Plotsklaps

 Het sneeuwde.

Dat heeft altijd iets magisch voor mij. Wanneer ik die sneeuwvlokjes langs mijn raan zie dwarrelen is er onmiddelijk een gevoel van alles komt wel goed.

En op dat moment had ik mijn vriendin aan de telefoondie met een gebroken en geopereerde heup en schouder in het ziekebhuis van Tilburg ligt. Ik hoop dat ik haar een hart onder de riem heb kunnen steken, ondersteund door de sneeuwvlokken van dat moment. 

Ja zo snel kan het gaan. Een paar dagen leuk in een huisje samen met zus en zwager. Fijn wandelen en boem daar lig je. Van het ene op het andere moment leef je in een totaal andere wereld. 

En dan ga ik  weer gewoon verder met de dingen die gedaan moeten worden. Er stond een hete pan water in de vriezer en intussen is die schoon en opnieuw ingepakt en de was hangt.  Fer is boodschappen doen en ik heb het lijstje voor Picnic gemaakt

Zoveel is dat niet meer en tijd genoeg voor alles wat ik fijn vind. Dus doe ik de el kaarsjes aan bij mijn Boeddha en ga een meditatie doen. Dan leer ik mijn hersentjes tot rust te brengen en te focussen op dat waar ik me mee echt bezig wil houden en niet teveelals een wilde aap door de bomen van gedachten heen te springen.  

Vroeger was dat zo erg. Dan dacht ik lekker op de balkon in het zonnetje te gaan zitten als de kinderen op school waren en dan nhad ik nog geen vijf minuten gezeten voordat er weer allerlei gedachten oppopten over wat ik allemaal nog wilde doen. Ik had niet eens de rust om tien minuten te blijven zitten in alle rust. 

Heerlijk dat ik dat geleerd heb. Zelfs als ik 's nachts drie uur wakker lig is het goed en rustig in mijn eigen bed zonder muizenissen in mijn hoofd. 

En sneeuw lijkt daarin een extra ondersteuning te zijn.

Alles komt goed

Alles doen en handelen  op het moment dat het zich voordoet.

Daar heb je hem weer: Er is geen periode in het leven waarin je meer moet leren dan in de ouderdom.  En ik ben blij al wat kleine stapjes voor die tijd te hebben gedaan.