Af en toe diep zuchten en goede voornemens zijn vaak niet voldoende

 Oefening baart kunst

Maar goed dan toch nog even over wat Krishnamuyrti zegt:

We zouden het  direct zelf kunnen doorzien maakt hij verder duidelijk een traditie komt uit het verleden. We leven in het hier en nu waar we direct kunnen zien hoe de werkelijkheid in elkaar steekt door niet weg te lopen voor al onze angsten maar ze zien en ermee te werken. 

Helderheid en inzicht is voorhanden maar we verliezen ons maar al te makkelijk in het vastklampen aan religies en tradities die ons verwijzen naareen evolutie proces en dualiteit die niet nodig is omdat het er niet is zoals wij denken dat het is. Op zo n manier vormen ze een opstakel en worden een verduistering voor het helder waarnemen van de de geest. 

Durven kijken naar wat is zonder wegkijken, Naar alles wat er in ons aanwezig is. En vooral noemt hij dan de dingen als geweldadigheid. Pas als je het ziet en weet dat het ook in jezelf aanwezig is kijk je helder. 

Ook daar ben ik het helemaal mee eens. Durf ik zo naar mezelf te kijken? Voor mij is daar toch echt oefening nodig door steeds iets eerde misschien op te nerken hoe mijn conditioneringen en gewoontepatronen werken. Het gaat er niet om ze op te ruimen maar om ze op tijd te herkennen zodat ik ze op tijd zie.

Gelukkig kom ik persoonlijk dezelfde weg en leermomenten tegen in het Boeddhisme. Dan hoef ik niet meer mezelf te vergoelijken met allerlei drogredenen. Dan mag ik er helemaal zijn zoals ik ben. 

Het blijft wijzen naar de maan maar je moet zelf naar de maan kijken en niet naar de vinger die wijst. Natuurlijk is dat beekdspraak.  Niet weglopen en wegkijken naar de dingen die diep in mezelf zitten en naar boven komen op het moment dat ik me aangevallen voel, Dan weet ik:  De boosheid zit ook in mij en ik heb de keus er wel of er niet in mee te gaan,  soms zit ik midden in mijn ergernissen voor ik het weet  en neem me voor eerder opmerkzaam te zijn. Soms ben ik gewoon boos en ook dat mag maar ik houd me er niet aan vast.

En het voordeel dooroefening is dat ik mijn eigen negatieve  dingen leer kennen en leer ze niet te  veroordelen  maar opmerk dat ze er zijn en  daardoor voel ik me minder snel aangevallen want het mag erzijn  en ik kan me sneller  herstellen.Dan wordt de boosheid minder snel  getrickerd en wordt mijn medemens niet zo snel meer veroordeeld.  Ik ben immers zelf ook mens net als  de ander. Al met al  geeft het een rustiger leven.

Ik ben toch wel blij dat ik niet zelf het hele wiel heb uit hoeven vinden. Handvaten vond ik, nu moet ik zelf rijden.