moet iedereen het hier maar mee doen. 

 Ik ben benieuwd wat de rest van de week nog ion petto heeft. 

goede week  verder