Als de hemel valt

Wat ben ik blij met dit blogje.
Ik ben begonnen om het voor mezelf te schrijven en alle dingen die op spiritueel gebied voor mij  belangrijk zijn, op te schrijven. Het doet me goed het zelf makkelijk bij de hand te hebben en terug te kunnen lezen. Nu zette ik er een nieuwe pagina in onder de kop. Het is een link naar de autobiografie, 'Als de hemel valt' en vooral de epiloog die ik er in zijn geheel plaatste valt onder de noemer van dit blog.
Zo kwam ik er ook weer aan toe om het terug te lezen en me vol dankbaarheid te verheugen in alles wat dit leven me heeft geboden zelfs in zeer moeilijke tijden en dat wil ik toch ook graag delen.

Soms voel ik me zo machteloos als ik al het lijden wat de mens doorstaat om me heen zie en alle ellende die er op de televisie en andere media voorbij komt. Machteloos omdat ik fysiek niet in staat ben wat dan ook te doen om alle narigheid op te lossen. Ik ben zelfs de laatste jaren tot de ontdekking gekomen dat aangeboden diensten zelden aangenaam zijn. Een luisterend oor is meestal meer dan genoeg om niet het tegendeel te bewerkstelligen. Vaak is het genoeg er gewoon te zijn als het nodig is. Maar mijn armen zijn altijd te kort.

Een ander kan niets leren van de dingen die ikzelf door ervaringen en aandacht geleerd heb en zelf beschik ik niet over de wijsheid de juiste dingen te doen of te zeggen waar een ander iets aan zou kunnen hebben om zichzelf uit het lijden te bevrijden want daaruit ben ik zelf  niet eens bevrijd. Daarom is het enige dat ik kan doen 'zelf bij de les blijven' en opmerkzaam zijn in dat waar ik mee bezig ben. Ik heb geleerd hoe behulpzaam dat kan zijn bij alle problemen die ik op mijn weg tegenkom en het teruglezen van de stukjes die ik erover schrijf onderstrepen dat voor mij. Het geeft me een extra impuls om aandachtig en bewust met mezelf en de omstandigheden om te gaan.

Ook heel behulpzaam bij reflecterende momenten vind ik de boeken van Krisjnamurti. Iedere keer weer spoort hij zijn toehoorders aan om het zelf uit te zoeken en diepgaand onderzoek te doen in hun eigen geestelijk functioneren. Hij wijst iedere autoriteit en religie af. En ik begrijp dat ook wel omdat er dan het gevaar bestaat dat je niet meer openstaat en denkt dat DAT het is en mijn ervaring is ook  dat DAT niet bestaat. Toch heeft wat Krisjnamurti afwijst mij wel geholpen de weg naar binnen te vinden. De stok achter de deur om er mee bezig te blijven en aan de hand van de eigen onderzoeken de methode te vinden die bij me past. Voor mij is het na vele jaren duidelijk dat het niet meer en zeker niet minder dan methoden zijn om tot iets te komen.

Ik zal af en toe nieuwe teksten van Krisjnamurti die mij inspireren in de pagina's van de bovenbalk plaatsen.

Tara

Vanmorgen hing ik op de bank na weer zo'n lastige en pijnlijke darmaanval.
Als de pijn  dan wat verdwenen is en ik me weer een beetje normaal ga voelen spelen er veel gedachten door mijn hoofd. Er zijn zoveel mensen die hetzelfde meemaken of erger en dan misschien zelfs onder veel onaangenamer omstandigheden. Want ik heb niets te klagen met de omstandigheden waarin ik mag leven.

Ik moest weer denken aan de woorden van Etty Hillesum. Die spelen me vaker door het hoofd:

 Binnen in me zit een hele diepe put. En daarin zit God. Soms kan ik erbij. Vaak ligt er stenen en gruis voor de put. Dan is God begraven. Als ik dan mijn hoofd in mijn handen verberg dan ervaar ik dat God binnen in mij is. En dan zeg ik: ruim het puin uit je leven en dan komt God weer tevoorschijn.

En dan reciteer ik de mantra van Tara, "Ohm Tare Tutare Ture Soha".

Voor mij zo'n mooie aanvulling door wat ik meegekregen heb  aan waardevols in mijn leven.

Tara de kwaliteit van heelheid. In de ruimte voor me en diep in mijn hart is ze aanwezig. Zoals Etty contact kon maken met haar god in haar hart zo is het in iedere religie of spirituele stroming mogelijk contact te maken met de kwaliteiten die er overal in het universum aanwezig zijn. Ook zo'n mooi begrip is Maria, moeder van God.
Met het bewustzijn daarop gericht kunnen er mooie dingen gebeuren en ontstaat er een eenheid van waaruit alles er kan zijn. Dat krijg ik dan als een cadeautje  aangereikt en dat is zo mooi. Het is er weer voel ik dan.

Ik ben zo dankbaar voor zulke cadeautjes. Het is gewoon in ons en om ons aanwezig en ik ben me ervan bewust. Maar natuurlijk lang niet altijd. Maar ik kan de voorwaarden scheppen door ne ervan bewust te zijn zodat er steeds meer rumte komt voor die ervaringen/ Verder is het door de dag heen gewoon belangrijk te doen wat ik moet doen bewust aanwezig te zijn en te werken aan een helder bewustzijn dat de medemens ziet en alle problemen waar we allemaal tegenaan lopen. Te weten dat liefde mededogen met mezelf en met alles en iedereen om me heen de enige remedie is om in harmonie dit leven te kunnen leven. Dat ik steeds meer in de gaten krijg dat er geen zelf willigheid een rol hoeft te spelen. Dat juist het idee dat ik ertoe doe, zo onbelangrijk is. Ik doe er toe als gereedschap om hier en nu op een  mooie manier aanwezig te kunnen zijn. Op dat punt 'beyond that'. Daar is rust vrede en harmonie. Dan kan alles er zijn zoals het is.

Het ruimt niet zomaar alle problemen uit de weg want we kunnen de wereld en de omstandigheden niet veranderen maar we kunnen wel zo bezig zijn dat we niet de hele wereld hoeven te plaveien maar we kunnen zorgen zelf in harmonie te zijn door goede schoenen aan te trekken.

Als ik later groot ben

Als ik later groot ben wil ik...

Ik herinner het me nog wel, hoe het leven was toen ik jong was. Toch heel anders dan nu. Na 75 jaar weet ik het allemaal wel, of vergis ik mij? Wat weet ik nou eigenlijk? Is er niets meer over van de kinderlijke nieuwsgierigheid? Natuurlijk is er heel veel veranderd. Ik heb hopelijk veel geleerd  en ervaringen opgedaan. Ervaringen die mijn leven een bepaalde kleur hebben gegeven waardoor ik het ervaar als mijn leven. en waardoor ik ook zeg: dat ben ik. Ik kan denken dat ik weet wie ik ben maar ik kan ook nieuwsgierig blijven en iedere keer een nieuw inzicht op laten komen en soms verbaasd zijn over mezelf. Want niets is onmogelijk en alles is veranderlijk.

Ik kan  denken dat ik het helemaal gemaakt heb in mijn leven maar er is ook een mogelijkheid dat ik denk dat ik er niet veel van gebrouwen heb en alle variaties daar tussenin. 

Vijfenzeventig jaar. Ik hoef niets meer te bereiken. Kan het wat kalmer aan  doen en hoef me eigenlijk nergens meer druk over te maken.  Ach natuurlijk zo staan we niet allemaal in het leven maar soms zou het wel makkelijk zijn er wat losser mee om te gaan. 

Eigenlijk vreemd dat al die levens wijsheid die we hebben opgedaan niet altijd leidt tot een makkelijker en beter leven in de ouderdom maar soms precies andersom werkt en gek dat er vooral bij het ouder worden de spoken op de weg verschijnen omdat de ervaring ons heeft geleerd dat bepaalde dingen onze weerstand oproepen. Dat willen we niet. Waar we ons vroeger niet druk over zouden maken. O jee, de afvoer is verstopt en de wasmachine heeft het begeven en ik moet voor het weekend nog de boodschappen in huis halen en niet vergeten dat ik...en iedereen loopt me in de weg terwijl ik. Ik krijg niet eens tijd om een boek te lezen. Alles zit me tegen. Ik kan er niet uit, veel te heet of het regent dat het giet. Ik zie nooit meer iemand mijn hele sociale leven ligt overhoop.

De problemen lijken zich soms op te stapelen en ik vraag me af of ze  de moeite waard zijn  om op mijn rug mee te slepen. Kan ik niet gewoon dagelijks mijn  ding doen op mijn eigen manier en me niet druk maken over wat wel en wat niet. Als er een oplossing is hoef ik me niet druk te maken en als er geen oplossing is hoef ik me ook niet druk te kamen. De dingen oppakken zoals ze aan me verschijnen. Zou ik dan niet heel wat makkelijker leven?

Ik kan echt maar een ding tegelijk doen. Multitasken lukt niet meer. Dus zet ik mijn hele leven in een kleinere versnelling en doe niet meer wat ik altijd heb willen doen. Dat is gewoon veel te veel. Dat werkt niet meer. Ik doe alleen nog wat ik echt wil doen zoals het op mijn pad zich voordoet. Ik ga weer leven als een kind die niets moet van zichzelf. Maar doet met plezier of misschien af en toe ook met minder plezier.

Als kind staan we overal voor open en zijn er nog niet zoveel ingekleurde ervaringen die ons maken tot wat we zijn. Zoals ik hierboven al schreef, een kind denkt niet zoals wij: DAT BEN IK. Een kind IS. Er is een natuurlijke nieuwsgierigheid over alles dat hen overkomt zonder er de plaatjes op te plakken en de kleur aan te geven zoals we dat later gaan doen.  Ze doen en kijken rond. Wij ouders pompen het er al jong in. wat ze wel en niet moeten doen en tot op zekere hoogte hoort dat bij de opvoeding. En dat is goed maar ze kunnen er ook levenslang last van hebben en als ik dan tot de ontdekking kom dat ik er last van heb dan laat ik het achter me . Ziezo dat is een goed voornemen. Nu nog doen. En ook dat vraagt dagelijkse oplettendheid.

Ik wil nu leven als een kind. Met de nieuwsgierigheid die daarbij past. Alles is altijd weer nieuw al denken we dat we het wel weten, dat is niet zo. Alles is altijd weer anders er is niet een ding dat op een ander moment hetzelfde is. Helaas zien we dat niet en zijn we ons daar niet dagelijks van bewust. Evenals van het goede voornemen aan het einde van de vorige alinea. Om daar weer bewust van te worden moet ik het beoefenen en me er dagelijks bij bepalen. Het kan een nieuwe waardevolle gewoonte worden. Het zou zo mooi zijn zonder bezorgdheid te leven in volledige acceptatie van dat wat is en te doen dat wat gedaan moet worden aan de hand van de keuzes die we maken.

We bouwen een bepaald soort intelligentie op die we al studerend vanuit boeken hebben binnen gekregen, maar ook levenservaringen kunnen een ander soort intelligentie activeren die weinig te maken hebben met studie maar toch bestudeerd kunnen worden in dagelijkse aandachtigheid. Door met nieuwsgierigheid in het leven te staan en vooropgestelde ideeën los te laten gaat er een nieuwe wereld open.Het is bijvoorbeeld heel lastig te herkennen welke opgebouwde ervaringen juist tegen gaan werken bij het ouder worden. Vastgeroeste patronen die we ons leven lang hebben meegenomen zijn vaak niet meer van belang en dan zeggen we: zo ben ik nou eenmaal.

Niet dus. Alles kan veranderen ook ingesleten patronen die niet meer nodig zijn kan ik achter me laten en vrij en fris als een kind met aandacht in het leven gaan staan.

Jezus zei niet voor niets:

Laat de kinderen tot mij komen want van hen is het koninkrijk der hemelen.

Zouden we met al onze intelligentie het paradijs zijn kwijtgeraakt?

Puin ruimen

Ik was aan het lezen in een transcript van lessen die Dagpo Rimpoche ooit heeft gegeven. hij zei o.a. dat alle mensen iets anders nodig hadden voor hun spirituele ontwikkeling en dat het erom gaat dat je  jezelf er op een heilzame manier mee kon ontwikkelen.  Dat je er iets aan hebt en merkt dat je ermee vooruit kan komen. Ook zei hij dat als je over spirituele dingen samen  communiceert of wilt helpen het dan ook zaak is dat je op de hoogte bent van de stroming waarmee de ander zich bezig houdt.
Ja hij zegt dat natuurlijk heel wat beter dan ik dat hier nu opschrijf maar ik ben het daar in ieder geval helemaal mee eens.

Ik vind het ook heel interessant om me te verdiepen in de christelijke mystiek. En heb boeken gelezen van Theresa van Avila, Johannes van het kruis. Artikelen van Simone Weil en veel ander geschreven werk uit de christelijke traditie. Naast de weg die ik volg in het Boeddhisme.
Gelek Rimpochee, die in de Sanga van Jewel Heart mijn leraar was en helaas is overleden, zei altijd, als je weet in welk potje je het moet stoppen kom je een heel eind. En ook dat is mijn ervaring geworden dat ik de dingen steeds beter weet te plaatsen ook al leer ik nog steeds van alles wat ik tegenkom.

Het is wel belangrijk voor mij dat alles waar ik mee bezig ben en spiritueel genoemd zou kunnen worden ook past in de huidige maatschappij en in de wetenschappelijke ontwikkelingen van de moderne tijd zodat ze geen tweedracht bewerkstelligt en  we ook daar ons voordeel mee kunnen doen.
Mijn ervaring is dat dat prima samengaat. Zogauw als daar misvattingen tussen tevoorschijn komen gaat er bij mij een belletje rinkelen. Daaraan gehoor geven en oplettend onderzoeken is voor mij belangrijk om met beide beentjes op de grond te blijven staan.

Als er dingen binnen de wetenschappelijke know how  in twijfel worden getrokken door een spirituele stroming die claimt dat ze de waarheid in pacht te hebben ook al lijkt hun onderbouwing in eerste instantie spiritueel onderbouwt te zijn, het stukje wetenschappelijk onderzoek en de resultaten in de praktijk  worden gewoon aan de kant geschoven. En dan begint dat voor mij te lijken op de dogmatische stellingen vanuit religie zoals vroeger de kinderen niet ingeënt werden tegen polio etc. de praktijken  die velen uit het verleden hebben afgezworen, dogmatisch en niet in de lijn met hun spirituele ideeen en die nu in een nieuw jasje weer tevoorschijn komen.

We kunnen prima bezig zijn, ieder op zijn eigen manier met het zogenaamde hogere of het verinnerlijken van het goddelijke. Uiteindelijk hoeft er geen enkele materie te zijn die dat tegen houdt. Dat we lijfelijk allergisch zijn voor medicaties of straling dat kan natuurlijk en is heel vervelend en moet misschien om die reden vermeden worden maar dat is iets anders dan dat het je  af zou sluiten voor de spirituele weg die je wilt gaan. Het kan onmogelijk meer zijn dan een fysieke beperking. Het zgn goddelijke functioneert op een andere wijze en is prima te combineren ook al moeten we vaak net al  Etty Hillesum zeggen.

Binnen in me zit een hele diepe put. En daarin zit God. Soms kan ik erbij. Vaak ligt er stenen en gruis voor de put. Dan is God begraven. Als ik dan mijn hoofd in mijn handen verberg dan ervaar ik dat God binnen in mij is. En dan zeg ik: ruim het puin uit je leven en dan komt God weer tevoorschijn.

En dat is puur overdrachtelijk bedoeld en niet fysiek. Fysiek, dat zijn alle menselijke uitvindingen stralingen die abstract lijken maar echt wel een fysieke vorm hebben en niets met de goddelijke geest te maken hebben. 

Ja het is een lastig onderwerp en iedereen zal zijn eigen weg daarin moeten en willen volgen. voor mij is dit hetgeen waar ik al mijn doen en laten aan toets en met beide beentjes in het hier en nu wil blijven functioneren onder alle omstandigheden .  

Al zoveel levens zocht ik

Al zoveel levens zocht ik naar jou die

vrede bent, geslagen en verstoten

ging ik naar  jou op weg. Al zoveel levens

zocht ik naar jou die liefde bent, want wat wij

liefde noemden, het vloeide telkens weg.

 

Ik zag de diepe dalen, verdwaalde in het woud,

verdronk in duister water, greep rond in zelfbehoud

Ik riep om hulp, maar woorden, zij keerden leeg terug.

 

Toch wist ik in die diepten, dat er ook hoogten zijn en

in de kringloop van de tijd, klom ik er steeds weer uit,

Totdat ik stil aandachtig, ging zitten op mijn plek en keek

naar alle dingen die ik  niet had ontdekt.

 

De koele maan van wijsheid, keek neer terwijl ik zat,

vertelde van de leegte, waardoor dit alles was.

Het duister gaf de ruimte, liet 1000 dingen zien

die ik toen aanschouwde vol van verwondering.

Ik hoefde niet te grijpen en houden wat ik had

Het mocht er alles wezen, zoals het werkelijk was.

 

Zo wandel ik nu verder en weet,

 in alles wat ik zie

in alles wat ik hoor en voel,

in alles wat ik ben en

alles wat de wereld is

 

daar heb ik jou ontdekt,           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een lange weg

Toen de staaroperatie aan de gang was waar ik gelukkig niets van voelde omdat het prima verdoofd is, zag ik tijdens de operatie allemaal  mooie kleurtjes en verder was het hele beeld verdwenen. Die kleurtjes zijn misschien gekomen door het apparaat waarmee de lens eruit gehaald en er weer ingezet werd.

Ik realiseerde me dat je zonder een lens in je oog helemaal niets ziet. Alleen maar het licht dat naar binnen valt. En dat oog functioneert zonder lens helemaal niet meer waarvoor het  bedoeld is. Wat zou mijn wereldbeeld dan anders zijn dan nu, nu ik de wereld ken zoals ik hem zie.

En dan heb ik het alleen maar over een oog. Nee nee, niet een oog, alleen een lensje Zo'n klein glazig ding dat zomaar vanaf voor de  geboorte in het oog ontwikkelt wordt. Is het niet prachtig hoe het leven in alle organen van het lichaam zijn functionaliteit vindt en ontwikkelt. En daardoor ook vormgeeft aan de wereld om ons heen.

En dan nog verder terug. Zo bijzonder dat uit het niets de potentie tevoorschijn komt om eitjes, zaadjes en andere mogelijkheden tot leven te brengen en het tot volle wasdom weet te brengen onder de juiste omstandigheden. Als de oorzaken er voor rijp worden gemaakt en de omstandigheden goed zijn dan kan het allemaal gebeuren. Als een boomzaadje in de woestijn zonder water terecht komt, zijn de omstandigheden niet juist en gebeurt er niets. Als een kind waar dan ook op de wereld geboren wordt, het zal een ander kind worden onder de  omstandigheden waarin het geboren wordt.

Toch weer even terug naar het 'begin'. Weten we al hoe het 'begon' ? Onmogelijk voor ons om een naam te geven aan het uiteindelijke niet iets, dat NIET IETS van vóór ons kennen. Daar waar alleen de mogelijkheden aanwezig zijn. Noem het even een chaos van potentiële mogelijkheden ongedifferentieerd.  Waarover misschien alleen in abstracties over gedacht kan worden. zonder dat als zekerheid te zien. Kwaliteiten die het mogelijk maken vorm tot ontwikkeling te brengen. Abstract denken dat niet iedereen gegeven is, is ook de reden waarom er in de tradities vorm aan wordt gegeven, bedoelt als hulpmiddel, waardoor het onmiddellijk weer een beperking oproept van de onnoembaarheid. Velen putten er hun kracht uit  ook al is het beperkend met de bijkomende problemen en bijverschijnselen zoals in de bijsluiter van een medicatie. In dit geval zou dat kunnen zijn dat gedacht wordt de enige  waarheid in pacht te hebben dat zelfs kan leiden tot oorlogen en de onmogelijkheid van verder onderzoek maar voor velen voldoende.

In het christendom noemen ze het dus god. En daarmee krijgt het vorm en kristalliseert onbeweeglijk. 

 In de islam wordt er geen beeltenis aan gegeven. Wat doorgevoerd wordt voor menselijke heiligen als Mohamed .  Alles wat eruit voortkomt wordt vastgezet en en als waarheid geponeerd. Uiteindelijk net als in het christendom en zaait daardoor tweespalt.

De joden noemen het onkenbaar, onnoembaar en spreken de naam niet uit en hebben ook onwrikbare ideeën.

Zo denken we het allemaal bij het rechte eind te hebben. En worstelen we verder omdat we willen weten of denken te weten wat er niet te weten valt.  Er is voor ons hier en nu alleen de levende werkelijkheid en de werkelijke persoonlijke ervaring is voor iedereen anders. 

Waarmee ik niets af wil doen aan de spirituele ervaringen die mensen kunnen hebben binnen welke religie of traditie dan ook. Want alle stromingen hebben  de mogelijkheid tot het bereiken van meer inzicht en openheid voor diegene die daar werkelijk voor open staan.

Er is een weg.  Het is een lange weg van inzicht wijsheid en liefde in een land zonder paden. 

Ja DAT.

Ik schrijf graag. Zoals ik ook graag schilder en fotografeer.. Heerlijk is dat je eigen  ding doen.

Daarbij heb ik door de jaren heen veel blogjes gemaakt. Schilderijen in het schilderijen blog, fotootjes in het foto blog en zelfs mijn hele levensverhaal zette ik op een blog. 

Toch is er aan de motivatie waarmee ik al die dingen doe veel veranderd. Op een of andere manier is het steeds minder belangrijk geworden of iemand mijn brouwsels wel of niet ziet of leest. Zo langzamerhand ben ik daar helemaal vrij van. Natuurlijk vind ik het ook leuk als ik merk dat iemand plezier vindt in wat ik er neer zet maar als niemand zou kijken of lezen dan is dat ook prima. Ik vind het gewoon heerlijk woorden en kleuren aan mijn leven te geven en kijk er zelf ook graag op terug. Ook al zie ik soms dingen in heel oude blogjes waar ik nu iets anders in sta of mee omga. Leuk om zo ook mijn eigen proces en veranderingen op te merken.

Het is me wel duidelijk dat er  niet veel over is van de Elly die kind was, later tiener werd en nog later jonge moeder. Toch heb ik nog steeds het idee dat ik dezelfde ben. Het klopt niet. Uiteindelijk kwam ik er achter dat ieder moment nieuw is en daarmee komt mijn hele leven in een open ruimte te staan waarin alles mogelijk is. En waarin ook alles er mag zijn zoals het is. En hoop ik mijn eigen interpretaties zoveel mogelijk te doorzien als gekleurd door mijn persoonlijkheid van dit moment.

Ik ken de gedachte die me op een gegeven moment angst inboezemde dat niets was zoals ik dacht en er misschien helemaal geen bescherming was zoals ik dat vermoedde. Dat ik de enige was die voor de volle honderd procent verantwoordelijk was voor alles wat ik ben en doe en ook voor wat mij zogenaamd overkomt. Toen ging ik wel door een diep donker dal maar daar ben ik gelukkig vrij snel doorheen gekomen door het recht in de ogen te kijken. Ik merkte dat ik niet verdween maar opener kon worden en dat alles wat ik als zekerheid ervoer er niet was en er ook niet hoefde te zijn om toch gewoon te kunnen bestaan. 

Tot nu toe heb ik daar geen last meer van gehad en ik zeg tot nu toe omdat er altijd weer nieuwe onverwachte dingen naar boven kunnen komen. Want niets is zeker. Maar het geeft me nu een enorm gevoel van vrijheid dat ik er ieder moment kan zijn zoals ik ben. Zonder dat het betekent dat ik me niet aan afspraken zou willen houden of andere morele verplichtingen vaarwel zou zeggen.  

Het belangrijkste in dit leven vind ik het ontwikkelen van liefde- mededogen. De vogel heeft twee vleugels nodig om te vliegen. De ene vleugel is het loslaten van alle vaste ideeën die ik heb ook over mijzelf en alles en iedereen zoals hierboven door mij beschreven en zoals ik het ervaar en de andere vleugel is liefde mededogen. Waarmee ik door me daar steeds meer bewust van te worden en het  te ontwikkelen,  doe wat gedaan moet worden in dit leven.

Volwaardig

Weer eens iets proberen te schrijven. Vanmorgen viel het woord volwaardig. Het is heel raar met woorden en hoe wij daarmee omgaan.

Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik als vrijwilliger natuurlijk geen volwaardige relatie heb met een bejaarde die lichtelijk dementeert. Wil ik daar eigenlijk mee zeggen dat die licht dementerende niet helemaal volwaardig is. Ik haal niet alles uit zo'n relatie wat ik van een goede relatie verwacht. Toch kan ik me heel blij voelen met het contact dat ik had en de manier waarop wij samen spraken of bezig waren. Noem dat maar niet volwaardig...? Maar als ik zeg het is niet een volwaardige relatie dan is dat eigenlijk een oordeel over de staat van zijn van die persoon. En doe ik ook mijn eigen handelen te kort.

Als ik daar goed over nadenk, klopt het niet helemaal. De ander is wel degelijk volwaardig ieder mens is volwaardig in de staat waarin hij of zij verkeert. Maar de uitspraak zegt meer over mijzelf. Ik ben niet in staat de ander als volwaardig te erkennen of te aanvaarden. Misschien zijn mijn verwachtingen anders. en dan  zegt het misschien meer over mijzelf want het is ook niet volwaardig de ander niet als volwaardig te kunnen zien met alle beperkingen die een mens kan hebben. In ons menszijn zijn we allemaal volwaardig mens. Daar hebben beperkingen niets mee te maken. Of je nou een arm mist of wat dan ook het mens zijn is er niet minder om.

Uiteindelijk zijn we  allemaal mensen met onze beperkingen en hebben we vaak beelden van onszelf waaraan anderen zich zouden moeten aanpassen. Maar zo zit de wereld niet in elkaar. En het is maar de vraag of ons zelfbeeld klopt. Anderen zien ons meestal heel anders.

Ja dan zijn er natuurlijk weer een heleboel mitsen en maren zoals gewoonlijk. Er zitten grenzen aan wat wel en niet kan en aan welke normen en waarden een mens moet voldoen  maar dan komen we al snel in een heel andere discussie terecht.
Het gaat hier gewoon even over volwaardig. Vaak gebruiken we dat woord in relatie tot anderen te lichtvaardig en is het een soort beoordeling van de ander ten opzichte van mijn eigen zelfbeeld en ik vergeet dat ik daaraan zelf de invulling geef naar eigen normen en waarden die even beperkt zijn als van iedereen en dus ook niet altijd de volle werkelijkheid omvatten. Misschien denk ik wel te makkelijk dat ik het bij het rechte eind heb en vergeet dat mijn rechte eind ook  door mijn persoonlijkheid wordt  gekleurd.

Ik denk dat ik alle relaties maar eens als volwaardig ga leren accepteren. Dat geeft meer kleur aan het leven dat zo geweldig gedifferentieerd is. Prachtig.

Wat is bewustwording toch belangrijk.

Als zand

Heftig nachtje

Dat was me het nachtje wel/ Ik hang nog uit te hangen op de bank met mjjn laptop schuin tegen mijn benen. Dit is een pyjama dag.
Ik ben wel wat pijn gewend van mijn darmen en heb het tegenwoordig minder frequent dan een tijd geleden maar vannacht rees het de pan uit. Vreselijk misselijk was ik er ook nog bij en durfde niet eens overeind te komen bang dat ik van mijn stokje zou gaan.
Met wat paracetamol dat ik eigenlijk bijna nooit gebruik, kreeg ik  een beetje meer rust tussen de buien door. Om half acht ben ik in slaap gevallen en om 11.30 werd ik wakker.

Wat een genot de verkrampingen waren verdwenen en tegenwoordig houd ik er meestal geen ontstekingen meer aan over en kom ik langzamerhand weer op de rit.
Als ik er nu aan terugdenk realiseer ik me hoe ik dan geen pijn heb maar werkelijk pijn ben. Er is geen mogelijkheid als je zware pijn hebt om je dan nog op iets anders te richten. Het is niet eens bij me opgekomen om dat te doen. Meestal kan ik in pijn aanvallen me nog wel bewust blijven van hoe ik ermee om wil gaan maar dat was nu totaal verdwenen.

Ja ook dat is het leven. En dan kan ik er gelukkig na die tijd weer aan terug denken en me realiseren hoe ik er in meegezogen werd. Niks  wolkjes die verdwijnen. Al weet ik altijd in mijn achterhoofd  wel dat het overgaat maar dat speelt op de momenten dat ik erin zit totaal geen rol.

Wat mij als peutertje van kinds af aan al door mijn moeder werd geleerd is  dat ik moet ontspannen en rustig blijven ademhalen als ik pijn heb. Dat ben ik mijn hele leven blijven doen en dat gaat automatisch. Het automatisme van aangeleerd gedrag  helpt dus wel. Daar ben ik nog altijd dankbaar voor en er is ook geen angst want dat zou het ook moeilijker maken.

Zo zie ik dan nu vandaag toch nog allerlei lichtpuntjes die me tijdens die pijnen en misselijkheid niet meer opvielen.

Soms ga je dan opeens diep beseffen hoe zwaar lijden voelt en hoeveel er door de mensheid geleden wordt. En is het niet meer zo vreemd dat Jezus aan het kruis riep: Mijn god mijn god waarom hebt ge mij verlaten.
Er wordt nog zoveel meer geleden dan dat ene nachtje van mij .
Het is mooi weer en het wordt hopelijk een goed weekend

Verwachtingspatronen

Als er geen verdieping is ligt de eenzaamheid op de loer.

Nou ja, dat heb ik even uitgedacht maar nu nog de onderbouwing want die is al wel in mijn hoofd naar boven gekomen maar nu wil ik dat ook nog verwoorden.

Wat wil verdieping dan zeggen? Ik kan me natuurlijk overal in verdiepen, Er is zoveel op de markt er zijn boeken, computers en ik weet niet wat nog meer waar we onze 'wijsheid'  uit kunnen putten. We hebben dan ook nog  een brein waarin we heel wat kennis op kunnen slaan en daar komt alle materiele welvaart weer uit voort en dat geeft ons de ruimte om met van alles en nog wat bezig te zijn. Dat kringetje kan een onoverzichtelijke warboel worden van honderdduizend dingen want er is verschrikkelijk veel. De mogelijkheden zijn onuitputtelijk in deze moderne tijd. Dan is eenzaamheid ver te zoeken want we zijn druk druk druk. Nou ja waar maak ik me dan druk over. Is toch prima. Komt helemaal goed.

Ja klopt maar de verpleeghuizen zitten vol eenzame mensen en ik zou de eenzamen die thuiswonen ondanks alle moderne aanvullingen, spelletjes en ik weet niet wat nog meer, niet graag de kost geven. Misschien juist in deze moderne tijd lijkt de eenzaamheid groter te worden. Zelfs onder jongeren. Je kunt je nog zo in iets verdiepen  wat buiten jezelf ligt, op stap gaan, vertier zoeken het zet niet altijd zoden aan de dijk tegen eenzaamheid. Er is altijd wel  een gevoel van gemis verborgen dat naar de oppervlakte komt. Ook de eenzaamheid bij een ander is moeilijk op te lossen met een bezoekje, Wel doen natuurlijk maar er blijven altijd veel eenzame uren over.

En nu de volgende stap.

Vooral bij het ouder worden vallen er veel mogelijkheden weg door allerlei lichamelijke  en soms ook  geestelijke beperkingen. Dat wegvallen wordt niet minder als de jaren vorderen maar steeds meer. De mogelijkheden die van buitenaf aangereikt worden en er nu zijn, zijn niet inherent aan onszelf. Ze zijn ons nooit helemaal eigen geworden. Misschien denken we dat wel maar het vereenzelvigen daarvan dat is waar het om draait. Hoe worden dingen echt iets van jezelf waarmee je in volle tevredenheid kunt leven en zonder hulpmiddelen kunt voortbestaan. Met andere woorden heb ik genoeg aan mezelf zoals ik ben en me ontwikkeld heb..

Daarvoor zal ik toch echt eens een kijkje in mijn eigen doen en laten moeten nemen,  mijn wel en wee mijn hebben en houwen. Hoe ga ik om met mijn leven. Ook voor wat betreft mijn pure staat van zijn zonder of met heel weinig  inbreng van buitenaf.Vinden de hypes, goede voornemens, alle kwaliteiten die ik zou willen ontwikkelen echt een weg in mijzelf waardoor het werkbaar wordt. Is dat wat ik belangrijk vind mij eigen geworden. Ėėn met mijzelf? Krijgen ze handjes en voetjes. Ben ik me bewust hoe ik daarmee omga en misschien wel steeds weer verval in gewoontepatronen die ik liever zou omzeilen. En kan ik dan ook rust vinden als ik bemerk dat het allemaal niet zo gaat als ik graag zou willen als ik niet meer weg kan lopen naar allerlei buiten mijzelf liggende  hulpmiddelen en afleidingen. Kan ik ook dan thuis zijn bij mezelf?

Ik vermoed dat zulke zelf onderzoekjes heel behulpzaam zijn. Daar een gewoonte van maken en stil worden in de reflecterende momenten. Er niet van weg rennen  Er in alle rust naar kijken. Het tot je eigen zijnsstaat maken. Het lijkt mij heel behulpzaam om eenzaamheid te voorkomen of op zijn minst je er bewust van te worden en ermee om te leren gaan. Want eenzaamheid zit niet alleen in geen contacten hebben. Eenzaamheid zit in mezelf en gaat over vele soorten van gemis die niet meer op te vullen zijn van buitenaf.

Kan ik, nu ik nog volop uit de voeten kan, alleen zijn of heb ik moeite met het feit dat er niet altijd aan mijn verwachtingspatroon, dat ik heb van mijn contacten, wordt voldaan? Hoe spelen mijn verwachtingspatronen een rol in mijn gelukkig zijn? Verwachtingen kunnen grote teleurstellingen herbergen.

Ik denk dat het jezelf bevragen en wat zelfonderzoek van groot belang kunnen zijn bij het voorkomen van eenzaamheid.

Ik ben maar gaai

Ik rek mij uit

en durf niet meer

bewegen

-

Daar zit ik dan

met in mijn oog

twee anderen geregen

-

Hij kijkt mij aan

en zegt:pardon,

ik wilde echt niet storen

ik ben maar gaai

en Vlaams dat wel

ik laat nog van mij horen

-

-

Hij vliegt weer weg

en ik onthutst

door dat nabije groeten.

trek mij weer terug

naar waar ik was

en ga de dag ontmoeten.

Ik wist toch zeker dat er ergens een fotootje moest zweven van meneer Gaai.
En ja hoor, gevonden.

Volledig

Het is dan wel mijn eigenwijze blogje maar vaak denk ik. Het is beter stil te zijn. Zeg maar niks. Wat zou je moeten zeggen, iedereen gaat zijn of haar eigen weg. En dat is goed.
Maar ja, zo schijn ik niet in elkaar te steken. Vaak zeg of schrijf ik indrdaad teveel en zou het beter zijn te zwijgen. Maar ook communicatie is belangrijk. We leven niet op een eiland ieder voor zich. Samen zijn kan een verrijking zijn als er goed gecommuniceerd wordt. Maar goed communiceren is een van de lastigste dingen omdat iedereen vol zit van eigen ervaringen en ideeën . En als iets volzit kan het nooit VOL LEDIG zijn.

Zo heeft ook iedereen een ander beeld bij god. Wat is daarbij je beleving, waar heb je het over. God is liefde zei een vriendin tegen me, De bron. Ja allemaal goed en wel maar ook daarvan zijn vele interpretaties mogelijk.

Ik ben erg gehecht aan mijn partner en zeg van hem te houden en dat meen ik in hart en nieren. Maar of dat echt onbaatzuchtige alomvattende liefde is zoals ik me werkelijke volledige liefde voorstel. ...Tot mijn spijt moet ik erkennen dat het misschien een benadering ervan is maar zeker niet het volledige plaatje.

Ook weer zo'n woord. VOLLEDIG. Een van de mooiere woorden die ik ken. Het geeft voor mij precies aan waar alles over gaat. Het hele leven zou ik volledig willen leven.

Het lijkt wel zwaan kleef aan. Ik val nu van het een in het ander. Ik denk dat dat komt omdat uiteindelijk alles met alles te maken heeft. En dat komt ook weer tot uitdrukking in dat ene woord. VOLLEDG. Alles zit erin niets uitgezonderd omdat het leeg is kan alles erin. Maar wat doen wij en hoe ervaren wij. We zien nooit niet meer dan een klein stukje van de werkelijkheid  Het is onmogelijk om het hele leven en alles erop en eraan in een keer te bevatten. Dus weten we eigenlijk niets. Alles alleen maar fragmentarisch.

Is het nog te volgen?

En al die fragmentjes slaan we op en bewaren we. Soms wanneer iets heel belangrijk is dan  moeten we het maar even opschrijven om niet te vergeten. Op een papiertje in de computer of in ons brein. De opslag wordt door het hele leven heen steeds voller. De computer heeft gelukkig nogal wat extra geheugen en als het moet ook nog een extern geheugen.  Maar het  haalt allemaal niet bij VOLLEDIG zijn.

Misschien is het handiger om te erkennen dat we onvolledig leven, onvolledig zijn en als we ons dan dagelijks daarvan bewust worden en iedere keer alle ideeën  over van alles en nog wat los laten. Wie weet kan dan HET VOLLEDIGE indalen en ons de ruimte geven om alles al is het maar een moment in de pure werkelijkheid te ervaren.

Nou ja, misschien is het echt niet te volgen maar het is ook gewoon mijn eigenwijs blogje voor vandaag.

Niets menselijks is ons vreemd.

Ik ben weer fijn aan het lezen geweest en het liefste zou ik alles wat ik dan lees hier willen kopiëren  en plakken/ Maar ja dat heeft dan nog maar heel weinig te maken met het eigenwijze blogje.  Het is me wel duidelijk, waar het om gaat is; het in je eigen leven in praktijk te leren brengen. Er is namelijk geen pad of geen leraar die dat voor je kan doen. Door anderen of leraren  kan alleen maar gewezen worden naar de maan en zelf moet je leren die maan te zien met je eigen ogen en je eigen werkelijkheid.  Het is niet voor niets dat spiritualiteit een land zonder paden wordt genoemd. Maar daar schuilt in mijn idee ook wel gevaar in en is natuurlijk nooit vrij van eigen interpretatie die misschien niet atijd heilzaam is.

Daarom vind ik het wel belangrijk om ook naar degenen die naar de maan wijst te kijken en  te leren zien of hij leeft naar wat hij of zij verkondigt en eerlijk in zijn of haar vel steekt naar mijn eigen normen en waarden. Zo vind ik het bijvoorbeeld niet plezierig als er een beroep wordt gedaan door een leraar op een of andere overdracht vanuit een astrale wereld. Het kan natuurlijk heel goede dingen in zich dragen maar ik kan dat niet verifiëren. En ik ben ervan overtuigd dat er in die astrale wereld zowel goede als minder integere krachten aanwezig. zijn.   Nee ik baseer  wat ik lees en in me op wil nemen liever op iets tastbaars. Overleveringen van mens op mens bijvoorbeeld. Dat lijkt mij toch iets steviger. Dan kan ik ook al is het maar in de geschiedenis verefiëren hoe zo iemand geleefd en gewerkt heeft en wat daar de resu;taten van zijn.

Veel verhalen en filosofiën vanuit een ver verleden zijn dan in mondelinge overdracht doorgegeven. Maar de grootste controle ben je natuurlijk altijd zelf. Helpt het je en verrijkt het je in de zin van een spirituele weg die je wilt gaan en is jouw ervaring dat je er jezelf beter door leert kennen. Dat is voor mij in ieder geval  echt belangrijk.

Mens ken uzelf, want niets menselijks is ons vreemd en het beste wat ik kan doen is mijn wel en wee leren kennen en erkennen zonder daar schuldgevoelens over te produceren. Daar heb ik niets aan, maar als ik erken en doorvoel dat er iets anders kan of verbeterd kan worden dan pas kan ik er iets mee doen, kan ik werken aan mijzelf.
Ik ben niet zo van alles met de mantel der liefde bedekken voor mijzelf.
Misschien wel voor mijn medemens als dat nodig is maar er is ook  rechtvaardigheid nodig voor kwade zaken.  Zonder mezelf te veroordelen en liefst met de nodige humor wil ik graag eerlijk naar mijzelf leren kijken/ En dan maar opletten zodat ik de volgende keer niet weer in de zelfde val loop. Maar ja.... Ik zei het al, niets menselijks is ons vreemd.

Foutje

Vanaf dat ik met dit blogje ben begonnen heeft er een verkeerde instelling in gezeten voor de reacties. Wat ontzettend dom. Kreeg ik allemaal lieve reacties binnen en had dat niet in de gaten.
Gelukkig stuurde Izerina mij een persoonlijk mailtje waardoor ik alles nog eens goed nakeek en de fout heb kunnen oplossen.

Allemaal heel hartelijk  bedankt voor de moeite om te reageren  Ik vond het al wel vreemd want er werden wel leuke statistieken zichtbaar. Maar nu is het me duidelijk en zal ik beter oppassen.

Dank dank dank en en lieve groet van Elly

Gedachten

Gedachten

wolken in heldere lucht

ik drijf

op een wolk

gedachten.

maken blij

brengen onrust

of verdriet

Meditatie

Laat gaan

Er is keus.

Ik hoef niet mee te gaan.

Kan thuiskomen bij mijzelf.

De werkelijkheid

In de filosofie van het Boeddhisme kwam ik De Leegte tegen. Het zei me nog niet zoveel maar het was wel interessant. Alles bestaat uit afhankelijkheid. Er is niets dat op zichzelf bestaat.   HHHHMMMM. Welke consequenties kun je daaruit trekken? En klopt de stelling?Nou ja daar kan je lang mee nezig zijn. Hoe zit dat dan. En ik las er zo een en ander over. Ik volgde toen nog geen cursussen en lessen van Gelek Rimpochee.

Op een dag verdween mijn totale houvast en ontstond er een zwart gat. Mijn wereld stond op zijn kop. De houvast die ik dacht te hebben verdween en dat was beangstigend. Durfde ik los te laten? Hoe heftig kan het zijn. Wat xou er van mijn zelf of mijn zelfbeeld overblijven? Want ook daar ging het over.Toch kwamen er steeds weer andere perspectieven waar ik houvast aan dacht te hebben en toen ik lessen en cursussen in het Boeddhisme ging volgen kreeg ik regelmatig te horen dat het DAT ook niet was als ik dacht te begrijpen wat Leegte was. Iedere keer weer was het loslaten van alle ideeën en stukjes houvast die ik zocht. Het werd steeds weer op losse schroeven gezet. Iedere keer werden de poten onder mijn stoel weggezaagd.
Als een drenkeling die zoekt en een plank vindt waarmee hij kan drijven kwam ik  tot de ontdekking dat ik geen plank vast hoefde houden maar mijn eigen arm kon  omklemmen  dat alles wat ik denk en dacht in mijzelf aanwezig moest zijn. Want ik bleef gewoon functioneren ondanks moeilijk te bevatten inzichten., In stilte  voelde en  zag ik  hoe alles op zijn plek viel. De eenheid van alle bestaan was een werkelijkheid en ik was er een  deel van. Een geheel ermee. Het werd mijn ervaring.  Het was zoals het is. De wereld in en  om mij was prachtig Een bijzondere ervaring waarbij alle puzzelstukjes op de plek vallen.

Na die tijd had ik  wel vaker zulke momenten van inzicht en eenheid beleving met een alles overheersend gevoel van blijdschap, dat ook altijd weer verdwijnt . Maar voor mij is het belangrijkste dat de wereld niet meer hetzelfde is als daarvoor . Ik kijk er anders naar.  Toch is alles er nog net zo. Maar ik zie meer schoonheid  in alles. Ik ervaar meer rust van binnenuit, zie ook helderder het verdriet en de narigheid dat er ook is.

 Nu zie ik dat alles wat ik ben denk en doe allemaal afkomstig is uit mijn eigen geest en denken. Ik ben daar  zelf verantwoordelijk voor en kan daarmee werken en groeien in het dagelijks leven in de manier waarop ik ermee omga. 

Het verabsoluteren  en tot de waarheid bombarderen van ideeën die  ontstaan zorgt voor  grote ellende en narigheid die we elkaar aandoen. We kunnen de dingen geen waarheid noemen die we zelf in het leven hebben geroepen inclusief religies die niet vanuit de afhankelijkheid van alle bestaan opereren. Alles wat vorm aanneemt is werkelijkheid en we moeten er een weg van liefde en mededogen in leren vinden. Waarheid is  niet aan de orde. Als we het verlagen tot MIJN of een waarheid  is vrijheid ver te zoeken. Er is alleen werkelijkeheid daar hebben we het mee te doen. Daarbinnen mogen we opkomen voor onrecht onderdrukking en andere ellende. Maar het kan nooit absolute waarheid zijn maar wel mijn werkelijkheid en die kunnen we net zo ruim maken als de omstandiheden toelaten. Met respect en  zien dat alles een geheel is en prachtig in de differentiaties en vormen waarin het zich uitdrukt.

De wereld is niet maakbaar daar komen we ook in Corona tijden weer achter maar we kunnen er wel mee om leren gaan onze  verantwoordelijkheid nemen met liefde en mededogen voor elkaar.
Ook in deze tijd geld dan zeker het gaat niet om mij maar om ons allemaal en het geheel.

Ik herinner me dat ik in de jaren negentig voor het eerst kennismaakte met een heel andere manier van kijken naar de werkelijkheid. En zoals ik daar al in een eerder blogje over schreef, heeft dat niets te maken met waarheid. De werkelijkheid is onze ervaring. Zoals iedereen zijn eigen wereld ziet en ervaart. Het is voor iedereen anders en omdat ervaring kan veranderen zo kan de werkelijkheid ook  veranderen door op een andere manier naar dingen te leren kijken. Als je op die manier dan meer ruimte in jezelf  creëert  wordt het ook mogelijk om wat flexibeler in het leven te staan.  En zie je je eigen werkelijkheid minder als een onomstotelijke waarheid. Dat kan wel een en ander in je leven op de kop zetten.

Mijn wereld werd dus ook op de kop gezet. 

Ik was er altijd van overtuigd geweest dat er meer was tussen hemel en aarde dan ik kon beseffen. Mijn christelijke achtergrond had diepe sporen in mijn leven gegroefd want er moest toch zoiets als een god zijn, of bron of oorsprong en toch geloofde ik niet in alle dogma's die daarmee gepaard gingen. In ieder geval moest er iets zijn waartoe ik me zou kunnen richten . Iets waar alles uit voortkomt, de bron of zo. Iemand  tja hoe en wat wist ik eigenlijk ook niet meer. Maar het was en bleef 'een iets' hoe open ik er ook in stond het gaf een gevoel van houvast. Als ik weer aan spiritualiteit ga doen dan zou ik wel weer iets van houwast vinden. Iets dat naar mij omkeek. Voor wie ik misschien wel belangrijk was als mens. Misschien wel iets in essentie waar ik zeker van kon zijn. Ja DAT.

En toen in een gesprek na aanleiding van een cursus in de Theosofie en de Geheime Leer kwam bij mij de vraag naar boven. Is er dan misschien toch geen  God zoals ik me dat voorstel die zich voor ons of mij  interessert? Het antwoord dat ik toen kreeg was niet bevestigend of ontkennend. Dus bleef ik ermee worstelen en bleef ik lezen en onderzoeken.

Het is niet waar

In de bovenbalk maakte ik een pagina met gedichtjes waar ik regelmatig nieuwe op zal plaatsen. De onderstaande heb ik er vandaag in gezet.

In de avond 

Als de lage zon verdwijnt

 achter mijn horizon

twinkelen bladeren

 als goud in de wind,

lachen de geesten

 in knisperende blad

 om

het volkje

dat daaronder

beslommeringen heeft.

Ik luister in stille aandacht

----------------------------------------------------------------

Veel te vroeg

Op deze vroege morgen zien slechts

de toppen van de bomen de zon

die twijfelt.

Plotseling, schijnbaar willekeurig

spreidt ze haar stralen uit en scheidt 

het licht van  donker.

-

In de verte ruist de ochtend van de stad.

Het snorren van de krantenjongen en

de eerste trein, die veel te vroeg

de warme liefde van de nacht

verwijdert.

Nog zingt de nachtegaal.

-------------------------------------------------------------------

Het is niet waar

Ben ik de vorm die mij bepaald

of ben ik nog iets meer

Ben ik het hoofd dat denken kan

zo denk ik keer op keer

 ben ik de vrouw die lacht

om een onschuldig kind

maar ook kan ik verdrietig zijn

en vrouw die jou bemind

ben ik lief of ben ik boos

wie denk ik dat ik ben

wie ademt mij

bezielt mijn geest

wat is de levenskracht die telkens weer

het stuwend hart laat pompen

verwondert over leven

dat zich dag na dag voltrekt

aan deze kleine lichaamsplek

bewustzijn van een wonder

bewustzijn dat dit al omvat

of  is dat in mijn lijf vervat

of leeft mijn lijf in het bewustzijn

Ach, een ding is me nu wel klaar

wat ik denk te zijn

het is niet waar

Aandachtig zijn

Vanmorgen was het er weer. Eigenlijk is het de laatste dagen er steeds. Voor zover ik het nu herken en dat is niet zo vreemd na tientalle jaren, maar nu is het geen colitis. Maar mijn darmen zijn wel erg gevoelig en ik moet heel voorzichtig zijn met wat ik eet. Maar beroerd, ja dat kan ik mij er wel van voelen en vaak ook heel pijnlijk.

Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Dat is er, dat ken ik en heb er mee om leren gaan. Toch iedere keer als ik me zo naar voel merk ik hoe moeilijk het is om dat gewoon te ervaren maar ook hoe makkelijk het is om daarin meegenomen te worden. Daar kan ik in blijven hangen of gewoon iets gaan doen als ik me niet al te rot voel maar ik kan me ook bewust worden van wat zich in me afspeelt en hoe ik daarmee om wil gaan.

Voor dat laatste koos ik vanmorgen en voor mij voelt dat altijd het beste.  ik merk dat ik er dan niet te ver in af moet dalen want dat is dan me mee laten nemen door de ellende en dan komen er  ook nog zenuwen bij die de situatie verergeren en daar schiet ik niks mee op. Het gaat erom dat ik me niet meer dan bewust ben van mijn lijf. Ik kan me dan  richten op mijn  beoefeningen die ik in het boeddhisme heb geleerd. Een Tara meditatie bijvoorbeeld. En doordat ik daar mijn ervaringen mee heb roept dat een blijdschap naar boven die van binnenuit komt. Een soort herinnering omdat ik daar die ervaringen eerder mee had. Ik kan me zo voorstellen dat het ook datgene is wat in de christelijke context  gebeurt wanneer je je richt op een Jezus  of een Maria. Misschien een rozenkrans bidt of je richt op Het Jezus gebed waarover ik las in de Filokalia

(Ik zal eens kijken of ik een linkje in de zijbalk kan zetten van de wikipedia zodat sommige woorden makkelijk te duiden worden.)

Het wordt mij dan in ieder geval  duidelijk dat het ook mogelijk is je binnen lijfelijke narigheid je aandacht zo te richten dat er van binnenuit blijdschap ontstaat ondanks de ellende. Maar goed het is natuurlijk geen wet van Meden en Perzen  dat die blijdschap naar boven komt. Als de narigheid te groot is, wat ik ook wel had dan is het lastiger  om als het ware het lijf te laten zijn voor wat het is en je aandacht op iets moois te richten. Maar natuurlijk kan ook juist in de grootste narigheid  de diepte van de ervaring  zelfs groter zijn.

Ik kan me ook op de natuur richten. Als ik naar buiten kijk en het is daar zo prachtig en ik laat dat in volle aandacht binnenkomen dan is dat ook behulpzaam voor de werkelijkheid want die is net zo werkelijk als mijn lijf en het mag er allemaal zijn.

Aandachtig zijn dat is voor mij waar het hele leven over gaat. 

Waarschijnlijk is dat ook waar de diepste levenservaringen in de Mystiek van alle religieuze stromingen dezelfde uitwerking hebben ook al zijn ze nog zo verschillend.