Gelukkig zijn en was ophangen

 Wat vind ik het toch ontzettend leuk om te schrijven. Ik herinner me dat ik ook aan het schrijven van mijn boek zo veel plezier heb beleefd.  Als ik eenmaal begin te tikken vind ik het altijd weer jammer als mijn verhaal of dat wat ik wil schrijven weet klaar is en zou ik wel uren door kunnen gaan. Ook al heb ik niets meer te vertellen. De enige keer dat ik daar echt urenlang mee door ben gegaan was inderdaad bij het schrijven van mijn boek.  Daarna heb ik verschillende keren geprobeerd een extra blog daarvoor te openen maar dat liep altojd weer stuk. En dan zette ik de korte dingen toch weer op mijn vast blog. Want wie zit er nou op eindeloze verhalen te wachten die voor mij interssant zijn maar voor iemand anders van weinig og of geen belang  denk ik dan weer. Dus laat ik heel veel onverteld.

Zoals die dinsdagochtenden als we samekomen in de biebliotheek waar we altijd weer gastvrij worden ontvangen door het team van Gebriella.  Wij ouderen praten wat over onszelf in eerste instantie, de drukte de gezondheid en de dingen waar we ons op dat moment mee bezig houden maar we hebben ook een groot video scherm tot onze beschikjing en daarop laten we dingen zien over kunst of kultuur en allerlei andere wetenswaardigheden die we samen willen delen en onze mening of onze inzichten over willen delen.  Zo langzamerhand zijn we een hecht groepje ouderen geworden die elkaar zelfs af en toe goedmoedig in de haren kunnen zitten maar wel zinvolle dingen samen delen. En dat is zo fijn. Gelijk gestemden te treffen en dingen samen delen. 

Zo ging dat ook vanmorgen weer en nu was er een van ons die iets voorlas van Ovidius die vertelde over de inzichten van Pythagoras die zich niet alleen maar met wiskunde bezighield maar diepgaande wijsgerige inzichten had./ Zij kon prachtig voorlezen en wist ook van wanten en vertelde ons in een inleiding waar een en ander vandaan kwam en hoe het in de tijdsbalk geplaatst kon worden. We hadden dus een prachtige ochtend samen. Ook riep het enkele vragen op waardoor we samen weer berder spraken en doordachten.  

Alles bij elkaar kwam ik weer vrolijk thuis. 

En nu is de bonte was klaar die ik op ga hangen.  Wat is er toch veel te beleven in een leven.  Sommige mensen moeten grote reizen maken om zich te kunnen vermaken of het idee te hebben daty ze dan zinvol bezig zijn geweest. Maar ook was ophangen is zinvol bezig zijn en je bezig houden met kinderen kleinkinderen of een praatje maken met een vriendin die je toevallig weer tegenkomt zijn heel bijzondere dingen waar het leven belangrijk voor kan zijn.  Alles hoort erbij en alles mag er zijn en gelukkig mogen we dat in een vrij land allemaal invullen op de manier die ons zelf het beste past.  Pas wanneer je tevreden bent met alle dingen die er op je pad komen  en daar blij van kunt worden kun je echt gelukkig zijn. Het is zinloos je te fixeren op dat wat er op veel of sommige mnonenten onberijkbaar is om wat voor reden dan ök.. Daar eordt je niet vrolijk van. 

Ja er kwam even iets naar boven wat ik op een ander blogje las en dit moest er dus even uit en daar heb ik nu maar eens aan toegegeven. 

Ondanks dat ben ik intussen toch weer uitgetikt en ga echt de was ophangen. 

Een wandelimgetje door de achtertuin is ook om gelukkig mee te zijn