Tweede kerstdag

 God vind ik een lastig woord omdat er duizenden interpretaties zijn. Iedereen heeft er xijn eigeninvulling aan of totaal geen. Ik gebruik het woord dus liever niet omdat het voor mij niet onder een hoedje te vangen is en als xodanig niet bestaat. 

God is meer een werkwoord dan een persoonlijk voornaamwoord. Een werkwoord in de zin van een allomtegenwoordige werkzaamheid in en buiten mijze.f waar ik me nuet of hoogstens af en toe bewust van ben omdat het onnoembaar is. Alles wat ik er verder over zou zeggen is alweer een interpretatie die niet aan de werkelijke activiteit beantwoord. Dat laat ik liever over aab iemsnd als Max Plank die weet er een wetenschappelijke onderbouwing aan te geven. Kijk zelf maar.

Kerstwens

 In een wereld vol tegenstellingen, musverstanden, ruzie en oorlog wens ik iedereen een hart vol

LIEFDE, VREDE, MEDEDOGEN EN DANKBAARHEID,

In zo n hart is geen plek voor negativiteit, haatdragendheid en onvrede.. want  er is ruimte voot al wat is.

Super kort filmpje

 Die ik kennelijk in het donker per ongeluk toch hoed opnam.  Met het vermoeden dat het fout ginh

40 saxofonisten.

Weer lekker thuis gekomen over een mistige snelweg, zit ik nog een beetje na te genieten van een bijzondere middag in Bathem.

Er werd een concert gegeven door 40 saxofonisten uit verschillende orkesten in Nederland. Een bijzondere ervaring. De dirigente hoopte na haar oproep op minstens 10 deelnemers maar het werden er 40. Van beginners tot gevorderden. Die alleen de ochtend gezamenlijk konden repeteren en de muziek thuis hadden bestudeerd.Een van hen was onze schoondochter. Wat een plezier en vreugde om gezamenlijk te musiceren.

De dirigente gaf ook op hoger niveau wat solistische acties weg en vooral het begin kwam wat mij betreft 'binnen'. 

Een modern stuk waarin zij achter in de donkere zaal soleerde. Op een gegeven moment volgde van links, rechts en vanaf het podium de 40 saxofonisten. Een bijzondere opening.

Ook de rest was genieten van de enthousiaste orkestleden met een leuk repertoire.

Kersttijd is een bijzondere tijd

Echt een tijd om af en toe weer iets te schrijven. Een beetje ouderwetse kerstmuziek op de achtergrond. Ja ik word of ben een kneuterig oud vrouwtje geworden. En ik vind het best leuk dat ik dat zomaar durf te erkennen. Vroeger moest ik voor mijzelf aan allerlei normen die ik zelf perse wilde bepalen, beantwoorden. Dingen die aan een ‘niveau’ mijn niveau, beantwoorden…. 

Ja, WAT eigenlijk. Aan wat IK wel of niet mooi of lelijk vond en waar ik een bepaald waardeoordeel aan had verbonden.  

Labelen noem ik dat nu. Allemaal dingen die mensen en ook ik dus zichzelf in het hoofd zetten en waar hele werelden wel of niet aan moeten beantwoorden om voor de labelaar een kwaliteitsnorm te verkrijgen.

En denk maar niet dat ik dat niet heb, natuurlijk heb ik dat ook maar ik merk het nu wel eerder op dan vroeger omdat ik erop let. Ik leg ik het dan zo veel mogelijk naast me neer. En ik ben niet de enige hoor. Als je daar zelf echt op gaat letten kom je er vanzelf achter dat we overal onze ideeën, meningen voor of afkeur voor hebben. Dat mag natuurlijk maar het is niet meer of minder dan labeltjes plakken en ze in concepten verpakken die veel minder belangrijk zijn dan het lijkt. Vaak zelfs helemaal niet belangrijk. Maar het is zo jammer dat we daardoor de pure ervaring van wat IS volkomen uit het oog verliezen we geven overal een naam aan en reageren dan bijvoorbeeld met afwijzing. ‘Ik houd niet van die muziek-. Daarmee verliezen we de mogelijkheid tot puur ervaren. Met een naam geven is het klaar en staan we niet meer open. De werkelijke ervaring is meestal volkomen verdwenen . Het worden hoogtepunten als het lukt spontaan open te staan en te genieten zonder benoemen van wat het is. Een boom, een bloem, een kerstster, een stalletje. Etc Nee, geen naam . Alleen opmerken.

Bij heel bijzondere gebeurtenissen kan die doordringende ervaring je plotseling overkomen. 

Ik zou zeggen…

Laat je eens verrassen door stil aandachtig op te merken . De kersttijd is daar een bijzondere en goede tijd voor.

https://youtube.com/watch?v=zE-xk_pUK54&si=L6XnLJ_uW59mo1kg

Tachtig jaar verandering

 Als kind van 8 jaar begin jaren 50 kampeerde ik een aantal jaren met mijn ouders, een oom en tante die geen kinderen hadden in een werkkeet die tot caravan was omgebouwd. 

Als loge mocht mijn nichtje, die 4 jaar jonger was, altijd mee. De wagen stond midden in een bos langs de buitengrens van de Hoge Veluwe die later zijn grenzen uitbreidde en het toenmalige wandelgebied van ons annexeerde. Ik heb daar veel mooie herinneringen aan bewaard.

Na mijn kindertijd ben ik daar met mijn nicht twee of hooguit drie keer naar teruggegaan. De eerste keer herkende wij de plek waar we speelden aan een oude denneboom met een overhangende lage dikke tak waarin twee diepe groeven zaten waaraan met een dik koetouw onze schommel had gehangen. De laatste keer dat we daar waren was er werkelijk niets meer terug te vinden en de open plek was overwoekerd net een bosrijke begroeiing.

 

 Ik ben al heel lang niet meer in de stad geweest en als ik daar nu zou komen weet ik van te voren al dat ik me daar niet meer zo op mijn gemak zal voelen als vroeger. Niet alleen de stad is veranderd naar ook ik ben veranderd. Zowel in mijn gevoelens, in mijn voorkeuren als in het lijfelijke. 

Alles verandert en er is werkelijk niets dat hetzelfde blijft ook al hebben we vaak het idee dat ikzelf niet verander. Dat is de grootste leugen en als ik dat niet leer herkennen en me daaraan vasthoud, creëer ik een groot probleem voor mijzelf. Go with the flow, ook al zie ik de wereld om mij heen veranderen, met misschien wel catastrofale gevolgen. Als ik dat niet kan veranderen, kan ik er beter mee om leren gaan. Me zo voorbereiden dat ik een weg vind die me laat zien hoe ik ervoor kan zorgen niet in paniek te raken. Dat is namelijk meer praktisch werkzaam voor mijzelf en anderen in geval van nood en ellende. Aanpassingsvermogen en het veel genoemde loslaten is niet makkelijk te realiseren. Vaak vraagt aanpassen en loslaten meer overdachte wilskracht dan vechten.

En dan nog even iets leuks. Ik kwam tot de ontdekking dat ik met veel geduld toch nog in staat ben een tekeningetje te maken waarbij ik de focuspunten steeds weer moet zien terug te vinden. Dat lukt niet altijd hoor. Vooral met verf zijn zulke details lastiger terug te vinden als de focus in het oog ontbreekt

Kerst komt eraan

Zoals ik al schreef kom ik nauwelijks aan bloggen toe. Letter voor letter tikken gaat nog wel en in google doc haal ik de vele misslagen eruit want mijn vinger raakt vaak op de verkeerde toets omdat ik door de vertekening van de focus die als de juiste zie. Maar lezen doe ik nog alleen wat ik moet of liever gezegd :persee wil en wat ik belangrijk vind.

Ook voor het schilderen ben ik steeds zoekend naar wat nog wel gaat. Vaak verbaas ik mezelf over dat wat met veel geduld nog wel lukt en dat geeft dan weer een goed gevoel.

Na de zomer ben ik naar de mdl specialist gegaan omdat ik de hele zomer erg veel pijn heb versleten en de arts me toch echt verzekerde dat het 'gewoon' prikkelbaar darm syndroom is. Dat ik dus eigenlijk al tientallen jaren heb, maar afgelopen zomer had ik werkelijk dagelijks veel pijn, die bijna letterlijk alle spuigaten uitliep. En juist dat die dunne ontlasting en geen obstipatie zoals de meeste mensen denken als je over darmproblemen praat, veroorzaakte dagelijks veel ellende. Zo erg dat ik om een stoma vroeg. 

De arts wilde eerst nog beproefde medicatie proberen. En inderdaad na verloop van weken werden mijn buik en de pijn rustiger. Wat een verademing en zo is het probleem behapbaarder maar….

Nu merk ik toch dat mijn zicht slechter is geworden en dat is minder met toch al die nacula. En mijn spieren vooral in de bovenbenen zijn slapper . Ik stopte even met de pil dat kon en inderdaad die vervelende bijverschijnselen verschijnselen leken beter te worden maar ik had twee dagen later weer pijlijke ellende. Dus nu gebruik ik toch de pillen maar weer in afwachting van een volgend bezoekje aan de specialist met wie ik het in januari ga bespreken.

En op de foto kun je zien met wat voor koeienletters ik gezegend ben. Want zonder die digitale hulpmiddelen zou het leven veel minder uitdagend zijn. Mijn moeder kon allang niet meer lezen. Ik hoop het nog even vol te houden.

En kerst komt eraan en de boom staat. Tot nig toe is het met de rest van de kerstuitstalling nog niet helemaal naar mijn zin.  Maar alles op zijn tijd. Zo snel als vroeger kan ik de dingen nuet meer.

Op zoek

Dit schreef ik een paar weken geleden

Vanmiddag ben ik naar de kwa geweest om te schilderen. Nu, vanavond aan tafel gaf ik woorden aan mijn gevoelens in verband daarmee, want het gaat niet meer zoals ik wil en het is lastig om duidelijk te krijgen hoe dat zit.

Jarenlang heb ik geschilderd en kon ik steeds weer een beetje meer leren in de praktijk van het kijken en doen. In de voorbijgaande jaren liep ik vaak in de detaillering vast en had ik grote moeite met weglaten en de stelling dat minder soms meer is. 

Ik ga steeds slechter zien en dat was heel behulpzaam bij het weglaten waardoor ik de grote lijnen uit het oog verloor. Ik had moeite met juiste verhoudingen. Juist daarover leerde ik toen veel bij.

Intussen wordt het zien steeds moeilijker. Ik probeer dat zoveel mogelijk te negeren, maar het wordt onder specifieke omstandigheden steeds duidelijker en meer beperkend. Zo ook bij het schilderen bij de kwa.

Ik ga steeds meer de essentiele afwerking missen die ik niet meer goed kan plaatsen en zien maar die soms wel nodig is en daar gaat het dus fout.

Dan kom ik weer eens in een soort vacuum terecht waarin ik niet weet welke kant ik het beste op kan gaan voor zover dat het schilderen betreft.

Ik moet de bakens verzetten en op zoek naar andere mogelijkheden. Die dacht ik te vinden in monoprints maar tot nog toe worden ook dat slechts achtergrondjes. Die voor mij niet voldoende zijn. 

Met de fotois op mijn tablet stoeien en in lagen samenvoegen van knipsels die ik dus digitaal perfect kan knippen, wat ik fysiek niet meer kan. Ja, dat zijn nog steeds leuke mogelijkheden en Jos, de docent van de kwa moedigt me daarbij aan nadat hij me had gewezen op de onmogelijkheid van een goed knipseltje en dat aardig in de achtergrond te werken.