Zo betrokken te kunnen zijn

 Natuurlijk denk ik er al heel lang over. Na het afgelopen weekend waarin ik oefende met Samantha en Vipassana, wat ik natuurlijk ook niet voor de eerste keer deed, luisterde ik ook nog naar de podcast van Radio Lila over Krishnamurti. Allemaal dingen die prachtig bij elkaar aansloten. 

Er zijn veel overdenkingen waar ik moeilijk woorden voor kan vinden. Dan hoor ik hoe Krishnamurti zo betrokken was bij het lijden van de mens, dat hij zijn hele leven heeft ingezet om duidelijk te maken hoe druk we zijn in ons denken en daarmee van alles creëren wat niet noodzakelijk is waardoor we het belangrijkste over het hoofd zien. 

Eigenlijk net zoals de Boeddha, die gedreven door liefde- mededogen dat ook heeft gedaan, die ons duidelijk maakte dat er verschillende vormen van lijden zijn aan dingen die we zelf creëren. En hij vertelde dat er een weg was uit het lijden een weg naar een beter leven. Wat niet betekent dat er geen pijn of emotie meer is maar dat er inzicht mogelijk is om onze denkpatronen zo te veranderen zodat het ons bevrijd van dat lijden. En vooral dat het ‘Zijn’ heel wat anders is dan dat wat we denken dat het is. We kunnen uit de cirkel van dat geconditioneerde denken stappen op ieder moment en stukje bij beetje steeds een stapje meer maken naar een beter en stabieler vreedzaam leven. Een leven met en in onszelf samen met alles wat er is. Op ieder moment. 

Wat mij vooral van dit weekend bijgebleven is, probeerde ik samen te vatten in een paar woorden die natuurlijk niet de lading dekken want het blijft een levenslange oefening er aandachtig mee om te gaan, maar waarover ik zou kunnen nadenken, erop contempleren en dan loslaten. Steeds weer opnieuw die beweging tot het me eigen wordt. 

Het nu is een ondeelbaar moment dat vanwege de ondeelbaarheid in feite niet bestaat. Wat er is zijn momenten in de eigen belevingswereld die voortkomen uit het nu dat er in feite niet is

Het brein en het denken bestaan in de tijd van die momenten die ikzelf creëer. Door herinneringen op te roepen aan vorige momenten die nooit de werkelijkheid zijn, creëer ik duurzame tijd . Ieder moment is nieuw in zichzelf. 

Herinneren is een verlengstuk maken aan iets dat niet meer bestaat. Daardoor geven we ‘tijd’ een reden van bestaan en bestaansrecht in ons denken. Zo maakt denken de tijd.

 Zo schept een ieder zijn eigen wereld en werkelijkheid op een onbestaanbaar NU. Dus op basis van niet iets. 

Het is de kunst te leven in het moment zonder alle impact van al het denken op de rug mee te blijven slepen  

En een volgende stap is betrokken te blijven in liefde- mededogen met al wat is. En die betrokkenheid kan zich dan steeds meer verdiepen omdat het eigen rugzakje steeds minder zwaar mag worden. Want om volkomen betrokken te kunnen zijn maak ik mijn rugzakje zo licht mogelijk door inzicht op basis van het niet iets in het NU.😉

Maak het dus niet te zwaar.😄

Dan is het dus zaak de hersentjes eens even te observeren en te ontdekken hoe vaak ze me storen als ik bewust op iets gericht wil blijven. En dat doen ze meestal met grote regelmaat als het object van gerichtheid niet interessant genoeg is, want het brein wil altijd wat te doen hebben ook als ik dat niet wil. Juist dan ervaar ik hoe weinig of misschien wel dat ik er totaal geen zeggenschap over heb. Toch kan ik door dat te zien als een berg in de stroom blijven staan en er niet in meegaan. Steeds terug naar het object van mijn gerichtheid. Dat is de oefening.  

Als dat inzicht, het zien van het denken dat iets anders is dan meegaan met het denken, diep is ingedaald, ontstaan er bij mij af en toe openingen van een aandacht waarin ik volkomen vrij ben. In rust en stabiliteit. Later realiseer ik me ook dat denken niet meer en niet minder is dan een functionaliteit om te leven in onze wereld . Een functie die ik nodig heb en daardoor ook dingen kan doen en tot stand kan brengen.  

Datzelfde denken is helaas belastend voor een tijdloos aanwezig zijn in vrijheid en een rechtstreeks observeren zonder alle toeters en bellen die voortdurend afgaan in het denken. De toeters en bellen die ons niet met rust laten en afhouden van een beter leven in vrijheid. Ze laten me alle hoeken van de kamer zien, niet altijd op een positieve manier en daar zit ik niet op te wachten. 

Het is stil in Amsterdam