Rondom mij hoor ik het. Alles en idereen heeft een mening en denkt te weten wat er gedaan moet worden om de maatschappelijke en milieuproblemen die er zijn aan te pakken zodat de mens kan overleven. In het nieuws in kranten en praatprogramma's er worden veel discussies gevoerd. In gesprekken met familie en vrienden kom ik het tegen en niemand heeft een pasklare oplossing maar denken het soms wel te hebben. De hele wereld lijkt een chaos.
Er is zoveel onvrede. Zoveel boosheid zoveel angst voor de chaos, voor het niet weten voor geen grip meer hebben op de situatie , op de toekomst of op het leven zelf.
Meningen over oplossingen komen recht tegenover elkaar te staan mede doordat niemand zich iets af wil laten pakken en men alle vermeende zekerheden veilig wil stellen.
En dan is er ook nog een oorlog die nu toevallig niet meer een ver van mijn bedshow is. Hij wordt als het ware in de tuin van d e buren uitgevochten en er zijn vele onplezierige scenario's die ons ook aangaan.
Het is frustrerend te onderkennen dat er zoveel aan de hand is over de hele wereld en er geen duidelijkheid is waar alle problemen toe zullen leiden. Het ziet er niet naar uit dat er op kortere en zelfs niet op langere termijn oplossingen zullen worden gevonden.
Sterker nog. Ik doe er nog een schepje bovenop en roep al jaren dat de economie een piramide spel is die ieder moment in elkaar kan klappen en dat alle zekerheden schijnzekerheden zijn die als een zeepbel uit elkaar kunnen spatten. En ik ben er bijna zeker van dat het eens zal gebeuren.
Het is mij wel duidelijk dat ik geen stevige basis kan vinden voor mijzelf in het bovenstaand verhaal waarop ik mijn leven zou kunnen bouwen. Alles hangt als los zand aan elkaar. Ik vrees voor de komende generaties en ook onze eigen generatie heeft nu al onder alle ellende te lijden.
Geen vrolijk vethaal en al probeer ik duidelijkheid te krijgen binnen know how die er is over de problematiek die zich voor doet, dan nog hangt het met zoveel andere fenomenen samen die allemaal indirect meespelen dat er geen hout mee te branden is.
Moet ik dan de hoop verliezen?
Ik denk dat het niet over hoop gaat. De dingen zullen hun loop wel hebben. Als de oorzaken er zijn kunnen de gevolgen niet uitblijven, tenzij....
en voor dat tenzij is zoals het er nu uitziet weinig draagvlak. Iedereen blijft de eigen belangen graag beschermen. De een op de ene manier en de ander op de andere manier. Ieder zijn ding. Ieder voor zich, god voor ons allen. Tot nog toe is het draagvlak voor grote veranderingen minimaal omdat ze allemaal raken aan persoonlijk belang. We denken recht te hebben op de verworven levensstandaard en luxe die er is.
Het gaat over ik en mijn wereld. Ik kan die bovenvermelde toestanden ook niet in mijn eentje ombuigen maar ik kan wel op mijn eigen kleine eilandje doen wat ik kan en natuurlijk is dat nooit genoeg en ga ook ik mank aan egocentrisch gedrag maar alleen al het feit dat ik dat weet en opmerk daardoor kan ik bewerkstelligen dat ik een keer een andere richting opga bij bepaalde gedragingen. Wat minder egocentrisch. Alleen met hopen is niemand geholpen. Dan kijk ik naar wat anderen en de maatschappij doen en gebeurd er niets. Dat is nogal passief en naar buiten gericht.
De wereld dat ben jij zegt Krishnamurti. We kunnen alleen onszelf veranderen en niet de ander of de wereld. Dat is uiteindelijk afhankelijk van mijzelf en ieder individu afzonderlijk. Dat maakt samen namelijk het geheel.
Toch ondanks alle ellende die wij elkaar steeds weer aandoen door niet collectief in te leveren en alleen maar in ons eigen egocentrische kringetje rond te draaien in sngst om onze persoonlijke zekerheden kwijt te raken, blijf ik geloven in de fundamentele goedheid van de mens.
De basale goedheid naar boven halen in mezelf en dat is iets dat we allemaal in ons dragen en een grote mogelijkheid tot een structurele verandering. Daar kan ieder individu aan meewerken. Dat is wat je ook onder zware omstandigheden bij velen weer naar boven ziet komen en die goedhheid cultiveren ook in goede tijden als de noodzaak voor goede gemeenschappelijkheid lijkt verdwenen juist dan kunnen we het cultiveren en wordt de overlevingskans voor de hele wereld groter.
En natuurlijk moet er ook hard gewerkt worden aan materiele oplossingen en geavanceerde uitvindingen om de destructie te lijf te gaan. Moeten de inzichten in de problematiek worden uitgediept en de wetenschap de onderste steen boven halen. Er moet op alle fronten hard gewerkt worden om vanuit een goed hart te doen wat noodzakelijk is.
Erkennen waar ik persoonlijk mijn makke heb en er op letten die makke niet als een soort automatisme steeds weer te profileren. Dat is wat mij in mijn eigen midden houdt. Een begin tot verandering. Dat is waar ik een stevige plek als basis kan vinden en een thuis kan bouwen in mijn eigen midden. Gewoon een vriendelijk meelevend mens te zijn die zich niet in angst afkeert van wat er mis gaat. Dan durf ik dat wat mis dreigt te gaan in de ogen te kijken en mijn eigen kleine steentje bij te dragen met het volle vertrouwen dat ik doe wat ik kan.
Ik heb een steen verlegt in de rivier, zong Bram Vermeulen. Ik blijf dat mooi vinden. Het hoeft maar een klein steentje te zijn met vertrouwen in de basale goedheid van de mens en dat ook steeds weer in mijzelf op te roepen. Dan kom ik een heel eind.
