Niet te bevatten, altijd anders

 Ik laat mijn overdenkingen weer eens de vrije loop en krijg  voor mijzelf steeds meer helderheid over  datgene wat voor mij spiritualiteit is.

 Dat heeft niets te maken met geloven in, vertrouwen hebben in iets of iemand of een religie, het zoeken van zekerheden of waarheden en meer van zulk soort dingen.  Integendeel, dat is het voor mij  niet meer.

Door de eeuwen heen is er zoveel door ons mensen bedacht om in de onzekerheden van het bestaan enige houvast te vinden. Dat heeft geleid tot het ontstaan van allerlei religies en tradities die vaak suggereren de waarheid te kennen en zij hanteren allemaal een bepaalde methode waarmee je je zou kunnen verbinden om meer grip te krijgen op dingen waar we eigenlijk geen grip op kunnen hebben en ook nooit grip op zullen krijgen. Dogma's, mythologische verhalen en rituelen helpen om een beeld op te roepen van iets dat geen beeld heeft en onkenbaar is. In ieder werelddeel verschillende tradities en onderbouwingen van dat wat men voor waarheid houdt. Natuurlijk zitten in al die vormen  overeenkomsten en ergens zullen ze raken aan datgeen wat onzegbaar is. Het mysterie waarnaar we op zoek zijn en dat we willen kennen . Maar door onze menselijke beperkingen krijgt het vele interpretaties die alszodanig vastgezet worden maar niet meer zijn dan een benaderingen en  een flauw aftreksel  van een ongekende werkelijkheid.

Waar het voor mij om gaat is bewustzijn. Slechts het bewuste universele leven kan zich van het persoonlijke leven bewust worden.  En dat is in potentie in ieder van ons aanwezig.

Want wat is de essentie van leven? Waar kont het vandaan en waar gaat het heen? 

We kunnen denken dat we in de wetenschap al heel ver zijn en heel veel weten.  Afzonderlijke lichaamsdelen kunnen gereproduceerd worden. Het universum onderzocht en bekeken tot op miljarden lichtjaren maar wat is het leven zelf. Is dat niet het grote mysterie? Is het leven alszodanig in het moeilijk te doorgronden bewustzijn gehuisvest e en/of omgekeerd?

Om kort te gaan, we weten niets. 

Hier en daar worden misschien tipjes van een sluier opgelicht en wordt een klein stukje werkelijkheid zichtbaar, voelbaar en ervaarbaar en dringt door in het vewustzijn  van degene die dat ervaren als niet te verwoorden. En dan nog... wat weten we dan? Geeft dat houvast? Kun je dan denken dat je het weet. Want daarna gaat het leven gewoon verder in al zijn dualiteiten, al is het  na zo'n ervaring nooit meer hetzelfde

Spiritualiteit en alles daaromtrent zou ik een vangnet willen noemen. Alle tradities alle religieuze stromingen alle investeringen die we in spiritualiteit doen, is dat inderdaad een vangnet voor onze onzekerheden?  De werdelijkheid en de essentie van wat leven is, kennen we niet. Maakt spiritualiteit het leven voor velen wat draaglijker en geeft het een richting aan waarin we ons willen bewegen? Een goede richting, heilzaam. Een weg waarop jezelf tot je recht kunt komen en anderen probeert lief te hebben of een weg van mededogen te volgen om wat voor reden dan ook. 

Behulpzaam kan het voor velen zijn je te richten tot een  alwetende god, goden, dieties en rituelen

Ikzelf  kom steeds meer tot de conclusie dat het allemaal methoden zijn die ons worden aangereikt om te komen tot een leven waar geluk nooit volledig realiseerbaar is. Een leven waarin het erom gaat je weg te vinden in alle onzekerheden en niet weten. Een middenweg in dualiteiten.

Die methoden vind ik terug in de mystieke tradities, in de christelijke traditie, in de joodse traditie, de mystieke soefi en vele andere tradities de bases die tegenwoordig ook door enkelingen wordt gebruikt om hun persoonlijke weg te delen met anderen. Eigenlijk voor elk wat wils. Want er is niet een mens gelijk aan de ander en we hebben allemaal iets anders nodig. En als ik dan in die tradities duik kom ik steeds weer uit bij het vangnet de manier waarop ik de weg naar binnen kan gaan totaan 

NIET WETEN 

Omdat ik dat steeds helderder krijg is het niet meer zo moeilijk om overal herkenning in te vinden. En toch te zien dat iedere methode anders is. Niets is hetzelde en dat is goed.

Voor mij voelt de christelijke traditie als een pad van liefde waarin alles gericht wordt naar de ziel het hoogste haalbare  binnenste. En een vertrouwen in Christus. Maar als ik verder lees in de klassieke geschriften van Johannes van het Kruis, Theresa van Avila en Meister Eckhart kom ik in de mystiek een stapje verder door een zelfonderzoek tot in het onkenbare zelfbewustzijn, zoals Theresa bijvoorbeeld dat in haar boek De Innerlijke Burcht beschrijft.

In het Tibetaans Boeddhisme  is het een weg van studie, meditatie en zelfverwerkelijking ook een weg naar binnen tot aan het begrip van De Leegte . Kort door de bocht: de filosofie van afhankelijk ontstaan. Een weg die je je  eigen kunt maken in je diepe bewustzijn. Ook dat is een hele weg om te gaan met andere methdieken dan in het christendom, tot aan het inzicht dat alle fenomenen leeg zijn van op zichzelf bestaan wat dan als het juist wordt beoefend meer kijk geeft op het functioneren van al het bestaande en de praktijk beoefening van liefdemededogen .

En overal kom ik dat vangnet tegen in alle methodieken . De mens kan daar steeds weer  toevlucht tot nemen onder moeilijke en goede omstandigheden. Tot goden tot Allah tot Christus tot God, tot moeder aarde enz.en dat zijn wel degelijk krachten die een rol spelen en veel steun kunnen bieden. Let wel: Het zit op die manier prachtig in elkaar maar het wordt een probleem als we de methodieken en de krachten die behulpzaam in ons leven kunnen zijn , gaan benoemen tot zelfstandige wetgevende instanties. 

 Uiteindelijk is het de kracht in en om onszelf die ons doet leven en beademt. Krachten die er zeker zijn. Maar in en door ons tot uitdrukking worden gebracht. Mrachten die positief maar helaas ook negatief gebruikt kunnen worden.

Maar wat het leven zelf is blijft voor mij een open vraag. Misschien is leven een eindeloos geheel van bewustzijn waar ieder mens een vonkje van is en ook dat is dan weer een mooi plaatje en niet meer dan dat want ik denk dat het ook dat niet is 😅

En de grootste openingen vind ik dan in niet weten en openstaan voor het begrip van afhankelijkheid van al het gemanifesteerde. Waar ikzelf ook een klein deeltje van ben. Altijd veranderlijk nooit hetzelfde, gelukkig, zoals alles wat vorm aan heeft genomen. 

Dat lost het mysterie niet op, Gelukkig. Het mag er gewoon allemaal zijn. In en met ons.

Wel ben ik blij met de enorme differentiatie van mogelijkheden om tot inzicht te kunnen komen. En als er werkelijk  inzicht zou zijn zou er ook geen geredetwist of ruzie meer zijn. 

Spiritualiteit is voor mij 

Leren open te staan en bewust leren werken met en in dit leven onder alle omstadigheden die zich daarin voordoen

Het juiste moment

Het is alweer jaren geleden dat ik een boek las van Meister Eckhart. Ik herinner me dat het me bijzonder boeide omdat hij de christelijke traditie op een manier benadert die helemaal bij mijn gedachtengang klopt.

De laatste jaren staan zijn boeken weer volop in de aandacht en worden er op verschillende plaatsen cursussen of lezingen gegeven  over zijn denken en werken. Zo vond ik via google zoeken een interessante pagina https://dominicanen.nl/page/2/?s=Meister+Eckhart

Maar ook van Marga Haas.  www.margahaas.nl/parelduiken-in-de-bijbel.

Zij verzorgd ook workshops over Meister Eckhart. Meerdaagse kennismaking met Meister Eckhart.

Iedere twee weken plaatst ze een korte overweging op haar site. Daar kun je je op abonneren zodat je er geen misloopt. Ik kreeg een heel mooie binnenkomer die me goed van pas kwam. Niet over Eckhart, maar toch...Ook voor mij op het juiste moment.

Ik kopieer het hieronder.

Gods Woord is stilte

Bij Johannes 1:1

Lekker, een nieuw boek. Ik heb Liefde is licht besteld. Religieuze teksten van Simone Weil. De boekhandel heeft laten weten dat het binnen is en ik fiets er ronkend van genoegen naartoe. Nog voordat ik het pand weer verlaat, sla ik het boek op een willekeurige plek open en lees de woorden die ik daar aantref. ‘Gods Woord is stilte.’ Je zou bijna gaan geloven dat het leven tot op de vierkante centimeter geleid wordt.

‘Gods Woord is stilte.’ Heerlijke kost voor iemand die is opgegroeid in een traditie die zegt dat de bijbel Gods Woord is. Wat een ruimte, wat een vrijheid, wat een vrijmoedigheid! Op weg naar huis kauw en herkauw ik ze, deze woorden. ‘Gods Woord is stilte.’ Eigenlijk is dit ene citaat voldoende voor een hele Parelduiker en hoef ik er niets aan toe te voegen; de woorden hebben een diepgang die je ongetwijfeld aanvoelt. Maar iets in mij laat me er toch weer mensenwoorden aan wijden. Met terughoudendheid, dat wel. De woorden van Weil doen me direct denken aan een citaat dat toegeschreven wordt aan de middeleeuwse islamitische mysticus Rumi: ‘Gods taal is stilte; de rest is een povere vertaling.’ Dat maakt me bescheiden. Maar iets van de diepgang van de woorden van Weil wil ik wel proberen te peilen en in taal te vatten.

‘Gods Woord is stilte.’ Allereerst is daar het woord stilte. Wat betekent dat? Afwezigheid van geluid? Verblijven in een rustige omgeving? Omstandigheden die altijd hetzelfde blijven? Dat is stilte ook, maar ik laat het liever niet bij deze uiterlijke uitleg. Stilte heeft alles te maken met hoe jij op veranderende omstandigheden reageert. Wat die omstandigheden met jou doen. Welke innerlijke gesprekken de omstandigheden in jou op gang brengen. Als ik terugkijk op de afgelopen maanden, zie ik dat ik veel moeite heb met veranderingen. Eerst alle beperkende maatregelen en wat die voor gevolgen hebben voor mijn dagelijks leven en voor de hele maatschappij. En daarna de stapsgewijze versoepeling. En ik moet me daar telkens maar weer aan aanpassen. Het roept in mij een bepaalde heftigheid op. Koortsachtigheid. Ik kan wel doen alsof ik reuze flexibel ben, maar eigenlijk geeft het me elke keer weer innerlijke onrust. Pas als ik de onrust een beetje laat betijen en ik de wereld en mezelf weer kan bekijken vanuit een perspectief dat iets verder weg ligt dan mijzelf, ervaar ik weer iets van ruimte, rust, innerlijke vrede.

Stilte. Wie die ruimte dagelijks opzoekt door bijvoorbeeld meditatie, weet waarover ik het heb. Altijd aanwezig, altijd beschikbaar, altijd bereikbaar. Maar ik ben er zo vaak niet. Ik weet ervan, van die innerlijke stille ruimte. Maar ik kan er vaak niet bij. Of er niet vanuit leven. Stilte lijkt te maken hebben met afwezigheid van iets. Maar ten diepste is stilte aanwezigheid. Aanwezigheid van niet-iets.

Als er onrust heerst in mij, erváár ik de innerlijke stilte misschien als afwezig, maar die stilte is er gewoon – als dragende ondergrond onder mijn bestaan. Die is nooit afwezig; ík ben degene die niet dáár aanwezig is. Het gaat dus om mijn aanwezigheid bij een aanwezigheid die overal en te allen tijde op gelijke wijze tegenwoordig is. Ik voeg me in de stilte, in die ruimte in mij en om mij heen die er altijd is. Ik geef me eraan over, ik laat me erdoor raken, erdoor dragen, ik ga erin op. Ik hoor de stilte niet alleen, ik voel haar vooral en mijn innerlijk oog gaat ervoor open. En ik betreed haar.

Als ik thuis dat ene citaat nog een keer opzoek, zie ik dat Simone Weil in het tekst daaronder erop doorgaat. ‘Het geheime Liefdewoord van God kan niets anders zijn dan de stilte. Christus is de stilte van God.’ Gods Woord, de bijbel, Christus, de stilte, het spreken van God – het een vloeit nu in het ander over, het een wordt het ander, er is geen een en ander meer. Er is alleen die aanwezigheid, die alles doordrenkt, alles doordesemt, alles doortrilt.

En dan komt in me op het begin van het evangelie naar Johannes. ‘In den beginne was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God.’ Daar gebeurt hetzelfde. Het een en het ander zijn niet meer. Het onderscheid dat ik eerder meende te zien, valt weg. God sprak Licht en er was Licht. God sprak zijn Woord en zijn Woord kreeg vorm in Jezus Christus. De stilte die het Woord van God is, kreeg vorm in de stilte die Christus is. En die stilte, dat Woord, Licht, Christus – het is het liefdewoord van God aan de mens. Een stilte die mij streelt, mijn verlangen wekt en verleidt.

Ik ben benieuwd wat ik nog meer moois bij haar tegenkom.

 

Mijn eigen wijze

 

In de wereld is al genoeg kommer en kwel dus willen we liever in een warm bad liggen en niets horen over ellende en zeker niet over onze eigen ellende. De ellende van alles waar we weerstand tegen hebben. Mezelf onderogen zien en weten dat ik tekort schiet in zoveel dingen.Onder het mom van vriendelijkheid is het hart boos op alles wat tegen werkt. De ellende van destructieve emoties.

Ellende kan pas overwonnen worden als het wordt gezien. Ik wil  niet anders dan realistisch naar alle problemen kijken ook in mezelf omdat ik er dan misschien iets aan kan doen. De oplossingen komen niet uit de blauwehemel. Wij zijn de handjes en voetjes die het moeten doen en dat kan als we weten waar we aan moeten werken.

 Velen storten zich in een andere toekomstige imaginaire wereld. De onzekerheden van deze tijd, de ellende en narigheid doet vluchten naar een wereld waar we naar onderweg zouden zijn. Een wereld van liefde en vriendelijkheid waarin alle ellende is uitgebannen. Ze geloven daar heilig in. En soms kan een uitstapje heel behulpzaam zijn en misschien wel een mogelijkheid om te overleven in barre tijden.

Dat er veel dingen aan het veranderen zijn staat buiten kijf maar zolang de mens niet durft te kijken naar de totale situatie zoals die momenteel is maar alleen hoopt op een betere toekomst en niet leert te werken met de dagelijkse omstandigheden, durft te kijken naar het lijden dat er gewoon is voor onszelf en de medemens en niet in staat is door het te herkennen en erkennen er een andere wending aan te geven, blijft het toekomstbeeld een imaginaire wereld waarin alles wat niet in het eigen straatje van pas komt  wordt afgewezen en er nog meer tweedracht ontstaat want andermans ideeën  poets je niet zomaar weg. En het is de vraag of dat altijd nodig is.Welliswaar begrijpelijk dat we dat zouden willen, want van de realiteit word je niet altijd blij.  Maar zo werkt het niet.

Ik blijf liever met beide beentje op de grond staan en zie het verscnrikkelijke lijden dat zich overal in de wereld en in ieders leven persoonlijk voor kan doen. Ik kan mijn ogen niet sluiten voor alle beelden die binnen komen het geeft me de motivatie mijn mededogen te versterken. Aan dat lijden wil ik erkenning geven en doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt om tranen te drogen en er te zijn waar mogelijk. Al is het maar een druppel op een gloeiende plaat. Ik zal het zien en ervoor open staan.

Boeddhisme tot op het bot

 Ik las het blogje van Gerikleurrijk 

Zij stelde een paar mooie vragen. over angst en Hoe komt het dat de een heilig vertrouwen stelt in iets wat bij een ander weerzin oproept?

Niet dat ik er een antwoord op heb maar het zet me wel aan het denken. In het vorige blogje had ik het al over een eigen perspectief en vanuit het Boeddhisme heb ik geleerd dat het heel heilzaam is niet in je eigen perspectief te 'blijven hangen' . De waarheid is meer en anders dan je zelf denkt. 

Maar ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan en dat is waar ik tegenwoordig zo vaak tegenaan loop.

 Er worden voortdurend allelei ideeën en uitlatingen gedaan zonder een goed onderbouwing. We zouden overal recht op hebben. Er is recht op privacy. We mogen allemaal vrij onze gedachten uiten. We mogen zijn die we willen zijn. De citaten over geluk, goedheid, waar ik tegenaan loop vliegen me overal om de oren. Ik ga nog even door: Waar ik niet mee door een deur kan die laat ik  maar buiten  staan. Als ik ergens last van heb, heb  ik er recht op het niet te doen of het te hebben. En zo kan ik nog wel uren doorgaan. Allemaal dingen vanuit mijn eigen perspectief. IKHEB HET RECHT OM GELUKKIG TE ZIJN en daarop is de hele sociale media gefixeerd. Alles draait om MIJ en wat IK wil. We kunnen het zelfs politiek maken. Eigen volk eerst en uiteindelijk gaat het alle perken te buiten en komen we niet naast maar tegenover elkaar te staan.  Ik wordt daar niet gelukkig van. Moet ik alles wat ik hierboven schrijf dan afwijzen  en in mijn eigen hokje gaan zitten omdat het MIJ niet past.? Is dat dan niet precies de andere kant en gebeurd er dan niet precies hetzelfde? Zo blijven we vurig tegenover elkaar staan.

Het wordt hoog tijd voor de middenweg? Maar de voor en tegenstanders  van alles en nog wat rijzen de pan uit. 

Dat is de tendens die ik voortdurend langs zie komen.

Hoe bang moet je zijn om voortdurend je eigen geluk te willen beschermen door alles wat niet van pas komt af te wijzen? Want gelukkig word je er niet van afwijzing.

Al die dingen drijven ons steeds verder uit elkaar en op een gegeven moment is het over allerlei items: Zij tegen wij.

We hebben elkaar nodig . Het boeddhisme gaat uit van de afhankelijkheid van alle dingen. We kunnen niet zonder iedereen en alles. We zullen ermee moeten werken als we  gelukkig willen worden. Een geluk dat verder gaat dan dit wel en dat niet. En ik wil dit en jij doet het niet goed.  Want uitsluiting breng dualiteit teweeg en zeker geen saamhorigheid. 

In het Boeddhisme gaat het nog een stapje verder en wordt er volop met oefeningen gewerkt om alle dingen in onszelf te leren herkennen. Want scheidingen brengen we IN onszelf teweeg en nieergens anders san i  onze eigen mind ons eigen denken voelen. e

Daar krijgen we de problemen. Het is zaak jezelf tot op het bot uit te kleden en te leren herkennen waar je standpunten niet meer betrekking hebben op de liefde voor de ander maar  voor jezelf. En dat gaat heel ver. In jezelf moet je leren kijken zonder in een depressie te raken en toch met met liefde ook voor jezelf erkennen dat je er eigenlijk nooit voor een ander bent. Alleen maar gaat voor je eigen hachje. En dan ook nog proberen goed in je vel te blijven zitten zonder depressies  want dan doe je iets niet goed. Dat is een hele weg om te gaan. 

 

Het eerste Boeddhistische gebed dat ik leerde en waar de hele fylosofie op gegrondvest is,  is dat er niets uitgesloten wordt. Daar wil ik aan werken en dat is een diepgaand onderzoek over de manier waarop ik in de wereld sta met alle problemen erop en eraan. Ook de Corona valt daaronder en als ik wil dat iedereen gelukkig is zal ik hier en daar in moeten leveren. Mijn ervaring is dat ik pas gelukkig kan zijn als mijn medemens ook gelukkig is en nog gelukkiger als ik daar een heel klein steentje aan bij heb mogen dragen.

Moge alle wezens geluk vinden en de oorzaken van geluk

Mogen alle wezens verlost worden van lijden en de oorzaken van lijden. 

Mogen alle wezens de vreugde van de bevrijding ervaren

Moge alle wezens in gelijkmoedigheid verkeren zonder gehechtheid aan naasten en afkeer van anderen

In hoeverre beantwoordt mijn leven aan het uitgangspunt van dit gebed.? Natuurlijk steekt achter dit gebed een complete uitleg en een heel pad dat de LAMRIM wordt genoemd zodat je helder krijgt wat er nu precies mee bedoeld wordt en wat die oorzaken dan zijn. Dat gaat hier even te ver. En daar laat ik het dan ook bij.

Laten we voluit leven met alles erop en eraan, samen met  iedereen, naast elkaar. En los leren laten waar dat nodig is en geloof me, dat is altijd nodig. Dat houd nooit op. 

Overgave is het laatste stukje en dan nog is het pad niet voleindigd 🤗😍💞

Want als je denkt ik ben er dan komt hoogmoed om de hoek kijken. 

Zo blijft het spannend

Zo opende mijn laptop gisteren. Mooi he

Eigen perspectief

 Wat zijn wij mensen toch gewoontedieren.

Nou ja misschien jij niet maar ik ervaar het toch iedere keer weer juist in heel kleine dingen. Toch wijk ik graag af van de dagelijkse dingen en laat me niet zo gauw van de wijs brengen door onverwachte omstandigheden. Daar kan ik over het algemeen goed mee omgaan.

Ja dat zeg ik dan en dat is ook zo maar het venijn zit soms in de kleine dingen. En daar let je niet zo gauw op. Dat heb je gewoon niet in de gaten en dan ben je bijvoorbeeld erg moe of geïrriteerd of hebt iets anders en denkt...hoe kan dat nou? Waar komt dat nou vandaan?

Gister kregen we een nieuwe douchecabine en die werd door een neefje samen met Fer geïnstalleerd. Ik hoefde er bijna niets aan te doen. maar ik ben toch een beetje uit mijn gewone doen vanwege alle toestanden en dat vind ik dan niet zo vreemd. Dat is allemaal anders en ik vind het erg vermoeiend. Maar een nachtje lekker slapen en ik ben weer het vrouwtje. Totdat...

Ik zojuist onder de douche sprong en met allerlei kleine details in aanraking kwam die me uit mijn dagelijkse doucheritme haalden. De cabine is prachtig maar heel anders en dat gaf meer implicaties dan ik verwachtte. Na het douchen drogen we de douche wanden met een trekkertje en doekje maar het gewone ritme zat er niet in.  Ik stap achterwaarts de douche uit en dat ging niet omdat er een hogere richel zit en zo waren er nog veel meer van zulke kleinigheden,.

Resultaat. ..

Ik hang uitgeteld op de bank. Dat is toch van de gekke. nou ja? 

Maar ik heb geleerd in vele meditatieve oefeningen van opmerkzaamheid dat de meest simpele dingen je uit je doen kunnen halen zonder dat je er erg in hebt (als je niet oplettend bent). Dat te weten helpt mij om het te laten komen zoals het komt en door opmerkzaam te zijn in het moment zijn  er minder gedachten nodig. Daardoor kan mijn geest rustiger worden en door rustiger alles van binnen te observeren kom ik in een kringetje van opmerkzaamheid. Zo merk ik steeds subtielere dingen op en wordt mijn geest rustiger en ... zo draait dat kringetje verder. 

Spiritualiteit gaat voor mij dan weer een stapje  verder niet in de zin van hoger of verder of beter of dat soort bewoordingen maar het opmerkzaam worden op dezelfde manier als hierboven waar eigenlijk alles om mijzelf draait en dat eerlijk iedere keer weer in de ogen zien. Niet door te zeggen dat is egoïstisch of er andere concepten op plakken maar gewoon zien en me dan bewust worden dat alles en iedereen met elkaar verbonden is. Dat er niets is dat zonder het ander bestaat. Als ik me daar ook bewust van kan worden, wat heel belangrijk is, kan ik misschien heel af en toe de ander eens in het middelpunt zetten in plaats van mezelf. Al is het maar om meer begrip voor de ander te krijgen omdat ik zie dat ik door opmerkzaam te zijn tot de conclusie zou kunnen komen dat ik niet anders ben dan de ander en we uiteindelijk allemaal mensen zijn die naar geluk zoeken.

Is dat mijn einddoel opmerkzaam zijn. ?

Ja en nee, er is geen doel het is een pad om te gaan en dat is goed. Als ik daardoor beter in mijn vel steek kan ik er ook beter zijn voor anderen. Zo kan ik alles duidelijker en helderder ervaren en niet altijd alleen maar vanuit mijn eigen perspectief interpreteren.  Af en toe als ik werkelijk goed in mijn vel steek eens even buiten mijn eigen ideeën gaan staan om meer begrip van het totale plaatje te krijgen.

Verbinding

Angst en onzekerheid

 Al een paar keer ben ik 's morgens wakker geworden met een onbestemd gevoel. Ik realiseer me dat het meer dan dat is. Het is zelfs angst en onzekerheid. Eigenlijk heb ik daar mijn hele leven al last van. Niet doorlopend maar zo af en toe komt dat gevoel naar boven. Soms heeft het een oorzaak maar nu kon ik die niet echt vinden. Het popt zomaar op en het meest vervelende is dan dat het in mijn darmen gaat zitten.  Vroeger had ik het bijvoorbeeld heel erg als ik naar een dokter of tandarts moest.  Nog erger voor examens. Ik heb weleens helemaal verstijfd in de auto op weg naar een examen gezeten. Veel angsten zijn 'overwonnen' maar ik merk dat er nog steeds weerstanden zijn tegen sommige   dingen die mijn onzekerheid naar boven halen. En dat is meestal erger dan wat men wel gezonde spanning noemt. Het lastige daarvan is dat het op mijn darmen werkt. Dus niet alleen moet ik met bepaalde voeding rekening houden maar ook zou ik die angsten en onzekerheden beter onder controle willen hebben. Want ik weet naarmate je ouder wordt dat (zie ik overal gebeuren)  bepaalde eigenschappen zich versterken. Andere nemen misschien af maar deze zou ik toch echt liever niet versterkt krijgen. Ik weet dat ik uiteindelijk overal mezelf in  tegenkom en er zelf mee moet leren werken en omgaan maar hier krijg ik niet echt de vinger achter.

Aha dacht ik van morgen in de stilte bij het wakker worden. Er ging me een lichtje op. Over eigenwilligheid gesproken en om maar te zwijgen over ego, wat dat dan ook mag zijn. Er is toch niet echt zoiets als een ik om daar de vinger achter te krijgen. Uiteindelijk is dat lege speeldoosje opgebouwd uit doosjeseigenschappen. Dat is het doosje zoals het is anders zou het geen doosje zijn. Die specifieke eigenschappen maken een doosje een doosje en menselijke eigenschappen waaronder emoties maken een mens een mens.  Dat zijn de fundamentele dingen van het mens zijn. daar horen ook allerlei emoties bij en alles popt onder bepaalde omstandigheden gewoon naar boven.  IK wil er van alles mee. IK wil er de vinger achter krijgen en het uitbannen. IK wil van die ellende in de slechte darmen af en dat is niet meer dan een bijverschijnsel. En dat lukt me niet zolang IK van alles wil met dingen die er gewoon zijn, dat wegfrommelen is niet haalbaar. Vechten helpt niet. Emoties zijn inherent aan het mens zijn. Ik hoef me er niet op een bepaalde manier mee te verbinden door er van alles mee te willen. Het is wat het is en het mag er zijn. Kijk er maar naar. Kijk het in de ogen en omhels het, wees er lief voor. Angst en onzekerheid het mag er zijn.  Het is goed. Je mag er zijn.  Er valt niets weg te werken. Het er laten zijn is op zich al een hele overwinning. Constateren  dat het er is en dan rust en acceptatie van dat wat is. Het zou niet zo vreemd zijn als dan de bijverschijnselen  die het verergeren oplossen en het uiteindelijk zogenaamde gezonde spanning wordt. De gezonde spanning over angst en onzekerheid, over alles. 

En inderdaad ik merk het geeft rust en ruimte er zo mee te werken

En als ik dat hier zo neerschrijf realiseer ik me dat angst ook wel eens gereduceerd zou kunnen worden tot enkel onzekerheid. 

Zou angst niet door ons denken opgebouwd worden uit onzekerheid? Als dat zo is zou het ook weer afgebouwd kunnen worden. Angst gaat over dingen die er (nog) niet zijn, toch? 

Het hele leven is onzeker maar

Het hele leven hoeft geen angst te zijn

De Stem van de Stilte

 Voordat u de eerste poort kunt naderen moet u leren uw lichaam van uw bewustzijn te scheiden, de schaduw te verdrijven en in het eeuwige te leven.

Daartoe moet u leven en ademen in alles, zoals alles wat u waarneemt in u ademt; uzelf aanwezig voelen in alle dingen, alle dingen in het ZELF.

U moet niet toelaten dat uw zintuigen van uw den-ken een speelplaats maken.

U moet uw zijn niet afscheiden van het ZIJN en van alles buiten u, maar de oceaan doen opgaan in de druppel en de druppel in de oceaan.

Zo zult u in volledige harmonie zijn met al wat leeft; heb de mensen lief als waren ze uw broeder-leerlingen, discipelen van één leraar, zonen van één liefdevolle moeder.

Leraren zijn er vele; de MEESTER-ZIELis één, alaya, de universele ziel. Leef in die MEESTER zoals DE ZEVEN POORTEN ZIJN straal in u leeft. Leef in uw medemensen zoals zij leven in die ZIEL.

Voordat u aan het begin van het pad staat, vóór u door de eerste poort gaat, moet u de twee in het ene doen opgaan en het persoonlijke opofferen aan het onpersoonlijke ZELF, en zo het ‘pad’ tussen de twee – het antaskaraña– vernietigen.

‘Heeft u uw hart en denken afgestemd op het grote denken en hart van de hele mensheid? Want het hart van hem ‘die de stroom zou willen ingaan’ moet wor-den geroerd door iedere zucht en gedachte van al wat leeft en ademt, zoals de bulderende stem van de hei-lige rivier wordt gevormd door alle geluiden van de natuur die daarin weerklinken’.

Discipelen kan men vergelijken met de snaren van de vîñå waarin de ziel weerklinkt, de mensheid met DE ZEVEN POORTEN haar klankbodem, de hand die haar bespeelt met de welluidende adem van de GROTE WERELDZIEL. De snaar die onder de hand van de meester niet kan tril-len in lieflijke harmonie met alle andere, springt – en wordt weggeworpen. Zo gaat het ook met het geza-menlijke denken van lanoe-ßråvaka’s. Dit moet worden afgestemd op het denken van de upådhyåya – één zijn met de overziel – of zich ervan losmaken.

Zo handelen de ‘broeders van de schaduw’, de moordenaars van hun ziel, de afschrikwekkende dad-dugpa’s11.

Kandidaat voor het licht, heeft u uw wezen afge-stemd op het grote lijden van de mensheid? 

Is dat het geval? . . . U mag verdergaan. Maar vóór u voet zet op het treurige pad van smart, is het goed om eerst de valkuilen op uw weg te leren kennen.

Gewapend met de sleutel van welwillendheid, lief-de en tedere barmhartigheid kunt u vol vertrouwen de poort van Dåna doorgaan, de poort die aan het begin van het PAD staat.

\

Motel Spatie opdrachtje

  Een tijdje geleden heb ik me aangesloten bij een groepje oudere kunstenaars uit de wijk die onder leiding van twee jongere kunstenaars niet alleen gezellig een kopje koffie drinken bij Motel Spatie maar ook over kunst praten, kleine workshops doen of een leuke opdracht krijgen. Laagdrempelig en leuk.  Vanmorgen werd er heen en weer ge-appt want enkele waaronder ik vonden het veel te warm om elkaar fysiek te ontmoeten. Al eerder hadden we digitale contacten dus morgen maar weer eens via 'whereby' met een opdracht.  Het leek me leuk om de uitwerking die ik daarvoor in mijn hoofd heb hier op Élly's eigen wijze' te delen. 

Aan de hand van een object dat in je huis staat je persoonlijkheid beschrijven. 

Ik heb hier dus een erg mooi oud speeldoosje staan. Ik ben gek op speeldoosjes en zoek rond de kerst altijd aanvullingen. Met de kerst heb je de meeste kans er hier of daar een te vinden. Ze worden niet zo vaak te koop  aangeboden en dat is niet  erg want  ik wil er ook niet zoveel. Ik wil liever ontspullen dan aanschaffen maar als ik er ergens een zie dan kan ik hem niet laten liggen. Het speeldoosje dat ik aan de hand van mijn persoonlijkheid wil beschrijven is een oud speeldoosje en dat is al de eerste vergelijking met mijn zelfbeeld en persoonlijkheid.

Ik kreeg het uit de nalatenschap van de broer van mijn vader. Ik begeleidde hem en zijn vrouw tijdens hun sterfbed. Ik schijn een of ander karma te hebben dat mij steeds weer met oude mensen in aanraking brengt op de momenten dat ik iets voor hen kan doen en dat is dan regelmatig in de laatste levensfase. Mijn hele leven had ik weinig of geen contact met hen maar toen ze ziek werden stond ik er en zo gaat dat vaker in mijn leven. Altijd zijn er wel oude mensen in mijn omgeving die me nodig lijken te hebben. Vanaf dat mijn kinderen uit huis zijn rol ik daarin.  Ik ben benieuwd hoe dat gaat wanneer ik zelf aan de beurt ben. Tegen die tijd  hoop ik dat ik helemaal op dat speeldoosje lijk en daarmee probeer ik me nu al  zo goed mogelijk mee te identificeren. En daar ben ik dan ook heel bewust mee bezig. Ik denk dat ik al aardig op weg ben om dat doosje te worden. Een oude doos, dat wel 😂 

Het speeldoosje gaat makkelijk open en dicht er zit geen slotje op en dat past wel bij mijn zelfbeeld. Ik heb niets te verbergen denk ik en als het open gaat maakt het muziek. Hoe mooi wil je het hebben. Heel mooie muziek. Het is leeg van zichzelf en ook daar hoop ik me mee te kunnen verbinden. Leeg zodat alles wat ik erin wil stoppen erin kan. Dat ik niet volgestopt blijf zitten met allerlei ideeën en onwrikbare denkbeelden van zo is het en zo ben ik nu eenmaal. Dat ik wanneer ik dat wil er makkelijk leuke herinneringen uit kan ophalen maar dat ik alles waar ik niets meer aan heb eruit kan gooien. Vooral ook als ik ouder word dat ik alle aangeleerde gewoontepatronen op de helling kan zetten en me aanpassen aan de mogelijkheden van de oude dag. Ik weet dat dat niet eenvoudig is aan de ervaringen die ik om me heen zie bij mijn medemensen maar ik vind dat heel belangrijk. Leeg zijn van mezelf door op te letten waar ik me aan vast probeer te houden, wetend dat ik los kan laten en wegdoen om er alles in te stoppen wat handzaam en aan de orde is op het moment dat ik het nodig heb.

Het doosje heeft ook met mijn nieuwsgierigheid te maken. Nieuwsgierigheid vind ik heel belangrijk. Zoals een kind nieuwsgierig kan zijn naar een mooi speeldoosje zo wil ik graag in het leven blijven staan. Nieuwsgierig rondkijken en alles ieder moment weer als nieuw zien, want er is geen minuut, geen moment gelijk aan het vorige moment. Iedere keer onder allerlei verschillende omstandigheden ontdek ik weer nieuwe dingen.  Want vaak kom ik tot de ontdekking dat er veel meer, ook in mezelf zit dan ik soms verwacht en ben ik verwonderd over mezelf niet alleen over positieve dingen maar ook over sommige negativiteit die ik helemaal niet wil heel nieuwsgierig niet alleen naar over wat er in zit maar ook naar wat ik er nog wel in zou  willen stoppen of er weer uit wil halen. 

Waarom maak ik me bijvoorbeeld boos. Die boosheid hoef ik toch niet in dat doosje te stoppen en de deksel erop te doen. Dan kan er geen muziek uitkomen. Dat is toch niet  nodig. En toch stop ik dat soms in dat doosje totdat ik het me bewust wordt en op het moment dat ik dat door heb doe ik het dekseltje open en gooi het er weer uit. Dan speelt het muziekje weer.  He he dan is er weer ruimte voor allemaal nieuwe en mooie dingen.  Ik ben zo blij dat ik weet dat ik net als dat doosje kan zijn. 

Het werkt Ik realiseer me: ik ben leeg van mezelf, net als dat doosje en kan er alles in stoppen wat ik wil.

Alles mag er zijn.

 Het is warm.

Heel warm.

Vanmiddag ging ik weer voor het eerst na lange tijd naar Vreedenhoff om een uurtje klassieke muziek te verzorgen voor de bewoners. Vanmiddag had ik Mozart uitgekozen en nam wat CD tjes mee. Dat is wat luchtige muziek en past mooi bij dit warme weer.

Er komen maar heel weinig bewoners op af. De meesten kunnen niet zelf komen en de verzorging laat nog wel eens een steekje vallen voor wat het halen en brengen betreft. Dat was in de jaren tachtig al zo en daar is niets aan veranderd. Posters ophangen en berichtjes sturen, het haalt niet zoveel uit. Maar goed we doen het ermee. 

Daar wilde ik het ook eigenlijk niet over hebben. Waar dan wel over. Nou de gevoelens die bij mij naar boven komen tijdens dat uurtje. Heel lastig om erover te schrijven omdat het zulke verschuillende emoties zijn die gelijktijdig opkomen en maken dat het verdriet en de vreugde  duidelijk de twee kanten van een en dezelfde medaille zijn. Althans zo ervaar ik dat. Ik ga proberen het te beschrijven.

De muziek speelt en is prachtig het is rustig in de ruimte en het lijkt allemaal in orde. ik geniet en zo te zien, de bewoners ook.  Dan wordt een van de bewoners onrustig en wuift naar me. Ik loop naar haar toe en zie en proef haar onrust. Gevangen in haar rolstoel laat ze me weten dat ze niet op de juiste plek is, dat ze niet kan blijven, dat ze weg moet. Dit was helemaal haar bedoeling niet. Ik probeer haar nog even te overtuigen met een lekker kopje koffie of thee en dat ze haar daarna op komen halen maar ze is niet te overtuigen.  Ik voel de onrust en de angst en kan me zo voorstellen hoe dat moet zijn. Zo afhankelijk en niet weten. Terwijl de muziek doorspeelt zeg ik haar dat ik haar weg zal brengen. 

Twee lieve mede vrijwilligsters zorgen voor de thee en koffie en ik breng haar intussen naar de receptie die de afdeling belt om haar op te halen. 

Terwijl ze tegen me praat en ik bij haar sta is het alsof ik aan de lijve voel wat er in haar om gaat en toch is het allemaal een geheel met de mooie muziek. Het komt allemaal tegelijk binnen onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat is het hele leven in een notedop. Angst, verdriet, vreugde, schoonheid het is er allemaal. Is het mogelijk het verdriet en de vreugde gelijktijdig te beleven zonder er in ondergedompeld te worden en bewust aanwezig te blijven? Alles is er. Alles mag er zijn.

Was het maar mogelijk dat iedereen de angst zowel als het verdriet gelijktijdig kon ervaren en zo contact kon maken met het leven zelf. Maar meestal neemt een van de twee het over en verbind ik me of identificeer ik me zelfs of met- of het een of het ander. 

Mevrouw is weer terug gegaan naar haar afdeling waar ze hopelijk weer wat herkenning terug heeft gevonden. Het is beangstigend in een onherkenbare toestand te verkeren zonder houvast. 

We zijn het ons niet bewust maar misschien zou ik het me bewust kunnen maken om zonder angst in de onzekrerheid -in de ruimte te leren staan. 

Alles mag er zijn.

De aard van het denkvermogen

Bij de beschouwing van de wijze waarop het denken werkt is het gemakkelijk om op de slechtheid in anderen te wijzen en te zeggen 'hij is slecht' of 'hij is lelijk'. Wanneer de mens naar zichzelf kijkt, vervolgt de beschrijving in heel andere bewoordingen; altijd vindt hij dan wel iets goeds, iets dat respect en waardering waard is. Op die manier gaat het proces van verdeling door en wordt het kwaad sterker in de wereld, want in de hele wereld wordt slechts zo gedacht. De talrijke oorlogen om klasse, ras, godsdienst, familie enzovoort, zijn ontstaan doordat er werd gezegd: 'Jij bent zus' en 'Ik ben zo'. Het feit dat alle mensen in die termen denken, altijd maar verdelend en scheidend, is voor een nadenkend individu een helder bewijs dat het menselijk denkvermogen bij iedereen hetzelfde is, want overal maakt het scheidingen. De aard van het denkvermogen dat we allemaal delen en dat aan ons allen behoort, is dat het werkt door onderscheid te maken. Het schept het beeld van een 'ik', dat opgebouwd is uit de vele beschrijvingen die iemand van zichzelf gemaakt heeft, gebaseerd op de herinneringen uit het verleden en de bewuste vorming van die herinneringen tot één enkele denkbeeldige draad.

Radha Burnier

Rechtvaardigheid plus liefde mededogen brengt wijsheid

Soms komen er mensen voorbij je blikveld die grote wijsheid uitstralen. Binnen de context  van dat waar ze voor staan zijn ze  boven hun persoonlijke mening uitgegroeid met een rechtvaardigheidsgevoel en liefde mededogen waar ik heel blij van kan worden. 

Je vind ze als je het wilt zien en er open voor staat in alle lagen van de bevolking. Ze verkondigen geen eigen mening maar weten duidelijk te verwoorden wat het is om te staan voor dat wat meer is dan een mening. Ze werken hard in de amusementswereld, in de politiek, op sociaal gebied, in de gezondheidszorg en  op vele andere platformen. Maar het meest in het oog springend komen ze naar voren als ze  in de media voor de camera verschijnen en dan  een grote integriteit uitstralen. 

Op de momenten dat ze die kracht en uitstraling hebben zijn ze aan hun eigen kleine persoonlijkheid ontstegen en is er plaats gemaakt voor datgene waar ze voor staan. Dat heeft niets meer te maken met het zelf maar met dat wat ze voor de ander zijn.

Wat ben ik blij dat er zulke mensen zijn. Daar mogen we een voorbeeld aan nemen. Persoonlijkheden die uitsteken boven het gemiddelde dat kissebist over welles nietes en zo is MIJN mening. Zo denk IK erover. Zulke integere mensen heeft de wereld nodig in deze tijden van individualisme, MIJN privacy  en ik heb er recht op. 

Waarom doe ik het

Ik ben heel blij met dit eigenwijze blog. Hier kan ik mijn ei kwijt. Het is altijd fijn om uitdrukking te geven aan de dingen waarmee je je bezig houdt. Ik vermoed dat dat voor menigeen geldt. Voor mij in ieder geval wel. Zo vind ik het ook leuk om al mijn schilderwerk op internet te plaatsen. 

Schilder ik dan om het op internet te plaatsen? Ik geloof het niet, ik schilder omdat ik het leuk vind en als ik iets heel leuk of fijn vind wordt het voor mij nog leuker om het te delen in de hoop dat anderen er ook plezier aan kunnen beleven. Dat geeft mij dan weer een extra kick. 

Gedeelde smart is halve smart en gedeelde pret is dubbele pret. 

Natuurlijk is dat ook afhankelijk van de ontvanger want niet iedereen zit op dezelfde golflengte met alles maar daarom is bloggen en internet ook zo fijn. Als ik een fotoalbum aan familieleden op een feestje laat zien voelt iedereen zich misschien verplicht om aaaach en oooo te roepen. Internet is vrijblijvend. Iedereen heeft de keus zich wel of niet met de bezigheden van anderen te bemoeien. 

Zo is het ook voor wat ik in spiritualiteit heb ontdekt. Ik deel graag omdat het mij zo ontzettend veel heeft gebracht en wat ik ontdekte en waar ik van geniet wil ik graag overbrengen op de liefhebber. En dat zijn er niet zo erg veel denk ik, maar dat maakt me niet uit want ik schrijf er graag over voor mezelf want het is leuk alles wat ik schrijf te overwegen en weer te veranderen of te verbeteren zodat het voor mij klopt en daar leer ik ook weer van. Misschien ben ik af en toe ook wel een woordenworstelaar Walter. Maar neem het maar voor wat het is 😀

Dus in eerste instantie draait alles om mij ghaghagha, want hoe kan ik iets delen als ik er zelf niet helemaal mee verbonden ben? Dat geld toch voor iedereen of je nou schrijft over wat je overkomt, over wat je doet, over je hobby, maakt niet uit wat.  Dat is het leven hier en nu en dat is belangrijk, dat wil gedeeld worden. Kijk dat is nou het dubbele van egoloosheid. Dat belang voor mezelf kennen en het ook los kunnen laten er niet in vastgeplakt zitten en het gelijktijdig creatief te gebruiken als gereedschap, je er niet mee identificeren . Het is belangrijk maar ik BEN dat niet. Daar gaat het voor mij om. Mezelf laten zien met het risco er aangevallen op te kunnen worden. En daar mee om te kunnen gaan. Maar dat kan poepie moeilijk zijn. Omdat het zo moeilijk is je niet geraakt te voelen bij reacties of kritiek sluiten velen zich af, misschien ook onder het mom van privacy, dan wordt het risico kleiner maar dat is niet mijn ding, ik denk niet dat ik daar wijzer van zou worden. Voor mij is het  een ideale leerschool. Op mijn vorig blogje heb ik daar veel van geleerd en nog steeds weet  ik dat die steek in het hart zo weer naar boven kan komen wanneer ik word aangesproken over  dingen waar ik voor sta en dan moet ik weer bewust een stap achteruit doen en naar mezelf kijken en de pijlen naast me neer leggen om in mijn eigen midden te blijven en er een weg in te vinden.

Dus ik doe het voor mezelf omdat ik het leuk vind me te verdiepen in hoe alles functioneert in mij en in de mens op zich. En ik doe het omdat ik een weg gevonden heb die ik steeds weer bij moet stellen.

Hoe beter ik in mijn vel steek hoe eenvoudiger het ook is, om er voor anderen te kunnen zijn (als daarom gevraagd wordt). En hoe wijzer de inzichten hopelijk worden in verband met er voor anderen te kunnen zijn. Want het gaat niet altijd om enorme inspanningen en opofferingen maar om er te zijn in alle rust en kalmte zonder door moeizame emoties meegesleept te worden. In gesprek te zijn. Communicatie vind ik heel fijn en belangrijk. En het is goed duidelijk te krijgen waar een luisterend oor meer dan voldoende is in plaats van een enorme berg 'goede' raadgevingen. Soms denk ik, het hele leven bestaat uit comunicatie en dat is niet alleen maar verbaal. Dat is een interactie tussen mensen dieren en dingen die veel verder gaat dan een gesprek.

Misschien leuk om hier te vermelden hoe mijn emoties dan werken als er een oproep wordt gedaan voor ziekenhuis personeel. Eigenlijk een oproep om voor mijn medemens klaar te staan. Dan popt er plotseling iets naar boven. Als kind wilde ik verpleegster worden. Het is natuurlijk van de gekke alleen het idee al als je 76 bent om ook maar iets daaraan bij te kunnen dragen . Maar in mijn gevoel zou ik zo een opleiding gaan volgen.  Dan kan ik om mezelf lachen. Maar weet ook dat mijn armen altijd te kort zijn. En ook dat mag zo zijn. Niets mis mee dat te weten.

Ja en dan zijn er ook nog van die Boeddhistische ideeën over een Boeddha willen worden, want die weet precies wat iemand nodig heeft en doet altijd de juiste dingen  maar ja wat is dat dan? In het christendom hebben ze het dan over de Christos geest, een zoon van god zijn. Voor mij zijn het allemaal handvaten om een richting aan te geven.

Ach ik denk echt dat het niet zo'n ver van mijn bed show is als het lijkt. Want bestaat er zoiets als bereiken? We kunnen zoveel zijn op de plek waarop we ons bevinden. Dat is genoeg maar zoals ik al zei ook altijd te weinig. Ook daar is niets mis mee en zet me met beide voetjes weer op de grond in het hier en nu. 

Ik denk wel dat we ons steeds meer kunnen vullen met de goddelijke mogelijkheden of de boeddhamind kunnen verwerkelijken in onszelf. Dat geeft een soort perspectief in de tijd. Want die voortgaande tijd die bestaat en er zijn processen van verbetering of verandering in de tijd mogelijk. Maar die goddelijk geest en die boeddhamind zitten op een verticale  lijn en doorkruisen op goede momenten de horizontale tijdlijn. Mooi beeld vind ik dat. Het kruissymbool voor het goddelijke in het hier en nu.

Daarvan steeds vaker bewust zijn vind ik al heel bijzonder. Dat kan van de wereld een Theofanie maken. Want onze geest wordt dan steeds meer gevuld met helder bewustzijn en dat maakt de wereld mooier.

Dat is geen doel op zich voor mij maar wel een prachtig bijverschijnsel. Naar mate ik meer open sta zal zich dat steeds vaker kunnen manifesteren. Ik wil me bewust worden en de rest is genade.

Het ego en het lijden herkennen zijn de handvaten om mee te werken. Het lijkt alweer tegenstrijdig maar uit  ervaring weet ik dat dat niet zo is. Alles wat er is hoort bij het complete leven leven.

Zoals een zuivere lelie uit de modder omhoog rijst.