Ik lijk op beiden.

  Ik ga steeds meer op mijn moeder lijken. Er waren perioden dat ik dat vreselijk vond. Ik wilde liever op mijn vader lijken. Vraag me niet waarom want ik had gewoon twee schatten van ouders. Naarmate ik ouder word dringt dat steeds meer tot me door. Niet dat ik dat nooit wist maar het lijkt op een andere manier binnen te komen. Misschien is er wat meer rust in mijzelf zodat er meer tijd en  ruimte is om plaats te geven aan gevoelens van liefhebben, vrede en dankbaarheid voor het hele leven in zijn totaliteit. 

Dat klinkt mooi maar is dat dan zomaar naar boven gekomen bij het ouder worden. Want ik zie toch ook veel ouderen om mij heen die het wat moeilijker lijken te hebben onder dezelfde soort omstandigheden waarin ik verkeer.  Alhoewel ik natuurlijk niet in andermans lijf en leden kan kijken laat staan in iemands hoofd, hoor en zie ik zoveel problemen waardoor er weinig ruimte is voor vrede en rust. 

Waarschijnlijk had ik ook nog in een  onrust, onvrede of in  problematisch denken gezeten als er geen omstandigheden in en buiten mijzelf waren geweest waardoor ik op zoek ben gegaan naar betere oplossingen daarvoor.. Zulke grote problemen waar ik me voor geplaats zag, die ervoor zorgden  dat ik mijn levensweg gegaan ben zoals ik hem ben gegaan.  Allerlei moeilijke omstandigheden en een innerlijke gedrevenheid om daar diepgaande  oplossingen voor te vinden, hebben mijn pad bepaald en ik kwam tot de ontdekking dat het allemaal  over mijn  eigen bewustzijn gaat . Ik kwam tot de ontdekking dat de manier waarop ik naar de wereld kijk het enige is dat bepaalt hoe ik in het leven sta. Het bepaalt mijn geluk of ongeluk. Het bepaalt mijn hele leven. Dat bewustzijn is wat mijn leven maakt  maar ook kan breken.

Om duidelijkheid of een beetje inzicht te krijgen in en  over de manier waarop mijn eigen bewustzijn functioneert, nee dat gaat niet van een leien dakje. Het gaf en geeft soms nog  perioden of momenten  van  confrontaties met mijzelf. Toen ik werkelijk doorkreeg dat niemand anders op de hele wereld verantwoordelijk is voor de manier waarop ik in de wereld sta, begreep ik dat ik daar alleen maar zelf aan kan werken door mezelf te leren zien met alle beperkingen die er zijn.   Ja dat was alsof ik voor een tweede keer na alle voorgaande ellende in het diepe sprong. Het diepe dat was uitgegroeid tot een ravijn van ellende waar geen doorkomen aan leek te zijn.  Was er dan niets of niemand die er voor mij kon zijn?  Wie was ik dan nog? Durf ik te springen?

Ik leerde dat er een 'vangnet' is dat ook  diep in mijzelf  aanwezig is en tegelijkertijd alles omvat. Een enorme kracht van liefde mededogen. Daarin mijn rust te kunnen vinden betekent dat ik een geheel ben met alles. Dat ik en ieder ander er mag zijn op de eigen unieke manier. Het enige wat ik kan doen is mijn eigen grenzen leren zien en bewaken. Ze regelmatig controleren of die zelfgemaakte grenzen niet te kortzichtig zijn en waar nodig mij terug te trekken terwijl ik in liefde mededogen blijf kijken naar wat er gebeurt. Ik hoef niets te bevechten voor mijzelf want hoe dan ook, ik ben een eenheid met het al en verantwoordelijk.

Dat is wat ik weet. Dat is waar ik zulke mooie ervaringen mee mag delen . De oefening is het dagelijks te leren leven en me er dagelijks meer  bewust van te worden.

Dat geeft rust en  ruimte aan honderdduizend dingen. Mooie dingen en minder mooie dingen. Alles hoort erbij

De storm

Bladeren golvend
laten takken
dansend buigen
links en rechts

Een feest van woest geweld
Dat rukt en trekt en kreunend zwelt
En raakt tot diep in 't hart

Dan waait de wind
de wolken weg

Waarna de stilte 
Vrede schenkt
aan dat wat was
En is
Het al omvat
De helderheid
De blauwe lucht
Versterkt de
vrije vogelvlucht


De stille rust in al wat leeft
Dat raakt tot aan de levensbron
En weet
dat alles schoonheid is

E v D

Zo aandachtig mogelijk

 Bemoei je niet al te zeer met de fouten van anderen, wat ze doen en wat ze niet doen.

Wat je zelf doet, wat je zelf achterwege laat- dat moet je in de gaten houden.

Dhammapada 50

Ach het is eigenlijk zo vanzelfsprekend, die woorden van de Boeddha maar juist daardoor zo weinig opvallend wanneer je er toch weer 'intrapt' en je bezighoudt met het gedrag van anderen. Je hoeft nog niet eens een oordeel uit te spreken, maar heel diep van binnen ontstaat er toch al zoiets van voor of afkeur.

Als ik er echt op ga letten dan merk ik dat- ondanks het feit dat zulke eenvoudige waarheden mij wel bekend zijn- ik af en toe onder bepaalde de omstandigheden die me raken, me toch laat verleiden tot inwendige kritiek op het handelen van anderen terwijl ik weet dat ik dat niet wil laten gebeuren. Heb jij dat nou ook, gewoon van binnen die neiging om te kritiseren? Om nog maar te zwijgen over wat er naar buiten nkomt. 

Ik kan niet meer doen dan mijn eigen manier van handelen onderbouwen zodat ik het duidelijk krijg voor mezelf waarom en waarvoir ik doe wat ik doe en hoef me niet bezig te houden met iets van anderen waarvan ik denk dat ik dat zelf heel anders had zullen doen. Wat een vreemde overwegingen houden we er soms toch op na. Iedereen heeft toch een eigen leven en dat zal iedereen op zijn eigen manier vorm moeten geven. 

En dan kom ik weer tot de conclusie: Ik moet erop letten en het in de gaten krijgen want het gebeurd al voor ik het weet of er erg in heb. Als ik er goed op let dan komt er heel langzamerhand een moment dat ik het vóór kan zijn net zoals ik dat in sommige andere gewoontepatronen heb leren herkennen, zoals bij boosheid en andere reactie patronen. Dan zie ik het aankomen en kan ik het stoppen weer terugkomen bij wat en wie ik zelf ben . Als het me dan gebeurd dat ik het vóór ben dan ontstaat er blijdschap en dat is een goed teken.


Ik heb het hier  over   duidelijkheid scheppen voor mezelf. Hoe ga ik om in relatie met de ander,  over bewustwording van mijn handel en wandel en ik heb het niet over  me in allerlei bochten wringen om maar een goed mens te zijn en iedereen naar de mond te praten. Natuurlijk mag ik mijn eigen leven leiden en hoef ik het niet met anderen eens te zijn. Daar heb ik het niet over, dat is nergens goed voor. Het is puur een kwestie van leren opmerkzaam te zijn.

Is  dat bewustwording?

* 
En zo fiets ik rustig zo aandachtig mogelijk het leven door.

Werkelijkheid en Mythologie

 Het probleem met religie, kerken en allerlei andere instituties  die de overleveringen verkondigen  vanuit de oudheid, is dat ze de mystiek en de waardevolle inhoudelijkheid van de verhalen interpreteren als een vorm van werkelijkheid en daarmee de essentie van waar alle verhalen werkelijk over gaan en hoe ze bedoeld zijn, uit het oog zijn verloren. Natuurlijk wil ik daarbij niet alles over een kam scheren. Er zijn uitzonderingen. Maar vooral in fundamentalistische stromingen en de nieuwere vormen die de ronde doen daarin  kom je dat nog  regelmatig tegen.

De meeste verhalen die verteld worden vallen onder de noemer mythologische verhalen. Zo onwaarschijnlijk als ze vaak ook zijn ten opzichte van ons dagelijks leven wil dat  niet zeggen dat ze geen waarden hebben. Het betekent dat er op een andere manier naar gekeken dient te worden dan met onze oppervlakkige blik waarmee we kijken en luisteren. Ze geven woorden aan datgene waar vaak geen  woorden voor zijn. Ze zijn bedoeld als symbolen voor het levensgeheim. of de wonderen van het leven en reiken een levenspad aan dat gegaan kan worden door ieder persoonlijk op een heel individuele eigen manier juist omdat ze de verhaallijn volgen en niet de werkelijkheid. . Zo wordt er op een  symbolische manier  meer verteld dan we op het eerste gezicht zouden vermoeden.. 

Daar een vinger achter krijgen, dat  is geen sinecure. Het vergt veel inspanningen om te gaan leren zien wat zulke verhalen mij persoonlijk te vertellen hebben en zelf onderzoek is dan ook noodzakelijk want uiteindelijk gaan alle verhalen over mijzelf en de manier waarop we naar onszelf kijken. Aan de hand van zulke verhalen gaat de vraagstelling aan mijzelf dieper dan de normale manier van denken en kunnen we als we daar open voor staan in een dieper deel van onszelf en ons onderbewuste  kijken. 

Alle mythologische verhalen en zelfs sprookjes en moderne sprookjes van over de hele wereld hebben een zelfde soort mogelijkheid in zich. Ze laten ons zien hoe we in de verwarring terecht komen en de manier waarop we er weer uit kunnen komen. Ze geven een weg aan en die weg is vaak onlosmakelijk verbonden met het opgeven van- en het in de waagschaal stellen van het eigen persoonlijke leven. Dat kan heel ver gaan veel verder dan wat tegenwoordig onder loslaten wordt verstaan. Het betekent dat er een diepe kloof is ontstaan tussen ons denken en wat er in werkelijkheid noodzakelijk is om een goed leven te kunnen leiden met onszelf en onze medemens waardoor  we in allerlei problematieken verstrengeld zijn geraakt en een afgrond hebben gecreëerd tussen ons aanwezig zijn en dat wat we ons leven noemen. Het is een zware strijd om die kloof te overbruggen en het gevoel in het ravijn te storten is niet ondenkbaar wanneer we daarmee aan het werk gaan. Een soort doodgaan aan het zelf. Wie ben ik  dan nog als ik al mijn zelfbeelden kwijtraak. Zo ben ik nu eenmaal is een vaak gehoorde uitdrukking die niet opgaat in een altijd veranderende zijns situatie.  Het is een griezelige strijd in het eigen bestaan waarvan we de uitkomst niet weten. Wie ben ik dan nog?  En dat lijkt dodelijk. Maar als we daar werkelijk mee aan de slag kunnen en willen gaan  dan kan de vogel herrijzen uit de as en in helderheid leven om er  te kunnen zijn zoals ik altijd heel simpel  zeg: met alles erop en eraan. Zonder die altijd weer  innerlijke strijd er zijn voor dat wat noodzakelijk is. 

Ik heb dus nog heel wat te leren.

Het is zaak met beide voeten goed geaard op de aarde te blijven en mythologische verhalen over strijd en vrede, goed en kwaad, hemel en hel, verdoeminis en overwinning in wat voor vorm dan ook  in de juiste context te blijven zien en ze in ons bewuste en onbewuste eigen leven terug te vinden om ervan te leren.

Nog steeds actueel

 Ik schreef lang geleden het volgende en het is voor mij nog altijd actueel. Zelfs het weer op gang moeten komen is toepasselijk op dit moment. Want zoals ik boven mijn blogje al schrijf en kennelijk nooit voldoende kan benadrukken. Dit blog gaat over mij en over niemand anders. Onderstaand artikeltje plukte ik uit mijn magazijn van lang geleden.

Ik heb het gevoel dat ik weer helemaal op gang moet komen. Dan heb ik helemaal geen inspiratie om ook maar iets op mijn blogje te schrijven. Ik neem even mijn toevlucht tot  twee citaten. 

Kijk naar de zon. Kijk naar de maan en sterren. Kijk naar de groene aarde. En denk na.
Hildegard van Bingen.

En David Hume lijkt daar een antwoord op te geven. Hij zegt.
Schoonheid is geen kwaliteit van de dingen zelf. Ze bestaat in de geest van degene die het ziet.

Altijd mooie dingen om over na te denken. Als de geest verduisterd is door problemen en moeilijkheden lijkt het onmogelijk om schoonheid te zien. Dan denk je soms dat er geen schoonheid bestaat. Toch is het voortdurend in en rondom ons aanwezig. Als je dat nu kunt bedenken wanneer je het even niet zien zitten. Ja, dan kun je misschien weer openingen maken in het doemdenken.
Dan hoef je niet te wachten op het voorjaar of de zon, want ook maan en sterren en een grauwe regendag zijn van onmetelijke schoonheid voor de geest die het in zich heeft dat te zien. En die geest hebben we allemaal.
Laat hem niet verduisteren. Niet door wat dan ook.
Maar ja ik weet best hoe moeilijk dat soms kan zijn. De zware gedachten kunnen je overvallen voor je het in de gaten hebt en dan zit je er middenin. Vaak heb je  handvatten nodig om er weer uit te komen. Mensen, dingen in en om je heen toevlucht tot vrienden, familie, religie, mooi weer en eruit gaan of wat dan ook. Misschien is dat nodig totdat we begrijpen dat het allemaal IN onszelf aanwezig is en niet buiten onszelf. Dat we het allemaal zelf zijn wat er is, wat we zien en hoe we het ervaren.

Nou al schrijvend kom ik dan toch weer op gang. Zo zie je maar.

En mij helpt het om mijn toevlucht te nemen tot de Boeddha en alles wat ik leerde ervaren in mijn eigen leven door zijn lessen.
Ik leer steeds beter ervaren en zien dat alle ervaringen mooie en minder mooie  IN mijzelf en uit mijzelf voortkomen. Er is niemand anders die ik daarvoor verantwoordelijk kan of wil houden.

 Krisjnamurti zegt en dat onderschrijf ik van harte:

De wereld, dat ben jij. 

Wat een prachtige wereld voor die het wil en kan zien.

Hoe menselijk ben ik?

 Vrij zijn van streven en vrede sluiten met alles wat er is.

;'Ga er maar aan staan' zeg ik dan tegen mezelf. Sommige dingen worden zo makkelijk even gezegd maar er zitten zoveel kanttekeningen aan. Evenals zo'n uitspraak als: leven in het hier en nu. 

 Maar allereerst wat betekent het eigenlijk, As ik denk dat ik dat zo zou kunnen zijn dan zou mijn leven er denk ik stabiel en comfortabel  uitzien. En als mijn leven er niet stabiel en comfortabel uitziet dan zou dat betekenen dat ik niet vrij ben van streven en nog lang geen vrede gesloten hebben met alles dat er is.

Daar gaat voor mij over spiritualiteit over. Het gaat over dit leven. Niet over de toekomst niet over het verleden maar over hoe ik op dit moment in het leven sta. Dat is het enige dat ik werkelijk heb en het kan het volgende moment verdwenen zijn.  Wat betekent vrede sluiten dan precies. Daar begint denk ik de zoektocht in mijn eigen leven naar hoe ik in dit leven bezig ben en vanuit welk standpunt ik zou willen wil leven zoals ik er op dit moment insta. De vragen die ik mezelf kan stellen zijn er velen.

Moet ik dan maar overal waar ik het niet mee eens ben, toch eens mee zien te worden.? Voor mij is het een uitgebreide zoektocht die begint met te kijken naar mezelf. Is vrede bereikbaar door iedereen net zo te laten denken als ik. Nee natuurlijk niet. Ten eerste is dat niet haalbaar en ten tweede is het dan nog maar de vraag of ik dan werkelijk in vrede kan zijn. Er zij zoveel meer aspecten aan het leven  dan het eens zijn met elkaar.

En dan dat streven, daar ben ik al langer mee bezig. Allereerst merkte ik op dat er verschillende manieren van streven zijn. Vooral hier in het westen zijn we daar erg op gericht. Het moet altijd meer en beter. We hebben altijd wel een doel voor ogen. Een doel waar we naartoe willen. Nog afgezien van het feit of we tevreden zullen zijn als het bereikt is. Ik ken daar persoonlijk wel voorbeelden van. Dat ik hoopte ooit in een galerie mijn schilderwerken te tonen. Toen dat bereikt was stelde het eigenlijk veel minder voor dan ik verwachtte en nu hoef ik dat helemaal niet meer. Op dat punt is mijn strebertje verdwenen. Maar er zijn nog zoveel andere dingen die ons bezig houden en ik merk dat ik regelmatig in een volgende 'valkuil' trap die ik gelukkig eerder herken naarmate ik er meer aandacht aan besteed. En daar op het moment dat ik erin ben getrapt of er bijna intrap, komt dan iets heel moois naar boven. Mijn streperige gedachten worden me duidelijk.  Ik ben alert. Op dat moment dat ik het herken leer ik zien hoe het functioneert en ben ik helder aanwezig waardoor ik me niet door dat strebertje in mij mee hoef te laten nemen. Ik zie mijn hersenspinsel en kan weer terug naar mijn eigen stabiliteit en rust. Of naar datgenen wat ik mezelf had voorgenomen. 

De engelsen hebben er een mooi woord voor. Dat is going beyond. Bij gebrek aan iets Nederlands daarvoor wil ik dat maar in ere houden al houd ik niet zo van Engelse termen in een Nederlands blogje. Of...

Het te boven komen, ja misschien toch. Als ik het te boven kom laat ik me er niet meer door meenemen. Misschien gaan dan de scherpe kantjes er een beetje af. Kan ik steeds makkelijker leven met alles wat er is. Want hetzelfde geld natuurlijk ook voor vrede sluiten met wat er is. Al mijn weerstanden leren zien en herkennen. Want weerstanden, dat zijn het. Het is een hele klus want ze zijn er en ze zijn er met velen. Maar als ik ze leer kennen er niet voor wegloop en ze kan laten voor wat ze zijn, gewoon weerstanden en niet meer dan dat want ik hoef er niet meer van te maken. Dan is er helderheid. Dan kan ik het te boven komen door de weerstand te laten voor wat het is en kunnen de scherpe kantjes verdwijnen. Ik houd me er niet verder meer mee bezig. 

Dat gaat allemaal niet vanzelf. Daar is veel reflectie en aandacht voor nodig maar het helpt me enorm om een rustiger en stabieler leven te hebben en zo werkt het voor alles. Ook voor pijn en andere ellende. 

Vrede wil niet zeggen dat we het er altijd maar mee eens moeten zijn. Het betekent de vrede met mezelf sluiten door de emotie langzaamaan te boven te komen. Niet meer streven betekent niet dat de pijn en ellende er dan niet is maar het geeft zoveel meer duidelijkheid over mijn eigen weerstanden. Over alles wat zich in mijzelf afspeelt en wat ik te boven kan komen door het er helemaal te laten zijn.  Het betekent voor mij zien wat er is. Mijn eigen weg daarin bepalen en het te boven komen. In mijn eigen midden blijven. Het te boven komen. Stabiliteit in mijzelf proberen te vinden. Maar vooral en zeker niet te vergeten open blijven staan voor alles wat er is. 

Het te boven komen betekent niet alles buiten mijn eigen focus verstoppen maar iedere keer afwegen alert blijven kijken naar alles wat er is en in ieder geval voor dit moment  laten waar ik niets mee kan (want alle is is veranderlijkheid onderhevig en de tijd za het eren) en rust in mijzelf creëren. Me niet meer mee laten nemen in alle emoties daaromtrent want die komen onherroepelijk op en  dan kijk ik niet helder meer. Ook dat opmerken. En als het ware een stapje terugdoen in helderheid. Zien hoe groot de emoties een grote rol spelen. 

Volkomen helder kijken blijft natuurlijk altijd het grote probleem want iedereen kijkt altijd door zijn of haar eigen bril. Dat bepaalt ook de menselijke verschillen die er mogen zijn. Het zien, het kijken , het horen , het voelen, alle zintuigen worden  altijd door de persoonlijkheid gekleurd. Daarom geloof ik ook niet in een universele waarheid op het niveau van ons mens zijn. En mensen zijn we allemaal. Mijn spiritualiteit heeft dan ook alles te maken met volledig mens   te leren zijn en mezelf iedere keer weer bevragen hoe menselijk ik eigenlijk  ben. 

Het zou er nooit uit kunnen komen als het er al niet inzat.

 Zoals al mijn blogjes gaan ze over mijn eigenwijze dingen en daarmee wil ik niemand iets vertellen maar geven ze mijzelf enkel en alleen een onderbouwing voor mijn eigen denk, voel en leefwereld.

Tot nog toe ben ik niet in staat geweest duidelijk in woorden te vatten waarom ik me heb laten vaccineren. Ik weet dat er heel veel scenario's zijn waarom iemand het niet zou doen en bij die scenario's zijn er verschillende zo extreem en voor mij vreemd, die laat ik dan buiten beschouwing maar er zijn ook redelijke overwegingen en het is zeker goed daar een eigen keus in te maken. Gelukkig leven we hier in een vrij land en is vfije keus nog steeds mogelijk. Al zijn we het niet met elkaar eens we kunnen vol respect voor de ander met elkaar omgaan. En jezelf geweld aandoen echt niet heilzaam is. 

Ik zit in een groep met wie ik wekelijks een zoomsessie heb en waar we goed kunnen praten en discussiëren met elkaar over de onderwerpen van het dagelijks leven op basis van de beoefeningen en analyserende gedachten over groot liefde mededogen, met als leidraad de lamrim die  op geen enkele manier beperkingen oplegt van bovenaf maar uitgaat van een ruimtelijkheid en beschouwende visie die de ander altijd in zijn of haar waarde laat.

Dus hadden we het in die groep ook over de vaccinaties. En van dat hele gesprek is mij een ding bijgebleven dat precies verwoordde waar voor mij spiritualiteit in het dagelijks leven over gaat.

Nadat iemand verscheidene overwegingen had aangedragen waarom ze niet gevaccineerd wilde worden, was de respons van een ander. er een die me zeer raakte. En nu maak ik van die korte zin meteen mijn eigen bewoordingen..

Ik zie op dit oment geen enkele andere mogelijkheid om het virus mondiaal te bestrijden. Vaccinatie is op dit moment het enige en dan gaat het niet meer over mijzelf en de consequenties voor mijn persoonlijke toekomst . Ik wil dan niet mijzelf in het middelpunt stellen maar het gaat over de hele  lijdende mensheid. Dan ben ik niet zo belangrijk met mijn ideeën en persoonlijke overwegingen en misschien wel angsten voor de gevolgen. Op dit moment is er geen enkele andere oplossing om het virus eronder te krijgen.  Meteen ben ik dan toch heel belangrijk in verband met de beslissing die ik neem om er voor iedereen te kunnen zijn. Niet alleen voor mijzelf. Daarom laat ik me vaccineren.

Leven is in relatie staan. zonder relatie, zonder de ander in welke vorm dan ook is er geen leven. Weet ik niet wie ik ben want dan kan ik me niet meer spiegelen. Ook al ben ik nog zo eenzaam er is altijd relatie. Het kan ook de eenzaamheid zijn waaraan ik me kan spiegelen en mee in relatie sta. 

Groot liefde mededogen van waaruit ik wil leven, gaat een stap verder dan elkaar aardig vinden. Het gaat zelfs meerdere stappen verder en zet de hele wereld in  een ander perspectief. Leven vanuit dat andere perspectief en mezelf niet in het middelpunt stellen, natuurlijk kan ik daar niet doorlopend- en misschien maar heel zelden aan voldoen maar wat ik wel kan doen zal ik doen. Omdat het als vanzelfsprekend voelt en naar boven borrelt.  Want we hebben het allemaal in ons zitten, anders zou het er niet uit kunnen komen.

 

 

Als wolkjes in een landschap.

  Soms denk ik 

Ik zou boeken vol kunnen schrijven over alle vragen die er zijn die geen vragen zijn omdat ze de oplossing in zichzelf dragen.

Wat bedoel ik daar dan mee. Nou als ik dat uit ga schrijven dan zou ik dus boeken vol kunnen schrijven maar dan moet ik ieder onderwerp apart afhandelen. Dan komen er allerlei stellingen naar boven zoals.

• Met wie of wat identificeer ik me. En dan begin ik met het beeld dat zich de laatste tijd aan me opdringt, waar ik al verschillende keren mee wakker werd. van een soort plaatje van de zon. Niet duidelijk zichtbaar maar in een wazige mist waar in hij dreigt door te breken.

• Vanuit die identificatie moet ik dan denken aan Pastorale dat lied van Ramses Shaffy en Liesbeth List, Een prachtige tekst die veel meer in zich verbergt dan wat je op het eerste oog zou denken. 
• En van daaruit denk ik aan de vele verhalen aan sprookjes die op een diepzinnigere manier geduid kunnen worden zoals ieder levensverhaal een diepere zin in zich verbergt.
• Het levensverhaal van twee vriendinnen die elkaar wekelijks ontmoette en zoveel samen in gesprekken uitwisselden. Toen een van de twee met een nare ziekte op haar sterfbed kwam te liggen en zich volkomen terugtrok, begreep de ander er niets meer van en zei: Ik dacht dat ik haar kende maar daar twijfel ik nu sterk aan.  
• Mijn volgende vraag en idee is dan weer hoezo, ken je jezelf dan. Kennen we onszelf, ken ik mezelf
• Wie ben ik zelf. Wie denk ik dat ik ben en waar identificeer ik me mee.
• Heb ik de keus me ergens mee te identificeren.  En kan ik dat dan ook weer veranderen of laten gaan.

En dan is het kringetje van vragen met de antwoorden die in zichzelf besloten liggen weer rond . Misschien is het allemaal in een artikeltje als dit te vatten maar het heeft zoveel aspecten van het hele leven in zich dat je er boeken vol over kunt schrijven, Het leven lijkt zoveel meer gecompliceerd dat we er vaak met ons verstand niet bij kunnen. Maar misschien is dat ook helemaal niet nodig. 

En als dan uiteindelijk alle vragen beantwoord zijn blijft er nog maar een ding over. Ik ben die ik ben en de rest, dat is wat we DENKEN te zijn is niet meer dan een invulling van het brein over verleden en toekomst. De hersenen die niet ophouden met rondjes draaien over alle onderwerpen waar we ons in het leven mee bezig houden en ons mee identificeren omdat er zove dat ze ons aan de botten komt.

Als het denkcirkeltjes  draaien ophoudt dan zijn er geen vragen meer. Dan begint het werkelijke leven en kan ik er zijn zoals ik ben met alles erop en eraan  onder alle omstandigheden. Dan kan het werkelijke levenswerk beginnen. Waar ik al die jaren mee bezig was valt op zijn plek. Het is wat het is. En dat is niet altijd alleen maar zgn positief. 

Maar misschien moet ik (bij wijze van spreken) eerst maar eens dat boek schrijven. Er is zoveel te onderzoeken om werkelijk licht te ervaren en te laten zijn wat er is of was. . Steeds weer opnieuw bewust worden van waar ik me mee identificeer door middel van het denken. Het is niet meer en ook niet minder dan dat. 

Denkwolkjes in het landschap kunnen maken en breken