Mijn ware gezicht

Niemand wil slecht zijn. Iedereen heeft de intentie om goed te zijn. Dat is een mooi streven. Maar ik ben tot de ontdekking gekomen dat het ook een grote valkuil kan zijn als daar niet een heldere eerlijke motivatie aan ten grondslag ligt. Meestal zijn dingen die misgaan eerder om je heen bij anderen te zien en minder snel heb je het bij jezelf in de gaten.

Mijn werkelijke ewuste zelfreflektie begon nu alweer tientallen jaren geleden en dat herhaalt zich doorlopend

Serieus met spiritualiteit bezig zijn, betekent vooral een goed mens willen zijn. Maar ook zonder het idee spiritueel bezig te willen zijn wordt het In onze westerse maatschappij belangrijk gevonden dat we lief, goed en aardig moeten zijn. Zo zijn we vanuit een historische christelijke cultuur opgevoed. 

Dat idee kom ik de kaatste tijd ook weer veel tegen als we het over spiritualiteit hebben. Geen negativiteiten alles is positief gericht. En door negativiteiten te ‘verstoppen of te negeren’ wordt gedacht dat dat het de dualiteit overstijgt. Maar dat blijkt meestal een farce te zijn. En daar kun je doorheen prikken. 

In de christelijke traditie, die hier al eeuwenlang de ronde doet werd een beeld gecreëerd van de mens als onverbeterlijke zondaar. Schuld en boete horen bij de traditionele overdenkingen en dat wilden we in de 20ste eeuw niet meer. 

Dan komen er allemaal nieuwe stromingen tevoorschijn en de kerk met alle dogma's over doem en verderf moest het veld ruimen. 

Duidelijk zichtbaar voor mij wordt dan dat de mens altijd alle regeltjes maakt, ook voor de religies. Om de wereld in te richten naar eigen wensen wordt alles omgebogen in eigen voordeel. Als een groep of een stroming denkt dat het heilzaam zou zijn, wordt er een New age stroming zichtbaar met weer heel eigen werkelijkheden. En het de vraag of dat zo ‘zaligmakend’ is in deze tijd.

Dus de tendens is nu dat we uitgaan van de goedheid, de schoonheid en het promoten van het beste in onszelf. Dat zou betere resultaten geven dan de nadruk op alle negativiteiten te leggen. Er is al genoeg negatiefs in de wereld. Laten we daar niet te veel aandacht aan besteden want daar wordt je somber van en niet beter en zeker ook niet nog eens de negativiteiten in jezelf benadrukken. Daar schiet je niets mee op en daar wordt je niet blij van. Want spiritualiteit gaat ook over het ontwikkelen van blijdschap .

Maar dat bovenstaande creëert een zelfbeeld waarin ik alle kleine schoonheidsfoutjes en mi-shandelingen, leugentjes om bestwil, onhebbelijkheden en geïrriteerde uitlatingen, om nog maar te zwijgen over boosheid, verstop in de hoop dat ik niet in een depressie kom te zitten want ik moet goed spiritueel bezig zijn. In de 21ste eeuw willen we als het even kan geen ziekte geen pijn en geen ellende meer dragen.

En toen kwam ik tot de ontdekking dat ik ook flink mijn best deed om aan dat perfecte zelfbeeld te voldoen. Diep van binnen wist ik best wel dat er niet alleen maar goede en mooie dingen in mij zaten maar die stopte ik liever weg. En zolang ik dat overeind kon houden lukte het wel. Maar soms loop je wel keihard tegen muren van jezelf aan en met allerlei kunst en vliegwerk wist ik dan mijn gezicht wel weer te redden. Totdat ik door allerlei omstandigheden in een vreselijk gat viel waar ik met een zware burn-out niet meer uit wist te kruipen. Daar is het dus werkelijk grandioos misgegaan met mijn zelfbeeld. Als ik DAT niet ben, wie ben ik dan nog?

 Ik kon mezelf niet meer eerlijk in de ogen kijken en erkennen dat ik niet goed omga met mijn zelfbeeld en iets had gecreëerd waar ik niet aan kon beantwoorden . Dan is er geen enkele werkelijkheid meer, niet mijn eigen werkelijkheid en niet die van een ander maar slechts een diep gat.

Moet het altijd eerst tot een zwart dieptepunt komen om er dan uit te kruipen en te durven erkennen mens te zijn met alle fouten en gebreken die niet weggestopt hoeven te worden. De wereld en dat zelfje blijft echt wel functioneren.

 Wat een oplossing om te leren, te durven erkennen dat ik niet iets s hoef te zijn. Maar dat ik alles ben en dat ook mag zijn. De eerste keer dat ik ernaast zat en mijn misplaatste trots of onzekerheid of wat het dan ook was, durfde toe te geven ging ik door een diep dal van ellende. Maar je went eraan. De eerste stap was het zwaarste en steeds meer kwam er bovendrijven. Steeds een stapje beter te aanvaarden dat ik niet ben die ik denk te zijn en er toch ben en er mag met al mijn fouten en gebreken. De put waar ik steeds weer inviel duurde bij iedere stap korter en nu Ik hoef mijn makke ze niet meer te verstoppen omdat ik ze durf te zien (soms nog moeilijk hoor) maar als ik het zie dan kan er ook iets veranderen zonder al te veel moeite. Ik durf te zijn die ik ben op ieder moment ook als het niet zo fraai is, met in mijn hoofd de erkenning en ook wel spijt natuurlijk en de gedachte 

Volgende keer beter.

Daar word je toch blij van als ik die weg nu zo kan overzien.!

Mens ken uzelf!