Wandeling Hoge Veluwe

 Zo, maar weer eens een blogje schrijven. Plotseling heb ik er weer even zin in.

We zijn zaterdag naar de Hoge Veluwe gereden. Nee geen wolven gespot maar wel door de beeldentuin gewandeld en nu lag mijn focus op de heuvelrug die een natuurlijke grens vormt met de beeldentuin.

Ik  weet het nu heel zeker. Daarboven over die heuvelrug wandelde ik als kind van een jaar of acht met mijn 4 jaar jongere nichtje, mijn ouders en oom en tante.  Dat bos heette het Rieselo en wij kampeerden daar in het aangrenzende  bos  dat  in zijn geheel behoorde aan doktor VoÛte.  In  een tot caravan omgebouwde werkkeet van de werkgever van mijn oom stonden we daar moederziel alleen op de uitgestrekte zandgronden, tussen dennebomen en heidevelden.. 

Ik kreeg zelfs extra vrij van school omdat mijn vader ziek was zodat we daar een paar weken konden verblijven. Het was in april en het was heel koud. 's morgens lag het ijs op het water waarmee we de pomp weer aan de gang moesten krijgen die naast de 'ccaravan' eslagen was.  Zo heette dat. Daar op die plaats SLAAN we de pomp. Het water zat er niet zo diep.de andere jaren waren we daar in de zomervakantie.

En dan gingen we wandelen. Rondpom wist ik zo langzamerhand de weg wel. We gingen  naar het dorp Otterlo om boodschappen te doen . Als we naar het Rieselo liepen gingen we kantarellen zoeken. Die stonden er volop. Ze werden met een uitje gebakken en dat rook heeerlijk. 

Bovenop de  heuvelrug van het Rieselo had je  een prachtig uitzicht. Je kon tot Duitsland kijken. Jaren later verdween het zicht omdat de bomen te hoog werden. Het Rieselo hoorde toen nog niet bij De beeldentuin. Die was er helemaal nog niet. Het museum wel en daar zag ik voor het eerst de schilderijen van van Gogh. Prachtig vond ik dat en mijn moeder kocht een poster vn het appelboompje dat jaren in de slaapkamer hing.   De catalogus die ik in het winkeltje mocht kopen en waar wat zwart wit plaatjes van enkele schilderijen in stonden heb ik jarenlang bewaard. 

Daar waren we dus afgelopen zaterdag en er kwamen allerlei herinneringen naar boven.

En inderdaad, paddestoelen zijn er ook weer 

En zelfs paarse. Wat een wobnderlijk gezicht, Heel wat anders dan die kantarellen die voeger als gele blaadjes heel voorzichtig hun kopjes boven het groene mos uit probeerde te steken en onder dat mos. ...

Ja juichten we dan, waren er weer heel veel.

We hebben flink ons best gedaan om de kantarellen stand op de Veluwe uit te roeien. Maar ja toen in de jaren 50 wisten we nog niets van de teloorgang van de kwaliteit van het leven in de natuur. 

We hebben nu alle paddestoelen stil laten staan en genoten van  de heerlijke wandeling en het mooie weer in october.