Meestal beperk ik me tot momenten en dan is het te overzien want ik denk dat ik weet dat ik straks de deur uitga om iets leuks te doen. En ik denk dat ik weet dat ik in oktober weer ga stemmen en dat ik al wel een beetje een idee heb waarop ik ga stemmen. Ik hoop zo dat... Wat zou er nu verder allemaal gaan gebeuren in de politiek. Ook wel heel intessant wat er allemaal gebeurd al ben ik er niet zo blij mee. Ik ben zo geintersserd en wil weten hoe het verder zal gaan. En in september ga ik weer schilderen bij de KWA en mijn schoonmoeder van 93 wordt deze maand 94. Ja ik denk dat ik het allemaal wel weet en goed ben geïnformeerd. Ik ga ervoor, ga zorgen dat het voor zover het mij aangaat wel goed komt.
Dat zorgen voor en leven met alles wat er is dat blijft heus wel doorgaan. Maar in wezen weet ik dat toch echt niet.
Het is doodeng me volkomen bewust te worden van al die onzekerheden. Het is veel fijner me vast te houden aan het denken dat ik het wel weet en het kan leren begrijpen. Ik wil ook niet wachten op uitslagen van onderzoeken. Ik wil weten wat er is. Het is al zo spannend en van afwachten, daar kan ik de zenuwen van krijgen. Dan word ik geconfronteerd met mijn eigen onzekerheden en dat wil ik niet. Als ik weet wat ik heb wordt het hopelijk iets behapbaarder. Dan krijg ik medicatie in hapklare brokken voorgeschoteld en ga ik ervan uit dat het wel weer goed zal komen. Of niet natuurlijk. OEI Daar heb je het alweer. De zenuwen gieren door mijn keel.
Nee ik heb helukkig niets hoor maar zo werkt het toch? We willen houvast. We willen weten. Is het mogelijk om volkomen niet te weten en daarmee te levn. Ja we zullen wel moeten want anders dan dat is het niet. Maar voor mijn gemak houd ik me oaan alle zrlfgemaakte ideeën vast. Ja, maar om ook in onzekerheden rust te vinden? Zou ik dat kunnen?
Ik denk en merk steeds meer dat het een oefening is. Iedere keer me bewust worden en zien waar ik me allemaal aan vastklamp alsof het een zekerheid is en gewoon me niet bewust ben van dat het dat NIET is. .
Waarom zou ik dat willen oefenen en daardoor iedere keer die confrontatie tegen komen van mijn twijfel en angst?
Omdat ik heb gemerkt dat hoe meer ik in de ruimte van niet weten kom te staan hoe groter mijn mogelijkheden worden om ermee om te gaan.
Vaak heb je daar wel een goede begeleiding bij nodig want het is niet niets om je er te sterk in te verdiepen. Confrontaties met je eigen geest kunnen helend en openend werken maar ook tot depressie leiden als er niemand is om op terug te vallen en je goed te begeleiden.
Ik denk vaak aan sporters die trainen aan hun vaardigheden en spieren om bepaalde prastaties te kunnen leveten. Dat wordt meestal ook goed begeleid. Het kost veel inspanning maar ze doen dat graag omdat ze er plezier in hebben en ze krijgen er op den duur steeds meer plezier in.
Het is niet zoveel anders dan de training van de geest van het bewustworden. Om in goede conditie te verkeren moet die ook 'getraind' worden De prestatie die je levert kun je het verkrijgen van rust en ruimte noemen. Inzicht krijgen in hoe onzekerheden functioneren in jezelf en hoe je ermee om kunt leren gaan. Een weg vol uitdagingen en nieuwsgierigheid naar hoe ikin elkaar steek en dan altijd weer nieuwe dingen op kijn pad tegenkom.
Ik denk ook dat religie daarover gaat. Me herverbninden met de volkomen onwetendheid die allomvattend is en gelijktijdig alles wat er is omvat. Dat is de weg naar volkomen open staan en zelf keuzes kunnen maken in de dingen die zich aan de oppervlakten voordoen. Wat ik van dat wat zich aan de oppervlakte afspeelt wel en niet toelaat in mijzelf op basis van die enorme ruimte van niet weten. Religie is me herverbinden met alles wat er is en met dat wat zich in elk moment voordoet zonder me ergens aan vast te grijpen. Het kan namelijk zo weer verdwijnen want alles verandert en vergaat.
Me bewust worden van alles waar ik me aan vastklamp is de eerste stap naar volkomen vrijheid.
