DONKERE NACHT

Johannes van het kruis

Een vertaling van Edith Stein

I

In een nacht, aardedonker,

in brand geraakt en radeloos van liefde,

en hoe had ik geluk! –

ging ik eruit en niemand

die ’t merkte – want mijn huis lag reeds te slapen.

II

In ’t donker, geheel veilig

langs de geheime trap en in vermomming,

en hoe had ik geluk! –

in ’t donker, ongezien ook,

want alles in mijn huis lag reeds te slapen.

III

In de nacht die de kans geeft,

in het geheim, zodat geen mens mij zien kon

en ook ikzelf niets waarnam :

ik had geen ander leidslicht

dan wat er in mijn eigen binnenst brandde.

IV

Dat was het dat mij leidde

zekerder dan het zonlicht op de middag –

daarheen waar op mij wachtte,

van Wie ik zeker zijn kon

en op een plaats waar niemand ooit zou komen.

V

O nacht die mij geleid hebt!

O nacht, mij liever dan het morgengloren!

O nacht die hebt verenigd

Beminde met beminde,

beminde, opgegaan in de Beminde!

VI

Aan mijn borst, wei vol bloemen,

Hem alleen, onbetreden voorbehouden,

daar is Hij ingeslapen

en heb ik Hem geliefkoosd

en gaf de waaier van de ceders koelte.

VII

De koelte van de tinnen

kwam, onderwijl ik door zijn haren heenstreek,

met haar hand, licht en rustig,

mij aan de hals verwonden

en stelde al mijn zinnen buiten werking.

VIII

Mijzelf liet ik, vergat ik;

ik drukte het gelaat aan mijn Beminde;

het al stond stil, ik liet mij gaan,

liet al mijn zorgen liggen :

tussen de witte leliën vergeten.

Edith Stein zegt verder hierover: Het gedicht van Johannes lijkt een vervoering te beschrijven, maar of het ook een samenvallen is van een mens met God, zou ik niet zomaar durven stellen.

Zie voor de hele verhandeling: https://wp.me/paoMK9-1fD