Het meest belangrijke.

 Wat een knalfuif.

Mijn achterkleindochter werd 6 jaar en het was zo leuk.  Wel heel anders dan ik gewend was van een kinderfeestje maar voor het lieve kind was het prachtig.  Nooit gehoord vn koekhappen en dergelijke maar glitter glamor en feeen. Ik kan het niet allemaal na vertellen maar het was leuk. En... we Wij, de volwassenen werden ook nog eens getrakteerd op een heerlijke Indische catering.. 

Ik raakte met een van de familieleden aan de praat. Ze zat nog vol van het overlijden van haar schoonvader die zeer vitaal op 92 jarige leeftijd plotseling overleed. Ja dat is dan toch altijd schrikken,. Natuurlijk had hij een mooie leeftijd gezond kunnen bereiken maar schrikken en missen blijft het. Het verhaal deed me denken aan een Boeddhistisache vertelling die ik ooit hoorde en ik hier op mijn eigen manier verwoord.

Een Boeddhistische monnik gooide een beetje met de pet naar zijn beoefeningen en stopte er niet al teveel tijd in.  Er waren zoveel andere dingen die hij nog wilde en moest doen.  Hij had al helemaal geen tijd om de beoefeningen die voor een goede overgang naar een volgend leven waren te beoefenen en hij zei tegen een van de meditatie Boeddha's

Als jij me nu waarschuwt als het tijd wordt en ik bijna dood ga dan heb ik nog genoeg rijd om te oefenen. 

Zo leefde hi zijn leven tot hij plotsopmerkte dat hij in een andere sfeer terecht was gekomen en dus overleden was.. Daar was hij niet blij mee. Hij had niets af kunnen ronden of voor kunnen bereiden ook niet in zijn dagelijks leven. Dus zocht hij de meditatie Boeddha op en zei. 

Waarom heb je me niet gewaarschuwd. 

Ik heb he wel gewaarschuwd zei de Boeddha

Rondom je zijn velen om je vrienden ziek geworden en overleden.  Ook jouw eigen lijf werd sseeds slechter maar je wilde het niet weten.  Ik kon je niet bereiken. Je bleedf in je dagelijhkse drukte vastgeroest zitten  en kreeg  geen gelegenheid om dat te doen wat voor jou het meest belangrijk was.