Volgende keer beter

Gisteren  waren we in het Arboretum van Wageningen. Het was verschrikkelijk koud maar er stonden prachtige bloesems in bloei.

Ik realiseer me hoe het leven verandert naarmate het ouder worden vordert. Allerlei dingen die vroeger normaal waren en gedachteloos gedaan werden daar moet ik nu meer aandacht aan besteden anders gaat het fout. 

Gelukkig zijn het geen ernstige fouten maar dat zouden  het wel kunnen worden.  Neem nou medicatie bijvoorbeeld. Tot nog toe gebruik ik alleen maar wat voedingssupplementen die de arts me aanraadde voor mijn ogen  en vitamine D. O ja    en Temoe Lawak dat me goed bevalt in verband met mijn gal.  Maar goed,  als we aan de ontbijttafel zitten te praten mpet ik wel oppassen anders weet ik niet meer of ik ze wel of niet heb ingenomen en mijn lief heeft hetzelfde probeem met zijn medicatie die wel belangrijk is.  Dus gewoon even de aandacht richten en mond dicht Alleen maar op de pil letten. 

Het is een klein voorbneeld maar het heeft alles met mijn ' door de dag heen'  beoefeningen te maken. De helft van de tijd weet een mens vaak niet waar hij mee bezig is omdat er zoveel op de automatische piloot gaat.   Vaak was ik verbaasd over waar ik  mijn geld aan uit had uitgegeven en moest ik heel goed terug denken om dat opnieuw te  achterhalen. Maar zo gaat dat ook met wat ik zeg. Dingen  die er soms zomaar uitflappen. Woorden die ik tegen iemand zeg zonder bedoeling maar die een enorme impact kunnen hebben en schade aan kunnen richten bij degene waar ik me toe richt. 

Dat brengt me op het idee van een zelfbeeld. Het idee dat we over onszelf hebben.  Ik had altijd het idee dat ik best een lief en aardifg mens was. Ik deed daar in ieder geval altijd mijn best voor. Zo heeft iedereen een idee over zichzelf dat totaal niet hetzelfde beeld hoeft te zijn  wat een ander van je heeft. Toen ik aan het oefenen ging.  Aandachtig .zijn ' door de dag heen' . begon het met meer opmerkzaam te zijn op mijn  eigen handel en wandel. Ik  kwam  tot de conclusie dat ik helemaal niet zo aardig was als ik bedacht had. Wat ik zelf graag voor spontaniteit en direct reageren hield was voor een ander soms een grote confrontatie want ik nam zoals we zeggen geen blad voor de mond. Had niet het vermogen om even een stapje achteruit te doen en tot twee of misschien wel tot 10 te tellen. En dat kan grote gevolgen hebben, 

Een excuus was voor mezelf makkelijk te vinden. (Zo ben ik nu eenmaal) maar zo aardig  kwam dat op de ander niet over. Er zijn natuurlijk verschillende opties. Je kunt ook confrontaties uit de weg gaan door contacten te verbreken of ze niet aan te gaan. Maar die beperking wil ik mezelf zo weinig mogelijk opleggen. Contacten vind ik een groot goed en je kunt je zelf alleen maar beter leren kennen door jje te spiegelen  in de omgang met de ander.  Ik wil mezelf wel wat beter leren kennen en kom langzamerhand tot de conclusie dat ik niet alleen maar dit of dat ben maar onder bepaalde omstandigheden alle reactiepatronenen vertoon die maar mogelijk zijn plus dat ik  evenzovele   hebbeleijkheden en onhebbelijkheden in me heb zitten net zoals ieder mens dat heeft .  Het is maar net welke omstandigheden zich voordoen. 

Het leven vind ik   nu wat makkelijker geworden. Misschien mede doordat ik nu wat eerlijker naar mezelf kan en durf te kijken  en dat vooral zonder mezelf te  veroordelen maar liever met humor op te merken wat zich afspeelt. En dan af en af en toe een stapje terug te doen.  Natuurlijk blijft ondanks de oefening de spontaniteit wel bestaan maar soms kan ik mijn woorden net even wat beter vinden  door even te wachten  of misschien wel even de stilte te bewaren tot een beter moment.. 

Maar OOO weee gister was het weer zo laat. Ik stond aan het aanrecht en wilde koken. En dat is toch al niet mijn hobby.  Maar nu  liep het allemaal een beetje uit de hand, Ik kon beapaalde dingen niet zien en raakte steeds meer geirriteerd. En die airfryer stond in de weg en ga zo maar door.  Ik kon niet eens zien wat er op de knopjes stond ggggrrr en . en Pqff\\\\\  PAFF

Mijn lief kwam binnen en kreeg de volle laag. HIHIHI gelukkig is hij zo rustig en weet er goed mee om te gaan. Maar ik zat boos bovenop de kast.  Geen geduld om adem te halen en gewoon even te laten zakken.  Ik ben wel blij dat ik al snel later de knop weer om kon draaien want dat heb ik dan al wel geleerd maar het is nog een hele oefening om die knop  van 'even terug naar de rust'  te vinden nog voor de uirtbarsting. Weer terug bij mezelf en inzien dat ik alleen maar mezelf in de boosheid en onrust  stort wat totaal niet nodig is. Daar win ik niks mee. Integendeel.

Zie, dat is voor mij oefenen, Dat is ook wat het leven spannend maakt omdat ik gelukkig daarna me niet hoef te verstoppen en te verschuilen achter, ach zo erg is het niet.  Nee maar het is niet nodig en ik kan er wat aan doen. Ik hoef me niet schuldig te voelen want ook daar is niemand mee geholpen en ik al helemaal niet. 

 Tja de volgende keer beter, denk ik dan Misschien voel ik het dan eerder opkomen en kan wat rust inbrengen.  Dat scheelt een slok op een borrel zodat ik meteen  zie  dat de oplossingen voor de hand liggen.