Al jarenlang geen contact meer met ES en plots verscheen er weer een blogje in mijn leeslijst. Ik moet zeggen, ik werd er niet vrolijk van. Maar toch...
https://essenloog.blogspot.com/2023/07/dit-gedicht-groeit-gestaag.html
Ze schreef eindelijk weer eens een prachtig gedicht op haar blog en ik voelde zo mee met alles wat er stond. Wat is er veel veranderd en wat hebben we ons best gedaan om een meer open en meelevende maatschappij te creëeren in onze jonge jaren. Maar het lijkt wel of niet alleen de planeet maar ook de mensen die erop wonen oververhit zijn geraakt. De enorme hoeveelheid opsommingen die ze op een voor mij bijzondere manier beschrijft enwaar ik me ook wel bewust van ben maar nu ze zo op een rijtje staan komen ze keihard binnen. Het wordt de hoogste tijd dat iedereen steeds weer opnieuw de hand in eigen boezem steekt want een ander kan niemand veranderen maar wel mijzelf kan ik veranderen en erop letten dat ik niet in al die zelfde valkuilen stap die we een ander altijd verwijten.
Of dat ongenoegen en de grote haatdragendheid nu iets is van de nieuwe tijd of dat het altijd door de ogen van ouderen zo is. Als ik om me heen kijk denk ik vaak. De mensen gunnen elkaar het licht in de ogen niet en meteen bedenk ik dan dat mijn moeder dat soort uitspraken ook altijd al gebruikte. Verandert er dan in wezen niets. Bijven we als mensen dan eeuwig in on eigen middelpunt ronddraaien . Zonder aan de ander te willen denken?
Het gekke is dat als het om negatieviteiten gaat we meestal naar de ander wijzen. Vreemd dat wijzen. Als het om positieve dingen gaat wijzen we naar onszelf en zeggen we veel makkelijker 'ja zo ben ik ook'. Terwijl we totaal niet weten wat we onder dezelfde omstandigheden als waar die ander in zit, gedaan zouden hebben.
Ja ik weet het ik schrijf even niet in de ik vorm maar ik weet wel dat ik er zelf ook aan meedoe. En toch doe ik echt wel mijn best erop te letten. Maar het gaat altijd zo vanzelfsprekend dat eigenbelang...
Ach,, ik gooi er maar een heftig fotootje tegenaan. Gewoon opletten op mijn eigen kleine onhebbelijkheden dat is al moeilijk genoeg.
Oorlog boosheid, angst en haat, elkaar naar het leven staan. Waar is het goed voor?
Schilderen met foto's
