Een ommetje

 Vanmorgen was een vriendion op bezoek. We zagen elkaar vaak wekelijks maar nadat ze viel en allerlei ellende kreeg kon dat niet doorgaan. Nu was het weer een keertje mogelijk en zijn we samen aan het schilderen en in dit geval  ook knippen en plakken gegaan. Vroeger was het haken en bruien maar wat is er is veel veranderd en wat worden de omstandigheden zwaar wanneer je met lijfelijk letsel geconfronteerd wordt. Daar werd ik me nu wel heel erg bewust van. 

Bij het ouder worden gaat het niet allemaal meer vanzelf en ik voel me dan zo bevoorrecht dat ik opndanks mijn eigen probleempjes  toch beter uit de voeten kan dan na een groter lichamelijk letsel.  Maar het samen iets doen was weer heel fijn. 

Nu nog eens bekijken wat ik er verder mee wil.

Toen we haar naar huis brachten zette Fer me op de terugweg op een plekje in de buurt van de kinderboerderij af en wiulde ik verder naar huis lopen met een ommetje. 

Iedere keer bedenk ik dan dat ik veel vaker een ommetje zou moeten gaan.  Huismussen als ik zijn daar niet zo makkelijk voor te porren. Maar heerlijjk is het wel buiten te zijn. Het is zo lastig gewoonte patronen te veranderen.  Het ligt er maar net aan hoeveel motivatie je hebt om het te veranderen. Je moet er allereerst al duidelijk het belang van in gaan zien.  De motivatie moet dat belang dan onderbouwen. Dat kan een ander niet voor me doen. Dus... wat doe ik ermee? Voorlopig niet veel vrees ik en ik wacht lekker op mooier weer en dan weer samen fotograferen.

Ik liepp dus langs de Heemtuin en de hogeschool en via park Sacre Coer naar huis

Bij het HAN warten ze achter het hek een vuurtje aan het stoken.  Waarschijnlijk waren ze met een project bezig en ik kon het niet laten er een fotovan te maken.