Ik denk dat ik een beetje last heb van het mooie weer. Niet dat het erg is hoor maar er komt niet veel van een blogje schrijven. Dan zijn er weer zoveel andere dingen die me bezig houden. We gaan regelmatig naar buiten en genieten van wandelingetjes door het park, gaan naar het Depot of het Arboretum in Wageningen. Lopen een rondje in de dierentuin en de lente is nog maar net begonnen . Hopelijk een mooie zomer voor de boeg.
Maar als het echt te warm wordt is het ook vaak fijner om in huis te blijven. Dus nu profiteren we er even van.
We liepen een paar dagen geleden ide heuvel op waar de auto geparkeerd stond naar de dierentuin en er kwam zo'n mooi jong superslanke jonge vrouw ons tegemoet met haar man en een klein meisje dat zo helemaal haar eigen ding liep te doen. Plotseling overviel me een gevoel van grote verwondering. Hoe is het mogelijk dat twee levende 'objecten' met een enorme hoeveelheid mogelijkheden in ieder persoonlijk aanwezig, in staat zijn een soort afspiegeling van zichzelf op de wereld te zetten dat zo piepklein en zo kompleet9 is en dat het dan weer volkomen nieuwe mogelijkheden in zich heeft. Een tenger klein evenbeeld van twee mensen waar niets aan lijkt te ontbreken.
Wat is de wereld toch wonderschoon met alle mogelijkheden en alle schoonheid die aanwezig is waar we veel te vaak langsheen lopen zonder het op te merken.
Er is zoveel moois dat we het nauwelijks nog opmerken en ons vaak vastgenageld voelen aan alles wat niet gaat zoals we het zelf zouden willen en ook aan alle ellende die dat teweeg brengt.
Juist deze lente periode is als vanzelfsprekend geschikt om meer rond te kijken naar het wonderbaarlijke van het hele leven en de wereld waarop we leven die altijd weer een weg vindt om tot bloei te komen al is het niet allemaal alleen l ten gunste van mijzelf maar het komt goed. Want de wereld draait niet alleen om mij.
