De link

We staan dus op Funa

Ons huis op Funda

En hopelijk is het nu wel te openen met een ngoede link hierboven.

 Toch wel bijzonder je eigen huis zo uitgemeten op internet te zien staan. En nu maar afwachten maar de eerst reacties zijn dus al binnen bij de makelaar.  De eerste bezichtigingen zijn al ingepland

Vrijdagmiddag wandelden we  door Wageningen omdat we er even een boodschap af moesten geven. En daat  staat ook het appartement waar we ons oog op lieten vallen en als we verkopen gaan we daar dus voor. Als we niet verkopen dan is er ook geen man over boord want het is waar we nu wonen venzoveel  een schuitterende plek om te wonen.

We wandelden door de hoofdstraat waar de zon om 14.00 uur pal boven stond en recht in mijn gezicht scheen. Dan kan ik werkelijk niets meer zien ook niet meer in de etalages van de winkeltjes kijken. Wat is mijn rollator dan een uitkomst. Het geeft zoveel meer zekerheid. . Ik moet weer mijn flaphoed uit de kast gan trekken zodat mijn ogen beschermd zijn tegen die overstraling. Als ik fotografeer zet ik altijd een zonneklep op want anders lukt het niet om foto's  te kunnen maken dus dat geld ook voor winkelen in het zonlicht wat ik in jaren al niet meer heb gedaan.  Hier in Arnhem in de wijk winkel ik altijd overdekt. Met de busvakanties  zette ik ook altijd een hoed op tegen de zon. In Wageningen zal ik veel makkelijker naart het centrum kunnen gaan en dat lijkt me wel weer erg leuk. 

Ja het is een leuk stadje met een gezellig centrum en ik verheug me erop er vaker naar toe te kunnen wandelen want het is maar 10 minuten lopen van de plek waar we graag  willen gaan wonen en dan toch in een mooie open omgeving met veel groen zoals we dat ook hier gewend zijn

En er zijn ook weer kersen. O wat zijn die toch lekker en wat is het fruit ook duur zoals alles tegenwoordig zo onnoemelijk duur is.  Ik heb  moeite om aan die oplopende prijzen te wennen en vind het altijd weer abnormnaal.  Het schijnt allemal bij verandering te horen en er is werkelijk niets dat hetzelfde blijft. Ik hoef maar naar mezelf te kijken op mijn bijna tachtigste/ pffff. Het hoort er allemaal bij.

En ik moet mijn schilderijen zien kwijt te raker nu ik niet meer exposeer is dat ehelemaal een probleem. ik ben  daar zelf niet toe in staat. Nu heb ik iemand gevonden die daarvoor gaat zorgen in de hoop dat ze een beetje redelijk terecht komen en als er al wat voor gegeven wordt dan gaat dat naar een goed doeld Daar ben ik b lij mee en ik hoop ook dat hem dat gaat lukken. 

Het gaat naar de Stichting van mijn Vriendin VeroniStichting van mijn Vriendin Veroni die ook deze week in de Margriet staat met een iintervvw. Ik schreef eerder over de Stichting en over haar ook op mijn vortige blog. '

En nu is de stroom in mijn apparaat weer aan het eindje  

Nog een fijne zondag 

010 identificeren van het bewustzijn.

 En nu maar weer afwachten wat er gaat gebeuren. De foto's  staan op  funda en vanmorgen dacht ik dat ik me maar eens even met iets anders bezig wilde houden.  Een overdenking over het bewustzijn waar ik een tijdje geleden mee was begonnen en genummerd had om het op een rijtje te kunnen krijgen. 

De instructie die we nodig hebben om ons lichaam, onze spraak en onze geest te identificeren, is een bijzonder belangrijke instructie voor onze tijd. De reden is dat veel mensen tegenwoordig denken dat onze geest ons brein is, of dat de hersenen en de geest hetzelfde zijn. Het brein is iets dat gedachten kan veroorzaken, maar als we het onderzoeken, zien we dat het brein alleen maar materie is en de geest bewustzijn. Hun kenmerken zijn verschillend. De hersenen functioneren als ondersteuning voor gedachten, maar dat betekent niet dat het de geest is. Als je bijvoorbeeld in je arm knijpt, is de arm een ​​steun voor het denken, ook al is het geen geest op zich. Hetzelfde geldt voor de hersenen.

De Dalai Lama geeft nog een voorbeeld: huilen uit een sterk gevoel van mededogen en huilen uit verdriet of verdriet zijn qua motivatie heel verschillend, maar de hersenactiviteit is voor beiden hetzelfde, ondanks het verschil in emotie. Als het ene zich bijvoorbeeld aan de rechterkant van de hersenen voordoet en het andere aan de linkerkant, zouden we kunnen zeggen dat er een verschil in de hersenen bestaat, maar zo'n verschil zien we niet. Het is belangrijk dat we erkennen dat onze geest en hersenen verschillend zijn; we moeten ze niet verwarren. De geest is anders dan het lichaam en het lichaam is anders dan de geest. Het is gemakkelijk in te zien dat spraak iets anders is dan de geest, maar het is moeilijker in te zien dat lichaam en geest verschillend zijn.

Trangu Rinpoche

Ik ben tot de conclusie gekomen  dat het belangrijk is dat verschil te leren ervaren door aandachtig op te merken wat er gebeurd in lichaam en geest  waardoor de warboel aan emoties  en binnenkomende indrukken van buitenaf en van alle gevoelens van binnenuit  op de hersenen makkelijker herkend worden en iksteeds iets eenvoudiger over kan schakelen naar de rust van de geest in mijn eigen midden.

Een levenslange oefening die zoden aan de dijk zet.

Te koop

 Hier is het dan.

Ons appartement staat te koop op Funds

https://www.funda.nl/43655245?utm_source=funda&utm_medium=web&utm_campaign=share-listing-modal

Ongeduld en afwachten

 Geduld is een eigenschaop  die ik beter zou willen leren ontwikkelen. Gewoon door me meer bewust te worden van mijn ongeduld.  Daar ben ik dus al heel lang mee aan het 'oefenen' maar als puntje bij paaltje komt dan zie ik weer even heel duidelijk waar het aan schort.  Zo blijven dat soort dingen een eeuwig leerproces zonder vermoeiende vechtprocessen maar alleen opmerkzaamheid en dan zo af en toe tot de ontdekking komen dat het ongeduld ondanks hier en daar wat vooruitgang er nog altijd is. En dan weten, ook dat mag er zin. Zo dubbel kan het leven zijn als alles er ziin mag zoals het is en je er toch iets van wilt opsteken. 

Nu is dat dus zo in verband met de ontwikkelingen van de voortgang in het verhuisproces. Vaak merk ik dat het me veel te langzaam gaat. Ik kijk zo ongeduldig uit naar de ontwikkelingen die daarmee verband zuullen gaan houden. En het schiet maar niet op. Hoopte ik dat op zijn minst vandaag ons appartement op Funda zou staan.... Nee dus nog steeds niet en moet ik nog maar even afwachten wat er daarna  gaat gebeuren.  Het blijft spannend. Maar zoals mijn vader altijd zei:

Het winnen van een zaak is het eind van het vermaak. 

Geduld dus en genieten ook van het afwachten wat het met zich mee brengt.

In het groepje waar ik me op dinsdagmorgen mee bezig houd stelde ik voor Haikus te gaan maken en daar zijn we een uurtje druk mee bezig geweest. Het was een leuke uitwisseling om met elkaar de gedichtjes van 5-7-5  lettergrepen te perfectioneren. Zo leuk dat ik hoorde dat men er ook thuis nog druk mee bezig was. 

Vanmorgen maakte ook ik nog deze met een bewerkte foto erbij

Orchideeën  wit

als sneeuw geven volop licht

in de duisternis

O O deze stond nog in Concept

 Vanmorgen tussen de bedrijven door fijn geschilderd en verder gewerkt aan een eerste opzet van twee weken geleden. Het onderwerp waar we mee bezig zijn is vogels en ik heb dat prima in die opzrt kunnen gebruiken.

Dus ben ik daarna eens even heel veel nieuw werk op mijn schilderijen blog gaan zetten zodat het weer wat meer up to date is. 

https://ellyvandoorn.blogspot.com/

Morgen komt de fotograaf voor funda voor de tweede keer en dan staat hopelijk ons appartement  voor het weekend nog in de verkoop. 

Niet zeuren

 We waren tussen de voorbereidingen en opruimwerkzaamheden door even naar Wageningen gereden want ik wist dat er in het Arbiretum een expositie was van Beelden Op De Berg.  en dat wilde ik toch wel even zien. 

Al die fantasieën  en ideeen  die opborrelen als we samen over jet nieuwe appartement praten is zo leuk. Of het allemaal gaat lukken. Tja we zullen er vast wel achter komen

Maar plots is het zomer en wat is die zon vermoeiend. 

AAAAHHHH niet zeuren het heeft lang genoeg geregend  maar ik wordt er wel snel moe van.  Maar we hebben toch het rondje afgemaakt en ik heb ervan genoten. 

Verder is er nog geen nieuws of we wel of niet gaan verhyuizen maar hopenlijk  komt dit appartement waar we nu toch nog steeds met zoveel plezier in wonen nt deze week op Funda te staan.   En hier wat fotootjes van de Beelden Op De Berg. 

Ik ben er maar druk mee.

Zo lang niet geblogd en ik kreeg een reactie van Hélène.  Dat zette me toch weer aan tot bloggen.

 Er gebeuren zoveel dingen en er moet ook veel gebeuren. Al zou ik tijd hebben om te Blogger, de inspiratie blijft daar een beetje bij achter.

Als het loopt volgens plan komt ons appartement met de juiste foto's komende week op Funda te staan.

Mijnoude  tablet gaf weer eens de geest wilde niet opladen en er zat pas een nieuwe batterij in. Ik las dat er een inruilactie was. Dus wij naar  Mediamarkt. De service balie hing hem aan de stroom en jawel in een mum  van tijd begon hij weer op te laden. Maar ja ik had mezelf al lekker gemaakt met een eenvoudige tablet van 8". Groter dan de telefoon dus behapbaarder voor mijn ogen en kleiner dan 10" dus passend in mijn tasje . Wateen tut ben ik toch  hijhi. Maar wat kreeg ik terug voor mijn oude???

Dat was 29 euro. Nou daarvoor wilde Fer hem ook wel gaan gebruiken. 

We zijn toen toch maar de winkel ingelopen en ik heb zo 'n makkelijk hanteerbaar en goed zichtbaar ding gekocht. Maar wat kost het ook weer veel energie dat gebruiksklaar te krijgen. Niet dat ik het erg vind want dat vind ik leuk om te doen. Maar ja je kunt je tijd maar een keer uitgeven. En dan zijn er ook nog de opruim werkzaamheden. Het huis opnieuw foto rijp maken want de fotograaf moest terugkomen  op dat er nog 360 graden foto's  bij meesten en de begeleiding van schoonmama het kost allemaal een tijd want er is niets meer wat ik eben snel kan doen zoals vroeger. De jaartjes gaan tellen.  

Maar gelukkig is schoonzus   terug van vakantie en dat scheelt alhoewel Fer er toch dagelijks een taak bij blijft houden en sl is hij jonger wat snelheid betreft win ik het mog vaak van hem. Zo houden we elkaar in evenwicht. .  Het gaat langzaam beter met lopen van schoonmama.  en ze hoopt zelf binnen afzienbare tijd weer thuis te zijn en de therapie op Regina Pacis vaarwel te zeggen. 

 Hoe datthuis  moet gaan lukken.... pfff ik houd mijn hart vast.

Intussen ligt mijn oudste of liever gezegd mijn vriendin die ik het langsten ken en dat is 70 jaar, in het ziekemhuis. Zwaar ziek. Nu heb ik toch  begrepen dat ze nu toch iets vooruit gaat. Daar hoop ik natuurlijk het beste van.  En nu net kreeg ik bericht dat ze met thuiszorg naar huis mag. 

En vandaag hebben we lijsten in zitten vullen. Er word je het hend van je lijf gevraagd bij zo 'n huizenverkoop. En ik heb toch al zo 'n hekel aan lijstjes invullen. Het leeuwenaandeel daarvan is voor Fer. Laat mij maar organiseren en inpakken. Maar ja zover is het nog niet. Als het niet verkocht wordt dan.... Gaan we gewoon een schilder inhuren e  blijven we zitten.  Maar dat is niet de bedoeling.

Zo. Nu Is iedereen toch weer bijgepraat. E  ik héb  ook goede plannen met mij  stapels doeken, de schilderijen die ik echt niet mee kan nemen. Iemand wil ze voor me gaan verkopen.  Of dat wat wordt???  Daarover later meer. Het zijn hoofdzakelijk de oudste grote schilderijen op diek e  board want het papierwerkhoeft niet zo snel een andere plek te krijgen.

 Wat weg  moet plus al het papierwerk  staat op 

https://ellyvandoorn.blogspot.com/

Dit is een van de oudere werken die hij mee zal gaan nemen.  70 x 50 op papier. Hij moet ergens achter in de kelder staan. En heb hem nog niet eens tevoorschijn  kunnen toveren. 

Vogelvlucht

Wonderbaarlijk

 Er is heel veel gedaan de afgelopen week.  Schoonmama geopereerd en gisteren is ze al voor revalidatie naar het verpleeghuis gegaan. Fer en zijn broer waren daar bijna de hele dag bij betrokken.  Dat is nog een heel gedoe met transfer en opname maar het is allemaal op zijn pootjes terecht gekomen en alhoewel het pook vooral een pittige ingreep is op het leven van ma houd ze zich kranig.  Dat is op zich al wonderbaarlijk als je volgende maan 95 bent en dan nog zulke ingrijpende en pijnlijke dingen mee moet maken. 

Ik had weer eens een slechte bacht. Drie uur slapen en dan wakker worden met buikkrampen. Een paracetamol helpt dan niet als de pijn te heftig is dus lig ik het uit en dat duurt meestal 3 uur. Kwart over zes keek ik op de wekker en bemerkte dat de pijn wegtrok.  Heerlijk wat een opluchting en ik viel in slaap. Toch nog twee uurtjes meegepikt. En verder moest de laatste hand nog worden gelegd aan het opruimen van alle kleinigheden. De grote dingen die uit de kamer verwijderd moesten worden waren al in de kelder maar er was nog genoeg te doen.  Maar ik ben dan zo verschrikkelijk moe dat ik het werkelijk allemaal op zijn elfendertigst moet doen. Geen probleem ik had er ook alle tijd voor.  Ik ben zelfs tussendoor nog een tijdje op de bank in slaap gesukkeld. 

En het regende maar en het regende maar. Dat is niet zo leuk voor de foto's die van het appartement gemaakt moesten worden.  Zo somber er was niets stralends te bekennen.  Om half vier zou de fotograaf komen .  En toen gebeurde het wonderbaarlijke.  Terwijl ze bezig was haar apperatuur uit te pakken, begon de zon te schijnen. Ze had op alle eerdere lokaties waar ze moest fotograferen geen buiten opnamen kunnen maken maar hier ging het onder een stralend zonnetje allemaal heel gladjes.  Als dat geen geluk is dan weet ik het niet meer. 

Ik ben zo benieuwd wat het allemaal gaat worden.  Toen ze weg was heb ik nog snel met de zon zelf wat fotootjes gemaakt . Fer was met haar naar beneden gegaan voor de buiten  opnamen en toe hij weer boven kwam en zij was verdwenen.... wat denk je... inderdaad 

.De zon was ook verdwenen en later ging het zelfs weer regenen. 

Het is echt heftig

Soms komen alle dingen tegelijk op me af. Ik denk dat iedereen dat wel herkent. Dat bedenk je niet van te voren het gebeurd gewoon.

Wat ben ik blij dat Fer zei nee niet deze week de foto's maken voor de funda maar maandag is vroeg genoeg.  Nou die tijd hadden we in ieder geval wel nodig want wat er allemaal tevoorschijn komt en wat er weg moet. Het is af en aan rijden met spullen die of weg moeten of wegggebracht naar iemand die ze nog wel hebben wil. Maar dat is nu dus niet het enige 

Wantwar gebeurd er Maandag in de namiddag?. .. Een telefoontje van de zorg van schoonmama. Ze doet niet open en ze horen haar roepen. Wij er met spoed naartoe en dan  heeft ze al uren op de grond gelegen met een gebnroken heup.  Ambulance,  alle telefoontjes plegen, naaar het ziekenhuis etc. Schoonzus op valkantie in Spamje  die dus niet lkan helpen met sommihge dingen die noodzakle;lijk zijn want er komt dan nogal wat om de hoek kijken.. Maar goed dat is lastig maar ik ben het gewend  als enig kijnd en het komt wel goed . Ook broertje doet wat hij kan.  Maar voor ons komt het er allemaal extra bij en  ik ben indedaad al moe van de opruimwerkzaamheden voor de verhuizing het gaat heel langzaam op mijn leeftijd en en nui komen er nog allerlei dingen bij waar Fer voor moet zorgen en de bezoekjes aan het ziekenhuis. Er moet een rolstoel komen en hoe gaat het verder lopen of misschien loopt 'het' niet meer ? En dan zijn ze ook nog de hele Velperweg, de doorgaande weg naar ons appartement aan het renoveren  waardoor er allerlei omleidingen etc een rol spelen. 

Enfin de rolstoel is in ieder geval al gehaald dan hoeft dat niet op het laatste mioment want het zou zo maar kunnen dat ze maandag als de fotograaf ook hier komt ook nog eens naar het revalidatie centrumn moet. We zullen het wel zien. 

  In een woord:

het is heftig.

Inrussen is ma geopereerd en het is goed gegasan. Maar toch, Ze is 94 en wordt volgende maand 05 het is maar de vraag hoe het zich allemaal zal ontwikkelen na de revalidatie. Ze heeft nog steeds zelfstandig gewoond alhoewel het steeds moeilijker werd en ze om de haverklap viel.  Dus je kon erop wachten dat het mis zou gaan.  Nu zitten we er in ieder geval midden in. en wachten de hele gang van zaken maar af. 

Tussen de bedrijven door gaan we verder met opruimen om ons huis zo goed mogelijk op dwe foto te krijgen voor maandag.  En niet te vergeten zijn we ook nog  gaan stemmen 

En wat verhuizen op zichzelf betreft Geri. Ach dat gaat stap voor stap. Je valt van het een in het ander en doet wat zich op dat moment voordoet.  Ik deed het al zo vaak dan went het. We wonen hier nu 19 jaar en dat is de langste periode dat ik ooit in een huis woonde. Daar zou ik me dus zeker van tevoren geen zorgen over maken en als het zover is  moet je je gewoon verheugen op de nieuwe dingen die er allemaal op je pad zullen komen.  Want als je verhuist kies je toch voor iets waar je echt zininin hebt, niet?  Dat kun je beter doen dan gedwongen in een situatie terecht komen waarin het niet anders meer kan en je geen keus meer hebt. 

Vrije vogels

Of had ik deze foto er al opgezet? Nou ja, dat is ook niet zo erg. Ik schilderde het en passant  maandagmorgen ook nog even  op het schilderatelier van de KWA .  Je kunt toch maar een ding tegelijk doen he. En nu dus even de tijd genomen om een blogje te schrijven. Van blogjes lezen komt nu dus echt weinig of niets 

Vrije vogels

 Hier ben ik weer heel even. Vandaag zo hard gewerkt. Dat ben ik niet meer gewend.  Er is heel wat door mijn handen gegaan. We hebben nog een weekje de tijd voor de foto's van het appartement gemaakt gaan worden en dan moet het er ook een beetje tpoonbaar uitzien natuurlijk. Nou dat gaan we wel redden. 

Ik heb nu ook mijn computer waar ik bijna niet meer achter zat, afgekoppeld en zodoende ook het toetsenbord eraf gehaald. Dat is een heerlijk bordje waar ik zo makkelijk op kan typen omdat de letters verlicht zijn en de letters iets verder uit elkaar liggen waardoor ik minder slagfouten maak. En laat dat ding nou ook functrioneren met een touwtje aan mijn grote tanblet. Wat heerlijk. Dus ik zit er nu weer even lekker op los te rammelen. Op de bank meteen uitrusten met het bedtafeltje voor me/  Wat kan dit  mens toch rijk zijn als   ze weer vol voldoening iets heeft uitgevonden waarme ze zich weer wat makkelijker kan redden. 

Vanmorgen had ik helemaal geen zin om naar het schilderatelier te gaan want er spoken nu zoveel andere dingen door mijn hoofd over de verhuizing die hopelijk door zal gaan als we dit huis verkocht zullen hebben dus zat ik helemaal niet in de schildersflow. 

Maar.... zo heerlijk dat ik toch ging want dat was even heel lekker en heel iets anders. . Na het inleidende maandonderwerp ging ik lekker met vogels aan de gang en ook dat gaf veel voldoening.

Ach ja en zo hobbelen we maar door.

Vrije vogels