Het mooie van vergankelijkhed

 Niets is ooit hetzelfde. Er is geen grassprietje gelijk aan het andere grassprietje. En dan is er ook nog eens de tijd die doorlopend verstrijkt. waardoor datzelfde grassprietje ook nog eens op ieder moment niet datzelfde grassprietje is want het beweegt en heeft steeds een andere stand en vooral, het verandert in de tijd want het is ook nog eens vergankelijk en het verdort. 

Met de mens is het niet anders. We denken dat we altijd dezelfde zijn maar niets is minder waar. Daar denk je toch niet ieder moment over na. Dat je op ieder moment anders bent. Zoals in een film één heel verhaal wordt verteld, zo voelt ook je eigen leven een onlosmakelijk geheel met hezelf terwijl het uit een doorlopende serie van honderden, duizenden aparte fotootjes te zien is in de juiste volgorde. En de persoon die ik nu ben is maar voelt ook anders dan toen.

Uiteindelijk lijkt mij dat het mooie van vergankelijkheid. Het is mogelijk om veranderingen aan te brengen in het zeer persoonlijke eigen leven. Ik hoef niet eeuwig in ellende rond te dobberen. Niet altijd kunnen direct de omstandigheden veranderd worden, maar wel aan de eigen structuren en gewoonten kan ik iets wijzigen en dat is belangrijk. De dingen waarvan ik denk dat ik DAT ben, dat ben ik dus niet doorlopend. Ik ben dat slechts in momenten. En het volgende moment ben ik me bewust dat ik me niet overal mee hoef te identificeren alsof er niets anders is. Hoe moeilijk dat vaak ook lijkt, de mogelijkheid tot veranderen is in ieder moment en altijd aanwezig. 

Dat wat spiritualiteit in het algemeen wordt genoemd is vaak een zoektocht zekerheid en naar houvast en een zoektocht naar zeker weten dat op basis van die doorlopende verandering niet bestaat, Dat er hopelijk als ik het zelf niet kan er bescherming zal zijn van buitenaf. Iets dat groter is dan mijzelf en buiten mijzelf. 

In een zeer egocentrisch gerichte wereld, geïndoctrineerd door privacy zoeken we naar geluk. Een geluk dat hopelijk van ‘hogerhand ‘ wordt aangereikt. Dat wordt vaak 'spiritualiteit genoemd’. Als ik maar goed doe, word ik wel beter of beschermd en komt het wel goed. Het draait voortdurend om ik en mij, maar is dat spiritualiteit?

En dan denk ik: waar begint voor mij spiritualiteit?

Begint het met mijn welzijn of gaat spiritualiteit over mijn welzijn waardoor ik er voor anderen kan zijn in een stabiele vredevolle   relatie tot de maatschappij en de wereld?

 Mijn blokkades leren herkennen en zien dat ook ik ze heb  en leren daar een weg in  te vinden, leren omgaanmet   de altijd weer terugkomende weerstanden en blokkades  in mijzelf zonder anderen te besdchadigen en zonder  het te zwaar te maken  door mezelf te veroordelen. 

Want hoe mskkelijk doen we dat niet. Anderen buitensluitenbijvoorbeeld. Soms zonder woorden afwijzen en en daardoor schade berokkenen zonder er bij na te denken.

 Er is altijd verandering mogelijk.