Bewustzijn, ruimte, vrijheid en liefde

 Balen.

Een heel blog verdwenen. Onvindbaar gedelete en iets fouts eroverheen geschreven

Ik denk niet dat ik het zomaar even kan reprodtitueren. 

Ggggrrrr

Verbinding

 In een tijd waarin het lijkt dat er overal in de wereld en vooral door gote  machthebbers gedacht wordt:

'Alles draait om mij. Als ik het maar goed heb.'

zgtt de Dalai Lama erover

Ik heb gezien dat de grootste mate van innerlijke rust voortkomt uit de ontwikkeling van liefde en medeleven. Hoe meer we ons zorgen maken over het geluk van anderen, hoe groter ons eigen gevoel van welzijn. Het cultiveren van een warm en nabij gevoel voor anderen maakt je automatisch comfortabel. Het is de ultieme bron van succes in het leven.

Als ik het zo bekijkt begrijp ik dat het welzijn van anderen direct inwerkt op mijn eigen gevoel van welzijn en verbondenheid. Ook een idee over eenzaamheid kan door betrokkenheid sterk  verminderd worden. 

En dan is het zo fijn als je dan opmerkt dat er ook nog heel veel mensen zijn die zich juist op verbinding en medemenselijkheid focussen. En dan niet te vergeten al die mensen die als hulpverlener naar oorlogsg en ramp gebieden gaan. Dat is zo geweldig. 

Laat het goede in de wereld maar de overhand krijgen. 

Zo betrokken te kunnen zijn

 Natuurlijk denk ik er al heel lang over. Na het afgelopen weekend waarin ik oefende met Samantha en Vipassana, wat ik natuurlijk ook niet voor de eerste keer deed, luisterde ik ook nog naar de podcast van Radio Lila over Krishnamurti. Allemaal dingen die prachtig bij elkaar aansloten. 

Er zijn veel overdenkingen waar ik moeilijk woorden voor kan vinden. Dan hoor ik hoe Krishnamurti zo betrokken was bij het lijden van de mens, dat hij zijn hele leven heeft ingezet om duidelijk te maken hoe druk we zijn in ons denken en daarmee van alles creëren wat niet noodzakelijk is waardoor we het belangrijkste over het hoofd zien. 

Eigenlijk net zoals de Boeddha, die gedreven door liefde- mededogen dat ook heeft gedaan, die ons duidelijk maakte dat er verschillende vormen van lijden zijn aan dingen die we zelf creëren. En hij vertelde dat er een weg was uit het lijden een weg naar een beter leven. Wat niet betekent dat er geen pijn of emotie meer is maar dat er inzicht mogelijk is om onze denkpatronen zo te veranderen zodat het ons bevrijd van dat lijden. En vooral dat het ‘Zijn’ heel wat anders is dan dat wat we denken dat het is. We kunnen uit de cirkel van dat geconditioneerde denken stappen op ieder moment en stukje bij beetje steeds een stapje meer maken naar een beter en stabieler vreedzaam leven. Een leven met en in onszelf samen met alles wat er is. Op ieder moment. 

Wat mij vooral van dit weekend bijgebleven is, probeerde ik samen te vatten in een paar woorden die natuurlijk niet de lading dekken want het blijft een levenslange oefening er aandachtig mee om te gaan, maar waarover ik zou kunnen nadenken, erop contempleren en dan loslaten. Steeds weer opnieuw die beweging tot het me eigen wordt. 

Het nu is een ondeelbaar moment dat vanwege de ondeelbaarheid in feite niet bestaat. Wat er is zijn momenten in de eigen belevingswereld die voortkomen uit het nu dat er in feite niet is

Het brein en het denken bestaan in de tijd van die momenten die ikzelf creëer. Door herinneringen op te roepen aan vorige momenten die nooit de werkelijkheid zijn, creëer ik duurzame tijd . Ieder moment is nieuw in zichzelf. 

Herinneren is een verlengstuk maken aan iets dat niet meer bestaat. Daardoor geven we ‘tijd’ een reden van bestaan en bestaansrecht in ons denken. Zo maakt denken de tijd.

 Zo schept een ieder zijn eigen wereld en werkelijkheid op een onbestaanbaar NU. Dus op basis van niet iets. 

Het is de kunst te leven in het moment zonder alle impact van al het denken op de rug mee te blijven slepen  

En een volgende stap is betrokken te blijven in liefde- mededogen met al wat is. En die betrokkenheid kan zich dan steeds meer verdiepen omdat het eigen rugzakje steeds minder zwaar mag worden. Want om volkomen betrokken te kunnen zijn maak ik mijn rugzakje zo licht mogelijk door inzicht op basis van het niet iets in het NU.😉

Maak het dus niet te zwaar.😄

Dan is het dus zaak de hersentjes eens even te observeren en te ontdekken hoe vaak ze me storen als ik bewust op iets gericht wil blijven. En dat doen ze meestal met grote regelmaat als het object van gerichtheid niet interessant genoeg is, want het brein wil altijd wat te doen hebben ook als ik dat niet wil. Juist dan ervaar ik hoe weinig of misschien wel dat ik er totaal geen zeggenschap over heb. Toch kan ik door dat te zien als een berg in de stroom blijven staan en er niet in meegaan. Steeds terug naar het object van mijn gerichtheid. Dat is de oefening.  

Als dat inzicht, het zien van het denken dat iets anders is dan meegaan met het denken, diep is ingedaald, ontstaan er bij mij af en toe openingen van een aandacht waarin ik volkomen vrij ben. In rust en stabiliteit. Later realiseer ik me ook dat denken niet meer en niet minder is dan een functionaliteit om te leven in onze wereld . Een functie die ik nodig heb en daardoor ook dingen kan doen en tot stand kan brengen.  

Datzelfde denken is helaas belastend voor een tijdloos aanwezig zijn in vrijheid en een rechtstreeks observeren zonder alle toeters en bellen die voortdurend afgaan in het denken. De toeters en bellen die ons niet met rust laten en afhouden van een beter leven in vrijheid. Ze laten me alle hoeken van de kamer zien, niet altijd op een positieve manier en daar zit ik niet op te wachten. 

Het is stil in Amsterdam

Gastlessen via zoom

 Vanmiddag ( dat was zaterdag) tot morgenavond heb ik ingeschreven op de lessen die Han de Wit gaat geven bij Jewel Heart. Zo fijn dat het ook mogelijk is dit op Zoom te volgen.

Al jaren geeft hij bij ons gast lessen en ik vind het heel bijzonder wat hij te vertellen heeft. Hij schreef verschillende boeken waarvan ik er enkele las. . O.A  De Lotus en de Roos over het christendom en het Boehddisme en Het open veld van de ervaring.

Deze lessen nu gaan over Vipasana en Samatha meditaties. 

_____________________

En dan is het slweer maandag.

Vanmiddag schilderen en zo vliegen de uren en dagen voorbij.  

Het weekend was trouwens genieten. Veel moois gehoord en ook geoefend en dat was heel verhelderend. Nu nog me eigen maken en blijven doen. 

De wandelaar

Altijd in evenwicht zijn

 Ik las:

Einstein schreef aan  zijn zoon. 

Het leven is als fietsen, om in evenwicht te kunnen zijn moet je blijven gaan. 

Ja, denk ik dan. Maar wat is dat dan, blijven gaan? Wegrennen naar afleiding?

Als iets mij uit evenwicht haalt voel ik dat altijd als iets ervaren wat ik beslist niet leuk vind. Iets wat me raakt, waar ik vanaf wil.

Ik kan wat anders gaan doen, mijn zinnen verzetten. Op stap gaan. Leuke dingen opzoeken en proberen er niet meer aan te denken. 

Ik kan ok opmerkzaam naar dat rot gevoel toe te gaan en weten dat het er gewoon even mag zijn. Ik kan dat gevoel onderzoeken . Wat voel ik nou eigenlijk precies?   Dat duurt even voor ik echt opmerk wat ik voel. Heb ik daar het geduld voor? En is dat gevoel echt zo erg als ik denk?

Komen er tussendoor ook andere gedachten naar boven?. En voel ik me dan nog hetzelfde? Of verandert dat gevoel misschiensteeds  een beetje? Is hetconstant  of zit er verschil in de zwaarte van het gevoel? Hoe Lang duurt het? Kan ik terwijl ik opmerk  ook aan iets anders gaan denken?. of komen er automatisch al andere gedachten naar boven en hoe voelt dat? 

En als dat gevoel dan toch misschien vanzelf langzaam verdwijnt, hoeveel tijd heeft dat dan geduurt?

Ook dat is blijven gaan en ik kwam tot heel andere conclusies dan ik clacht dat ik zou komen .

Probeer maar eens maar ik hoop dat je het niet nodig hebt en altijd blij bent 🤩

Mijn ware gezicht

Niemand wil slecht zijn. Iedereen heeft de intentie om goed te zijn. Dat is een mooi streven. Maar ik ben tot de ontdekking gekomen dat het ook een grote valkuil kan zijn als daar niet een heldere eerlijke motivatie aan ten grondslag ligt. Meestal zijn dingen die misgaan eerder om je heen bij anderen te zien en minder snel heb je het bij jezelf in de gaten.

Mijn werkelijke bewuste zelfreflektie begon nu alweer tientallen jaren geleden en dat herhaalt zich doorlopend

Serieus met spiritualiteit bezig zijn, betekent vooral een goed mens willen zijn. Maar ook zonder het idee spiritueel bezig te willen zijn wordt het In onze westerse maatschappij belangrijk gevonden dat we lief, goed en aardig moeten zijn. Zo zijn we vanuit een historische christelijke cultuur opgevoed. 

Dat idee kom ik de kaatste tijd ook weer veel tegen als we het over spiritualiteit hebben. Geen negativiteiten alles is positief gericht. En door negativiteiten te ‘verstoppen of te negeren’ wordt gedacht dat  het de dualiteit overstijgt. Maar dat blijkt meestal een farce te zijn. En daar kun je doorheen prikken. 

In de christelijke traditie, die hier al eeuwenlang de ronde doet werd een beeld gecreëerd van de mens als onverbeterlijke zondaar. Schuld en boete horen bij de traditionele overdenkingen en dat wilden we in de 20ste eeuw niet meer. 

Dan komen er allemaal nieuwe stromingen tevoorschijn en de kerk met alle dogma's over doem en verderf moest het veld ruimen. 

Duidelijk zichtbaar voor mij wordt dan dat de mens altijd alle regeltjes maakt, ook voor de religies. Om de wereld in te richten naar eigen wensen wordt alles omgebogen in eigen voordeel. Als een groep of een stroming denkt dat het heilzaam zou zijn, wordt er een New age stroming zichtbaar met weer heel eigen werkelijkheden. En het de vraag of dat zo ‘zaligmakend’ is in deze tijd.

Dus de tendens is nu dat we uitgaan van de goedheid, de schoonheid en het promoten van het beste in onszelf. Dat zou betere resultaten geven dan de nadruk op alle negativiteiten te leggen. Er is al genoeg negatiefs in de wereld. Laten we daar niet te veel aandacht aan besteden want daar wordt je somber van en niet beter en zeker ook niet nog eens de negativiteiten in jezelf benadrukken. Daar schiet je niets mee op en daar wordt je niet blij van. Want spiritualiteit gaat ook over het ontwikkelen van blijdschap .

Maar dat bovenstaande creëert een zelfbeeld waarin ik alle kleine schoonheidsfoutjes en mis_handelingen, leugentjes om bestwil, onhebbelijkheden en geïrriteerde uitlatingen, om nog maar te zwijgen over boosheid, verstop in de hoop dat ik niet in een depressie kom te zitten want ik moet goed spiritueel bezig zijn. In de 21ste eeuw willen we als het even kan geen ziekte geen pijn en geen ellende meer dragen.

En toen kwam ik tot de ontdekking dat ik ook flink mijn best deed om aan dat perfecte zelfbeeld te voldoen. Diep van binnen wist ik best wel dat er niet alleen maar goede en mooie dingen in mij zaten maar die stopte ik liever weg. En zolang ik dat overeind kon houden lukte het wel. Maar soms loop je wel keihard tegen muren van jezelf aan en met allerlei kunst en vliegwerk wist ik dan mijn gezicht wel weer te redden. Totdat ik door allerlei omstandigheden in een vreselijk gat viel waar ik met een zware burn-out niet meer uit wist te kruipen. Daar is het dus werkelijk grandioos misgegaan met mijn zelfbeeld. Als ik DAT niet ben, wie ben ik dan nog?

 Ik kon mezelf niet meer eerlijk in de ogen kijken en erkennen dat ik niet goed omga met mijn zelfbeeld en iets had gecreëerd waar ik niet aan kon beantwoorden . Dan is er geen enkele werkelijkheid meer, niet mijn eigen werkelijkheid en niet die van een ander maar slechts een diep gat.

Moet het altijd eerst tot een zwart dieptepunt komen om er dan uit te kruipen en te durven erkennen mens te zijn met alle fouten en gebreken die niet weggestopt hoeven te worden. De wereld en dat zelfje blijft echt wel functioneren.

 Wat een oplossing om te leren, te durven erkennen dat ik niet iets s hoef te zijn. Maar dat ik alles ben en dat ook mag zijn. De eerste keer dat ik ernaast zat en mijn misplaatste trots of onzekerheid of wat het dan ook was, durfde toe te geven ging ik door een diep dal van ellende. Maar je went eraan. De eerste stap was het zwaarste en steeds meer kwam er bovendrijven. Steeds een stapje beter te aanvaarden dat ik niet ben die ik denk te zijn en er toch ben en er mag zijn   met al mijn fouten en gebreken. De put waar ik steeds weer inviel duurde bij iedere stap korter en nu,  ik hoef mijn makke zelfs niet meer te verstoppen omdat ik ze durf te zien (soms nog moeilijk hoor) maar als ik het zie dan kan er ook iets veranderen zonder al te veel moeite. Ik durf te zijn die ik ben op ieder moment ook als het niet zo fraai is, met in mijn hoofd de erkenning en ook wel spijt natuurlijk en de gedachte 

Volgende keer beter.

Daar word je toch blij van als ik die weg nu zo kan overzien.!

Mens ken uzelf!

Geshockeerd

 Wat is de wereld toch veranderd.  Al weet je dat er niets is dat hetzelfdeblijft,  dan nog sta je  versteld van de veranderendewereld.

We zijn geshockeerd door de extremegebeurtenissen in een tijd waarin machthebbers en het grote geld  de dienst uitmaken. Dan heb ik de neiging alle machthebbers de schuld te geven en de verantwoordelijkheid bij hen te laten liggen.  En voor een groot deel is dat zeker waar. Maar er is meer.

WANT dan komt er op de TV een programma over Amsterdam, hoe zich dat door de eeuwen heen  ontwikkeld heeft met allerlei details erbij uit het dagelijks leven.    Over de voorgeschiedenis en de oprichting van de VOC.  En ook naar aanleiding van een tekening van Rembrandt van een jonge vrouw die wegens allerlei nare omstandigheden ter dood werd veroordeeld

Uitgaande van hoe de mens in elkaar steekt met al zijn wilskracht om het altijd maar beter te krijgen en dat van geen kant weet te stoppen, hoe hij het linksom  of rechtsom wil bereiken, dan denk ik: er verandert niet zoveel.

 Meestal kijken we hoofdzakelijk naar de uitwerkingnen die  wel veranderen en zien  de onderliggende grond  patronen die vastgeroest in de mens aanwezig  zijn over het hoofd. Ja inderdaad de omstandigheden veranderen juist mede door die onderliggende wilskracht. Maar de mens als zodanig blijft in hetzelfde kringetje ronddraaien tussen goed en kwaad. Willen bereiken of het onderspit delven.  Die basale patronen zie je nu ook over dehele wereld universeel een rol spelen l in het zelfde machtsspel van overleven, macht en verdrukking. Het is wereldwijd  zichtbaar en niet anders.  De omstandigheden veranderen. Ze gaan mee in het uitvoeren  van die menselijke gedragspatronen. Die weliswaar  zijn vastgeroest maar toch echt  wel losgeweekt kunnen worden.

Als er iets ten goede veranderd zou kunnen worden kan dat alleen maar op basis van ons menselijk doen en laten en niet te vergeten een sterke onderliggende  motivatie om te leven vanuit liefde en mededogen. En daar is veel wilskracht , aandachige oplettendheid  en uithoudingsvermogen  voor nodig die gewoontepatronen kan ombuigen  in een juiste richting zonder  gericht te zijn op eigen gewin.  Bewustwording van een leven dat leefbaarder wordt  door de ander te zien als gelijkwaardig. Niemand uitgesloten met alle goede en minder goede eigenschappen waar we allemaal aan lijden en  mee geconfronteerd worden. 

Ik kan de ander niet veranderen dat is onmogelijk. Maar ik ben wel verantwoordelijk voor mijn eigen doen en laten waarmee ik uiteindelijk de hele wereld beïnvloed ook al ben ik me daar misschien niet bewust van. 

Geweldig die mensen die het opbrengen op de bres te gaan staan om de wereld te verbeteren.  

Voor mij blijft gelden:

"Verbeter de wereld en begin bij jezelf".

Het is ook zo oud als de wereld maar het blijft eeuwig overeind staan.

Een ommetje

 Vanmorgen was een vriendion op bezoek. We zagen elkaar vaak wekelijks maar nadat ze viel en allerlei ellende kreeg kon dat niet doorgaan. Nu was het weer een keertje mogelijk en zijn we samen aan het schilderen en in dit geval  ook knippen en plakken gegaan. Vroeger was het haken en bruien maar wat is er is veel veranderd en wat worden de omstandigheden zwaar wanneer je met lijfelijk letsel geconfronteerd wordt. Daar werd ik me nu wel heel erg bewust van. 

Bij het ouder worden gaat het niet allemaal meer vanzelf en ik voel me dan zo bevoorrecht dat ik opndanks mijn eigen probleempjes  toch beter uit de voeten kan dan na een groter lichamelijk letsel.  Maar het samen iets doen was weer heel fijn. 

Nu nog eens bekijken wat ik er verder mee wil.

Toen we haar naar huis brachten zette Fer me op de terugweg op een plekje in de buurt van de kinderboerderij af en wiulde ik verder naar huis lopen met een ommetje. 

Iedere keer bedenk ik dan dat ik veel vaker een ommetje zou moeten gaan.  Huismussen als ik zijn daar niet zo makkelijk voor te porren. Maar heerlijjk is het wel buiten te zijn. Het is zo lastig gewoonte patronen te veranderen.  Het ligt er maar net aan hoeveel motivatie je hebt om het te veranderen. Je moet er allereerst al duidelijk het belang van in gaan zien.  De motivatie moet dat belang dan onderbouwen. Dat kan een ander niet voor me doen. Dus... wat doe ik ermee? Voorlopig niet veel vrees ik en ik wacht lekker op mooier weer en dan weer samen fotograferen.

Ik liepp dus langs de Heemtuin en de hogeschool en via park Sacre Coer naar huis

Bij het HAN warten ze achter het hek een vuurtje aan het stoken.  Waarschijnlijk waren ze met een project bezig en ik kon het niet laten er een fotovan te maken. 

 

No way

 Je denkt toch hopelijk niet dat ik het NIET denken aan het promoten ben? Dat het in mijn ogen fout zou zijn te denken?

NO WAY

om het maar eens krachtig 🙃 te zeggen. Denken is prachtig.  Dat we dat kunnen is geweldig. Reflecteren, fantaseren, herinneren en ga zo maar dodoor.zonder het menselijke denken zouden we geen mens zijn. Maar ik wil de keus kunnen maken waar ik me mee bezig wil houden.

Wat iets anders en niet zo handig is, is dat het denken niet door mij aangestuurd wordt maar dat het  een onbewust eigen leven gaat leiden en ons als het ware alle uithoeken van de kamer laat zien zonder dat we er grip op hebben. Het denken kan  een echte dictator zijn die een eigen leven gaat leiden als we niet bewust  kiezen waar we ons mee bezig willen houden. 

En daar kwam ik pas achter toen ik probeerde me te richten op iets dat minder interessant is maar wel behulpzaam voor de hersentjes en het denkertje dat me steeds op sleeptouw nam. Weg van wat ik me voorgenomen had te doen want dat vond mijn brein niet xo nodig maae ik wel. Het verveelde zich en trok me er steeds vandaan. zo werd het de  de veroorzaaker van onrust en chaos.. ik kan dan natuurlijk zeggen: ik kan nou eenmaal niet anders  dus stop ik ermee en laat mijn gedachten gewoon de heerschappij overnemen, maar ik kan ook ren beetje geduld oefenen en het met regelmaat aanleren. Evenals ik mijn spieren zou willen trainenen en  conditie op wil bouwen zo kan ik ook het brein oefenen naar mijn bewustzijn te luisteren.

Dat wilde ik maar even duidelijk hebben. Ik wil zelf kunnen bepalen waar ik me mee bezig houd en daar heb ik geen onbewuste dictator bij nodig. 

Het is al heel wat als ik me in rust  kan richten op dat wat ik wil. Het blijft een  doorlopende  bewust worden wat er in de bovenkamer gebeurd.

Ervaring

 Wat bedenken we toch verschrikkelijk veel. Een mens ziet door de bomen het bos niet meer. Het kan me volkomen overspoelen. Ik wil iets gaan schrijven over ervaring en over ‘nu’ maar weet dan niet eens hoe ik moet beginnen . Ook dat is een gedachte. Eerst moet ik allerlei bijkomende gedachten aan de kant zetten. En dan nog het idee: zal ik meteen op blog of eerst maar in klad gaan schrijven. En dan had ik al die andere dagelijkse dingen en overdenkingen al aan de kant geschoven om me hierop te kunnen richten. En terwijl ik schrijf popt op dat ik misschien toch beter eerst kan gaan eten. Om nog maar te zwijgen over de tas die ik zo in moet pakken om te kunnen gaan schilderen. En zo lan ik nog wel even doorgaan. 

Het is gelukkig al een stuk minder geworden dan lang geleden door meditatie concentratie oefeningen eennu kan ik me  al iets beter richten op dat wat ik wil gaan doen en wordt het makkelijker de wolkjes andere gedachten aan de kant te schuiven. . Maar ze blijven komen en gaan.

En ik maar denken dat IK dat ben. Hoezo, dat IK dat ben? Welke gedachten ben ik dan welke ervgaring die binnenkomt en hoe ik ermee omga? De ene keer boos de andere keer lief of chagarijnig etc; . Al die gedachten die doorlopend in beweging zijn. Die nooit stil staan ook niet als ik een moment heb geleerd  tussen twee gedachten aanwezig te  zijn. En dat is al heel wat als ik meer rust wil creëren. Intussen ben ik aardig afgedwaald of doorgedraaid in het onderwerp waar ik me mee bezig wil houden en ontwikkelt dit blogje zich op een heel eigen manier. Ben IK dat dan. die manier van nbezig zijn, zwaan kleef aan? Of ben ik de pijn in mijn buik die ik met regelmaat heb. Of mijn slechte ogen, ben ik dat? OOen ik f het plezier dat ik in het leven heb met alles erop en eraan. Alles erop en eraaan? Dat is me nogal wat. Ben ik dat allemaal tegelijk of in ieder moment iets anders.? Ben ik dat? 

Een baby denkt niet zo  en toch IS hij/zij. Er komt een moment of misschien groeit het heel langzaam dat de baby zijn brein en hersenen gaat verbinden met zichzelf’ Langzamerhand gaat het hele circus draaien. Wordt het denken verbonden met de ervaringen en denkt de bay. Dat ben ik. Geïndoctrineerd door omgeving, omstandigheden, ervaringen en allerlei andere mogelijk- of onmogelijkheden.

 En ik merk bij het ouder worden dat ik het hele circus ook een soort van  terug kan draaien en steeds meer in de rust van de ervaring kan komen door me bewust te worden van het denken en te weten dat het denken is niet meer maar ook niet minder dan dat. En IK ben ook dat niet. Ik ben het die van moment tot moment anders is en mag zijn. Ik ben niet IK die ik een leven lang met mijn denken bedacht heb en vastgezet. Leven vanuit de directe ervaring is bewustwording en geeft zoveel meer helderheid. De levende ervaring is genieten, denken, voelen, aanwezig zijn in de ervaring. Met alle interesses die ik in deze wereld ontwikkel en met het leven vanuit bewustzijn. Blokkades leren zien en doorprikken. Zijn die ik op ieder moment ben. Altijd anders, altijd in beweging. Gaan met de stroom want die verandert ook doorlopend . Ik kan niets vastzetten Het nu moment bestaat niet. Als je het zegt is het alweer voorbij. 

Een volledig weekend

 Ik zei toch al dat mijn weekend niet meer stuk kon.

 Na de lunch zette Fer me af bij het overdekte winkelcentrum Presikhaaf. Ik winkel nog maar zo weinig en zo af en toe vind ik dat wel leuk. Ik moet dan mijn eigen gangetje kunnen gaan omdat het lang duurt voor ik een etalage ‘gescand’ heb en zie wat er allemaal te koop is. Om nog maar te zwijgen over de prijskaartjes daarvoor heb ik nu ontdekt, zet ik mijn beste leesbril over de varifocus en dan lukt het als ik ze vlak onder mijn neus houdt. Ook weer geregeld.

Ik wilde kijken naar een zwarte tas waar ook mijn tablet in past. Maar Ik ging er niet van uit dat ik iets zou vinden dat aan mijn ideeën zou voldoen. Was ook niet nodig hoor. Allemaal luxe problemen. Even lekker rondkijken was het uitgangspunt.

Ik zag er een, ja een leren, …. Toch maar doorlopen en als ik aan het eind nog steeds verliefd was, zou ik hem halen. Twee winkels verder bij kruidvat… Daar hing er ook eentje. Het juiste formaat en alles wat ik wilde kon erin. Geen leer maar wel juiste maat en juiste prijs. Daar kon ik me geen buil aan vallen. Helemaal blij.

Na een uurtje zat ik op mijn rollator op het stoepje te wachten tot Fer me op kwam halen.  

Er renden allerlei mensen langs me heen. Snoepend van een snack of sjouwend met boodschappen, Hele gezinnen die samen terug sjokten naar de auto op de parkeerplaats. Allemaal druk met hun eigen gedachten in hun eigen wereld enhun eigen bezigheden. En ik zat daar te kijken en observeerde het allemaal, keek naar de boom geraamten waarvan  de kraaien die erin zaten het silhouet nog eens versterkten en voelde me zo ongelooflijk goed en tevreden. 

Er kwamen twee mensen in mijn richting lopen. Pas op het moment dat ze bijna voor mijn neus stonden, herkende ik mijn lieve schoonzus en haar man. Dikke knuf. 

Ik zeil toch, mijn weekend kan niet meer stuk.

Blij blijven

Nee, ik ben Niet van plan te stoppen met bloggen. Maar zo af en toe staan er andere dingen op het programma waar ik dan weer even heel intensief mee bezig ben. Allereerst werd mijn 9 “ tablet te klein om er nog op een behoorlijke manier een pdf mee te kunnen lezen. Ja , natuurlijk kun je het dan vergroten maar dan moet je doorlopend heen en weer schuiven over de regels met die koeielrtters. En Fer had een 11 8nch tablet voor zijn dingen. Dus hebben we geruild. Maar voor die hele bestanden handel en apps zijn omgeruild etc., dat is even heftig. Het had heel wat voeten in de aarde. Maar ik geloof dat we het nu aardig op een rijtje hebben. 

En verder deze week weer veel contact sessies met de zoom. Vanavond ook weer en dan mis ik Flikken Maastricht maar dat haal ik wel weer in. 

Mijn hulp kwam vanmorgen ook niet en ik mis dat gepoets niet zo erg. Het heeft niet mijn interesse. Dat zul je nu wel begrijpen maar ik ben wel heel blij dat mijn hulp zo enthousiast tekeer gaat en dat mis ik wel en ook die knuf bij vertrek. En de praatjes tussendoor. Maar…

Ik had een leuke compensatie. Na het bed verschonen en de Koffie haalde ik een stylus pen die werkt op de tablets die er geen van zichzelf had. Zo leuk. Dan kan ik ook daarop tekenen met ‘infinitief printer'. En drie tubus gele verf want die had ik niet meer om fysiek te schilderen. Mijn weekend kan niet meer stuk. 

Geen wonder toch als je alles hebt wat je hartje begeert.

Maar levenskunst is iets anders. Dat is tevreden en blij kunnen blijven ook als je niet alles hebt wat je hartje begeert.

Dit is een digitaaltjeop tablet. Ik hoop dat zulke dingen nu ook op dit  tablet mogelijk zijn met die goedkope  stylus pen 

Rataplan

  Vorige week moesten we de nieuwe modem voor schoonmama ophalen. Ze had ons 's avonds al gebeld en Fer was gaan kijken. Het apparaat gaf geen krimp meer en de volgende dag contacteerde hij de kpn en moest er een nieuwe komen.

De dag daarop kon hij hem ophalen en schoonmama baalde. Zonder tv is voor iemand van 95 bijzonder moeilijk. Maar helaas het ding was er nog  niet en Fer moest de volgende dag weer terug. Ma in zak en as.

De dag daarop haalden we hem samen op en trakteerde ik mezelf op een rondje Rataplan. De kringloopwinkel waar we het apparaat afhaalden.

Vroeger vond ik dat zo heerlijk samen met mijn vriendin naar de grote hallen in Cuick scheuren met mijn piepkleine Suzuki busje waar ik ook mijn schilderijen in kon bergen voor exposities en dan in die hallen  heerlijk rondsnuffelen.

Voor een riks een LP kopen of twee kristallen glaasjes waar we bij thuiskomst een likeurtje uit dronken om het te vieren

Als ik daar aan denk, wat is het leven dan veranderd. Mijn vvriendinis  beginnend Alzheimer en ik liep zelf nu als een soort zombie door Rataplan. Ik vond het wel leuk daar even rond te kijken . Ik was er niet eerder geweest. Wel in andere kringloopwinkels maar ik merk dat mijn interesse nu naar heel andere dingen uitgaat. Dat is maar goed ook want het is vreselijk vermoeiend dingen te willen zien en herkennen, wat in veel gevallen onmogelijk is. Door cd'tjes bladeren gaat niet want het is niet meer te zien wat erop staat in die bakken. Prijskaartjes zijn niet meer leesbaar. Daar komt bij dat ik nu geen spullen meer nodig heb en eerder spullen kwijt moet. Ik koop er hooguit nog een mooie kop en schotel als ik die toevallig tegenkom.

Maar goed... Wij met modem naar schoonmama die al dacht dat we niet meer zouden komen. Dan dat ding installeren en gelukkig deed hij het automatisch goed zonder moeilijke paswoorden.

Thuisgekomen was ik hondsmoe. Net zo moe als vroeger wanneer ik 's morgens boodscgappen voor het weekend  had gedaan en dan 's middags nog even een stadje pikte en daarna moe en verzadigd thuiskwam .

Ja, het leven is wel veranderd maar ik kan niet zeggen dat het er slechter door is geworden. Integendeel. Het lijf is dan niet beter maar wel minder geworden maar ja ik ben niet alleen mijn lijf he. 

De geest heeft het zo goed.

Liefde, compassie en wijsheid

 Izerina vroeg me laatst hoe ik zo bij het boeddhisme was  uitgekomen . Daar maak ik dan maar een blogje van.

liefde, compassie en wijsheid, dat is waar spiritualiteit voor mij over gaat en daar zijn hele boekenkasten vol over geschreven. Dus hoef ik daar niets aan toe te voegen. Maar als ik me met spiritualiteit wil bezighouden zal ik toch op zijn minst een klein beetje een idee moeten hebben waar het over gaat. Welke inhoud die woorden vertegenwoordigen. Ik kan er mijn eigen ideeën op los laten maar ik denk dat dat heel beperkt blijft. Ik merk het wel in gesprekken met anderen, waardoor mij nieuwe impulsen bereiken die ideeën daar over kunnen verbreden. Want er is zoveel meer dan ik in eerste instantie denk dat er is. Ik ben in ieder geval blij dat ik nog steeds de mogelijkheid heb dingen op te nemen die me goed doen en die me ook eigen te maken. Ik leer er veel van.

Jaren geleden ben ik op zoek gegaan en vond een foldertje in de bieb. In die periode was ik erg nieuwsgierig naar allerlei wonderbaarlijke buitengewone verschijnselen. Daar las ik veel boeken over en toen las ik over een cursus in De Geheime Leer. EUREKA.dacht ik.

Maar dat pakte toch anders uit dan ik me voorstelde omdat ik tot de ontdekking kwam dat voor allerlei verschijnselen die zo bovennatuurlijk leken, een raamwerk was waarbinnen ik ze kon plaatsen. Die structuur maakte veel duidelijk en gelijktijdig bleef het open. Zoals binnen stijgers veel verschillende huizen gebouwd kunnen worden.Er was nooit zoiets als: Dit is het en zo is het.

Langzamerhand ontstond er ook weer een gevoel vanuit mijn christelijke kindertijd. Een meer en anders willen leren over religie omdat het: zo is het uit het christendom me altijd al persoonlijke vraagtekens had bezorgd.

Zo belandde ik in de oosterse traditie en specifiek het Tibettaans Boeddhisme omdat het daar over studie en beoefening ging en ik mijn eigen brein kom gebruiken om te leren, denken, mediteren analyseren en te toetsen aan mijn eigen ervaringen. Wat een passende manier voor mij om ermee om te gaan en ik kreeg ook nog eens te horen dat er niets vast staat en er dus ook niets is om je aan vast te klampen in dat Boeddhisme. Dan blijven alle mogelijkheden openstaan. Het gaat om een structuur om iets op te bouwen. Dezelfde cobstructie als bij de steigers hierboven. Maar zonder steigers is het onmogelijk een huis te bouwen.  En dat is dus wel belangrijk.

Intussen leerde ik door de Boeddhistische lessen, die zo mooi zijn opgebouwd ook anders te kijken naar het Chistendom en specifiek nnaar de mystieke teksten zoals Meister Eckhart,Johannes van het kruis e Theresa van Avila.

Wat ee wereldenvan rijkdom om van te smullen.

Vanmorgen las ik weer een les voor aanstaande donderdag. De drie hoofdzaken van de Lamrim, een van de eerste les transcripten van de van weilen Geleg Rimpoche. Maar het is nooit o 'ja, nu weet ik het wel', want de menselijke mogelijkheden zijn eindeloos. Het is zo knap opgebouwd waardoor ik de noodzakelijkheid leer van me verdiepen in de gegevens en daardoor duidelijk krijg wat het belang is om er op een inzichtelijke manier mee om tegaan. Met compassie bijvoorbeeld dat vaak zo lastig is om niet zelf in het gedrang te raken. Wat het precies inhoudt en hoe ik het stapje voor stapje kan leren realiseren in mijn eigen leven. 

Soms denk ik na 35 jaar. Ik ben pas begonnen met leren. 

Heerlijk nooit te oud dus.

Onderweg in een eindeloos landschap