Bewuste vrijheden

 Ober de voorgaande video.

 Kan het bewustzijn vrij zijn van alle denken voelen?

Dat is een vraag die Krisjnamurti altijd weer stelt in verschillende variaties. Volgens mij is dat de vraag die de ware vrijheid kan en laat zien. 

Die werkelijke vrijheid zit niet in alle dingen die ons overkomen of in de omstandigheden waarin we leven. Vrijheid is een diepgaand onderzoek in het eigen bewustzijn. In de eigen conditioneringen waar we nooit vrij van zijn omdat ze zo diep in al onze systemen zijn geïntegreerd.  Om ze te erkennen is een heel diepgaand onderzoek nodig. Een onderzoek dat doorlopend vragen stelt aan het eigen zijn. 

Krisjmamurti was er zeer bedreven in de juiste vragen te stellen waardoor de wetenschappers waar hij mee sprak iedere keer weer op een ander been werden gezet en steeds een stapje verder konden maken in hun onderzoek naar dat genen wat door Krisjnamurti al vrijheid werd. benoemd of liever gezegd nooit benoemt maar altijd bedoeld werd. . Een rechtstreeks antwoord was  en is er niet. Want zo gauw je een antwoord formuleert  loop je alweer tegen de volgende vraag aan. En dat is precies waarom het een  levenslange tocht kan zijn en het eigenlijk op ieder moment in het leven volkomen duidelijk zou kunnen zijn als we de juiste snaar raken. 

De zoektocht naar die juiste snaar die probeert K altijd weer bij iedereen op te graven door zijn doorlopende vraagstelling. 

Daarom vind ik het voorgaande filmpje zo boeiend om te horen hoe het functioneert en hoe we altijd weer tegen onze eigen innerlijk beperkingen en onvrijheden aanlopen. 

De enige vrijheid die er is zit in ons eigen bewustzijn. Kom daar maar eens achter. Misschien is dat niet iedereen zomaar gegeven. Ook voor mij is het iedere keer weer een aandachtig aanwezig zijn en me opnieuw bewust worden. 

Krisjnamurti. Hoe kunnen we ermee leven?

 Ik vind deze zo bijzonder dat ik het toch wil plaatsen. 

Er komen zoveel aspecten van ons leven aan bod.

conflicten, depressies, conditioneringen,  wat is de bron van psychologische verwarring

Hoe kunnen we ermee leven. 

Het licht in onszelf

 Tweede kerstdag

Een mooi moment om deze toewijding te plaatsen,

Want dat is waar spiritualiteit in fijte om gaat. Het is niet iets Boeddhistisch of Christelijks of van de Islam. Nee het is van alle tijden en tradities zo menselijk als maar mogelijk is  en ook van de new age en van alle mensen die denken dat wat ze doen spiritueel ingegeven zou zijn. Het is de mystiek van het leven zelf. Niet ergens ver weg in een onbereikbare stilte of in een halleluja gevoel, nee het is met de poten in de modder. 

Niet van richt je nu maar op heelheid dan doet god of karma de rest. Nee doen wat we moeten doen. Niet onszelf in het middelpunt zetten en daardoor denken een goed mens te zijn maar me zelf toetsen aan de onder staande woorden en dan kom ik vanzelf wel op andere en vernieuwende gedachten. Buiten dat ik er mag zijn zoals ik  ben en  ik, blij mag zijn en vreugdevol omdat ik er ben en mag gaan  worden die ik wil zijn en een waardevol mens ben, maar dit onderstaande  is het  het pad een hele weg  om te gaan. Niet meer en niet minder dan dat. 

Je bent pas op pad als je het pad zelf geworden bent wordt gezegd in het boekje de Stem van de stilte.  

Als we de stem van de stilte in onszelf willen ervaren en voelen is dat alleen maar noodzakelijk om in het leven te kunnen staan op de manier zoals vele voorbeelden in de verschuillende tradities hebben gedaan. Het is mogelijk. 

Voor mij de ultieme kerstgedachte. Dat is waarvoor Jezus op aarde kwam om te dienen. Dat is het voorbeeld dat hij gaf, dat is het licht in onszelf. 

 Moge ik een beschermer zijn voor hen die er geen hebben, een gids voor alle reizigers op de weg. 

Moge ik een brug zijn, een veerboot en een schip voor allen die het water willen oversteken. Moge ik een eiland zijn voor hen die dat zoeken en een lamp voor ieder die licht behoeft. 

Moge ik een bed zijn voor wie zich ter ruste wil leggen en een dienaar voor ieder die een dienaar nodig heeft.

Shantideva 

Het is geen bidden het is geen mediteren. Het is aandachtig zijn, me bewust worden van wie ik werkelijk ben en het pad gaan. 

Kerstwens

  

 Dat iedereen op de hele wereld

 het licht in zichzelf zal ontsteken en brandend houden 

 daardoor ontdekkend dat geluk in het zelf aanwezig is

Zodat alle omstandigheden en medemensen in dat licht van warme liefde komen te staan

Wat heeft een spiegel nou met vrede op aarde te maken?

 Fernando Pessoa: ‘De spiegel weerkaatst de waarheid; hij vergist zich niet omdat hij niet denkt.’

Overal kom je het tegen. Alle religies verkondigen het. Zeker nu tijdens de kerstperiode.We willen liefdevol zijn, vriendelijk en we willen compassie hebben, maar zijn we dat ook, liefdevol en hebben we ook echt compassie. Vriendelijk zijn is al het minste wat we kunnen zijn. Vriendelijkheid zijn zoals kleine lichtjes in een donkere tijd. Zo belangrijk!  Maar hoe vaak reageren we niet geirriteerd of boos op de dingen die ons raken?

Het is moeilijk om zonder te denken wat en wie je bent in de spiegel te kijken naar de eigen reacties. Tjonge jonge als ik dat doe, in die spiegel kijk. Zo objectief mogelijk zonder in te vullen wie ik denk te zijn, wat kom ik mezelf dan vaak tegen. Veel vaker dan me lief is.  Ik herinner me nog goed toen ik pas serieus ging oefenen met in die spiegel kijken. Ik heb weleens huilend aan tafel gezeten  toen ik tot de ontdekking kwam wat er allemaal in mijzelf aanwezig was. Dat had niets te maken met dat aardige mebs dat ik graag wilde zijn.  Maar wat ben ik blij dat ik na verloop van tijd en veel oefenen( en dat houdt nooit op he) echt oprecht heb leren kijken en dus altijd weer nieuwe vreemde dingen in mijzelf tegen kom. Soms kijk ik er met verwondering naar en wist ik niet dat dat ook in mij aanwezig was.

Ik ging er domweg altijd vanuit dat ik gewoon was die ik dacht te zijn. Er is heel wat aandacht, moed, wilskracht nieuwsgierigheid en vooral humor nodig om eerlijk in de spiegel te kijken.  Maar nu ik de dut van de huilbuien een beetje te boven ben kan ik   blij zijn met mijzelf. Met alles erop en eraan. 

Want  nu ik het zo af en toe opmerk hoe geirriteerd ik kan zijn, kan doen en dingen kan zeggen nu pas kan ik me voornemen het de volgende keer anders te doen en natuurlijk ga ik steeds weer de mist in maar dan is er die jumor en kan ik glimlachen tegen mezelf en zeggen je bent een gewoon mens. En zo ineens kan het gebeuren dat het me lukt om vriendelijk te blijven onder lastige omstandigheden. 

Aandachtig in de spiegel kijken. Ik heb er lol in en vooral nu met de kerst zorgt het hopelijk voor een beetje meer vrede in mijzelf, in mijn omgeving en uiteindelijk in de wereld.

 Krisjnamurti schreef.

 

Weet je, de mens praat eindeloos over liefde: heb je naaste lief, heb je God lief, wees vriendelijk. Maar zoals het nu is ben je net zo min vriendelijk als zachtaardig. Je bent zo op jezelf geconcentreerd, dat het je ontbreekt aan liefde. En zonder liefde is er alleen verdriet. Dat is niet zomaar een aforisme, dat je kunt nazeggen. Je moet dit ontdekken, je moet het tegenkomen. Je moet er hard voor werken. Je moet er voor werken met inzicht in jezelf, zonder ophouden, met hartstocht. Hartstocht is iets anders dan lust; wie niet weet wat hartstocht is, zal nooit de liefde kennen. Liefde kan alleen ontstaan bij totale zelfovergave. En alleen liefde kan orde tot stand brengen, een nieuwe cultuur, een nieuwe manier van leven.

Polariteit, rust en ruimte

 De donkere dagen voor kerst en overal komen de kleine lichtjes tevoorschijn. In huis is het lekker warm en gezellig. Er valt veel te overdenken en het lijkt of deze periode van het jaar als vanzelfsprekend overdenkingen met zich mee draagt.  Het geeft mij een gevoel van stabiliteit en rust. 

Aan de ene kant komen er veel droeve dingen naar boven en aan de andere kant realiseer ik me hoe mooi het leven is en daar tussenin midden in  die polariteit beweegt mijn leven zich. Ik kom soms tot de ontdekking dat het niet het een of het ander is maar beide dat is het wat leven is. 

Meestal staan we of aan de ene kant van de gebeurtenissen in ons leven en worden blij of aan de andere kan en zakken in voor sommigen een bodemloze put. Maar juist met de kerst in de rust in het donker met al die ontelbare lichtjes wordt het mij duidelijk dat het er allemaal is. Dat die twee polen onderdeel zijn van het geheel. En als ik een HEEL mens probeer te zijn kan ik alles in mijn leven integreren. Dan raken die twee polen elkaar in mijzelf en creëren rust en ruimte. 

Die rust en die ruimte voor alles wat er is, is ook schoonheid. Dat middelpunt in mezelf is als de diepte van de oceaan. Aan de oppervlakte spelen de emoties en laat het water zich meeslepen in de speelsheid van wind wolken regen en onweer. In de diepere lagen mag alles er zijn.

Hoe kijk ik?

 Als er geen oost bestaat, kan er ook geen west bestaan. Als het ene er niet is kan het andere er niet zijn.

Dat zijn van die begrippen die overal op van toepassing zijn en dat is leuk om mee te stoeien maar het gaat als ik er goed over nadenk heel ver. Zo ver dat het je dagelijkse dingen op de kop kan zetten en het is maar de vraag of je dat wilt. Nou ik wil dat dus wel want ik ben heel nieuwsgierig. Want het mooie van het hele verhaal is dat uit die twee de derde 'geboren' wordt. Zo bestaat alles uit drieën en komt alles uit het voorafgaande voort. 

Ik en mijn medemens staan in contact, \, hoe dan ook. Of dat nu in deze tijd digitaal of live is, de contacten zijn er en door uitwisseling ontstaan er nieuwe ideeën. De omstandigheden geven het materiaal om ermee te werken en er iets van te maken. Hoe je je ook afzondert, contacten zijn er altijd. Al is het maar de melkboer, de bakker, of de hond.  😀

Ik en mijn  materiaal maken schilderijen en afhankelijk van allerlei omstandigheden. Mijn vakmanschap, de materiaal keuze, etc. ontstaat er een nieuwe wereld. Nou ja die sprong naar een nieuwe wereld is natuurlijk erg groot en Keulen en Aken zijn niet op een dag gebouwd maar... maar er komt in ieder geval een schilderijtje uit te voorschijn. Nou ja dat zeg ik wel, dat die stap is erg groot is maar misschien is die stap helemaal niet zo groot. Want alles  heeft echt weer gevolgen op mijn wereld. De manier waarop ik naar de wereld kijk. 

Maar wat en hoe is mijn wereld dan? Is de wereld ook werkelijk zoals ik ernaar kijk of is dat alleen maar mijn werkelijkheid. Waarmee ik niet wil zeggen dat mijn werkelijkheid niet bestaat want voor mijn is het wel degelijk werkelijkheid. En ik zal me daarmee uiteen moeten zetten. Maar kan ik die wereld dan ook naar mijn hand zetten. Nee dat denk ik niet maar mijn manier van kijken kan ik wel beïnvloeden en dat  heeft heus wel gevolgen. En dat is dan het volgend punt. Ik kan de wereld niet zo direct veranderen maar misschien wel mijn manier van kijken dat uiteindelijk toch meedoet aan het veranderen van de wereld. Want als ik anders ga kijken heeft dat ook invloed op mijn handelen.  Ik heb een steen gelegd in de rivier zingt Bram Vermeulen en daardoor zal hij nooit meer precies hetzelfde lopen. 

Maar mijn manier van kijken veranderen.? Kan ik  dat of wil ik dat of bestaat er zoiet als "Zo ben ik nou eenmaal". Ja en op dat punt is het vaak het lastigst. Dan noet ik heel goed naar mijzelf gaan kijken naar al mijn eigen doen en laten en erkennen wat ik soms niet gekend of erkend wil hebben. Dar kan ik als ik dat wil over mijn eigen schaduw heenstappen en de verandering leren integreren die ik zou willen. 

Ik kijk om mij heen en zie alle dingen rondom mij. Er is niets gekristalliseerd. Alles is doorlopend in verandering. Als de dingen gekristalliseerd zouden zijn is er geen beweging meer mogelijk. Geen relatie meer tussen twee polen waaruit die derde waar ik het over had voort zou kunnen komen. Als ik er goed over nadenk dan is er geen leven meer mogelijk in de kristallisatie van datzelfde leven. 

Wat is het leven toch wonderbaarlijk en misschien veel maakbaarder dan we in eerste instantie zouden denken. Daartoe worden ons alle mogelijkheden gegeven in deze huidige moderne maatschappij. En wat doen wij er mee? We hebben alles ontwikkeld tot op dit moment en al is alles niet altijd even goed we mogen er het beste van leren maken, Zowel op het grof stoffelijk niveau en de wetenschap tot in onze diepste bezieling. The sky is the limit. Het is maar net wat we ermee doen.

En als we het dan niet kunnen of willen veranderen. Als we er moeite mee hebben om zelf te veranderen en de schoonheid van het geheel te ervaren. Laten we dan in ieder geval niets stuk maken. of als we dat dan in onze onwetendheid toch doen of gedaan hebben laten we er dan open en eerlijk naar kijken en durven erkennen dat het beter anders had gekund. Want pas bij het zien en durven  erkennen waar onze makke zitten, kan er pas echt iets veranderen,

Niet vastzitten maar net humor  durven kijken naar mijn eigen minpunten, daar  veranderen is het moeilijkst dat er is maar ik heb gemerkt dat het voor mij heel heilzaam is geweest en nog altijd is. Het beste dat ik in mijn leren heb in leren zien en waar ik mee aan de slag ben gegaan. 

Alles veranderd is anders kijken  dan alles vergaat.

Wat is schoonheid?

Wat is liefde en compassie?

 Dat leek me een mooi onderwerp in deze periode voor de kerstdagen maar niet zo eenvoudig. Al wordt er over het algemeen vrij luchthartig mee omgegaan. We gooien wat geld in de collectebus en zeggen iets aardigs tegen de buurvrouw. Natuurlijk hartstikke goed. Doe ik ook bij tijd en wijle. Maar waar gaat het nu echt over. Hoe kan ik me meer bewust worden van mijn eigen houding in verband met zo een staat van zijn. Want dat het in dit leven heel belangrijk is en noodzakelijk om het geheel leefbaar te houden is mij zo langzamerhand wel duidelijk. 

Rondom mij heen zie ik zoveel onbegrip naar elkaar toe. Wat zou ik graag willen dat het anders was. En voor een ander kan ik niet spreken. Het enige dat iedereen kan doen is letten op de eigen houding ten opzichte van elkaar. 

Ik las een mooi stuk daarover en natuurlijk zoiets is dan weer uit de context getrokken. Het volgt op na het opbouwen van een verhandeling over hoe belangrijk compassie is in het dagelijks leven. Hoe leren we dan steeds meer compassie met elkaar te hebben?

Als je tegen jezelf zegt: 'Heb liefdevol mededogen voor alle voelende wezens' dat gaat niet werken. Als je dat tegen jezelf blijft zeggen, zit je misschien met gesloten ogen en zie je alle levende wezens als zwarte stippen om je heen. Als je  alle voelende wezens als kleine als zwarte stippen blijft zien en erop  mediteert, kun je ze gemakkelijk medeleven geven en soms is dat ook best comfortabel. Kijk goed, we hebben er miljoenen, de ruimte is gevuld met zulke naamloze, gezichtsloze kleine zwarte stippen, het worden allemaal 'bewuste wezens' genoemd. Niet dan? Als die naamloze en gezichtsloze zwarte stippen luisteren naar wat je ook doet, is dat erg leuk. Maar als je te maken hebt met de realiteit en een ander voelend wezen met gezicht en naam het niet met je eens is, dan krijg je de grootste schok in het leven, omdat deze naamloze, gezichtsloze zwarte stippen beginnen te bewegen en je uitdagen. Het probleem is: het is oppervlakkig. Je bent niet met het individu omgegaan, je bent over het hoofd van de mensen heen gegaan. Zie je? Je kunt je meditatie mooi kiezen ten behoeve van alle voelende wezens, je brandt een beetje wierook, je steekt wat kaarsen aan, sluit de deur zodat niemand binnen kan komen, en je zit daar met alle zwarte stippen, gezichtsloos en naamloos. Prachtig! Maar als je te maken hebt met gewone mensen in huis, in het gezin, op straat, op het werk, reageren deze namen en gezichten, dus je hebt een probleem. Dit is de ware realiteit. Op die manier worden sommige van de dharma-beoefenaars grappige karakters. Ze kunnen niet op mensen reageren, ze kunnen de samenleving niet managen. Waar komt dat probleem vandaan? Deze naamloze, gezichtsloze stippen begonnen te bewegen. Het is dus heerlijk om op die manier te mediteren, maar daarnaast hebben we ook te maken met de echte mensen, die een gezicht en een naam hebben. En weet je wie eerst komt? De persoon bij wie je verblijft, vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week, 365 dagen per jaar; dat is degene waar je mee te maken hebt. Dat zijn degene die je irriteren en dat is degene die om je geeft. Dat is degene waar je je aan irriteert, maar dat is degene waar je om geeft. Je moet daarbij liefde-compassie en geduld ontwikkelen. Wacht niet de hele tijd om te beginnen, ook hier verspil je veel tijd. Dan neem je mensen dicht bij je, de naasten en dierbaren en oefen je op die manier.

Ja dat spreekt mij wel aan. Een realustische manier om mezelf te leren spiegelen en mezelf te oefenen in geduld als basis voor liefde en compassie

Tekst van Gelek Rimpochee ui het transcript over love and compassion