Ingesleten patronenen en vrij zijn van omstandigheden

 

Het heeft heel lang geduurd voor ik dingen in mijzelf zag en herkende, dingen die me stoorde in mezelf en ik lastig vond, kon veranderen. bepaalde gewoontepatronen, dat is waar ik het over heb. We hebben ze allemaal en vele zijn heel handig totdat ze door de veranderende  omstandigheden onbruikbaar blijken te zijn en we er moeite mee hebben ze af te leren of het soms niet eens onderkennen. Het is heel lastig er andere gewoonten voor in de plaats te zetten die bruikbaarder zijn.

Iets dat mij altijd overkwam is bijvoorbeeld dat ik  direct op een vraag reageeerde zonder het te overdenken of daar ook maar even de tijd voor nam omdat direct antwoord geven in mijn idee 'normaal' was. Nooit nam ik de gelegenheid om erover na te denken of ik aan de vraag kon beantwoorden en te zeggen dat ik er later op terug zou komen. Het kwam niet eens bij me op om dat te bedenken en vaak kwam ik in de problemen doordat ik de gevolgen van mijn beslissingen die ik veel te snel nam, niet kon overzien op een korte termijn.
Dom zul je zeggen. Maar als zoiets in je systeem ingebakken zit, probeer het dan maar eens te veranderen. Mijn ervaring was dat ik daar heel veel aandacht in moest stoppen en bijzonder oplettend moest zijn  steeds weer te laat herkennend dat ik weer te snel had gereageerd. Iedere keer weer in de valkuil stappend. Heel langzamerhand lukte het me om een ander gewoontepatroon in te bouwen en dus kan ik nu gas terug nemen en vertellen dat ik erover na zal denken en erop terug zal komen. Het lijkt simpel maar de praktijk liet me zien dat het niet zo makkelijk was.
Een vriendin van mij had net zoiets met dat onmiddellijk reageren en hulp aanbieden in woord of daad, als ze alleen nog maar vermoedde dat er een hulpvraag was. Vaak wil iemand helemaal niet geholpen worden en wordt je goede bedoeling uitgelegd als bemoeizucht of nog erger. Ook zij verzuchtte soms: 'Ben ik er weer ingetrapt'.

Hoe het ook is, we zitten er vol mee, vol van automatische reacties of dingen die we gewoon zijn te doen. Op een ander niveau bijvoorbeeld misschien gewoon ons avond of ochtend ritueel. Als je daarop gaat letten kom je tot de conclusie dat je het wel heel erg zou missen als je niet 'normaal' onder de douche zou kunnen springen op de door jouw geplande momenten. Dan wordt je je al een klein beetje bewust van alle gewoonten die je erop nahoudt. Prima natuurlijk, totdat het niet meer kan. We vragen niet voor niets: 'ben je met het verkeerde been uit bed gestapt?'. Want om dan nog vrolijk en blij te blijven valt niet altijd mee.

Zulke zaken ontdekken we nu ook met de veranderde omstandigheden door het virus. Wat is het voor velen lastig nieuwe gewoontepatronen aan te leren en wat hebben we het er soms moeilijk mee. Ik zie dat rondom mij heen gebeuren en ik ben blij dat ik al heel wat aanpassingsoefeningen achter de rug heb waardoor ik het nu herken als veranderingen in mij die mogelijk zijn.

Nou kunnen gewoonte patronen heel behulpzaam zijn totdat ze tegen je gaan werken en denk dan niet: 'zo ben ik nu eenmaal' want ons aanpassingsvermogen en de mogelijkheden tot verandering zijn eindeloos als het nodig is.
Er is niets dat niet veranderd kan worden, maar daar is wel moed en heel veel aandacht voor nodig. Het duurt heel lang voor je iets anders hebt aangeleerd, vooral als je wat ouder wordt maar dat hoeft niet te betekenen dat je er te oud voor bent. Dat gaat met een goede motivatie zeker lukken.
Hoe eerder en hoe jonger je bent en de vastgeroeste ideeën in jezelf opmerkt hoe eenvoudiger het is er iets mee te doen. En dat doen is dan hoofdzakelijk opletten, aandachtig zijn en als je valt, gewoon weer opstaan. Het kan even duren maar de resultaten zullen er zijn.

Loskomen van gewoonten geeft vrijheid onder lastige omstandigheden.