Als wolkjes in een landschap.

  Soms denk ik 

Ik zou boeken vol kunnen schrijven over alle vragen die er zijn die geen vragen zijn omdat ze de oplossing in zichzelf dragen.

Wat bedoel ik daar dan mee. Nou als ik dat uit ga schrijven dan zou ik dus boeken vol kunnen schrijven maar dan moet ik ieder onderwerp apart afhandelen. Dan komen er allerlei stellingen naar boven zoals.

• Met wie of wat identificeer ik me. En dan begin ik met het beeld dat zich de laatste tijd aan me opdringt, waar ik al verschillende keren mee wakker werd. van een soort plaatje van de zon. Niet duidelijk zichtbaar maar in een wazige mist waar in hij dreigt door te breken.

• Vanuit die identificatie moet ik dan denken aan Pastorale dat lied van Ramses Shaffy en Liesbeth List, Een prachtige tekst die veel meer in zich verbergt dan wat je op het eerste oog zou denken. 
• En van daaruit denk ik aan de vele verhalen aan sprookjes die op een diepzinnigere manier geduid kunnen worden zoals ieder levensverhaal een diepere zin in zich verbergt.
• Het levensverhaal van twee vriendinnen die elkaar wekelijks ontmoette en zoveel samen in gesprekken uitwisselden. Toen een van de twee met een nare ziekte op haar sterfbed kwam te liggen en zich volkomen terugtrok, begreep de ander er niets meer van en zei: Ik dacht dat ik haar kende maar daar twijfel ik nu sterk aan.  
• Mijn volgende vraag en idee is dan weer hoezo, ken je jezelf dan. Kennen we onszelf, ken ik mezelf
• Wie ben ik zelf. Wie denk ik dat ik ben en waar identificeer ik me mee.
• Heb ik de keus me ergens mee te identificeren.  En kan ik dat dan ook weer veranderen of laten gaan.

En dan is het kringetje van vragen met de antwoorden die in zichzelf besloten liggen weer rond . Misschien is het allemaal in een artikeltje als dit te vatten maar het heeft zoveel aspecten van het hele leven in zich dat je er boeken vol over kunt schrijven, Het leven lijkt zoveel meer gecompliceerd dat we er vaak met ons verstand niet bij kunnen. Maar misschien is dat ook helemaal niet nodig. 

En als dan uiteindelijk alle vragen beantwoord zijn blijft er nog maar een ding over. Ik ben die ik ben en de rest, dat is wat we DENKEN te zijn is niet meer dan een invulling van het brein over verleden en toekomst. De hersenen die niet ophouden met rondjes draaien over alle onderwerpen waar we ons in het leven mee bezig houden en ons mee identificeren omdat er zove dat ze ons aan de botten komt.

Als het denkcirkeltjes  draaien ophoudt dan zijn er geen vragen meer. Dan begint het werkelijke leven en kan ik er zijn zoals ik ben met alles erop en eraan  onder alle omstandigheden. Dan kan het werkelijke levenswerk beginnen. Waar ik al die jaren mee bezig was valt op zijn plek. Het is wat het is. En dat is niet altijd alleen maar zgn positief. 

Maar misschien moet ik (bij wijze van spreken) eerst maar eens dat boek schrijven. Er is zoveel te onderzoeken om werkelijk licht te ervaren en te laten zijn wat er is of was. . Steeds weer opnieuw bewust worden van waar ik me mee identificeer door middel van het denken. Het is niet meer en ook niet minder dan dat. 

Denkwolkjes in het landschap kunnen maken en breken