Tot op het bot

 EERSTE PAASDAG.

Nog even snel een taartje halen want de kinderen komen en zeker weet ik dat van te voren nooit.  Maar ze belden en ja.... ze komen.

Ik moet er nog altijd aan wennen dat de winkels bijna altijd open zijn. Ik maak daar weinig of bijna geen gebruik ban. Zo ben ik gewend aan de ouderwetse winkelsluiting. 

Ik oefen nu met mijn nieuwe bril die inderdaad beter is dan mijn oude. Daarmee is iets mis met het focus punt in  en dat is in deze gbril  aangepast.  Al blijf ik slechtziend er is tovh een tikkeltje verbetering. Dus ik lees de grote letters op mijn tablet:

Met het verlangen om te zijn begint alles gecompliceerd te worden. Gedreven door dat steeds sterker wordende verlangen iets te zijn – innerlijk en in de uiterlijke wereld – verzamelen we of doen we afstand, cultiveren we of wijzen we af. Omdat we zien dat de tijd ons alles ontrooft, zoeken we houvast bij het tijdloze. Onze worsteling om iets te zijn, in de positieve of in de negatieve zin, door gehechtheid of door onthechting, valt nooit op te lossen door een uiterlijk gebaar, door discipline of door oefening; nee, het inzicht in het feit van die worsteling zal ons vanzelf en spontaan bevrijden van het aanleggen van verzamelingen – zowel in de uiterlijke wereld als innerlijk – en de conflicten die dat met zich brengt. Je kunt de werkelijkheid niet bereiken via onthechting, ze is met geen enkel middel te bereiken. Alle middelen en alle doelen zijn een vorm van gehechtheid en moeten verdwijnen, wil de werkelijkheid kunnen zijn.

Kisjnamurti 

Als ik zoiets voor de eerste keer lees dringt de volledige betekenis en vooral de diepgang voor mijn eigen doen en laten maar nauwelijks tot me door. Heb jij dat nou ook? Of doorvoed je dit onmiddelijk tot op het bot?

Altijd aanwezig

 Nauwelijks zichtbaar is de verandering. De beweging van de ontluikend bladeren onttrekt zich aan het oog.Toch wordt de wereld steeds groener en strekt zich langzaaam uit als een zachte waas tussen de ruwe boomstammen. Als de zon schijnt na het vallen van de regen geurt het naar lente en jong leven. De paden zijn nog vochtig.  Aan de zijkant van het wandelpad heeft zich hier en  daar een plasje  gevormd waarin de regen is overgegaan. De  altijd weer zich voltrekkende verandering van alles wat er is.

Soms snel, soms langzaam, een voortdurende beweging.  Zo langzaam kan het gaan dat het alleen na verloop van tijd zichtbaar en merkbaar wordt.  Maar vaak zijn we  het voorstadium al lang vergeten en denkt het brein dat er geen verandering is.   Of zijn we in het verleden   blijven hangen in treurnis en herinnering over dat wat we vast willen houden. Dat wat nooit vast te houden is.

Toch is en was het allemaal altijd in potentie aanwezig.    Het leven bevat alle megelijkheden due er zijn. Anders kan het niet tevoorschijn  komen. Onzichtbaar en onmerkbaar voor het oog. Het is  verborgen in de duur van de   tijd die zich nog moet ontvouwen. 

Het ondefinieerbare  leven zelf dat altijd aanwezig is en altijd aanwezig zal blijven in verschillende vormen en gedaanten. 

Gewoon opschrijven

  Achter de stapelwolk schijnt de zon en tovert een stralenkrans van lichr aan zijn golvende buitenrand. Daaronder vandaan lkomt een andere wolk in een hogere luchtlaag tevoorschijn die een snellere weg neemt. 

Een immense ruimtelijkheid in de strak blauwelucht die zijn  weerslag vindt in mijn binnenste en een stralend gevoel oproept van een eindeloze eeuwigheid en blijdschschap.

Een moment van helderheid die altijd weer verdwijnt in de dagelijkse dingen van het leven. 

Waarom beschrijf ik zulke mooie momenten niet vaker?  Niet om ze vast te willen houden want momenten gaan voorbij zoals alles voorbij gaat maar gewoon om ze te delen.en omdat het fijn is op te schrijven.

We beschilderden schelpen met ons dinsdagmorgen groepje.  Zo leuk om gezamenlijk te doen.

Fijn paasweekend allemaal

Die oude vrouw achter de rollator

 Iedere keer weer word ik geconfronteerd met het ouder worden. Niet zo vreemd natuurlijk en gelukkig ervaar ik het niet als kommer en kwel. Er zijn ook zoveel voordelen aan het ouder worden. 

Vanmiddag stapten we in de auto om even een klein wandelingetje door de dierentuin te maken met onze fototoestellem. Dat kunnen we net zo vaak en net zo makkelijk even doen. Gewoo n aan tafel elkaarzeggen:  zullen we even...

En dan de spullen pakken en weg wezen.  In de auto overviel me een vakantie gevoel. Heerlijk is dat. We kunnen gewoon doen wat we willen ook al zijn er dingen die ook moeten zoals de zorg voor schoonmama en andere omstandigheden maar over het algemeen zijn we vrij om te gaan en te staan waar we willen envoor zover we dat natuurlijk kunnen want vanmiddag was het dus maar een klein rondje want we waren allebei al heel snel erg moe. Voorjaarsmoeheid denk ik en als de auto onderaan de heuvel staat is het een hele klim naar boven dus werd het een klein rondje. Maar niet zonder resultaat. Er staan weer veel mooie dingen op het 'rolletje' . Soms kom je veel leuke dingen tegen en soms bijna niks.  De meeste fotootjes zet ik dan op  Instagram en facebook. Hier schrijf ik dan wat meer. 

Ik stond een varaan te fotograferen toen twee kinderen bij me kwamen staan en ik met het fototoestel voor mijn gezicht ze vertelde dat ik stond te wachten tot hij zijn tongetje uit de bek stak. 

Bij de tijgers kwamen ze er weer aanlopen en zeiden

Daar is ze weer?

Wat ik nou zo leuk vind is het idee dat wanneer zij veel ouder zijn en misschien ook gaan fotograferen met hun kinderen in de dierentuin ze dan misschien nog eens aan mij n denken zo van:

Goh lang geleden weet je nog, die oude vrouw achter de rollator met haar fototoestel.

ghaghagha

Leuke gedachte he. 

Vanmorgen was ik bij een vriendin en zij had zo iets leuks. Bij het opruimen vond ze een handgeschreven lijstje dat ze maakte na haar verlovingsfeestje met de cadeautjes die ze had gekregen.  Zo ongeveer in 1962 ons verleden loopt zonder dat we daar bewust van waren een beetje synchroon. 

Wat waren de tijden anders. toen en zo n cadeaulijstje dat is toch uit de pre historie. 

Het meest belangrijke.

 Wat een knalfuif.

Mijn achterkleindochter werd 6 jaar en het was zo leuk.  Wel heel anders dan ik gewend was van een kinderfeestje maar voor het lieve kind was het prachtig.  Nooit gehoord vn koekhappen en dergelijke maar glitter glamor en feeen. Ik kan het niet allemaal na vertellen maar het was leuk. En... we Wij, de volwassenen werden ook nog eens getrakteerd op een heerlijke Indische catering.. 

Ik raakte met een van de familieleden aan de praat. Ze zat nog vol van het overlijden van haar schoonvader die zeer vitaal op 92 jarige leeftijd plotseling overleed. Ja dat is dan toch altijd schrikken,. Natuurlijk had hij een mooie leeftijd gezond kunnen bereiken maar schrikken en missen blijft het. Het verhaal deed me denken aan een Boeddhistisache vertelling die ik ooit hoorde en ik hier op mijn eigen manier verwoord.

Een Boeddhistische monnik gooide een beetje met de pet naar zijn beoefeningen en stopte er niet al teveel tijd in.  Er waren zoveel andere dingen die hij nog wilde en moest doen.  Hij had al helemaal geen tijd om de beoefeningen die voor een goede overgang naar een volgend leven waren te beoefenen en hij zei tegen een van de meditatie Boeddha's

Als jij me nu waarschuwt als het tijd wordt en ik bijna dood ga dan heb ik nog genoeg rijd om te oefenen. 

Zo leefde hi zijn leven tot hij plotsopmerkte dat hij in een andere sfeer terecht was gekomen en dus overleden was.. Daar was hij niet blij mee. Hij had niets af kunnen ronden of voor kunnen bereiden ook niet in zijn dagelijks leven. Dus zocht hij de meditatie Boeddha op en zei. 

Waarom heb je me niet gewaarschuwd. 

Ik heb he wel gewaarschuwd zei de Boeddha

Rondom je zijn velen om je vrienden ziek geworden en overleden.  Ook jouw eigen lijf werd sseeds slechter maar je wilde het niet weten.  Ik kon je niet bereiken. Je bleedf in je dagelijhkse drukte vastgeroest zitten  en kreeg  geen gelegenheid om dat te doen wat voor jou het meest belangrijk was. 

Enthousiaste volharding

 Update. 

Het is toch wat. Zie ik een dag later bij toeval dat er vplharding in de titel staat in plaats van volharding. Zulke kleine verschillen zie ik dus niet. En zo zul je dus wel meer gebreken tegen komen. Helaas

En dan lees ik of hoor ik weer verschillende dingen waaar ik over zou willen schrijven.  Dan moet ik dat ook meteen doen want anders gebeurt er in de tussentijd weer zoveel waardoor ik niet meer onthoud waar ik  over wilde schrijven. Het heeft misschien met de leeftijd te maken maar het kan ook komen omdat er niet genoeg cponcentratie is en een gemis aan andere eigenschappen die ervoor zorgen dat ik bij 'de les' blijf. 

Het vergt namelijk wel inspanning als er resultaten uit oefeningen gehaald willen worden.   Dat is met alles zo of het nu op een amateuristisch niveau is of op het professionele vlak. In de sport, in de kunst in de wetenschap in de huishouding of in de hobby's . Als ik  iets wil leren of ergens interesse in heb en er meer van wil weten dan zal ik er wel iets voor moeten doen.  

Het leuke daarvan is dan hoe meer je je in iets verdiept hoe interessanter het wordt en des te meer komt er iedere keer  om de hoek kijken waardoor je er nog meer van wilt leren of ervan   wilt ervaren. 

De tendens die ik rondom mij zie is dat er maar weinigen zijn die werkelijk energie willen stoppen in datgeen waar ze   iets vanaf willen weten. Het lijkt wel eem modeverschijnsel. Neem nou sporitualiteit. Wat zijn er veel mensen die daar de mond van vol hebben. De korte citaten vliegen je rond om de oren en de bevestigende likejes  zijn overal te vinden.  Boeken vol worden  geschreven over zopwel moderne interpretaties van welke stroming dan ook en uitgebreide verhandelingen over traditionele stromingen. . Allemaal voer voor het brein maar is het ook voer voor de spiritualiteit en de  geest?

Dat hangt namelijk niet van alle informatie af maar spirituele ontwikkeling hangt af van wat je ermee doet. Dat is een heel ander proces. 

 Willen we werkelijk gelukkg willen worden van binnen uit waar het onverwoestbare aanwezig is  (wat niet wil zeggen dat er dan geen verdriet narigheid of pijn meer is) dan  kan dat  van binnenuit worden aangeboord waardoor we met het leven zoals het is op een betere manier  om kunnen gaan. 

  Alle literatuur en onderwijzingen zijn  daar behulpzaam bij maar het is een weg van jaren gestaag en gedisciplineerde opmerkzaamheid oefenen om resultaten te ervaren. Op die manier wordt op een gegeven moment het hele leven één  meditatie  En wie stopt daar nou de energie in? Want als je niet weet wat een plezier je daaruit kunt putten stap je er niet in.  

Het is net zoiets als wat ik met wandelen heb. Ik doe het veel te weinig en als ik het doe denk ik, wat heerlijk dat zou ik veel vaker moeten doen.  En toch doe ik het niet.

We willen liever meteen resultaat en denken met allerlei goede voornemens dat dat genoeg is. Maar meestal ziin ze binnen de kortste keren weer vergeten.   Nou ben ik dus al jaren aan het oefenen met opmerkzaamheid en allerlei andere inzichtelijk makende beoefeningen en denk af en toe het lijkt wel of ik niets geleerd heb.  Nee logisch ik ben ook maar een amateurtje En ga toch niet wandelen al is het nog zo goed.  En misschien is dat oldus ook wel zo Dat ik veel te weinig bewust aanwezig nen.  Maar alles wat er wel is is meegenomen.  Maar hoe zou ik in het leven hebben gestaan als ik helemaal  nietd gedaan had? 

Het m leuke van de ervaringen die ik in de jaren heb opgedaan is  een les die we de afgelopen keer weer bejandeld hebben  Het gaat over het boek  "How the mind wordks"  Een prachtig studieboek. De Boeddhistische benadering  van de werkingen van de geest van wijlen Gelek Rimpoche, mijn leraar  Dit hoofdstuk behandelde  'enthousiaste volharding' .  Aan de hand van de tekst bekijken we onze eigen ervaringen. Ik kwam tot de conclusie dat het onnoemelijk veel vreugde geeft om me werkelijk bezig te blijven houden met mijn ontwikkeling in spiritualiteit en dat  die vreugd niet alleen  gebaseerd is op  mijzelf maar ook op het delen van mijn leven met anderen. De manier van  communiceren en de relaties die daaruit voortkomen.  En dan heb ik het echt niet alleen over spiritualiteit maar over het hele lev en. Want voor mij is het hele leven en spiritualiteit niet van elkaar te scheiden.  Het leven zelf is het enige maar allomvattende object waarop ik mezelf kan afstemmen en zien hoe ik daarop reageer en ermee omga.  Dat noem ik dan aarden of geaard zojn. Op die maniet wordt het leven een bron van vreugde in het delen met mijn medemens en niet alleen mijn medemens maar inclusief alle genietingen van natuur en omstandigheden. 

Het geeft me de basis en de kracht om ook te durven kijken naar alle ellende en daar niet mijn hoofd vanaf te keren in de hoop dat alle bijdrage die ik aan het leven geef  zoals ieder mens zijn eigen bijdrage aan het leven geeft een goede en juiste bijdrage is die licht geeft al is het maar in kleine kring. Het heeft altijd de mogelijheid in zich om  zich te verspreiden. Alle bijdrage die we leveren, laten ze bijdrage aan iets goeds en niet aan agressie of boosheid.

En dan komik weer in mijn zwaan kleef aaanmodus want vanuit liefde mededogen kan er een kracht ontstaan om het kwaad te keren en dat is een niet egocentrische boosheid.  Maar tot nog toe word ik boos als IK geraakt wordt. En die andere boosheid voel ik  wel in de verte want we hebben echt alle mogelijkheden in ons, maarhet laat zich biet zien in mijn daden .  Het valt niet mee daar de juiste vorm voor te vinden en er gebruik van te maken voor het nut van anderen. Het is gevaarlijk onder slechte omstandigheden zoals in Rusland. Zulke helden zijn echt helden in mijn ogen.  De voorbeelden zijn er wel te vinden he. 

Misschien begrijpelijk

 Ik luister naar het Stabat Mater van Jenkins. En heb zojuist weer gelezen in De Stem Van De Stilte van Blavatsky. 

Het is weer paastijd en dan komt er van alles bovendrijven waar ik eigenlijk altijd wel mee bezig ben. 

Gisteravond een mooie zoomsessie gehad en over de betekenis van een afhankelijk en niet op zichzelfstaand zelf  en  vanmorgen heb ik een zoomsessie beluistrd die voor mij opgenomen werd omdat ik er niet bij kon zijn,.

Misschien begrijp je dat ik daarom  dit citaat wil delen uit de stem van de stilte.

.Wees als de oceaan die alle stromen en rivieren in zich opneemt. De machtige rust van de oceaan wordt er niet door verstoord.

En

Laat uw ziel het oor lenen aan elke kreet van smart, zoals de lotus zijn hart opent om het morgen-licht in te drinken.

Laat niet de felle zon één traan van smart drogen vóór u die zelf van het gezicht van iemand die lijdt heeft afgewist.

Maar laat elke brandende menselijke traan uw hart raken en daar blijven bestaan en wis hem nooit af voor-dat het leed dat hem deed vloeien is weggenomen.

 

Kunstgrepen

 Jaren lang was er eenkunstroute in de wijk Presikhaaf.  Ik woon net aan de andere kant onder de spoorbrug door  maar ik heb er ook jarenlang aan meegedaan en mijn schilderijen tentoongesteld tijdens die route

Toen uiteindelijk de kunstroute door te weinig animo voor de bestuursfuncties werd opgeheven, hield ik er wat lieve vrienden aan over . Mede  doorverschillende innitiatieven die   in eerste instantie werden gesubsidieerd door de gemeente en  begeleid door kunst of wijkycoaches nelandden we met een heel klein geminimaliseerd  groepje in de biebliotheek Rozet  van Presikhaaf.  Ieder dinsdag morgen ontmoeten we elkaar daar en drijven op eigen kracht. We kijken en bespreken   allerlei dingen  die met kunst of cultuur te maken hebben  ons interesseren. We delen op een beeldscherm wat we gezien hebben  of gemaakt hebben   en bespreken het en vertellen wat we erover of ervan  denken.  Ondertussen komen er nu na verschillende jaren  natuurlijk ook  persoonlijke perikelen voorbij. 

Graag wilden we wat meer mensen bij onze activiteit betrtekken en dat wordt  door de medewerkers van de bieb aangemoedigd. Dus is er intussen weer iets nieuws ontstaan en nodigen we, als vrijwilligers, wat we intussen geworden zijn en die  door Rozet begeleid worden,   eens in de vier maanden een gast uit. Daar wordt dan meer bekendheid aan gegeven. Wel heeft een van ons subsidie aan gevraagd bij een  instantie die op bezoek is gekomen en ons innitiatief is door hen gehonoreerd.

We hebben al drie succesvolle ochtenden georganiseerd met met een architect die sprak over de architectuur en opbouw van de wijk en een ochtend met videobeelden over de kunstwerken die er in de wijk te vinden zijn. 

Vorige week was er een ochtend waarin we werden geïnformeerd over de geschiedenis van  de verschillende bioscopen die Arnhem rijk was en  over die er nu zijn.  Heelwas leuk  om door de bioscoopgeschuedenis van Arnhem te wandelen en tot de ontdekking te komen dat we een wan de eerste waren met een complete filmweek en bekende premières van films waar vele vips aanwezig waren.  

Het was een fijne morgen  En ook dat liep gelukkig weer als een trein. 

Onder de oude ailm affiches staat een maquette  van het Rembrant theater dat voor de oorlog in de steenstraat stond naast het jantoor van de Arnhemse Courant. 

Hier een uitgelichte  opname

De tussenliggende dinsdagen vullen we weer met onze  eigen kleine kkunstgrepenen met video beelden aan de gang gaan.  Als het beter weer wordt brengen  we  eens een gezamenlijk bezoek aan een tennoonstelling in een van de kleine kunstwerkplatsen of musea in de oomgeving. En natuurlijk kunnen zich daar  iedere dinsdag om 11 uur  altijd geïnteresseerde bij aansluiten. 

En dan moeten we nu ook weer aan de slag met de volgende grotere activiteit en presentatie.

Luisteren

  Ik kom tijd te kort of is het iets anders. Doe ik gewoon te weinig. Want er is tegenwoordig veel ongebruikte rijd voor dingen waar ik mee bezig zou willen zijn. En als ik er dan wel mee aan de gang ga dan geeft dat echt weer een nieuwe boost. 

Bijvoorbeeld schrijven.

Er komen zoveel dingen naar boven die ik graag wil doen en op het moment dat ik ermee wil beginnen klap ik soms dicht en weet ik niet wat ik er dan mee wil. Op bepaalde momenten heb ik hele verhalen in mijn noofd. Over de fotootjes die ik maak, ovver dingen die ik zie, gelezen heb of meegemaakt en ervaren heb . Dingen die ik op wil schrijven en als ik er dan voor ga zitten is het verdwenen als sneeuw voor de zon. Want wie zit daar nou op te wachten? . 

En dat laatste gevoel, dat wordt steeds sterker. Dat is nou eenmaal gewoon zo. 

Laatst zat ik te denken waarover gaat het leven voor mij nou eigenlijk. Natuurl;ijk het gaat over de dingen die ik doe , dingen die ik belangrijk vind. Zonder het over familie te hebben want dat lijkt zo vanzelfsprekend wat het natuurlijk niet is en daar geniet ik  altijd van wanneer er contacten zijn. Nee ik heb het over bijvoorbeeld de zoomgroepen die ik volg van Jewel Heart, over de Boeddhistische dharma en van Kees Voorhoeve over de De Geheime Leer vvn Blavatsky . HHet fotograferen n sschileren Maar het meest belangrijke vind ik het communiceren daarover. De contacten en de uitwisseling over de dingen die me zo bezig houden, . En daar zit het lastigste punt. terwijl dat misschien het belangrijkste is want het hele leven bestaat uit communicatie. Contacten en verbindingen met anderen. Wat zouden we zijn als er geen relaties en communicatie bestond. Het uitwisselen met anderen. 

Misschien komt het ook wel doordat ik met het ouder worden meer tijd krijg voor al die dingen en niet meer zoveel tijd meer hoef te besteden aan de dagelijkse dingen dat ik ook meer begoefte heb daarover te communiceren. Daarover zou ik veel willen schrijven maar op dat punt van schrijven klap ik dan dicht en kom er niet toe. Want wie heeft daar nou interesse in. Nee weinigen of niemand. En dank wel voor degene die hier  regelmatig een bezoekje brengen hoor want daar ben ik echt heel blij mee. Maar dat schrijven  moet ik dus puur doen omdat ik dat zelf wil en er plezier in heb. En op dat vlak valt er nog veel te leren en te ontdekken. Want als ik er wel mee aan de gang ga en er mee bezig ben heb ik er ook enorm veel plezier in. 

Dat is net zoiets als wandelingetjes. Ik kom er niet toe en als ik het doe vraag ik me af waarom ik het niet vaker doe want het is zo genieten. 

Naar mate je ouder wordt worden die contacten stees minder maar ook zijn er steeds minder mensen die dan ook nog eens op een lijn met je zitten en dezelfde ideeen delen vaarover je dan kunt communiceren. Ook mijn eigen interesse in de dingen waarover ik zou willen schrijven zijn misschien wat beperkter geworden. Alhoewel de interesse in allerlei andere dingen dan die ik hierbeoven noemde er natuurlijk ook altijd wel zijn en blijven maar daar wordt genoeg over geschreven . Misschien is het wel zo voor iedereen dat de dingen die buiten de eigen interesse vallen minder als interessante communicatie en betrokkenheid ervaren worden,. Maar daar doe ik altijd toch graag aan mee maar\uist de dingen die ik ou willen delen daar is denk ik wat minder interesse voor en dat weerhoud me ervan te schrijven. Daar komt bij dat het lastiger is daarover te schrijven. Erover te praten is makkelijker . Want dan komt er weerwoord waardoor er een wisselwerking ontstaat.En dat kom ik gelukkig wel tegen in de zoomsessies. Daar ben ik dan ook heel blij mee. 

Tja wie zit er nou te wachten op wat ik te vertellen heb? Daaron is het ook veel beter om te luisteren en om te leren luisteren want ook dat is een kkuns nog tmeer dan om te praten want praten is veelal niet meer ddn reageren. Een soort zwaan kleef aan en dan  vallen we  van het een in het ander. . Het is me opgevallen dat we over het algemeen niets anders doen dan reacties geven en dat het luisteren in het algemeen  op een laag pitje staat, Pas vanuit luisteren kan er wekelijke communicatie ontstaan. . Daarom is luisteren veel belangrijker. 

Goed leren luisteren maakt dat je zinvoller reageert. En daardoor kan  er betere communicatie ontstaan. 

En inderdaad we zijn weer heerlijk aan het fotograferen geweest in Wageningen in het Arboretum . Er zijn alweer volop bloesems te fliepsen.