Steigers

We moeten zo vaak mogelijk bedenken dat ons ware leven niet dit uiterlijke materiële leven is dat zich voor onze ogen hier op aarde afspeelt, maar wel het innerlijk leven van onze geest. Het zichtbare leven is een steiger- een noodzakelijke hulp voor onze geestelijke groei...
We moeten onszelf en anderen eraan herinneren dat die steiger geen betekenis heeft of belangrijk is, behalve dat het de bouw van het gebouw mogelijk maakt

.Leo Tolstoy

Een heel mooi citaat mits op de juiste manier geinterpreteerd. Want het doet me nu door omstandigheden meteen denken aan de kinderen van Ruinerwoold waar ik deze week de documentaire van zag. Zij werden het slachtoffer van een man die dacht dat zijn eigen interpretaties de juiste waren. En hij plakte daar het idee op dat hij het wel wist. Hij stond niet meer open voor het gewone dagelijks leven in deze maatschappij en nam al zijn eigen  kinderen daar willens en wetens in mee.   Hij begon te geloven dat god het hem influisterde en wiep zichzelf op als de Eerste man van God. Zo scheef kan het worden. Hij gebruikte niet de ons omringende wereld als  de steiger en spiegel om naar binnen te kijken maar zijn eigen interpretaties en dan komen er verwrongen ideeën bij kijken waar iemand mogelijk zelf in gaat geloven. 

Het is zo zinvol altijd met beide benen op de grond te blijven staan en alle  steigers te gebruiken in het materiële hier en nu zodat het dagelijks leven als spiegel gebruikt kan worden waardoor we een heilzaam innerlijk leven op kunnen bouwen door zelf reflexie. Hoe sta ik in de wereld, hoe werkt dat bij mij? Kritisch mezelf ondervragen  en intussen midden in de wereld  staan. Want alleen  op deze wereld kan het huis gebouwd worden met behulp van  de steigers die door de eeuwen heen hun dienst hebben bewezen. Niets bij voorbaat  goedkeurend of afkeurend door te denken dat we zelf de wijsheid in pacht hebben. De maatschappij gebruiken als een spiegel naar het eigen denken en handelen en de vorming van ons geestelijk leven ( De maatschappij dat ben jij, zegt Krisjnamurti) daarin kunnen we onszelf en onze houding herkennen. Kiezen voor een heilzaam  leven waarin liefde en mdedogen de leidende factor zijn terwijl we met volle aandacht in de wereld van alle dag kunnen staan en ons best doen in het eigen hart en midden te blijven. 

Totaal ontoereikend

  schrijf ik in het vorige blogje  over een vangnet. 

Leuk gevonden misschien maar totaal ontoereikend voor dat waar geen woorden voor zijn. We plakken er ideeen en plaatjes op waar we een beeld bij kunnen maken zodat we het kunnen gebruiken. Een klein beetje hoevast aan iets waar we niets van weten. 

\Wat is dat ontastbare en ongrijpbare dat alles draaiende houdt, de essentie van het leven zelf, de krachten en kwaliteiten die manifesteren en vergaan. Weer opbloeien en verder gaan. Dat wat maakt dat een zaadje een boom wordt?.

Ja natuurlijk kunnen we dat heel wetenschappelijk benaderen maar dat zegt nog niets over de inherente krachten en kwaliteiten die een rol spelen en er op een of andere manier ingeprogrammeerd zijn. Dat is iets om heel diep op in te gaan en daardoor komen dan zoveel vragen naar boven. Evenals de zoektocht in het universum die ook geen einde kent.

Als we dat kleiner maken om het te (be)grijpen en vast te pakken kunnen we het God noemen en ons eraan vastklampen. De here zal voorzien.  Ik denk dat Jezus aan het kruis het wel begreep. Mijn god mijn god waarom hebt ge mij verlaten. Een totale overgave aan alles wat er is. Natuurlijk mijn eigen bewoordingen voor iets dat inderdaad ongrijpbaar is.

De Boeddha sprak over de onderlinge afhankelijkheid waardoor alles met elkaar verbonden is en leeg van op zichzelf bestaan. Ook daarin schuilt totale overgave.

Het is niet dat plaatje wat we er altijd weer op proberen te plakken. De kwaliteiten en krachten zijn overal aanwezig het is aan ons om er het juiste gebruik van te maken en verantwoordelijkheid te dragen voor.... ja voor wat? 

Voor alles wat er is op basis van de eigen draagkracht en mogelijkheden.

Metaforen en bewustzijn

 Wat zou het mooi zijn als de mensheid eens beter in de gaten zou krijgen waar religie en spiritualiteit eigenlijk over gaan.

Ja waar gaat dat dan eigenlijk over. In ieder geval niet over dingen van buitenaf. Dingen die we kunnen hebben en waar we ons aan vast kunnen grijpen als een overlevings strategie.. Misschien kan ik nog het beste zeggen dat het allemaal gaat om bewustzijn.

Hoezo bewustzijn?

De werkelijkheid, de buitenwereld komt bij mij binnen in mijn bewustzijn en dat bewustzijn is leeg. Het is leeg van zichzelf.  Het heeft alle ruimte om op te slaan wat voorbijkomt. Als het niet leeg was maar vol dan kan er ook niets binnen komen. Het probleem is dat het niet echt leeg is maar volgestopt  met allerlei zaken die komen en gaan komen en gaan, komen en gaan. Het zit vol met  alle gevoelens en ervaringen die ik door de jaren heen heb opgebouwd. Heel veel daarvan vaak ook nog in het zgn onderbewustzijn. Daar komen alle indrukken van dit moment nog bij en die worden door mijn  bewustzijn gekleurd op een manier die bij mijn leven en gevoel past door alle dingen die er in dat bewustzijn naar boven kunnen komen op elk gewenst moment waardoor ik de werkelijkheid nooit ongekleurd kan zien.

Bij iemand anders komen exact dezelfde werkelijkheden uit de buitenwereld op een andere manier binnen. Want die ander heeft hele andere gevoelens en ervaringen waardoor alles wat binnenkomt in dat bewustzijn een andere kleur krijgt, aangepast aan de ervaringen en gevoelens van die andere persoon. We kunnen nog zo denken dat we objectief kijken , helaas dat is een onmogelijkheid. We kunnen ons slechts bewust worden van de kleuren die we erop projecteren en als ik dat kan dan is dat  al heel wat.

In godsdienst en religie evenals in spiritualiteit gaat het erom dat het bewustzijn bereikt wordt met een bepaalde wijsheid die in gaat zien dat het bewustzijn gekeurd wordt. De verhalen die in religie, spiritualiteit etc. de ronde doen zijn daar  op afgestemd en in godsdiensten wordt veel gewerkt met verhalen uit de werkelijkheid van alle dag en dat zou als een matafoor in kunnen werken op ons bewustzijn.  Helaas zo wordt dat meestal niet gezien en worden de verhalen vastgegrepen en vastgezet. Geven we er een oordeel over en vinden dat bepaalde dingen niet goed of juist wel goed zijn. Dat is dus niet waar godsdiensten en andere vormen van religie over gaan. Alle verhalen die soms gruwelijk lijken willen ons iets duidelijk maken over dat gekeurde  bewustzijn.

Waar het werkelijk om gaat is de metaforen te leren herkennen en te zien dat het allemaal om de kleuringen in het bewustzijn gaat. Zodat we op een andere manier of bewustere manier met de uiterlijke werkelijhkheden om kunnen gaan. 

Als er een strijd gestreden wordt zouden we het kunnen zien als de strijd in onszelf tussen gevoelens van het hart en het verstand en misschien nog veel meer gespecificeerde mentale indrukken die vechten om de overhand in ons dagelijks leven. Helaas worden er veel verhalen misbruikt door onwetenden die de verhalen in een agressief potje gieten  en tot vastgezette strijdtonelen ombouwen om eigen ideeën over waarheid te verkondigen met vreselijke gevolgen. 

Als we ons zouden verdiepen op een manier die we  naar ons eigen innerlijke leven toe vertalen en zouden zien hoe we in onszelf regelmatig strijden met gevoelens en denkvermogen, dan  krijgen we meer zicht op hoe ons bewustzijn vol zit met allerlei mentale impulsen en daardoor beheerst wordt en zelfs door bepaalde neigingen worden overheerst. 

Het bewustzijn an sich is leeg maar er zit zoveel in wat komt en gaat wat altijd in beweging is dat we daar nauwelijks kijk op hebben laat staan er grip op krijgen. Toch is meer zicht daarop mogelijk door aandachtig aanwezig zijn en met behulp van metaforen kan er meer duidelijkheid ontstaan

Geloven is iets heel anders, dat is bij voorbaat uitgaan van een bepaald vangnet, Goden, God, Allah  en andere mogelijkheden om op terug te vallen als de leegte van de vele mogelijkheden te intens en daardoor desastreus lijken te zijn. Een rustpunt in de chaos van het brein. In de mystiek worden die beelden nooit vastgezet en blijven een open mogelijkheid om op terug te vallen. Het brein is ontoereikend om het geheel te bevatten en dat kan problemen geven. 

De metaforen juist interpreteren is iets waar je je hele leven mee bezig kunt zijn om het terug te vinden in het eigen diepste innerlijke bewustzijn.

Oriëntalis Nijmegen

Ik schreef een gedichtje

 Onherroepelijk komt het nader

Zoals het voorbijgaan
Van de tijd
Verdwijnt de lente
Van de jeugd
de zon hoog aan de hemel
Tovert gouden sporen
Op het water
Van de oude sloot
De wind lispelt door het riet
Over vergane tijden.

Blad ruiselt verhalend
Over een verleden
Liefdevolle zinnelijke woorden
Van troost over
Vergeten momenten
Als belletjes oppoppend
Uit  het bewogen water 
Door snelle vissen
Doorklieft
Vluchtend voor de reiger
Die zijn maaltje mist

Wat is liefde meer
Dan leven en sterven

Rabidranath Tagore

 Hij schreef prachtige mystieke gecichten. 

Handen houden handen vast en oogen verwijlen aan oogen; zoo begint het verhaal onzer harten.

Het is de maanlichte Maart-nacht; de zoete geur van henna is in de lucht; mijn fluit ligt vergeeten op den grond en de bloemenkrans is onvoltooid.

Deeze liefde tusschen jou en mij is eenvoudig als een lied.

Je saffraankleurige sluyer maakt mijn oogen dronken.

De jasmijn-krans, die je voor mij vlocht, doet mijn hart tintelen als vleierij.

Het is een spel van geeven en terughouden, van oopenbaren en weer verbergen; wat glimlachjes, een weinig schuchterheid, en enkele zoete, vergeefsche worstelingen.

Deeze liefde tusschen jou en mij is eenvoudig als een lied.  

Geen geheimenis verder dan het heeden, geen streeven naar het onmoogelijke, geen schaduw achter de bekooring, geen reiken in de diepten van duisternis.

Deeze liefde tusschen jou en mij is eenvoudig als een lied.

Wij dwalen niet van uit alle woorden tot het eeuwig stille; we strekken onze handen niet uit in het leedig, naar dingen verder dan alle hoop.

Het volstaat dat wij geeven en krijgen.

We verpletteren de vreugde niet tot het uiterste, om er de wijn van smart uit te persen.

Deeze liefde tusschen jou en mij is eenvoudig als een lied.

De voorbijganger

Soms vind ik diep in mijzelf zulke mooie dingen. Ik noem het altijd kwartjes die vallen.  Vroeger waren het dubbeltjes, nu durf ik het wel kwartjes te noemen. Maar kwartjes bestaan niet meer en dat is dan ook meteen het probleem. Ik zou de kwartjes graag willen delen maar dat is onmogelijk want dat wat ik diep heb opgedoken is onmogelijk te delen. 

Of vergis ik me? Waarom  schrijf ik hier dan over van alles en nog wat dat mij vol van verwondering maakt. Er zijn dingen die ik bijvoorbeeld lees of in cursussen opsteek en die ervoor zorgen dat er weer van die kwartjes gaan vallen waardoor de hele wereld er zo prachtig uit gaat zien. Dat ik het weer weet. Alles mag er zijn zoals het is. En terwijl dat doordringt is het even zo goed belangrijk overal aan te werken  het beste eruit te halen en me met het beste, en daar versta ik onder, liefde mededogen, te verbinden. Daar me zoveel mogelijk bewust van te worden zodat ik het kan leven. Alle negatieve emoties steeds meer overwoekerd laten worden door  weten dat al het negatieve voortkomt uit het lijden dat er is. Er kan pas liefdevolle vriendelijkheid zijn als het lijden wordt gezien. Daarom  mag alles er zijn om gezien te worden.

En dat kwartje valt dan weer zodat ik ook mijn eigen onvermogen kan zien als mijn ergernissen weer eens de pan uit reizen en ik mijzelf ook vol liefde mag benaderen en mijn onvermogen zie zodat ik dat mededogen voor mezelf ook  naar wereld over kan brengen.

Ja ik weet het de kwartjes die in mezelf vallen zijn niet voor iedereen bestemd. Ze kunnen zorgen voor mijn blijdschap en weer moedig het leven in te gaan. Maar nu vond ik een gedicht van Tagore. Zo mooi. Dat gaat voor mij hierover, noem het een geschenk uit de hemel. 

Ik gooi alles gewoon op straat. Voor de voorbijganger.

 Ik vond een gedicht van Rabirinth Tagore. 

Des morgens wierp ik mijn net uit in de zee.

Uit de donkere diepte haalde ik dingen op van wonderlijk aanzien en vreemde schoonheid. Sommigen glansden als een glimlach, sommigen blonken als tranen, en anderen bloosden als de wangen eener bruid.

Toen ik huiswaarts keerde met mijn dagelijksche vracht, zat mijn lief in den hof en trok ijdelijk de bladen uit een bloem.

Ik weifelde een oogenblik, legde toen aan haar voeten alles wat ik opgehaald had, en wachtte zwijgend.

Zij oogde er naar, en zeide:

„Wat voor zonderlinge dingen zijn dat? Ik weet niet waarvoor zij dienen.”

Ik boog beschaamd mijn hoofd en dacht: „ik heb er niet voor gevochten, ik kocht ze niet op de markt, dat zijn geen waardige geschenken voor haar.”

En den heelen nacht dóór wierp ik hen één voor één op straat.

Des morgens kwamen reizigers; zij raapten hen op en droegen hen naar verre landen.

Vrij stromen

  Soms slaap ik maar 6 uurtjes 's nachts en ben tussendoor van 4 tot 7 wakker. Als ik dan weer in slaap val, tja, dan ben ik niet voor 10.00 uur op. Dat gebeurd tegenwoordig wel vaker. Ik heb daar gelukkig niet echt problemen mee. Een heerlijk bed en een dak boven mijn hoofd zijn ideale omstandigheden maar ik  begin  me toch af en toe wat af te vragen. 

Toen ik veel jonger was lag ik ook weleens s nachts wakker en dan spookte er allerlei gedachten door mijn hoofd en niet alleen s nachts maar ook overdag. Dan was dat brein niet rustig te krijgen. Nadat ik jarenlang meditatie oefeningen had gedaan merkte ik dat het veel rustiger was geworden in de bovenkamer en dat ik me ook beter kon concentreren. Beter bij een onderwerp kon blijven. Dat gaf veel meer rust natuurlijk. Niet dat meditatie je gedachten oplost maar  bent ik ben me iets meer bewust geworden van wat ik denk en waaraan ik wil denken. Meditatie is er ook niet op gericht dat je niet meer zou moeten denken dat is over het algemeen een verkeerd idee.

Maar nu vannacht merkte ik dat er toch weer meer ideeën door mijn hoofd gaan spoken. Niet onaangenaam. Allemaal dingen die ik graag wil doen, maar daar is de nacht niet voor, die is om tot rust te komen en te slapen.

Al eerder had ik bedacht door wat ik rondom mij heen zie dat bij het ouder worden er veranderingen plaatsvinden, ook in de functies van het denken. Soms zie ik dat remmingen die normaal ingebakken zitten  verdwijnen en ik dacht. Als dat een rol gaat spelen ook in de nacht bijvoorbeeld en het denken weer zijn eigen zinnetje gaat doen, is het misschien zinvoller er toch weer beter op te gaan letten dat ik niet teveel dingen tegelijk wil doen want dat lukt toch niet meer. Alles gaat trager en de tijd is beperkt daardoor.  Misschien handig om ook dat wat ik wil gaan doen iets meer te beperken en meer bij een ding tegelijk blijven.  Me daar althans meer bewust van worden. Want daar gaat het om. Me meer bewust worden en bezig gaan met een ding tegelijk. Dat zit niet echt in mijn aard en daar valt dus nog wat te leren want  alles is te leren. Ook op de oude dag. Zodat ik daar weer wat beter aan gewend raak en zo'n gewoontepatroon aankweek.

Vaak zit het niet eens in de dingen die ik allemaal wil gaan doen maar is het hoofdzakelijk bewustzijn. Me bewust richten op waar ik mee bezig ben. En als dat intensief is zoals dit blogje schrijven dan gaan die gedachten niet zo snel ergens anders naartoe maar het heeft meer te maken juist met de stille momenten als er geen verdiepende aandacht is dan is het lastig de aandacht op het onderwerp gericht te houden waar ik mee bezig ben. In de traditie wordt de afwas of strijken vaak als voorbeeld gegeven. Dan vliegen de gedachten alle kanten op en iedere keer weer terug naar waar ik mee bezig ben.

Dus maar weer eens aan de gang met het focussen van de aandacht en opmerkzaamheid. Nou zitten dat soort dingen ook wel in de dagelijkse meditaties of in het christendom in de gebeden die op een gegeven moment zo'n gewoonte worden dat de fut eruit gaat. Kijk en dat zijn dan voor mij de onderliggende aandacht oefeningen. Soms denk ik: zouden ze daar misschien juist voor bedoelt zijn?  Dat opmerken zet me weer op beide voetjes en weet ik dat om in rust en stilte bij me zelf te kunnen blijven er een enorme dosis aandacht en oplettendheid gebruikt kan worden en dat wat het oplevert is een leven waar liefde mededogen een rol kunnen gaan spelen. Dan laat ik me misschien iets minder snel meenemen in mijn eigen interpretaties van wat dat betekent. Zonder het eigen denken en interpretatie kan liefde mededogen vrij stromen. 

Al het 5de hoofdstuk

  Wat had ze toch een enorm goed leven gekregen. Als ze op daarop terugkeek vond ze dat het op rolletjes was gelopen. Was dat dan een vertekend beeld? Want zo goed had ze het in haar huwelijk niet gehad en toch bleef alles in haar leven wat ze meemaakte als een klankbord van goedheid functioneren. 

Dat was natuurlijk niet zo geweest toen ze nog middenin de ellende zat en een eigen leven op moest bouwen terwijl ze met doodsbedreigingen achterna werd gezeten. Een moeilijke tijd. De kinderen in de pubertijd die hun eigen leven wilde gaan leiden en zij was er nog lang niet aan toe om ze los te laten. Altijd maar bang dat ze niet op hun pootjes terecht zouden komen. Nu ze achteraf wist dat het goed was gegaan, ja dan wordt het een heel ander verhaal.

Lang geleden alweer maakte ze een schilderij en op de foto daarvan die digitaal in haar tablet stond zette ze een tekst . Blije mensen bouwen hun eigen innerlijke wereld, boze mensen verwijten het de buitenwereld. Vandaag was ze het weer tegengekomen. Wat was ze dankbaar dat ze de mogelijkheden in zich had gehad altijd weer naar binnen te kijken. Ook al was het soms een diep gat waar ze nauwelijks in had durven kijken laat staan erin springen en op een bepaalde manier handelen, bang voor wat ze allemaal tegen zou komen. Ze wilde toch een goed mens zijn. Steeds meer kwam ze tot de ontdekking dat ze dat helemaal niet was zoals ze dat zelf zou willen en wilde geloven en dat was vreselijk toch was ze er dwars doorheen gegaan. Het had haar zo geholpen om haar eigen verantwoordelijkheid te nemen voor alles dat haar was overkomen,  Nee het was haar niet overkomen. Alle keuzes hebben gevolgen en als je geen kind meer bent en niet ziek bent dan kun je je eigen verantwoording nemen. En ze had altijd geweten dat ze haar gevoel voor humor niet zou verliezen. Ze mocht er  zijn zoals ze was ook al was dat niet altijd op de manier zoals ze zichzelf graag zou willen zien, maar ze kon alleen maar leren van de dingen die op haar pad kwamen.

Zeker nu ze de laatste jaren geconfronteerd werd met veel mensen om zich heen die allemaal de problemen van het ouder worden te verduren kregen. Het leek wel of ze er niet op voorbereid waren dat alles moeilijker en pijnlijker zou worden met het stijgen der jaren. De wetenschap liet je geloven dat het hele leven  maakbaar was en dat lijden er niet bij hoorde. Maar ze wist het maar al te goed. Het was een deel van het leven, het hoorde erbij. Ook deze Coronatijd liet weer zien hoe moeilijk mensen het hadden met de onzekerheid van het lijden. Overal werd om zekerheid geroepen en het werd de politiek en overheid verweten dat ze dat niet gaven. Onwetend is de mens van het feit dat er nooit zekerheid bestaat. Natuurlijk konden er altijd betere regeltjes gevonden worden  maar iedereen leed aan de pandemi en men keek naar wetenschap en politiek voor oplossingen die er heel lang niet waren, nu nog niet zijn  en er misschien wel nooit zullen zijn.

Waar het werkelijk om ging was hoe je met al zulke dingen om kon gaan en dat kon je alleen maar leren gedurende je hele  leven. Daarop kan je je tijdens het hele leven voorbereiden. Niet door altijd met de ouderdom bezig te zijn of met de problemen en de omstandigheden die je raakten  maar door met aandacht in het leven te staan en te zien hoe je met dat alles omging. Hoe je gefocust bent op jezelf en daar moeilijk van loskomt. Het perspectief niet buiten jezelf en je problemen kunt leggen als je zelf in die ellende zit. Dat had zoals zij er over dacht niets te maken met positief denken. Positief denken kon eindig blijken te zijn als de problemen maar groot genoeg werden.  Dat had alles te maken met het goed willen hebben van- en met dingen.  Om goed met pijn en ziekte en ook met tegenslagen om te kunnen gaan was meer nodig. Iets dat dieper ging dan een oppervlakkig ervaren. Het had te maken met het opbouwen door de jaren heen van een innerlijke wereld van rust, stabiliteit en heldere aandacht waarin ook tijdens problemen een andere focus mogelijk was dan de gerichtheid op het zelf. En die mogelijkheid had zij aan kunnen grijpen. Oefening baart kunst waardoor zelfs haar hele verleden was veranderd en ze daar anders naar was gaan kijken. Het voorbije was onlosmakelijk verbonden met de mogelijkheden die ze nu wel in zichzelf had weten te ontdekken. Ze hoefde niet te blijven hangen in trauma's uit het verleden en had een nieuw leven op kunnen bouwen. 

En ook in deze tijd van Lock down en andere beperkingen door de pandemie had ze het verre van moeilijk met alle voorschriften. Vreselijk vond ze wel het lijden rondom van alle mensen die erdoor zwaar getroffen werden en zich geen raad wisten om eruit te komen. Als ze daar haar aandacht op richtte dan vielen haar kleine ongemakken daarbij in het niet. Gelijktijdig wist ze, door zich op de ander te richten en daar  mededogen  voor te voelen, dat het haar hielp en het de mogelijkheid zou geven   er  te kunnen zijn voor de ander als dat gevraagd zou worden. Dat het haar de kracht en moed zou geven klaar te staan.  Natuurlijk voelde ze zich ook  met lege handen staan. En dat was dan weer genoeg reden om ook met zichzelf mededogen te hebben omdat ze voelde dat ze tekort schoot. 

Mededogen was onontbeerlijk voor iedereen en ook voor haarzelf. Liefde een mededogen de twee grote heelmeesters van de mensheid. Dat was de gedachte die ze hier weer uit kon putten.

.