Zo'n fijn gevoel. De verkrampingen lijken weer even gezakt te zijn. Hopelijk blijft het zo maar dat weet ik morgen pas na het ochtendritueel en soms minstens 4 tot 6 keer pijnlijk afzien.
Met een gevoel van opluchting schreef ik een gedichtje
Verleden jaren stierf ik
duizend doden
Zonder verlies van leven
Nu oud en grijs
Wat zal ik vrezen
In overtijd
Gaat het bewegen
De zon schijnt
De regen valt
Het beekje stroomt
Naar de rivier
Die op zijn tijd de
zee bereikt
Er is geen eind
Maar slechts
veranderlijkheid
Vandaag leert me dat ook gedichten schrijven heel persoonlijk is. Voor mij was verleden jaar juist het tegenovergestelde, onbevangen vakantie gevierd, we wisten van niks. Ervaar ik nog steeds als een zegen. Maar 'slechts' veranderlijkheid is in mijn ogen zacht uitgedrukt. Het hakt er behoorlijk in.
BeantwoordenVerwijderenDat begrijp ik Ferrara. Natuurlijk. Dit gedicht gaat ook niet over missen. Dat kan erinhakken. Maar er zijn meer manieren en perspetieven waarvanuit jjekunt lezen.
BeantwoordenVerwijderen