Aansluitend

 Wat sluit de volgende link prachtig aan en hoe verhelderend voor mij. 

Misschien ook voor jou.

https://www.radiolila.nl/blog/terug-naar-de-kern-de-innerlijke-alchemie-van-yin-met-koen-tangelder

Ruimte die ik ben

 En dan doet het volgende probleem zich voor. 

Het is net zoiets als in een wetenschappelijk onderzoek. Daar komen ze tot de ontdekking dat atomaire licht holven  zich ook kunnen voordoen als deeltjes en deeltjes kunnen  zich voordoen als golven. En dat is dan even kort door de bocht omdat ik  mou eenmaal geen wetenschapper ben.

Zo kom ik plots tot de ontdekking dat ik ook vaak wel heel geduldig ben. En ik dus de ene keer zus en de andere keer zo ben.

RA RA WIE OF WAT BEN IK

 Is er wel iets of iemand die ik vast kan zetten of nen ik ruimtelijker en meer flexibel dan ik denk te zijn?. En is er misschien wel veel meer mogelijk dan ik tot nu toe denk.

Moet ik me af gaan vragen of ik  meer overtuigingen of ideeën  die ik heb open kan breken?  Kan herzien of misschien is er een heel ander concept dat ik er op los kan laten. En dan is er ook nog een mogelijkheid om alleen maar te observeren en alle concepten proberen los te laten. Want ik ben alweer gauw geneigd om dat WEL geduldig zijn toch maarweer vast te gaan zetten. Ik moet toch ergens aan voldoen. 

Is dat zo? Moet ik ergens aan voldoen?

Volgende vraag. 

MOET ik wel ergens aan voldoen om mens te zijn of liever gezegd om Elly te zijn ?

Die atomaire deeltjes beantwoorde toch ook niet aan dat wat in eerste instantie werd ggedacht.en toch bestaat alles wat er is op de eigen unieke  manier maar... is altijd veranderlijk. Nooit hetzefde en afhankelijk.

Hoe kijk ik naar mijn wereld?

Heel veel vragen heel veel te observeren en te zien wat er precies in mijn heest en bewustzijn gebeurd.

Soms is het bijna niet te bevatten en wordt het verwarrend wanneer ik  alles een naam en waarde mee wil geven.  Dat zet dingen tegenover elkaar. Goed en fout mooi en lelijk en is de  werkelijkheid niet meer te vinden die toch meestal vrij eenvoudig is wanneer je een beetje voorbij gaat in alles wat je ervan vind en de concepten die er rondom zijn ontstaan

Ik ben een beetje grieperig en ga lekker onderuit om alles te leren zien zoals het werkelijk is.  Ik weet zeker dat ik daar jaren (en waarschijnlijk een heel leven zoet )mee ben en dan leer ik langzaamaan  te leven met alles erop en eraan. 

Wat een ruimte.

De juiste vragen stellen. Wie ben ik?

 Ik heb er een handje van om alles ter discussie te stellen. Vooral over mijzelf. Want ik ben geen onbeweegbaar stuk steen maar een levend  organisme met denkvermogen. Dat vind ik leuk want in iedere vraag ligt het antwoord in mijzelf al besloten.  Het gaat er eigenlijk alleen maar om de juiste vragen te stellen. 

Als ik geen vragen meer stel dan zijn  er ook geen nieuwe openingen meer.  En het leven zit vol nieuwigheden en dus ook mogelijkheden waar we ons nauwelijks bewust van zijn. Als ik geen vragen meer stel dan dut ik in en dat is regelmatig toch al aan de orde op mijn leeftijd.  Dus houd ik alles open en stel vragen aan mijn ervaringen en aan dat wat ik denk die ik ben. 

Het leuke is dat ik dan regelmatig voor verrassingen kom te staan omdat er meer in me schijnt te zitten dan ik aanvankelijk had gedacht. 

Volg je hetnog?

Nou ik niet zo.

maar toch is het zo.

 Door mezelf te bevragen of ik werkelijk zo ben als ik denk komen er vaak dingen naar boven  die ik niet zou verwachten. 

zo vaak heb ik gehandeld en denk later. Dat gad ik anders kunnen doen. Welke gedachte of wat voor idee zit daar achter.

Lang geleden dacht ik bijvoorbeeld dat ik best  geduldig was en iedere keer ontdek ik weer nieuwe dingen die het tegendeel bewijzen. Het is zelfs zo dat ik denk heel geduldig te zijn en als ik mezelf dan bevraag tijdens iets wat ik gauw even wil doen waarvan ik denk dat het goed is zo te doen is de diepere laag echt wel ongeduldig ben.. 

Misschien vind je dat inzinnig. Ookgoed. 

Maar mij geeft het meer duidelijkheid over het feit dat het heel makkelijk is mezelf voor de gek te houden en  dat het heel moeilijk en misschien wel onmogelijk om altijd de werkelijkheid te zien.  En wie wil er nou NIET de werkelijkheid zien?

Nou ja okee jij niet?

Ik wel.

Fantaseren met vormen en kleuren doe ik genoeg maar ik wil graag helder de werkelijkheid leren zien en ervaren zonder al mijn eigen opgeplakte concepten en ideeën.  En dat is precies wat er doorlopend gebeurd. Dat wekt alleen maar verwarring. Vooral in communicatie en relaties.

En als we dan maar wisten dat we dat deden dan werd de wereld al een beetje mooier. Maar we hebben het meestal niet in de gaten.

Neuslengte.

 Ik schreef aan een vriendin dat ik merkte bij het ouder worden steeds lekkerder in mijn vel te zitten en niet veel behoefte meer heb het buiten de deur te zoekn.  Zoeken wat gelukkig maakt. 

Maar nu vraag ik me eerlijk gezegd af of dat werkelijk zo is.  Ik heb makkelijk praten in een beschermde omgeving en onder goede omstandigheden maar zou ik me ook zo senang voelen  onder minder gunstige onstandigheden. 

Hopelijk krijg ik daar nooit antwoord op maar hoe afhankelijk zijn we daar niet van?  En hoe makkelijk is het om problemen van anderen niet re begrijpen.  Het zet me hopelijk  aan tot meer begrip en openheid naar de moeilijkheden  van anderen. 

We kunnen wel zeggen dat het allemaal tussen de oren zit of van binnen  en natuurlijk dat is ook zo maar om dat waar te kunnen maken gaat het verder dan mijn eigen neus kan ruiken. 

🤣 O uuhhh Verder kijken dan mijn neus lang is he?

Vannacht zijn alle blaadjes van de bomens gewaaid. En ze waren nog zo mooi. Nu zie ik alleen nog maar geraamten en zal de schoonheid ook daarvan leren zien na het gemis. 

En het zonnetje schijnt.

Beter zo toch?

 O o wat schrok ik van mijzelf. 

Dat zit zo. 

Ik las een willekeurig blogje van een paar keer terug.  Ik weet wel dat er ondanks mijn herlezen en verbeteren fouten in blijven zitten maar het was veel erger dan ik verwachtte.  Verwonderlijk dat die blogjes toch nog gelezen worden volgens de statistieken.

Mijn brein vult de missers van de blinde vlek gewoon in als goed omdat die hersentjes nog weten wat ik wilde schrijven en het van mijn ogen overnemen als ik het nakijk. Dan zie ik echt geen fouten En dan niet alleen bij één  keer nakijken maar ook vaker. Als ik dus veel later teruglees kent die grijze brei de zinnen en woorden niet meer  en kom ik er zelf niet eens meer uit over wat ik geschreven beb.

Op het moment dat ik het dan later zie en zo ervaar heb ik zin het bijltje er bij neer te gooien.  Waar DOE ik het voor? Ik stop ermee. Zo stom en ergerlijk. En meteen weet ik ook dat die emotie een mome t opname is want ik blijf het toch gewoon leuk vinden. Dat hele digitale gebeuren.  Als ik schrijf geniet ik ervan.

Jammer dat het steeds slechter wordt. Demacula gaat gewoon zijn eigen gangetje.Ik merk het vooral buite  de vertrouwde omgeving. Ik ben zo blij dat Fer erbij is tijdens boodschappen doen.of liever gezegd hij doet zo langzamerhand de boodschappen en ik help. Ik word steeds afhankelijker van zijn ogen. 

In de schappen herken ik nog maar weinig van de producten en de prijskaartjes aan de schappen zijn zelfs met mijn vergrootbril onleesbaar omdat ik er niet dicht genoeg bij kan komen.

Voor het schilderen moet ik steeds vaker wisselen van bril. Varifocus is al lang niet meer haalbaar. Te klein zichtoppervlak. En ik lig steeds verder over mijn werkstuk voor de details.  Zie je het voor je ?🤣. En op (kleine) afstand kijken met de andere bril dan mis iik in is het  overzicht de details.

Een goeie hint kreeg ik van Jos maandagavond  middag de bomen in het werkstuk dat al in het vorig bloje stond en ik paste het aa . Waarschijlijk niet zo opvsllend maar toch wel beter. 

Ik begon toch weer met iets nieuws herfstigs.  Misschien moet er nog wat meer mee maar volgende maand hebben we een nieuw onderwerp. Van donker naar licht. 

Ik ben benieuwd

Te lui

 Ik verwonder me erover hoe goed ik het heb. Vooral wanneerik me juist niet goed voel.  Geen stok achter de deur omdat er anders niet gegeten kan worden. Niet moeizaam dingen moeten doen omdat het anders mis gaat.  Een dak boven mijn hoofd, een warme kamer, een zorgverzekering en ga zo maar door.

Gisteravond zag ik weer daklozen zonder zorg met veel narigheid en ziekten zonder zorgverzekering en dat in ons welvarende land. Dat is toch om te huilen. En dan wordt er gewoon doorbezuinigd ten koste van de armsten die daar misschien wel zelf voor gestemd en  spontaan voor gekozen hebben.

Nee ik wil geen polotiek praatje maken  dat lost ook niets op. In mijn kleine leventje zijn het hopelijk de kleine dingen die het verschil maken. En dat geld voor iedereen met een 'klein' leven. Samen munnen we het groot maken.

Vriendelijkgeid, warmte en een groot hart voor al wat leeft onder alle pmstandigheden is een stap in de goede richting.  Wat dat betreft is er nog veel te leren  voor mij. Want vaak betekent dat ook handelen onder alle omstandigheden en daar ben ik vaak te lui voor of zoek uitvluchten. 🙈

Thuisheid

 Hatelijk gesis

In mijn oren

Ik zwem door schemering huiswaarts

Waterstraat

Onmetelijke ruimte van thuisheid

Geen gesis kan dat verstoren

Blij blij blij

  Zoveel dingen die er regelmatig naar boven komen waar ik over zou willen schrijven maar als ik dan eenmaal achter het toetsenbordje zit is het even verdwenen.

Dat gebeurde bijvoorbeeld als ik gegin met mijn memeditatie oefeningen te doen. Dan komen er allerlei dingen naar boven waarvoor de meditatie niet is bedoeld want het ligt er maar net aan wat voor soort meditatie ik wil doen. Er ziin verschillende soorten . Maar dan zou ik dus willen schtijven over dat wat het mediteren met me doet en hoeveel vreuugde ik daaraan beleef. Dat zijn dan de emoties over de meditatie maar niet de meditatie op zich want die hebben ervoor gezorgd dat ik er uiteindelijk ook nog eens blij van kan worden. Nu heb ik dan ook de rust om die emoties te laten zakken en me te focussen op wat ik werkelijk wilde doen. en ik vlieg niet overeind om eerst toch maar weer te schrijven omdat ik denk dat ik het anders zal vergeten.. En dat  heb ik geleerd, is dus niet waar. Daarmee houd ik mijzelf voor de gek en ren achter mijn emoties en brein aan. 

En hoe zou ik daar dan nu over kunnen schrijven? 

Dat is dus het lastige. 

Waarschijnlijk ook helemaal niet interessant voor een blogje en toch wil ik er graag over schrijven. 

Die oefeningen doe ik dus nadat ik er tijdens retraites lessen over heb gehad en dat zijn lessen die nooit afgelopen zijn waarmee je door het doen van de meditaties steeds weer geconcentreerd bezig bent en zo de herinnering vastlegt. Daardoor is het mogelijk om mijn leven af te leren stemmen op kwaliteiten die ik graag zou willen verwezenlijken en is het makkelijker ze als het ware in het opslag geheugen te bewaren waardoor ze makkelijker omhoog komen zonder al te veel inspanning en me als het ware mij eigen worden. 

Zo ben ik dus heel wat angsteen kwijtgeraakt en ervaar ik veel meer rust en vrede in mijzelf. En dat is een groot goed. Toch niet zo vreemd als ik dat zo goed kan zien en ervaren dat ik er blij van wordt. 

Misschien is het veel minder ingewikkeld dan erover nadenken ,bedenk ik terwijl ik het opschrijf.

Sommige mensen hebben van nature meer rust en vrede in zichzelf dan gemidderld maar hebben misschien we landere dingen  die ze anders zouden willen . Ik heb het in ieder geval moeten leren en daar is best wel wat discipline en doorzettingsvermogen voor nodig. Maar daar pluk ik ook de vruchten van. Dat is duidelijk voor mij. Een van mijn medestudenten zegt altijd 'en zo hopen we dan iets meer mee te kunnen werken aan een betere wereld.'

Ja denki k dan met Krisjnamurti die zegt

De wereld ben je zelf

Is dat niet een mooi uitgangs- en beginpunt? Werken aan kwaliteiten in mezelf en er op die manier in eerste instantie zelf profijt van te hebben,  en er dan voor de wereld  te kunnen zijn. 

Dat ik die mogelijkheid heb mogen vinden daar ben ik de Boeddha, mijn leraar Geleg Rimpoche en Jewel Heart dankbaar voor. 

Inzicht in wijsbegeerte en gnostiek

Ik heb er zo van genoten . 

We kunnen de aarde vernietigen maar het (algemene) bewustzijn is veel

 groter.

dank je wel Izerina voor de hint

Een podcast met Jacob Slavenburg.

https://youtu.be/FzyvOBHJlsU?feature=shared

Plotsklaps

 Het sneeuwde.

Dat heeft altijd iets magisch voor mij. Wanneer ik die sneeuwvlokjes langs mijn raan zie dwarrelen is er onmiddelijk een gevoel van alles komt wel goed.

En op dat moment had ik mijn vriendin aan de telefoondie met een gebroken en geopereerde heup en schouder in het ziekebhuis van Tilburg ligt. Ik hoop dat ik haar een hart onder de riem heb kunnen steken, ondersteund door de sneeuwvlokken van dat moment. 

Ja zo snel kan het gaan. Een paar dagen leuk in een huisje samen met zus en zwager. Fijn wandelen en boem daar lig je. Van het ene op het andere moment leef je in een totaal andere wereld. 

En dan ga ik  weer gewoon verder met de dingen die gedaan moeten worden. Er stond een hete pan water in de vriezer en intussen is die schoon en opnieuw ingepakt en de was hangt.  Fer is boodschappen doen en ik heb het lijstje voor Picnic gemaakt

Zoveel is dat niet meer en tijd genoeg voor alles wat ik fijn vind. Dus doe ik de el kaarsjes aan bij mijn Boeddha en ga een meditatie doen. Dan leer ik mijn hersentjes tot rust te brengen en te focussen op dat waar ik me mee echt bezig wil houden en niet teveelals een wilde aap door de bomen van gedachten heen te springen.  

Vroeger was dat zo erg. Dan dacht ik lekker op de balkon in het zonnetje te gaan zitten als de kinderen op school waren en dan nhad ik nog geen vijf minuten gezeten voordat er weer allerlei gedachten oppopten over wat ik allemaal nog wilde doen. Ik had niet eens de rust om tien minuten te blijven zitten in alle rust. 

Heerlijk dat ik dat geleerd heb. Zelfs als ik 's nachts drie uur wakker lig is het goed en rustig in mijn eigen bed zonder muizenissen in mijn hoofd. 

En sneeuw lijkt daarin een extra ondersteuning te zijn.

Alles komt goed

Alles doen en handelen  op het moment dat het zich voordoet.

Daar heb je hem weer: Er is geen periode in het leven waarin je meer moet leren dan in de ouderdom.  En ik ben blij al wat kleine stapjes voor die tijd te hebben gedaan. 

Ik word er blij van

 Gisteren weer zo heerlijk gespeeld met de bladeren waar ik afdrukjes van had gemaakt.

Het blad met heel weel afdrukjes om te oefenen was een warboel en ik scheurde het in stukken en plakte ze in een van mijn grote schetsboeken.  Daartussen een grotere afdruk van één blad.

Daarna het paletje met verf erbij gepakten schilderen tot ik tevreden was. Ook nog met aaanwijzingen van de Jos. Dat geeft altijd weer nieuwe openingen in het goed leren kijken en evenwicht  vinden in de compositie of soms juist het evenwicht eruit halen om het wat spannender te maken.

Wanneer ik met schilderen of iets anders intensief bezig ben is er niets anders dan bezig zijn. Er komen geen gedachten naar boven over verleden, heden of toekomst en zelfs ik als persoon die bezig is, is verdwenen.  Volkomen opgegaan in het moment.

Niet in rook hoor want alles functioneert prima. 

Voor mij is dat duidelijk even werkelijk in het moment zijn.  Leven in het hier en nu zoals zo vaak te pas en te onpas wordt  geroepen. Later kun je dat pas zo benoemen. Op het moment ben ik gewoon alleen maar bezig. . 

Daar word ik blij van.

Maar ik word er uitgehaald wanneer iemand naast me komt staan om mee te kijken. Dan  ben ik me al snel bewust dat IK bezig ben en de  'betovering!' Is verdwenen op datzelfde moment. Ook dat realiseer ik me pas later.  Zoals nu. nu ik erover schrijf. Dat is de normale gang van zaken als je geconcentreerd en met aandacht bezig bent. 

Zo ssel kan het gaan en het is lastig steeds meer bewust te zijn van de momenten in het moment te zijn. Want zo kun je met alles in het leven in  aandacht en geconcentreerd om gaan en dat is nou precies waar het vaak aan ontbreekt. 

 Honderd keer zitten we in de tussentijd aan allerlei muizenissen te denken.  Soms zo veel dat we er niet eens aan denken met iets geconcentreerd bezig te gaan.   Want daar is aandacht voor nodig. 

Nou heb ik gemerkt dat juist in de momenten dat ik zo gefocust ben ik het lekkerste in  mijn vel zit.  Daar word ik blij van. En hoe meer ik dus in aandacht leef hoe blijer mijn leven wordt.

Zojuist belde mijn zoon. Hij is vrachtwagenchauffeur  en onderweg van Berlijn naar huis. Het schijnt overal nat en koud te zijn. We hadden het even over de komende kerst en ik ben zo blij dat we daar geen punt meer van maken. Hij is intussen ook bijna 60 en ziet net als ik het niet meer zitten voor veel te moeten zorgen met de kerst. Dus wordt het gewoon heerlijk niets. Gewoon genieten onder de eigen kerstboom en alles laten komen zoals het komnt. Het belangrijkste is dat we het allemaal naar ons zin hebben en dat iedereen op de eigen manier en met liefde en vrede in het hart kan leven.  Ik kijk alweer uit naart de lichtjes en alle kitch die ik weer tevoorschijn mag toveren rond de kerstdagen.  Het is maar een paar weekjes en dat is ook meer dan genoeg. Maar leuk vind ik het

Mijn vriendin is onderweg met haar gebroken heup en schouder vanuit het ziekenhuis in Tilburg naar Arnhem. Ik ben blij voor haar 

Dus is het al met al een blij blogje. 

Waarom denken

 

De knop bloemt open om niet

Het gele blad dwarrelt omlaag

Het kind gooit handenvol omhoog

En denkt niet aan onweer

De vis denkt niet aan zwemmen

Zal ik gaan wandelen

In sprankelend licht 

Onder donkere wolken

Ik denk

Mooier wordt het niet

Voel je niet te jong want hoe objectief ben je?

 Soms is het moeilijk te bevatten. Verandering is er altijd doorlopend. Er is niets dat hetzelfde blijft en  soms word ik me daar pijnlijk meer bewust van en is leren accepteren een gegeven. Zeker bij het ouder worden. 

Ik heb vriendinnen waar ik tientalle jaren mee optrok. We hebben  elkaar nooit uit het oog verloren. Maar nu de jaartjes gaan tellen zijn  er al twee vriendinnen  niet meer onder ons, van een andere vtiendin kreeg ik pas te horen dat ze nu alzheimer heeft en vandaag kreeg ik bericht dat de volgende vriendin gevallen is  in een andere stad en daar in het ziekenhuis behandeld wordt omdat ze de heup en schouder heeft gebroken. En daar hangt natuurlijk in  ieder geval een revalidatie route aan vast.

De vriendin die ik werkelijk het langste ken huppelt met veel doorgemaakte ziekten, ongemakken en ongevallen nog steedus vrolijk verder

Mooi is wanneer je na zo'n  lange verbondenheid van af je tiende jaar samen  je tachtigste verjaardagkunt vieren.  Daar ben ik en zijn  wij heel blij mee.

Misschien schreef ik daar al in een vorig blogje over.

Maar ik hoop ook dat mijn andere twee vriendinnen er op een goede manier   doorheen zullen komen. En ik realiseer me dan toch ook weer de eindigheid van dit leven.

Die pijnlijke veranderingen komem steeds dichter bij e  roepen veel emoties op.

Ikvoel dan ook hoe naast mijn medeleven er bij mij ook boosheid baar boven komt over zo n valpartij terwijl ik haar twee weken geleden nog zei dat ze een rollator moest gaan gebruiken.  Maar ja daar heb je niks aan, aan, aan die boosheid. Daar is niemand meegeholpen. En daar ga ik het echt nietmeer overhebben.  En voor mijzelf werkt het ook niet op een goede manier dus laat ik het gaan. 

We denken over het algemeen dat we het nog wel kunnen omdat de teloorgamg zo langzaam gaat.  De werkelijkheid is niet zichtbaar omdat de gewenning zo la gzaam en groot is. 

Ik merk het aan mij  ogen. Ik zou denken dat ik nog wel auto zou kun en rijden. En dat is echt niet de werkelijkheid want die zien we nooit objectief. Dat denken we wel maar echt niet hoor. De werkelijkheid wordt altijd vertekend want die is   verbonden met onze gevoelens en ideeën onze achtergronden, cultuur, gewoontepatronen en ga zo maar door.  We kennen en weten nooit iets objectief. 

Dus lieve vrienden voel je nergens te jong voor en pak alle mogelijkheden of hulpmiddelen aan die er te ktijgen  zijn om ongelukken zoveel mogelijk te voorkomen.

Herinneringen

 Het is niet te geloven. Ik zit weer achter de PC die op de nominatie stond om weg te gaan in verband met de verhuizing hadden we daar niet genoeg plek voor.

 Maar ja, dat gaat niet door zoals je weet en waarom zou ik die pc dan weg doen. Ik heb er hier een goed plekje voor en bepaalde taken zijn heel fijn om hierop te doen. Dus zit ik nu weer aan het bureautje te tikken.   Het is wel weer even alles opnieuw uitzoeken ik deed het zolang nier! Zat dteeds op de tablet te werken maar het functioneert nog prima. Ik kan zelfs met mijn oude computerbril nog het beste op het scherm zien ook al wordt alles steeds lastiger, .

Ik had een vriendin op bezoek die vertelde dat ze het heel bijzonder vond toen ze een bril opgezet kreeg waardoor ze min of meer de ervaring kreeg wat het is de focus door macula te missen.  Ja het is ook bijna niet uit te leggen dat je soms een speldenknop kunt zien en vervolgens hele stukken mist of hele gezichten waarvan je de inhoud niet ziet. 

Ik ben begonnen op een persoonlijk blogje  met een soort autobiografie in de notendop.  Natuurlijk ik had er al een boek over geschreven dat je in de zijbalk terugvind  onder Als de hemel valt. Maar zo heel kort erover schrijven vind ik wel weer iets anders. Toch leuk om te doen en het is grappig om van mijzelf te lezen hoe anders ik weer sta tegenover de dingen die in het verleden zijn gebeurd.  Er is ook werkelijk niets wat hetzelfde blijft. Zelfs mijn herinneringen. niet en de manier waarop ik er nu over nadenk. 

In dat bovenhuis boven dat hegje. Daar woonde ik ooit daar liggen veel herinneringen waar ik nu toch op een subtiele manier ook weer anders tegenaan kijk

Papier kneden

 Bij Hella https://heldenreis.nl/2024/11/knutseldagboek

Las ik iets over papier zo behandelen dat het soepel wordt en bijna stof.  Ik vond het zo leuk rn ging op mijn ongeorfende manier het uitproberen met naaimachine olie en een nlad  papier van niet veel betere kwaliteit dan een krant omdat ik nou eenmaal geen glossy s in huis heb die ik toch miet kan lezen. 

Zo leuk om uit te proberen. Ik plakte wat stukjes in een boek waar ik al wat bladeren in had afgedrukt en nog verder mee moest.. 

Kijk de stukjes gekreukeld,  bijna onherkenbaar papier zie je vast wel.

En nu nog zien dat ik er een aardige vompositie van maak. meestal is dat laatste nog het lastigst.

Stapjes verder

 Hoe ga ik om met destructieve  emoties?

Ja dat weet ik wel maar het probleem is dat ik sommige dingen die ik me inmiddels voor een groot deel eigen heb hemaakt waar ik mee werk op de momenten dat ik het nodig heb, niet zomaar even kan overbrengen. 

Dat is nou zo knap van mensen die dat wel kunnen. Die geleerd hebben te doceren om anderen behulpzaam te kunnen zijn  wanneer ze in de problemen komen door een gerichtheid op dingen waar je alleen naar zezelf mee in de ellende helpt.  En die je kunnen vertellen hoe je het aan moet pakken om andere gewoonten aan te leren. Want daar zou je da  albehoorlijk mee uit de brand raken. Ik zou willen dat ik daar wat meer mogelijkheden toe had. Wat meer know how. 

Daarom ben ik zo blij met mijn zoomsessies bij Jewel Heart.  De afgelopen keer was het weer zo fijn hoe we binnen de contemplatieve psychologie van het boeddhisme op een begrijpelijke manier met elkaar praten. We onderzoeken onze eigen ervaringen aan de hand van  de commentaren  op de traditionnele  boeken  hoe de menselijke mind functioneert en hoe te handelen en om te gaan met het leven zelf. 

Zo helpen we elkaar steeds een stapje verder 

O o ik zocht eigenlijk een ander plaatje maar deze is toch ook goed genoeg

Bloggen en broddelen

 Ik heb er echt plezier in met mijn blogjes bezig te zijn.  Ook met de uitvoering van het blog ook al lukt het niet altijd zoals ik wil. Ik zou graag wat meer met pagina's en labels doen maar dat lukt niet altijd zoals ik wil omdat ik niet meer achter de pc zit maar achter een behoorlijk geavanceerd tablet met een touchscreen en toetsenbord dus.  Maar in de lay out zijn de de zij, boven en onder balkjes  niet  te schuiven met dat tochscreen systeem. Ook niet als ik het toetsenbordje eraan hang.  helaas ook  dan zijn de gadgets niet zo makkelijk te verplaatsen. 

Nu ben ik toch weer met labels verder gegaan. Dat had ik heel lang laten liggen maar dat vind ik toch wel handig. IN mijn  latere blogjes zette ik zo goed als nooit meer een label dus ga ik zo langzamerhand daar maar eens wat aan doen.  Ik hoopte ze in eerste instantie in de bovenbalk te kunnen zetten maar dat lukt dus niet.  Achteraf bezien vind ik de zijbalk hiernaast ook prima en handzaam. 

Toen ik pas begon met bloggen ik denk ergens kort na de de eeuwwisseling op het "wenlog'  toen was het allemaal nog anders. Veel meer klicks, reacties  en onderlinge verbondenheid. Ik was er in die jaren ook zo goed als  dagelijks mee bezig.  Er ontstonden vriendschappen en leuke uitwisselingen.  Nu staat dat allemaal op een veel lager pitje ook al omdat ik er behoorlijk zlang weinig of niets meer mee deed. Dat is nu weer anders en ben ik er toch weer wat regelmatiger mee bezig.   Alhoewel ik er de laatste jaren vanuit ga dat ik het blog voor mezelf schrijf omdat ik zo mijn ei goed kwijt kan is het toch leuk en  aanmoedigend  dat het blog  steeds meer gelezen schijnt te worden. Dat zie ik in de statistieken aan de klicks en dan zijn er ook nog wat mensen die een mailtje thuis krijgen  die dus niet op het blog klicken.  

Ik wil iedereen dan ook bedanken voor de belangstelling Altijd aanmoedigend om door te blijven schrijven.

Afgelopen maandag weer geschilderd met harfstbladeren. Het eerdere werkstuk dat ik in het vorige blogje plaatste  beviel me niet zo erg en daar ben ik mee doorgegaan uiteindelijk heb ik dit ervan gemaakt. 

Op het vorige blog bij de eerste uitvoering vond ik het echt een broddellap. Ik had van alles uitgeproberd om te zien hoe  dde afdruk  techtniekjes werkten maar het resultaat hing een beetje als los zand aan elkaar.  Nu zit de compositie wat steviger in elkaar. Volgende week gaan we er nog mee door. Iedere maand een andere techniek of  onderwerp. 

Verlichting en schilderen

 Het valt mee tot nog toe. Ik verwachtte veel spierpijn. Nou ja kan nog komen natuurlijk want gisteren was die enorme krachtinspanning.

Eigenlijk is het om je rot te lachen. We kunnen nog geen schroef meer in een kastje dtaaien. 

Toen ik 40 was en alles alleen moest doen kreeg ik alles voor elkaar.  Geen klusje was me teveel. Dat had ik denk ik van mijn vader geërfd.   Leik vond ik het ook om het allemaal te doen. Elektrisch, timmeren, lijstjes maken, etc. . 

Maar nu was de lamp onder het krukenkastje stuk en hadden we een nieuwe armatuur  gehaald die precies op dezelfde plek met twee schroefjes gemonteerd kon worden. Fluitje van een cent toch?

Nou ja forget it. Niet normaal. Wat een geworstel met z'n  tweetjes. Ik wel soopel maar niet sterk en Fer stug en stijf naar wel sterk. 

Het hangt inderdaad onder het kastje maar vraag niet hoe.  De schroeven gingen er met geen mogelijkheid gelemaal in. Dus al is het nauwelijks een centimeter. tja het bungeld.  Het lichtknopje aandrukken moet met beleid gebeuren. 

Wat is dat oud zijn toch een vreemd fenomeen.  Waar je vroeger nooit over nadacht wordt nu een aandachtspunt. Wat doe ik ermee en hoe wil ik ermee omgaan. 

Ik vind het interessant me daarmee bezig te houden. Zo bedacht ik dus van alles toen we onderweg   in de autozaten  om die bepaalde lamp die alleen nog daar te krijgen was te halen. Ik keek om me heen en zat mateloos te genieten van alles dat ik nog wel zag. Het badeel dat ik niet meer zelf kan rijden, gaan en staan waar ik wil, keerde zich in de blijheid dat ik alle ruimte had om onoplettend voor het verkeer gewoon om me heen te kijken en me liet rijden. Zo wordt het dan een heerlijk uitje.

En de waarschijnlijk nog  komende spierpijn is voor mij gelukkig geen probleem. Daar ben ik aan gewend door de balletlessen van lang geleden. Nu maar afwachten of Fers rug er goed doorheen komt.  Het ziet er zoals het nu is wel naar uit.

Nu we toch niet gaan verhuizen, bedacht ik dat ik de computer wel weer aan kon sluiten.m Toch nog eens kijken wat voor oud materiaal erop staat en of ik er nog iets mee wil doen.  

Okee alles weer op de juiste plek gezet en snoertjes aangesloten.. En toen misten we de aansluiting voor internet. Dat deden we met een switch die ook aan de computer van Fer hing. Helaas die kunnen we nergens meer vinden. Misschien is hij bij de grote opruiming verdwenen. Het vervelende is dat de computers zonder internet niet meer opstarten. Dus moet er of weer een switch komen of een USB wifi ding.  Nou ja ik heb geen haast.  We zien wel.

Ennu kwam ik ook nog een hele serie oude foto's  tegen 

In 2002 ging ik met mijn schildervriendin Marja naar een werkweek in Frankrijk waar we heerlijk samen schilderden. Leuke herinneringen van vervlogen tijden. 

Ik maakte er ook alweer lang geleden  digitaaltjes van

Wouw

 Wat is dat ontzettend leuk te stoeien met herfstbladeren

Laat het gaan

 Snap je dat nou?

Weken sliep ik slecht, misschien wel maanden. Niet langer dan  drie maar hooguit 6 uur. En... ik durf het bijna niet te vertellen . Bang dat het overgaat. Ik heb de hele week al normaal geslapen. Zou het dan toch door de wintertijd komen zoals mijn lief opperde?  Wat heerlijk is dat!  Daar kan ik nou echt van genieten.

Ik heb geen idee waardoor het kont.  Zo gaat het met allerlei ongemakken van mij altijd. Ik ga niet zo makkelijk naar de dokter en dan loop ik dus maanden en vaak langer dan een half jaar met pijntjes en andere ongemakken  zoalsdoofheid na een verkoudheid en dergelijke  die uiteindelijk vanzelf over gaan. 

Gelukkig ken ik mijn lijf erg goed  ook weer dank zei opmerkzaamheid trainingen  en ballet van vroeger en weet  ik wel wat een spierkwestie is of mijn 'normale' buik pijn problemen. Als het er werkelijk toe doet zit ik wel in de wachtkamer hoor.!

Al weten we nooit hoe oud we zullen worden. De tijd van leven wordt er bij het ouder worden niet langer door. Een bijzonder idee dat er een einde komt aan alles wat ik ken en de vergankelijkheid van alles.  

Ik word daar gelikkig  niet depri van tot nog toe maar wals er ook niet overheen. Denk er zelfs graag over na. Het helpt bij het leren loslaten van ideeën  waar ik aan vastzit. Zeker nu na de crematie die ik weer bijwoonde.  Dan realiseer ik me hoe iedereen een weg volgt waarbij je toch zoveel mogelijk uit het leven probeert te halen om gelukkig te junnen zijn ook al lukt dat toch meestal niet  voor 100 procent. 

Net als met mijn slaap patroon het gaat en het komt en we lijken er geen enkele grip op te hebben.  Wat ten dele waar is.

Zo is dat eigenlijk met alles. Tot op zekere hoogte kunnen we goede voorwaarden creëren zodat we gelukkig kunnen zijn maar we weten niets van de  gevolgen die we  daardoor creëren dus ook niet van de omstandighden die we daardoor weer tegen zullen komen.   Om nog maar te zwijgen over beslissingen die anderen maken met wie we verbonden zijn. Werkelijk niets van de toekomstige omstandigheden weten we zeker.

Nee beter is het voor mij alles te nemen zoals het komt en daar de vreugden uit te halen.  Niet blijven hangen in de problemen die erin gezien en bedacht kunnen worden want daar schiet ik niets mee op. 

Problemen maken we zelf door  vast te zitten in de gedachten erover.  En gedachten zijn geen realiteit. Daar zouden we ons ook meer bewust van kunnen worden. Iedere keer als er gedachten oppoppen die je niet zomaar tegen houdt.  Heeee daar zijn ze weer, die gedachtenspinsels over wat zou kunnen en niet NU is. 

Als je er wat aan kunt doen,doe dat dan . Zo niet dan laat het gaan als wolkjes voor de zon. 

Die bewustwording is ofenen om er niet vast in te gaan zitten in die  gedachtenspinsels  over  verleden of toekomst. En dat op zich is een hele kluif in aandachtig opmerkzaam zijn.

Echt het helpt om gelukkiger te worden. En geïnspireerd bezig te zijn op dit moment. Dit is het enige moment dat ik leef en dat ik het leven  werkelijk kan belevendigen.

Worden we zo vrij als een vogeltje?

Het gaat dus niet over niet nadenken maar over er niet vast in blijven zitten.

Mijn vader was machine bankwerker en na de nalaise tijd, zoals mijn moede het noemde toen er veel armoede en weinig werk was, nog voor de eerste wereld oorlog vond hij werk bij Thomassen, machine fabriek in Rheden.  Iedere morgen fietste hij van Arnhen Zuid , waar toen maar een paar straten met huizen stonden, over de Rijnbrug naar Rheden.  

Daar werkte hij op de proefstelling aan grote jaknikkers.

Deze fotografeerde ik in het Openluchtmuseum

Zo heette die grote machines die olie uit de grond boorden.  Ze veroorzaakte in die fabriekshallen een enorme herrie als ze werden aangezet en dat lawaai zorgde voor de oorschade waardoor hij later altijd een piep in zijn oren had en zeer slecht horend was geworden.

Toen de oorlog uitbrak kwam hij af en toe te laat op zijn werk omdat regelmatig de brug over de Rijn gesloten werd. Onvoorspelbaar. 

Ze besloten het huisje in Zuid te verruilen voor een woning aan de noordzijde van de brug waardoor zijn werk makkelijker te bereiken was.

Daar werkte hij tot begin de jaren 50

 

Gesprekken aan tafel

 Mijn schoonmoeder van 95 en alle andere mensen die afhankelijke  van hulp zijn krijgen weer een keukentafel gesprek om te kijken waar de hulp teruggedraaid kan worden met alle ellendige consequenties  van dien.  Het is werkelijk ongehoord zoals een vriendin van mij die al enkele 10 talle jaren 8 uur noodzakelijke  hulp had vanwege een handycap en nu ze oud en nog hulpbehoevender is geworden , wordt ze teruggezet naar tweeenhalf uur, 

Nee dan zijn de ochtend ontbijttafelgesprekken met mijn lief heel wat verblijdender.  Ik vertel bijvoorbeeld over de filosofieën  waar ik me mee bezig houd en hoe ik het betrek op mijn eigen functioneren en daardoor hoop ik dan ok wat meerbegrip en inzicht te krijgen in menselijk gedrag. Want ook dat beinvloed weer mijn wereldbeeld. 

Je kunt je geen geduldiger luisteraar voorstellen en daarnaast  kan hij ook nog eens zeer humoristisch uit de hoek komen waardoor het allemaal niet te zwaar wordt. 

Ik zou willen dat ik zo'n  gesprekje hier eens zou kunnen reproduceren. Of moet ik zeggen nonoloog met kanttekeningen?  

Maar dat gaat me niet lukken. 

Zo hadden we het vanmorgen  over trots waar ik me mee bezig had gehouden in zo n zoom sessie.... 

Nee dat hier herhalen gaat me niet lukken  maar wat komt er dan niet allemaal naar boven!

Dingen die ik nooit als trots zou benoemen is soms alleen maar de andere kant van de medaille.  Je op de achtergrond houden en niks zeggen uit angst af te gaan bijvoorbeeld.  Als ik er goed over nadenk zou dat wel eens heel veel met een verstopte trots te maken kunnen hebben. 

Intussen zitten we thuis te genieten van de koffie met een oliebol die we op de terugweg meenamen. Terug van een crematie. De oom van Fer was 93. Een mooie leeftijd maar zoals een vriendin zei

Er blijft altijd wel iemand achter die verdriet heeft.

Communicatie