Het duister is mij licht genoeg

 Helaas kan ik niet meer met haar praten want twee jaar geleden is ze binnen heel korte tijd overleden. Zo gaat dat als je ouder wordt. Als je nog niet zelf aan de beurt bent dan zijn er lieve mensen uit je omgeving die het aardse bestaan verlaten en die je daardoor gaat missen in  het lijflijke contact. 

We spraken veel over spiritualiteit en ik vond dat we daarmee niet op hetzelfde lijntje zaten terwijl zij dacht dat het wel zo was. Toch  konden we het zo goed samen vinden. Waar zij gericht was op het licht van de new age beweging hield ik me meer bezig met traditionele religie zoals mystiek, boeddhisme etc. , de traditionele zaken zoals 'de donkere nacht'  van bijvoorbeeld Johannes van het Kruis. Ik was eigenwijs genoeg om te denken dat ik haar ideeën over het licht wel begreep en ook eigenwijs genoeg om te denken dat het mij steeds weer onmogelijk was  de voor mij verhelderende inzichten van :het duister is mij licht genoeg'  aan haar  duidelijk te maken. Ik denk ook niet dat ik dat duidelijk kan maken in een blogje schrijven want dat is misschien nog moeilijker en toch ga ik dat proberen te doen al was het maar om het ook voor mijzelf steeds betere of andere woorden te geven. Want de juiste woorden vinden voor dingen die nauwelijks te verwoorden zijn, blijf ik boeiend vinden.

Toen ik na mijn kindertijd en mislukte huwelijk weer op zoek ging naar religie of liever gezegd naar dat wat meer is dan wat ikzelf op dit moment ben, had ik al behoorlijk wat voor de kiezen gehad. Was met de dood bedreigd door een agressieve ex echtgenoot en vluchtte van hot naar haar voor veiligheid. Hoe graag wilde ik beschermd worden door een God die er voor mij zou zijn en waar ik op kon bouwen. Maar waar was die God uit mijn kindertijd gebleven? Ik was niet meer zo goedgelovig en zocht ook naar onderbouwing. Klopte mijn Godsbeeld wel? Bestond er zo'n almacht die ergens het heft in handen had en zo almachtig dat hij hemel en aarde had geschapen. Over ons oordeelde of je naar de hemel mocht of misschien niet als je erg slecht was. En wat was dan dat verschil tussen goed en kwaad. Werd dat niet vaak uit de context van bepaalde culturen getrokken en altijd met een menselijke maat gemeten? Zoveel vragen.  

Hoe werden alle bijbel verhalen geïnterpreteerd, hoe zat dat allemaal echt in elkaar? Ik wilde zo graag  geholpen worden, ik wilde beschermd zijn, ik wilde zekerheden. 

Al gaande de zoektocht, hopelijk met het gebruik van mijn logische verstand en daarbij niet van plan om dat logisch denken van mij aan de kant te schuiven, kreeg ik steeds meer duidelijkheid over hoeveel dingen er door het eigen denken in een bepaald plaatje worden gezet zodat het past omdat je het graag zo wilt zien. Een plaatje dat graag geloofd wil worden omdat je dat zo nodig hebt. Daar wilde ik  niet in trappen maar zocht wel naar een oplossing voor de raadsels die ik opwierp. Het kon niet zo zijn dat als er gevochten wordt door twee partijen en de een door god geholpen wordt dat de ander daar ook door geholpen kan worden. Hoe kan er dan een God bestaan voor alle mensen en partijen of tegenstanders? Op welke manier? Of misschien bestaat hij  helemaal niet. Dat kon toch niet anders dan ruzie veroorzaken.

God is licht, God is energie, God is liefde zei mijn vriendin ja mooi maar energie is ook de gemanifesteerde wereld die hij zelf maakte. Nee dat padt niet voor mij. Ik zie het niet zo daarvoor is er ook nog eens teveel narigheid in de wereld die hij geschapen heeft en dus klopt dat niet in de praktijk van alle dag. God maakte licht uit duisternis dus duisternis was er al en  is er nu  ook. Er zijn altijd twee kanten aan het leven. 

Al gaande de weg probeerde ik vaak duidelijk te maken wat ik tegen kwam en dat lukte nooit volledig. Daarvoor schiet ook mijn kennis altijd weer te kort. En uiteindelijk ja ik weet het wel, gaat het om liefde mededogen, maar een beetje onderbouwing is ook best belangrijk voor mij.

Even heel kort over allerlei zaken die ik tegenkwam en die ik persoonlijk goed kan plaatsen in een kosmische  genesis die tot in de oneindige en eeuwigheid zich doorlopend manifesteert. En het mooie vind ik dat het volgende nog steeds binnen een plaatje van de voortschrijdende  wetenschap past.

In het begin was er een grote chaos dag en nacht bestonden niet. In de Noorse mythologieen wordt er gesproeken van de afgrond ginnegap de gapende kloof zonder begin en zonder einde.

 

In de kabbala zijn de Elohim de scheppende Goden en wat daarvoor was daar wordt niet eens over gesproken gewoon omdat het onmogelijk is daar iets over te zeggen. Het niet iets . Ain Ainsof en Ainsof auer. 

Daarom beginnen de scheppende goden  of persoonlijke godheden  bij de tweede fase.

Geen ego ook geen niet ego zelfs geen bewustzijn en zelfs geen atman die uiteindelijk toch in staat zijn als basis voor oorzaken te dienen voor alle soorten objecten  en alle soorten bestaan en  daardoor voorwerpen van kennis worden . De enen essentie waaruit een centrum van energie tot bestaan komt.

Natuurlijk gaat dit kleine citaat uit universele scheppingsverhalen van hierboven veel verder en is een heel uitgebreid stuk in de Geheime Leer in het hoofdstuk over De Theogonie van de scheppende goden. Het is in ieder geval een voorstelling waar ik mij makkelijker  in terug kan vinden waar de scheppende goden vormen creëren met en van kwaliteiten die zij zelf bezitten. Waar wij het contact mee verloren zijn en door ''religare'' en een gerichtheid daarop weer verbinding mee kunnen maken.

En toen ik tot die ontdekkingen  kwam was er niets meer om me aan vast te houden geen goddelijke bescherming zoals ik zo graag had gezien op mijn  eigen manier. Er waren wel kwaliteiten en krachten die ook in mijzelf in potentie aanwezig waren  waar we helaas veel kontakt mee verloren hadden.  Maar herverbinding en ontwikkeling daarvan is mogelijk.

En toen kreeg ik dat mooie verhaal te horen over de drenkeling die in het donkere koude water op zoek was naar redding. Eindelijk had hij een plank te pakken en hield zich er stevig aan vast dobberend op het koude water tot de volgende morgen zich goed vasthoudend aan de redding die hij vond. Toen hij zijn ogen opende bemerkte hij dat hij zijn eigen  armen omklenmde. 

Ik die zo graag beschermd wilde zijn, die zo graag zekerheden wilde, waar kan ik mij dan aan vasthouden.? In ieder geval geen almachtige God. Hier vond ik de duistere afgond. De diepe kloof waar ik alle menselijk bedachte houvast los moest l aten met gevaar voor verdrinking en angst. In die donkere kloof dat duister waaruit alles voortkomt en weer naar terugkeert daar ligt de totale overgave. 

Het duister is mij licht genoeg zei Johannes van het kruis en zo zijn er tijden geweest dat ik mij ook zo voelde al wil ik mij zeker niet met deze mysticus vergelijken. Het leert me wel steeds weer alles los te laten waar ik mijn geloof op had gebaseerd en in volle overgave te leven met alles erop en eraan. Om leren gaan met moeite, pijn , verdriet ellende maar ook liefde barmhartigheid, mededogen, geduld, zachtmoedigheid .  Een mooie wereld en een verschrikkelijke wereld. Het hoort er allemaal bij als we er voor elkaar zijn in onderlinge afhankelijkheid verbonden met elkaar. 

Nu kan ik dat plaatje van geboden en verboden plaatsen in en andere context, daar waar ik zelf verantwoordelijk ben. Waar we aangemoedigd worden om geduldig voort te gaan op een pad van inzicht en liefde voor elkander onder alle omstandigheden. Het zijn goede en bruikbare richting aanwijzers op het levenspad.  Spiegels  waarin we ons eigen doen en laten kunnen spiegelen. 99 x vallen en 100 x opstaan. Waardoor onze eigen innerlijke kwaliteiten weer tot  bloei kunnen komen en we weer verbinding kunnen maken met  onze eigen diepste kwaliteiten in verbinding met het Alomvattende.