Volgende keer beter

Gisteren  waren we in het Arboretum van Wageningen. Het was verschrikkelijk koud maar er stonden prachtige bloesems in bloei.

Ik realiseer me hoe het leven verandert naarmate het ouder worden vordert. Allerlei dingen die vroeger normaal waren en gedachteloos gedaan werden daar moet ik nu meer aandacht aan besteden anders gaat het fout. 

Gelukkig zijn het geen ernstige fouten maar dat zouden  het wel kunnen worden.  Neem nou medicatie bijvoorbeeld. Tot nog toe gebruik ik alleen maar wat voedingssupplementen die de arts me aanraadde voor mijn ogen  en vitamine D. O ja    en Temoe Lawak dat me goed bevalt in verband met mijn gal.  Maar goed,  als we aan de ontbijttafel zitten te praten mpet ik wel oppassen anders weet ik niet meer of ik ze wel of niet heb ingenomen en mijn lief heeft hetzelfde probeem met zijn medicatie die wel belangrijk is.  Dus gewoon even de aandacht richten en mond dicht Alleen maar op de pil letten. 

Het is een klein voorbneeld maar het heeft alles met mijn ' door de dag heen'  beoefeningen te maken. De helft van de tijd weet een mens vaak niet waar hij mee bezig is omdat er zoveel op de automatische piloot gaat.   Vaak was ik verbaasd over waar ik  mijn geld aan uit had uitgegeven en moest ik heel goed terug denken om dat opnieuw te  achterhalen. Maar zo gaat dat ook met wat ik zeg. Dingen  die er soms zomaar uitflappen. Woorden die ik tegen iemand zeg zonder bedoeling maar die een enorme impact kunnen hebben en schade aan kunnen richten bij degene waar ik me toe richt. 

Dat brengt me op het idee van een zelfbeeld. Het idee dat we over onszelf hebben.  Ik had altijd het idee dat ik best een lief en aardifg mens was. Ik deed daar in ieder geval altijd mijn best voor. Zo heeft iedereen een idee over zichzelf dat totaal niet hetzelfde beeld hoeft te zijn  wat een ander van je heeft. Toen ik aan het oefenen ging.  Aandachtig .zijn ' door de dag heen' . begon het met meer opmerkzaam te zijn op mijn  eigen handel en wandel. Ik  kwam  tot de conclusie dat ik helemaal niet zo aardig was als ik bedacht had. Wat ik zelf graag voor spontaniteit en direct reageren hield was voor een ander soms een grote confrontatie want ik nam zoals we zeggen geen blad voor de mond. Had niet het vermogen om even een stapje achteruit te doen en tot twee of misschien wel tot 10 te tellen. En dat kan grote gevolgen hebben, 

Een excuus was voor mezelf makkelijk te vinden. (Zo ben ik nu eenmaal) maar zo aardig  kwam dat op de ander niet over. Er zijn natuurlijk verschillende opties. Je kunt ook confrontaties uit de weg gaan door contacten te verbreken of ze niet aan te gaan. Maar die beperking wil ik mezelf zo weinig mogelijk opleggen. Contacten vind ik een groot goed en je kunt je zelf alleen maar beter leren kennen door jje te spiegelen  in de omgang met de ander.  Ik wil mezelf wel wat beter leren kennen en kom langzamerhand tot de conclusie dat ik niet alleen maar dit of dat ben maar onder bepaalde omstandigheden alle reactiepatronenen vertoon die maar mogelijk zijn plus dat ik  evenzovele   hebbeleijkheden en onhebbelijkheden in me heb zitten net zoals ieder mens dat heeft .  Het is maar net welke omstandigheden zich voordoen. 

Het leven vind ik   nu wat makkelijker geworden. Misschien mede doordat ik nu wat eerlijker naar mezelf kan en durf te kijken  en dat vooral zonder mezelf te  veroordelen maar liever met humor op te merken wat zich afspeelt. En dan af en af en toe een stapje terug te doen.  Natuurlijk blijft ondanks de oefening de spontaniteit wel bestaan maar soms kan ik mijn woorden net even wat beter vinden  door even te wachten  of misschien wel even de stilte te bewaren tot een beter moment.. 

Maar OOO weee gister was het weer zo laat. Ik stond aan het aanrecht en wilde koken. En dat is toch al niet mijn hobby.  Maar nu  liep het allemaal een beetje uit de hand, Ik kon beapaalde dingen niet zien en raakte steeds meer geirriteerd. En die airfryer stond in de weg en ga zo maar door.  Ik kon niet eens zien wat er op de knopjes stond ggggrrr en . en Pqff\\\\\  PAFF

Mijn lief kwam binnen en kreeg de volle laag. HIHIHI gelukkig is hij zo rustig en weet er goed mee om te gaan. Maar ik zat boos bovenop de kast.  Geen geduld om adem te halen en gewoon even te laten zakken.  Ik ben wel blij dat ik al snel later de knop weer om kon draaien want dat heb ik dan al wel geleerd maar het is nog een hele oefening om die knop  van 'even terug naar de rust'  te vinden nog voor de uirtbarsting. Weer terug bij mezelf en inzien dat ik alleen maar mezelf in de boosheid en onrust  stort wat totaal niet nodig is. Daar win ik niks mee. Integendeel.

Zie, dat is voor mij oefenen, Dat is ook wat het leven spannend maakt omdat ik gelukkig daarna me niet hoef te verstoppen en te verschuilen achter, ach zo erg is het niet.  Nee maar het is niet nodig en ik kan er wat aan doen. Ik hoef me niet schuldig te voelen want ook daar is niemand mee geholpen en ik al helemaal niet. 

 Tja de volgende keer beter, denk ik dan Misschien voel ik het dan eerder opkomen en kan wat rust inbrengen.  Dat scheelt een slok op een borrel zodat ik meteen  zie  dat de oplossingen voor de hand liggen. 

Meer dan een niemandalletje.

 

'En mens is een raar botje' , zei mijn moeder altijd. En als ik naar mezelf kijk hoe ik af en toe in mijn vel steek dan heeft ze helemaal gelijk gehad. Mits ik anders ben dan anderen en daar geloof ik niet in. We hebben allemaal onze eigenaardigheden. 

Neem nou dat blogjes schrijven,. 

Begin ik met een blog dat ik 'Elly's eigen wijze'  noem.  Begin ik er blogjes op te schrijven over alle dingen die me bnezighouden maar in eerste instantie veel over de dingen gaan die ik leer . Ik sluit de reacties af omdat ik daar geen reacties op wil hebben. Het is meer voor mijzelf bedoeld mnaar al gaande de weg wordt het hier en daar gelezen en besluit ik de reacties open te stellen.  En wat merk ik nu bij mijzelf?

Dat ik ba ga denken of ...

Als ik er andere dingen en vaker dingen dan ik in eerste instantie plande op ga zetten zou ;men'   dat dan niet lasdtig vinden als er zoveel post in de brievenbus komt. Omdat 'men' zich hierop heeft geabonneerd.? En meer van dat soort overwegingen. .

Het is toch van de zotte.  Nou dan gooien ze de boel maar in de prullenbak. Niks mis mee.  Het kost niet eens papier en ik wil gewoon op  mijn 'eigen wijze' mijn eigenwijze dingen blijven doen. 

 Is dat een vrouwenkwaal, altijd met een ander rekening willen houden?. Zo' n ingesleten gewoonte patroon.  Want ik dacht dat ik al heel lang verlost was van dat soort ideeen  wat zal een ander er wel niet van denken. Maar zo zie je  heel stiekem sluipt het er hier en daar weer in. 

En het grappige is dat wat een niemandalletje had moeten worden toch ook een reden tot overdenking is en laat zien hoe belangrijk het is mezelf in de gaten te houden zodat ik een vrij mens kan zijn. Want pas als ik het zie kan ik een keus maken. 

En dan ook nog...zijn het geen schatjes zulke achterkleinkinderen? Dat kun je toch geen niemandalletje meer noemen. 😀

Nemandalletje

 Onder het label niemandalletjes ben ik van plan af en toe over dagelijkse dingen te schrijven. 

En dan zie ik dat ik lang geldeden   al verschillende blogjes  een label heb gegeven maar heb dat al lang niet meer gedaan,  Toch wel handig wanneer ik iets terug wil kunnen vinden. 

Niemandalletjes dus

Die niet minder bij het leven horen dan alle andere dingen die voorbij komen.  Zoals dat ik vannacht slecht geslapen heb en dat ik nu niet eens kan lezen want dan val ik boven mijn tablet in slaap.  Ik kan dan wel even de ogen dicht doen maar als ik te lang slaap op de bank word ik akelig en hangerig wakker en loop ik grote kans vannacht weer niet te slapen.

Dus dat is de reden dat ik nu even achter de tanlet ben gekropen en een berichtje schrijf met label  niemandalletje.  En die verrschillende labels moeten dan weer in een gadget op dit blog komen te staan.  Want volgens mij heb ik die labels er nog niet in de zij of onderbalk staan.  Dat houd me weer even van de straat. Of moet ik zeggen uit de slaap. 

Toen ik vanmorgen terugkwam van de KWA waar ik schilder was er plotseling hier en daar weer een waas van groen aan de bomen te zien.  En het groot hoefblad spotte ik ook al weer. 

En nu maar hopen dat er niet teveel slagfouten instaan want alleen met nakijken ben ik soms al dagen druk en vind iedere keer weer wat. Dat ga ik hiermee niet doen. 

Een beetje verdrietig

 Soms word ik er een beetje verdrietig van. 

Ik heb geleerd dat er zoveel meer levensvreugde, en  innerlijke rust  gevonden kan worden en dat er zoveel problemen niet nodig zijn door er op een andere manier mee om te gaan. Dat kan bereikt worden door meer inzicht in het eigen functioneren te krijgen.  Daarvoor is  veel zelf reflectie nodig. Rondom mij heen zie ik mensen worstelen met  emoties en problemen die  op hun weg komen door ziekten en ouderdom,  stress en weerstanden die niet zomaar weggenomen kunen worden. Je kunt zeggen wat je wilt en   vertellen hoe iedereen zelf bij meer innerlijke rust kan komen maar het helpt niet. Veel dingen weten we wel in ons hoofd en die hoef je de ander niet eens te vertellen. Ja zegt men dan. Dat weet ik allemaal wel. Maar er wordt verder niets mee gedaan. Het zit allemaal alleen maar in het hoofd en is niet in de levenspatronen verwerkelijkt want dat gaat niet vanzelf. Daar moet je wat voor doen. En daar zit het probleem. 

 Veel mensen vinden het leven dat ze leiden ondanks vele problemen gewoon prima. Ze zien geen enkele reden er veel energie in te stoppen om er anders mee om te leren gaan.

 Het is zo simpel even opgeschreven. 

Als je het leven  anders zou willen inrichrichten en goed luistert naar wat iemand  tegen je zegt,  alsof het dan zomaar te verwezenlijken is. Dat je dan wel meer rust in jezelf zult hebben en uit de problemen van alle dag kunt komen en n alles zult verwezenlijken wat je maar wilt.  

Natuurlijk klopt dat van geen meter. Als je al de moed hebt aan  de beoefening daarvan (,want dat is het) te beginnen en er werkelijk iets mee wilt doen dan is het mogelijk dat het nog tientalle jaren gaat duren voordat er dingen in je suysteem gaan zitten waar je profijt van krijgt. Dat gaat niet van de ene op de andere dag. Veel wervings kreten zijn op het snelle leven gebaseerd. Misschien lukt het  wel bij een enkeling maar dat is een uitzondering.  En zo'n lange weg is dus  ook mijn eigen ervaring .  Zoals alles wat ik hier schrijf alleen maar mijn eigen ervaring is. En in dit geval gaat het over dat wat ik rondom mij heen zie gebeuren. 

Het probleem is dat iedereen lijkt te  denken als ik nu nmaar een cursus mindfulness doe dan kom ik er wel.  En inderdaad dat klopt.  Op beperkt niveau zal het zeker goed doen. Maar wanneer ga je dat dan doen. Meestal pas als je al behoorlijk in de problemen zit.  Maar een of twee cursussen  geven geen structurele verandering op de korte termijn.

Want daarna leven we gewoon  weer verder.  Het blijft uiteindelijk allemaal aan de oppervlakte en de gewoontepatronen die een heel leven  ontwikkeld zijn herhalen zich met grote regelmaat. Met een beetje geluk ben je er hopelijk de volgende keer op tijd bij als je tenminste kunt zien dat je weer in de problemen dreigt te  komen  Het zijn de ingesleten  gewoonten die de problemen opnieuw veroorzaken.  Zo is al te zien hoeveel oefening er nodig is om werkelijk veranderingen in die patronen aan te brengen. Hoe moeilijk het is je nieuwe dingen eigen te maken zodat het een vanzelfsprekendheid in je leven wordt om op een goede manier te handelen en met dingen om te gaan.  Een coach kan daar in het begin heel behulpzaam bij zijn. Een burn out en dergelijke ellende kan je soms de gelegenheid geven eindelijk te beginnen met naar je eigen functioneren te  kijken. De eerste stap is dan gezet. Mooi. Hartstikke fijn. 

Veel verder dan dat gaan we meestal niet. Het wordt geen levensbehoefte omdat we daar de noodzaak niet van in zien. Als het maar even goed gaat  dan razen we weer door in een maatschappij die veel van ons vraagt.  En we besteden liever tijd oaan onze bezigheden die we als prettig of interessant  ervaren. Dat brengt deze tijd met zich mee. We hebben geen tijd aan ons eigen welbevinden te werken en schuiven die verantwoording af naar de zorgverleners.  Random zie ik de gevolgen en op de TV zie ik alle ellende omdat er zoveel zorgbehoefte is die niet gegeven kan worden omdat er ook nog eens grote tekorten in de zorg zijn.  

En niet alleen jonge mensen kampen daarmee maar omdat ik zelf oud ben zie ik het vooral bij ouderen. Zij hebben nooit de gelegenheid gekregen om goede therapieën waardoor de oorzakelijke gewoonten zicheen mensen keven kang  opstapelden en soms grote problemen veroorzaken.  Naar psycholoigische problemen  werd vroeger toch helemaal niet  om gekeken. Ook lag er toen nog een zwaar taboe op geestelijke gezondheidszorg.  Veel ouderen zitten dan oook met de naweeën van een zwaar leven dat zich als het ware in de genen heeft opgeslagen.

Omdat de weg die leidt naar de oplossingen een lange weg is, zijn velen nu te oud om  nog werkelijk rust te leren brengen in de witwar aan gedachten en problemen  die zich hebben opgestapeld en door het hoofd spoken. 

Mijn ervaring is dan ook dat het belangrijk  is om op tijd,  zelfs wanneer er geen noodzaak tot verbetering lijktete zijn, op zoek te gaan naar de manier waarop ik in elkaar steek. Het is  beter te voorkomen dan te genezen door een goede weg te gaan met zelfrelectie en onderzoekend vermogen op zoek  naar het eigen functioneren. Kijken naar- en  herkennen van- maar vooral daarna erkenning en rust in te leren brengen. Dat laatste traject is meestal niet in de zorg ingebouwd. Ook de wereld kun je op die manier niet zo eenvoudig  veranderen. Maar je kunt wel met   onveranderbare feiten om leren gaan op een andere manier dan met passieve acceptatie. En dat is boor mij heel belangrijk.

Voor mij zat het Boeddhistische pad vol met eyeopeners en ondersteuning.  Ik leerde de juiste vragen aan mijzelf te stellen en mijn eigen verantwoording te nemen en verder   antwoorden en conclusies te trekken. Ik vond daar  een grondige basis  in de eeuwenoude  filosofie met een uitzonderlijk hoog niveau aan wetenschappelijke kennis en  onderzoek naar geesteswetenschappen en met methoden die intussen door allerleimoderne  psychologen  en mindfulness intituten zijn overgenomen maar nooit de diepgaande kennis  bevatten  die in de oude wijsheids tradities zijn verwerkelijkt.  

Als ik naar de onrust angst en zorgen om me heen kijk en me afvraag hoe zit dat nou bij mij?  zie ik dat ook ik net zo goed dezelfde  'onrust ' ken en ook alle bijkomende emoties  in mijzelf ervaar. Het verschil is dat ik intussen heb geleerd dat ik zo gauw ik het kan zien en durf te erkennen er iets mee kan doen ermee kan werken.  Maar als ik dat niet erken en herken omdat ik misschien bang ben nog verder in de paniek te schieten, ik echt een probleem heb. En ook als ik maar door raas en compensatie zoek,  kan ik er  niets mee doen.  Dan komt er geen einde  aan het steeds weer zoeken naar nieuwe uitdagingen en dingen die ik in mijn leven moet inbrengen als compensatie  zodat ik  de confrontatie met de ellende weer even uit de weg kan gaan. En begrijp me goed, soms is dat nodig en soms is dat gewoon fijn daar gaat het niet over. Het gaat over inzicht in wat ik doe. 

Want... 

Weglopen helpt niet.

Het is op zich al een hele levensweg dat soort patronen in mezelf steeds  weer te ontdekken waardoor er  iets meer duidelijkheid komt over hoe het uiteindelijk in ieder mens werkt en we juist met  ervaringen en weerstanden  kunnen werken door ze te zien te erkennen en heel langzamerhand andere mechanisme te gaan gebruiken om een heilzamere weg in te slaan. 

Dat bereik je niet met een mindfulnescursus maar is een levenslange uitdaging. 

Het blijft voor mij de vraag waar LEVEN over gaat. Dat is een onderzoek dat nooit eindigt en meer met de essentie van mijn bestaan te maken heeft.  Is wat ik dacht dat leven is  misschien maar een  fractie van waar het leven werkelijk over gaat. Die zoektocht vond ik, toen ik erin dook, heel wat  interessanter dan alle  binnenkomende informatie en pretjes die er gewoon ook nog altijd zijn maar nu binnen het perspectief van belangrijkheid een plaats vinden. Ze  mogen er allemaal zijn  ze horen allemaal bij dat complete leven en ik kan  ze zo  langzamerhand meer vanuit geduld en rust  benaderen. Er achter zien te komen waar het leven in zijn algemeenheid voor mij echt over gaat dat kan ik door oefening en  in rust te leren zien en ervaren. De kwaliteiten die in mijzelf aanwezig zijn kan ik en wil ik zo ook leren kennen net zo goed als alle  onhebbelijkheden. Dingen die niet buiten mijzelf zijn maar heel vanzelfsprekend in mijzelf aanwezig als een basis principe van het menszijn. Alles in het licht zetten en eerlijke duidelijheid ontwikkelen. Alles is aanwezig in ieder mens  . Wat je wilt hoef je  'alleen maar' te ontwikkelen  door de jhuiste  methoden te vinden. 

Mens ken uzelf. Het is mateloos boeiend te onderzoeken en leren  kennen wie en wat ik ben en vooral dat ik in de basis  niet verschil van alle andere mensen en toch mijn bijzondere eigenheid heb net als ieder mens persoonlijk zijn eigenheid hgeeft. Mens met de mensen. Hoe   ik met alles erop en eraan kan leren omgaan en op een goede manier alle kwaliteiten leer gebruiken d en  ontwikkelen door ze te leren kennen. Ook de  negativiteiten opmerken die me blokkeren  en zo alles onder ogen  durf te komen en erkennen.  Alles ervaren alles toe kunnen laten alles in het licht zetten  zonder weerstanden zonder in de stress  in te schieten... 

Nog even voor de duidelijkheid . Geen weerstanden hebben  betekent niet dat alles maar goed gevonden wordt. Dat is een andere beweging dan weerstanden opbouwen.  Niets uitsluiten, dat is  een weg naar binnen zodat alle dingen er kunnen en  mogen zijn.  

Ik ben zo dankbaar dat ik al meer dan dertig jaar heb kunnen gebruiken en en een goede leraar heb gehad zodat ik  daar nu  op mijn oude dag al vele vruchten van heb mogen plukken. Dat wens ik iedereen toe. En daarom wil ik mijn ervaringen graag delen.  want daarover gaat LEVEN voor mij op dit moment.. Samen zijn samen delen. Als ik dan soms zie dat het anderen niet meer zo makkelijk  lukt en dat  ik zelf (tot nu toe) die weg iedere keer weer vind als ik in de stress dreig te schieten  terwijl iemand in mijn omgeving daar niet meer bij kan komen. Ja dan word ik soms een beetje(erg) verdrietig. 

Mijn eigen oplossingen

 

 Het lijkt een gebed zonder einde. Het iedere keer opnieuw weer op zoek naar een bril waar ik behoorlijk mee kan zien.  Ik ben daarmee bevorderd tot ervaringsdeskundige. Ik heb ontdekt dat Varifocus het alleen maar slechter maakt omdat het oppervlakte in de bril dat scherp is voor de ogen te klein . Ik heb echt een vergroting over het hele oppervlakte van de bril nodig waardoor ik makkelijker het hele plaatje kan scannen omdat er stukken in de beeldvorming wegvallen of totaal verdwenen zijn.  

Ook merk ik dat het scherpstellen van de ogen verandert. Zo heb ik voor alles wat ik doe eigenlijk een andere bril nodig om op de juiste afstand de dingen het beste te kunnen zien.  En dat is ook de afglopen tijd weer  veranderd plus dat het blinde stuk iets groter is geworden.Gelukkig ben ik in het bezit van een stel oude brillen en omdat ik tijdens de staar operatie nieuwe lenzen voor de afgstand kreeg kan ik nu de oude brillen opnieuw uitproberen die nu weer voldoende focus hebben voor wat ik wil.

En zo rommelen we maar aan. Omdat ik het mateloos boeiend vind om te ervaren hoe alles werkt kom ik steeds weer tot andere oplossingen. En nu heb ik een oud brilletje gevonden  dat als een vergrootglas werkt en waar ik nu weer even mee vooruit kan om daarmee te lezen. Ik moet dat wat ik wil lezen dan wel iets dichter bij mijn ogen houden naar dan heb je ook wat. Ghaghagha. 

Ja dat noemen we  allemaal Boeddhistisch lijden en ik ben blij dat ik er mijn eigen oplossingen nog steeds voor kan vinden. 

O ja en de uitslagen bij de suikercontrole waren goed dus af en toe zondigen daar is niets mis mee (voorlopig)  Want het blijft oppassen geblazen. Ik heb geen zin in medicatie  wat niet noodzakelijk is.

Alles wat voorbij gaat

 

Mijn leven bestaat uit perioden..  Iedere periode gaat steeds weer over in een volgende. Soms gaat het bijna ongemerkt in elkaar over  en soms gaat  dat met een afsluiting maar atijd  is er wee reen nieuwe volgende periode. De laatste tijd zet ik maar weinig op de blog waar mijn schilderijen staan. Ik zou daar ook met wat meer tekst kunnen werken. Of dat ervan komt?... ik weet het nog niet. Ook daar mee houd ik me soms wel en soms niet bezig.

De ene periode schilder ik erg veel de andere periode schrijf ik wat meer.  Maar er waren ook grotere bperiode in verschillende leeftijdfasen. Als ik zo terug kijk op mijn leven is er nog maar weinig over van het kind dat ik vroeger was. Het kost me zelfs erg veel aandacht en inlevingsvermogen om me werkelijk te herinneren hoe ik voelde en reageerde onder allerlei omstandigheden en gebeurtenissen uit mijn vroege kindertijd en ook is het moeilijk d me exact te herinneren en weer op dezelfde manier tets te ervaren van hoe ik bijvoorbeeld in de pubertijd was. Gebuertnissen weet ik nog wel naar boven te halen maar hoe ik daar in stond en me voelde is wat moeilijker te herbeleven. 

 Maar langzamerhand bij het ouder weorden popt er  af en toe wat naar boven.  Als ik jonge meiden op een fiets zie zitten dan overvalt het me plotseling, dat gevoel van hoe ik was. Nee zo puur als ik toen moet zijn geweest dat is er bij lange na niet meer  na een leven vol ups en downs. Alhoewel ik mijn nieusgierigheid en basale vreugde gelukkig heb behouden. 

Meestal heb ik helemaal geen erg in de overgangen van de  perioden en momenten die ovoorbijgaan en die  in het volgende moment weer met heel  iets anders tevoorschijn komen want de tijd loopt  gewoon door. Die stopt niet. Alleen hersenen dus het denken probeert dingen vast te zetten. Maar dat is niet de werkelijkheid. Die is niet stop te zetten.

Als ik het zo beredeneer zijn er dus grote en kleine perioden, grote en kleine overgangen en de perioden zijn van langere en kortere duur. Maar iedere keer is er weer een soort afsluiting van het voorgaande. Dat betekent ook dat ieder , zelfs het kortste moment wordt afgesloten en er weer een nieuw moment op volgt. Een doorgaande beweging die ik nauwelijks opmerk als afsluitingen of een nieuw begin. Maar toch is dat wel zo want de tijd stopt niet even en er is niets dat ik vast kan houden. Het enige wat ik kan doen is met heel veel ballast op de rug rtond blijven lopen omdat ik me geïdentificeerd heb met verschillende momenten in mijn leven en ze probeer vast te zetten vaak zonder dat ik in de gaten heb dat ik dat doe.. En als dat geen fijne momenten zijn dan bouw ik zelf  een probleem op en zie daar maar weer eens vanaf te komen.  Dat kan een levensgroot dilemma worden. Zeker als ik een mooi rustig leven wil leren leiden in  ontact met alles en iedereen die mijn pad kruist op alle momenten die me gegeven zijn .

Het is makkelijker gezegd dan gedaan maar het is wel een realiteit dat we  iedere minuut opnieuw kunnen beginnen. Ik hoef me niet vast te klampen aan het verleden of aan een vorig onaangenaam moment alsof ik mijn verleden ben.  Ja, ik heb een verleden maar alles wat ik heb kan ik opruimen. 

Helaas gaat dat voor zware bepakkingen en trauma's niet altijd   zo gemakklijk. Ze lijken vergroeitd met de genen. En dat kan heel heftig zijn.  Daar heb je hulp bij nodig en helaas is dat in deze welstaat niet altijd langdurig voor handen.  

Maar ik voel me een gelukkig mens dat ik heel veel achter me heb kunnen laten en wat er gebeurd is kan ik gebruiken om  van te leren omdat ik me durf te herinneren en het om kon buigen om er mijn kracht uit te leren halen.  En nog dagelijks leer ik. 

Het leven is mooi dankzij alles wat voorbijgaat.

Soms in stilte

 

Het volgende pikte ik van  Facebook. 

Veel te leuk of mooi om niet te delen. 

En ik ben weer met de lay out aan het wieberen geweest.Yvind ik leuk en steeds weer op zoek naar iets wat voor mij helder en contrastrijk genoeg is..  Dus nu maar een foto boveniaan de blogjes

Er waren eens twee baby's in de baarmoeder van een moeder

De ene vroeg de ander; "Geloof jij in een leven na geboorte"?

De ander antwoordde: "Natuurlijk er moet iets zijn na geboorte"

Misschien zijn we hier om ons klaar te maken

voor wat we later zullen zijn

"Onzin", reageerde de ander. "Er is geen leven na geboorte,

wat zou dat leven moeten zijn"?

"Ik weet het niet, maar er zal meer licht zijn dan hier,

misschien lopen we met onze benen en eten we met onze mond"

De ander riep: "Dat is absurd!, lopen is onmogelijk en eten 

met onze mond, waanzin! De navelstreng zorgt voor voeding, 

leven na geboorte is onmogelijk, de navelstreng is te kort"

"Ik denk dat er iets is en misschien is het er anders dan hier,

De ander reageerde:"Niemand is ooit teruggekeerd van daar

Geboorte is het einde van het leven en na geboorte

is er niets anders dan donkerte en angst

en het brengt ons nergens" 

"We weten het niet", reageerde de ander

"Maar zeker zullen we moeder zien en zij zal voor ons zorgen"

"Moeder?? Geloof jij in moeder? Waar is ze nu?

"Ze is helemaal om ons heen, het is in haar waar wij leven,

zonder haar zou deze wereld er niet zijn"

"Ik zie haar niet, dan is het logisch dat ze niet bestaat"

Waar de ander op reageerde: 

"Soms als je in je stilte bent, dan kun je haar horen,

dan kun je haar ontvangen 

"Ik geloof dat er een realiteit is na geboorte

en wij zijn hier om onszelf klaar te maken voor die realiteit"...

Vertaald uit het Engels:

~* Bron van Wijsheid *~

Er is een weg uit het lijden

  We gadden weer onze wekelijkse zoom met Veroni en zij had Hartmut gevraagd met ons mee te zoomen. Hij logde dus vanuit Amerika bij ons in. Wat heb ik genoten van de inzichten die we via hem weer te horen kregen. Naar aanleiding van de lessen hadden we het over:

Het  lijden in Samsara en hoe wij voorbij lopen aan alle akkefietjes waar we iedere keer weer zo makkelijk tegenaan lopen. Als het lang warm is verlangen we naar de kou en omgekeerd. en zo zijn er talloze dingen die eerst leuk zijn en later vervelend en saai worden waardoor we weer naar iets anders verlangen. Daar komt nooit een eind aan. Het ouder worden, dingen nier meer kunnen om nog maar te zwijgen over ouderdom en dood enzovoort enzovoort. 

Mijn ogen bijvoorbeeld. Ze doen het niet meer zo goed en worden steeds slechter. Toch probeer ik het zoveel mogelijk naast me neer te leggen omdat er nog genoeg is wat ik wel kan zien en die enkele keer dat ik dus denk K .. ik kan niet meer zien wat ik echt wil zien, en uiteindelijk neem ik dat dan maar op de koop toe. Maar in het Boeddhisme heet dat allemaal lijden. 

Natuurlijk is er ook heel veel om van te genieten, Die verschillende dingen staan naast elkaar. Alles moet geleefd worden en zeker de goede dingen zijn er om van te genieten.. Dat doe ik dan ook met volle teugen en dat wordt ook zeker aangemoedigd binnen de weg die ik ga zodat er een goed evenwicht is en ik niet in een depressie hoeft te schieten. Je kunt zelfs genieten door een hap van een appel te nemen, deed Rimpoche ons ooit voor. Maar als ik het lijden niet wil zien is er geen enkele reden om de volgende stap die ik kan nemen  te onderzoeken. De weg die leidt uit het lijden. Want, zegt de Boeddha, die weg IS er. Het gaat er niet om dat te geloven maar het gaat erom het zelf te onderzoeken en ervaringen in het eigen leven te leren zien, te ervaren en in het bijzonder ze ook te bewerkstelligen . Steeds meer zien wat er gebeurd in de ervaringswereld van mijzelf en daarmee werken.

Wij zien niet half de prachtige mogelijkheden die er zijn wanneer we vrij van dat simpele maar ook heftige lijden zouden zijn waarin we doorlopend vervallen omdat we niet veel meerkzien dan dat wat we ervaren vanuit ons eigen beperkte perspectief waarin we zelf centraal staan.

Door het maken van kleine stapjes wordt de werkelijkheid van andere en ruimere mogelijkheden steeds zichtbaarder en komt er vertrouwen in de beoefening en de ervaring gaat dan bevestigen dat er meer mogelijkheden zijn tot verandering . Meer mogelijkheden voor een beter leven.   

De inzichten die opgebouwd zijn vanuit het denken zijn hoe je het wend of keert bekrompen wanneer het niet gepaard gaat met de eigen levendige ervaringswereld en begeleid door analitische meditaties en inzicht ontwikkelingen daaromtrent. We leven in een egocentrisch perspecrief vanuit het persoonlijke denken dat maar moeilijk te doorbreken is. 

Heel af en toe kunnen we misschien eens een glimp opvangen van een groter geheel. Een geheel waarin alles onlosmakelijk met elkaar verbonden is en waarin alles als het ware op zijn plek valt. Op een of andere manier ervaar je dan de algehele verbondenheid en versmelting met alles wat er is en was en toch heeft ieder ding zijn eigenheid. Een ervaring waar, algemeen bekend, geen woorden voor zijn te vinden. Goed geaard is alles hetzelfde er verandert niets en toch is de ervaring een totaal andere belevenis dan wat je ooit had. Het zjjn momenten die, wanneer je ernaar op zoek bent ze niet zult vinden. Momenten die je niet vast kunt houden. en het is slechts een heel klein tipje van de sluier die laat zien dat het leven meer is dan wat doorgaans wordt ervaren.  

Mooi om mee te kunnen maken maar dat is niet waar het leven om draait. Het is maar een fragmentje van het totaal aan mogelijkheden die binnen een leven dat volledig geleefd zou kunnen worden aanwezig is. Wel geeft het een bevestiging van een veel groter perspectief die een weg uit het lijden kan beteken. 

Meer bewustwording van het opgesloten leven dat ik leid en dat te zien in het grotere perspectief van wat er mogelijk is, geeft openingen 

Wij zijn zo afgescheiden geraakt van de manier van leven met ervaringen die mensen in het verre veverled hadden. Ook Plato heeft het over het Schone en het Goede als de zon die in onze ervaringswereld schijnt. Niet als iets buiten onszelf zoals we dat nu ervaren maar als iets wat binnen onze eigen ervaringswereld als een werkelijkjheid tevoorschijn komt en alles in het licht kan ztten omdat we ruimer zijn dan ons denken dat in staat is een scheiding tussen het hier en daar en tussen dit en dat op te werpen. Terwijl het allemaal in ieder moment in onze ervaringswereld aanwezig is.

 Het gaat te ver om hier een hele studie over Plato te verwoorden en dat zou ik ook niet kunnen. Plato zou op een andere manier bestudeerd moeten worden dan alleen  vanuit het fysieke denken waar we nu aan gebonden lijken te zitten. Plato was een filosoof/musticus die zijn eigen ervaringen aan ons duidelijk probeert te maken. Alleen door zelf te beoefenen kan hij   begrepen  worden. Hij verwoord zijn eigen  werkelijkheid om ons aan te moedigen op zoek te gaan  naar die grotere wereld in onze eigen ervaringen. 

 Ttegenwoordig zijn we zo geindctrineerd door de filosofieën van de latere filosofen zoals o.a. Descarte en vele anderen dat mogelijkheden die er al eeuwigheden waren bijna   ommogelijk zijn gemaakt binnen het wetenschappelijk perspectief dat zijn weerslag heeft in onze samenleving waarin het denken centraal staat. 

Er is een inlevingsvermogen nodig om te ervaren waar dingen over gaan binnen het perspectief van het oneindige en alomvattende waar we zelf deel van uitmaken.  We zijn meer dan het afgescheiden geheel van ons lichaam. Alles bestaat in de wereld van onze ervaringen. Een soort buiten de box denken en ervaren zou nieuwe perspectieven kunnen openen. Op een nieuwe manier die eigenlijk een oude manier is, naar onze ervaringswereld kijken en weten dat het buiten en binnen een geheel is. Evenals in de Hermetca het boven en beneden een geheel is.

Het mooie is dat je dit gegeven in essentie in alle tradities tegen kunt komen als je er genoeg in doordringt en  leerstukken kunt doorzien met de juiste duiding.  In het Boeddhisme waar het expliciet in de traditionele stromingen  wordt beoefend staan die inzichten centraal zodat ze in het eigen leven gezien en ervaren kunnen worden.   Het gaat ook hier weer te ver om meer informatie te beschrijven. 

De huidige wetenschap heeft de oude wetenschappen weggegooid   Die  functioneren  op een andere manier  dan puur en alleen op beredenering. Maar daarin tegen bieden de oude wetenschappen meer dan voldoende ruimte om de huidige wetenschap te integreren. Een samengaan van de tegenwoordige wetenschap met de oude wetenschappen  vanuit het  'werken met de levende ervaring' zou een prachtige symbiose zijn waardoor er een beter leven en  meer wijsheid te halen. is. 

Een van de dingen waar ook de Dalai Lama zich steeds weer voor inzet. Er is zoveel interessants te vinden als je wilt onderzoeken en ervaren in een wereld zoals nu waar bijna geen beperkingen zijn en zoveel mogelijkheden om te onderzoeken. Geen andere beperkingen dan de eigen moraliteit en inzet die boven al belangrijk is. 

Als we die stap kunnen zetten gebeuren er bijzondere dingen en gaan we alles anders bekijken dan alleen door de redeneringen vanuit ons hoofd.  

Beiden zijn noodzakelijk op de weg naar bevrijding uit het lijden.  

Ik heb me vergist

 Ik heb me vergist. Zo na al die stille Corona jaren dacht ik dat ik intussen te oud was geworden voor een kinderfeestje. Dat het vermoeiend en veel te druk met veel herrtie zou zijn.  Maar niets is minder waar.Wat heb ik genoten en wat was het leuk. Al die rondhuppelende kinderen die plezier hadden en zo leuk hoe ze zich uitdrukken en vertellen over wat ze zien en voelen.  

Zoonlief met achterkleinkind die 5 jaar is geworden. 

Al dat plezier, al die kinderen en dan mijn kleindochter met mijn achterkleinkinderen. Wat zijn ze leuk en lief.

Wachten op de pizza's d waaraan ze zelf hun steentje bij hadden gedragen en die nog in de oven moesten. . 

En kadootjrs uitpakken natuurlijk

En niet te vergeten de lekkere hapjes en drankjes  die we allemaal kregen.

 Het is heerlijk om te zien dat kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen het goed maken.  En aardige vriendelijke mensen zijn geworden. 

Weer een ervaring rijker. 

Dromen kunnen waarheid worden

 Eindelijk wordt de lente voelbaar. Het wordt tijd voor een wat koeler zittende jas want ik had het behoorlijk warm op mijn wandelingetje terug naar huis van een bezoekje aan een  vriendin.  

Thuisgekomen ben ik aan een concept tekst begonnen voor een nieuw blogje over de dingen die me bezig houden na een zoom sessie.  Dan is er altijd wel weer stof om over na te denken. Me   erin te verdiepen  door het me meer eigen te maken door de dag heen in het dagelijks leven.  

Hier voor mijn raam op het westen komt de zon in de middag naar binnen en dat is genieten alhoewel het nu ook weleens storend is omdat door het scherpe licht mijn zicht veel slechter wordt. Misschien moet ik dan maar eens een zonnebril in huis op gaan zetten. 😎

Dat speelt hoofdzakelijk in het voorjaar. Dan staat de zon laag naar binnen te schijnen en zitten er nog geen blaadjes aan de lindebpmen voor het raam. Dus over een tijdje is het hier een oase van stralend maar iets getemperd licht.

Maar nu , als de zon hem beschijn t staat er tussen de flats een prachtige bloesemboom in bloei.  Het is een vroege bloeier Ik heb geen idee wat voor boom het is  maar mooi is hij. 

Ik denk dat hij is geplaatst toen de flats die   naast ons staan, zijn gebouwd en dat was in de begin jaren 80. Dat weet ik bog goed omdat ik toen op Vreedehoff werkte en graag in een van die apartementjes had willen wonen.

In 2005 toen  mijn leven compleet  veranderd was, werd onze flat waarin we van begin af aan   wonen, gebouwd. 

Ik werkte al jaren niet meer in het toenmalige verzorgingshuis dat intussen een verpleeghuis is geworden door fusies met Innoforte onder de druk van de veranderende zorg systemen voor ouderen  Dde in mijn ogen geen vooruitgang maar eerder achteruitgang betekenen

In de jaren 80 had ik niet kunnen bedenken dat die droom om hier aan de rand van het park te kunnen wonen werkelijkheid zou worden, 

Dromen worden soms waarheid. 

Herinneringen ophalen

 Gisteren gingen we op stap. Ik had het gevoel alsof we dat al een eeuwigheid niet meer gedaan hadden. Voor Corona gingen we regelmatig naar een stadje of dorpje, bezochten musea en altijd met het fototoestel. Het zou niet vreemd zijn als we dat best in Corona tijd ook nog af en toe gedaan hadden maar ik had nu het gevoel dat het voor het eerst sinds jaren was. 

Mijn conditie is er niet op vooruit gegaan en we doen het gewoon lekker klalm aan. Het doel was het vormalige sanatorium Berg en Bosch in Bilthoven. Daar heeft de moeder van mijn lief ingelegen eind jaren vijftig tot begin zestig. Ze kwamen van de boot uit Indonesië een zij werd daar meteen opgenomen. Een keer in de maand als ze niet te ziek was mochten hij en zijn zus haar bezoeken. Hij heeft er praktisch geen herinneringen aan overgehouden dus we gingen eens kijken of de omgeving die weer terug kon brengem. 

We dronken een kopje koffie in de voormalige kapel 

En maakten een wandelingetje over het uitgestrekte terein waar op ook veel neiuwe gebouwen zijn gekomen.

Maar ook de oude gebouwen konden de hetinnering niet tevoorschijn toveren. 

Het is een prachtige omgeving vlakbij Paleis Soestdijk dus zijn we meteen maar even gaan zwaaien.

 En we maakten nog wat foto's van het pension waar hij in Soest woonden in die jaren als als kleuter van vijf. Nu wordt het omgebouwd tot Fletcher hotel;. Dus geen zandweg meer mmet de herinneringen die daar nog wel sumier liggen. 

Duidelijk merkbaar hoe alle dingen voortdurend  veranderen en er werkelijk niets is dat hetzelfde blijft . Een gelukkig leven betekend dat we in ieder geval niet in herinneringen moeten blijven hangen . Maar hopelijk kunnen we er wel van genieten en hebben we geleerd van dat wat zwaar of moeilijk was.  

Nooit te oud

  De man van een goede vriendin is overleden. Hij had leukamie Heel langzamerhand nam de ziekte het over van de medicatie . Veel langzamer dan het bij Mieke  ging die een paar jaar geleden,  binnen amper drie maanden het tijdelijke met het eeuwige verwisselde.

Ik schrijf haar wekelijks een of twee niemandalletjes en dat vond ze wonderlijk genoeg wel fijn liet ze me weten. Ik kreeg ook steeds een reactie van haar met de stand van zaken ij het kort. 

Alt ijd weer emotioneel en ingrijpend wanneer er afscheid genomen moet worden.  Ze schreef dat hij vannacht in zijn sslaap is weggegleden.Zo had ze het ook een beetje verwcht. 

Mijn gedachten verblijven dan weer in een overdenking van de vergankelijkheid van alles wat er is. Wat zijn we toch altijd bezig met het idee dat alles  vanzelfsprekend is en in ons gevoel voor eeuwig al weet het verstand dat het niet kkopt. Zo leven we niet. Vanuit ons gevoel leven we in een soort eeuwigheid waarin dingen die totaal niet belangrijk zijn ons bezighouden zelfs wakker houden. Meestal bezig met de onvoorspelbare toekomst of een voorbij verleden. Terwijl we slechts in het moment echt kunnen leven. 

Het is niet zo gewoon maar altijd weer ongewoon om in het zonnetje achter het raam me te koesteren met een mooi muziiekje op de achtergrond. Bij het overdenken van de vergankelijkheid merk ik altijd weer hoeveel goed het me doet omdat ik dan weer zoveel meer bewust  geniet van het moment waarin ik leef. 

Vanmorgen geschilderd bij de KWA/ Wel lekker gewerkt maar ik raakte niet echt geinspireerd van de opdracht die Annemarie voorstelde. De paastakken tekenen, willekeurig, die Ingrid me vrijdagmiddag bracht en nu in de vaas staan te pronken.  Wel heel fijn om te doen. maar ik heb altijd een beetje het gevoel van 'wat nu!'!

Maar het is helemaal niet WAT NU het is gewoon wat het is. Een beetje los worden met een vrije hand iets op papier zetten en vandaaruit de dingen gebruiken en ervaren wat het te zeggen heeft. Misschien weer bruikbaar in ander werk, Nieuwe ontdekkingen doen en genieten van waar ik mee bezig ben.

Ieder moment is een leermoment. Nooit te oud om te leren en alles als nieuw te ervaren.

 

Gisteren en vandaag

 

Ik kan wel iedere week hetzelfde blijven zeggen. 'De weken vliegen me door de vingers'. Zo is het maandag en zo is het weer vrijdag.  En vrijdagmorgen komt mijn hulp altijd. Daar ben ik zo blij mee. Ik zat nog met het tablet in mijn hand en zij was al druk aan het poetsen geweest. Ze zet altijd een fles drinkn op tafel en neemt daar af en toe een paar slokken  uit. Ze stond er zo mooi bij met de fles aan de lippen. Ik kon het niet laten er snel een schetsje op de tablet van te maken. 

Wat zij voor elkaar krijgt. Nee dat zou mij niet meer lukken. Ze weet alle hoekjes en gaatjes te vinden en heeft enorm veel pezier in het werk  en niet te vergeten, vaak hebben we ook het grootste p[ezier samen. 

En dan een telefoontje van een michtje. Of ik 'smiddags tijd had. Ja natuurlijk. Het huis is aan kant en we kunnen samen oude koeien uit de sloot halen. Altijd leuk om even in het verleden te duiken. Maar in de tegenwoordige tijd is gelukkig ook nog van alles te beleven en uit te wisselen. Ze bracht paastakken voor me mee. Die heb ik al jaren niet meer neergezet maar nu staan ze er weer. Hartstikke leuk. Helemaal blij. 

 

Intussen was het heel hard aan het sneeuwen gegaan . Wat een winterse toestand . Dat hoeft voor mij nu echt niet meer. Maar vanuit de warme kamer is het wel leuk om naar te kijken. Toch word ik altijd weer nlij van sneeuw als ik er niet uit hoef. Mijn micht ging er warm ingepakt weer vandoor. Gelukkig rijdt ze auto. 

Vanmnorgen lag het er nog een klein beetje maar het zsonnetje scheen lekker en het was toch iets minder koud.  Dus zijn we vanmiddag even naar Elst gereden. 

En toen we later thuis aan de koffie zaten konden we ons gaan verheugen op een heerlijke Indische maaltijd, straks als diner, die we vanuit Elst mee hadden genomen. Lekker niet koken en toch genieten.

Maar een ding weet ik zeker. Een verre busreis met uitgebreide  excusies gaat het voor mij niet meer worden. Potverdikke wat gaat die leeftijd voor dat soort dingen die vroeger peanuts waren een grote rol spelen. En dat allemaal na 3 jaar alles op een laag pitje door corona, dat ik tot nog toe niet eens zelf kreeg, gelukkig.  Ik was hondsmoe na een wandelingetje achter de rollator (en rechtop he😏🤣) door Elst.  Maar  ik geniet  dubbel en dwars van ales wat nog wel kan.  

Wat me stoort

 Vroeg Izerina, aan de fouten die ik tik en niet herken als ik het nalees terwijl het erop lijkt dat de lezers het gewoon kunnen accepteren. 

Wat ik doe, wil ik graag goed doen. Als ik iets doe dan maak ik meestal de keus of ik er grondig meer van wil weten  of dat het voor mij niet belangrijk genoeg is om er veel aandacht aan te besteden. Over het algemeen heb ik het dan over de inhoudelijkheid van datgene waar ik me in wil verdiepen of me mee uiteen wil zetten. Dat heeft tot nog toe niet zoveel te maken gehad met taal of schrijffouten. Die waren er altijd wel. Vaak niet omdat ik niet wist maar meer omdat ik ook nog eens heel slordig kan zijn. Op inhoudelijkheid probeer ik perfectionistischer te zijn maar ik ben  slordig in de uitvoering. Daar heb ik nooit zo'n probleem van gemaakt. 

Waardoor begon ik daar nu wel mijn nek over te breken? Dat is eigenlijk heel vreemd. Daar wilde ik over nadenken. 

Het was me al een paar keer opgevallen dat er meer fouten in de stukjes bleven zitten terwijl ik dacht dat ik er al zoveel uit had gehaald. Toen mijn lief dan ook opmerkte dat het wemelde van de fouten was dat het laatste duwtje. Dat was kennelijk mijn eer te na. Mijn zelfbeeld werd voor de zoveelste keer onderuitgehaald en dat was slikken. Nou is er niets mis met het zelfbeeld onderuit halen. Ik heb ervaren dat ik daar alleen maar flexibeler en sterker van kan worden. Dus ik wrong me in allerlei bochten en las, verbeterde, herlas en verbeterde en las het blog waar het over ging nog eens. Nu had ik alles eruit veronderstelde ik. Samen keken we ernaar. Potverdikke weer waren er nog wel minstens 10 fouten in. De moed zakte me in de schoenen. 

'Ja maar' , zei die schat, ik heb toch wel vaker aangeboden het na te kijken'.  Ik dacht daar gaat mijn zelfstandige authentisiteit en meteen daarachteraan dacht ik: wat een idioot idee weer. Het slaat nergens op. Weer zo'n idee in mijn hoofd. 

Kijk en daar moet ik dan steeds weer  een stukje van mijzelf of liever gezegd van alle ideeën in mijn hoofd loslaten en iedere keer vragen: wil ik dat? Hoe ga ik ermee om? Wil ik iedere keer een beroep op een ander doen terwijl de blogjes mij zo eigen zijn, zo persoonlijk. Of neem ik alle fouten voor lief? Dat is de keus die ik heb. Daar heb ik de keus tussen twee dingen die me niet bevallen. Meer is er niet. Of ik stop met scjhrijven en beperk ik mezelf dan niet veel te veel?  Terwijl ik alle mogelijkheden van de wereld voor mijn voeten heb liggen om dingen te doen die ik graag wil. 

Al schrijvend ben ik eruit. Is mijn lijfspreuk niet 'het leven leven met alles erop en eraan'. Ook dit dus.  Ik schrijf lekker door. Soms laat ik het nakijken en soms schrijf ik voor de lieve vaderlande weg en geniet van elk moment dat ik doe wat ik doe. 

Bedankt voor je vraag Izerina. 

Kort stukje

 Ik ben  van plan  kortere stukjes te schrijven maar zo af en toe wil ik toch mijn ei kwjt.  Mijn lief heeft al aangeboden zijn wakende oog eroverheen te laten gaan en dat zou toch al een en ander oplossen. 

Of het ook gaat functuoneren? We zullen het zien. Of ik hem daar ook steeds mee wil opzadelen, dat zal wel gezien kunnen worden want als er fouten in staan dan heeft hij het duidelijk niet in handen gehad. 

Het is toch weer  heel bijzonder hoe dingen in een mens werken. Alles bedenken we en zetten we vast in ons brein en daarop baseren we dan een mening en zeggen: zo is het. En dan vullen we iets in waardoor we het wel of niet doen.  Maar de werkelijkheid is niet wat onze hersentjes er van maken want iedereen heeft zijn of haar eigen gekleurde bril op. En dat tealiseren we ons meestal niet. 

Ik las laatst. 

Van theorieën  en overtuigingen hoeven we ons niet te bevrijden maar wel van het onomstotelijk en absolute geloof  dat we daaraan hechten. De dynamische werkelijkheid laat zich niet vangen in statische concepten. 

 En voor zover ik dat citaat op mijn eigen schrijverijen loslaat klopt dat helemaal. en ik denk dat je het bij alle ideeën die we overal over hebben kunt stellen. Ik merk dat ik dan wat makkelijker in mijn vel kom te zitten. Dan kan alles doorlopend mee veranderen met de voortdurend wisselende omstandigheden.

Zo dit is toch kort genoeg om over na te denken voor het weekend

We waren in de mangrovehal van Burgers Zoo. Het begint buiten toch al iets warmer te worden dan  afgelopen dinsdag. Toen was het knap koud. De fototoestellen waren nu ook sneller warm  nadat we ze onder het verwarmingsapparaat op temperatuur hadden gebracht waardoor ze nu niet zo bewasemden.

 Er vlogen enorm veel vlinders rond en het was weer echt een feestje. Hieronder een hele kluit blauwe morpho vlinders. 

 

Gaan met de stroom

 Overdenking

Als ik niets wil veranderen is het goed.

Als ik iets wil veranderen, doe er dan iets aan. 

Wordt dit een andere manier van delen waar ik voor sta?

Het nemen zoals het komt

Dat was het dan.

Ik stop met srukjes schrijven op dit blog. 

Ik was me niet bewust van de ontelbare fouten die er in mijn schrijfsels blijven zitten. Ondanks herhaaldelijk controleren en verbeteren ben ik tot de ontdekking gekomen dat het wemelt van de fouten die ik door de blinde vlekken over het hoofd zie. 

Dat hoofd vult alles precies in zoals ik het wil maar de ogen met de blinde vlekken doen het niet meer. Ik ben blij dat het brein een goed hulpmiddel is bij het lezen van boeken waardoor de zinnen bijna automatisch ingevuld worden en herkend., maar bij het schrijven is de handycap des te duidelijker. \Het moet een crime zijn om de stukjes te lezen en ik verwonder me over de statistieken. Dat er toch nog iedere keer weer enkele lezers schijnen te zijn. 

De stukjes beantwoorden njiet meer aan wat ik wil en voor ogen heb dus heb ik besloten te stoppen. Voor mijzelf schrijf ik nog wel verder op een gesloten blog maar ik denk iedereen heel hartelijk voor de moeite die werd genomen om toch te lezen.