Esther en ogen

 Ik denk tooch dat ok maar eens aan het bloggen ga pver alle beslommeringen hier in huis want er gebreurt veel de laatste tijd. Dat betekent wel dat mijn plannen om verder  schrijven over het bewustzijn op de lange baan geschoven worden of er af en toe tussen door gaan spelen. Het ligt er maar net aan hoeveel tijd ik eraan kan en wil besteden. Maar als ik erover schrijf zal ik ze gewoon een nummer geven en misschien  komt die tijd toch wel gewoon. 

Allereerst ben ik gister bij de oogarts geweest en wat ik al dacht klopt. Mijn ogen zijn het laatste jaart erg achteruit  gegaan. Ik heb nog maar 20 priocent in het ene en 30 procent in het andere ooog.  Helaas ik moet het er maar mee doen. Maar zelf heb ik het idee dat ik best nog wel aardig alles kan zien. Soms balen natuurlijk omdat ik dan wat mis. maar over het algemeen kan ik met beperkingen en hulpmiddelen nog alles doen wat ik wil.  Daat ben ik ontzettend blij mee want ikweet dat mijn moeder veel minder nog zag. Maar ja die was intussen ook achter in de negentig en ik ben nog net geen 80. Maar als het voor mij nu ook zo blijft tot mijn 98ste nou dan mag ik niet mopperen.

Gister was de geboortedag van mijn dochtertje Ethert die maar twee dagen oud werd.   Hoe ik daar gister nu zo plots aan dacht weet ik niet meer maar wat zijn de tijden veranderd. Toen werd alles weggestopt.  Mijn jongste zoon kwam een tijdje geleden door tyoeval een fotocopie uit het bevolkingsregister tegen waarop  vermeld stond dat ze in 1967 twee dagen oud was geworden. Het gekke was dat ik altijd heb gedacht dat ze drie dagen oud was geworden.  Ze overleed als achtmaands kindje in het toenmalige kinderziekenhuis   rond  10- uur 's avonds en ik lag in het grote ziekenhuis waar ik  de volgende dag om 11.30 uur pas te horen kreeg dat ze overleden was.  Mijn moeder ruimde de wieg op en toen ik thuis kwam was het alsof er niets gebeurd was.  Ik zou daar natuurlijk een heel verhaal over kunnen schrijven maar daar heb ik geen behoefte aan.  Gek vind ik dat alllemaal achteraf wel. Nu zou dat vast niet meer op die manier gegaan zijn. 

Maar waar we op dit moment veel drukker mee zijn is met de huizenjacht  en allemaal bijkostige zaken, Wie had dat nou kunnen bedenken. We wonen hier schuitterend en toch zijn we aan het uitkijken omdat we iets gevonden hebben wat zo leuk lijkt.  Het is allemaal heel spannend. Willen we het wel, willen we het niet? Er spelen allerlei zaken een rol  waardoor de keus heel lastig is en het is nog lang niet zeker of we wel of niet hiervandaan zullen vertrekken.  Leuk is het wel. Het brengt een hoop leven in de brouwerij en we praten er natuurlijk heel veel over.  Intussen steken we overal onze voelhoorntjes uit over regelingen etc. 

Je zult begrijpen dat het me nu meer meeneemt dan het uitzoeken over hoe ik ga schrijven over bewustzijn.

Een ding is zeker voor wat betreft bewystzijn

 Het wordt on ieder geval een heel bewuste keuze. Ik hd al gedacht dat dit mijn  laatste woonplek zou worden voo r de uitbaart in  zes plankjes of het verpleeghuis maar het lijkt erop dat dat gaat mislukken  😇🤣 al is het misschien maar voor kort  er lijkt toch nog iets op stapel te staan. Want als we niet gaan dan willen we toch  hier aan de gang en dat is ook geen sinecure.

En dan heb ik nog niet eens verteld dat ik een nieuw tafeltje heb zodat ik met mijn neus op de tablet en met jampotjes voor mijn ogen toch kan doen wat ik wil doen, met veel plezier zonder pijn in de rug te krijgen  door voorover gebogen aan de eettagel te zitten. Een prima oplossing.

Nou hoe het gaat lopen is voor een volgende keer