Eigenwijzigheid

 Toch maar eens proberen te schrijven over mijn heel persoonlijke ervaringen over de weg die ik ga. Want ik merk dat ik door de jaren heen niet zoveel van mijn eigenwijzigheid kwijt raak al geef ik tegenwoordig de meeste dingen die mij in eerste instantie niet lijken te passen , het voordeel van de twijfel. Zomaar iets klakkeloos aannemen is niet mijn ding. Ik moet ze kunnen plaatsen binnen mijn eigen leven. Natuurlijk is een beetje schuren zo hier en daar soms noodzakelijk om tot nieuwe inzichten te komen maar uiteindelijk wil ik me erin kunnen vinden.

In eerste instantie kwam ik als kind uit een protestants christelijk milieu waar ik me zeer betrokken bij voelde. Dat verklaart ook de betrokkenheid die ik voel bij de mystieke traditie en ook nu zette ik weer een prachtige link in de kantlijn waar ik me graag verdiep in wat in de mystiek te vinden is. 

https://ongrond.nl/2021/02/kierkegaard-er-is-meer-in-ons/https://ongrond.nl/2021/02/kierkegaard-er-is-meer-in-ons/

 Ik raakte al jong verzeilt in een erg moeizame  relatie waar ik ook een boekje Als de hemel valt over schreef en wendde niet alleen daardoor mijn rug naar religie en kerk maar meer nog omdat ik de dogma's en opgelegde waarheden  van buitenaf niet meer kon accepteren. Pas tijdens mijn middelbare leeftijd ging ik weer op zoek naar wat er meer was dan dat wat ik tot nog toe had beleefd aan de opppervlakte en in mijn gevoelsleven en zo kwam ik bij een vergelijkende godsdienststudie bij de Theosofische vereniging uit en besloot het Boehddistische pad te gaan volgen.

Ik merkte dat als ik me daarmee wilde verbinden er veel dingen heel anders benaderd werden. Het meeste paste me en ik leerde er veel van. Andere dingen liet ik voorlopig voor wat ze waren. Ik kon me minder goed vinden in de symboliek en traditie getrouwe vieringen. Waarschijnlijk ook door de weinig uiterlijke vormen in de protestante stromongen van de kerk. Toch door de filosofische onderbouwingen werd het steeds makkelijker de linken te ervaren en de reaties te leggen   in mijn persoonlijk leven met alle mogelijkheden tot verbinding met dat wat meer was dan ikzelf. Mooie persoonlijke ervaringen ondersteunden wat ik leerde en zo maakte ik steeds stapjes van erkenning en herkenning.

Het Tibetaans Boeddhisme is niet iets zonder dogma en het eigenlijk jammer dat het woord dogma zo'n slechte naam heeft gekregen door alle dwang uit het verleden.Het is ook onderbouwd door vele leringen die niet altijd even eenvoudig in het eigen leven in zijn te passen pas na een lange weg van leren denken, analyseren, mediteren en het verzamelen van allerlei goede eigenschappen kwaiteiten  en inzichten en niet te vergeten en het onderbouwen van Boddhicitta dat staat voor groot liefde mededogen  kan er een glimpje van dat waar ik al eerde over schreef De Leegte, het inzicht in het afhankelijk ontstaan van alle dingen  inclusief mezelf, ontstaan. Op het menselijk vlak waarop wij leven en werken is dat het hoogste goed wat wij kunnen ervaren. Daarna zijn er nog meer stadia mogelijk. Omdat er dan nog steeds veel meer geleerd kan worden in de praktijk van het dagelijks leven.

Het hele pad is prachtig opgebouwd en onderbouwd met schema's en lijstjes die op mij af en toe erg moeizaam overkomen en waar ik nog weleens tegenaan loop en misschien wel dingen door elkaar haal ook omdat ik niet meer zo goed van onthouden ben als vroeger. De jaren verstrijken maar toch kom ik  tot de conclusie dat het ook wel een mooie en handige onderbouwing is zodat ik in het dagelijks leven op een aardse en gegronde manier kan functioneren en niet het idee krijgt bij de eerste de beste zgn mystieke ervaring te gaan vliegen als een balonnetje.

En al schrijven wordt het me duidelijk hoe goed al die dingen werken voor mij. Het geeft structuur aan mijn leven en ook als ik terug kijk zie ik wat er allemaal in mijzelf is veranderd. Dat hoeft niet duidelijk te zijn voor anderen maar mijn innerijke rust en stabiliteit vertellen het mij. Niet dat ik niet meer uit balans raak. Natuurlijk wel. Er zijn zoveel dingen die daar aanleiding toe kunnen geven maar ik kom veel eerder weer terug in mijn midden.  En ondank het feit dat ik af en toe ook weer tegen mijn eigen weerstanden en eigenwijsheid aanloop weet ik dat het er allemaal bij hoort er mag zijn en tijd nodig heeft. Hoe meer ik me bewust wordt van mijn eigen gewoontepatronen des te meer kan ik ze achter me laten.

Waar het echt om  gaat is het ontwikkelen van Boddhicitta het groot liefde mededogen die niet iets ver buiten mezelf is maar diep in mezelf verankerd ligt en die uiteindelijk op een vanzelfsprekende manier tot uitdrukking zal komen wanneer  alle verduisteringen van de op zichzelf gerichte weerstanden los gelaten kunnen worden  of ze op de achtergrond kunnen laten rusten. Irritaties, ongeduld, en vele andere onhebbelijkheden. Dan worden motivatie opwekken en enthousiaste inzet iets om aan te werken. En daar probeer jevanaf het begin op het pad al inzicht in te krijgen hoe dat bij mij werkt. Me daar bewust van worden en zien wanneer die dingen weg zakken. 

Gemotiveerd naar mezelf kijken en in rust leren blijven onder alle omstandigheden. Of juist opmerken wanneer ik niet in rust in mijn  midden kan blijven.

Ik wilde hier eigenlijk iets schrijven over al mijn eigen weerstanden en hoe ik ermee om probeer te gaan. Al schrijvend kwam ik al tot de ontdekking dat wat ik in mijn hoofd had door het schrijven al anders is geworden. Zo snel kan het gaan.  De weerstanden tegen de strakke indelingen bijvoorbeeld De stadia van het pad waar ik pas nog tegenaan liep in discussie met een vriendin. Er is alleen maar het ingesleten gedrag van mijn eigenwijzigheid. Het blogje heet niet voor niets zo. 😊 Toch nog een beetje extra duidelijkheid weer voor mij en het is dus goed dit te schrijven. 

Het geeft de grote lijnen aan van de weg die ik nu ga en dat is goed genoeg.