Zwijgen is ook communiceren

Veel kreten die ik lees. Citaten uit geschriften  zijn over het algemeen uit een context  geplukt en gaan dan een heel eigen leven leiden zonder de onderbouwing die ze oorspronkelijk hadden. 

Wil je de totale omvang van die uitspraken begrijpen en volledig doorgronden dan is het zaak je daar verder in te verdiepen.  Soms zijn uitspraken altijd toepasbaar en gaan over de gene zelf die ze verwoordt.

Zo is dat ook met het onderstaande citaat van Rumi.

Dus als ik echt wil weten waar het over gaat zal ik me erin moeten verdiepen en leren voelen en ervaren wat het is om zo te communiceren in  spreken en ook zo te communiceren  in zwijgen terwijl ik ervaar dat  alles muziek is 

 

Dwars door de pijn heen

 Helaas gaat het tot nog toe niet beter met het lijf en ik heb nog steeds heftige pijnaanvallen. Als ze voorbij zijn, ben ik vaak te moe om nog iets te ondernemen. 

Ook over het blogjes schrijven heb ik nagedacht en heb besloten om de reacties uit te schakelen en ook zelf niet meer te reageren op blogjes. Ik lees ze graag als ik daar zin in heb. Evenals ik blijf schrijven als ik er zin in heb. Ik denk dat ik me daar het best bij zal voelen gezien de tendens in de hele wereld die ook in blogjes af en toe een rol lijkt te gaan spelen.

De polarisatie rijst de pan uit en dat is natuurlijk al jaren aan de gang maar het wordt steeds duidelijker. Zowel in wereldpolitiek als in onze eigen kleine omgeving. Ik wil het zien maar er niet aan meedoen. Het werkt op allerlei gebieden. In huishoudingen, in relaties in verenigingen, in kerken, religies en maatschappelijke idealen. Iedereen heeft idealen en dingen die belangrijk zijn, het probleem is echter dat iedereen denkt dat de ander daar maar in mee zou moeten gaan omdat dat het beste zou zijn en misschien wordt er wel gedacht dat het de waarheid is. Maar uiteindelijk draait het allemaal om eigenbelang en egocentrisch denken. Zijn het allemaal ideeën die zijn opgebouwd uit oorzaken en gevolgen en alles is manipuleerbaar in het eigen s denken. 

• Als mijn wereld op mijn manier zou denken dan was de wereld wel goed. Want mijn idee over hoe de wereld in elkaar steekt is de waarheid en graag willen we iedereen ervan overtuigen dat het de beste weg is.

Ik ben ervan overtuigd dat ik zelf ook de mogelijkheid heb in die tweespalt te verzanden en daar pas ik voor. Het is goed dat iedereen zijn of haar zegje doet en dat zal ik ook doen want natuurlijk heb ik ook mijn eigen voor- en afkeuren maar ik wil voorkomen dat er tegen haar in wordt ingestreken die haren dan nog meer overeind kunnen gaan staan. En misschien is het eenvoudiger zonder reactie mogelijkheid een eigen platform te creëren waarop ik me vrij kan voelen. Zo ben ik inderdaad enkele jaren geleden met dit blog ook begonnen. Zonder reactiemogelijkheid.

Als je me toch iets wilt meedelen ben je natuurlijk van harte welkom en stuur me dan een mailtje via het reactieformulier in de zijbalk. 

Ik denk dat mijn darmproblemen deze stap ook hebben geactiveerd. Veel reacties kreeg ik niet maar ik wil de mogelijkheid houden te schrijven wat ik wil.

En verder …

Nee, het gaat lijfelijk niet zo goed, ik had gehoopt op beter maar tot nog toe zit dat er niet in. Ik heb nog medicatie tot half september maar ik weet niet of dat zinvol is en niet beter een volgende stap te maken. Nog maar even aanzien. 

Maar er is ook iets goeds aan. Ik ben blij dat ik er niet ongelukkig van word en wanneer de pijn is gezakt zit ik niet in zak en as omdat ik zoveel mis. Nee, ik ben me nog steeds bewust van al het goeds dat er dwars door de pijn heen ook is. En de mogelijkheden die ik heb mogen aanleren om er doorheen te komen. 

Laten we samen dansen

Een briefje met gedicht.

Brief aan een vriendin 

 Ik heb nog lang na moeten denken over jouw opmerking op mijn verhaal. Je zei  dat er ook wel  op mijn ziel was getrapt en dat ik streng voor mezelf zou zijn omdat ik   liever niet zo boos was geworden.

Ik denk dat ik integendeel streng voor mezelf wil ben maar  duidelijk wil krijgen hoe ik kan voorkomen mezelf te beschadigen  door opkomende boosheid en wil leren  voorkomen dat het niet escaleert en ontploft in mijzelf.

Ik schreef een gedichtje en ik hoop dat daarin ook duidelijk wordt wat ik bedoel.

Ik stuur daarbij mee al het liefs van de  wereld aanr jou en tot  ... 

🌞 Elly

Geweldloosheid

Diep geraakt 

Kwaadwillig 

Provocerend

Of

Onbewust 

De pijlen op me 

afgeschoten

Irritatie volgt

Van boosheid

Tot haat 

Wijzen naar de herkomst

houdt geen pijlen tegen

Trek ze uit

Leg ze naast

Me  neer

Ze bereiken nooit 

Het diepste 

onaantastbare

In stilte geneest

het gewonde 

kleine zelf

Ochtendrituelen en meer

 En intussen zijn we een week verder en is er ondanks de medicatie nog niet zoveel veranderd.. De ochtenden blijven moeizaam en iedere dag pijnlijk. Het lijkt erop dat de medicatie niets geen zoden aan de dijk zet en ik wacht het nog maar even af. Ik heb nog voor een week pillen. Deze hebben geen bijverschijnselen maar de zwaardere die de specialist voorstelde als deze niet helpen hebben dat wel.

Maar het zou toch wel een oplossing zijn als ik de pijn kwijt zou raken die de ochtendrituelen met zich meebrengen. Ook al zit ik niet op zwaardere medicatie te wachten en ben ik gelukkig nog altijd pilvrij geweest, misschien toch de moeite waard om het eventueel na de aankomende week uit te proberen. 

Wel een rustig weekje zo met die warmte erbij. Tussen de pijnlijke buien door is het droog en ben ik hoofdzakelijk in huis en voel me wel goed. Een beetje schilderen en dergelijke. Dingen doen waar ik plezier in heb. Ik haal regelmatig oud schilderwerk tevoorschijn waar ik wat aan verander of toevoeg. Door de jaren heen kijk ik vaak anders terug op het oude werk en is het leuk daarmee te stoeien.

Nu staat het weekend weer voor de deur en wordt het iets minder warm. Dat is dan ook wel weer fijn. Deze week zijn we in de middag toch nog even gaan fotograferen in Burgers. De mangrove hal. Het was een mooie optie want de temperatuurverschillen tussen buiten en binnen zijn dan klein en de lens beslaat dan niet meer. Dat is wel fijn. Ik heb weer wat leuke fotootjes tussen de vele die ik maakte gevonden. Die zet ik dan op Insta en Facebook. Ik wil niet dat de 15 gig die ik van google heb volloopt met de vele fotootjes, want dan zou ik tekort komen voor email etc. Dus houd ik door de verdeling de problemen buiten de deur en schrijf voornamelijk op het blog. En plaats een slechts een enkel fotootje ter opluistering..

Zo gaan we opgewekt het weekend in en iedere dag een beetje hopen dat de ochtend pijnloos zal verlopen. Totdat wordt bewezen dat het niet meer te verhelpen valt en dan … ja dan leven met alles erop en eraan zoals ik altijd zeg. Het hoort er allemaal bij en neemt niet weg dat het leven mooi is met alles wat er nog meer is.

Als het maar helpt

  Thuis van het ziekenhuis voor een bezoek aan een heel jonge vrouwelijke mdl specialist. Ik ben heel blij met haar manier van luisteren en hoe we de problemen konden bespreken.

Ik heb medicatie gekregen en als het niet werkt heeft ze nog iets zwaarder en als dat ook niet werkt stuurt ze me door naar de chirurgie voor een stoma. Ik ben blij dat alle mogelijkheden open blijven staan en dat ze kennelijk begreep hoe pijnlijk en beperkend de aandoening is. Nu hoop ik natuurlijk al op resultaten bij de eerste medicatie . We zullen het afwachten. Met die ellende loop ik al meer dan 40 jaar en het wordt alleen maar erger. Nu schijnt er echt wat aan gedaan te kunnen worden.  

Bewijst maar weer eens dat we hier in Nederland en in deze tijd een goed leven hebben. Zo erg dat het niet op de hele wereld mogelijk is en dat mensen elkaar zoveel narigheid aandoen. Dankbaar ben ik voor mijn mogelijkheden en leven hier.

Ook zo fijn dat ik niet alleen hoefde te gaan want met zo'n bezoekje en allerlei incheck toestanden merk ik hoe slecht ik zie. Ik had alles zo goed voorbereid en op tablet gezet en dan nog is het lastig om alle gegevens in het ziekenhuis zelf vlot en goed te lezen op de incheckzuil en op de routeborden. Maar ook dat liep met behulp van Fer vlekkeloos. 

Zo, nu even de eerste pil innemen. Wel gek hoor, als je niet gewend bent veel medicatie te slikken en nu deze medicatie dagelijks moet gaan inplannen. Ach alles went he en als het maar helpt.

Gisteren had ik een redelijk goede dag en zijn we weer wezen fotograferen. Zo leuk als ik dan tuisgekomen dat vliegje ontdek. 

Kom mijn vriend

  

Kom mijn vriend

Zonder uitstel

Laten we gaan

Nu is het moment

Er komt geen beter

Er is geen ander

Een vast besluit 

Doet je zachtjes

Voortbewegen

Het pad ontvouwt zich

Onder je votveten

zo ga je

zonder mankeren

Zonder twijfel

Zonder vrees

Kom mijn vriend

Laten we gaan

 In heelheid

Ben je nooit alleen

Dat is schrikken.

 E mailtje aan Louise

Ook dat snap ik maar het gaat bij mij niet alleen over sociale contacten maar het gaat veel verder, over:

Lezen schrijven schilderen en foto's bekijken en bewerken en zien wat ik zonder digitale hulpmiddelen niet meer kan. Ik heb al mij boeken weggedaan want die kan ik niet meer lezen en lees alleen nog met koeieletters uitvergroot op tablet. Ik moet foto 's maken van brieven om ze uitvergroot op tablet te kunnen lezen evenals bijsluiters recepten etc etc. Naar een cursus kan ik niet meer maar op digitale zoom kan ik mijn Boeddhistische lessen volgen . Boodschappen bestel ik het liefst via internet want in de winkel wordt het steeds moeilijker. De stad in is niet leuk meer want ik zie geen producten of etalages meer op een afstanden ik kan niet meer ook nog om me heen kijken.. Ik heb nog maar 20 % zicht. Mijn rollator is mij blinde geleide hond. Voor mijn spieren en conditie heb ik hem niet nodig.  

Ook ben ik dan nog wat meer beperkt  door de slecht functionerende darmen die meer pijn veroorzaken dan uiterlijk waarneembaar. 

En nu ik alles hier zo op een rijtje zet schrik ik er zelf van. Ik ben er al zo vertrouwd mee dat het me nu pas opvalt nu het woorden krijgt. 

Verandering

 Ik houd van verandering. Al zijn het maar heel kleine veranderingen in mijn omgeving, natuurlijk zijn er ook veranderingen die minder leuk zijn. Het leven hangt nu eenmaal van veranderingen aan elkaar. Er is geen minuut die niet verandert in de volgende minuut.

Er was een stekkerdoos stuk gegaan en die moest dus vervangen worden. Daar draaide je vroeger je hand niet voor om maar tegenwoordig is dat wel even iets anders. De aansluiting kwam namelijk onder de kast met de geluidsapparatuur vandaan en nadat we een lade waar ook nog mijn verfopslag in zat hadden leeggemaakt, kwamen we tot de conclusie dat de aansluiting onder de plint lag die we er niet onderuit konden krijgen. Dus moesten we naar andere oplossingen zoeken. 

Maandag verder en dat gaat helemaal goed komen hoop ik maar wat een inspanning. En daarom hang ik nu weer lekker op de bank om uit te rusten en een logje te schrijven. 

Intussen heb ik ook nog de hoes van mijn kleine tablet afgegooid want die paste niet zo goed waardoor ik het fototoestel en de qr scan niet kon gebruiken. En die heb ik vrijdag nodig als ik naar de specialist in het ziekenhuis moet voor de inschrijving. Zonder hoes is dat ding ook makkelijker mee te nemen en leesbaarder dan het kleine telefoontje. Er staan allerlei aantekeningen op die ik bij de hand wil hebben. 

Dus nu zit ik vrolijk op mijn kleine ongehoesde tabletje te tikken en heb plezier in het vernieuwde gebruikersgemak.

Ja en dan over verandering gesproken. 

Lang geleden maakte ik dit schilderijtje van mijn moeder en haar zus. Ze waren toen ongeveer net zo oud als ik nu.  Met die tasjes op schoot. 😅

Dat kan ik me nauwelijks voorstellen want mijn hoofd denkt dat het veel jonger is maar het lijf....

De veranderingen stoppen nooit

Vast wel door anderen ook herkenbaar.