Reflektie op ontwikkelingen en loslaten

 Vanmorgen heerlijk uit kunnen slapen. Dat was wel nodig want we zijn erg moe geworden na al het gedoe rond de mantelzorg voor de gevallen schoonmama. Ik ben er verder wel niet direct bij betrokken alhoewel ik die nacht  samen met Fer geprobeerd heb haar in bed te krijgen maar dat kunnen we niet meer.  Dus 112. Natuurlijk heeft het ook op mij impact.

De volgende dag waren broer en zus ook weer beschikbaar en dat is fijn.

Ze had de eerste dag doorlopend iemand die voor haar zorgde. Met azijn  drieën was dat te doen Mmaar veel langer zou moeilijk worden.  Nu is ze  zelf ookwat bijgekomen maar heeft toch weer veel ingeleverd, veel pijn  en hoplijk gaat er meer zorg komen maar dat is in deze tijd maar zwaar de vraag. Plus dat ze daar dan ook zelf nog voor open moet staan. 

Ik begrijp dat niet. En ook begrijp ik niet waarom oude mensen  die het steeds moeilijker krijgen zo moeilijk hulp kunnen aanvaarden van anderen dan eigen kinderen die vaak  ook al oud zijn.. Dat is wat ik tegenkom.  Vast zitten in oude patronen en die niet los kunnen laten. Het maakt het leven zo moeilijk. Niet alleen voor henzelf maar ook voor anderen. 

Maar misschien heb ik te weinig zicht op de innerlijke bewegingen van mensen die nooit bewust bezig zijn geweest met loslaten. Die nooit hebben bedacht hoe het leven zal zijn als je afhankelijker wordt en hoe je dan  op kunt pakken wat er in het leven nog wel mogelijk is.  En dat is gebruik maken van alle mogelijkheden die er zijn ook al is dat niet wat je zou willen 

Erverandert erg veel in je leven. En oud en afhankelijk dat zijn anderen maar denk je ook na over je eigen manier van leven . Hoe zal je zelf zijn als je zo oud of afhankelijk bent. Hoe vast zit je in je eigen problenen en gewoonten? Kun je met de stroom meegaan om zo goed mogelijk te leven onder de gegeven omstandigheden. Dat zijn dingen waar ik veel over nadenk en de voorbeelden liggen voor het grijpen.  Voorbeelden van creatieve openheid en voorbeelden van vastgeroeste onmogelijkheden. 

Ik vind het toch ook vreemd de manier waarop alles tegenwoordig is geregeld. Op zo lang mogelijk thuis wonen. Geen verzorgingshuis meer en die er wel zijn die zijn onbetaalbaar voor de gemiddelde mens met een modaal inkomen. Laat staan voor mensen die dat niet hebben.

 Een groot huizen tekort en ouderen die genoeg zouden hebben aan minder woonruimte. Ze houden huizen bezet voor jonge gezinnen. Daar zou heel wat winst te halen zijn voor de woningnood.

Zou ik mijn grote appartement op kunnen geven en loslaten ter zijner tijd?

Tiny house

Wurggreep

 Wat zijn wij mensen toch vreemde wezens

Alrtijd op zoek naar geluk daar waar het niet te vinden is en het ons altijd weer ontglipt. Als we het even hebben willen we het vasthouden en dat  is onmogelijk omdat altijd weer alles veranderd. En dan gaan we weer op zoek naar het volgende geluksmoment. Een gebed zonder einde.

Lijden aan verandering noemt de Boehddha het. En zolang er nog maar van die geluksmomenten zijn hebben we niet eens in de gaten hoe we onszelf en anderen daarmee in een wurggreep houden of onnodig extra belasten. En dat vaak volkomen onbewust.Dan klinkt die uitspraak wurggreep heel heftig en verzet je je daar tegen . Het valt toch allemaal wel mee.

Het probleem zit echter in het ouder worden.  Dan laat het ich pas echt zien. De geluksmomenten zijn steeds lastiger bereikbaar en hoe meer last je krijgt van de veranderingen die bij het ouder worden horen.  Steeds meer lijden aan verandering wordt zichtbaar en geluksmomenten vind je niet meer daar waar je ze vroeger vond. Er is veel veranderd. Geluksmomenten worden naarmate je afhankelijker wordt ook meer afhankelijk van de hulpverleners of mantelzorgers en dan wordt die  wurggreep pas echt zichtbaar. 

Dan komt er lijden aan ziekte bij om nog maar te zwijgen over een dichterbij komende dood. 

Het hele leven hebben we de tijd pm te leren omgaan met diepgaande veranderingen en het geluk te leren vinden daar waar het stabiel en onveranderlijk aanwezig kan zijn.  Terwijl we daar geen aandacht aan besteedde hebben we ons uitgeleeft in het zoeken naar het vergankelijke geluk waar op zich natuurlijk niets mis mee is maar we probeerden het vast te houden en ook toen al was het dat een wurggreep die we niet eens opmerkte 

Ik hoop me daar steeds diepzinniger van bewust te zijn zodat ik Stabiliteit, Aandacht en Ontspanning in mijn eigen geest kan cultiveren waardoor het mogelijk wordt mee te gaan met de verandering en niemend mijzelf niet uitgezonderd in een wurggreep houd. 

 Dat er liefde mededogen in de wereld mag zijn met al wat leeft.  Want er is wel degelijk een weg die voert naar onvergankelijk geluk. 

Dat ziet er alleen anders uit dan we gewoonlijk met ons brein bedenken. 

Alarmbel

Ik zit opgevouwen mijn hoekje op de bank. Voor de zoveelste keer werden we om half zes gebeld door schoonmama die vanaf 1 uur door het huis had gekropen om bij de telefoon te komen.

Dat gebeurd als je geen alarmbelletje om je nek wilt op je 94ste en om de haverklap valt. 

Gelukkig liep het voor haar toch weer redelijk goed af maar als je de ellende zou kunnen zien van dat moment.... pff. Ambulabce en uitgeteld eindelijk weer in bed. Ik vind het dteeds weer een drama

Nu is ze helemaal op en ik ook. Ik ga dus niet schilderen en maak het mezelf makkelijk. Fer is nu weer naar haar toe.

 Het gaat te ver het hele verhaal hier te plaatsen

dus moet ik nu even bij mezelf zijn en bijkomen,

Lang geleden was er geen alarmbelletje 

Maar toen werden we ook niet zo oud

Stoeien

 Ik ben aan het stoeien met mijn fotootjes in Lightroom en heb daar weer helemaal zin in. Ik maak ze daar kleiner om ze hier te kunnen plaatsen. Maar het lastigste is om het systeem te ontdekken waar de map staat om ze weer op te halen en hier te plaatsen.

Gelukt

 

Fotograferen

Heerlijk de eerste keer dit jaar weer even naar Wageningen om te fotograferen. 

Ik krijg de fotootjes niet in de volgorde zoals ik zou willen. Eerder knipte en plakte ik ze op de juiste plek maar dat lukt niet meer er verandert altijd wel weer iets waar ik dan met de tablet geen grip meer op heb.

Met de computer ging dat eenvoudiger. Met de rechtermuismnop kon ik wat ik wilde en geselecteerd had makkelijk verschuiven. Maar daar werk ik al tijden niet meer mee . Wie weet Jkan dat ook al niet meer. Steeds kom ik nieuwe dingen tegen waar ik mee om moet leren gaan. 

Inderdaad toch wel zaak om digitaal een beetje bij te blijven bij het oud worden. 

De Hamamelus stond in bloei in het Arboretum en

plotseling dook er zo n klein roodborstje achter de bloenpjes op in mijn occulair.   Dat is geluk hebben want met het blote ook had ik hem niet kunnen zien.  Scherostellen (dat doet het toestel) en klikken.

Ook zag ik een rode Hazelaar. Nooit eerder gezien . Ik wist niet eens dat die bestond.

Heerlijk was dat, een rondje genieten. Met nog wat tegen licht door de tere overblijfselen van de Hortensia.

 

Kraai

 Ik schreef gister een gedichtje en las nu dat het de week van de poëzie  was.

 Of dat zo is weet ik niet maar ik plaats het toch maar.

Kraai

In stilte voor mijn raam gezeten.

Keek hij naar binnen in mijn ogen

En even voelde ik bewogen

Dat ik niet anders was

Woorden rieiken niet 

Aan wat gebeurde 

In een monent 

Waar tweeheid eenheid was

Wat scheidt mij van het alomvattend

Leven dat er is

Het laat nij denken voert mij weer weg 

Van dat wat werkelijk was

Aanpassen

 Krijg ik op de app een heerlijk plaatje binnen van mijn zoon en daar wordt ik dan helemaal blij van. 

Hij is dus onderweg en niet thuis dit weekend. 

Ik herinner me nog zijn eerste grote rit meer dan 40 jaar geleden. Dat was zo spannend. En nu is het dagelijkse kost. 

Allrs verandert doorlopend en ik realiseer me dat ik steeds beter zie hoe het werkt als je niet met de stroom mee kunt gaan en in de eigen vastgeroeste gewoonten en ideeën blijft hangen. 

Dan gaan veel gewoonten die vroeger behulpzaam waren tegen werken omdat het nirt meer haalbaar is.

Het is al lastig te herkennen laat staan aan te passen bij het ouder worden. 

Daar kun je je niet vroeg genoeg van bewust maken. Zodat je er hopelijk later meer profijt van kunt hebben. Want met het verstrijken der jaren wordt aanpassen vaak lastiger. 

Schilderijemn link

 Ik heb mijn schilderblog behoorlijk laten versloffen en er was toch echt wel het een en ander dat ik erop had kunnen zetten. 

Doordat iemand op FB zei dat hij wel meer werk wilde zienm ben ik eens even gaan kijken op dat blog en heb het meteen een beetje aangepast met een andere lauyout. Misschiemn kijkt dt ook voor mijzelf wat makkelijker. 

Ik maak niet  serieus  gebruik van indeling en labeling. Eigenlijk doe ik maar wat en vind het leuk om alles er met de losse hand op te zetten. . Nu heb ik even door heel 2023 gecrosst en kwam heel veel tegen. Ok geloof niet eens dat ik alles erop zette maar dr is ook niet zo belangrijk. 

Ook daar ga ik naarmate ik ouder wordt heel anders mee om./ Het allerbalangrijkste is dat ik plezier heb ik wat ik doe en als iemand anders ernaar wil kijken is dat goed maar voor mij geen noodzakelijkheid meer voor een bevestiging of zo.  Heerlijk is dat om me dar niet meer afhankelijk van te voelen want dt heeft in mijn hele leven toch wel een grote rol gespeeld. De goedkeuring van mensen die ik hoog in het vaandel heb staan.  Bij anderen was ik minder van hun goedkeuring afhankelijk  en ook minder in geinteresseerd. 

Toch zijn veranderingen niet alleen maar afhankelijk van leeftijd want het kan ook precies de andere kant op gaan en wordt je bij het ouder worden juist meer afhankelijk in je gevoel van veiligheid.  Maar goed, ik heb geleerd dat ik eraan kan werken en het op mijn manier behapbaar kan maken. 

Wil je door de schilderijtjes , en acrylschetsen bladeren moet je even naar 

https://ellyvandoorn.blogspot.com/

Toledo

Een mooi pad om te gaan

Ik heb een prachtig boek gelezen.

Geen verhaal waarbij ik in een heel andere wereld techt klom maar een verhaal dat me op mijn eigen benen in mijn eigen wereld zet en laat zien hoe ik leef en wat ik doe, hoe ik het doe.  en eigendlijk hoe alle mensen het doen.

Klinkt misschien een beetje als abracadabra en dat kan niet.  want iedereen is anders. Ja en dat klopt maar de titel van het boek zegt het al.

Het open veld van de ervaring. 

En ervaringen hebben we allemaal en juist daar gaat het over. 

Het is geen boek om even door te jassen  Het is een boek waarbij ik me steeds af kan vragen. Klopt dat met mijn eigen ervaring?. Is dat zo?  En dat stuk dan nog eens overlezen om het goed binnen te laten komen. Het beschrijft de hele weg die je kunt gaan als je bewust en met aandacht in het leven wilt staan. Een boek dat je ook laat zien waar je tegenaan loopt en hoe je dat afweert terwijl het goed bruikbaar is en het laat je ook zien hoe je het dan kunt gebruiken. . Een boek dat je steeds weer pakt  en als je het helemaal hebt  doorgewerkt weer in allerlei fragmenten terug kunt lezen. Zo werkt dat in ieder geval  voor mij. 

Er waren zelfs bladzijden bij die ik zelf in een andere context bijvoorbeeld de contdext vvan mijn persoonlijke ccreatieviteit kon zetten waardoor er meer ruimte ontstaat om daarmee bezig te zijn. 

In de dertig jaar dat ik nu nu met deze dingen bezig ben ervaar ik dit boek als een complete samenvatting van waar het leven over gaat. Hoe ik wat meer inzicht heb gekregen en hoe al die stappen op elkaar voplgen en tot  resultaten leiden. 

Zelf heb ik verschillende  retraites van Han de Wit bijgewoond en het is een bijzonder  mens die de mogelijkheid heeft om lastige filosofieën duidelijk te maken op een vrij eenvoudige manier. En dat allemaal gebaseerd op doodgewone menselijke ervaringen vanuit de traditie 

Een boek vanui de Boeddhistische mahayana t traditie geschreven en dat heeft zijn sporen in de historie verdiend.  Veel  moderne westerse therapieen en anderen  hebben uit deze bronnen getapt maar geven nooit het complete plaatje ddoor aan studenten en  cliënten die hen bezoeken. Dat is ook een onmogelijkheid binnen de sessies van therapeuten die een tijdsbeperking kennen. Ze zijn een  beoefening v voor een heel leven. En ook dat wordt duidelijk bij het lezen van dit boek. 

Toch weet het boek de essentie te raken en laat het hele plaatje zien van de filosofische achtergronden en hoe dat in de praktijk werkt in een mensenleven. Het is te chacken op basis van de eigen dagelijkse  ervaringen van een ieder die het leest. 

En als je het  dan uit hebt kun je alle gegevens in  een heel leven gebruiken om er wijzer van te worden en aandachtig te beoefenen. Stap voor stap. In de praktijk zou een goede leraar als ondersteuning natuurlijk nog mooier zijn. Maar het lezen geeft al zoveel aanknopingspunten 

Ik las het in de ebook biebliotheek maar vond het zo fijn  dat ik er graag regelmatig in terug wil bladeren .  Vele alinea's wilde ik onderstrepen en van kanttekeningen voorzien dus besloot ik het te kopen. 

Ik ben er zo blij mee. 

HET OPEN VELD VAN DE ERVARING

HAN DE wIT

https://www.bol.com/nl/nl/p/het-open-veld-van-de-ervaring/9200000009679651/

Ik kocht het natuurlijk  als Ebook.  Kan ik het ook nog eens overal lezen als ik dat wil 

De paperback uitgave is ook duurder

Een mooi pad om te gaan

Het tij verkeert

 Iedere keer verandert er weer iets  aan de programma's op internet. Zoals met alles in de hele wereld is er niets dat hetelfde blijft.  Ook ik niet en het wordt steeds lastiger om alle veranderingen waar ik toch mee zou willen werken bij te benen. 

Het lukt me bijvoorbeeld niet meer om heel eenvoudig mijn fotootjes op google foto op te laden waardoor ik ze daarna ooksimperl op mijn telefoon of tablet te zien krijg.  En waardoor dit nu plots al een tiijdje niet meer lukt is me een raadsel. Misschien kom ik er nog achter want eigenwijs als ik ben blijf ik het proberen . Maar ja op een gegeven moment geef ik de moed maar op want misschien heeft het wel iets te maken met het verdien model van google. Ik maak namelijk niet doorlopend back ups op google van mijn foto's. Ik kies ze liever zelf uit want als ik wel die backups zou toestaan dan zouden binnen de kortste keren mijn data vollopen en daar zit ik niet op te wachten. 

Ik denk ook regelmatig na over hoe ik verder wil gaan met die foto hobby.  Ik denk dat ik daar voor mijzelf ook maar weer eens een ander systeem in moet bedenken want de manier waariop ik nu maar raak schiet geeft heel veel werk om daarna de beste eruit te zoeken.  Ik moet me maar eens aanwennen om niet meer met de repeatknop te werken. 

Het wordt trouwens in meerdere opzichten steeds lastiger. Mijn zicht is toch de laatste tijd wel achteruit gegaan en nu die doofheid erbij. Ook daar moet ik me maar eens anders in op gaan stellen en een weg zoeken om er op een lager pitje met al die hobby's mee om te gaan want dat lukt op dit moment niet meer zo goed.  En die doof heid dat kan nog wel even duren krijg ik zo lanzamerhand  in de gaten en aLals het tij verkeert moet je de bakens verzetten. 

Het is ook wel erg....

Privacy is ver te zoeken. Ggogle lijkt overal mee te kijken. Ik heb dit nog niet gepubliceerd en er als ik mijn telefoon open  komt er een berichtje op  binnen van google over automatische  back ups of gewoon alleen van zelfgekozen foto's.  

Het ziet ernaar uit dat ik er toch weer in kan komen en zelf kan bepalen wat ik oplaad. Even uitproberen.

Deze bijvootbeeld van een stekje dat ik kreeg van een vriendinen en nu hij groter wordt zette ik hem in een nieuw potje. Ik ben  blij met het resultaat. 

En inderdaad, het werkte weer. Gefotografeerd op mijn telefoon en op google foto geupload  . En dan via mijn grote  tablet op de blog. 

De juiste vragen

  Wat zou het heerlijk zijn als ikwijs zou  zijn . Maar dat ben ik van geen meter.  Iedere keer denk ik weer: waarom houd je niet gewoon je mond dicht en luistert. 

Nu lees ik weer over iemand die dat kennelijk wel kan en daar heb ik dan zoveel bewondering voor.

Vanmorgen een gesprekje met iemand die vertelde hoe ze reageerde wanneer ze zich aangevallen voelde. Dan wilde ze meteen niets meer met die persoon te maken hebben. Dan was het helemaal afgelopen en haar armen onderstreepte nog eens haar woorden. 

En hoe reageer ik dan. ik probeer  mijn zienswijze uit te legggen en doe daar dan ook nog eens een schepje bovenop door te zeggen dat door zo'n houding alle probnlemen en oorlogen in de wereld komen. Dat er ook gepraat kan worden enz. 

Zo moeilijk om niet te reageren maar gewoon binnen te laten komen en dan werkelijk zinvol vanuit mezelf te praten in plaats van al die reactie[atronen. 

Ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan. Waarom doe ik dat.. Ja ik weet het. Dat zijn van die gewoontepatronen van die valkuilen wwaar ik  steeds weer  intrap.  Het zet geen zoden aan de dijk. Dus 99 keer vallen en 100 keer opstaan. De enige manier om andere gewoonten aan te leren. en de volgende keer hopelijk  de juiste vraag te stellen. 

Maar ja.... wat is de juiste vraag?

Waar gaat dit eigenlijk over?

Ook zoiets

Misschien over; Hoe maken we met elkaar een leefbare wereld zonder grote of kleine ellende. . 

Kopje koffie op afroep

 Het was heel fijn weer samen met de anderen te zijn en te schilderen maar toch wel zwaar vermoeiend met een wattenhoofd moeilijk zien en dove piepende oren.

Ik was dan ook al eerder weer vertrokken.  

Nee ik kan niet zeggen dat het lekker met me gaat.  Woensdag een afspraak bij de huisarts.

Ik sprak met een schildervriendin. Zij vertelde dat je door doofheid geisoleerder was dan door blind zijn. Dat wist ze vanuit haar professie en nu kan ik me daar wel iets bij voorstellen. 

Ik kwam doodmoe thuis en ben vanmiddag op de bank in slaap gevallen. 

Wel blij met het oude werk dat ik een nieuw jasje heb gegeven en met mijn lief die me op afroep weer zo fijn op kwam halen.en ba nijn dutje weer klaar stond  met een kopje koffie.

Dat is leuk

 Neeeee ik bedoel niet die doofheid. Toch maar een afspraak bij de huisarts maken, Het duurt zo lang alng en zo snel moe he.  Nee leuk is dst ik drie mails schreef en ook drie antwoorden kreeg die me weer inspireren om te antwoorden.. Correspobderen is leuk.

Ik ben net thuis van een wandelingetje naar Intratuin. Dat is ongeveer tien minuten dwars door het park en dan aan de overkant van de weg. Altijd een l;euk wandelingetje en ik had een leeg bloempoitje waar nu weer een plantje in staat. 

En een  klein kriel puntje om een crocusje uit te toveren. Ik ben benieuwd of het wat gaat worden. 

Maar ja dan geef ik wel weer meer geld uit dan uiteindelijk de bedoeling was.  Ook al kocht ik deze keer geen dure orchidee een paar piepkleine plantjes om zelf ot te kweken  maken het eind bedrg toch weer  anders dan ik verwachtte.

Vroeger had ik ook een dief van bachia op de kast staan.  Ja ik weet het, zo schrijf je het niet maar wat wel zo is  is dat ze giftig zijn en al had ik hem vroeger hoog boven op een hoge kast staan.,  op een gegeven moment was Pluisje de kat er toch bovenop gesprongen en had er de tandjes inget.  Gelukkig viel het mee maar ik merkte wel dat ze niet goed in haart vel stak.

Nu hoef ik me daar geen zorgen meer over te maken. Geen katten meer en geen kleine kinderen over de vloer.  Een kat zou ik nog wel willen maar ik moet daar nu echt niet meer aan beginnen.m De verantwoording en veel andere bijkomstige problemen weerhouden me daarvan.  Dus kan ik  nu  alle plantjes kopen die ik wil  . 

En dit was de derde boor iets van 5 euro. 

Ik weer blij en morgen weer een begin van het nieuwe jaar schilderen bij de KWA.

Lift service

 Toen we woensdag om twee uur naaa een afspraak moesten merkten we dat de lift het niet deed want de buren stonden in de gang. Wij moesten weg  en onze eééne trap lopen we toch meestal.  Buiten gekomen zagen we dat  de brandweer eraan kwam. Wat een gedoe. De lift is tegenwoordig  vaak niet in orde en we hebben er regelmatig problemen mee.  Maar wij moesten vertrekken. 

Om vier uur kwamen we terug en stond de buur van de bovenste verdieping in de gang beneden op haar man te wachten die van de dagbehandeling thuisgebracht zou worden maar met rolstol en al  kom hij niet naar boven gebracht worden..  Er was wel om twee uur  melding gemaakt bij de service dienst van de liftstoring  maar nog niemand gekomen.  Ik bracht een kiopje koffie naar beneden en buuv kon op mijn rollator zitten. 

Uiteindelijk werden ze door de buuv van de begane grond die eerder niet thuis was opgevangen.  De liftsevice kwam pas om 18.30.  

Op onze burenapp deden de boze appjes de ronde. We waren het ggezamenlijk erg eens. Dit kan niet.  Het Is toch niet normaal dat je meer dan 4 uur op de service moet wachten.  Je zal maar vast zitten in de lift. En als je op de alarmknop drukt komt de brandweer wel maar at is ook niet gratis. Die rekening komt nog wel. Het ergste was het in dit geval voor de wachtende buurvrouw en haar man in de rolstoel. 

Werk aan de weinkel voor de commissie die er achteraan moet want dit kan zo niet, daar zijn we het allemaal wel over eens. 

Er wonen meer rolstoelers in de flat die afhankelijk zijn van de lift.  Al staan we  dan allemaal klaar voor elkaar en wonen er ook jongere mensen in deze flat sevice hoort bij de voorziening van de lift en daar wordt door de firma die we nu hebben slecht aan beantwoord.

Ik krijg er weer zin in

 Die winterslaap  moet nu maar eens afgelopen zijn.  Nog wel allemaal watten in mijn hoofd maar het begin is er.

Gelukkig Nieuwjaar

Grlukkig willen we allemaal zijn en wat zou het heerlijk zijn als we dat allemaal ook doorlopend waren.  Maar hoe is dat dan en is dat mogelijk?

Ik denk het wel maar ik denk dat we een verkeerd idee hebben over geluk. We jagen iets na dat niet bestaat.  Het is de (vreemde) manier waarop wij ernaar kijken die maakt dat we naar iets streven , iets willen bereiken dat geen bestaansrecht heeft als op zichzelf staand. Het bestaat hniet, omdat het leven bestaat uit tegenstellingen.  Dualiteit zoals je wilt.  We kijken ernaar vanuit een dualistisch perspecrtief en willen het  ene van het geheel wel en de andere helft willen we niet en begrijpen niet dat we met het kind het badwater weggooien. Over dat laatste zou nog heel wat meer te schrijven zijn maar hier laat ik het even bij.  

Zonder oost is er geen west zonder voor is er geen achter en zonder dood is er geen leven mogeeljk. 

Ik ga beginnen het polariteit te noemen en haal de strijd van dualiteit eruit. Natuurlijk is dat theorethisch maar ik moet ergens beginnen..  Als ik dat woord regelmatig voorbij zie komen in mijn hoofd wanneer ik niet lekker in mijn vel steek en in alle sndere tegenstellingen van het leven die er op mijn pad komen leer ik er langzamerhand op een andere manier tegenaan kijken. Als ik er tenminste even naar durf te kijken zonder er voor weg te lopen en compensatie gedrag  ga vertonen.  Ik kijk er even naar zonder over mijn grenzen te gaan maar even houd ik dat wel vol. Heel langzamerhand leer ik er anders naar kijken er anders mee omgaan. 

Evenals met mijn slechte oge. doordat ze heel langzaam achteruitgaan leer ik andere gewoonten aan en ermee omgaan op een heel nieuwe en andere manier.. Dat is niet eenvoudig maar het werkt wel. Het geeft de mogelijkheid de gelukkige dingen in de handycap te leren kennen. 

Alles mag er zijn alles moet er soms zijn. Ze zijn een onlosmakeleijk deel van het geheel. Sommige dingen zijn onontkoomnbaar en daar waar ik w\WEL een keus heb wil i hem zo maken dat ik en anderen er het meeste profijt van hebben  en als dat niet mogelijk is wil ik de keus zo bepalen dat het de minste schade veroorzaakt, voor zo ver ik me daar bewust van ben voor mijn omgeving en mezelf. 

TIIJD

Deuren wijd open.

'binnenbuiten'

'zonschaduw'

een geheel

'warmtekoude'

horen samen

Ervaringen

in de de loop van tijd

waarin ik leef

de pickup

weer in werking

speelt nu

luisteren naar

zeventiende

eeuwse sonates

in de eenentwintigste eeuw

Zacht fluistert de boom

In een luisterend oor 

voorbij

De tijd

EvD

Ik wens iedereen een gezonde kijk op de polariteit van het eigen leven en de omstandigheden toe.  Stabiliteit en vrede om een gelukmakende weg te kunnen bewandelen. 

Zonder donker geen licht